Actueel
alle pijlers
Ouders soms hopeloos over gedrag kinderen
woensdag 7 oktober 2009 om 09:16
"Driekwart soms hopeloos over gedrag kinderen
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
Uitgegeven: 7 oktober 2009 07:42
Laatst gewijzigd: 7 oktober 2009 08:57
DEN HAAG - Bijna driekwart van de ouders weet zich soms geen raad met het gedrag van hun kroost. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van het ministerie van Jeugd en Gezin onder 1100 ouders dat woensdag werd bekendgemaakt.
De helft van de vaders en moeders heeft moeite om consequent te blijven tegenover hun kinderen.
Van de ondervraagden zei evenwel 90 procent te vinden dat ze hun kinderen goed opvoeden. Het onderzoek werd uitgevoerd door onderzoeksbureau Ruigrok/NedPanel.
''Af en toe met je handen in het haar zitten lijkt bij een normale opvoeding te horen'', reageert minister André Rouvoet (Jeugd en Gezin) die woensdag het startsein geeft voor een opvoedestafette, een serie debatten."
Wie zit er nog meer wel eens met zijn handen in het haar?
En wat vinden we eigenlijk van een "opvoedestafette" en Rouvoet?
donderdag 15 oktober 2009 om 10:02
quote:traincha2 schreef op 15 oktober 2009 @ 09:45:
Wat bedoel je? Dat ik als ouder de signalen van de school dan maar moet negeren?Ja. Of de school er op moet aanspreken in de trant van: Okay. Hoe gaan jullie dan met hem om? En wat is er precies erg aan het feit dat hij anders is dan andere kinderen?
Wat bedoel je? Dat ik als ouder de signalen van de school dan maar moet negeren?Ja. Of de school er op moet aanspreken in de trant van: Okay. Hoe gaan jullie dan met hem om? En wat is er precies erg aan het feit dat hij anders is dan andere kinderen?
donderdag 15 oktober 2009 om 12:30
Tja, dan verschillen we daarover van mening he? Ik denk dat ik als moeder toch wel weet wet het beste voor mijn zoon is. Het beste voor je kind willen is dan klaarblijkelijk voor iedereen anders en als jij dergelijke signalen wenst te negeren omdat jij vindt dat dat het beste voor jouw kind is, dan moet je dat vooral doen, maar dan niet lopen zeuren als jouw kind zich onbegrepen voelt omdat jij zijn gedrag niet kan doorgronden.
donderdag 15 oktober 2009 om 13:44
quote:traincha2 schreef op 15 oktober 2009 @ 12:30:
Tja, dan verschillen we daarover van mening he? Ik denk dat ik als moeder toch wel weet wet het beste voor mijn zoon is. Het beste voor je kind willen is dan klaarblijkelijk voor iedereen anders en als jij dergelijke signalen wenst te negeren omdat jij vindt dat dat het beste voor jouw kind is, dan moet je dat vooral doen, maar dan niet lopen zeuren als jouw kind zich onbegrepen voelt omdat jij zijn gedrag niet kan doorgronden.
Dat is dus de reden dat het geen zin heeft een discussie te voeren over een maatschappelijk probleem op het individuele niveau. Hier draait het altijd op uit. Mensen huilen met elkaar, of komen tot de conclusie dat ze anders tegen de zaken aan kijken. Over de oorzaken van hun verwachtingspatroon, en het realisme dat daarin al dan niet schuilt, mag het niet gaan. Jij jouw ding, ik het mijne. 'Maatwerk' voor eenieder.
Waar we elkaar dan weer tegenkomen, is bij 'Big Brother' (de overheid) als er toch iets schortte aan dat realisme. En omdat wij natuurlijk nooit tekort zijn geschoten, omdat we steeds hebben aangegeven wat we wilden, maar 'ze' daarvoor niet hebben gezorgd, liggen we op ramkoers met de gemeenschap.
Het 'doorgronden' van gedrag is een illusie. En het is een nog veel grotere illusie dat een kind zich onbegrepen voelt als je de oorzaken van dat gedrag niet weet.
Een mens is zó enorm complex, dat we niet kunnen hopen op het vinden van de oorzaak van gedrag in die zin. Op intuïtie kom je als regel verder. En vervolgens aan jou de keus hoe je ermee wilt omgaan.
Zou je de oorzaak van gedrag willen weten zoals jij het je kennelijk voorstelt, dan moet je je voorstellen dat je de oorzaak van die onweerswolk boven je hoofd zou willen herleiden tot op moleculair niveau. Met een deterministische benadering is dat absoluut onbegonnen werk. En dat geldt ook voor het menselijk gedrag.
Tja, dan verschillen we daarover van mening he? Ik denk dat ik als moeder toch wel weet wet het beste voor mijn zoon is. Het beste voor je kind willen is dan klaarblijkelijk voor iedereen anders en als jij dergelijke signalen wenst te negeren omdat jij vindt dat dat het beste voor jouw kind is, dan moet je dat vooral doen, maar dan niet lopen zeuren als jouw kind zich onbegrepen voelt omdat jij zijn gedrag niet kan doorgronden.
Dat is dus de reden dat het geen zin heeft een discussie te voeren over een maatschappelijk probleem op het individuele niveau. Hier draait het altijd op uit. Mensen huilen met elkaar, of komen tot de conclusie dat ze anders tegen de zaken aan kijken. Over de oorzaken van hun verwachtingspatroon, en het realisme dat daarin al dan niet schuilt, mag het niet gaan. Jij jouw ding, ik het mijne. 'Maatwerk' voor eenieder.
