Actueel
alle pijlers
Speelt leeftijd en opleiding een rol bij ouderschap?
donderdag 31 mei 2007 om 12:21
Vind jij dat leeftijd een rol speelt bij ouderschap. Denk jij dat een gemiddeld iemand van 30+ een beter opvoeding kan geven dan iemand van 20? En vind je dat iemand die universitair opgeleid is een betere kennis heeft om een kind groot te brengen dan iemand met MBO?
Dit is heel zwart-wit allemaal. Maar ben toch heel benieuwd hoe anderen hierover denken.
Persoonlijk vind ik dat je vaak verschil ziet in het soort mens als je iemand met een universitair diploma naast iemand met een MBO diploma zet. Heel ander slag volk vaak. Of is dit nu discriminerend? Ik wil hiermee niemand benadelen dat is niet mijn bedoeling. Je merkt alleen verschil aan karakters en gedragingen en normen en waarden.
En kan leeftijd ook een rol spelen? Iemand die zijn wilde haren nog niet verloren is kan een minder goede opvoeding geven dan iemand die stabiel in het leven staat en veel levenservaring heeft.
Dit is heel zwart-wit allemaal. Maar ben toch heel benieuwd hoe anderen hierover denken.
Persoonlijk vind ik dat je vaak verschil ziet in het soort mens als je iemand met een universitair diploma naast iemand met een MBO diploma zet. Heel ander slag volk vaak. Of is dit nu discriminerend? Ik wil hiermee niemand benadelen dat is niet mijn bedoeling. Je merkt alleen verschil aan karakters en gedragingen en normen en waarden.
En kan leeftijd ook een rol spelen? Iemand die zijn wilde haren nog niet verloren is kan een minder goede opvoeding geven dan iemand die stabiel in het leven staat en veel levenservaring heeft.
maandag 11 juni 2007 om 14:03
Ik vind dat alle MBO-ers niet over 1 kam geschoren kunnen worden, omdat het MBO uit vier verschillende niveau's bestaat. Alleen met het hoogste (niveau vier) kun je doorstromen naar het HBO. Niveau 1 van het MBO is behoorlijk laag. Ik dacht dat dit een laag hoger ligt dan de sociale werkplaats.
Verder denk ik dat niet iedereen die op de MAVO/VMBO is beland geen HAVO/VWO aan zou kunnen wat betreft intellegentie. Hier kunnen ook andere redenen aan ten grondslag liggen. Wat dat betreft hoeft je opleidingsniveau niet direct iets te zeggen over je opvoedkunsten.
Ik maak me eerlijk gezegd eerder zorgen over de opvoedkunsten van drugsverslaafden, verstandelijk gehandicapten (en hiermee wil ik echt niemand voor het hoofd stoten, maar sommigen kunnen niet goed voor zichzelf zorgen wat mijns inziens toch wel een randvoorwaarde is om voor een ander (lees kind-eren) te kunnen zorgen) en de groep mensen die niet niet verstandelijk gehandicapt zijn maar wel moeite hebben om goed voor zichzelf te kunnen zorgen.
Verder sluit ik me aan bij kandoo met gezondheidsopmerkingen.
Verder denk ik dat niet iedereen die op de MAVO/VMBO is beland geen HAVO/VWO aan zou kunnen wat betreft intellegentie. Hier kunnen ook andere redenen aan ten grondslag liggen. Wat dat betreft hoeft je opleidingsniveau niet direct iets te zeggen over je opvoedkunsten.
Ik maak me eerlijk gezegd eerder zorgen over de opvoedkunsten van drugsverslaafden, verstandelijk gehandicapten (en hiermee wil ik echt niemand voor het hoofd stoten, maar sommigen kunnen niet goed voor zichzelf zorgen wat mijns inziens toch wel een randvoorwaarde is om voor een ander (lees kind-eren) te kunnen zorgen) en de groep mensen die niet niet verstandelijk gehandicapt zijn maar wel moeite hebben om goed voor zichzelf te kunnen zorgen.
