Actueel
alle pijlers
ouderschap voor zwakbegaafden?
donderdag 22 januari 2015 om 07:53
50 kinderen per jaar sterven door toedoen van hun ouders die psychiatrische aandoeningen hebben maar n.a.v. het artikel ga ik er van uit dat deze aandoeningen voortkomen uit zwakbegaafdheid.
Ik ben voor gedwongen anticonceptie van zwakbegaafden. Hoewel ik het, net als de politiek, een griezelige stap vindt om mensen gedwongen medicatie, dan wel anticonceptie, toe te dienen,vind ik het belang van het ongeboren kind toch belangrijker.
Opvoeden en zorgen is al een hele klus als je een normaal verstandelijk vermogen heb en redeneren is daar toch een belangrijk onderdeel van en als je daar toe niet in staat bent krijgt een kind sowieso niet de startkansen die het verdient.
Wat ik wel moeilijk vind is wat dan met mensen die lijden aan borderline, schizofrenie, bipolair,chronische depressie. Ook ziektes die van invloed zijn op de thuissituatie en opvoeding van een kind. Je kan het niet overlaten aan de eigen verantwoordelijkheid want als mensen iets willen praten ze het voor zich zelf toch wel recht.
Maar ook kinderen van blinden, doven of invalide mensen lopen meer risico's.
Wanneer grijp je in in de autonomie die een mens heeft over zijn lichaam? Dat is toch een fundamenteel recht in mijn ogen maar moet een kind daar onder lijden? Wanneer kom je als samenleving op een hellend vlak terecht. Ik dacht dat ik er een makkelijk antwoord op had maar waar ligt die grens voor een kind op een goed leven als je dat vooraf zou kunnen bepalen?
Is er een eenduidig antwoord op?
Ik ben voor gedwongen anticonceptie van zwakbegaafden. Hoewel ik het, net als de politiek, een griezelige stap vindt om mensen gedwongen medicatie, dan wel anticonceptie, toe te dienen,vind ik het belang van het ongeboren kind toch belangrijker.
Opvoeden en zorgen is al een hele klus als je een normaal verstandelijk vermogen heb en redeneren is daar toch een belangrijk onderdeel van en als je daar toe niet in staat bent krijgt een kind sowieso niet de startkansen die het verdient.
Wat ik wel moeilijk vind is wat dan met mensen die lijden aan borderline, schizofrenie, bipolair,chronische depressie. Ook ziektes die van invloed zijn op de thuissituatie en opvoeding van een kind. Je kan het niet overlaten aan de eigen verantwoordelijkheid want als mensen iets willen praten ze het voor zich zelf toch wel recht.
Maar ook kinderen van blinden, doven of invalide mensen lopen meer risico's.
Wanneer grijp je in in de autonomie die een mens heeft over zijn lichaam? Dat is toch een fundamenteel recht in mijn ogen maar moet een kind daar onder lijden? Wanneer kom je als samenleving op een hellend vlak terecht. Ik dacht dat ik er een makkelijk antwoord op had maar waar ligt die grens voor een kind op een goed leven als je dat vooraf zou kunnen bepalen?
Is er een eenduidig antwoord op?
maandag 2 maart 2015 om 20:51
maandag 2 maart 2015 om 20:55
quote:diamond-gloss schreef op 02 maart 2015 @ 20:37:
Triest
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/a ... llon.dhtml
Lang leve de transitie van de Jeugdzorg.
Dieptriest.
Triest
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/a ... llon.dhtml
Lang leve de transitie van de Jeugdzorg.