Waar we elkaar dan weer tegenkomen, is bij 'Big Brother' (de overheid) als er toch iets schortte aan dat realisme. En omdat wij natuurlijk nooit tekort zijn geschoten, omdat we steeds hebben aangegeven wat we wilden, maar 'ze' daarvoor niet hebben gezorgd, liggen we op ramkoers met de gemeenschap.
Het 'doorgronden' van gedrag is een illusie. En het is een nog veel grotere illusie dat een kind zich onbegrepen voelt als je de oorzaken van dat gedrag niet weet.
Een mens is zó enorm complex, dat we niet kunnen hopen op het vinden van de oorzaak van gedrag in die zin. Op intuïtie kom je als regel verder. En vervolgens aan jou de keus hoe je ermee wilt omgaan.
Zou je de oorzaak van gedrag willen weten zoals jij het je kennelijk voorstelt, dan moet je je voorstellen dat je de oorzaak van die onweerswolk boven je hoofd zou willen herleiden tot op moleculair niveau. Met een deterministische benadering is dat absoluut onbegonnen werk. En dat geldt ook voor het menselijk gedrag.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:44
Precies. Aan mij de keus hoe hiermee om te gaan en als dat betekent dat ik een paar bezoekjes aan een orthopedagoog moet brengen, gevolgd door een sociale vaardigheidstraining dan zij het maar zo. Zij is de specialist. Niet ik. Ik ben maar een simpele free lance journalist slash huisvrouw. Wat weet ik er verder van? Dus laat ik me graag begeleiden door mensen die wel verstand van zaken hebben. Dit heeft mijn intuitie me namelijk ingegeven.
vrijdag 16 oktober 2009 om 01:25
het discussie voeren over een maatschappelijk probleem op het individuele niveau uit zich bij Traincha dat ze haar moedersinstinct volgt, haar intuitie en dat is het allerbeste en dat zal een man nooit begrijpen dus heeft idd geen zin.
bovendien breng je het heel rottig door haar zorgen voor haar kind te omschrijven als evenredig aan een discussie voeren over een maatschappelijk probleem , je wilt maar niet begrijpen dat je door je ongevoelig manier van uitdrukken mensen kwetst, tenminste ik kreeg een heel naar gevoel erbij, spreek nu voor me zelf.Individueel dus.
moeilijk he, rekening houden met andermans gevoel, pas maar op straks plakken ze een etiket op je.
bovendien breng je het heel rottig door haar zorgen voor haar kind te omschrijven als evenredig aan een discussie voeren over een maatschappelijk probleem , je wilt maar niet begrijpen dat je door je ongevoelig manier van uitdrukken mensen kwetst, tenminste ik kreeg een heel naar gevoel erbij, spreek nu voor me zelf.Individueel dus.
moeilijk he, rekening houden met andermans gevoel, pas maar op straks plakken ze een etiket op je.
vrijdag 16 oktober 2009 om 01:37
Jaap, ik begrijp heel goed wat je zegt. Echter heb je teveel bewijsdrang. In jouw ogen zie je treffende voorbeelden voorbij komen om aan te geven wat je nou bedoeld. Echter is de beleving/werkelijkheid van de ander totaal anders en komt niet in de buurt van wat je verteld.
Aan de andere kant betrekken een aantal forummers een aantal van jouw voorbeelden op zichzelf, waardoor jij zo een beetje genoodzaakt wordt de vergelijking te maken.
Maar goed, er is in mijn ogen ook een maatschappelijk probleem. Op kind niveau, op volwassen niveau, zeker kwa psychologie. Die discussie kunnen we algemeen houden. Mijn oproep naar andere forummers is dan ook, houdt je eigen situatie dan ook uit de vergelijking. Want de persoonlijke situatie is geen bewijs dat Jaap ongelijk heeft evenals dat Jaap zijn stellingen geen bewijs zijn dat jullie ongelijk hebben.
Tjeez zeg, ik ga in de politiek
Aan de andere kant betrekken een aantal forummers een aantal van jouw voorbeelden op zichzelf, waardoor jij zo een beetje genoodzaakt wordt de vergelijking te maken.
Maar goed, er is in mijn ogen ook een maatschappelijk probleem. Op kind niveau, op volwassen niveau, zeker kwa psychologie. Die discussie kunnen we algemeen houden. Mijn oproep naar andere forummers is dan ook, houdt je eigen situatie dan ook uit de vergelijking. Want de persoonlijke situatie is geen bewijs dat Jaap ongelijk heeft evenals dat Jaap zijn stellingen geen bewijs zijn dat jullie ongelijk hebben.
Tjeez zeg, ik ga in de politiek
vrijdag 16 oktober 2009 om 01:46
@Jaap
Ik heb een leerling. Ik wist vrij zeker dat hij een normale of hoge inteligentie heeft, maar op school kwam hij soms hele dagen tot.... niets. En dat vond hij niet prettig. Hij begon vol goede moed, maar soms liet hij zijn hoofd hangen. Het was voor hem niet fijn om dagelijks te 'falen' (ik krijg het werk wat alle andere kinderen wel aankunnen niet af, ik wil wel maar het lukt me niet enz.) De andere kinderen kregen voldoende oefening, hij niet. Omdat ik simpelweg de tijd niet heb om constant 1 op 1 met hem bezig te zijn (want dan kan hij het wel, als ik zijn aandacht constant stuur). Klassikale instructie en zelfs instructie in kleine groepjes is lastig voor hem, omdat hij voor zijn beurt praat (minder snel denkende kinderen krijgen dan geen kans om zelf na te denken) en de helft niet meekrijgt omdat hij bezig is met onrelevante zaken als de armbewegingen van zijn groepsgenoten...
