Actueel
alle pijlers
Ouders soms hopeloos over gedrag kinderen
woensdag 7 oktober 2009 om 09:16
"Driekwart soms hopeloos over gedrag kinderen
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
zondag 11 oktober 2009 om 11:20
quote:traincha2 schreef op 11 oktober 2009 @ 09:42:
Maak jij het allemaal maar belachelijk hoor Jaap. (..)
Liv beweert dat ik mijzelf belachelijk maak. Jij beweert dat ik 'het' belachelijk maak. En beiden vertrouwen jullie blind op autoriteiten die wat jullie betreft slechts hoeven te zijn wie ze zijn: Autoriteiten. Liv heeft haar kinderpsychiater en haar buurvrouw, die hoogleraar biologie is. En jij hebt je orthopedagoog en de logopedist. Maar geen van beiden hebben jullie argumenten voor een discussie. Alleen 'weetjes' vanuit de eigen ervaring over welke pillen of interventies bij jullie, of jullie kinderen leken te helpen. Dat wil dus zeggen: De voor jullie storende gedragscomponenten, waar je je geen raad mee wist, onderdrukten.
Ik kan mij goed voorstellen dat je het onaangenaam vindt als er dan iemand opduikt die zegt: Maar wacht eens even! Nemen die pillen en behandelingen nou ook de oorzaken weg? Of bestrijden ze slechts de symptomen? En hoe zit dat met de bijwerkingen? En de resultaten op de wat langere duur? En is het niet problematisch als iemand 'zichzelf' niet kan zijn, en je dat 'zelf' langdurig onderdrukt met chemische middelen? En wat is nou eigenlijk het bewijs voor die biologische oorsprong van dat gedrag? Is het wel ethisch/moreel verantwoord om het gedrag van een kind chemisch te stabiliseren op een norm die aan de consensus wordt ontleend?
Maak jij het allemaal maar belachelijk hoor Jaap. (..)
Liv beweert dat ik mijzelf belachelijk maak. Jij beweert dat ik 'het' belachelijk maak. En beiden vertrouwen jullie blind op autoriteiten die wat jullie betreft slechts hoeven te zijn wie ze zijn: Autoriteiten. Liv heeft haar kinderpsychiater en haar buurvrouw, die hoogleraar biologie is. En jij hebt je orthopedagoog en de logopedist. Maar geen van beiden hebben jullie argumenten voor een discussie. Alleen 'weetjes' vanuit de eigen ervaring over welke pillen of interventies bij jullie, of jullie kinderen leken te helpen. Dat wil dus zeggen: De voor jullie storende gedragscomponenten, waar je je geen raad mee wist, onderdrukten.
Ik kan mij goed voorstellen dat je het onaangenaam vindt als er dan iemand opduikt die zegt: Maar wacht eens even! Nemen die pillen en behandelingen nou ook de oorzaken weg? Of bestrijden ze slechts de symptomen? En hoe zit dat met de bijwerkingen? En de resultaten op de wat langere duur? En is het niet problematisch als iemand 'zichzelf' niet kan zijn, en je dat 'zelf' langdurig onderdrukt met chemische middelen? En wat is nou eigenlijk het bewijs voor die biologische oorsprong van dat gedrag? Is het wel ethisch/moreel verantwoord om het gedrag van een kind chemisch te stabiliseren op een norm die aan de consensus wordt ontleend?
zondag 11 oktober 2009 om 11:29
quote:sarah2ndlife schreef op 11 oktober 2009 @ 11:01:
Jaap, juist dat kinderen nu een diagnostisering kunnen krijgen maakt het juist voor sommige ouders juist makkelijker te accepteren en te anticiperen je slaat de boot dus volledig mis.
Je slaat de spijker op z'n kop! Het is voor de ouders makkelijker te accepteren dat hun kind zich misdraagt door die diagnose dat er een biologische oorzaak is. En dat is de functie van die diagnose, die verder totale onzin is. (Het is feitelijk niet eens een echte diagnose in de juiste betekenis van het woord).
Het pleit de ouders vrij, want zij kunnen er niks aan doen dat er een 'chemische onbalans' in de hersenen van hun kinderen is ontstaan. En het maakt het kind tot slachtoffer. Die kan er dus ook al niks aan doen. Voor beiden rest als enige inspanningsverplichting de gang naar de medicus die met pillen de chemische balans gaat herstellen (suggereren ze, ook al is dat niet waar), terwijl uiteenlopende experimentele behandelingen, allen betaald door de gemeenschap, het gedrogeerde kind weer 'normaal' gaat proberen te maken.
Jaap, juist dat kinderen nu een diagnostisering kunnen krijgen maakt het juist voor sommige ouders juist makkelijker te accepteren en te anticiperen je slaat de boot dus volledig mis.
Je slaat de spijker op z'n kop! Het is voor de ouders makkelijker te accepteren dat hun kind zich misdraagt door die diagnose dat er een biologische oorzaak is. En dat is de functie van die diagnose, die verder totale onzin is. (Het is feitelijk niet eens een echte diagnose in de juiste betekenis van het woord).
Het pleit de ouders vrij, want zij kunnen er niks aan doen dat er een 'chemische onbalans' in de hersenen van hun kinderen is ontstaan. En het maakt het kind tot slachtoffer. Die kan er dus ook al niks aan doen. Voor beiden rest als enige inspanningsverplichting de gang naar de medicus die met pillen de chemische balans gaat herstellen (suggereren ze, ook al is dat niet waar), terwijl uiteenlopende experimentele behandelingen, allen betaald door de gemeenschap, het gedrogeerde kind weer 'normaal' gaat proberen te maken.
zondag 11 oktober 2009 om 12:31
quote:Liv schreef op 11 oktober 2009 @ 11:33:
Lul niet zo dom.
Dat bedoel ik dus. Oogkleppen op, en gáán...........
