Actueel
alle pijlers
Overdreven of normaal......
zondag 5 februari 2012 om 17:51
Vind jij het overdreven om mee te leven als een kind verdwenen is en uiteindelijk overleden blijkt? Of is het voor jou ver van mijn bed?
Brand je een kaarsje, wens je de nabestaanden sterkte, moet je huilen? Of doet het je niet zoveel?
Hier kan je je mening geven.
Brand je een kaarsje, wens je de nabestaanden sterkte, moet je huilen? Of doet het je niet zoveel?
Hier kan je je mening geven.
anoniem_106423 wijzigde dit bericht op 05-02-2012 20:01
Reden: Was een beetje 'kort door de bocht'
Reden: Was een beetje 'kort door de bocht'
% gewijzigd
Je gelijk halen is als achteruit lopen om te bewijzen waar je bent geweest.
zondag 5 februari 2012 om 18:35
Ik moet eerlijk toegeven, dat ik erg meeleef.
Dat begint al bij het ontvangen van het AA.
Denk mij gelijk in, '' hoe moeten die ouders zich nu voelen".
Kan daar knap beroerd van zijn.
Volg het dan ook, in het nieuws.
En zoals vanmorgen, toen het vreselijke nieuws bekend werd.
Ja, dan moet ik wel huilen.
Om dat arme ventje, zijn ouders, opa & oma.
Ik ben dan erg verdrietig.
Dat begint al bij het ontvangen van het AA.
Denk mij gelijk in, '' hoe moeten die ouders zich nu voelen".
Kan daar knap beroerd van zijn.
Volg het dan ook, in het nieuws.
En zoals vanmorgen, toen het vreselijke nieuws bekend werd.
Ja, dan moet ik wel huilen.
Om dat arme ventje, zijn ouders, opa & oma.
Ik ben dan erg verdrietig.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
zondag 5 februari 2012 om 18:38
quote:Eindeloos schreef op 05 februari 2012 @ 18:35:
Ik moet eerlijk toegeven, dat ik erg meeleef.
Dat begint al bij het ontvangen van het AA.
Denk mij gelijk in, '' hoe moeten die ouders zich nu voelen".
Kan daar knap beroerd van zijn.Volg het dan ook, in het nieuws.
En zoals vanmorgen, toen het vreselijke nieuws bekend werd.
Ja, dan moet ik wel huilen.
Om dat arme ventje, zijn ouders, opa & oma.
Ik ben dan erg verdrietig.Ik vind dat dan erg overdreven, maar als jij dat zo voelt dan is dat zo.
Ik moet eerlijk toegeven, dat ik erg meeleef.
Dat begint al bij het ontvangen van het AA.
Denk mij gelijk in, '' hoe moeten die ouders zich nu voelen".
Kan daar knap beroerd van zijn.Volg het dan ook, in het nieuws.
En zoals vanmorgen, toen het vreselijke nieuws bekend werd.
Ja, dan moet ik wel huilen.
Om dat arme ventje, zijn ouders, opa & oma.
Ik ben dan erg verdrietig.Ik vind dat dan erg overdreven, maar als jij dat zo voelt dan is dat zo.
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 5 februari 2012 om 18:39
zondag 5 februari 2012 om 18:39
quote:calvijn1 schreef op 05 februari 2012 @ 18:38:
[...]
Ik vind dat dan erg overdreven, maar als jij dat zo voelt dan is dat zo.
Calvijn, ik ben zelf heel veel mensen verloren.
Misschien, dat ik het mij daardoor zo aantrek.
[...]
Ik vind dat dan erg overdreven, maar als jij dat zo voelt dan is dat zo.
Calvijn, ik ben zelf heel veel mensen verloren.
Misschien, dat ik het mij daardoor zo aantrek.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
zondag 5 februari 2012 om 18:40
Ik leef mee en vind het vreselijk voor die ouders. Misschien ook wel omdat ik van dichtbij heb meegemaakt wat het is om als ouder een kind te verliezen. Ook ik voel het in mijn hart.