Ik kon niets doen, hem accepteren zoals hij is. Boos worden als hij zich niet aan de regels houdt. Op hem mopperen als hij, ondanks voldoende uitleg, hulp en sturing zijn werk weer niet af heeft. Hem huiswerk meegeven. Hem proberen te verleiden met een beloningssysteem... (waar hij zaak niet aan kan voldoen omdat ???) Hem laten falen, falen,falen en falen omdat de anderen het wel kunnen en hij niet.
Het lukt hem niet eens om te zitten op een stoel. Niet dat hij rondloopt en stuitert, maar hij staat... altijd. Hij probeert wel te gaan zitten hoor en dat lukt hem... maximaal 5 minuten.
....
Ik hoef hem niet in een hokje te stoppen en al helemaal niet vol te proppen met medicatie. Maar wat was ik gelukkig met een omschrijving van gedragskenmerken die bij hem passen. Niet al het gedrag wat op dat lijstje stond, maar wel een behoorlijk deel. Eeen feest van herkenning, een eye-opener.
Wat heerlijk om handvatten te krijgen waarmee ik hem beter kan helpen. Waarmee hij zelf beter om kan gaan met zijn 'anders zijn' . Waardoor ik iets beter snap hoe het werkt in zijn hoofd en hoe ik het best met hem om kan gaan.
Het is niet ineens een ideale leerling, maar ik ben wel een betere juf voor hem.
Ik geef om dit kind.
Hij is pas zeven!
Ik heb een leerling. Ik wist vrij zeker dat hij een normale of hoge inteligentie heeft, maar op school kwam hij soms hele dagen tot.... niets. En dat vond hij niet prettig. Hij begon vol goede moed, maar soms liet hij zijn hoofd hangen. Het was voor hem niet fijn om dagelijks te 'falen' (ik krijg het werk wat alle andere kinderen wel aankunnen niet af, ik wil wel maar het lukt me niet enz.) De andere kinderen kregen voldoende oefening, hij niet. Omdat ik simpelweg de tijd niet heb om constant 1 op 1 met hem bezig te zijn (want dan kan hij het wel, als ik zijn aandacht constant stuur). Klassikale instructie en zelfs instructie in kleine groepjes is lastig voor hem, omdat hij voor zijn beurt praat (minder snel denkende kinderen krijgen dan geen kans om zelf na te denken) en de helft niet meekrijgt omdat hij bezig is met onrelevante zaken als de armbewegingen van zijn groepsgenoten...
Ik kon niets doen, hem accepteren zoals hij is. Boos worden als hij zich niet aan de regels houdt. Op hem mopperen als hij, ondanks voldoende uitleg, hulp en sturing zijn werk weer niet af heeft. Hem huiswerk meegeven. Hem proberen te verleiden met een beloningssysteem... (waar hij zaak niet aan kan voldoen omdat ???) Hem laten falen, falen,falen en falen omdat de anderen het wel kunnen en hij niet.
Het lukt hem niet eens om te zitten op een stoel. Niet dat hij rondloopt en stuitert, maar hij staat... altijd. Hij probeert wel te gaan zitten hoor en dat lukt hem... maximaal 5 minuten.
....
Ik hoef hem niet in een hokje te stoppen en al helemaal niet vol te proppen met medicatie. Maar wat was ik gelukkig met een omschrijving van gedragskenmerken die bij hem passen. Niet al het gedrag wat op dat lijstje stond, maar wel een behoorlijk deel. Eeen feest van herkenning, een eye-opener.
Wat heerlijk om handvatten te krijgen waarmee ik hem beter kan helpen. Waarmee hij zelf beter om kan gaan met zijn 'anders zijn' . Waardoor ik iets beter snap hoe het werkt in zijn hoofd en hoe ik het best met hem om kan gaan.
Het is niet ineens een ideale leerling, maar ik ben wel een betere juf voor hem.
Ik geef om dit kind.
Hij is pas zeven!
vrijdag 16 oktober 2009 om 08:43
quote:domnaiefmutsje schreef op 16 oktober 2009 @ 01:37:
Jaap, ik begrijp heel goed wat je zegt. Echter heb je teveel bewijsdrang. In jouw ogen zie je treffende voorbeelden voorbij komen om aan te geven wat je nou bedoeld. Echter is de beleving/werkelijkheid van de ander totaal anders en komt niet in de buurt van wat je verteld.
Aan de andere kant betrekken een aantal forummers een aantal van jouw voorbeelden op zichzelf, waardoor jij zo een beetje genoodzaakt wordt de vergelijking te maken.
Ik betrek het inderdaad op mezelf, dat klopt. Dat komt omdat Jaap op een bepaalde manier over ouders en hun kinderen praat. Ik voel mij dan dus genoodzaakt mezelf te verdedigen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die andere ouders die net als ik zijn. Jaap heeft schijnbaar een bepaald beeld van ouders wat in mijn ogen niet klopt. Tuurlijk zullen er ouders zijn die zo zijn zoals hij beschrijft, maar ik herken het dus totaal niet.
Ik ben behoorlijk kritisch, heb een hekel aan stempels, hou niet van medicijnen en heb een hekel aan het klimaat wat tegenwoordig op scholen heerst, nl dat alle kinderen alles volgens het boekje moeten doen, en dat, zodra dat niet het geval is, kinderen getest moeten worden, naar speciale scholen worden gestuurd etc.
Dat neemt niet weg dat het soms wel degelijk verstandig is om wél nader onderzoek te doen en dat een kind soms wel degelijk beter af is op speciaal onderwijs. En dat medicijnen soms helaas écht nodig zijn. Omdat alles al geprobeerd is.