Verder sluit ik me aan bij kandoo met gezondheidsopmerkingen.
maandag 11 juni 2007 om 19:59
De realiteit is dat een behoorlijk groot gedeelte van de bijstandsgerechtigden in de gemeente waar ik voor werk (Randstad) weinig tot geen zin heeft om aan de slag te gaan. Dat is simpelweg de realiteit en valt moeilijk te nuanceren of weg te poetsen. Je steekt je kop in het zand als je denkt dat alle bijstandsgerechtigden staan te springen om aan het werk te gaan. Hooguit 1 op de acht mensen die ik spreek is écht gemotiveerd en wil écht weer heel graag aan de slag. Ongeveer een kleine helft daarvan wil op zich wel, maar wil er weinig moeite voor doen en moet echt een flinke zet krijgen. En de overigen vallen alleen met hard beleid aan te pakken. Dát zijn de mensen die ik in mijn spreekkamer (en met mij mijn collega's) langs zie komen.
maandag 11 juni 2007 om 20:16
Ik werk ook in de Randstad. Dat neemt niet weg dat het veel uitmaakt hoe je ze benadert. Natuurlijk zijn er veel ongemotiveerd, maar net zoveel willen echt wel wat, mits ze worden gestimuleerd. Het is vaak een kwestie van onwetendheid en het is angst, pure angst om te moeten werken terwijl ze dat nog nooit gedaan hebben. Dat moet je zien weg te nemen en dat kan jaren duren, maar dan nog speelt je benadering daarin een grote rol.
Ik heb het hier enkel en alleen over de groep alleenstaande moeders, de andere groepen staan hier niet ter discussie. Dat is iets voor een ander topic.
maandag 11 juni 2007 om 20:22
Ik bedenk me opeens wat de reden kan zijn dat branwen en ik er allebei wat anders tegenaan kijken; ik heb zelf (voornamelijk ) clienten begeleid die vanuit de bijstand moesten worden toegeleid naar werk/stage/etc.
Als je ze wekelijks een half uur tot een uur spreekt, hoor je ontzettend veel.
En heb ik wel geleerd om niet te snel te oordelen over bijstandsgerechtigden; je wilt niet weten wat voor shit ze soms hebben meegemaakt, en nog in zitten. Daar word je vanzelf wel onverschillig en ongemotiveerd van. Als je ze dan toch gemotiveerd weet te krijgen dan is dat heel fijn. En dat bereik je alleen maar door een combinatie van duidelijkheid verschaffen, motiveren en positieve ervaringen op laten doen. Vergeet niet dat veel van die vrouwen alleen maar negativiteit kennen en met een hoop instanties te maken hebben. Zien door de bomen het bos niet meer. Vaak kunnen ze niet verwoorden wat er speelt, weten ze niet waar ze terecht kunnen. Door dit met ze te bespreken en actie te ondernemen worden ze assertiever en daadkrachtiger, is mijn ervaring.
Een negatieve benaering werkt nooit! En met het vingertje wijzen daarmee bereik je het tegenovergestelde. Mijn aanpak heeft (bewezen) gewerkt.
Als je ze wekelijks een half uur tot een uur spreekt, hoor je ontzettend veel.
En heb ik wel geleerd om niet te snel te oordelen over bijstandsgerechtigden; je wilt niet weten wat voor shit ze soms hebben meegemaakt, en nog in zitten. Daar word je vanzelf wel onverschillig en ongemotiveerd van. Als je ze dan toch gemotiveerd weet te krijgen dan is dat heel fijn. En dat bereik je alleen maar door een combinatie van duidelijkheid verschaffen, motiveren en positieve ervaringen op laten doen. Vergeet niet dat veel van die vrouwen alleen maar negativiteit kennen en met een hoop instanties te maken hebben. Zien door de bomen het bos niet meer. Vaak kunnen ze niet verwoorden wat er speelt, weten ze niet waar ze terecht kunnen. Door dit met ze te bespreken en actie te ondernemen worden ze assertiever en daadkrachtiger, is mijn ervaring.
