Actueel
alle pijlers
Ouders soms hopeloos over gedrag kinderen
woensdag 7 oktober 2009 om 09:16
"Driekwart soms hopeloos over gedrag kinderen
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
zondag 11 oktober 2009 om 13:36
zondag 11 oktober 2009 om 13:37
quote:sarah2ndlife schreef op 11 oktober 2009 @ 13:27:
[...]
o dat gaat mij ook wel te ver, schoppen, zelfs als ik oma zou zijn,
maar misschien is het wel idd dat ze de verhouding niet willen verstoren , dat ze de leuke opa en oma willen blijven, misschien kun je ze een steuntje in de rug geven en ze helpen door te zeggen dat ze dat niet goed moeten vinden en zoonlief er ook op wijzen dat jij dat niet wilt dat ie jouw papa en mama schopt.
maar waarschijnlijk doe je dat al wel??!!
Ik heb zelf geen kinderen, maar ik zag dit gedrag wel heel vaak bij de kinderboerderij waar ik werkte en dan bemoei ik me liever niet met andermans opvoedtechnieken (ik ben bang dat ik dan een optater krijg ).
Uiteraard zouden mijn bloedjes van kinderen dit nooooit doen, haha.
[...]
o dat gaat mij ook wel te ver, schoppen, zelfs als ik oma zou zijn,
maar misschien is het wel idd dat ze de verhouding niet willen verstoren , dat ze de leuke opa en oma willen blijven, misschien kun je ze een steuntje in de rug geven en ze helpen door te zeggen dat ze dat niet goed moeten vinden en zoonlief er ook op wijzen dat jij dat niet wilt dat ie jouw papa en mama schopt.
maar waarschijnlijk doe je dat al wel??!!
Ik heb zelf geen kinderen, maar ik zag dit gedrag wel heel vaak bij de kinderboerderij waar ik werkte en dan bemoei ik me liever niet met andermans opvoedtechnieken (ik ben bang dat ik dan een optater krijg ).
Uiteraard zouden mijn bloedjes van kinderen dit nooooit doen, haha.
zondag 11 oktober 2009 om 13:40
hotcherry, wat dacht je van een autist die op school kan klokkijken omdat ie het van mij geleerd heeft op school, maar het thuis niet kan, want ja, dan is ie niet op school, ouders tot wanhoop gedreven, maar echt , hij gaat het nooit leren thuis.
Volgens Jaap is het dan een aansteller denk ik, hij verdomd het gewoon, nou zielig als je zo een ouder zou hebben die zo reageert.
k
Volgens Jaap is het dan een aansteller denk ik, hij verdomd het gewoon, nou zielig als je zo een ouder zou hebben die zo reageert.
k
zondag 11 oktober 2009 om 13:41
quote:jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 13:35:
[...]
Zoals je wellicht is opgevallen, reageer ik niet op de verhalen van individuele forummers. Door de focus op een boom, zie je het bos niet (meer). Het is totaal uitgesloten om de vraag over Rouvoet's initiatieven, en de gesignaleerde problematiek dat zeventig procent van de ouders met hun handen in het haar zit waar het de opvoeding van hun kind betreft, te beantwoorden aan de hand van een individuele ervaring.
De nuance in mijn verhaal zit 'm juist in het algemene. Ik stigmatiseer niemand persoonlijk, maar bekritiseer een algemene benadering die gestoeld is op verkeerde premissen. Ik redeneer vervolgens vanuit het algemene, naar het individuele. Anderen, die bij zichzelf beginnen, en naar het algemene toe redeneren, nemen daar aanstoot aan vanuit de veronderstelling dat ik hen persoonlijk aanval.
Als ik stel dat de DSM niet bruikbaar is voor een klinische diagnose, en dat het gesuggereerde 'ziektebeeld' geen relatie heeft met duidelijke fenomenen, maar volledig arbitrair ('bij handopsteken') tot stand is gekomen, dan kan ik dat ook hard maken. Ik heb eerder al nadrukkelijk gezegd (aangaande PDD/NOS) dat het geobserveerde gedrag wel bestaat. Maar PDD/NOS niet. Het is niets anders dan een verzamelnaam voor geobserveerd gedrag, die niets, maar dan ook echt niets zegt over de oorzaak. En derhalve is 'PDD/NOS' net zo bruikbaar als diagnose als 'vervelend'.
Ik begrijp héél goed dat ouders die worstelen met een onhandelbaar kind, of een kind dat anders is dan zijn vriendjes, vanuit hun liefde voor dat kind op zoek gaan naar antwoorden. Maar het is valse schijn als een therapeut (of wie dan ook), met de DSM in de hand, die ouder voorhoudt dat het kind 'PDD/NOS' (of 'borderline', of 'ADD' of 'ADHD', of niet-klinisch 'depressief' is). Klinkt geweldig, maar hij of zij had net zo goed (en misschien wel beter) 'stout', 'brutaal', 'asociaal', 'vervelend', 'hyper' of weet ik veel wat niet meer kunnen zeggen. Dan begrijpt zo'n ouder tenminste dat die therapeut het ook niet weet. En dat is wel zo eerlijk.Je DENKT dat je het algemeen houdt, maar dat doe je dus niet. Je scheert wel degelijk alles over een kam. Je doet alsof diagnoses uit de lucht gegrepen worden om ouders gerust te stellen en pillen gebruikt in plaats van opvoeden. Het lijkt me een goed idee als je, in plaats van allerlei dingen te roepen, eens wel wat individuele verhalen bekijkt. Dan zie je namelijk een heel ander beeld, dat je nu volledig schijnt te missen. Een beeld dat niet gebaseerd is op pappen en nathouden door diagnoses en medicatie, maar op echte kinderen. En echte ouders. En de stappen die al gezet zijn, de strijd om je kind te begrijpen, de strijd van een kind om begrepen te worden. In zaken als dit kun je niet alleen naar het grotere geheel kijken omdat kinderen en ouders zich niet in statestieken laten vangen. Ieder kind is anders en uniek.