En als ik dan zie hoe zorgvuldig daar mee wordt omgegaan, hoe zorgvuldig kinderen en ouders daarin begeleid worden, dan vind ik het zo jammer dat Jaap wat die medicijnen betreft de plank zo enorm misslaat. Tuurlijk mag je waarschuwen voor eventuele (en daar verschillen de meningen trouwens ook enorm over) bijwerkingen. Maar je hoeft niet ongenuanceerd te gaan roepen dat kinderen volgepropt worden, want dat is werkelijk nergens op gebaseerd.
Ik krijg het gevoel dat Jaap denkt dat Nederlandse ouders volgzame, makke schapen zijn, die alleen maar luisteren naar de deskundigen en zelf niet nadenken. Dat is zo jammer, en ik voel mij idd genoodzaakt me daartegen te verdedigen. Want ik ben echt niet de enige kritische ouder.
Maar goed, er is in mijn ogen ook een maatschappelijk probleem. Op kind niveau, op volwassen niveau, zeker kwa psychologie. Die discussie kunnen we algemeen houden. Mijn oproep naar andere forummers is dan ook, houdt je eigen situatie dan ook uit de vergelijking. Want de persoonlijke situatie is geen bewijs dat Jaap ongelijk heeft evenals dat Jaap zijn stellingen geen bewijs zijn dat jullie ongelijk hebben.
Tjeez zeg, ik ga in de politiek
Jaap, ik begrijp heel goed wat je zegt. Echter heb je teveel bewijsdrang. In jouw ogen zie je treffende voorbeelden voorbij komen om aan te geven wat je nou bedoeld. Echter is de beleving/werkelijkheid van de ander totaal anders en komt niet in de buurt van wat je verteld.
Aan de andere kant betrekken een aantal forummers een aantal van jouw voorbeelden op zichzelf, waardoor jij zo een beetje genoodzaakt wordt de vergelijking te maken.
Ik betrek het inderdaad op mezelf, dat klopt. Dat komt omdat Jaap op een bepaalde manier over ouders en hun kinderen praat. Ik voel mij dan dus genoodzaakt mezelf te verdedigen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die andere ouders die net als ik zijn. Jaap heeft schijnbaar een bepaald beeld van ouders wat in mijn ogen niet klopt. Tuurlijk zullen er ouders zijn die zo zijn zoals hij beschrijft, maar ik herken het dus totaal niet.
Ik ben behoorlijk kritisch, heb een hekel aan stempels, hou niet van medicijnen en heb een hekel aan het klimaat wat tegenwoordig op scholen heerst, nl dat alle kinderen alles volgens het boekje moeten doen, en dat, zodra dat niet het geval is, kinderen getest moeten worden, naar speciale scholen worden gestuurd etc.
Dat neemt niet weg dat het soms wel degelijk verstandig is om wél nader onderzoek te doen en dat een kind soms wel degelijk beter af is op speciaal onderwijs. En dat medicijnen soms helaas écht nodig zijn. Omdat alles al geprobeerd is.
En als ik dan zie hoe zorgvuldig daar mee wordt omgegaan, hoe zorgvuldig kinderen en ouders daarin begeleid worden, dan vind ik het zo jammer dat Jaap wat die medicijnen betreft de plank zo enorm misslaat. Tuurlijk mag je waarschuwen voor eventuele (en daar verschillen de meningen trouwens ook enorm over) bijwerkingen. Maar je hoeft niet ongenuanceerd te gaan roepen dat kinderen volgepropt worden, want dat is werkelijk nergens op gebaseerd.
Ik krijg het gevoel dat Jaap denkt dat Nederlandse ouders volgzame, makke schapen zijn, die alleen maar luisteren naar de deskundigen en zelf niet nadenken. Dat is zo jammer, en ik voel mij idd genoodzaakt me daartegen te verdedigen. Want ik ben echt niet de enige kritische ouder.
Maar goed, er is in mijn ogen ook een maatschappelijk probleem. Op kind niveau, op volwassen niveau, zeker kwa psychologie. Die discussie kunnen we algemeen houden. Mijn oproep naar andere forummers is dan ook, houdt je eigen situatie dan ook uit de vergelijking. Want de persoonlijke situatie is geen bewijs dat Jaap ongelijk heeft evenals dat Jaap zijn stellingen geen bewijs zijn dat jullie ongelijk hebben.
Tjeez zeg, ik ga in de politiek
vrijdag 16 oktober 2009 om 09:09
quote:Szwaan schreef op 16 oktober 2009 @ 01:46:
@Jaap
Ik heb een leerling. Ik wist vrij zeker dat hij een normale of hoge inteligentie heeft, maar op school kwam hij soms hele dagen tot.... niets. En dat vond hij niet prettig. Hij begon vol goede moed, maar soms liet hij zijn hoofd hangen. Het was voor hem niet fijn om dagelijks te 'falen' (ik krijg het werk wat alle andere kinderen wel aankunnen niet af, ik wil wel maar het lukt me niet enz.) De andere kinderen kregen voldoende oefening, hij niet. Omdat ik simpelweg de tijd niet heb om constant 1 op 1 met hem bezig te zijn (want dan kan hij het wel, als ik zijn aandacht constant stuur). Klassikale instructie en zelfs instructie in kleine groepjes is lastig voor hem, omdat hij voor zijn beurt praat (minder snel denkende kinderen krijgen dan geen kans om zelf na te denken) en de helft niet meekrijgt omdat hij bezig is met onrelevante zaken als de armbewegingen van zijn groepsgenoten...