Een negatieve benaering werkt nooit! En met het vingertje wijzen daarmee bereik je het tegenovergestelde. Mijn aanpak heeft (bewezen) gewerkt.
maandag 11 juni 2007 om 20:30
Alleenstaande moeders zijn doorgaans wel redelijk gemotiveerd. Waar ik het over heb zijn de jonge, alleenstaande meiden en jongens (tussen pakweg 18 en 35) die zonder er iets voor te willen doen hun uitkering willen ontvangen. De meeste niet-willers zitten denk ik in deze categorie. Wij krijgen best wel veel jongeren binnen.
maandag 11 juni 2007 om 20:32
Ah oke, maar deze discussie ging over moeders en kinderen.
Wat de rest betreft, ja, daar zitten hele ongemotiveerde mensen tussen.
Dat ben ik met je eens, en dat zijn dan ook onze grootste probleemgevallen.
Die moet je drie keer op traject zetten en dan nog bereik je niks. Lullige is dat je er iets mee moet, maar niemand weet precies wat, want het werkt (haha) toch niet..
Wat de rest betreft, ja, daar zitten hele ongemotiveerde mensen tussen.
Dat ben ik met je eens, en dat zijn dan ook onze grootste probleemgevallen.
Die moet je drie keer op traject zetten en dan nog bereik je niks. Lullige is dat je er iets mee moet, maar niemand weet precies wat, want het werkt (haha) toch niet..
maandag 11 juni 2007 om 20:39
Dat is het verschil tussen jouw en mijn werk; ik ben geen bestandsconsulent en handel alleen aanvragen af. Ik spreek mensen dus maar 1 keer een uur en moet ook nog de Poortwachtersfunctie vervullen. Ik zie dat verschil bij mijn, om ze even zo te noemen, bestandscollega's; wij (intaketeam) moeten behoorlijk streng zijn, zoveel mogelijk tegenhouden en regels handhaven, en zij, bestandsconsulenten, hoeven dat niet en kunnen gewoon vriendelijk en aardig doen en een band met clienten opbouwen. Die luxe heb ik niet.
maandag 11 juni 2007 om 20:50
Nee, eerst een waarschuwing. Mogen wettelijk gezien nooit meteen een boete opleggen. Na die waarschuwing (casemanager moet zelf inschatten of die wordt gegeven en sommigen doen dat nooit, anderen heel snel) worden ze gekort. Eerst 10%, dan 50% en dan 100%. Als dat niet werkt, inderdaad drie maanden 100%. Maar ik neem aan dat het bij jullie ook eerst langs de toetser moet? En terecht, anders zou je de wet kunnen misbruiken.
maandag 11 juni 2007 om 21:01
Bij ons eerst een waarschuwing; client krijgt dan de kans om het in een tweede gesprek te herstellen, als client dan nog blijft weigeren gelijk 100% voor 3 maanden. De meeste medewerkers zijn zelfbeslisser, dus die hoeven niet langs de toetser. Wij zijn denk ik een erg strenge gemeente en hebben een actief lik op stuk beleid. Blijft client weigeren, dan is de klantmanager gerechtigd om meteen die 3 x 100% op te leggen.
maandag 11 juni 2007 om 22:57
Dat is inderdaad geen nieuws dat sommige bijstandsgerechtigden er totaal niet op zitten te wachten aan de slag te gaan, dat zien we dagelijks om ons heen in de buurt. Mensen die de hele dag geen klap uitvoeren en ondanks dat ze de hele dag thuis zijn (voor de deur zitten, of auto's uit elkaar trekken) te beroerd zijn om naar hun kinderen om te kijken. Althans dat is wat ik vaak zie in mijn buurt. Kinderen zijn vaak heel laat op straat en vernielen nogal eens iets. Dat is inderdaad een kwalijke zaak.
dinsdag 12 juni 2007 om 15:00
Ik ben het er wel mee eens dat het vaak zo is dat iemand die wat ouder is meer levenservaring heeft, dit hoeft echter niet zo te zijn, net zoals dat het onzin is dat iedereen die MBO heeft gedaan 'een bepaald slag volk' zou zijn.
