Actueel
alle pijlers
Ouders soms hopeloos over gedrag kinderen
woensdag 7 oktober 2009 om 09:16
"Driekwart soms hopeloos over gedrag kinderen
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
zondag 11 oktober 2009 om 16:10
zondag 11 oktober 2009 om 17:00
Jaap, ik zeg niet dat ze niet voorgeschreven worden, waar lees je dat?
Of ik zet het gewoon verkeerd neer, kan ook.
Wat ik bedoel is dat iedereen met een stoornis in het ASS, dat daar geen medicatie voor is, ja, wel voor ADHD, dat zou een ass' er dan krijgen, dat is gewoon zout in een open wond strooien aangezien een niet-adhder totaal geen baat heeft bij dit soort medicatie, ze worden hooguit nog ongeconcentreerder.
Ik heb ws een gekleurde mening, mijn kinderen zijn 'normaal', maar mijn ervaringen in werk, komen dat ik zo denk idd.
Ik heb opvoedcursussen gegeven aan alle ouders die vonden dat ze dat nodig hadden, er waren ook ouders met kinderen met een bepaalde diagnose, die hadden toch echt een heel andere aanpak nodig, dan het 'normale kind'.
Nou laat maar, zit ik mezelf nog te verdedigen, terwijl dat echt niet nodig is, ik hoop iig dat het wat duidelijker is wat ik bedoel.
Of ik zet het gewoon verkeerd neer, kan ook.
Wat ik bedoel is dat iedereen met een stoornis in het ASS, dat daar geen medicatie voor is, ja, wel voor ADHD, dat zou een ass' er dan krijgen, dat is gewoon zout in een open wond strooien aangezien een niet-adhder totaal geen baat heeft bij dit soort medicatie, ze worden hooguit nog ongeconcentreerder.
Ik heb ws een gekleurde mening, mijn kinderen zijn 'normaal', maar mijn ervaringen in werk, komen dat ik zo denk idd.
Ik heb opvoedcursussen gegeven aan alle ouders die vonden dat ze dat nodig hadden, er waren ook ouders met kinderen met een bepaalde diagnose, die hadden toch echt een heel andere aanpak nodig, dan het 'normale kind'.
Nou laat maar, zit ik mezelf nog te verdedigen, terwijl dat echt niet nodig is, ik hoop iig dat het wat duidelijker is wat ik bedoel.
zondag 11 oktober 2009 om 18:52
quote:jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 14:05:
[...]
Exact. Met dat laatste ben ik het volkomen eens. Vandaar dat die 'diagnoses', en hoe ze tot stand gekomen zijn, van geen kanten deugen.
Echt, het voert te ver om hier gedetailleerd de discussie te voeren, met de argumenten zoals die perfect zijn weergegeven in het boek 'Het einde van de Psychotherapie' van Paul Verhaeghe, maar lees dat boek, dan begrijp je waarom die DSM een drama is voor de samenleving, en de kansen op verbetering van het lot van de kinderen (en de ouders).
En ik weet dat er mensen zijn die denken: Ach ja. Hij heeft weer eens een boek gelezen......... Maar de kritiek zoals ik die hier nu neerzet, is mijn eigen kritiek, die ik jaren geleden ook al op de gezondheidspeiler heb bediscussieerd. Het is echter Godsonmogelijk om in een discussie op een forum het hele onderzoek van mensen als Verhaeghe recht te doen. Daarom ben ik blij dat hij dat boek geschreven heeft, zodat meer mensen er kennis van kunnen nemen. Hij is echter (op geen stukken na) de enige hoogleraar die de vloer aanveegt met het concept van de DSM, en de daaruit voortvloeiende tranentrekkende praktijk, met inbegrip van toko's als PsyQ, de 'McDonald's van de geestelijke gezondheidszorg'. Verhaeghe hierover: 'Ook zij wekken de illusie dat hun aanpak kort en efficiënt zal zijn, en beloven - in Freud's metafoor - een stevig huis, terwijl ze nauwelijks een tuinhok afleveren.' Maar Verhaeghe laat het niet bij zo'n diskwalificatie, maar onderbouwt die ook terdege. Dus is dat boek een 'must' voor iedereen die hier serieus over wil nadenken, en niet bang is voor het verlies van zijn of haar hedendaagse zekerheden.