Ik kon niets doen, hem accepteren zoals hij is. Boos worden als hij zich niet aan de regels houdt. Op hem mopperen als hij, ondanks voldoende uitleg, hulp en sturing zijn werk weer niet af heeft. Hem huiswerk meegeven. Hem proberen te verleiden met een beloningssysteem... (waar hij zaak niet aan kan voldoen omdat ???) Hem laten falen, falen,falen en falen omdat de anderen het wel kunnen en hij niet.
Het lukt hem niet eens om te zitten op een stoel. Niet dat hij rondloopt en stuitert, maar hij staat... altijd. Hij probeert wel te gaan zitten hoor en dat lukt hem... maximaal 5 minuten.
....
Ik hoef hem niet in een hokje te stoppen en al helemaal niet vol te proppen met medicatie. Maar wat was ik gelukkig met een omschrijving van gedragskenmerken die bij hem passen. Niet al het gedrag wat op dat lijstje stond, maar wel een behoorlijk deel. Eeen feest van herkenning, een eye-opener.
Wat heerlijk om handvatten te krijgen waarmee ik hem beter kan helpen. Waarmee hij zelf beter om kan gaan met zijn 'anders zijn' . Waardoor ik iets beter snap hoe het werkt in zijn hoofd en hoe ik het best met hem om kan gaan.
Het is niet ineens een ideale leerling, maar ik ben wel een betere juf voor hem.
Ik geef om dit kind.
Hij is pas zeven!
Ik wil ook zo'n juf voor mijn zoon Niet dat we nu iets te klagen hebben, maar mijn angst is op dit moment wel een beetje dat zoon in groep 3 of verder een juf of een meester treft die er niet goed mee om kan gaan.
@Jaap
Ik heb een leerling. Ik wist vrij zeker dat hij een normale of hoge inteligentie heeft, maar op school kwam hij soms hele dagen tot.... niets. En dat vond hij niet prettig. Hij begon vol goede moed, maar soms liet hij zijn hoofd hangen. Het was voor hem niet fijn om dagelijks te 'falen' (ik krijg het werk wat alle andere kinderen wel aankunnen niet af, ik wil wel maar het lukt me niet enz.) De andere kinderen kregen voldoende oefening, hij niet. Omdat ik simpelweg de tijd niet heb om constant 1 op 1 met hem bezig te zijn (want dan kan hij het wel, als ik zijn aandacht constant stuur). Klassikale instructie en zelfs instructie in kleine groepjes is lastig voor hem, omdat hij voor zijn beurt praat (minder snel denkende kinderen krijgen dan geen kans om zelf na te denken) en de helft niet meekrijgt omdat hij bezig is met onrelevante zaken als de armbewegingen van zijn groepsgenoten...
Ik kon niets doen, hem accepteren zoals hij is. Boos worden als hij zich niet aan de regels houdt. Op hem mopperen als hij, ondanks voldoende uitleg, hulp en sturing zijn werk weer niet af heeft. Hem huiswerk meegeven. Hem proberen te verleiden met een beloningssysteem... (waar hij zaak niet aan kan voldoen omdat ???) Hem laten falen, falen,falen en falen omdat de anderen het wel kunnen en hij niet.
Het lukt hem niet eens om te zitten op een stoel. Niet dat hij rondloopt en stuitert, maar hij staat... altijd. Hij probeert wel te gaan zitten hoor en dat lukt hem... maximaal 5 minuten.
....
Ik hoef hem niet in een hokje te stoppen en al helemaal niet vol te proppen met medicatie. Maar wat was ik gelukkig met een omschrijving van gedragskenmerken die bij hem passen. Niet al het gedrag wat op dat lijstje stond, maar wel een behoorlijk deel. Eeen feest van herkenning, een eye-opener.
Wat heerlijk om handvatten te krijgen waarmee ik hem beter kan helpen. Waarmee hij zelf beter om kan gaan met zijn 'anders zijn' . Waardoor ik iets beter snap hoe het werkt in zijn hoofd en hoe ik het best met hem om kan gaan.
Het is niet ineens een ideale leerling, maar ik ben wel een betere juf voor hem.
Ik geef om dit kind.
Hij is pas zeven!
Ik wil ook zo'n juf voor mijn zoon Niet dat we nu iets te klagen hebben, maar mijn angst is op dit moment wel een beetje dat zoon in groep 3 of verder een juf of een meester treft die er niet goed mee om kan gaan.
vrijdag 16 oktober 2009 om 09:11
quote:sarah2ndlife schreef op 16 oktober 2009 @ 01:25:
het discussie voeren over een maatschappelijk probleem op het individuele niveau uit zich bij Traincha dat ze haar moedersinstinct volgt, haar intuitie en dat is het allerbeste en dat zal een man nooit begrijpen dus heeft idd geen zin.
bovendien breng je het heel rottig door haar zorgen voor haar kind te omschrijven als evenredig aan een discussie voeren over een maatschappelijk probleem , je wilt maar niet begrijpen dat je door je ongevoelig manier van uitdrukken mensen kwetst, tenminste ik kreeg een heel naar gevoel erbij, spreek nu voor me zelf.Individueel dus.
moeilijk he, rekening houden met andermans gevoel, pas maar op straks plakken ze een etiket op je.