Verder doe ik er niets mee. Ik schrijf alleen in een register als ik de overledene of nabestaanden persoonlijk ken (of vermoed dat ik hen zou kennen, want soms is dat niet altijd duidelijk). In andere gevallen doe ik dat niet. Ook geen stille tochten e.d..
Verder doe ik er niets mee. Ik schrijf alleen in een register als ik de overledene of nabestaanden persoonlijk ken (of vermoed dat ik hen zou kennen, want soms is dat niet altijd duidelijk). In andere gevallen doe ik dat niet. Ook geen stille tochten e.d..
zondag 5 februari 2012 om 18:41
quote:willem1959 schreef op 05 februari 2012 @ 18:31:
Heel erg. Voor de ouders niet te bevatten dat het juist hun kind moet overkomen. De grond zakt onder hun voeten weg. Wat moet hun leven een groot drama zijn. Maar wat ik op het forum zie is emotioneel exhibitionisme. Niet meer en niet minder.
Kaarsjes, huilende gezichtjes, geveinsd medeleven. Terwijl men de buren niet eens kent huilt men om een jongetje dat tragischerwijs verdrinkt en menniet eens kent.
Het is vooral dat exhibitionisme wat me stoort. Ik snap best dat je een traantje wegpinkt als zo'n bericht net een gevoelige snaar bij je raakt (omdat je iets soortgelijks hebt meegemaakt bijvoorbeeld). Maar dat mensen dat per se willen tonen aan de mensen die wél rechtstreeks betrokken zijn, en liefst ook aan de rest van de wereld, dát vind ik ook overdreven.
Er zit ook een grote factor van 'invullen voor de nabestaanden' in, waar ik kriegelig van wordt. Mensen nemen maar aan dat het voor de nabestaanden zo fijn moet zijn als er massaal met ze wordt meegeleefd. Maar als je die nabestaanden niet zelf kent, dan weet je dat toch helemaal niet? Misschien vinden ze het inderdaad fijn, misschien vinden ze het juist wel vreselijk opdringerig en bemoeierig of anderszins vervelend.
Dat je de betrokkenen niet kent, zou moeten manen tot terughoudendheid in openbare uitingen, zolang die nabestaanden niet zelf hebben aangegeven dat ze daarop zitten te wachten, vind ik. Pink gerust een traantje weg in stilte, maar besef goed dat jouw verdriet jouw verdriet is en projecteer dat niet ongevraagd op nabestaanden die je helemaal niet kent.
Heel erg. Voor de ouders niet te bevatten dat het juist hun kind moet overkomen. De grond zakt onder hun voeten weg. Wat moet hun leven een groot drama zijn. Maar wat ik op het forum zie is emotioneel exhibitionisme. Niet meer en niet minder.
Kaarsjes, huilende gezichtjes, geveinsd medeleven. Terwijl men de buren niet eens kent huilt men om een jongetje dat tragischerwijs verdrinkt en menniet eens kent.
Het is vooral dat exhibitionisme wat me stoort. Ik snap best dat je een traantje wegpinkt als zo'n bericht net een gevoelige snaar bij je raakt (omdat je iets soortgelijks hebt meegemaakt bijvoorbeeld). Maar dat mensen dat per se willen tonen aan de mensen die wél rechtstreeks betrokken zijn, en liefst ook aan de rest van de wereld, dát vind ik ook overdreven.
Er zit ook een grote factor van 'invullen voor de nabestaanden' in, waar ik kriegelig van wordt. Mensen nemen maar aan dat het voor de nabestaanden zo fijn moet zijn als er massaal met ze wordt meegeleefd. Maar als je die nabestaanden niet zelf kent, dan weet je dat toch helemaal niet? Misschien vinden ze het inderdaad fijn, misschien vinden ze het juist wel vreselijk opdringerig en bemoeierig of anderszins vervelend.