[...]
Zoals je wellicht is opgevallen, reageer ik niet op de verhalen van individuele forummers. Door de focus op een boom, zie je het bos niet (meer). Het is totaal uitgesloten om de vraag over Rouvoet's initiatieven, en de gesignaleerde problematiek dat zeventig procent van de ouders met hun handen in het haar zit waar het de opvoeding van hun kind betreft, te beantwoorden aan de hand van een individuele ervaring.
De nuance in mijn verhaal zit 'm juist in het algemene. Ik stigmatiseer niemand persoonlijk, maar bekritiseer een algemene benadering die gestoeld is op verkeerde premissen. Ik redeneer vervolgens vanuit het algemene, naar het individuele. Anderen, die bij zichzelf beginnen, en naar het algemene toe redeneren, nemen daar aanstoot aan vanuit de veronderstelling dat ik hen persoonlijk aanval.
Als ik stel dat de DSM niet bruikbaar is voor een klinische diagnose, en dat het gesuggereerde 'ziektebeeld' geen relatie heeft met duidelijke fenomenen, maar volledig arbitrair ('bij handopsteken') tot stand is gekomen, dan kan ik dat ook hard maken. Ik heb eerder al nadrukkelijk gezegd (aangaande PDD/NOS) dat het geobserveerde gedrag wel bestaat. Maar PDD/NOS niet. Het is niets anders dan een verzamelnaam voor geobserveerd gedrag, die niets, maar dan ook echt niets zegt over de oorzaak. En derhalve is 'PDD/NOS' net zo bruikbaar als diagnose als 'vervelend'.
Ik begrijp héél goed dat ouders die worstelen met een onhandelbaar kind, of een kind dat anders is dan zijn vriendjes, vanuit hun liefde voor dat kind op zoek gaan naar antwoorden. Maar het is valse schijn als een therapeut (of wie dan ook), met de DSM in de hand, die ouder voorhoudt dat het kind 'PDD/NOS' (of 'borderline', of 'ADD' of 'ADHD', of niet-klinisch 'depressief' is). Klinkt geweldig, maar hij of zij had net zo goed (en misschien wel beter) 'stout', 'brutaal', 'asociaal', 'vervelend', 'hyper' of weet ik veel wat niet meer kunnen zeggen. Dan begrijpt zo'n ouder tenminste dat die therapeut het ook niet weet. En dat is wel zo eerlijk.Je DENKT dat je het algemeen houdt, maar dat doe je dus niet. Je scheert wel degelijk alles over een kam. Je doet alsof diagnoses uit de lucht gegrepen worden om ouders gerust te stellen en pillen gebruikt in plaats van opvoeden. Het lijkt me een goed idee als je, in plaats van allerlei dingen te roepen, eens wel wat individuele verhalen bekijkt. Dan zie je namelijk een heel ander beeld, dat je nu volledig schijnt te missen. Een beeld dat niet gebaseerd is op pappen en nathouden door diagnoses en medicatie, maar op echte kinderen. En echte ouders. En de stappen die al gezet zijn, de strijd om je kind te begrijpen, de strijd van een kind om begrepen te worden. In zaken als dit kun je niet alleen naar het grotere geheel kijken omdat kinderen en ouders zich niet in statestieken laten vangen. Ieder kind is anders en uniek.
zondag 11 oktober 2009 om 13:42
quote:sarah2ndlife schreef op 11 oktober 2009 @ 13:16:
o wat ben jij dooooooooom
je komt nu in mijn vakgebied wat ik had in nederland en ik zeg het nog een keertje , oooooooooo wat ben jij dom, heel vervelend zoals je nu dingen toelicht die kant noch wal slaan.
wow ik word hier heel boos van.Het kost mij geen moeite om mij, aan de hand van deze bijdragen, een beeld te vormen van wat dat vakgebied geweest moet zijn. Demagoge?
o wat ben jij dooooooooom
je komt nu in mijn vakgebied wat ik had in nederland en ik zeg het nog een keertje , oooooooooo wat ben jij dom, heel vervelend zoals je nu dingen toelicht die kant noch wal slaan.
wow ik word hier heel boos van.Het kost mij geen moeite om mij, aan de hand van deze bijdragen, een beeld te vormen van wat dat vakgebied geweest moet zijn. Demagoge?
zondag 11 oktober 2009 om 13:43
quote:sarah2ndlife schreef op 11 oktober 2009 @ 13:40:
hotcherry, wat dacht je van een autist die op school kan klokkijken omdat ie het van mij geleerd heeft op school, maar het thuis niet kan, want ja, dan is ie niet op school, ouders tot wanhoop gedreven, maar echt , hij gaat het nooit leren thuis.
Volgens Jaap is het dan een aansteller denk ik, hij verdomd het gewoon, nou zielig als je zo een ouder zou hebben die zo reageertHaha, klinkt bekend. Ik heb er ook zo een. De meest wazige in zijn ogen logische verhalen, problemen met oplossingen, conclusies en acties.
hotcherry, wat dacht je van een autist die op school kan klokkijken omdat ie het van mij geleerd heeft op school, maar het thuis niet kan, want ja, dan is ie niet op school, ouders tot wanhoop gedreven, maar echt , hij gaat het nooit leren thuis.
Volgens Jaap is het dan een aansteller denk ik, hij verdomd het gewoon, nou zielig als je zo een ouder zou hebben die zo reageertHaha, klinkt bekend. Ik heb er ook zo een. De meest wazige in zijn ogen logische verhalen, problemen met oplossingen, conclusies en acties.
zondag 11 oktober 2009 om 13:44
quote:HotCherryPoptart schreef op 11 oktober 2009 @ 13:41:
[...]