Jij opent dit topic, na een copy/paste stuk uit de krant met de volgende vragen:
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Wat ik probeer te doen is meer dan alleen maar een mening geven die is gebaseerd op sentiment en persoonlijke belevenissen die ik dan projecteer op de hele samenleving. Wat jij ermee doet, moet jij weten.
Lul niet zo dom.
Dat bedoel ik dus. Oogkleppen op, en gáán...........
Jij opent dit topic, na een copy/paste stuk uit de krant met de volgende vragen:
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Wat ik probeer te doen is meer dan alleen maar een mening geven die is gebaseerd op sentiment en persoonlijke belevenissen die ik dan projecteer op de hele samenleving. Wat jij ermee doet, moet jij weten.
zondag 11 oktober 2009 om 12:38
Er zullen best ouders zijn die het gedrag van hun kind (niet wenselijk gedrag dan) toeschrijven aan een stoornis (al dan niet met diagnose) en daarmee alle opvoedpogingen staken. Ik zie ze zelf ook in mijn omgeving. Kind kan er niets aan doen etc. alle argumenten heb ik gehoord. Neemt niet weg dat merendeel van de ouders met een kind met bepaald gedrag dat niet wenselijk is (en dat staat volledig los van wat de maatschappij als niet wenselijk beschouwd) alles maar dan ook alles doen om hun kind wel in goede banen te leiden zonder daarbij het opvoeden te staken en naar de pillen te grijpen. Wat jij nu doet Jaap, is alle ouders, kinderen en eventuele stoornissen danwel behandelingen over een kam scheren. En dat stuit mensen tegen de borst. Enige nuance zou ook jou niet misstaan, vooral omdat jij die nuance schijnt te missen in de reacties van anderen.
zondag 11 oktober 2009 om 12:40
quote:jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 11:20:
[...]
Liv beweert dat ik mijzelf belachelijk maak. Jij beweert dat ik 'het' belachelijk maak. En beiden vertrouwen jullie blind op autoriteiten die wat jullie betreft slechts hoeven te zijn wie ze zijn: Autoriteiten. Liv heeft haar kinderpsychiater en haar buurvrouw, die hoogleraar biologie is. En jij hebt je orthopedagoog en de logopedist. Maar geen van beiden hebben jullie argumenten voor een discussie. Alleen 'weetjes' vanuit de eigen ervaring over welke pillen of interventies bij jullie, of jullie kinderen leken te helpen. Dat wil dus zeggen: De voor jullie storende gedragscomponenten, waar je je geen raad mee wist, onderdrukten.
Ik kan mij goed voorstellen dat je het onaangenaam vindt als er dan iemand opduikt die zegt: Maar wacht eens even! Nemen die pillen en behandelingen nou ook de oorzaken weg? Of bestrijden ze slechts de symptomen? En hoe zit dat met de bijwerkingen? En de resultaten op de wat langere duur? En is het niet problematisch als iemand 'zichzelf' niet kan zijn, en je dat 'zelf' langdurig onderdrukt met chemische middelen? En wat is nou eigenlijk het bewijs voor die biologische oorsprong van dat gedrag? Is het wel ethisch/moreel verantwoord om het gedrag van een kind chemisch te stabiliseren op een norm die aan de consensus wordt ontleend?En hier sla je de plank volledig mis. Ik wist mij heel goed raad met het gedrag van mijn zoon. Het was namelijk een heel makkelijk kind en ik had geen enkele reden om aan te nemen dat hij misschien een stoornis zou hebben. Ik werd er door de school fijntjes op gewezen dat mijn zoon 'gedrag vertoonde wat niet bij een vierjarige past', zonder enige vorm van onderbouwing en zonder enige vorm van steun. Ja er is een IBer bij geweest, maar verder dan 'druk' en 'concentratiestoornissen' kwamen ze niet. Ik heb toen vervolgens op eigen intitiatief een orthopedagoog ingeschakeld, maar juist met de insteek de juffen te laten zien dat er met mijn zoon niks aan de hand was. Immers: wij ervaarden onze zoon niet als druk en juist als een heel makkelijk kind, maar uit die testen kwam wel degelijk naar voren dat de kans vrij groot is dat onze zoon het syndroom van Asperger heeft. Iets waar ik zelf vreselijk tegen geageerd heb, vond nu ineens in mijn eigen leven plaats. Dus kom niet aanzetten met allerlei aannames, want je hebt werkelijk een flauw benul waar je het over hebt.
[...]
Liv beweert dat ik mijzelf belachelijk maak. Jij beweert dat ik 'het' belachelijk maak. En beiden vertrouwen jullie blind op autoriteiten die wat jullie betreft slechts hoeven te zijn wie ze zijn: Autoriteiten. Liv heeft haar kinderpsychiater en haar buurvrouw, die hoogleraar biologie is. En jij hebt je orthopedagoog en de logopedist. Maar geen van beiden hebben jullie argumenten voor een discussie. Alleen 'weetjes' vanuit de eigen ervaring over welke pillen of interventies bij jullie, of jullie kinderen leken te helpen. Dat wil dus zeggen: De voor jullie storende gedragscomponenten, waar je je geen raad mee wist, onderdrukten.