Ik ken je verder niet, dus ik denk niet van 'Ach hij heeft weer eens een boek gelezen'. Ik reageer op wat je hier schrijft.
Ik vind dat men zorgvuldig om moet gaan met diagnoses. Zeker wel. En de DSM is geen tovermiddel. Een verzameling gedragingen een naam geven is geen garantie voor een oplossing of voor verbetering van die gedragingen. Daar gaat heel veel tijd en moeite inzitten en soms gaan die tijd en moeite gepaard met medicatie.
Ik heb inmiddels drie kinderen met diagnoses. De erfelijke component is bij ons zeker wel bevestigd. (Man is ook behept met een informatieverwerkingsprobleem). Voor mij persoonlijk hadden die diagnoses niet gehoeven. Het zijn mijn kinderen en ze zijn zoals ze zijn. Neemt niet weg dat sommige dingen (zoals de chaos in hoofd van oudste) voor de kinderen vervelend zijn. Zij ervaren dingen als naar, niet prettig of onrustig. Dat was en is voor ons de reden om verder te kijken. Inmiddels hebben we aan de hand van die diagnoses een hoop bijgeleerd over de kinderen. Geleerd wat er in hun hoofd dan anders gaat en onze manier van opvoeden daarop aangepast. Aan het kind aangepast. Dat scheelt hen en ons een hele lading stress. En ik heb geen slecht opgevoede kinderen met gedragsproblemen. In tegendeel zelfs.
Het wel laten vaststellen van de diagnoses heeft voor ons dus een hoop positief bijgedragen. Maar tegelijkertijd ook een aantal dingen negatief bijgedragen. Er wordt snel geoordeeld en vooral veroordeelt als met weet wat er voor stickertje opzit. De kinderen worden nogal eens gezien als probleemkinderen. Iets dat ze in mijn opinie niet zijn. Ik zie het als een uitdaging. Never a dull moment in our house. En hoe lullig en basaal ook, je hebt die diagnoses ook gewoon nodig. Kinderen hebben extra hulp nodig op school en dat kost geld. Leren zwemmen in een groep met 20 kinderen is onhaalbaar, dus een kleinere groep. Dat kost geld. Ik werk momenteel niet, omdat een BSO voor hen niet geschikt is. Dus minder inkomen. Etc etc. Er is hulp voorhanden, maar dat gaat veel op basis van een diagnose. Want anders krijg je geen indicatie. En zelf betalen kunnen we momenteel niet. (Overigens krijgen we de medicatie niet vergoed, die betalen we zelf.)
[...]
Exact. Met dat laatste ben ik het volkomen eens. Vandaar dat die 'diagnoses', en hoe ze tot stand gekomen zijn, van geen kanten deugen.
Echt, het voert te ver om hier gedetailleerd de discussie te voeren, met de argumenten zoals die perfect zijn weergegeven in het boek 'Het einde van de Psychotherapie' van Paul Verhaeghe, maar lees dat boek, dan begrijp je waarom die DSM een drama is voor de samenleving, en de kansen op verbetering van het lot van de kinderen (en de ouders).