Ik probeer me echt wel in Jaap zijn standpunt te verplaatsen juist omdat ik zelf ook altijd riep dat er te snel etiketjes geplakt werden, maar Jaap is dus echt zo'n voorbeeld van het onbegrip waar je als ouder tegenaan loopt.
het discussie voeren over een maatschappelijk probleem op het individuele niveau uit zich bij Traincha dat ze haar moedersinstinct volgt, haar intuitie en dat is het allerbeste en dat zal een man nooit begrijpen dus heeft idd geen zin.
bovendien breng je het heel rottig door haar zorgen voor haar kind te omschrijven als evenredig aan een discussie voeren over een maatschappelijk probleem , je wilt maar niet begrijpen dat je door je ongevoelig manier van uitdrukken mensen kwetst, tenminste ik kreeg een heel naar gevoel erbij, spreek nu voor me zelf.Individueel dus.
moeilijk he, rekening houden met andermans gevoel, pas maar op straks plakken ze een etiket op je.
Ik probeer me echt wel in Jaap zijn standpunt te verplaatsen juist omdat ik zelf ook altijd riep dat er te snel etiketjes geplakt werden, maar Jaap is dus echt zo'n voorbeeld van het onbegrip waar je als ouder tegenaan loopt.
vrijdag 16 oktober 2009 om 09:45
quote:traincha2 schreef op 16 oktober 2009 @ 09:11:
[...]
Ik probeer me echt wel in Jaap zijn standpunt te verplaatsen juist omdat ik zelf ook altijd riep dat er te snel etiketjes geplakt werden, maar Jaap is dus echt zo'n voorbeeld van het onbegrip waar je als ouder tegenaan loopt.En hier ben ik het dan weer mee eens!
[...]
Ik probeer me echt wel in Jaap zijn standpunt te verplaatsen juist omdat ik zelf ook altijd riep dat er te snel etiketjes geplakt werden, maar Jaap is dus echt zo'n voorbeeld van het onbegrip waar je als ouder tegenaan loopt.En hier ben ik het dan weer mee eens!
vrijdag 16 oktober 2009 om 10:17
Ik probeer Jaap ook te begrijpen, maar hij moet ook begrijpen als een kind in het speciaal onderwijs terecht komt dat ouders meestal al een paar jaar met het kind bezig zijn geweest om erachter te komen wat eraan scheelt dmv onderzoeken etcetcetc, zo een pretje is dat niet.
En dat kinderen niet zomaar van de ene op de andere dag een ritalin in hun mondje geschoven krijgt.
Dat is absoluut niet waar.
En dat kinderen niet zomaar van de ene op de andere dag een ritalin in hun mondje geschoven krijgt.
Dat is absoluut niet waar.
zondag 18 oktober 2009 om 12:07
Iedereen probeert mij te begrijpen, en na die uitspraak volgt dan de kritiek waarin ik niets van mijn eigen standpunten terug zie. Wat moet ik nou met:
(..) maar Jaap is dus echt zo'n voorbeeld van het onbegrip waar je als ouder tegenaan loopt.
En dat pal nadat Liv bij de Moderator gevraagd heeft het 'gekibbel' uit de discussie te verwijderen? Hoe kan zo'n opmerking nou ooit leiden tot een inhoudelijke discussie?
(..) maar Jaap is dus echt zo'n voorbeeld van het onbegrip waar je als ouder tegenaan loopt.
En dat pal nadat Liv bij de Moderator gevraagd heeft het 'gekibbel' uit de discussie te verwijderen? Hoe kan zo'n opmerking nou ooit leiden tot een inhoudelijke discussie?
zondag 18 oktober 2009 om 22:19
quote:Liv schreef op 18 oktober 2009 @ 12:56:
Tja, ik denk dat het nooit wat gaat worden met die inhoudelijke discussie. En volgens mij heb ik even hiervoor al uitgelegd hoe dat komt.Je legt niks uit. En Sarah evenmin. Je geeft een zuiver persoonlijke opinie, waarin je plompverloren schrijft hoe ik op je over kom. Waarbij het vooral opvalt dat je de inhoudelijke discussie op alle fronten vermijdt. Op het algemeen-beschouwelijke. Op het persoonlijke. Maar ook waar het jouw opinie over mij betreft. Je bekvecht alleen graag.
Tja, ik denk dat het nooit wat gaat worden met die inhoudelijke discussie. En volgens mij heb ik even hiervoor al uitgelegd hoe dat komt.Je legt niks uit. En Sarah evenmin. Je geeft een zuiver persoonlijke opinie, waarin je plompverloren schrijft hoe ik op je over kom. Waarbij het vooral opvalt dat je de inhoudelijke discussie op alle fronten vermijdt. Op het algemeen-beschouwelijke. Op het persoonlijke. Maar ook waar het jouw opinie over mij betreft. Je bekvecht alleen graag.
maandag 19 oktober 2009 om 08:37
Ach Jaap, hou nou toch op. Ik heb al uitgelegd waarom ik zo'n moeite heb om in discussie met jou te gaan.(zie mijn post op 16-10, 8:43) Dat doe ik dus ook niet, hoe graag je dat ook zou willen. Dat ik graag bekvecht is een aanname die werkelijk nergens op gebaseerd is. (maar het is zo makkelijk gezegd he? hoef je je verder ook niet voor je gedrag te verdedigen) Je kent me niet, laten we dat in godsnaam zo houden!
Het zit je wel dwars he? Je gaat maar door en gaat maar door, je wilt me maar in een hoekje duwen en lijkt me wel te willen dwingen om inhoudelijk op jou in te gaan. Sorry Jaap, doe ik niet, ik vind jou een onaangenaam persoon, daar ga ik geen inhoudelijk gesprek mee aan. En nu heb ik er toch echt genoeg woorden aan vuil gemaakt. Misschien dringt de boodschap nu door? Of nee, die plaat voor je kop zal dat wel onmogelijk maken.
