Actueel
alle pijlers
Prins Johan Friso bedolven onder lawine
zondag 19 februari 2012 om 19:07
Vind het vrij logisch dat ze gewoon gaan skieen samen. Die man ligt in coma, daar kunnen ze niets voor betekenen op dit moment en als ze zelf in dat ziekenhuis blijven zitten gaat de tijd alleen maar langzamer en gaan ze er aan onderdoor. Het is voor zichzelf dat ze elke dag even 'n uurtje langsgaan, de patient heeft er op dit moment niet zoveel aan. En hij wordt stabiel gehouden, het wordt pas spannend voor de familie tegen dat ze proberen hem te laten ontwaken. En als het nog 'n paar dagen duurt voor ze iets meer weten, kunnen ze dus net zo goed afleiding zoeken.
zondag 19 februari 2012 om 19:38
Ik denk dat het geen goed teken is dat ze pas aan het eind van de week meer duidelijkheid kunnen geven. De eerste neurologische tests zullen nu wel zijn uitgevoerd en als hij zijn ogen had geopend of meer, dan hadden we dat toch wellicht wel gehoord.
Ik vond met googlen trouwens nog een interessant artikel over iemand die gepromoveerd is op het voorspellen van de prognose van coma:
Van het ene op het andere moment gebeurt het: een dierbare raakt na een reanimatiepoging in coma. Een periode van onzekerheid breekt aan voor zowel de familie als de behandelaren. Zal de patiënt ooit bijkomen, en zo ja, hoe? Promotie-onderzoek van Eveline Zandbergen leidt ertoe dat artsen betere voorspellingen kunnen doen over de vooruitzichten van zeventig procent van deze coma-patiënten.
Het overkomt jaarlijks in Nederland maar liefst vijfduizend mensen: een acute hartstilstand, waarna een reanimatiepoging volgt die uitmondt in een coma. Een relatief grote groep dus wordt door dit onheil getroffen en de impact ervan is enorm, zegt neuroloog Eveline Zandbergen, die op 2 november promoveert op haar onderzoek naar coma na reanimatie.
‘Deze patiënten’, zegt Zandbergen, ‘maar zeker ook hun familieleden belanden van het ene op het andere moment in een dramatische situatie. Een hartstilstand gebeurt heel plotseling, vaak onverwacht en soms ook bij jonge, gezonde mensen. Het is iets wat diep ingrijpt in het leven van de familie, die totaal onverwacht geconfronteerd wordt met een ernstig zieke patiënt die aan de beademing ligt en bij wie de kans op herstel zeer klein is.’ En dan de onzekerheid. Komt de patiënt nog bij bewustzijn? Zo ja: wanneer, en vooral: hoe?
Negentig procent overlijdt vroeger of later, blijkt uit het onderzoek dat Zandbergen in samenwerking met AMC-neuroloog Albert Hijdra verrichtte. Slechts dertien procent van de patiënten komt nog bij en ongeveer de helft dáárvan herstelt naar een relatief onafhankelijk bestaan. De rest overlijdt alsnog of blijft (soms ernstig) gehandicapt. Is die onzekerheid voor de familie een kwelling, ook voor de behandelaars is het een groot probleem. Het doel van het promotie-onderzoek was kenmerken en instrumenten te bestuderen waarmee met zo veel mogelijk zekerheid de prognose van de patiënt kan worden vastgesteld. En dat is, geeft Zandbergen met een bescheiden lachje toe, ‘behoorlijk goed gelukt’.
GEVOEL IS EEN SLECHTE RAADGEVER
Voordat zij haar eerste bevindingen in 1998 publiceerde, was de situatie ongeveer als volgt. De neuroloog wordt gevraagd een patiënt op de intensive care te onderzoeken die kort daarvoor in coma is geraakt na reanimatie. Kan de neuroloog, vraagt de IC-arts dringend, nu al iets zeggen over de kans op herstel van die patiënt? Hoe lang moet doorgegaan worden met behandelen? Wanneer is behandeling zinloos geworden? Belangrijke vragen, want intensive care-bedden zijn schaars en de familie wil informatie – zoveel en zo snel mogelijk. Zandbergen: ‘Die vragen waren heel moeilijk te beantwoorden. We probeerden met onderdelen van het neurologisch onderzoek een uitspraak te doen over de prognose. Door te kijken naar het bewustzijn: of de patiënt reageert op aanspreken of op pijnprikkels; of hij bewegingen maakt en zijn ogen open doet; of de pupillen reageren op licht. Eigenlijk werd in Nederland en ook in andere landen vrijwel geen verder, aanvullend onderzoek gedaan.’