Ik praat zelf zelden over mijn opleiding want ik heb ook MBO (4), ik ben echter iemand die graag het nieuws volgt, wat weet van politiek, veel boeken leest en aardig wat weer over cultuur, psychologie en kunst.
Ik schrijf mijn talen dan niet perfect ik ben me ervan bewust dat ik waarschijnlijk meer talen kan lezen dan de meeste mensen (Nederlands, Engels, Spaans, Duits, Italiaans, Frans, ook in deze volgorde) toch heb ik hier niet veel les in gehad.
En als ik een IQ test doe online dan scoor ik boven gemiddeld, ik ga binnenkort ook eens officieel m'n IQ laten testen gewoon uit interesse.
De meeste mensen die mij beter kennen maar niet weten wat voor achtergrond ik heb denken dan ook meestal dat ik gestudeerd heb.
woensdag 13 juni 2007 om 12:52
Het gaat er ook maar om of je interesse hebt in de wereld en mensen.
Er wordt hier inderdaad door sommige mensen ook wel een beetje makkelijk gedacht. Als mensen een MBO opleiding hebben gedaan "is het toch een bepaald slag" Ik heb in mijn omgeving een aantal mensen met MBO die heel goed presteren in de horeca als kok. Keihard werken, creatief zijn en heel goed kunnen koken, goed kunnen inkopen, commercieel denken. Wat te denken van mensen in de zorg, die toch altijd weer klaar staan voor patienten ook al zijn de werkroosters zwaar en is er vaak personeelsgebrek. Zij kunnen toch niet allemaal over een kam worden geschoren als "bepaald slag" Een kapster of schoonheidsspecialiste komt in aanraking met vele mensen met ieder zijn eigen verhaal, daar doe je ook mensenkennis van op. Het goed kunnen omgaan met mensen is ook een vorm van intelligentie. Ik geloof dat een kapster net zo'n goede moeder kan zijn als een politica, ook al heeft ze geen universiteit maar MBO.
Je bent toch niet gelijk een leuk mens als je psychologie studeert of wiskunde. Die mensen zijn net zo verschillend als indivu als jij en ik. Van mijn oma, die alleen lagere school heeft gehad, maar door het verhuren van kamers, precies wist wat ze aan mensen had, heb ik de wijste levenslessen geleerd.
woensdag 13 juni 2007 om 13:38
Ik vind persoonlijk het hele gedoe om "opleidingsnivo' lulkoek.
Mijn vader vind ik nog steeds de meest wijze man ter wereld. Alles van wat ik nu als mijn sterke eigenschappen beschouw, heb ik aan hem te danken. Met zijn bakkersvakschool...
Doorzettingsvermogen, empathie, creativiteit, ondernemersgeest, eerlijkheid, interesse in je omgeving, natuur, cultuur, politiek. Hij heeft het me allemaal bijgebracht.
Mijn partner komt uit een echt 'hoogopgeleiden-gezin'. Eerlijk gezegd: Koude kikkers, altijd iets aan de hand vwb onderhuidse irritaties, doodvermoeiend. "be the best you can be".. maar dat reikt niet altijd veel verder dan de hoogte vd de hypotheek die je kunt opbrengen.
Ja, mijn partner heeft dan ook een wo-plus-studie achter de rug. Fantastisch natuurlijk. Maar ook: 80-urige werkweken, en geleerd hebben dat vóór álles de carriere komt. Ik zou dan ook eerlijk gezegd niet eens weten of ik met hem kinderen zou willen, erg he...