Dieptriest.
donderdag 5 maart 2015 om 14:32
Bij een stel dat ik via de kinderopvang ken zijn beide partners blind. Erfelijk nog wel. Ze hebben twee gezonde dochters gekregen, hetgeen ook wel zwaar was maar net aan kon (wel kregen ze overal voorrang - bij de schaarse kinderopvangplekken, gezinshulp, enz., want ze zeiden het zelf niet alleen te redden - al bij de eerste twee kinderen). Er moest een derde kindje komen want voor hun culturele achtergrond was het schijnbaar belangrijk om een zoontje te hebben. Dat jongetje is meervoudig zwaar gehandicapt (o.a. blind). De instanties hebben er de handen vol aan: Voor al hele jonge leeftijd hele dagen specialistische opvang regelen, iedere dag met de taxi ernaartoe enz. En weer extra gezinshulp. En jawel, er kwam een vierde kindje (gelukkig geen handicap). De oudere dochters, ongeveer 9 en 7, zie je de ouders door de stad geleiden (deden ze al in hun derde levensjaar) en op hele jonge leeftijd al voor de broertjes zorgen. De familie krijgt overal uitkeringen voor, want de moeder heeft haar felbegeerde aangepaste mbo-opleiding afgebroken voor kind nr. 1, is nooit meer gaan werken en is dat ook niet van plan en de vader kan na langere werkloosheid zoveel mensen natuurlijk niet met zijn tijdelijke baan bekostigen.
Ik ben erg in tweestrijd: Ik heb zelf twee kinderen, zou ze niet willen missen. Maar bij dit stel heb ik toch erg het gevoel dat ze maar wat doen en dan andere mensen/instanties/belastingbetaler/de eigen kinderen voor de consequenties laten opdraaien. Oplossing? Geen idee. Uit huis plaatsen is natuurlijk onzin, want het zijn geen "slechte" ouders. Ze kunnen alleen eigenlijk niet alleen voor de kinderen zorgen, en de hoeveelheid extra hulp die ze nodig hebben rijst totaal de pan uit.
Ik ben erg in tweestrijd: Ik heb zelf twee kinderen, zou ze niet willen missen. Maar bij dit stel heb ik toch erg het gevoel dat ze maar wat doen en dan andere mensen/instanties/belastingbetaler/de eigen kinderen voor de consequenties laten opdraaien. Oplossing? Geen idee. Uit huis plaatsen is natuurlijk onzin, want het zijn geen "slechte" ouders. Ze kunnen alleen eigenlijk niet alleen voor de kinderen zorgen, en de hoeveelheid extra hulp die ze nodig hebben rijst totaal de pan uit.
donderdag 5 maart 2015 om 15:58
quote:pompoenpit schreef op 22 januari 2015 @ 08:45:
Ik denk dat wanneer iemand niet in staat is om goed (zelfstandig) voor zichzelf te kunnen zorgen dat daar de grens ligt. En dat is niet zwakbegaafd (zoals bijvoorbeeld kinderen op de praktijkschool in hun dossier hebben staan), maar echt een niveau lager zoals verstandelijk beperkte mensen.
Ik heb niet hele to gelezen. Mee eens met pompoen.
Maar er is wel degelijk een verschil tussen zwakbegaafd en verstandelijk beperkt.
Ik denk dat wanneer iemand niet in staat is om goed (zelfstandig) voor zichzelf te kunnen zorgen dat daar de grens ligt. En dat is niet zwakbegaafd (zoals bijvoorbeeld kinderen op de praktijkschool in hun dossier hebben staan), maar echt een niveau lager zoals verstandelijk beperkte mensen.
Ik heb niet hele to gelezen. Mee eens met pompoen.
Maar er is wel degelijk een verschil tussen zwakbegaafd en verstandelijk beperkt.
donderdag 5 maart 2015 om 16:08
quote:anoniem020315 schreef op 28 februari 2015 @ 17:31:
Een IQ onder de 85 is beneden gemiddeld maar wordt ook wel zwakbegaafd genoemd. Een IQ tussen de 70 en 50 wordt licht zwakzinnig genoemd. Tussen de 50 en 35 spreken we van matig zwakzinnig, tussen 35 en 20 van ernstig zwakzinnig en onder de 20 van diep zwakzinnig.
Praktijkonderwijs bijvoorbeeld is een IQ tussen de 60 en 75(-80).
En valt dus onder zwakbegaafd-licht zwakzinnig.
Tsja, mijn zoon had vorig jaar een iq score van 79. Hij heeft afgelopen cito toetsten prima gemaakt, een B voor rekenen. Puur iq op papier zegt niet alles vind ik.
Schoonzus van mijn man vind ik echt een zwakbegaafde. Zij had van mij geen kinderen mogen krijgen.