De onzekerheid die dit meebracht, leidde vaak tot discussie en soms irritatie tussen ic-artsen die graag duidelijkheid wilden, en neurologen die zeiden: ‘die kunnen we niet geven’. ‘Voor een deel zullen artsen hun klinische ervaring hebben gevolgd, maar het is de vraag of die een goede richtlijn is. Je eigen ervaringen zijn nu eenmaal niet de meest objectieve gegevens. We hebben ook wel meegemaakt dat een arts voorspelde op basis van zijn ervaring en zijn gevoel: deze patiënt gaat vast niet meer herstellen – maar dat herstel uiteindelijk toch optrad toen we doorgingen met de behandeling. Gevoel is een slechte raadgever.’
Omdat de artsen probeerden een beslissing te nemen op basis van vrij onzekere factoren, analyseert Zandbergen, zullen er patiënten overbehandeld en ook onderbehandeld zijn. Eind jaren negentig maakte het gevoel al wat meer plaats voor <I>evidence<P>, nadat de promovenda een van de belangrijkste resultaten uit haar onderzoek publiceerde: die over de SSEP. Dit staat voor Somato-sensibele evoked potentials: uitgelokte elektrische activiteit van de hersenen. Na een elektrische stimulatie aan een zenuw in de pols kijkt de arts naar de reactie van het brein. Als de hersenen van de patiënt ernstig beschadigd zijn, reageren ze niet meer op een dergelijke prikkel.
Zandbergen: ‘Uit ons literatuuronderzoek kwam de SSEP naar voren als een goede, betrouwbare voorspeller. Dat bleek dus uit bestaande onderzoeken, maar die waren allemaal zo kleinschalig en versnipperd dat nauwelijks iemand deze resultaten kende.’ Met behulp van de SSEP kan voor een deel van de patiënten met grote zekerheid worden vastgesteld dat ze geen enkele kans op herstel hebben, concludeerde Zandbergen. Treedt er geen reactie op in de hersenen, dan kan de behandeling veilig worden gestaakt.
AFBRAAKSTOFFEN VAN HERSENCELLEN
De publicatie over de SSEP leidde tot een forse verandering in het beleid. Werd in 1996 door slechts twee van de vijftien opleidingsziekenhuizen de SSEP vaak toegepast (door vier soms en door negen nooit), nu gebruiken alle klinieken dit meetinstrument.
De SSEP is echter afwezig bij slechts eenderde van de patiënten. Zandbergen: ‘Bij tweederde hielden we dus onzekerheid. Want als de SSEP wél een reactie geeft, is de kans op herstel ongeveer vijftig procent. We wilden daarom onderzoeken of we met andere instrumenten duidelijkheid over grotere groepen patiënten konden krijgen. Ook wisten we niet goed vanaf welk moment de SSEP betrouwbaar was. Uit de literatuur bleek dat die test de eerste uren niet betrouwbaar is; we wachtten daarom altijd 72 uur. Maar kon er ook eerder duidelijkheid komen, bijvoorbeeld na 24 of 48 uur?’
Een groot aantal centra werd betrokken in Zandbergens onderzoek: 32 ziekenhuizen in Nederland hebben meegedaan. Daar zijn 407 patiënten geïncludeerd die 24 uur na de reanimatie nog in coma waren. Er werd een neurologisch en een SSEP-onderzoek gedaan na 24, 48 en 72 uur, en een EEG na 72 uur. ‘Ook hebben we na één en drie maanden gekeken hoe het met deze patiënten ging. Zijn ze overleden, zijn ze ontwaakt, zijn ze ernstig gehandicapt? Van degenen die na drie maanden nog leefden, hebben we na een jaar nog eens geïnventariseerd hoe het met ze ging.’