Ik kan mij goed voorstellen dat je het onaangenaam vindt als er dan iemand opduikt die zegt: Maar wacht eens even! Nemen die pillen en behandelingen nou ook de oorzaken weg? Of bestrijden ze slechts de symptomen? En hoe zit dat met de bijwerkingen? En de resultaten op de wat langere duur? En is het niet problematisch als iemand 'zichzelf' niet kan zijn, en je dat 'zelf' langdurig onderdrukt met chemische middelen? En wat is nou eigenlijk het bewijs voor die biologische oorsprong van dat gedrag? Is het wel ethisch/moreel verantwoord om het gedrag van een kind chemisch te stabiliseren op een norm die aan de consensus wordt ontleend?En hier sla je de plank volledig mis. Ik wist mij heel goed raad met het gedrag van mijn zoon. Het was namelijk een heel makkelijk kind en ik had geen enkele reden om aan te nemen dat hij misschien een stoornis zou hebben. Ik werd er door de school fijntjes op gewezen dat mijn zoon 'gedrag vertoonde wat niet bij een vierjarige past', zonder enige vorm van onderbouwing en zonder enige vorm van steun. Ja er is een IBer bij geweest, maar verder dan 'druk' en 'concentratiestoornissen' kwamen ze niet. Ik heb toen vervolgens op eigen intitiatief een orthopedagoog ingeschakeld, maar juist met de insteek de juffen te laten zien dat er met mijn zoon niks aan de hand was. Immers: wij ervaarden onze zoon niet als druk en juist als een heel makkelijk kind, maar uit die testen kwam wel degelijk naar voren dat de kans vrij groot is dat onze zoon het syndroom van Asperger heeft. Iets waar ik zelf vreselijk tegen geageerd heb, vond nu ineens in mijn eigen leven plaats. Dus kom niet aanzetten met allerlei aannames, want je hebt werkelijk een flauw benul waar je het over hebt.
zondag 11 oktober 2009 om 12:56
Ik vind het een hele leuke en waardevolle discussie met vele zijsporen (werken/thuisblijven, vroeger/nu, stoornis/geen stoornis) en ik wil er nog wel een zijspoortje aan toevoegen:
Wat mij zo ontzettend verbaast is dat veel grootouders die vroeger toch behoorlijk streng met hun eigen kinderen omgingen, nu bij hun oppasdag opeens heel erg soft zijn en hun kleinkinderen volledig over zich heen laten lopen of juist overbezorgd zijn. Ik heb dit veel gezien toen ik nog in een kinderboederij werkte.
Iemand enig idee waarom grootouders het nu vaak zo anders aanpakken dan met hun eigen kinderen?
Wat mij zo ontzettend verbaast is dat veel grootouders die vroeger toch behoorlijk streng met hun eigen kinderen omgingen, nu bij hun oppasdag opeens heel erg soft zijn en hun kleinkinderen volledig over zich heen laten lopen of juist overbezorgd zijn. Ik heb dit veel gezien toen ik nog in een kinderboederij werkte.
Iemand enig idee waarom grootouders het nu vaak zo anders aanpakken dan met hun eigen kinderen?
zondag 11 oktober 2009 om 13:05
"Nemen die pillen en behandelingen nou ook de oorzaken weg? Of bestrijden ze slechts de symptomen?
En hoe zit dat met de bijwerkingen?
En de resultaten op de wat langere duur?
En is het niet problematisch als iemand 'zichzelf' niet kan zijn, en je dat 'zelf' langdurig onderdrukt met chemische middelen?
En wat is nou eigenlijk het bewijs voor die biologische oorsprong van dat gedrag?
Is het wel ethisch/moreel verantwoord om het gedrag van een kind chemisch te stabiliseren op een norm die aan de consensus wordt ontleend?"
Ik vind deze vragen van Jaap interessant en ben benieuwd naar reacties die ingaan op die vragen.
En hoe zit dat met de bijwerkingen?
En de resultaten op de wat langere duur?
En is het niet problematisch als iemand 'zichzelf' niet kan zijn, en je dat 'zelf' langdurig onderdrukt met chemische middelen?
En wat is nou eigenlijk het bewijs voor die biologische oorsprong van dat gedrag?
Is het wel ethisch/moreel verantwoord om het gedrag van een kind chemisch te stabiliseren op een norm die aan de consensus wordt ontleend?"
Ik vind deze vragen van Jaap interessant en ben benieuwd naar reacties die ingaan op die vragen.
zondag 11 oktober 2009 om 13:08
zondag 11 oktober 2009 om 13:09
volgens mij pakken grootouders het sowieso anders aan dan met hun eigen kinderen, bij opa en oma mag altijd meer, en net dat beetje extra, dat kan als je opa of oma bent, want de kids gaan weer terug naar papa en mama,
opa en oma's zijn er juist voor om even de teugels te laten vieren.
kan me er nu al op verheugen.
opa en oma's zijn er juist voor om even de teugels te laten vieren.
kan me er nu al op verheugen.
zondag 11 oktober 2009 om 13:10
quote:traincha2 schreef op 11 oktober 2009 @ 13:08:
Mijn kind heeft niet eens medicijnen, want dat vond de orthopedagoog niet nodig. We ondervinden niet eens problemen thuis. De school ervaart hooguit wat problemen. Bovendien heeft hij nog niet eens een definitieve diagnose, want dat kan pas met 8 jaar.Nu ja, de discussie betreft niet specifiek jouw kind, maar gaat natuurlijk breder en bovendien betreffen de aangehaalde vragen nu juist die kinderen die wel medicatie krijgen.
Mijn kind heeft niet eens medicijnen, want dat vond de orthopedagoog niet nodig. We ondervinden niet eens problemen thuis. De school ervaart hooguit wat problemen. Bovendien heeft hij nog niet eens een definitieve diagnose, want dat kan pas met 8 jaar.Nu ja, de discussie betreft niet specifiek jouw kind, maar gaat natuurlijk breder en bovendien betreffen de aangehaalde vragen nu juist die kinderen die wel medicatie krijgen.
zondag 11 oktober 2009 om 13:16
quote:jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 12:31:
[...]
Dat bedoel ik dus. Oogkleppen op, en gáán...........
Jij opent dit topic, na een copy/paste stuk uit de krant met de volgende vragen:
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Wat ik probeer te doen is meer dan alleen maar een mening geven die is gebaseerd op sentiment en persoonlijke belevenissen die ik dan projecteer op de hele samenleving. Wat jij ermee doet, moet jij weten.
Hahaha, Jaap, wat ben je toch onnozel
Jij hebt het over volproppen. Ik ontkracht dat. Daar heb je niks tegenin te brengen, dus ga je maar op de persoonlijke toer. Mensen belachelijk maken, daar ben je goed in
Nou doei he!
[...]