Je DENKT dat je het algemeen houdt, maar dat doe je dus niet. Je scheert wel degelijk alles over een kam. Je doet alsof diagnoses uit de lucht gegrepen worden om ouders gerust te stellen en pillen gebruikt in plaats van opvoeden. Het lijkt me een goed idee als je, in plaats van allerlei dingen te roepen, eens wel wat individuele verhalen bekijkt. Dan zie je namelijk een heel ander beeld, dat je nu volledig schijnt te missen. Een beeld dat niet gebaseerd is op pappen en nathouden door diagnoses en medicatie, maar op echte kinderen. En echte ouders. En de stappen die al gezet zijn, de strijd om je kind te begrijpen, de strijd van een kind om begrepen te worden. In zaken als dit kun je niet alleen naar het grotere geheel kijken omdat kinderen en ouders zich niet in statestieken laten vangen. Ieder kind is anders en uniek.
hear hear
[...]
Je DENKT dat je het algemeen houdt, maar dat doe je dus niet. Je scheert wel degelijk alles over een kam. Je doet alsof diagnoses uit de lucht gegrepen worden om ouders gerust te stellen en pillen gebruikt in plaats van opvoeden. Het lijkt me een goed idee als je, in plaats van allerlei dingen te roepen, eens wel wat individuele verhalen bekijkt. Dan zie je namelijk een heel ander beeld, dat je nu volledig schijnt te missen. Een beeld dat niet gebaseerd is op pappen en nathouden door diagnoses en medicatie, maar op echte kinderen. En echte ouders. En de stappen die al gezet zijn, de strijd om je kind te begrijpen, de strijd van een kind om begrepen te worden. In zaken als dit kun je niet alleen naar het grotere geheel kijken omdat kinderen en ouders zich niet in statestieken laten vangen. Ieder kind is anders en uniek.
hear hear
zondag 11 oktober 2009 om 13:45
Echt waar, wat een onzin, Jaap, alstublieft, hou op, diegene die bevoegd zijn diagnoses te stellen zijn ortho-pedagogen en deze hebben een wo opleiding.
Nogmaals bij PDD-Nos draait het niet om medicatie omdat deze niet aanslaat, concentratieproblemen bij een kind met een ASS of een kind met ADHD, komen voort uit heel andere dingen.
Dus daarvoor behoeft men geen medicatie bij een diagnose PDD-NOS.
Maar ach, je googled en vind een artikel wat jou bij staat en gaan met die banaan.
Als je nou eens met die passie iets aan de wereldvrede doet of vrijwilliger wordt in het vredescorps, dan bereik je misschien daadwerkelijk iets, ipv loze woorden hier rond bazuinen met als enig nut, mensen te kwetsen of op te stoken.
Nogmaals bij PDD-Nos draait het niet om medicatie omdat deze niet aanslaat, concentratieproblemen bij een kind met een ASS of een kind met ADHD, komen voort uit heel andere dingen.
Dus daarvoor behoeft men geen medicatie bij een diagnose PDD-NOS.
Maar ach, je googled en vind een artikel wat jou bij staat en gaan met die banaan.
Als je nou eens met die passie iets aan de wereldvrede doet of vrijwilliger wordt in het vredescorps, dan bereik je misschien daadwerkelijk iets, ipv loze woorden hier rond bazuinen met als enig nut, mensen te kwetsen of op te stoken.
zondag 11 oktober 2009 om 13:49
een autist spreek met leraar A af dat ie zijn kaart terug geeft aan leraar A.op woensdag
Helaas is woensdag leraar A er niet.
Leraar B zegt dan tegen de austist , geef mij dat kaartje maar.
Autist roept heel hard nee nee nee.
en verdomd het kaartje terug te geven wat echt terug moet.
Nee, leraar A en anders niet.
Goh wat een kolere joch zeg, hij vertikt gewoon dat kaartje te geven.
nee het is een autist, je krijgt het kaartje niet of hij word heel driftig, verdrietig en wanhopig, geen land mee te bezeilen.
je zal maar autist zijn en een kolere joch genoemd worden omdat er mensen zijn zoals jaap.
Helaas is woensdag leraar A er niet.
Leraar B zegt dan tegen de austist , geef mij dat kaartje maar.
Autist roept heel hard nee nee nee.
en verdomd het kaartje terug te geven wat echt terug moet.
Nee, leraar A en anders niet.
Goh wat een kolere joch zeg, hij vertikt gewoon dat kaartje te geven.
nee het is een autist, je krijgt het kaartje niet of hij word heel driftig, verdrietig en wanhopig, geen land mee te bezeilen.
je zal maar autist zijn en een kolere joch genoemd worden omdat er mensen zijn zoals jaap.
zondag 11 oktober 2009 om 13:56
Individuele kwetsbaarheid
* Erfelijkheid speelt een belangrijke rol.
* Verschillen in hyperactiviteit, impulsiviteit en minder concentratievermogen zijn vooral erfelijk.
* Kinderen van ouders met ADHD krijgen het in de helft van de gevallen ook.
* Broertje en zusjes van kinderen met ADHD hebben 3 tot 5 keer zoveel kans om het te krijgen.
* Neefjes en nichtjes hebben 2 keer zoveel kans.
* Sommige hersendelen van kinderen met ADHD zijn kleiner dan bij andere kinderen. Ook de hersenactiviteit in bepaalde delen van de hersenen zou bij kinderen met ADHD minder zijn.
* Kinderen hebben meer risico op ADHD als hun moeder tijdens de zwangerschap een hoge bloeddruk had, teveel rookte, of veel dronk.
* Kinderen die te vroeg zijn geboren, en met een te laag geboortegewicht, lopen ook meer risico op ADHD.
* Kinderen met een verstandelijke handicap hebben net zo vaak ADHD als gewone kinderen.