Systematisch zijn allerlei gegevens over de situatie van deze uitzonderlijk grote groep patiënten geregistreerd, en ook is bloed bij hen afgenomen. Want er kwamen steeds meer aanwijzingen dat bepaalde afbraakstoffen van hersencellen in het bloed een maat zijn voor de beschadiging van de hersenen. Zandbergen: ,,Uit ons onderzoek kwam een bloedwaarde, het neuronspecifiek enolase (NSE), als een heel goede voorspeller naar voren. Die NSE bleek zelfs even betrouwbaar als de SSEP. Daar is echter wat onzekerheid in geslopen, want inmiddels zijn een paar andere studies gepubliceerd waarbij sommige patiënten met een afwijkend NSE toch herstelden.’
Een andere belangrijke uitkomst is dat de SSEP ook na 24 of 48 uur al betrouwbaar blijkt, zegt Zandbergen, dus dat je die al vroeger kunt gebruiken – waardoor familie en behandelaars eerder informatie krijgen.
Al met al kan nu met haar onderzoeksresultaten meer zekerheid gegeven worden over een veel grotere groep patiënten. ‘Konden we dat eerst bij ongeveer eenderde van de patiënten, nu kunnen we bij circa zeventig procent zeker of uitermate waarschijnlijk maken dat zij niet meer zullen herstellen. En uitermate waarschijnlijk betekent een kans die kleiner is dan vijf procent dat er nog herstel optreedt.’
STEVIGER BASIS
Waarmee aan de duivelse dilemma’s van de dokters nog niet helemaal een einde is gekomen, want wat doe je in dat geval met de behandelingsbeslissing? ‘Die hangt dan af van andere factoren zoals de verdere toestand van de patiënt en diens eigen wensen, voor zover die bekend waren. Als er nog onzekerheid is, zal de arts geneigd zijn de behandeling nog wat langer voort te zetten en op een later tijdstip te kijken of er herstel optreedt of niet. Maar was het de wens van de patiënt om niet doorbehandeld te worden en is er slechts die heel kleine kans op herstel, dan kan besloten worden om te stoppen. Terwijl je bij een tevoren gezonde patiënt eerder zal zeggen: die kleine kans willen we nog aangrijpen en wat langer doorgaan.’ Doorgaan met behandelen heeft eveneens de voorkeur bij de ongeveer dertig procent van de patiënten bij wie de prognose na het verrichten van de diverse onderzoeken onzeker blijft.
In haar werk als neuroloog in het Arnhemse Rijnstate Ziekenhuis heeft Zandbergen zo niet dagelijks, dan toch zeer regelmatig met deze patiënten te maken. Haar eigen onderzoeksresultaten, zegt ze, zijn heel bruikbaar voor de praktijk. ‘We kunnen er goed mee werken, er is echt een stap vooruit gezet.’ Ze heeft nu het verzoek gekregen van de Nederlandse Vereniging voor Neurologie om voorzitter te worden van de commissie die een nieuwe landelijke richtlijn gaat maken. Ze zal in die richtlijn een soort stappenplan voor de behandelaars opstellen: op moment A is dit een zinvol onderzoek om te doen, op moment B is juist dat onderzoek aangewezen. En geeft onderzoek X een zekere uitspraak over de prognose van de patiënt; onderzoek Y leidt tot een zeer waarschijnlijke voorspelling. ‘Doet de arts dan een bevinding die met zekerheid op een slechte prognose wijst, dan is het gerechtvaardigd om de behandeling te staken. Gelukkig hebben we nu een veel steviger basis om die beslissing op te baseren.’
Ik vond met googlen trouwens nog een interessant artikel over iemand die gepromoveerd is op het voorspellen van de prognose van coma:
Van het ene op het andere moment gebeurt het: een dierbare raakt na een reanimatiepoging in coma. Een periode van onzekerheid breekt aan voor zowel de familie als de behandelaren. Zal de patiënt ooit bijkomen, en zo ja, hoe? Promotie-onderzoek van Eveline Zandbergen leidt ertoe dat artsen betere voorspellingen kunnen doen over de vooruitzichten van zeventig procent van deze coma-patiënten.
Het overkomt jaarlijks in Nederland maar liefst vijfduizend mensen: een acute hartstilstand, waarna een reanimatiepoging volgt die uitmondt in een coma. Een relatief grote groep dus wordt door dit onheil getroffen en de impact ervan is enorm, zegt neuroloog Eveline Zandbergen, die op 2 november promoveert op haar onderzoek naar coma na reanimatie.