Dat bedoel ik dus. Oogkleppen op, en gáán...........
Jij opent dit topic, na een copy/paste stuk uit de krant met de volgende vragen:
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Wat ik probeer te doen is meer dan alleen maar een mening geven die is gebaseerd op sentiment en persoonlijke belevenissen die ik dan projecteer op de hele samenleving. Wat jij ermee doet, moet jij weten.
Hahaha, Jaap, wat ben je toch onnozel
Jij hebt het over volproppen. Ik ontkracht dat. Daar heb je niks tegenin te brengen, dus ga je maar op de persoonlijke toer. Mensen belachelijk maken, daar ben je goed in
Nou doei he!
zondag 11 oktober 2009 om 13:16
quote:jaap schreef op 11 oktober 2009 @ 11:29:
[...]
Je slaat de spijker op z'n kop! Het is voor de ouders makkelijker te accepteren dat hun kind zich misdraagt door die diagnose dat er een biologische oorzaak is.
potverdomme, nu heb je me echt op de kast.
waarom verdraai je altijd iets naar iets negatiefs, ouders kunnen nu een duidelijke handleiding gebruiken om zo het leven voor allebei plezieriger te houden, , niks te accepteren, ermee om leren gaan door een duidelijker plaatje wat je hebt, deze opmerking geeft wel weer aan dat jij er helgaar niks van snapt, ga eens een maandje of wat op een speciaal onderwijs werken en leer van die kinderen, ppdnos is geen vrijbrief om te accepteren dat je kind zich niet gedraagt, das een diagnose dat je je kind kunt gaan begrijpen en erop in te spelen, het zou zielig zijn als ie een vader als jij had , die hem elke keer straft ipv uitlegt en helpt, tjiesus man, betweterige eikel.
En dat is de functie van die diagnose, die verder totale onzin is. (Het is feitelijk niet eens een echte diagnose in de juiste betekenis van het woord).
o wat ben je dom
Het pleit de ouders vrij, want zij kunnen er niks aan doen dat er een 'chemische onbalans' in de hersenen van hun kinderen is ontstaan. En het maakt het kind tot slachtoffer. Die kan er dus ook al niks aan doen. Voor beiden rest als enige inspanningsverplichting de gang naar de medicus die met pillen de chemische balans gaat herstellen (suggereren ze, ook al is dat niet waar), terwijl uiteenlopende experimentele behandelingen, allen betaald door de gemeenschap, het gedrogeerde kind weer 'normaal' gaat proberen te maken.o wat ben jij dooooooooom
je komt nu in mijn vakgebied wat ik had in nederland en ik zeg het nog een keertje , oooooooooo wat ben jij dom, heel vervelend zoals je nu dingen toelicht die kant noch wal slaan.
wow ik word hier heel boos van.
[...]
Je slaat de spijker op z'n kop! Het is voor de ouders makkelijker te accepteren dat hun kind zich misdraagt door die diagnose dat er een biologische oorzaak is.
potverdomme, nu heb je me echt op de kast.
waarom verdraai je altijd iets naar iets negatiefs, ouders kunnen nu een duidelijke handleiding gebruiken om zo het leven voor allebei plezieriger te houden, , niks te accepteren, ermee om leren gaan door een duidelijker plaatje wat je hebt, deze opmerking geeft wel weer aan dat jij er helgaar niks van snapt, ga eens een maandje of wat op een speciaal onderwijs werken en leer van die kinderen, ppdnos is geen vrijbrief om te accepteren dat je kind zich niet gedraagt, das een diagnose dat je je kind kunt gaan begrijpen en erop in te spelen, het zou zielig zijn als ie een vader als jij had , die hem elke keer straft ipv uitlegt en helpt, tjiesus man, betweterige eikel.
En dat is de functie van die diagnose, die verder totale onzin is. (Het is feitelijk niet eens een echte diagnose in de juiste betekenis van het woord).
o wat ben je dom
Het pleit de ouders vrij, want zij kunnen er niks aan doen dat er een 'chemische onbalans' in de hersenen van hun kinderen is ontstaan. En het maakt het kind tot slachtoffer. Die kan er dus ook al niks aan doen. Voor beiden rest als enige inspanningsverplichting de gang naar de medicus die met pillen de chemische balans gaat herstellen (suggereren ze, ook al is dat niet waar), terwijl uiteenlopende experimentele behandelingen, allen betaald door de gemeenschap, het gedrogeerde kind weer 'normaal' gaat proberen te maken.o wat ben jij dooooooooom
je komt nu in mijn vakgebied wat ik had in nederland en ik zeg het nog een keertje , oooooooooo wat ben jij dom, heel vervelend zoals je nu dingen toelicht die kant noch wal slaan.
wow ik word hier heel boos van.
zondag 11 oktober 2009 om 13:17
quote:Liv schreef op 11 oktober 2009 @ 13:16:
[...]
Hahaha, Jaap, wat ben je toch onnozel
Jij hebt het over volproppen. Ik ontkracht dat. Daar heb je niks tegenin te brengen, dus ga je maar op de persoonlijke toer. Mensen belachelijk maken, daar ben je goed in
Nou doei he!liv laat lekker lullen, hij maakt zich echt zo belachelijk nu, hij weet er duidelijk helemaal niks van, strak loopt het nog uit op proeven die neo nazis hebben genomen, echt gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap
[...]
Hahaha, Jaap, wat ben je toch onnozel
Jij hebt het over volproppen. Ik ontkracht dat. Daar heb je niks tegenin te brengen, dus ga je maar op de persoonlijke toer. Mensen belachelijk maken, daar ben je goed in
Nou doei he!liv laat lekker lullen, hij maakt zich echt zo belachelijk nu, hij weet er duidelijk helemaal niks van, strak loopt het nog uit op proeven die neo nazis hebben genomen, echt gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap
zondag 11 oktober 2009 om 13:18
quote:sarah2ndlife schreef op 11 oktober 2009 @ 13:09:
volgens mij pakken grootouders het sowieso anders aan dan met hun eigen kinderen, bij opa en oma mag altijd meer, en net dat beetje extra, dat kan als je opa of oma bent, want de kids gaan weer terug naar papa en mama,
opa en oma's zijn er juist voor om even de teugels te laten vieren.
kan me er nu al op verheugen.