Kunnen is dan mss een betere omschrijving, eigenlijk. Want ik weet dat ik met mijn 'hoogopgeleide man' dan 24/7 alles alleen zou moeten klaren. (want van mijn moeder heb ik dan weer wel de emancipatiegolf meegenoten :P )
Gelukkig is mijn kinderwens er niet, maar als die er wel was, klaarde ik die klus liever met een wat 'eenvoudiger man', die niet gedraineerd uit zijn werk komt om 20:30, maar om 18:00 lekker bij ons kan aanschuiven en in het weekeinde tijd heeft om lekker met ons mee naar buiten te gaan.
Bovenstaande is natuurlijk vreselijk gechargeerd, maar toch..
Alleen maar om aan te geven dat opleidingsniveau mij persoonlijk bar weinig zegt.
Het gaat om je persoonlijke kwaliteiten die je door kunt geven en waarmee je je kindje een veilige en liefdevolle basis mee geeft om zich staande te kunnen houden in deze wereld. Waarmee hij/zij de moed zal kunnen opbrengen zichzelf te durven en mogen zijn, en daarmee (mijn opinie dan weer) het gelukkigst is.
Whether that be vuilnisman of chirurg.
Mijn vader vind ik nog steeds de meest wijze man ter wereld. Alles van wat ik nu als mijn sterke eigenschappen beschouw, heb ik aan hem te danken. Met zijn bakkersvakschool...
Doorzettingsvermogen, empathie, creativiteit, ondernemersgeest, eerlijkheid, interesse in je omgeving, natuur, cultuur, politiek. Hij heeft het me allemaal bijgebracht.
Mijn partner komt uit een echt 'hoogopgeleiden-gezin'. Eerlijk gezegd: Koude kikkers, altijd iets aan de hand vwb onderhuidse irritaties, doodvermoeiend. "be the best you can be".. maar dat reikt niet altijd veel verder dan de hoogte vd de hypotheek die je kunt opbrengen.
Ja, mijn partner heeft dan ook een wo-plus-studie achter de rug. Fantastisch natuurlijk. Maar ook: 80-urige werkweken, en geleerd hebben dat vóór álles de carriere komt. Ik zou dan ook eerlijk gezegd niet eens weten of ik met hem kinderen zou willen, erg he...
Kunnen is dan mss een betere omschrijving, eigenlijk. Want ik weet dat ik met mijn 'hoogopgeleide man' dan 24/7 alles alleen zou moeten klaren. (want van mijn moeder heb ik dan weer wel de emancipatiegolf meegenoten :P )
Gelukkig is mijn kinderwens er niet, maar als die er wel was, klaarde ik die klus liever met een wat 'eenvoudiger man', die niet gedraineerd uit zijn werk komt om 20:30, maar om 18:00 lekker bij ons kan aanschuiven en in het weekeinde tijd heeft om lekker met ons mee naar buiten te gaan.
Bovenstaande is natuurlijk vreselijk gechargeerd, maar toch..
Alleen maar om aan te geven dat opleidingsniveau mij persoonlijk bar weinig zegt.
Het gaat om je persoonlijke kwaliteiten die je door kunt geven en waarmee je je kindje een veilige en liefdevolle basis mee geeft om zich staande te kunnen houden in deze wereld. Waarmee hij/zij de moed zal kunnen opbrengen zichzelf te durven en mogen zijn, en daarmee (mijn opinie dan weer) het gelukkigst is.
Whether that be vuilnisman of chirurg.
Computer says nooooo
woensdag 13 juni 2007 om 20:30
Ik meng me toch ook even in de discussie...
Het valt me op dat er hier niet alleen een clichebeeld van MBO-ers (en de mensen die lager opgeleid zijn) neergezet wordt, maar dat velen ook vol vooroordelen over hoogopgeleiden zitten. De vooroordelen over de eerste groep zijn gelukkig al gecorrigeerd. Maar kom op zeg, lang niet alle WO-ers zijn kille, snobistische carrieretijgers die hun kinderen (die ze natuuuurlijk pas op hoge leeftijd krijgen) dagen achtereen in de opvang parkeren om ze in het weekend van vioolles naar hockeytraining naar de opera te rijden.