‘Deze patiënten’, zegt Zandbergen, ‘maar zeker ook hun familieleden belanden van het ene op het andere moment in een dramatische situatie. Een hartstilstand gebeurt heel plotseling, vaak onverwacht en soms ook bij jonge, gezonde mensen. Het is iets wat diep ingrijpt in het leven van de familie, die totaal onverwacht geconfronteerd wordt met een ernstig zieke patiënt die aan de beademing ligt en bij wie de kans op herstel zeer klein is.’ En dan de onzekerheid. Komt de patiënt nog bij bewustzijn? Zo ja: wanneer, en vooral: hoe?
Negentig procent overlijdt vroeger of later, blijkt uit het onderzoek dat Zandbergen in samenwerking met AMC-neuroloog Albert Hijdra verrichtte. Slechts dertien procent van de patiënten komt nog bij en ongeveer de helft dáárvan herstelt naar een relatief onafhankelijk bestaan. De rest overlijdt alsnog of blijft (soms ernstig) gehandicapt. Is die onzekerheid voor de familie een kwelling, ook voor de behandelaars is het een groot probleem. Het doel van het promotie-onderzoek was kenmerken en instrumenten te bestuderen waarmee met zo veel mogelijk zekerheid de prognose van de patiënt kan worden vastgesteld. En dat is, geeft Zandbergen met een bescheiden lachje toe, ‘behoorlijk goed gelukt’.
GEVOEL IS EEN SLECHTE RAADGEVER
Voordat zij haar eerste bevindingen in 1998 publiceerde, was de situatie ongeveer als volgt. De neuroloog wordt gevraagd een patiënt op de intensive care te onderzoeken die kort daarvoor in coma is geraakt na reanimatie. Kan de neuroloog, vraagt de IC-arts dringend, nu al iets zeggen over de kans op herstel van die patiënt? Hoe lang moet doorgegaan worden met behandelen? Wanneer is behandeling zinloos geworden? Belangrijke vragen, want intensive care-bedden zijn schaars en de familie wil informatie – zoveel en zo snel mogelijk. Zandbergen: ‘Die vragen waren heel moeilijk te beantwoorden. We probeerden met onderdelen van het neurologisch onderzoek een uitspraak te doen over de prognose. Door te kijken naar het bewustzijn: of de patiënt reageert op aanspreken of op pijnprikkels; of hij bewegingen maakt en zijn ogen open doet; of de pupillen reageren op licht. Eigenlijk werd in Nederland en ook in andere landen vrijwel geen verder, aanvullend onderzoek gedaan.’
De onzekerheid die dit meebracht, leidde vaak tot discussie en soms irritatie tussen ic-artsen die graag duidelijkheid wilden, en neurologen die zeiden: ‘die kunnen we niet geven’. ‘Voor een deel zullen artsen hun klinische ervaring hebben gevolgd, maar het is de vraag of die een goede richtlijn is. Je eigen ervaringen zijn nu eenmaal niet de meest objectieve gegevens. We hebben ook wel meegemaakt dat een arts voorspelde op basis van zijn ervaring en zijn gevoel: deze patiënt gaat vast niet meer herstellen – maar dat herstel uiteindelijk toch optrad toen we doorgingen met de behandeling. Gevoel is een slechte raadgever.’
Omdat de artsen probeerden een beslissing te nemen op basis van vrij onzekere factoren, analyseert Zandbergen, zullen er patiënten overbehandeld en ook onderbehandeld zijn. Eind jaren negentig maakte het gevoel al wat meer plaats voor <I>evidence<P>, nadat de promovenda een van de belangrijkste resultaten uit haar onderzoek publiceerde: die over de SSEP. Dit staat voor Somato-sensibele evoked potentials: uitgelokte elektrische activiteit van de hersenen. Na een elektrische stimulatie aan een zenuw in de pols kijkt de arts naar de reactie van het brein. Als de hersenen van de patiënt ernstig beschadigd zijn, reageren ze niet meer op een dergelijke prikkel.
Zandbergen: ‘Uit ons literatuuronderzoek kwam de SSEP naar voren als een goede, betrouwbare voorspeller. Dat bleek dus uit bestaande onderzoeken, maar die waren allemaal zo kleinschalig en versnipperd dat nauwelijks iemand deze resultaten kende.’ Met behulp van de SSEP kan voor een deel van de patiënten met grote zekerheid worden vastgesteld dat ze geen enkele kans op herstel hebben, concludeerde Zandbergen. Treedt er geen reactie op in de hersenen, dan kan de behandeling veilig worden gestaakt.