Dat je de betrokkenen niet kent, zou moeten manen tot terughoudendheid in openbare uitingen, zolang die nabestaanden niet zelf hebben aangegeven dat ze daarop zitten te wachten, vind ik. Pink gerust een traantje weg in stilte, maar besef goed dat jouw verdriet jouw verdriet is en projecteer dat niet ongevraagd op nabestaanden die je helemaal niet kent.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
zondag 5 februari 2012 om 18:43
zondag 5 februari 2012 om 18:44
Ik ben extreem emo.Heb in vrij korte tijd meerdere mensen om mij heen verloren. Dus als ik zo een bericht zie dan voel ik dat soort van weer. De scherpte van verlies, die snijdt dan door mij heen. Tegen mensen die mij nog niet zo lang kennen zeg ik : "Die zwangerschaps hormonen hebben denk ik nooit m'n lichaam verlaten. " heb niet altijd zin om alles uit te leggen.
zondag 5 februari 2012 om 18:44
quote:sugarmiss schreef op 05 februari 2012 @ 18:39:
[...]
Nee vind ik niet Ik kan mij indenken dat het vreselijk is voor die ouders maar ik persoonlijk mis het jongetje niet.
Willem verwoord het beter denk ik maar ik ben het met hem eens.
Bedoelde je het zo, ik begreep het verkeerd.
Ben het ook met Willem eens
[...]
Nee vind ik niet Ik kan mij indenken dat het vreselijk is voor die ouders maar ik persoonlijk mis het jongetje niet.
Willem verwoord het beter denk ik maar ik ben het met hem eens.
Bedoelde je het zo, ik begreep het verkeerd.
Ben het ook met Willem eens
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 5 februari 2012 om 18:45
quote:calvijn1 schreef op 05 februari 2012 @ 18:43:
[...]
Dat kan ik begrijpen, dan ligt het wat 'dichter' bij je denk ik
Ja, je verwoordt het goed.
Dat is het.
[...]
Dat kan ik begrijpen, dan ligt het wat 'dichter' bij je denk ik
Ja, je verwoordt het goed.
Dat is het.
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
zondag 5 februari 2012 om 18:47
quote:Eindeloos schreef op 05 februari 2012 @ 18:39:
[...]
Calvijn, ik ben zelf heel veel mensen verloren.
Misschien, dat ik het mij daardoor zo aantrek.
snap ik helemaal niks van. En al helemaal niet dat er ondertussen in andere topics grappen en grollen worden geplaatst.
Als men zich lekker voelt de hele wereld te laten zien hoe men zich het leed van een volslagen onbekende aantrekt denk ik dat er bij die mensen emotioneel iets volledig mis is. Ze geilen op het laten zien hoe 'betrokken' men wel niet is. Terwijl er duizenden kinderen in Afrika sterven.
[...]
Calvijn, ik ben zelf heel veel mensen verloren.
Misschien, dat ik het mij daardoor zo aantrek.
snap ik helemaal niks van. En al helemaal niet dat er ondertussen in andere topics grappen en grollen worden geplaatst.
Als men zich lekker voelt de hele wereld te laten zien hoe men zich het leed van een volslagen onbekende aantrekt denk ik dat er bij die mensen emotioneel iets volledig mis is. Ze geilen op het laten zien hoe 'betrokken' men wel niet is. Terwijl er duizenden kinderen in Afrika sterven.
zondag 5 februari 2012 om 18:47
quote:Eindeloos schreef op 05 februari 2012 @ 18:39:
[...]
Calvijn, ik ben zelf heel veel mensen verloren.
Misschien, dat ik het mij daardoor zo aantrek.
Ik heb wel eens een stukje gelezen van een psycholoog dat mensen die in zo'n geval moeten huilen eigenlijk huilen om eigen verdriet. Mensen vinden het normaal als je rouwt als er iemand is overleden. Maar als iemand het na een (paar) jaar nog steeds over die persoon heeft worden mensen ongeduldig en geven dan aan dat het leven door gaat. Er is dan nog weinig gelegenheid om het verdriet en gemis te uitten, terwijl dit nog wel aanwezig is. Bij zo'n gelegenheid kunnen mensen dan hun verdriet kwijt.
Ook horen mensen graag bij een groep en willen ze zich graag geborgen voelen. Ccollectief kunnen rouwen geeft mensen een samenhorigheidsgevoe en daardoor voelen ze zich beter. l
[...]
Calvijn, ik ben zelf heel veel mensen verloren.