* In Nederland wordt bij allochtone kinderen bijna geen ADHD vastgesteld. Ze worden er ook bijna niet voor behandeld. ADHD komt onder allochtonen waarschijnlijk even vaak voor, maar het wordt waarschijnlijk minder goed herkend.
* In andere culturen komen aandachtsproblemen ook even vaak voor.
ja, het zijn gewoon rot kinderen die je beter moet opvoeden,
zucht.
* Erfelijkheid speelt een belangrijke rol.
* Verschillen in hyperactiviteit, impulsiviteit en minder concentratievermogen zijn vooral erfelijk.
* Kinderen van ouders met ADHD krijgen het in de helft van de gevallen ook.
* Broertje en zusjes van kinderen met ADHD hebben 3 tot 5 keer zoveel kans om het te krijgen.
* Neefjes en nichtjes hebben 2 keer zoveel kans.
* Sommige hersendelen van kinderen met ADHD zijn kleiner dan bij andere kinderen. Ook de hersenactiviteit in bepaalde delen van de hersenen zou bij kinderen met ADHD minder zijn.
* Kinderen hebben meer risico op ADHD als hun moeder tijdens de zwangerschap een hoge bloeddruk had, teveel rookte, of veel dronk.
* Kinderen die te vroeg zijn geboren, en met een te laag geboortegewicht, lopen ook meer risico op ADHD.
* Kinderen met een verstandelijke handicap hebben net zo vaak ADHD als gewone kinderen.
* In Nederland wordt bij allochtone kinderen bijna geen ADHD vastgesteld. Ze worden er ook bijna niet voor behandeld. ADHD komt onder allochtonen waarschijnlijk even vaak voor, maar het wordt waarschijnlijk minder goed herkend.
* In andere culturen komen aandachtsproblemen ook even vaak voor.
ja, het zijn gewoon rot kinderen die je beter moet opvoeden,
zucht.
zondag 11 oktober 2009 om 13:57
Voor zoon 2 is het doen van een toets heel ingewikkeld. Je zou denken dat je gewoon de vraag leest en het antwoord geeft. Maar in zijn hoofd is de vraag voor meerdere uitleg vatbaar en op meerdere manieren op te vatten. Als je hem, boos omdat zijn antwoord fout is gerekend, uit hoort leggen waarom hij dat antwoord heeft gegeven, dan klopt het wel. Hij vatte de vraag gewoon anders op. Een uitdaging voor zowel hem als de leerkracht, zo een toets.
zondag 11 oktober 2009 om 13:59
zondag 11 oktober 2009 om 14:05
ja hotcherry, de weg was weg.
ik had eens een autist waar iedereen achteraan rende en die steeds gekker werd.
ik heb hem eens apart genomen en gevraagd of ie mij een mooi verhaal wilde vertellen,sprak heel zachtjes met hem, ipv schreeuwen kom hierrrrrrr!
toen kwam ie met zijn vader op de proppen die was piloot, gescheiden van mama.
Ik vroeg of ie wilde tekenen wat er in zijn hoofd zat,
dat was papa en het vliegtuig.
vanaf dat moment als ie helemaal gek werd, hoefde ik alleen het potlood maar op te tillen en een tekenpapier en hij werd rustig en ging tekenen, maar dat deed ie alleen bij mij.
en dan open je een forum en zeggen mensen dat het niet bestaat, dat ie gewoon opgevoed moet worden, ik word daar zo plaatsvervangend verdrietig van.
ik ga naar bed, tis hier al 23.00, ik slaap onrustig vannacht, voor t eerst om het forum, ik schrik namelijk best van zoveel dom gelul. en zoveel kwetsend geros over mensen heen die kinderen hebben met een handleiding.
doek het speciaal onderwijs ook maar op, helemaal niet nodig joh, stuur ze naar een opvoedgesticht.
tsssss
ik had eens een autist waar iedereen achteraan rende en die steeds gekker werd.
ik heb hem eens apart genomen en gevraagd of ie mij een mooi verhaal wilde vertellen,sprak heel zachtjes met hem, ipv schreeuwen kom hierrrrrrr!
toen kwam ie met zijn vader op de proppen die was piloot, gescheiden van mama.
Ik vroeg of ie wilde tekenen wat er in zijn hoofd zat,
dat was papa en het vliegtuig.
vanaf dat moment als ie helemaal gek werd, hoefde ik alleen het potlood maar op te tillen en een tekenpapier en hij werd rustig en ging tekenen, maar dat deed ie alleen bij mij.
en dan open je een forum en zeggen mensen dat het niet bestaat, dat ie gewoon opgevoed moet worden, ik word daar zo plaatsvervangend verdrietig van.
ik ga naar bed, tis hier al 23.00, ik slaap onrustig vannacht, voor t eerst om het forum, ik schrik namelijk best van zoveel dom gelul. en zoveel kwetsend geros over mensen heen die kinderen hebben met een handleiding.
doek het speciaal onderwijs ook maar op, helemaal niet nodig joh, stuur ze naar een opvoedgesticht.
tsssss
zondag 11 oktober 2009 om 14:05
quote:HotCherryPoptart schreef op 11 oktober 2009 @ 13:41:
Je DENKT dat je het algemeen houdt, maar dat doe je dus niet. Je scheert wel degelijk alles over een kam. Je doet alsof diagnoses uit de lucht gegrepen worden om ouders gerust te stellen en pillen gebruikt in plaats van opvoeden. (..) Ieder kind is anders en uniek.
Exact. Met dat laatste ben ik het volkomen eens. Vandaar dat die 'diagnoses', en hoe ze tot stand gekomen zijn, van geen kanten deugen.