AFBRAAKSTOFFEN VAN HERSENCELLEN
De publicatie over de SSEP leidde tot een forse verandering in het beleid. Werd in 1996 door slechts twee van de vijftien opleidingsziekenhuizen de SSEP vaak toegepast (door vier soms en door negen nooit), nu gebruiken alle klinieken dit meetinstrument.
De SSEP is echter afwezig bij slechts eenderde van de patiënten. Zandbergen: ‘Bij tweederde hielden we dus onzekerheid. Want als de SSEP wél een reactie geeft, is de kans op herstel ongeveer vijftig procent. We wilden daarom onderzoeken of we met andere instrumenten duidelijkheid over grotere groepen patiënten konden krijgen. Ook wisten we niet goed vanaf welk moment de SSEP betrouwbaar was. Uit de literatuur bleek dat die test de eerste uren niet betrouwbaar is; we wachtten daarom altijd 72 uur. Maar kon er ook eerder duidelijkheid komen, bijvoorbeeld na 24 of 48 uur?’
Een groot aantal centra werd betrokken in Zandbergens onderzoek: 32 ziekenhuizen in Nederland hebben meegedaan. Daar zijn 407 patiënten geïncludeerd die 24 uur na de reanimatie nog in coma waren. Er werd een neurologisch en een SSEP-onderzoek gedaan na 24, 48 en 72 uur, en een EEG na 72 uur. ‘Ook hebben we na één en drie maanden gekeken hoe het met deze patiënten ging. Zijn ze overleden, zijn ze ontwaakt, zijn ze ernstig gehandicapt? Van degenen die na drie maanden nog leefden, hebben we na een jaar nog eens geïnventariseerd hoe het met ze ging.’
Systematisch zijn allerlei gegevens over de situatie van deze uitzonderlijk grote groep patiënten geregistreerd, en ook is bloed bij hen afgenomen. Want er kwamen steeds meer aanwijzingen dat bepaalde afbraakstoffen van hersencellen in het bloed een maat zijn voor de beschadiging van de hersenen. Zandbergen: ,,Uit ons onderzoek kwam een bloedwaarde, het neuronspecifiek enolase (NSE), als een heel goede voorspeller naar voren. Die NSE bleek zelfs even betrouwbaar als de SSEP. Daar is echter wat onzekerheid in geslopen, want inmiddels zijn een paar andere studies gepubliceerd waarbij sommige patiënten met een afwijkend NSE toch herstelden.’
Een andere belangrijke uitkomst is dat de SSEP ook na 24 of 48 uur al betrouwbaar blijkt, zegt Zandbergen, dus dat je die al vroeger kunt gebruiken – waardoor familie en behandelaars eerder informatie krijgen.
Al met al kan nu met haar onderzoeksresultaten meer zekerheid gegeven worden over een veel grotere groep patiënten. ‘Konden we dat eerst bij ongeveer eenderde van de patiënten, nu kunnen we bij circa zeventig procent zeker of uitermate waarschijnlijk maken dat zij niet meer zullen herstellen. En uitermate waarschijnlijk betekent een kans die kleiner is dan vijf procent dat er nog herstel optreedt.’
STEVIGER BASIS
Waarmee aan de duivelse dilemma’s van de dokters nog niet helemaal een einde is gekomen, want wat doe je in dat geval met de behandelingsbeslissing? ‘Die hangt dan af van andere factoren zoals de verdere toestand van de patiënt en diens eigen wensen, voor zover die bekend waren. Als er nog onzekerheid is, zal de arts geneigd zijn de behandeling nog wat langer voort te zetten en op een later tijdstip te kijken of er herstel optreedt of niet. Maar was het de wens van de patiënt om niet doorbehandeld te worden en is er slechts die heel kleine kans op herstel, dan kan besloten worden om te stoppen. Terwijl je bij een tevoren gezonde patiënt eerder zal zeggen: die kleine kans willen we nog aangrijpen en wat langer doorgaan.’ Doorgaan met behandelen heeft eveneens de voorkeur bij de ongeveer dertig procent van de patiënten bij wie de prognose na het verrichten van de diverse onderzoeken onzeker blijft.