En ik weet dat er mensen zijn die denken: Ach ja. Hij heeft weer eens een boek gelezen......... Maar de kritiek zoals ik die hier nu neerzet, is mijn eigen kritiek, die ik jaren geleden ook al op de gezondheidspeiler heb bediscussieerd. Het is echter Godsonmogelijk om in een discussie op een forum het hele onderzoek van mensen als Verhaeghe recht te doen. Daarom ben ik blij dat hij dat boek geschreven heeft, zodat meer mensen er kennis van kunnen nemen. Hij is echter (op geen stukken na) de enige hoogleraar die de vloer aanveegt met het concept van de DSM, en de daaruit voortvloeiende tranentrekkende praktijk, met inbegrip van toko's als PsyQ, de 'McDonald's van de geestelijke gezondheidszorg'. Verhaeghe hierover: 'Ook zij wekken de illusie dat hun aanpak kort en efficiënt zal zijn, en beloven - in Freud's metafoor - een stevig huis, terwijl ze nauwelijks een tuinhok afleveren.' Maar Verhaeghe laat het niet bij zo'n diskwalificatie, maar onderbouwt die ook terdege. Dus is dat boek een 'must' voor iedereen die hier serieus over wil nadenken, en niet bang is voor het verlies van zijn of haar hedendaagse zekerheden.
Ik ken je verder niet, dus ik denk niet van 'Ach hij heeft weer eens een boek gelezen'. Ik reageer op wat je hier schrijft.
Ik vind dat men zorgvuldig om moet gaan met diagnoses. Zeker wel. En de DSM is geen tovermiddel. Een verzameling gedragingen een naam geven is geen garantie voor een oplossing of voor verbetering van die gedragingen. Daar gaat heel veel tijd en moeite inzitten en soms gaan die tijd en moeite gepaard met medicatie.
Ik heb inmiddels drie kinderen met diagnoses. De erfelijke component is bij ons zeker wel bevestigd. (Man is ook behept met een informatieverwerkingsprobleem). Voor mij persoonlijk hadden die diagnoses niet gehoeven. Het zijn mijn kinderen en ze zijn zoals ze zijn. Neemt niet weg dat sommige dingen (zoals de chaos in hoofd van oudste) voor de kinderen vervelend zijn. Zij ervaren dingen als naar, niet prettig of onrustig. Dat was en is voor ons de reden om verder te kijken. Inmiddels hebben we aan de hand van die diagnoses een hoop bijgeleerd over de kinderen. Geleerd wat er in hun hoofd dan anders gaat en onze manier van opvoeden daarop aangepast. Aan het kind aangepast. Dat scheelt hen en ons een hele lading stress. En ik heb geen slecht opgevoede kinderen met gedragsproblemen. In tegendeel zelfs.
Het wel laten vaststellen van de diagnoses heeft voor ons dus een hoop positief bijgedragen. Maar tegelijkertijd ook een aantal dingen negatief bijgedragen. Er wordt snel geoordeeld en vooral veroordeelt als met weet wat er voor stickertje opzit. De kinderen worden nogal eens gezien als probleemkinderen. Iets dat ze in mijn opinie niet zijn. Ik zie het als een uitdaging. Never a dull moment in our house. En hoe lullig en basaal ook, je hebt die diagnoses ook gewoon nodig. Kinderen hebben extra hulp nodig op school en dat kost geld. Leren zwemmen in een groep met 20 kinderen is onhaalbaar, dus een kleinere groep. Dat kost geld. Ik werk momenteel niet, omdat een BSO voor hen niet geschikt is. Dus minder inkomen. Etc etc. Er is hulp voorhanden, maar dat gaat veel op basis van een diagnose. Want anders krijg je geen indicatie. En zelf betalen kunnen we momenteel niet. (Overigens krijgen we de medicatie niet vergoed, die betalen we zelf.)
zondag 11 oktober 2009 om 19:04
Medicatie en therapie zal in de VS misschien onlosmakelijk verbonden zijn, dit is de VS niet. En het onderzoek uit de openingspost en Rouwvoet richten zich op Nederland en niet op de VS. Ter discussie stellen van de medicatie en DSM kan best, maar niet op basis van de VS de regel is.
Enne, als er iemand out of the box kan nadenken zijn het wel ouders met een kind met diagnose. Je moet wel. aangezien de standaard opvoedmethodes niet werken en je kind anders in elkaar zit.