Ik zet het nu natuurlijk een beetje aan, dat snappen jullie hopelijk wel (ik weet natuurlijk niet wat jullie opleidingsniveau is :P), maar een universitaite titel staat zeker niet gelijk aan tomeloze ambitie, weinig aandacht voor de kinderen en pianoles.
Na de bovenstaande preek zal het niemand verbazen dat ik een universitaire titel heb en dat hetzelfde voor mijn ouders en mijn broer geldt. Er werd thuis inderdaad veel over politiek, literatuur, kunst, etc gepraat. We maakten verre reizen en maakten ook in eigen land vaak cultureel-verantwoorde uitsapjes. maar lang niet iedere WO-er is een intellectueel (en dat hoeft ook niet, natuurlijk). Mijn ouders waren trouwens zeker niet "pushy". Mijn moeder had het leuk gevonden als mijn broer en ik een instrument
hadden leren spelen, maar daar hadden wij absoluut geen zin in en dat
was geen probleem. Ik was een luie leerling en heb in HAVO gedaan en
geen gymnasium, zoals de rest van de familie (ik ben via het HBO op de
universiteit beland). Vonden ze prima (ook als die universitaire studie
er niet van gekomen was). Mijn moeder zei altijd dat we onze eigen weg moesten gaan in het leven, ook als die weg een heel andere weg bleek te zijn dan die van hun.
Een heel verhaal, terwijl ik eigenlijk maar een ding wilde zeggen: intelligentie staat niet gelijk aan opleiding. Sommige van mijn studiegenoten vond ik ronduit onnozel, terwijl ik de werkster van de familie waar ik als student oppaste een ontzettend wijze vrouw vond (en zij had alleen huishoudschool gedaan). Je opleidingsniveau geeft bovendien niet weer hoe jij je vrije tijd indeelt of waar je interesses liggen. En je opleidingsniveau geeft al helemaal niet aan of je een goede ouder bent/zult zijn of niet. Zegt het dan niets? Hmm...het zou iets kunnen zeggen over het belang dat je hecht aan de opleiding van je kinderen, maar zelfs dat hoeft helemaal niet; een ex-vriendje van mij had ouders zonder enige opleiding, maar ze waren superenthousiast toen hij naar de universiteit ging.
Het valt me op dat er hier niet alleen een clichebeeld van MBO-ers (en de mensen die lager opgeleid zijn) neergezet wordt, maar dat velen ook vol vooroordelen over hoogopgeleiden zitten. De vooroordelen over de eerste groep zijn gelukkig al gecorrigeerd. Maar kom op zeg, lang niet alle WO-ers zijn kille, snobistische carrieretijgers die hun kinderen (die ze natuuuurlijk pas op hoge leeftijd krijgen) dagen achtereen in de opvang parkeren om ze in het weekend van vioolles naar hockeytraining naar de opera te rijden.
Ik zet het nu natuurlijk een beetje aan, dat snappen jullie hopelijk wel (ik weet natuurlijk niet wat jullie opleidingsniveau is :P), maar een universitaite titel staat zeker niet gelijk aan tomeloze ambitie, weinig aandacht voor de kinderen en pianoles.