Een IQ onder de 85 is beneden gemiddeld maar wordt ook wel zwakbegaafd genoemd. Een IQ tussen de 70 en 50 wordt licht zwakzinnig genoemd. Tussen de 50 en 35 spreken we van matig zwakzinnig, tussen 35 en 20 van ernstig zwakzinnig en onder de 20 van diep zwakzinnig.
Praktijkonderwijs bijvoorbeeld is een IQ tussen de 60 en 75(-80).
En valt dus onder zwakbegaafd-licht zwakzinnig.
Tsja, mijn zoon had vorig jaar een iq score van 79. Hij heeft afgelopen cito toetsten prima gemaakt, een B voor rekenen. Puur iq op papier zegt niet alles vind ik.
Schoonzus van mijn man vind ik echt een zwakbegaafde. Zij had van mij geen kinderen mogen krijgen.
zaterdag 7 maart 2015 om 20:09
Heel, heel, heel lastig onderwerp. Een goede vriend van mij heeft een extreme rotjeugd gehad, omdat zijn (zwakbegaafde) ouders totaal niet wisten hoe ze met kinderen moesten omgaan. Een kinderlijke driftbui was voor zijn moeder reden om hem dan maar aan het bed vast te binden, dat werk.
Ik denk dat we een onderscheid moeten maken tussen niet-willen en niet-kunnen. Er zullen zwakbegaafden zijn die in alle oprechtheid en met alle liefde een kind zouden willen grootbrengen, maar opvoeden vereist nu eenmaal een minimum aan vooruitzien, empathisch vermogen, zelfdiscipline en het vermogen om tot tien te kunnen tellen als je wordt geprovoceerd. Niet alle mensen hebben deze eigenschappen, wat onvermijdelijk leidt tot een minder veilige opvoeding van kinderen, zowel emotioneel als fysiek.
De grote vraag is inderdaad waar de grens ligt en wie deze bepaalt. En wie aan de betreffende mensen uitlegt dat het niet *wenselijk* is dat hij/zij zich voortplant; stel je dat scènetje even voor.
Ik denk dat we een onderscheid moeten maken tussen niet-willen en niet-kunnen. Er zullen zwakbegaafden zijn die in alle oprechtheid en met alle liefde een kind zouden willen grootbrengen, maar opvoeden vereist nu eenmaal een minimum aan vooruitzien, empathisch vermogen, zelfdiscipline en het vermogen om tot tien te kunnen tellen als je wordt geprovoceerd. Niet alle mensen hebben deze eigenschappen, wat onvermijdelijk leidt tot een minder veilige opvoeding van kinderen, zowel emotioneel als fysiek.
De grote vraag is inderdaad waar de grens ligt en wie deze bepaalt. En wie aan de betreffende mensen uitlegt dat het niet *wenselijk* is dat hij/zij zich voortplant; stel je dat scènetje even voor.
zondag 8 maart 2015 om 13:16
quote:nessemeisje schreef op 22 januari 2015 @ 08:42:
Ik zou de grens trekken bij niet zelfstandig kunnen wonen. Dan zou je echt geen kinderen moeten krijgen.
Daarnaast zou het fijn zijn om ouders waarbij kinderen steeds uit huis geplaatst worden of ouders die hun kinderen vermoord hebben (moeder van Savannah bijvoorbeeld) op de een of andere manier onmogelijk gemaakt werd om nog kinderen te krijgen.
Goed gezegd.
Als ze duidelijk niet voor henzelf/hun kinderen kunnen zorgen, is het asociaal om de samenleving daarvoor op te laten draaien.
Ik zou de grens trekken bij niet zelfstandig kunnen wonen. Dan zou je echt geen kinderen moeten krijgen.
Daarnaast zou het fijn zijn om ouders waarbij kinderen steeds uit huis geplaatst worden of ouders die hun kinderen vermoord hebben (moeder van Savannah bijvoorbeeld) op de een of andere manier onmogelijk gemaakt werd om nog kinderen te krijgen.
Goed gezegd.
Als ze duidelijk niet voor henzelf/hun kinderen kunnen zorgen, is het asociaal om de samenleving daarvoor op te laten draaien.