Enne, als er iemand out of the box kan nadenken zijn het wel ouders met een kind met diagnose. Je moet wel. aangezien de standaard opvoedmethodes niet werken en je kind anders in elkaar zit.
maandag 12 oktober 2009 om 00:58
quote:jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 16:10:
Voor degenen die het onderwerp écht ter harte gaat vanuit een meer algemene kijk op de samenleving, kan ik ook 'Therapy Culture' van Frank Furedi, een andere hoogleraar, maar dan socioloog, aanbevelen. En het al uit 1965 stammende boek 'Reality Therapy' van William Glasser, M.D..
na 1965 is er zoveel meer bekend geworden op dit gebied, dat is jouw probleem, je leest iets 100 jaar geleden en blijft steken , dat pik je op en laat het niet meer los (autist)
je eerste zin vind ik alweer storend, Voor mensen die het echt ter harte gaan,
iedereen die hier schrijft heeft iets met dit onderwerp, behalve jij, jij leest het alleen in boeken en op google, geen idee wat het met je zou doen , met je gevoel zou doen als je er dichtbij mee te maken krijgt, geen idee hoe het is om er 18 in je klas te hebben.
voor mensen die het echt ter harte gaat
Voor degenen die het onderwerp écht ter harte gaat vanuit een meer algemene kijk op de samenleving, kan ik ook 'Therapy Culture' van Frank Furedi, een andere hoogleraar, maar dan socioloog, aanbevelen. En het al uit 1965 stammende boek 'Reality Therapy' van William Glasser, M.D..
na 1965 is er zoveel meer bekend geworden op dit gebied, dat is jouw probleem, je leest iets 100 jaar geleden en blijft steken , dat pik je op en laat het niet meer los (autist)
je eerste zin vind ik alweer storend, Voor mensen die het echt ter harte gaan,
iedereen die hier schrijft heeft iets met dit onderwerp, behalve jij, jij leest het alleen in boeken en op google, geen idee wat het met je zou doen , met je gevoel zou doen als je er dichtbij mee te maken krijgt, geen idee hoe het is om er 18 in je klas te hebben.
voor mensen die het echt ter harte gaat
maandag 12 oktober 2009 om 09:55
Tja, Jaap leest een boekje en meent daarmee de waarheid in pacht te hebben. Die zit in zijn torenkamertje en heeft geen idee van de werkelijkheid.
De mensen met ervaring zet hij neer als makke schapen met oogkleppen.
Beetje jammer wel en het slaat de discussie ook zo dood he?
Weet je, het boeit mij geen meter wat voor etiketje er op mijn zoon zit. Ik ken hem, ik weet hoe hij in elkaar steekt en wat hij nodig heeft. En ik weet dat hij niet wordt volgepropt en hoe zorgvuldig men daar mee omgaat hier in Nederland. En er is geen enkele ouder dol op medicijnen, al schijnt Jaap dat wel te denken.
Meeste ouders met een kind met een stoornis zijn juist enorm kritisch (vaak door ervaring wijzer geworden) en zitten overal bovenop.
Jaap, dombo (ja, dat vind ik echt), PDDNOS is een RESTDIAGNOSE! En zo zal iedere psych het je uitleggen! En ook zullen ze allemaal vertellen dat er nog maar weinig bekend is over de oorsprong. Maar dat een kind met PDDNOS een vorm van autisme heeft is wel degelijk duidelijk. Jij valt over een naampje. Tjonge jonge, als dát je grootste probleem is.....
En nu ben ik er verder ook wel klaar mee.
Dank je Saar, voor je lieve woorden (alles oké down under? las al iets over nieuwe foto's, ik ga straks ff kijken, leuk!)
De mensen met ervaring zet hij neer als makke schapen met oogkleppen.
Beetje jammer wel en het slaat de discussie ook zo dood he?
Weet je, het boeit mij geen meter wat voor etiketje er op mijn zoon zit. Ik ken hem, ik weet hoe hij in elkaar steekt en wat hij nodig heeft. En ik weet dat hij niet wordt volgepropt en hoe zorgvuldig men daar mee omgaat hier in Nederland. En er is geen enkele ouder dol op medicijnen, al schijnt Jaap dat wel te denken.