Misschien, dat ik het mij daardoor zo aantrek.
Ik heb wel eens een stukje gelezen van een psycholoog dat mensen die in zo'n geval moeten huilen eigenlijk huilen om eigen verdriet. Mensen vinden het normaal als je rouwt als er iemand is overleden. Maar als iemand het na een (paar) jaar nog steeds over die persoon heeft worden mensen ongeduldig en geven dan aan dat het leven door gaat. Er is dan nog weinig gelegenheid om het verdriet en gemis te uitten, terwijl dit nog wel aanwezig is. Bij zo'n gelegenheid kunnen mensen dan hun verdriet kwijt.
Ook horen mensen graag bij een groep en willen ze zich graag geborgen voelen. Ccollectief kunnen rouwen geeft mensen een samenhorigheidsgevoe en daardoor voelen ze zich beter. l
zondag 5 februari 2012 om 18:51
Het verschilt nogal per situatie. Als het iets is wat ik zelf ook heb meegemaakt, dan ben ik wel emotioneel. Bijvoorbeeld als iemand te jong aan kanker overlijdt. Maar het verlies van een kind, tja... Ik kan me daar niet zoveel bij voorstellen (behalve dat het heel erg voor de nabestaanden moet zijn).
Winter is coming...
zondag 5 februari 2012 om 18:52
quote:sugarmiss schreef op 05 februari 2012 @ 18:47:
[...]
Ik heb wel eens een stukje gelezen van een psycholoog dat mensen die in zo'n geval moeten huilen eigenlijk huilen om eigen verdriet. Mensen vinden het normaal als je rouwt als er iemand is overleden. Maar als iemand het na een (paar) jaar nog steeds over die persoon heeft worden mensen ongeduldig en geven dan aan dat het leven door gaat. Er is dan nog weinig gelegenheid om het verdriet en gemis te uitten, terwijl dit nog wel aanwezig is. Bij zo'n gelegenheid kunnen mensen dan hun verdriet kwijt.
Ik vind dit hele wijze woorden
Ook horen mensen graag bij een groep en willen ze zich graag geborgen voelen. Ccollectief kunnen rouwen geeft mensen een samenhorigheidsgevoe en daardoor voelen ze zich beter. l
[...]
Ik heb wel eens een stukje gelezen van een psycholoog dat mensen die in zo'n geval moeten huilen eigenlijk huilen om eigen verdriet. Mensen vinden het normaal als je rouwt als er iemand is overleden. Maar als iemand het na een (paar) jaar nog steeds over die persoon heeft worden mensen ongeduldig en geven dan aan dat het leven door gaat. Er is dan nog weinig gelegenheid om het verdriet en gemis te uitten, terwijl dit nog wel aanwezig is. Bij zo'n gelegenheid kunnen mensen dan hun verdriet kwijt.
Ik vind dit hele wijze woorden
Ook horen mensen graag bij een groep en willen ze zich graag geborgen voelen. Ccollectief kunnen rouwen geeft mensen een samenhorigheidsgevoe en daardoor voelen ze zich beter. l
Ontbijt: Een Smoothie banaan Lunch: Een cracker/avocado en guinoa salade Diner:57 pizza broodjes,13 donuts,2 bakken gefrituurde kipkluif, 9 Rosé
zondag 5 februari 2012 om 18:57
Mensen huilen inderdaad om hun eigen verdriet. Dat is niet overdreven, maar dat ongevraagd met de nabestaanden willen delen wel. En je eigen verdriet dan nog even uitventen in een colondeanceregister, stille tocht etc. (let wel: als de nabestaanden niet hebben aangegeven dat op prijs te stellen, bedoel ik) vind ik ongepast. In dat geval ben ik het geheel met Willem eens: zoek je saamhorigheid dan in betrokkenheid bij mensen die het nodig hebben (en dat zouden inderdaad zomaar eens je buren kunnen zijn). Dat is een stuk minder vrijblijvend dan al die openbare rouw, maar uiteindelijk wel een stuk beter voor jezelf en voor de samenleving.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
zondag 5 februari 2012 om 18:58
quote:Dana schreef op 05 februari 2012 @ 18:41:
[...]