Echt, het voert te ver om hier gedetailleerd de discussie te voeren, met de argumenten zoals die perfect zijn weergegeven in het boek 'Het einde van de Psychotherapie' van Paul Verhaeghe, maar lees dat boek, dan begrijp je waarom die DSM een drama is voor de samenleving, en de kansen op verbetering van het lot van de kinderen (en de ouders).
En ik weet dat er mensen zijn die denken: Ach ja. Hij heeft weer eens een boek gelezen......... Maar de kritiek zoals ik die hier nu neerzet, is mijn eigen kritiek, die ik jaren geleden ook al op de gezondheidspeiler heb bediscussieerd. Het is echter Godsonmogelijk om in een discussie op een forum het hele onderzoek van mensen als Verhaeghe recht te doen. Daarom ben ik blij dat hij dat boek geschreven heeft, zodat meer mensen er kennis van kunnen nemen. Hij is echter (op geen stukken na) de enige hoogleraar die de vloer aanveegt met het concept van de DSM, en de daaruit voortvloeiende tranentrekkende praktijk, met inbegrip van toko's als PsyQ, de 'McDonald's van de geestelijke gezondheidszorg'. Verhaeghe hierover: 'Ook zij wekken de illusie dat hun aanpak kort en efficiënt zal zijn, en beloven - in Freud's metafoor - een stevig huis, terwijl ze nauwelijks een tuinhok afleveren.' Maar Verhaeghe laat het niet bij zo'n diskwalificatie, maar onderbouwt die ook terdege. Dus is dat boek een 'must' voor iedereen die hier serieus over wil nadenken, en niet bang is voor het verlies van zijn of haar hedendaagse zekerheden.
Je DENKT dat je het algemeen houdt, maar dat doe je dus niet. Je scheert wel degelijk alles over een kam. Je doet alsof diagnoses uit de lucht gegrepen worden om ouders gerust te stellen en pillen gebruikt in plaats van opvoeden. (..) Ieder kind is anders en uniek.
Exact. Met dat laatste ben ik het volkomen eens. Vandaar dat die 'diagnoses', en hoe ze tot stand gekomen zijn, van geen kanten deugen.
Echt, het voert te ver om hier gedetailleerd de discussie te voeren, met de argumenten zoals die perfect zijn weergegeven in het boek 'Het einde van de Psychotherapie' van Paul Verhaeghe, maar lees dat boek, dan begrijp je waarom die DSM een drama is voor de samenleving, en de kansen op verbetering van het lot van de kinderen (en de ouders).
En ik weet dat er mensen zijn die denken: Ach ja. Hij heeft weer eens een boek gelezen......... Maar de kritiek zoals ik die hier nu neerzet, is mijn eigen kritiek, die ik jaren geleden ook al op de gezondheidspeiler heb bediscussieerd. Het is echter Godsonmogelijk om in een discussie op een forum het hele onderzoek van mensen als Verhaeghe recht te doen. Daarom ben ik blij dat hij dat boek geschreven heeft, zodat meer mensen er kennis van kunnen nemen. Hij is echter (op geen stukken na) de enige hoogleraar die de vloer aanveegt met het concept van de DSM, en de daaruit voortvloeiende tranentrekkende praktijk, met inbegrip van toko's als PsyQ, de 'McDonald's van de geestelijke gezondheidszorg'. Verhaeghe hierover: 'Ook zij wekken de illusie dat hun aanpak kort en efficiënt zal zijn, en beloven - in Freud's metafoor - een stevig huis, terwijl ze nauwelijks een tuinhok afleveren.' Maar Verhaeghe laat het niet bij zo'n diskwalificatie, maar onderbouwt die ook terdege. Dus is dat boek een 'must' voor iedereen die hier serieus over wil nadenken, en niet bang is voor het verlies van zijn of haar hedendaagse zekerheden.
zondag 11 oktober 2009 om 14:11
quote:HotCherryPoptart schreef op 11 oktober 2009 @ 13:59:
Eentje die ik hier ooit las. Een autist die schermstraf krijgt (geen tv, playstation, DS, pc etc.) die in de tuin niet onder een zonnescherm gaat zitten. Want zonnescherm is immers ook een scherm. En schermstraf is schermstraf. Waar een ander denkt dat SNAP je toch wel, snapt de autist het niet.
spreekwoorden en uitdrukkingen zijn aan een autist ook niet besteed.
denk erom , anders ben je nog lang niet jarig!!!
Jawel hoor, overmorgen al.
met een staal gezicht, helemaal niet lollig bedoeld.
Eentje die ik hier ooit las. Een autist die schermstraf krijgt (geen tv, playstation, DS, pc etc.) die in de tuin niet onder een zonnescherm gaat zitten. Want zonnescherm is immers ook een scherm. En schermstraf is schermstraf. Waar een ander denkt dat SNAP je toch wel, snapt de autist het niet.
spreekwoorden en uitdrukkingen zijn aan een autist ook niet besteed.
denk erom , anders ben je nog lang niet jarig!!!
Jawel hoor, overmorgen al.
met een staal gezicht, helemaal niet lollig bedoeld.
zondag 11 oktober 2009 om 14:15
quote:sarah2ndlife schreef op 11 oktober 2009 @ 13:56:
Individuele kwetsbaarheid
* Erfelijkheid speelt een belangrijke rol.
* Verschillen in hyperactiviteit, impulsiviteit en minder concentratievermogen zijn vooral erfelijk.
* Kinderen van ouders met ADHD krijgen het in de helft van de gevallen ook.
* Broertje en zusjes van kinderen met ADHD hebben 3 tot 5 keer zoveel kans om het te krijgen.
* Neefjes en nichtjes hebben 2 keer zoveel kans.
* Sommige hersendelen van kinderen met ADHD zijn kleiner dan bij andere kinderen. Ook de hersenactiviteit in bepaalde delen van de hersenen zou bij kinderen met ADHD minder zijn.