Meeste ouders met een kind met een stoornis zijn juist enorm kritisch (vaak door ervaring wijzer geworden) en zitten overal bovenop.
Jaap, dombo (ja, dat vind ik echt), PDDNOS is een RESTDIAGNOSE! En zo zal iedere psych het je uitleggen! En ook zullen ze allemaal vertellen dat er nog maar weinig bekend is over de oorsprong. Maar dat een kind met PDDNOS een vorm van autisme heeft is wel degelijk duidelijk. Jij valt over een naampje. Tjonge jonge, als dát je grootste probleem is.....
En nu ben ik er verder ook wel klaar mee.
Dank je Saar, voor je lieve woorden (alles oké down under? las al iets over nieuwe foto's, ik ga straks ff kijken, leuk!)
maandag 12 oktober 2009 om 10:34
quote:HotCherryPoptart schreef op 11 oktober 2009 @ 19:04:
Medicatie en therapie zal in de VS misschien onlosmakelijk verbonden zijn, dit is de VS niet. En het onderzoek uit de openingspost en Rouwvoet richten zich op Nederland en niet op de VS. Ter discussie stellen van de medicatie en DSM kan best, maar niet op basis van de VS de regel is.
Enne, als er iemand out of the box kan nadenken zijn het wel ouders met een kind met diagnose. Je moet wel. aangezien de standaard opvoedmethodes niet werken en je kind anders in elkaar zit.
We zijn hard op weg de praktijk in de VS over te nemen. Alles gebeurt hier in Nederland (op dat gebied) net iets later. Hoewel we op sommige gebieden graag het 'braafste jongetje van de klas' zijn, en voorop willen lopen. Dus volledig vergelijkbaar is de situatie nu niet, en zal die ook nooit worden.
Je schrijft:
Ik heb inmiddels drie kinderen met diagnoses. De erfelijke component is bij ons zeker wel bevestigd. (Man is ook behept met een informatieverwerkingsprobleem).
Ik weet niet wat 'diagnoses' zijn. Ik schrijf al dat het gedrag feitelijk is. Ook is het zeker zo dat bepaalde aanleg erfelijk bepaald is, en dat het geen gegeven is dat die erfelijke aanleg zich persé moet manifesteren in gedrag dat niet acceptabel is. Dus dat opvoeden geen overbodige luxe is. Waarbij soms hulp van 'derden' het verschil kan maken.
Maar net zo goed als je tegen de oorlog in Afghanistan kunt zijn, zonder de soldaten die er dienen te veroordelen; of dat je het Islamitisch terrorisme kunt veroordelen zonder de Islam in haar geheel bij het grof vuil te zetten, kan ik meeleven met mensen die kinderen hebben die 'moeilijk' zijn, terwijl ik tegelijk de medicalisering van het gedrag radicaal afwijs, omdat ze de zaken alleen maar verergert.
Als ik jouw bijdrage lees, springen mij de tranen in de ogen. Misschien is het niet zo bedoeld, maar ik lees daarin dat je die diagnoses nodig hebt om de hulp te krijgen waar je behoefte aan hebt. En daarmee raak je precies de kern van het probleem.
De DSM is opgezet in een tijd waarin de menswetenschappen als 'wollig' en 'onwetenschappelijk' aan de kant dreigden te worden geschoven. Skinner stelde voor de 'zwarte doos' van het menselijk brein te sluiten, en louter nog naar gedrag te kijken. Met behulp van statistiek kon worden bepaald hoe 'input' en 'output' zich tot elkaar verhielden, en daarmee was de 'wetenschappelijke' psychologie geboren. Dit 'behaviorisme' heeft een verwoestende uitwerking gehad op de kwaliteit van de zorg, en het wetenschappelijke niveau van de menswetenschappen.
Iedereen die wel eens een biografie heeft gelezen van één van de groten der aarde, weet dat negen van de tien in hun jeugd al 'bijzonder' waren. En voor een spoedcursus kan ik iedereen aanraden het bij tijd en wijle hilarische boek 'Een kleine geschiedenis van bijna alles' ('A short History of Nearly Everything') van Bill Bryson te lezen.