Het is vooral dat exhibitionisme wat me stoort. Ik snap best dat je een traantje wegpinkt als zo'n bericht net een gevoelige snaar bij je raakt (omdat je iets soortgelijks hebt meegemaakt bijvoorbeeld). Maar dat mensen dat per se willen tonen aan de mensen die wél rechtstreeks betrokken zijn, en liefst ook aan de rest van de wereld, dát vind ik ook overdreven.
Er zit ook een grote factor van 'invullen voor de nabestaanden' in, waar ik kriegelig van wordt. Mensen nemen maar aan dat het voor de nabestaanden zo fijn moet zijn als er massaal met ze wordt meegeleefd. Maar als je die nabestaanden niet zelf kent, dan weet je dat toch helemaal niet? Misschien vinden ze het inderdaad fijn, misschien vinden ze het juist wel vreselijk opdringerig en bemoeierig of anderszins vervelend.
Dat je de betrokkenen niet kent, zou moeten manen tot terughoudendheid in openbare uitingen, zolang die nabestaanden niet zelf hebben aangegeven dat ze daarop zitten te wachten, vind ik. Pink gerust een traantje weg in stilte, maar besef goed dat jouw verdriet jouw verdriet is en projecteer dat niet ongevraagd op nabestaanden die je helemaal niet kent.
Hier ben ik het volledig mee eens. Dat je medeleven wilt tonen als het mensen betreft die je kent lijkt me wel logisch, maar waarom het ook per se moeten tonen aan de rest van de wereld? Ik krijg er zelf een 'kijk eens hoe ik meeleef en hoe begaan ik ben' gevoel van. Daarmee wil ik niemand veroordelen, maar dit is puur hoe het voor mij voelt.
Als er een topic wordt geopend en ik leef mee / sta er bij stil, post ik wel een berichtje maar als het een algemeen topic is over bijvoorbeeld vermisten blijf ik daar ook weg. Als ik er bij stil sta, dan doe ik dat wel in stilte.
En inderdaad, met een beetje terughoudendheid is niets mis. Misschien is dit ook weer een persoonlijke invulling, maar ik laat de mensen het liefst met rust, ook met de gedachte dat ze waarschijnlijk al genoeg aan hun hoofd hebben en het ook gewoon liever delen met dierbaren. Vind zoiets ook wel erg privé en daar bemoei ik me het allerliefste niet mee, en al helemaal niet ongevraagd.
[...]
Het is vooral dat exhibitionisme wat me stoort. Ik snap best dat je een traantje wegpinkt als zo'n bericht net een gevoelige snaar bij je raakt (omdat je iets soortgelijks hebt meegemaakt bijvoorbeeld). Maar dat mensen dat per se willen tonen aan de mensen die wél rechtstreeks betrokken zijn, en liefst ook aan de rest van de wereld, dát vind ik ook overdreven.
Er zit ook een grote factor van 'invullen voor de nabestaanden' in, waar ik kriegelig van wordt. Mensen nemen maar aan dat het voor de nabestaanden zo fijn moet zijn als er massaal met ze wordt meegeleefd. Maar als je die nabestaanden niet zelf kent, dan weet je dat toch helemaal niet? Misschien vinden ze het inderdaad fijn, misschien vinden ze het juist wel vreselijk opdringerig en bemoeierig of anderszins vervelend.
Dat je de betrokkenen niet kent, zou moeten manen tot terughoudendheid in openbare uitingen, zolang die nabestaanden niet zelf hebben aangegeven dat ze daarop zitten te wachten, vind ik. Pink gerust een traantje weg in stilte, maar besef goed dat jouw verdriet jouw verdriet is en projecteer dat niet ongevraagd op nabestaanden die je helemaal niet kent.
Hier ben ik het volledig mee eens. Dat je medeleven wilt tonen als het mensen betreft die je kent lijkt me wel logisch, maar waarom het ook per se moeten tonen aan de rest van de wereld? Ik krijg er zelf een 'kijk eens hoe ik meeleef en hoe begaan ik ben' gevoel van. Daarmee wil ik niemand veroordelen, maar dit is puur hoe het voor mij voelt.