* Kinderen hebben meer risico op ADHD als hun moeder tijdens de zwangerschap een hoge bloeddruk had, teveel rookte, of veel dronk.
* Kinderen die te vroeg zijn geboren, en met een te laag geboortegewicht, lopen ook meer risico op ADHD.
* Kinderen met een verstandelijke handicap hebben net zo vaak ADHD als gewone kinderen.
* In Nederland wordt bij allochtone kinderen bijna geen ADHD vastgesteld. Ze worden er ook bijna niet voor behandeld. ADHD komt onder allochtonen waarschijnlijk even vaak voor, maar het wordt waarschijnlijk minder goed herkend.
* In andere culturen komen aandachtsproblemen ook even vaak voor.
ja, het zijn gewoon rot kinderen die je beter moet opvoeden,
zucht.
Ik denk dat ik wel weet waarom je uit dit citaat van het Trimbos-Instituut de aanhef hebt weggelaten. Die luidt:
Oorzaken van ADHD zijn nog niet precies duidelijk.
Dat is niet verwonderlijk, want het is geen ziekte, en er is geen gezamenlijke noemer, behalve overeenkomstige gedragscomponenten. Dus nog niet eens volkomen identiek gedrag. Slechts een statistische gelijkheid, waarbij uit een mandje met geobserveerd gedrag een aantal aanwezig moeten zijn om het stigma 'ADHD' opgeplakt te krijgen. Dan is het niet verwonderlijk dat je kunt zoeken tot 'doomsday' voor je een fysieke oorzaak vindt!
Individuele kwetsbaarheid
* Erfelijkheid speelt een belangrijke rol.
* Verschillen in hyperactiviteit, impulsiviteit en minder concentratievermogen zijn vooral erfelijk.
* Kinderen van ouders met ADHD krijgen het in de helft van de gevallen ook.
* Broertje en zusjes van kinderen met ADHD hebben 3 tot 5 keer zoveel kans om het te krijgen.
* Neefjes en nichtjes hebben 2 keer zoveel kans.
* Sommige hersendelen van kinderen met ADHD zijn kleiner dan bij andere kinderen. Ook de hersenactiviteit in bepaalde delen van de hersenen zou bij kinderen met ADHD minder zijn.
* Kinderen hebben meer risico op ADHD als hun moeder tijdens de zwangerschap een hoge bloeddruk had, teveel rookte, of veel dronk.
* Kinderen die te vroeg zijn geboren, en met een te laag geboortegewicht, lopen ook meer risico op ADHD.
* Kinderen met een verstandelijke handicap hebben net zo vaak ADHD als gewone kinderen.
* In Nederland wordt bij allochtone kinderen bijna geen ADHD vastgesteld. Ze worden er ook bijna niet voor behandeld. ADHD komt onder allochtonen waarschijnlijk even vaak voor, maar het wordt waarschijnlijk minder goed herkend.
* In andere culturen komen aandachtsproblemen ook even vaak voor.
ja, het zijn gewoon rot kinderen die je beter moet opvoeden,
zucht.
Ik denk dat ik wel weet waarom je uit dit citaat van het Trimbos-Instituut de aanhef hebt weggelaten. Die luidt:
Oorzaken van ADHD zijn nog niet precies duidelijk.
Dat is niet verwonderlijk, want het is geen ziekte, en er is geen gezamenlijke noemer, behalve overeenkomstige gedragscomponenten. Dus nog niet eens volkomen identiek gedrag. Slechts een statistische gelijkheid, waarbij uit een mandje met geobserveerd gedrag een aantal aanwezig moeten zijn om het stigma 'ADHD' opgeplakt te krijgen. Dan is het niet verwonderlijk dat je kunt zoeken tot 'doomsday' voor je een fysieke oorzaak vindt!
zondag 11 oktober 2009 om 14:16
zondag 11 oktober 2009 om 14:26
quote:zusenzo schreef op 11 oktober 2009 @ 13:45:
(..)Maar ach, je googled en vind een artikel wat jou bij staat en gaan met die banaan(..)Het probleem bij jou is, dat je een opvatting waar jij mee bekend bent tot wetmatigheid verheft. In de VS is het verboden om een patiënt in therapeutische behandeling te nemen zonder medicatie voor te schrijven. Dat wil zeggen: Als de patiënt de therapeut na de behandeling (of als hij deze zelf heeft afgebroken) vervolgd wegens 'malpractice', dan krijgt hij van de rechter gelijk, en kan de therapeut dokken.
Ik heb je ook verwezen naar Nederlandstalige bronnen. Maar het maakt allemaal niks uit. Jouw persoonlijke kennis of opvatting is de wereld. Medicijnen worden 'dus' niet voorgeschreven bij PDD/NOS.
(..)Maar ach, je googled en vind een artikel wat jou bij staat en gaan met die banaan(..)Het probleem bij jou is, dat je een opvatting waar jij mee bekend bent tot wetmatigheid verheft. In de VS is het verboden om een patiënt in therapeutische behandeling te nemen zonder medicatie voor te schrijven. Dat wil zeggen: Als de patiënt de therapeut na de behandeling (of als hij deze zelf heeft afgebroken) vervolgd wegens 'malpractice', dan krijgt hij van de rechter gelijk, en kan de therapeut dokken.
Ik heb je ook verwezen naar Nederlandstalige bronnen. Maar het maakt allemaal niks uit. Jouw persoonlijke kennis of opvatting is de wereld. Medicijnen worden 'dus' niet voorgeschreven bij PDD/NOS.
zondag 11 oktober 2009 om 14:32
quote:iris1969 schreef op 11 oktober 2009 @ 13:44:
Volgens mij schreef Sarah het al ergens, maar ik krijg steeds meer het vermoeden dat Jaap (maar ook Willem) zelf Asperger heeft of autistisch is. Altijd maar weer die stokpaardjes berijden met volledige oogkleppen op......Is bij jou 'autistisch' een ander woord voor non-conformist? Voor iemand die 'out-of-the-box' durft te denken? Die 'politiek correct' denken als een bedreiging ziet, en de consensus met scepsis tegemoet treedt?