De huidige preoccupatie met het getal, en de 'normaal' is dodelijk! In de woorden van Verhaeghe, aan het slot van zijn eerder genoemde boek:
'Onze preoccupatie met cijfers, en dan liefst 'groeicijfers' (opiniepeilingen, kijkcijfers, beurskoersen, budgetten, salarissen, penislengte, et cetera) verbergt een onderliggende angst om te moeten denken. Alvorens men een discussie aangaat binnen een zogenaamd beleidsorgaan (..) moet men eerst 'de cijfers' (diagnoses, J) zien; heeft men die eenmaal gezien, dan is elke discussie overbodig. Het getal wordt verondersteld vanzelf de waarheid te produceren over een verondersteld transparant gemaakte werkelijkheid. (..)
Onze huidige methodologie verplicht ons, zeker in de menswetenschappen, ons onderzoek steeds verder uit te zuiveren, omdat het er altijd van verdacht wordt dat het niet algemeen genoeg is. Een dergelijke zuivering van de representatie impliceert zuivering van de werkelijkheid, waardoor we uiteindelijk overblijven met een uitgezuiverd Niets waarover we Alles weten.'
Ik ontken de problemen dus niet die ouders tegen kunnen komen bij het opvoeden van hun kroost. En neem van mij aan dat ik daar volop over mee kan praten! Maar de medicalisering op basis van de huidige methodiek, is de achterdeur uit!
Medicatie en therapie zal in de VS misschien onlosmakelijk verbonden zijn, dit is de VS niet. En het onderzoek uit de openingspost en Rouwvoet richten zich op Nederland en niet op de VS. Ter discussie stellen van de medicatie en DSM kan best, maar niet op basis van de VS de regel is.
Enne, als er iemand out of the box kan nadenken zijn het wel ouders met een kind met diagnose. Je moet wel. aangezien de standaard opvoedmethodes niet werken en je kind anders in elkaar zit.
We zijn hard op weg de praktijk in de VS over te nemen. Alles gebeurt hier in Nederland (op dat gebied) net iets later. Hoewel we op sommige gebieden graag het 'braafste jongetje van de klas' zijn, en voorop willen lopen. Dus volledig vergelijkbaar is de situatie nu niet, en zal die ook nooit worden.
Je schrijft:
Ik heb inmiddels drie kinderen met diagnoses. De erfelijke component is bij ons zeker wel bevestigd. (Man is ook behept met een informatieverwerkingsprobleem).
Ik weet niet wat 'diagnoses' zijn. Ik schrijf al dat het gedrag feitelijk is. Ook is het zeker zo dat bepaalde aanleg erfelijk bepaald is, en dat het geen gegeven is dat die erfelijke aanleg zich persé moet manifesteren in gedrag dat niet acceptabel is. Dus dat opvoeden geen overbodige luxe is. Waarbij soms hulp van 'derden' het verschil kan maken.
Maar net zo goed als je tegen de oorlog in Afghanistan kunt zijn, zonder de soldaten die er dienen te veroordelen; of dat je het Islamitisch terrorisme kunt veroordelen zonder de Islam in haar geheel bij het grof vuil te zetten, kan ik meeleven met mensen die kinderen hebben die 'moeilijk' zijn, terwijl ik tegelijk de medicalisering van het gedrag radicaal afwijs, omdat ze de zaken alleen maar verergert.
Als ik jouw bijdrage lees, springen mij de tranen in de ogen. Misschien is het niet zo bedoeld, maar ik lees daarin dat je die diagnoses nodig hebt om de hulp te krijgen waar je behoefte aan hebt. En daarmee raak je precies de kern van het probleem.