Na de bovenstaande preek zal het niemand verbazen dat ik een universitaire titel heb en dat hetzelfde voor mijn ouders en mijn broer geldt. Er werd thuis inderdaad veel over politiek, literatuur, kunst, etc gepraat. We maakten verre reizen en maakten ook in eigen land vaak cultureel-verantwoorde uitsapjes. maar lang niet iedere WO-er is een intellectueel (en dat hoeft ook niet, natuurlijk). Mijn ouders waren trouwens zeker niet "pushy". Mijn moeder had het leuk gevonden als mijn broer en ik een instrument
hadden leren spelen, maar daar hadden wij absoluut geen zin in en dat
was geen probleem. Ik was een luie leerling en heb in HAVO gedaan en
geen gymnasium, zoals de rest van de familie (ik ben via het HBO op de
universiteit beland). Vonden ze prima (ook als die universitaire studie
er niet van gekomen was). Mijn moeder zei altijd dat we onze eigen weg moesten gaan in het leven, ook als die weg een heel andere weg bleek te zijn dan die van hun.
Een heel verhaal, terwijl ik eigenlijk maar een ding wilde zeggen: intelligentie staat niet gelijk aan opleiding. Sommige van mijn studiegenoten vond ik ronduit onnozel, terwijl ik de werkster van de familie waar ik als student oppaste een ontzettend wijze vrouw vond (en zij had alleen huishoudschool gedaan). Je opleidingsniveau geeft bovendien niet weer hoe jij je vrije tijd indeelt of waar je interesses liggen. En je opleidingsniveau geeft al helemaal niet aan of je een goede ouder bent/zult zijn of niet. Zegt het dan niets? Hmm...het zou iets kunnen zeggen over het belang dat je hecht aan de opleiding van je kinderen, maar zelfs dat hoeft helemaal niet; een ex-vriendje van mij had ouders zonder enige opleiding, maar ze waren superenthousiast toen hij naar de universiteit ging.
donderdag 14 juni 2007 om 11:29
Janis, dat klopt helemaal. Ik heb zelf 2 twee universitaire studies en mijn man is bezig met een post PhD in wiskunde maar ik wil niet zeggen dat mijn man niet van deze wereld is. In tegendeel, hij zit dan wel vol met ambities maar gaat ook lekker met vrienden weg, doet leuke dingen, gaat om met mensen van verschillend opleidingsniveau etc. En ik weet heel zeker dat hij een hele goede vader zal zijn, ongeacht hij nu wel of niet professor is. Op het VWO had ik die ervaring ook. Sommigen waren van de wereld, anderen juist weer heel los. Weer anderen hadden totaal geen belangstelling voor de wereld en helemaal geen brede kijk etc.
Overal mensen van een bepaald slag en kaliber.
Overal mensen van een bepaald slag en kaliber.
donderdag 14 juni 2007 om 14:34
Wat soms ook vergeten wordt, is dat voor sommige beroepen een bepaalde studie vereist is. Zegt niet altijd iets over de persoon in kwestie of het IQ.
Als je bv advocaat wilt worden, moet je nu eenmaal naar het WO. Ik heb kunstonderwijs gevolgd, is er alleen maar HBO. Ik heb nog nooit ergens een WO-master brood en banket gezien... :D
Als je bv advocaat wilt worden, moet je nu eenmaal naar het WO. Ik heb kunstonderwijs gevolgd, is er alleen maar HBO. Ik heb nog nooit ergens een WO-master brood en banket gezien... :D
Computer says nooooo
donderdag 14 juni 2007 om 17:52
Dat is waar, je moet natuurlijk wel intelligent om veel theoretische kennis op te doen als je voor een beroep van advocaat kiest. Een masters in brood en banket is er niet, wel kun je steeds beter worden in je vak, en dat maakt je dan wel weer die banketbakker, waar mensen van heinde en verre naartoe komen om bij jou de gebakjes te halen. (Kwekkeboom, Holtkamp bv.) Om dit vak te leren, heb je vooral vaardige handen en creativiteit nodig, dat is ook niet iedereen gegeven. Voor het opvoeden van kinderen is een rechtenstudie niet vereist, een bakkersopleiding evenmin, dat doe je met je hart en gezonde boerenverstand.