Volgens mij schreef Sarah het al ergens, maar ik krijg steeds meer het vermoeden dat Jaap (maar ook Willem) zelf Asperger heeft of autistisch is. Altijd maar weer die stokpaardjes berijden met volledige oogkleppen op......Is bij jou 'autistisch' een ander woord voor non-conformist? Voor iemand die 'out-of-the-box' durft te denken? Die 'politiek correct' denken als een bedreiging ziet, en de consensus met scepsis tegemoet treedt?
zondag 11 oktober 2009 om 16:10
zondag 11 oktober 2009 om 17:00
Jaap, ik zeg niet dat ze niet voorgeschreven worden, waar lees je dat?
Of ik zet het gewoon verkeerd neer, kan ook.
Wat ik bedoel is dat iedereen met een stoornis in het ASS, dat daar geen medicatie voor is, ja, wel voor ADHD, dat zou een ass' er dan krijgen, dat is gewoon zout in een open wond strooien aangezien een niet-adhder totaal geen baat heeft bij dit soort medicatie, ze worden hooguit nog ongeconcentreerder.
Ik heb ws een gekleurde mening, mijn kinderen zijn 'normaal', maar mijn ervaringen in werk, komen dat ik zo denk idd.
Ik heb opvoedcursussen gegeven aan alle ouders die vonden dat ze dat nodig hadden, er waren ook ouders met kinderen met een bepaalde diagnose, die hadden toch echt een heel andere aanpak nodig, dan het 'normale kind'.
Nou laat maar, zit ik mezelf nog te verdedigen, terwijl dat echt niet nodig is, ik hoop iig dat het wat duidelijker is wat ik bedoel.
Of ik zet het gewoon verkeerd neer, kan ook.
Wat ik bedoel is dat iedereen met een stoornis in het ASS, dat daar geen medicatie voor is, ja, wel voor ADHD, dat zou een ass' er dan krijgen, dat is gewoon zout in een open wond strooien aangezien een niet-adhder totaal geen baat heeft bij dit soort medicatie, ze worden hooguit nog ongeconcentreerder.
Ik heb ws een gekleurde mening, mijn kinderen zijn 'normaal', maar mijn ervaringen in werk, komen dat ik zo denk idd.
Ik heb opvoedcursussen gegeven aan alle ouders die vonden dat ze dat nodig hadden, er waren ook ouders met kinderen met een bepaalde diagnose, die hadden toch echt een heel andere aanpak nodig, dan het 'normale kind'.
Nou laat maar, zit ik mezelf nog te verdedigen, terwijl dat echt niet nodig is, ik hoop iig dat het wat duidelijker is wat ik bedoel.
zondag 11 oktober 2009 om 18:52
quote:jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 14:05:
[...]
Exact. Met dat laatste ben ik het volkomen eens. Vandaar dat die 'diagnoses', en hoe ze tot stand gekomen zijn, van geen kanten deugen.
Echt, het voert te ver om hier gedetailleerd de discussie te voeren, met de argumenten zoals die perfect zijn weergegeven in het boek 'Het einde van de Psychotherapie' van Paul Verhaeghe, maar lees dat boek, dan begrijp je waarom die DSM een drama is voor de samenleving, en de kansen op verbetering van het lot van de kinderen (en de ouders).
En ik weet dat er mensen zijn die denken: Ach ja. Hij heeft weer eens een boek gelezen......... Maar de kritiek zoals ik die hier nu neerzet, is mijn eigen kritiek, die ik jaren geleden ook al op de gezondheidspeiler heb bediscussieerd. Het is echter Godsonmogelijk om in een discussie op een forum het hele onderzoek van mensen als Verhaeghe recht te doen. Daarom ben ik blij dat hij dat boek geschreven heeft, zodat meer mensen er kennis van kunnen nemen. Hij is echter (op geen stukken na) de enige hoogleraar die de vloer aanveegt met het concept van de DSM, en de daaruit voortvloeiende tranentrekkende praktijk, met inbegrip van toko's als PsyQ, de 'McDonald's van de geestelijke gezondheidszorg'. Verhaeghe hierover: 'Ook zij wekken de illusie dat hun aanpak kort en efficiënt zal zijn, en beloven - in Freud's metafoor - een stevig huis, terwijl ze nauwelijks een tuinhok afleveren.' Maar Verhaeghe laat het niet bij zo'n diskwalificatie, maar onderbouwt die ook terdege. Dus is dat boek een 'must' voor iedereen die hier serieus over wil nadenken, en niet bang is voor het verlies van zijn of haar hedendaagse zekerheden.
Ik ken je verder niet, dus ik denk niet van 'Ach hij heeft weer eens een boek gelezen'. Ik reageer op wat je hier schrijft.
Ik vind dat men zorgvuldig om moet gaan met diagnoses. Zeker wel. En de DSM is geen tovermiddel. Een verzameling gedragingen een naam geven is geen garantie voor een oplossing of voor verbetering van die gedragingen. Daar gaat heel veel tijd en moeite inzitten en soms gaan die tijd en moeite gepaard met medicatie.
Ik heb inmiddels drie kinderen met diagnoses. De erfelijke component is bij ons zeker wel bevestigd. (Man is ook behept met een informatieverwerkingsprobleem). Voor mij persoonlijk hadden die diagnoses niet gehoeven. Het zijn mijn kinderen en ze zijn zoals ze zijn. Neemt niet weg dat sommige dingen (zoals de chaos in hoofd van oudste) voor de kinderen vervelend zijn. Zij ervaren dingen als naar, niet prettig of onrustig. Dat was en is voor ons de reden om verder te kijken. Inmiddels hebben we aan de hand van die diagnoses een hoop bijgeleerd over de kinderen. Geleerd wat er in hun hoofd dan anders gaat en onze manier van opvoeden daarop aangepast. Aan het kind aangepast. Dat scheelt hen en ons een hele lading stress. En ik heb geen slecht opgevoede kinderen met gedragsproblemen. In tegendeel zelfs.