Inderdaad, maar ze laten soms ook schandalig over zich heen lopen: niet doen zeggen met een zacht stemmetje, terwijl Dylan ze een schop tegen hun schenen geeft . Dit zouden ze vroeger nooit geaccepteerd hebben.
Zouden ze hun opvoedtechnieken verleerd zijn of durven ze niet omdat het niet hun eigen kinderen zijn of willen ze boven alles lief gevonden worden?
volgens mij pakken grootouders het sowieso anders aan dan met hun eigen kinderen, bij opa en oma mag altijd meer, en net dat beetje extra, dat kan als je opa of oma bent, want de kids gaan weer terug naar papa en mama,
opa en oma's zijn er juist voor om even de teugels te laten vieren.
kan me er nu al op verheugen.
Inderdaad, maar ze laten soms ook schandalig over zich heen lopen: niet doen zeggen met een zacht stemmetje, terwijl Dylan ze een schop tegen hun schenen geeft . Dit zouden ze vroeger nooit geaccepteerd hebben.
Zouden ze hun opvoedtechnieken verleerd zijn of durven ze niet omdat het niet hun eigen kinderen zijn of willen ze boven alles lief gevonden worden?
zondag 11 oktober 2009 om 13:20
quote:Omen schreef op 11 oktober 2009 @ 13:05:
"Nemen die pillen en behandelingen nou ook de oorzaken weg? Of bestrijden ze slechts de symptomen?
Het is vooral symptoom bestrijden. Als je niet weet wat de oorzaak is, hoe wil je dan de oorzaak bestrijden? Oudste is heel erg ongeconcentreerd. We hebben alle medische oorzaken (voedselovergevoeligheid etc) uitgesloten. Hebben hele duidelijke regels, structuur, ritme en regelmaat. Het ongeconcentreerde bleef, samen met diverse tics en heel veel bewegen. Nu krijgt hij medicatie. Hij is ZELF blij met de medicatie. Hij heeft orde in zijn hoofd en begrijpt de dingen op school beter. Hij zegt zelf dat hij nu niet meer zo moe wordt van zichzelf.
En hoe zit dat met de bijwerkingen?
Ja die zijn er zeker en het is afwegen of de voordelen opwegen tegen de nadelen. In ons geval hebben we al wat oudere kinderen die zelf duidelijk kunnen zeggen wat ze prettiger vinden en of de bijwerkingen opwegen tegen de voordelen.
En de resultaten op de wat langere duur?
Nog geen ervaring mee, oudste is 11 jaar.
En is het niet problematisch als iemand 'zichzelf' niet kan zijn, en je dat 'zelf' langdurig onderdrukt met chemische middelen?
In dit geval geeft zoon zelf aan dat hij het met medicatie fijner vindt. Hij ziet 'zichzelf' zijn (als in extreme chaos in zijn hoofd) als vervelend. Omdat hij dan zichzelf in de weg zit. Hij vindt het onrustige in zijn hoofd niet fijn.
En wat is nou eigenlijk het bewijs voor die biologische oorsprong van dat gedrag?
Geen idee.
Is het wel ethisch/moreel verantwoord om het gedrag van een kind chemisch te stabiliseren op een norm die aan de consensus wordt ontleend?"
We hebben zijn gedrag chemisch gestabiliseert omdat HIJ aangaf de choas in zijn hoofd niet meer te willen. Dus niet op basis van wat men ervan vindt. ook niet op basis wat de school/leerkracht ervan vindt.
Ik denk dat bij vrijwel alle ouders die overgaan tot medicatie echt wel zorgvuldig bedenken waarom ze eraan beginnen. Ik was niet voor medicatie en dat ben ik nog steeds niet. Maar zoon geeft aan het zo prettiger te hebben en dat geeft voor mij de doorslag. Zijn gedrag was niet van dien aard dat het onhoudbaar was. Ik denk dat daar een groot verschil in zit. Als je een kind hebt met echt onhoudbaar gedrag (bijvoorbeeld zo impulsief dat er ongelukken van komen) dan is de afweging anders. Ik denk niet dat er veel ouders zijn die hun kinderen medicatie geven alleen omdat zij zelf last zouden hebben van het gedrag van hun kind. Ik denk ook niet dat psychiaters daaraan mee zouden werken.
Ik vind deze vragen van Jaap interessant en ben benieuwd naar reacties die ingaan op die vragen.
"Nemen die pillen en behandelingen nou ook de oorzaken weg? Of bestrijden ze slechts de symptomen?
Het is vooral symptoom bestrijden. Als je niet weet wat de oorzaak is, hoe wil je dan de oorzaak bestrijden? Oudste is heel erg ongeconcentreerd. We hebben alle medische oorzaken (voedselovergevoeligheid etc) uitgesloten. Hebben hele duidelijke regels, structuur, ritme en regelmaat. Het ongeconcentreerde bleef, samen met diverse tics en heel veel bewegen. Nu krijgt hij medicatie. Hij is ZELF blij met de medicatie. Hij heeft orde in zijn hoofd en begrijpt de dingen op school beter. Hij zegt zelf dat hij nu niet meer zo moe wordt van zichzelf.
En hoe zit dat met de bijwerkingen?
Ja die zijn er zeker en het is afwegen of de voordelen opwegen tegen de nadelen. In ons geval hebben we al wat oudere kinderen die zelf duidelijk kunnen zeggen wat ze prettiger vinden en of de bijwerkingen opwegen tegen de voordelen.
En de resultaten op de wat langere duur?
Nog geen ervaring mee, oudste is 11 jaar.