Als er een topic wordt geopend en ik leef mee / sta er bij stil, post ik wel een berichtje maar als het een algemeen topic is over bijvoorbeeld vermisten blijf ik daar ook weg. Als ik er bij stil sta, dan doe ik dat wel in stilte.
En inderdaad, met een beetje terughoudendheid is niets mis. Misschien is dit ook weer een persoonlijke invulling, maar ik laat de mensen het liefst met rust, ook met de gedachte dat ze waarschijnlijk al genoeg aan hun hoofd hebben en het ook gewoon liever delen met dierbaren. Vind zoiets ook wel erg privé en daar bemoei ik me het allerliefste niet mee, en al helemaal niet ongevraagd.
anoniem_128048 wijzigde dit bericht op 05-02-2012 19:03
Reden: edit
Reden: edit
% gewijzigd
zondag 5 februari 2012 om 19:00
quote:poldervrouw schreef op 05 februari 2012 @ 18:00:
Natuurlijk leef je een soort van mee.. Je volgt het nieuws eromheen even.. En ja. ik vind het vreselijk voor de ouders.. Maar ik ga niet zitten huilen (ken het jongetje niet persoonlijk), ga geen condoleance register tekenen etc..
Natuurlijk sta ik bij stil dat het ook mijn kind had kunnen zijn.. maar ga daar niet van wakker liggen..
Er gaan per dag vele duizenden mensen dood, de een op een nog naardere manier dan de ander.. Ik kan niet het leed van de hele wereld op mij dragen..Zo denk ik er ook over, had het niet beter kunnen zeggen.
Natuurlijk leef je een soort van mee.. Je volgt het nieuws eromheen even.. En ja. ik vind het vreselijk voor de ouders.. Maar ik ga niet zitten huilen (ken het jongetje niet persoonlijk), ga geen condoleance register tekenen etc..
Natuurlijk sta ik bij stil dat het ook mijn kind had kunnen zijn.. maar ga daar niet van wakker liggen..
Er gaan per dag vele duizenden mensen dood, de een op een nog naardere manier dan de ander.. Ik kan niet het leed van de hele wereld op mij dragen..Zo denk ik er ook over, had het niet beter kunnen zeggen.
zondag 5 februari 2012 om 19:03
Eens met Dana en Sugarmiss. Erg goed verwoord ook.
Ik volg het nieuws persoonlijk niet en ik ben er ook niet verdrietig om. Uiteraard is het verdrietig voor de nabestaanden, maar dat is natuurlijk altijd zo. Ook bij een ongeluk of bij een ziekte.
Persoonlijk vind ik deze vorm van rouwen echt iets van nu en een beetje een hype, al zijn er andere culturen waar massaal en heftig rouwen heel gewoon schijnt te zijn.
Ik volg het nieuws persoonlijk niet en ik ben er ook niet verdrietig om. Uiteraard is het verdrietig voor de nabestaanden, maar dat is natuurlijk altijd zo. Ook bij een ongeluk of bij een ziekte.
Persoonlijk vind ik deze vorm van rouwen echt iets van nu en een beetje een hype, al zijn er andere culturen waar massaal en heftig rouwen heel gewoon schijnt te zijn.
zondag 5 februari 2012 om 19:10
quote:DeKenau schreef op 05 februari 2012 @ 19:07:
Ik begeef me op glad ijs met deze opmerking denk ik, maar ik denk dat er bij dit soort dingen ook een ( groot?) deel sensatiezucht komt kijken..Dat denk ik ook hoor. En iemand schreef ook over een hype. Bijvoorbeeld alle hyvespagina's die worden aangemaakt voor wie of wat dan ook, en massale reacties van onbekenden.
Ik begeef me op glad ijs met deze opmerking denk ik, maar ik denk dat er bij dit soort dingen ook een ( groot?) deel sensatiezucht komt kijken..Dat denk ik ook hoor. En iemand schreef ook over een hype. Bijvoorbeeld alle hyvespagina's die worden aangemaakt voor wie of wat dan ook, en massale reacties van onbekenden.