In haar werk als neuroloog in het Arnhemse Rijnstate Ziekenhuis heeft Zandbergen zo niet dagelijks, dan toch zeer regelmatig met deze patiënten te maken. Haar eigen onderzoeksresultaten, zegt ze, zijn heel bruikbaar voor de praktijk. ‘We kunnen er goed mee werken, er is echt een stap vooruit gezet.’ Ze heeft nu het verzoek gekregen van de Nederlandse Vereniging voor Neurologie om voorzitter te worden van de commissie die een nieuwe landelijke richtlijn gaat maken. Ze zal in die richtlijn een soort stappenplan voor de behandelaars opstellen: op moment A is dit een zinvol onderzoek om te doen, op moment B is juist dat onderzoek aangewezen. En geeft onderzoek X een zekere uitspraak over de prognose van de patiënt; onderzoek Y leidt tot een zeer waarschijnlijke voorspelling. ‘Doet de arts dan een bevinding die met zekerheid op een slechte prognose wijst, dan is het gerechtvaardigd om de behandeling te staken. Gelukkig hebben we nu een veel steviger basis om die beslissing op te baseren.’
zondag 19 februari 2012 om 19:53
quote:new_in_town schreef op 19 februari 2012 @ 19:48:
'niet sensatiebelust' en 'integer' zijn nou niet de eerste woorden die in me opkomen als ik denk aan mw. Koelewijn en haar echtgenoot.Hahahahaha, nee, hoe kómt men erbij Wat een stelletje malloten zeg. Heb ook nog maar weinig reacties gehoord of gelezen van mensen die de informatie wel ok vinden.
'niet sensatiebelust' en 'integer' zijn nou niet de eerste woorden die in me opkomen als ik denk aan mw. Koelewijn en haar echtgenoot.Hahahahaha, nee, hoe kómt men erbij Wat een stelletje malloten zeg. Heb ook nog maar weinig reacties gehoord of gelezen van mensen die de informatie wel ok vinden.
zondag 19 februari 2012 om 20:15
quote:Star schreef op 19 februari 2012 @ 20:07:
Precies Ruza. Ogen openen zou dan ook erg spectaculair zijn, dwars door narcose heen.Het is mij niet duidelijk dat ze hem langer in coma houden, wel dat ze pas aan het eind van de week wat meer kunnen zeggen. Normaalgesproken gaan ze toch na 36-48 uur de slaapmedicatie verminderen en de neurologische tests doen?
Precies Ruza. Ogen openen zou dan ook erg spectaculair zijn, dwars door narcose heen.Het is mij niet duidelijk dat ze hem langer in coma houden, wel dat ze pas aan het eind van de week wat meer kunnen zeggen. Normaalgesproken gaan ze toch na 36-48 uur de slaapmedicatie verminderen en de neurologische tests doen?
zondag 19 februari 2012 om 20:18
vriend zei nog: of ze wachten tot na carnaval pppfffff
Nouja hopelijk komt alles weer goed met die man. Hoewel ik me doodergerde aan (vooral) sbs6. Op het moment dat het nieuws de wereld in werd gebracht, gingen ze zijn hele levenslijn bij langs. Wat hij had gestudeerd..... verhaal van Mabel.... zijn gezin blablabla, alsof ie al overleden was!
Nouja hopelijk komt alles weer goed met die man. Hoewel ik me doodergerde aan (vooral) sbs6. Op het moment dat het nieuws de wereld in werd gebracht, gingen ze zijn hele levenslijn bij langs. Wat hij had gestudeerd..... verhaal van Mabel.... zijn gezin blablabla, alsof ie al overleden was!
zondag 19 februari 2012 om 20:20
Ach joh, het is allemaal gespeculeer. De enige die wat weten is het behandelend team en zijn moeder en zijn vrouw (en de rest van de familie en naasten).
Weten wij veel, misschien is hij al wel aan het wakker worden en knijpt hij wel in handen als hem daar om gevraagd wordt.
Wij krijgen pas aan het einde van de week te horen en dat is vroeg genoeg. Zijn naasten en hijzelf zijn momenteel het belangrijkst. En alles wat Jannetje nu weer komt vertellen, neem ik niet serieus.
Weten wij veel, misschien is hij al wel aan het wakker worden en knijpt hij wel in handen als hem daar om gevraagd wordt.