En is het niet problematisch als iemand 'zichzelf' niet kan zijn, en je dat 'zelf' langdurig onderdrukt met chemische middelen?
In dit geval geeft zoon zelf aan dat hij het met medicatie fijner vindt. Hij ziet 'zichzelf' zijn (als in extreme chaos in zijn hoofd) als vervelend. Omdat hij dan zichzelf in de weg zit. Hij vindt het onrustige in zijn hoofd niet fijn.
En wat is nou eigenlijk het bewijs voor die biologische oorsprong van dat gedrag?
Geen idee.
Is het wel ethisch/moreel verantwoord om het gedrag van een kind chemisch te stabiliseren op een norm die aan de consensus wordt ontleend?"
We hebben zijn gedrag chemisch gestabiliseert omdat HIJ aangaf de choas in zijn hoofd niet meer te willen. Dus niet op basis van wat men ervan vindt. ook niet op basis wat de school/leerkracht ervan vindt.
Ik denk dat bij vrijwel alle ouders die overgaan tot medicatie echt wel zorgvuldig bedenken waarom ze eraan beginnen. Ik was niet voor medicatie en dat ben ik nog steeds niet. Maar zoon geeft aan het zo prettiger te hebben en dat geeft voor mij de doorslag. Zijn gedrag was niet van dien aard dat het onhoudbaar was. Ik denk dat daar een groot verschil in zit. Als je een kind hebt met echt onhoudbaar gedrag (bijvoorbeeld zo impulsief dat er ongelukken van komen) dan is de afweging anders. Ik denk niet dat er veel ouders zijn die hun kinderen medicatie geven alleen omdat zij zelf last zouden hebben van het gedrag van hun kind. Ik denk ook niet dat psychiaters daaraan mee zouden werken.
Ik vind deze vragen van Jaap interessant en ben benieuwd naar reacties die ingaan op die vragen.
zondag 11 oktober 2009 om 13:27
quote:iris1969 schreef op 11 oktober 2009 @ 13:18:
[...]
Inderdaad, maar ze laten soms ook schandalig over zich heen lopen: niet doen zeggen met een zacht stemmetje, terwijl Dylan ze een schop tegen hun schenen geeft . Dit zouden ze vroeger nooit geaccepteerd hebben.
Zouden ze hun opvoedtechnieken verleerd zijn of durven ze niet omdat het niet hun eigen kinderen zijn of willen ze boven alles lief gevonden worden?
o dat gaat mij ook wel te ver, schoppen, zelfs als ik oma zou zijn,
maar misschien is het wel idd dat ze de verhouding niet willen verstoren , dat ze de leuke opa en oma willen blijven, misschien kun je ze een steuntje in de rug geven en ze helpen door te zeggen dat ze dat niet goed moeten vinden en zoonlief er ook op wijzen dat jij dat niet wilt dat ie jouw papa en mama schopt.
maar waarschijnlijk doe je dat al wel??!!
[...]
Inderdaad, maar ze laten soms ook schandalig over zich heen lopen: niet doen zeggen met een zacht stemmetje, terwijl Dylan ze een schop tegen hun schenen geeft . Dit zouden ze vroeger nooit geaccepteerd hebben.
Zouden ze hun opvoedtechnieken verleerd zijn of durven ze niet omdat het niet hun eigen kinderen zijn of willen ze boven alles lief gevonden worden?
o dat gaat mij ook wel te ver, schoppen, zelfs als ik oma zou zijn,
maar misschien is het wel idd dat ze de verhouding niet willen verstoren , dat ze de leuke opa en oma willen blijven, misschien kun je ze een steuntje in de rug geven en ze helpen door te zeggen dat ze dat niet goed moeten vinden en zoonlief er ook op wijzen dat jij dat niet wilt dat ie jouw papa en mama schopt.
maar waarschijnlijk doe je dat al wel??!!
zondag 11 oktober 2009 om 13:30
Ik denk dat Jaap ageert tegen het niet meer opvoeden van kinderen omdat ze een stoornis zouden hebben. Van die doe het zelf diagnoses. Kind druk, hij zal wel ADHD hebben. Kind niet sociaal, zal wel ASS hebben. Ik zie het om me heen ook en daar baal ik wel eens van. Want een kind dat daadwerkelijk ADHD heeft (en dat verschil is echt heel duidelijk te zien), krijgt zo een stempel dat het niet verdient. Je ziet mensen denken. Jaja, ADHD, zal wel. gewoon niet opgevoed die handel. Geef hem maar een weekje aan mij, dan piept hij wel anders. Etc etc etc.
Kinderen die echt een stoornis hebben, hebben 99 van de 100 keer ouders die alles doen om hun kind te leren begrijpen en die op zoek zijn (soms zelfs wanhopig) naar een manier om hun kind op te voeden. Ik kan kind niet naar boven sturen met drie opdrachten tegelijk. Dat kan hij niet verwerken in zijn hoofd en dan komt er niets terecht. Kan ik heel boos om worden, straffen (wat niet gaat helpen) of ik kan ervoor kiezen om een opdracht per keer te doen. Gaat een stuk beter en het scheelt heel wat negatieve momenten.
Kinderen die echt een stoornis hebben, hebben 99 van de 100 keer ouders die alles doen om hun kind te leren begrijpen en die op zoek zijn (soms zelfs wanhopig) naar een manier om hun kind op te voeden. Ik kan kind niet naar boven sturen met drie opdrachten tegelijk. Dat kan hij niet verwerken in zijn hoofd en dan komt er niets terecht. Kan ik heel boos om worden, straffen (wat niet gaat helpen) of ik kan ervoor kiezen om een opdracht per keer te doen. Gaat een stuk beter en het scheelt heel wat negatieve momenten.
zondag 11 oktober 2009 om 13:32
tja soms en dat heb ik al eens gezegd tegen Jaap ook, heb ik het idee dat het zelf een autist is, geen idee hoe ie mensen kwetst, echt geen idee heeft ie.Geen inlevingsvermogen, altijd op de man af en een ander ervan beschuldigen
en hij blijft het maar doen en maar doordraven, fanatiek, met diverse links, tot in den treure,
net een autist.