Het zit je wel dwars he? Je gaat maar door en gaat maar door, je wilt me maar in een hoekje duwen en lijkt me wel te willen dwingen om inhoudelijk op jou in te gaan. Sorry Jaap, doe ik niet, ik vind jou een onaangenaam persoon, daar ga ik geen inhoudelijk gesprek mee aan. En nu heb ik er toch echt genoeg woorden aan vuil gemaakt. Misschien dringt de boodschap nu door? Of nee, die plaat voor je kop zal dat wel onmogelijk maken.
maandag 19 oktober 2009 om 14:12
quote:Liv schreef op 19 oktober 2009 @ 08:37:
Ach Jaap, hou nou toch op. Ik heb al uitgelegd waarom ik zo'n moeite heb om in discussie met jou te gaan.(zie mijn post op 16-10, 8:43) Dat doe ik dus ook niet, hoe graag je dat ook zou willen. Dat ik graag bekvecht is een aanname die werkelijk nergens op gebaseerd is. (maar het is zo makkelijk gezegd he? hoef je je verder ook niet voor je gedrag te verdedigen) Je kent me niet, laten we dat in godsnaam zo houden!
Het zit je wel dwars he? Je gaat maar door en gaat maar door, je wilt me maar in een hoekje duwen en lijkt me wel te willen dwingen om inhoudelijk op jou in te gaan. Sorry Jaap, doe ik niet, ik vind jou een onaangenaam persoon, daar ga ik geen inhoudelijk gesprek mee aan. En nu heb ik er toch echt genoeg woorden aan vuil gemaakt. Misschien dringt de boodschap nu door? Of nee, die plaat voor je kop zal dat wel onmogelijk maken.
Of het nou hier is, of op het moderator forum, je moet en zál het laatste woord hebben! En dat laatste woord is een persoonlijke aanval.
Je begon met kritiek op mijn bewering dat kinderen anno 'nu' werden volgepropt met medicijnen. In DIT (PDF) stuk kun je lezen dat Jeugdzorg zich in 2005 al zorgen maakte over het explosief stijgende gebruik van Ritalin, bijvoorbeeld.
Ritalin-gebruik stijgt explosief
Het gebruik van Ritalin nam in Nederland de afgelopen twee jaar met 44% toe. In zeven jaar tijds zijn de cijfers verviervoudigd. Elk jaar opnieuw spreken deskundigen hierover hun bezorgdheid uit.
Over medicalisering van de jeugdzorg.
En dat is nog maar één van de vele gedrags-veranderende drugs die nu de 'markt' overspoelen. Maar een inhoudelijke discussie is niet mogelijk, kennelijk. Jij hebt een andere mening, en daarmee houdt het op.
Ach Jaap, hou nou toch op. Ik heb al uitgelegd waarom ik zo'n moeite heb om in discussie met jou te gaan.(zie mijn post op 16-10, 8:43) Dat doe ik dus ook niet, hoe graag je dat ook zou willen. Dat ik graag bekvecht is een aanname die werkelijk nergens op gebaseerd is. (maar het is zo makkelijk gezegd he? hoef je je verder ook niet voor je gedrag te verdedigen) Je kent me niet, laten we dat in godsnaam zo houden!
Het zit je wel dwars he? Je gaat maar door en gaat maar door, je wilt me maar in een hoekje duwen en lijkt me wel te willen dwingen om inhoudelijk op jou in te gaan. Sorry Jaap, doe ik niet, ik vind jou een onaangenaam persoon, daar ga ik geen inhoudelijk gesprek mee aan. En nu heb ik er toch echt genoeg woorden aan vuil gemaakt. Misschien dringt de boodschap nu door? Of nee, die plaat voor je kop zal dat wel onmogelijk maken.
Of het nou hier is, of op het moderator forum, je moet en zál het laatste woord hebben! En dat laatste woord is een persoonlijke aanval.
Je begon met kritiek op mijn bewering dat kinderen anno 'nu' werden volgepropt met medicijnen. In DIT (PDF) stuk kun je lezen dat Jeugdzorg zich in 2005 al zorgen maakte over het explosief stijgende gebruik van Ritalin, bijvoorbeeld.
Ritalin-gebruik stijgt explosief
Het gebruik van Ritalin nam in Nederland de afgelopen twee jaar met 44% toe. In zeven jaar tijds zijn de cijfers verviervoudigd. Elk jaar opnieuw spreken deskundigen hierover hun bezorgdheid uit.
Over medicalisering van de jeugdzorg.
En dat is nog maar één van de vele gedrags-veranderende drugs die nu de 'markt' overspoelen. Maar een inhoudelijke discussie is niet mogelijk, kennelijk. Jij hebt een andere mening, en daarmee houdt het op.
maandag 19 oktober 2009 om 14:56
http://www.minvws.nl/kame ... er-high-van-te-worden.asp
deze moet je niet meerekenen bedoel ik maar.
deze moet je niet meerekenen bedoel ik maar.
maandag 19 oktober 2009 om 20:44
quote:sarah2ndlife schreef op 19 oktober 2009 @ 14:52:
Jaap, staan er leeftijdsgroepen genoemd in dat pdf , het gebruik van Ritalin vinden studenten erg hip te misbruiken om langer geconcentreerd te kunnen studeren.