Wij krijgen pas aan het einde van de week te horen en dat is vroeg genoeg. Zijn naasten en hijzelf zijn momenteel het belangrijkst. En alles wat Jannetje nu weer komt vertellen, neem ik niet serieus.
zondag 19 februari 2012 om 20:21
quote:sweetcandy schreef op 19 februari 2012 @ 20:18:
Nouja hopelijk komt alles weer goed met die man. Hoewel ik me doodergerde aan (vooral) sbs6. Op het moment dat het nieuws de wereld in werd gebracht, gingen ze zijn hele levenslijn bij langs. Wat hij had gestudeerd..... verhaal van Mabel.... zijn gezin blablabla, alsof ie al overleden was!Ik snap het wel een beetje. Ze hebben voor alle leden van het koninklijk huis/de koninklijke familie natuurlijk draaiboeken klaarliggen voor het geval van een overlijden. En ik kan me best voorstellen dat ze in dit soort situaties (veel onduidelijkheid, weinig echt nieuws) daar stukjes uit laten zien, als het toch op de plank ligt en bij gebrek aan echte nieuwswaardigheden.
Nouja hopelijk komt alles weer goed met die man. Hoewel ik me doodergerde aan (vooral) sbs6. Op het moment dat het nieuws de wereld in werd gebracht, gingen ze zijn hele levenslijn bij langs. Wat hij had gestudeerd..... verhaal van Mabel.... zijn gezin blablabla, alsof ie al overleden was!Ik snap het wel een beetje. Ze hebben voor alle leden van het koninklijk huis/de koninklijke familie natuurlijk draaiboeken klaarliggen voor het geval van een overlijden. En ik kan me best voorstellen dat ze in dit soort situaties (veel onduidelijkheid, weinig echt nieuws) daar stukjes uit laten zien, als het toch op de plank ligt en bij gebrek aan echte nieuwswaardigheden.
zondag 19 februari 2012 om 20:24
quote:Mirjam762 schreef op 19 februari 2012 @ 20:15:
[...]
Het is mij niet duidelijk dat ze hem langer in coma houden, wel dat ze pas aan het eind van de week wat meer kunnen zeggen. Normaalgesproken gaan ze toch na 36-48 uur de slaapmedicatie verminderen en de neurologische tests doen?Hoe kom je nou bij langer? Het was vanmiddag 48 uur geleden. Dan kan het nog een hele tijd duren voor iemand bij is.
[...]
Het is mij niet duidelijk dat ze hem langer in coma houden, wel dat ze pas aan het eind van de week wat meer kunnen zeggen. Normaalgesproken gaan ze toch na 36-48 uur de slaapmedicatie verminderen en de neurologische tests doen?Hoe kom je nou bij langer? Het was vanmiddag 48 uur geleden. Dan kan het nog een hele tijd duren voor iemand bij is.
zondag 19 februari 2012 om 20:25
quote:Gravinnetje schreef op 19 februari 2012 @ 20:22:
Wat ik nu eigenlijk vergeet te melden. Ze zullen ons pas nieuws geven als de diagnose onomstotelijk vast staat. En niet als het nog alle kanten op kan. Ze hebben er niets aan als een voorlopige prognose een heel eigen verhaal gaat leiden.Precies. Of als er ene Jannetje zich er tegenaan gaat bemoeien.
Wat ik nu eigenlijk vergeet te melden. Ze zullen ons pas nieuws geven als de diagnose onomstotelijk vast staat. En niet als het nog alle kanten op kan. Ze hebben er niets aan als een voorlopige prognose een heel eigen verhaal gaat leiden.Precies. Of als er ene Jannetje zich er tegenaan gaat bemoeien.
zondag 19 februari 2012 om 20:30
quote:elninjoo schreef op 19 februari 2012 @ 19:44:
Jah, lekker integer; het beroepsgeheim van je man schenden om 'n scoop te hebben in de krant....
1) het betrof niet het beroepsgeheim van haar man, hij was niet de behandelend arts
2) ze heeft tijdens het gesprek met de behandelend arts (Tomé) vooraf vermeld dat ze journalist is en dat ze dit ging publiceren
Hooguit heeft Tomé zijn beroepsgeheim geschonden door over een patiënt te praten met een journalist. Heb je het artikel in het NRC eigenlijk zelf gelezen?