Ik zie hem bijna voor me, hijgend en kwijlend dat ie weer even op het viva forum moet
even een paar mensen in hun nekvel grijpen. lekker.
maakt niet uit welk onderwerp, hij googled wel een linkje hier en daar bijelkaar, Jaap whikepedia
welterusten
en hij blijft het maar doen en maar doordraven, fanatiek, met diverse links, tot in den treure,
net een autist.
Ik zie hem bijna voor me, hijgend en kwijlend dat ie weer even op het viva forum moet
even een paar mensen in hun nekvel grijpen. lekker.
maakt niet uit welk onderwerp, hij googled wel een linkje hier en daar bijelkaar, Jaap whikepedia
welterusten
zondag 11 oktober 2009 om 13:35
quote:HotCherryPoptart schreef op 11 oktober 2009 @ 12:38:
Er zullen best ouders zijn die het gedrag van hun kind (niet wenselijk gedrag dan) toeschrijven aan een stoornis (al dan niet met diagnose) en daarmee alle opvoedpogingen staken. Ik zie ze zelf ook in mijn omgeving. Kind kan er niets aan doen etc. alle argumenten heb ik gehoord. Neemt niet weg dat merendeel van de ouders met een kind met bepaald gedrag dat niet wenselijk is (en dat staat volledig los van wat de maatschappij als niet wenselijk beschouwd) alles maar dan ook alles doen om hun kind wel in goede banen te leiden zonder daarbij het opvoeden te staken en naar de pillen te grijpen. Wat jij nu doet Jaap, is alle ouders, kinderen en eventuele stoornissen danwel behandelingen over een kam scheren. En dat stuit mensen tegen de borst. Enige nuance zou ook jou niet misstaan, vooral omdat jij die nuance schijnt te missen in de reacties van anderen.
Zoals je wellicht is opgevallen, reageer ik niet op de verhalen van individuele forummers. Door de focus op een boom, zie je het bos niet (meer). Het is totaal uitgesloten om de vraag over Rouvoet's initiatieven, en de gesignaleerde problematiek dat zeventig procent van de ouders met hun handen in het haar zit waar het de opvoeding van hun kind betreft, te beantwoorden aan de hand van een individuele ervaring.
De nuance in mijn verhaal zit 'm juist in het algemene. Ik stigmatiseer niemand persoonlijk, maar bekritiseer een algemene benadering die gestoeld is op verkeerde premissen. Ik redeneer vervolgens vanuit het algemene, naar het individuele. Anderen, die bij zichzelf beginnen, en naar het algemene toe redeneren, nemen daar aanstoot aan vanuit de veronderstelling dat ik hen persoonlijk aanval.
Als ik stel dat de DSM niet bruikbaar is voor een klinische diagnose, en dat het gesuggereerde 'ziektebeeld' geen relatie heeft met duidelijke fenomenen, maar volledig arbitrair ('bij handopsteken') tot stand is gekomen, dan kan ik dat ook hard maken. Ik heb eerder al nadrukkelijk gezegd (aangaande PDD/NOS) dat het geobserveerde gedrag wel bestaat. Maar PDD/NOS niet. Het is niets anders dan een verzamelnaam voor geobserveerd gedrag, die niets, maar dan ook echt niets zegt over de oorzaak. En derhalve is 'PDD/NOS' net zo bruikbaar als diagnose als 'vervelend'.
Ik begrijp héél goed dat ouders die worstelen met een onhandelbaar kind, of een kind dat anders is dan zijn vriendjes, vanuit hun liefde voor dat kind op zoek gaan naar antwoorden. Maar het is valse schijn als een therapeut (of wie dan ook), met de DSM in de hand, die ouder voorhoudt dat het kind 'PDD/NOS' (of 'borderline', of 'ADD' of 'ADHD', of niet-klinisch 'depressief' is). Klinkt geweldig, maar hij of zij had net zo goed (en misschien wel beter) 'stout', 'brutaal', 'asociaal', 'vervelend', 'hyper' of weet ik veel wat niet meer kunnen zeggen. Dan begrijpt zo'n ouder tenminste dat die therapeut het ook niet weet. En dat is wel zo eerlijk.
Er zullen best ouders zijn die het gedrag van hun kind (niet wenselijk gedrag dan) toeschrijven aan een stoornis (al dan niet met diagnose) en daarmee alle opvoedpogingen staken. Ik zie ze zelf ook in mijn omgeving. Kind kan er niets aan doen etc. alle argumenten heb ik gehoord. Neemt niet weg dat merendeel van de ouders met een kind met bepaald gedrag dat niet wenselijk is (en dat staat volledig los van wat de maatschappij als niet wenselijk beschouwd) alles maar dan ook alles doen om hun kind wel in goede banen te leiden zonder daarbij het opvoeden te staken en naar de pillen te grijpen. Wat jij nu doet Jaap, is alle ouders, kinderen en eventuele stoornissen danwel behandelingen over een kam scheren. En dat stuit mensen tegen de borst. Enige nuance zou ook jou niet misstaan, vooral omdat jij die nuance schijnt te missen in de reacties van anderen.
Zoals je wellicht is opgevallen, reageer ik niet op de verhalen van individuele forummers. Door de focus op een boom, zie je het bos niet (meer). Het is totaal uitgesloten om de vraag over Rouvoet's initiatieven, en de gesignaleerde problematiek dat zeventig procent van de ouders met hun handen in het haar zit waar het de opvoeding van hun kind betreft, te beantwoorden aan de hand van een individuele ervaring.
De nuance in mijn verhaal zit 'm juist in het algemene. Ik stigmatiseer niemand persoonlijk, maar bekritiseer een algemene benadering die gestoeld is op verkeerde premissen. Ik redeneer vervolgens vanuit het algemene, naar het individuele. Anderen, die bij zichzelf beginnen, en naar het algemene toe redeneren, nemen daar aanstoot aan vanuit de veronderstelling dat ik hen persoonlijk aanval.