vrijdag 15 juni 2007 om 14:35
Als je het hebt over het opleidingsniveau spreek je vrijwel direct ook over het inkomen van de ouders. Ouders met een hogere opleiding verdienen vaak meer en kunnen hun kind dus in verhouding meer geven (in materialistische zin) dan ouders met een lagere opleiding.Maar ik werk nast mijn studie als leidster aan huis, voornamelijk bij carriere mensen die weinig tijd hebben voor hun kinderen. Sommige ouders huren voor 4 dagen in de week min. 10 uur per dag een leidster voor aan huis. Dit is in mijn ogen niet ok, maar goed. Daarbij komt dat het ook nog eens heel erg ligt aan het soort mens, ik bedoel, als je geen hoge opleiding hebt wil dat dan direct zeggen dat je geen supermama kan zijn? lijkt mij ontzettende onzin! En een mama met een hoge opleiding die haar kinderen hooguit 1 dag in de week zelf opvoed, is die dan een betere moeder dan een moeder zonder opleiding die er altijd voor haar kinderen is? Het kan ook totaal andersom zijn. Een moeder met een hoge opleiding kan heel toegewijd zijn ook al moet ze vaker werken dan een moeder die elke dag thuis zit en toch geen sec. teveel aan haar kinderen wil besteden. Het heeft ook niet alleen maar te maken met hoeveel tijd je aan je kinderen besteed. Het gaat er voornamelijk om hoe sensitief je bent en hoe de sfeer is in huis. Een kind met een hele ontspannen en veilige thuissfeer is vast veel gelukkig dan een kind waar veel spanning is thuis. Dus het is maar hoe je het bekijkt. Ik denk niet dat de mate waarin je een goede ouder bent af te lezen is aan opleidingsniveau. Wel is het zo dat leeftijd meespeelt. Als je jong bent heb je nog niet zoveel levenservaring en moet je zelf nog veel leren en ontdekken. Aan de andere kant, als je kinderen krijgt pas op je 40ste, gaat er ook een hele wereld voor je open als je tot nu toe alleen nog aan je carriere hebt gewerkt. Dus elke situatie is anders en ik denk dat het voornamelijk veel te maken heeft met karakter van de ouders en hoe hun relatie is onderling, dat is ook heel belangrijk. Ik studeer pedagogiek en ben zeer geboeid door dit onderwerp, sorry voor m'n lange reactie :D
vrijdag 15 juni 2007 om 18:30
@digijuf
Natuurlijk mag daar ook vader staan en nog beter ouder, was ook zo bedoelt. En natuurlijk doe je als jongere heel snel levenservaring op als je een kind krijgt. Zoals ik al zei: het ligt aan het karakter van de persoon en aan de gehele situatie of hij of zij een goeie ouder is. Dus dat het niet zoveel te maken heeft met al die dingen ook al hangt het daar wel allemaal mee samen.
Natuurlijk mag daar ook vader staan en nog beter ouder, was ook zo bedoelt. En natuurlijk doe je als jongere heel snel levenservaring op als je een kind krijgt. Zoals ik al zei: het ligt aan het karakter van de persoon en aan de gehele situatie of hij of zij een goeie ouder is. Dus dat het niet zoveel te maken heeft met al die dingen ook al hangt het daar wel allemaal mee samen.
vrijdag 15 juni 2007 om 18:32
vrijdag 15 juni 2007 om 19:32
Tijd en aandacht besteden aan kinderen is volgens mij heel belangrijk, en dat doet het er volgens mij niet toe of je veel geld te besteden hebt. Natuurlijk is het wel leuk als je het financieel allemaal iets ruimer hebt. Maar ook naar hun verhalen luisteren, een gezamenlijke fietstocht, een hut bouwen of samen naar de bieb kan leuk zijn, en daar heb je niet veel geld voor nodig. Als je met kerst samen iets lekkers (kan iets simpels zijn) maakt voor het schoolkerstdiner, en ook af en toe eens meehelpt met voorbereidingen voor feesten van school of zo, en meekijkt bij bv.de sportclub van je kind, maakt dat het kind zich prettig en gewenst voelt.