Je kunt dat PDF zelf benaderen, en 'downloaden'. Maar omdat ik merk dat forummers vaak niet de links volgen, kennelijk ongerust op de noodzaak hun mening bij te moeten stellen, hier nog even wat tekst uit die noodroep van de Jeugdzorg uit 2005, waarin ook wordt gerefereerd aan jouw 'recreatief' gebruik:
Bijwerkingen en risico’s
Bijwerkingen van Ritalin zijn o.m. anorexia, rusteloosheid,
slapeloosheid, angst, hoofdpijn, verminderde zelfkritiek, psy-
chotische toestanden, ernstige depressie, stijging van de
bloeddruk en hartkloppingen. Groeiremming kan optreden
bij kinderen. De veiligheid van Ritalin op langere termijn is
niet bekend. Ritalin mag niet gebruikt worden bij hartklach-
ten en bij zwangerschap.
Misbruik van Ritalin als pepmiddel komt in Amerika op
grote schaal voor en heet daar ‘recreatief gebruik’. De pillen
worden vaak gemalen en gesnoven of zelfs geïnjecteerd. Aan
de Universiteit van Pennsylvania, bijvoorbeeld, gebruikt 5%
van de studenten ‘recreatief’ Ritalin (OHE 2004). Zij noe-
men het ook wel ‘Vitamine R’.
Langdurig gebruik van Ritalin kan leiden tot gewenning
en afhankelijkheid. Bij het stoppen na langdurig gebruik
moet zorgvuldig worden afgebouwd. Een overdosis Ritalin is
dodelijk.
(..)
Conclusie
Al vier jaar geleden maakte men zich ernstig zorgen over het
te hoge gebruik van Ritalin. Toch blijft de consumptie ervan
explosief toenemen. Bovendien stijgt ook het gebruik van
andere en nog zwaardere middelen sterk.
Het is niet mijn bedoeling om het gebruik van Ritalin te
verketteren, want soms kan het een zegen zijn (zie ook het
voorgaande interview met Emiel van Doorn). Maar de huidi-
ge cijfers wijzen op ernstige overmedicatie. Duizenden kin-
deren worden onnodig en onzorgvuldig blootgesteld aan
schadelijke chemicaliën. Het is tijd voor (juridische) actie!
Die (juridische) actie is er niet gekomen. En de kans daarop is verrekte klein. Ouders, leerkrachten, de overheid, menswetenschappers die ook niet meer weten wat ze nu nog moeten verzinnen om hun ideaal van de 'maakbare samenleving' bij de burger door de strot te duwen, en Big Pharma hebben een gemeenschappelijk belang: De kinderen nu 'stileren' naar hun ideaal. En als ze later, als adolescenten sterven aan anorexia, neiging tot moord en zelfmoord, of sociaal gebrekkig functioneren door gebrek aan zelfkritiek, irrationele angst of psychoses, dan betekent het in elk geval méér omzet voor Big Pharma.
Jaap, staan er leeftijdsgroepen genoemd in dat pdf , het gebruik van Ritalin vinden studenten erg hip te misbruiken om langer geconcentreerd te kunnen studeren.
Je kunt dat PDF zelf benaderen, en 'downloaden'. Maar omdat ik merk dat forummers vaak niet de links volgen, kennelijk ongerust op de noodzaak hun mening bij te moeten stellen, hier nog even wat tekst uit die noodroep van de Jeugdzorg uit 2005, waarin ook wordt gerefereerd aan jouw 'recreatief' gebruik:
Bijwerkingen en risico’s
Bijwerkingen van Ritalin zijn o.m. anorexia, rusteloosheid,
slapeloosheid, angst, hoofdpijn, verminderde zelfkritiek, psy-
chotische toestanden, ernstige depressie, stijging van de
bloeddruk en hartkloppingen. Groeiremming kan optreden
bij kinderen. De veiligheid van Ritalin op langere termijn is
niet bekend. Ritalin mag niet gebruikt worden bij hartklach-
ten en bij zwangerschap.
Misbruik van Ritalin als pepmiddel komt in Amerika op
grote schaal voor en heet daar ‘recreatief gebruik’. De pillen
worden vaak gemalen en gesnoven of zelfs geïnjecteerd. Aan
de Universiteit van Pennsylvania, bijvoorbeeld, gebruikt 5%
van de studenten ‘recreatief’ Ritalin (OHE 2004). Zij noe-
men het ook wel ‘Vitamine R’.
Langdurig gebruik van Ritalin kan leiden tot gewenning
en afhankelijkheid. Bij het stoppen na langdurig gebruik
moet zorgvuldig worden afgebouwd. Een overdosis Ritalin is
dodelijk.
(..)
Conclusie
Al vier jaar geleden maakte men zich ernstig zorgen over het
te hoge gebruik van Ritalin. Toch blijft de consumptie ervan
explosief toenemen. Bovendien stijgt ook het gebruik van
andere en nog zwaardere middelen sterk.
Het is niet mijn bedoeling om het gebruik van Ritalin te
verketteren, want soms kan het een zegen zijn (zie ook het
voorgaande interview met Emiel van Doorn). Maar de huidi-
ge cijfers wijzen op ernstige overmedicatie. Duizenden kin-
deren worden onnodig en onzorgvuldig blootgesteld aan
schadelijke chemicaliën. Het is tijd voor (juridische) actie!
Die (juridische) actie is er niet gekomen. En de kans daarop is verrekte klein. Ouders, leerkrachten, de overheid, menswetenschappers die ook niet meer weten wat ze nu nog moeten verzinnen om hun ideaal van de 'maakbare samenleving' bij de burger door de strot te duwen, en Big Pharma hebben een gemeenschappelijk belang: De kinderen nu 'stileren' naar hun ideaal. En als ze later, als adolescenten sterven aan anorexia, neiging tot moord en zelfmoord, of sociaal gebrekkig functioneren door gebrek aan zelfkritiek, irrationele angst of psychoses, dan betekent het in elk geval méér omzet voor Big Pharma.