De DSM is opgezet in een tijd waarin de menswetenschappen als 'wollig' en 'onwetenschappelijk' aan de kant dreigden te worden geschoven. Skinner stelde voor de 'zwarte doos' van het menselijk brein te sluiten, en louter nog naar gedrag te kijken. Met behulp van statistiek kon worden bepaald hoe 'input' en 'output' zich tot elkaar verhielden, en daarmee was de 'wetenschappelijke' psychologie geboren. Dit 'behaviorisme' heeft een verwoestende uitwerking gehad op de kwaliteit van de zorg, en het wetenschappelijke niveau van de menswetenschappen.
Iedereen die wel eens een biografie heeft gelezen van één van de groten der aarde, weet dat negen van de tien in hun jeugd al 'bijzonder' waren. En voor een spoedcursus kan ik iedereen aanraden het bij tijd en wijle hilarische boek 'Een kleine geschiedenis van bijna alles' ('A short History of Nearly Everything') van Bill Bryson te lezen.
De huidige preoccupatie met het getal, en de 'normaal' is dodelijk! In de woorden van Verhaeghe, aan het slot van zijn eerder genoemde boek:
'Onze preoccupatie met cijfers, en dan liefst 'groeicijfers' (opiniepeilingen, kijkcijfers, beurskoersen, budgetten, salarissen, penislengte, et cetera) verbergt een onderliggende angst om te moeten denken. Alvorens men een discussie aangaat binnen een zogenaamd beleidsorgaan (..) moet men eerst 'de cijfers' (diagnoses, J) zien; heeft men die eenmaal gezien, dan is elke discussie overbodig. Het getal wordt verondersteld vanzelf de waarheid te produceren over een verondersteld transparant gemaakte werkelijkheid. (..)
Onze huidige methodologie verplicht ons, zeker in de menswetenschappen, ons onderzoek steeds verder uit te zuiveren, omdat het er altijd van verdacht wordt dat het niet algemeen genoeg is. Een dergelijke zuivering van de representatie impliceert zuivering van de werkelijkheid, waardoor we uiteindelijk overblijven met een uitgezuiverd Niets waarover we Alles weten.'
Ik ontken de problemen dus niet die ouders tegen kunnen komen bij het opvoeden van hun kroost. En neem van mij aan dat ik daar volop over mee kan praten! Maar de medicalisering op basis van de huidige methodiek, is de achterdeur uit!
maandag 12 oktober 2009 om 10:47
Dat ik niet meer reageer op de zuiver persoonlijke aanvallen, de moedwillig verkeerde representatie van wat ik schrijf, en het gescheld (over onacceptabel gedrag gesproken!), heeft niets te maken met een gebrek aan argumenten die ik zou hebben om de onderliggende, impliciete motivatie van de betrokkenen te weerleggen. Maar als men niet de moeite neemt om te lezen wat iemand schrijft, niet op kan houden te benadrukken dat iemand 'dom' is, en op basis van de publicatiedatum van een boek tot de slotsom komt dat ik autist ben, dan weet je wel hoe laat het is.
maandag 12 oktober 2009 om 11:07
quote:Liv schreef op 12 oktober 2009 @ 10:52:
Je lappen tekst spreken voor zichzelf. Puur en alleen herhaling. En nog steeds klopt het niet wat je zegt. Jammer joh.
En als er eentje is die doet aan persoonlijke aanvallen dan ben jij het wel. Je doet het alleen wat stiekemer.Tot nu toe heb ik mij niet uitgesproken over individuele gevallen. Maar ik hoop voor je kinderen dat je ze niet zo benadert als je mij benadert als ze jouw vooroordelen niet koesteren. Iemand bij alles wat hij zegt voor 'dom' uitmaken zegt vooral veel over jou, vrees ik.
Je lappen tekst spreken voor zichzelf. Puur en alleen herhaling. En nog steeds klopt het niet wat je zegt. Jammer joh.