Het wel laten vaststellen van de diagnoses heeft voor ons dus een hoop positief bijgedragen. Maar tegelijkertijd ook een aantal dingen negatief bijgedragen. Er wordt snel geoordeeld en vooral veroordeelt als met weet wat er voor stickertje opzit. De kinderen worden nogal eens gezien als probleemkinderen. Iets dat ze in mijn opinie niet zijn. Ik zie het als een uitdaging. Never a dull moment in our house. En hoe lullig en basaal ook, je hebt die diagnoses ook gewoon nodig. Kinderen hebben extra hulp nodig op school en dat kost geld. Leren zwemmen in een groep met 20 kinderen is onhaalbaar, dus een kleinere groep. Dat kost geld. Ik werk momenteel niet, omdat een BSO voor hen niet geschikt is. Dus minder inkomen. Etc etc. Er is hulp voorhanden, maar dat gaat veel op basis van een diagnose. Want anders krijg je geen indicatie. En zelf betalen kunnen we momenteel niet. (Overigens krijgen we de medicatie niet vergoed, die betalen we zelf.)
[...]
Exact. Met dat laatste ben ik het volkomen eens. Vandaar dat die 'diagnoses', en hoe ze tot stand gekomen zijn, van geen kanten deugen.
Echt, het voert te ver om hier gedetailleerd de discussie te voeren, met de argumenten zoals die perfect zijn weergegeven in het boek 'Het einde van de Psychotherapie' van Paul Verhaeghe, maar lees dat boek, dan begrijp je waarom die DSM een drama is voor de samenleving, en de kansen op verbetering van het lot van de kinderen (en de ouders).
En ik weet dat er mensen zijn die denken: Ach ja. Hij heeft weer eens een boek gelezen......... Maar de kritiek zoals ik die hier nu neerzet, is mijn eigen kritiek, die ik jaren geleden ook al op de gezondheidspeiler heb bediscussieerd. Het is echter Godsonmogelijk om in een discussie op een forum het hele onderzoek van mensen als Verhaeghe recht te doen. Daarom ben ik blij dat hij dat boek geschreven heeft, zodat meer mensen er kennis van kunnen nemen. Hij is echter (op geen stukken na) de enige hoogleraar die de vloer aanveegt met het concept van de DSM, en de daaruit voortvloeiende tranentrekkende praktijk, met inbegrip van toko's als PsyQ, de 'McDonald's van de geestelijke gezondheidszorg'. Verhaeghe hierover: 'Ook zij wekken de illusie dat hun aanpak kort en efficiënt zal zijn, en beloven - in Freud's metafoor - een stevig huis, terwijl ze nauwelijks een tuinhok afleveren.' Maar Verhaeghe laat het niet bij zo'n diskwalificatie, maar onderbouwt die ook terdege. Dus is dat boek een 'must' voor iedereen die hier serieus over wil nadenken, en niet bang is voor het verlies van zijn of haar hedendaagse zekerheden.
Ik ken je verder niet, dus ik denk niet van 'Ach hij heeft weer eens een boek gelezen'. Ik reageer op wat je hier schrijft.
Ik vind dat men zorgvuldig om moet gaan met diagnoses. Zeker wel. En de DSM is geen tovermiddel. Een verzameling gedragingen een naam geven is geen garantie voor een oplossing of voor verbetering van die gedragingen. Daar gaat heel veel tijd en moeite inzitten en soms gaan die tijd en moeite gepaard met medicatie.
Ik heb inmiddels drie kinderen met diagnoses. De erfelijke component is bij ons zeker wel bevestigd. (Man is ook behept met een informatieverwerkingsprobleem). Voor mij persoonlijk hadden die diagnoses niet gehoeven. Het zijn mijn kinderen en ze zijn zoals ze zijn. Neemt niet weg dat sommige dingen (zoals de chaos in hoofd van oudste) voor de kinderen vervelend zijn. Zij ervaren dingen als naar, niet prettig of onrustig. Dat was en is voor ons de reden om verder te kijken. Inmiddels hebben we aan de hand van die diagnoses een hoop bijgeleerd over de kinderen. Geleerd wat er in hun hoofd dan anders gaat en onze manier van opvoeden daarop aangepast. Aan het kind aangepast. Dat scheelt hen en ons een hele lading stress. En ik heb geen slecht opgevoede kinderen met gedragsproblemen. In tegendeel zelfs.
Het wel laten vaststellen van de diagnoses heeft voor ons dus een hoop positief bijgedragen. Maar tegelijkertijd ook een aantal dingen negatief bijgedragen. Er wordt snel geoordeeld en vooral veroordeelt als met weet wat er voor stickertje opzit. De kinderen worden nogal eens gezien als probleemkinderen. Iets dat ze in mijn opinie niet zijn. Ik zie het als een uitdaging. Never a dull moment in our house. En hoe lullig en basaal ook, je hebt die diagnoses ook gewoon nodig. Kinderen hebben extra hulp nodig op school en dat kost geld. Leren zwemmen in een groep met 20 kinderen is onhaalbaar, dus een kleinere groep. Dat kost geld. Ik werk momenteel niet, omdat een BSO voor hen niet geschikt is. Dus minder inkomen. Etc etc. Er is hulp voorhanden, maar dat gaat veel op basis van een diagnose. Want anders krijg je geen indicatie. En zelf betalen kunnen we momenteel niet. (Overigens krijgen we de medicatie niet vergoed, die betalen we zelf.)
