Tegenprestatie bijstand

ringaroundtherosie schreef: ↑

01-12-2019 19:05

Oprecht heel vervelend voor je dat je het zo ervaart bij je werkgever. Precies die begeleiding en extra tijd die de vlekjes goed konden gebruiken bij mijn oud werkgever, waren er ook zelden en werden als puntje bij paaltje kwam verwacht van de meer empathische werknemers. Die daar geen training in kregen en het bovenop hun bestaande taken kregen. Het werkt dus vanuit beide kanten niet, of in ieder geval niet in een bedrijf als waar ik werkte (hoge werkdruk, veel flexibiliteit vereist, in teamverband werken).

Overigens waren daar wel voortgang gesprekken, maar die verliepen vaak uiterst moeizaam. Het ging iets beter toen het buddy systeem werd opgepakt, maar degenen die buddy wilden zijn namen af door de jaren omdat het vaak voelde als vergeefse energie. Ik heb het altijd gedaan, maar blijf van mening dat begeleiding niet verwacht kan worden van collega's die gelijk zijn op de werkvloer aan de vlekjes.

maar hoe zou het dan wel kunnen werken?

Geronimo2 schreef: ↑

01-12-2019 19:28

Een discussie als deze werkt, 2 willen argumenten aandragen die gebaseerd zijn op de utopie die zij voor zich zien en 3 die niet anders lijken te kunnen reageren dan buitenlanders bashen. Als mensen in de bijstand ergens dankbaar voor mogen zijn is dat deze mensen het beleid maken.

Sinds wanneer staat de immigratie willen beperken gelijk aan buitenlanders bashen?

ringaroundtherosie schreef: ↑

01-12-2019 19:30

Dat is gekscherend zo genoemd om het even kort te houden door meerdere posters in plaats van iedere keer: met een 'achterstand tot de arbeidsmarkt' te hoeven typen. Niet per se in de bijstand. Je vult een toon in die er niet is in dit geval.

Ik observeer een toon die er wel degelijk uit voort is gekomen.

In mijn arbeidsverleden waren mensen met een vlekje psychiatrische patiënten. Dat was niet gekscherend bedoeld, maar verzachtend.

Cateautje schreef: ↑

01-12-2019 19:34

Ik observeer een toon die er wel degelijk uit voort is gekomen.

In mijn arbeidsverleden waren mensen met een vlekje psychiatrische patiënten. Dat was niet gekscherend bedoeld, maar verzachtend.

Al in 2007 werd die uitdrukking gebruikt:

https://www.nrc.nl/nieuws/2007/06/26/oo ... 7-a1388020

Fizz schreef: ↑

01-12-2019 19:41

Al in 2007 werd die uitdrukking gebruikt:

https://www.nrc.nl/nieuws/2007/06/26/oo ... 7-a1388020

Tja, als de anarcé het zegt...

rosanna08 schreef: ↑

01-12-2019 19:26

ik zie ook geen reden om ze anders te behandelen en nu?

"Nu" is het zo dat in de ene groep de arbeidsparticipatie hoog is en in de andere laag.
Op zich geen probleem (anders dan dat dit in deze tijd voor het systeem als geheel niet de meest wenselijke situatie is om het systeem ook op langere termijn houdbaar te houden).
Maar het is nog steeds zo dat mensen zelf mogen kiezen hoe zij achter de voordeur zaken onderling regelen zoals zij dat zelf willen. Daarmee doel ik op de verdeling van betaald werk versus onbetaald werk verrichten.

Maar het is "nu" ook zo dat in de groep(en) waar de arbeidsparticipatie tientallen procenten lager ligt, het percentage uitkeringen (soms heel veel) hoger ligt - de cijfers kun je er zelf bij zoeken - zie sociaal economische positie.

Als er niet met verschillende maten wordt gemeten, hoe valt dat fenomeen dan te verklaren?

Cateautje schreef: ↑

01-12-2019 19:34

Ik observeer een toon die er wel degelijk uit voort is gekomen.

In mijn arbeidsverleden waren mensen met een vlekje psychiatrische patiënten. Dat was niet gekscherend bedoeld, maar verzachtend.

Aannames zijn geen observaties.

ringaroundtherosie schreef: ↑

01-12-2019 20:01

Aannames zijn geen observaties.