Jah, lekker integer; het beroepsgeheim van je man schenden om 'n scoop te hebben in de krant....
1) het betrof niet het beroepsgeheim van haar man, hij was niet de behandelend arts
2) ze heeft tijdens het gesprek met de behandelend arts (Tomé) vooraf vermeld dat ze journalist is en dat ze dit ging publiceren
Hooguit heeft Tomé zijn beroepsgeheim geschonden door over een patiënt te praten met een journalist. Heb je het artikel in het NRC eigenlijk zelf gelezen?
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 19 februari 2012 om 20:32
quote:chrissiy schreef op 19 februari 2012 @ 19:53:
[...]
Hahahahaha, nee, hoe kómt men erbij Wat een stelletje malloten zeg. Heb ook nog maar weinig reacties gehoord of gelezen van mensen die de informatie wel ok vinden.Ik heb het artikel gelezen, en ik vond het wel ok. Heb jij het ook gelezen?
[...]
Hahahahaha, nee, hoe kómt men erbij Wat een stelletje malloten zeg. Heb ook nog maar weinig reacties gehoord of gelezen van mensen die de informatie wel ok vinden.Ik heb het artikel gelezen, en ik vond het wel ok. Heb jij het ook gelezen?
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 19 februari 2012 om 20:34
zondag 19 februari 2012 om 20:35
zondag 19 februari 2012 om 20:35
quote:BWitched schreef op 19 februari 2012 @ 20:30:
[...]
1) het betrof niet het beroepsgeheim van haar man, hij was niet de behandelend arts
2) ze heeft tijdens het gesprek met de behandelend arts (Tomé) vooraf vermeld dat ze journalist is en dat ze dit ging publiceren
Hooguit heeft Tomé zijn beroepsgeheim geschonden door over een patiënt te praten met een journalist. Heb je het artikel in het NRC eigenlijk zelf gelezen?En Thomé blijkt zelf ook niet eens de behandelend arts van de prins te zijn.
[...]
1) het betrof niet het beroepsgeheim van haar man, hij was niet de behandelend arts
2) ze heeft tijdens het gesprek met de behandelend arts (Tomé) vooraf vermeld dat ze journalist is en dat ze dit ging publiceren
Hooguit heeft Tomé zijn beroepsgeheim geschonden door over een patiënt te praten met een journalist. Heb je het artikel in het NRC eigenlijk zelf gelezen?En Thomé blijkt zelf ook niet eens de behandelend arts van de prins te zijn.
zondag 19 februari 2012 om 20:36
quote:elninjoo schreef op 19 februari 2012 @ 20:35:
[...]
Omdat 't in het NRC stond is het okee? Als hetzelfde geflikt was door 'n Telegraafjournalist, zouden de verwijten niet van de lucht zijn geweest.Nee, niet omdat het in het NRC stond. Ik vond het artikel ok en integer. Maar mijn vraag heb je nog steeds niet beantwoord: heb je het zelf ook gelezen, of baseer je je mening op wat je er over hoort?
[...]
Omdat 't in het NRC stond is het okee? Als hetzelfde geflikt was door 'n Telegraafjournalist, zouden de verwijten niet van de lucht zijn geweest.Nee, niet omdat het in het NRC stond. Ik vond het artikel ok en integer. Maar mijn vraag heb je nog steeds niet beantwoord: heb je het zelf ook gelezen, of baseer je je mening op wat je er over hoort?
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 19 februari 2012 om 20:37
@BWitched:
Ook een niet behandelend arts heeft beroepsgeheim.
In het artikel zegt Koelewijn dat Thomé verslag uitbrengt aan haar man (waarom?) en dat zij meeluistert. Daarna schrijft ze dat ze vertelt dat ze journalist is en verslag zal uitbrengen in de krant.
Waar zegt ze volgens jou dat ze vooraf heeft verteld dat ze journalist is?
Ook een niet behandelend arts heeft beroepsgeheim.
In het artikel zegt Koelewijn dat Thomé verslag uitbrengt aan haar man (waarom?) en dat zij meeluistert. Daarna schrijft ze dat ze vertelt dat ze journalist is en verslag zal uitbrengen in de krant.
Waar zegt ze volgens jou dat ze vooraf heeft verteld dat ze journalist is?