Als ik stel dat de DSM niet bruikbaar is voor een klinische diagnose, en dat het gesuggereerde 'ziektebeeld' geen relatie heeft met duidelijke fenomenen, maar volledig arbitrair ('bij handopsteken') tot stand is gekomen, dan kan ik dat ook hard maken. Ik heb eerder al nadrukkelijk gezegd (aangaande PDD/NOS) dat het geobserveerde gedrag wel bestaat. Maar PDD/NOS niet. Het is niets anders dan een verzamelnaam voor geobserveerd gedrag, die niets, maar dan ook echt niets zegt over de oorzaak. En derhalve is 'PDD/NOS' net zo bruikbaar als diagnose als 'vervelend'.
Ik begrijp héél goed dat ouders die worstelen met een onhandelbaar kind, of een kind dat anders is dan zijn vriendjes, vanuit hun liefde voor dat kind op zoek gaan naar antwoorden. Maar het is valse schijn als een therapeut (of wie dan ook), met de DSM in de hand, die ouder voorhoudt dat het kind 'PDD/NOS' (of 'borderline', of 'ADD' of 'ADHD', of niet-klinisch 'depressief' is). Klinkt geweldig, maar hij of zij had net zo goed (en misschien wel beter) 'stout', 'brutaal', 'asociaal', 'vervelend', 'hyper' of weet ik veel wat niet meer kunnen zeggen. Dan begrijpt zo'n ouder tenminste dat die therapeut het ook niet weet. En dat is wel zo eerlijk.
zondag 11 oktober 2009 om 13:36
quote:iris1969 schreef op 11 oktober 2009 @ 13:18:
[...]
Zouden ze hun opvoedtechnieken verleerd zijn of durven ze niet omdat het niet hun eigen kinderen zijn of willen ze boven alles lief gevonden worden?Vroeger (...) vond de opvoeding plaats binnenshuis. Tegenwoordig leven we in een maatschappij waar "alles" in het openbaar plaatsvindt en ook bespreekbaar wordt gemaakt (zeg nu zelf, wanneer kun je eens op een verjaardag niet geconfronteerd worden met drama verhalen van moeders over hun kinderen?). Op tv, in de krant, internet en zelfs op het schoolplein. Iedereen mag een mening hebben en heeft deze dan ook. De opvoeding van kinderen vandaag de dag staat in de schijnwerpers, omdat deze meer buitenshuis plaatsvindt. Dit omdat gezinnen hun tijd bijna niet meer thuis doorbrengen. Pa en ma werken, kinderen gaan naar de crèche, school en/of buitenschoolse opvang. Daarna worden kinderen opgehaald en gaan gelijk door naar sport, muziekles of een play-date. Worden vervolgens weer opgehaald, rennen met ma door naar de supermarkt, komen thuis, worden achter de tv of computer geplaatst terwijl ma een voedzame maaltijd op tafel probeert te krijgen. Pa komt thuis, schopt zijn schoenen uit, wilt een biertje en vooral rust na een lange hectische dag op kantoor. Hup aan tafel voordat de bedtijd van de kinderen schromelijk wordt overschreden. En de volgende dag begint de hele riedel van voren af aan. Zaterdag rennen de gezinnen zich drie slagen in de rondte om de grote boodschappen, het tuincentrum, de Gamma plus nog wat sportactiviteiten van de kinderen af te lopen. Zondag nog even aan de kant van het veld, daarna bij oma op visite of een verjaardag en 's avonds vlak voor etenstijd weer uitgeblust thuiskomen. Met alle respect, vraag ik me soms weleens af of ADHD van kinderen (en zelfs volwassenen) altijd een medische achtergrond heeft of omdat het gejaagde leven zijn tol begint te eisen.
[...]
Zouden ze hun opvoedtechnieken verleerd zijn of durven ze niet omdat het niet hun eigen kinderen zijn of willen ze boven alles lief gevonden worden?Vroeger (...) vond de opvoeding plaats binnenshuis. Tegenwoordig leven we in een maatschappij waar "alles" in het openbaar plaatsvindt en ook bespreekbaar wordt gemaakt (zeg nu zelf, wanneer kun je eens op een verjaardag niet geconfronteerd worden met drama verhalen van moeders over hun kinderen?). Op tv, in de krant, internet en zelfs op het schoolplein. Iedereen mag een mening hebben en heeft deze dan ook. De opvoeding van kinderen vandaag de dag staat in de schijnwerpers, omdat deze meer buitenshuis plaatsvindt. Dit omdat gezinnen hun tijd bijna niet meer thuis doorbrengen. Pa en ma werken, kinderen gaan naar de crèche, school en/of buitenschoolse opvang. Daarna worden kinderen opgehaald en gaan gelijk door naar sport, muziekles of een play-date. Worden vervolgens weer opgehaald, rennen met ma door naar de supermarkt, komen thuis, worden achter de tv of computer geplaatst terwijl ma een voedzame maaltijd op tafel probeert te krijgen. Pa komt thuis, schopt zijn schoenen uit, wilt een biertje en vooral rust na een lange hectische dag op kantoor. Hup aan tafel voordat de bedtijd van de kinderen schromelijk wordt overschreden. En de volgende dag begint de hele riedel van voren af aan. Zaterdag rennen de gezinnen zich drie slagen in de rondte om de grote boodschappen, het tuincentrum, de Gamma plus nog wat sportactiviteiten van de kinderen af te lopen. Zondag nog even aan de kant van het veld, daarna bij oma op visite of een verjaardag en 's avonds vlak voor etenstijd weer uitgeblust thuiskomen. Met alle respect, vraag ik me soms weleens af of ADHD van kinderen (en zelfs volwassenen) altijd een medische achtergrond heeft of omdat het gejaagde leven zijn tol begint te eisen.