En als er eentje is die doet aan persoonlijke aanvallen dan ben jij het wel. Je doet het alleen wat stiekemer.Tot nu toe heb ik mij niet uitgesproken over individuele gevallen. Maar ik hoop voor je kinderen dat je ze niet zo benadert als je mij benadert als ze jouw vooroordelen niet koesteren. Iemand bij alles wat hij zegt voor 'dom' uitmaken zegt vooral veel over jou, vrees ik.
maandag 12 oktober 2009 om 11:26
maandag 12 oktober 2009 om 11:28
quote:Liv schreef op 12 oktober 2009 @ 11:26:
[quote]jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 11:29:
[...]
Je slaat de spijker op z'n kop! Het is voor de ouders makkelijker te accepteren dat hun kind zich misdraagt door die diagnose dat er een biologische oorzaak is. En dat is de functie van die diagnose, die verder totale onzin is. (Het is feitelijk niet eens een echte diagnose in de juiste betekenis van het woord).
Het pleit de ouders vrij, want zij kunnen er niks aan doen dat er een 'chemische onbalans' in de hersenen van hun kinderen is ontstaan. En het maakt het kind tot slachtoffer. Die kan er dus ook al niks aan doen. Voor beiden rest als enige inspanningsverplichting de gang naar de medicus die met pillen de chemische balans gaat herstellen (suggereren ze, ook al is dat niet waar), terwijl uiteenlopende experimentele behandelingen, allen betaald door de gemeenschap, het gedrogeerde kind weer 'normaal' gaat proberen te maken.[/quote]
De denigrerende toon naar ouders druipt er weer eens af. Bah! Jaap, je slaat de plank finaal mis, zo werkt het niet!Liv maak je niet zo druk. Jij en ik en vast nog wel meer hier zijn ervaringsdeskundigen. Wij weten wat onze kinderen mankeert en wat we moeten doen om ze goed te begeleiden.
[quote]jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 11:29:
[...]
Je slaat de spijker op z'n kop! Het is voor de ouders makkelijker te accepteren dat hun kind zich misdraagt door die diagnose dat er een biologische oorzaak is. En dat is de functie van die diagnose, die verder totale onzin is. (Het is feitelijk niet eens een echte diagnose in de juiste betekenis van het woord).
Het pleit de ouders vrij, want zij kunnen er niks aan doen dat er een 'chemische onbalans' in de hersenen van hun kinderen is ontstaan. En het maakt het kind tot slachtoffer. Die kan er dus ook al niks aan doen. Voor beiden rest als enige inspanningsverplichting de gang naar de medicus die met pillen de chemische balans gaat herstellen (suggereren ze, ook al is dat niet waar), terwijl uiteenlopende experimentele behandelingen, allen betaald door de gemeenschap, het gedrogeerde kind weer 'normaal' gaat proberen te maken.[/quote]
De denigrerende toon naar ouders druipt er weer eens af. Bah! Jaap, je slaat de plank finaal mis, zo werkt het niet!Liv maak je niet zo druk. Jij en ik en vast nog wel meer hier zijn ervaringsdeskundigen. Wij weten wat onze kinderen mankeert en wat we moeten doen om ze goed te begeleiden.
maandag 12 oktober 2009 om 12:37
quote:Liv schreef op 12 oktober 2009 @ 11:46:
Ja, ik ook, vandaar. Maar nu ben ik er ook wel écht klaar mee hoor. Jaap gaat vanaf nu op de negeerstand, lekker rustig! Inderdaad. Maar dat heb je nou al zó vaak belooft, en iedere keer weer niet nagekomen, dat ook dit mij het gevoel geeft dat het ook al zou helpen als je wat consequenter werd. Dat is ook iets waar veel ouders tekort schieten, waardoor ze zelf problemen scheppen of versterken.
Ja, ik ook, vandaar. Maar nu ben ik er ook wel écht klaar mee hoor. Jaap gaat vanaf nu op de negeerstand, lekker rustig! Inderdaad. Maar dat heb je nou al zó vaak belooft, en iedere keer weer niet nagekomen, dat ook dit mij het gevoel geeft dat het ook al zou helpen als je wat consequenter werd. Dat is ook iets waar veel ouders tekort schieten, waardoor ze zelf problemen scheppen of versterken.