En jij denkt nu een observatie te doen?

Van de 1.489.654 inwoners van niet westerse afkomst zijn er 1.271.654 die werken en belasting betalen. Hmm, met enige kwaadwillendheid zou je kunnen zeggen dat zij de centjes opbrengen om hun mede van niet westerse afkomst zijnde mensen van bijstand te voorzien.

Gebruna schreef: ↑

01-12-2019 19:59

"Nu" is het zo dat in de ene groep de arbeidsparticipatie hoog is en in de andere laag.
Op zich geen probleem (anders dan dat dit in deze tijd voor het systeem als geheel niet de meest wenselijke situatie is om het systeem ook op langere termijn houdbaar te houden).
Maar het is nog steeds zo dat mensen zelf mogen kiezen hoe zij achter de voordeur zaken onderling regelen zoals zij dat zelf willen. Daarmee doel ik op de verdeling van betaald werk versus onbetaald werk verrichten.

Maar het is "nu" ook zo dat in de groep(en) waar de arbeidsparticipatie tientallen procenten lager ligt, het percentage uitkeringen (soms heel veel) hoger ligt - de cijfers kun je er zelf bij zoeken - zie sociaal economische positie.

Als er niet met verschillende maten wordt gemeten, hoe valt dat fenomeen dan te verklaren?

In het geval van arbeidsparticipatie kan het zo zijn dat er misschien nog wat vaker traditionele rolpatronen bestaan.

Dat in die groep ook een hoger percentage uitkeringen voorkomt kan legio redenen hebben: zojuist ingestroomde statushouders hebben niet vanaf dag 1 een baan natuurlijk en helaas wordt iemand met een niet westerse achtergrond steeds meer met argusogen bekeken en zijn de kansen op de arbeidsmarkt dus kleiner.

2019 schreef: ↑

01-12-2019 18:37

Mag ik een emmertje? Begin hier misselijk te worden.

Zeg dat. Yuk.

rosanna08 schreef: ↑

01-12-2019 19:30

maar hoe zou het dan wel kunnen werken?

Door coaches met dat doel aan te nemen, of aangewezen bestaand personeel voldoende training, arbeidsuren en handvatten te bieden om de intensievere begeleiding op zich te nemen. Waarbij ook vaste momenten ingepland worden voor evaluaties en persoonlijke gesprekken, en een vinger aan de pols wordt gehouden met personeel dat coaching behoeft en management.

Dat lijkt mij haalbaar, als het bedrijf zich ook echt wil inzetten om een gemêleerd personeelsbestand te realiseren wat betreft capaciteiten. Maar niet waar ik werkte in ieder geval. Te hoge werkdruk, tijdsdruk en te weinig mankracht om personeel zonder vlekje goed in te werken, laat staan met.

Jammer, want bijvoorbeeld een collega daar met ADHD en een met autisme zijn, na een intensieve begeleiding in de tijd dat dat nog kon (en met wat aangepaste werkzaamheden en verwachtingen van team), juist van grote waarde. Zij komen met oplossingen die de collega's zonder vlekjes niet bedenken en maken hun mindere punten meer dan goed met waar zij juist in uitblinken.

(Weg; er ging wat mis bij het maken van het bericht)

Ik heb het altijd gedaan, maar blijf van mening dat begeleiding niet verwacht kan worden van collega's die gelijk zijn op de werkvloer aan de vlekjes.

rosanna08 schreef: ↑

01-12-2019 19:30

maar hoe zou het dan wel kunnen werken?

De manager krijgt daar subsidie voor, en ik verwacht dan dat hij extra ondersteuning biedt. Die ondersteuning zou als doel moeten hebben dat de werknemer in kwestie vorderingen maakt. Helaas komt het vaak voor dat die ondersteuning dusdanig aangepast wordt, zodat het maken van vorderen niet een van de doelen is. Kennis wordt daarom niet gedeeld, dus de werknemer blijft dom. Na ettelijke jaren is zijn niveau nog steeds niet veranderd. Uiteraard heeft hij daar geen inspraak in zijn vorderingen. Als hij protesteert wordt er tegen hem gezegd: "Je mag blij zijn dat je deze baan hebt; ik kan je ook op straat zetten." Ik ken meerdere mensen met een beperking die daardoor problemen op het werk krijgen.

Chienandalou schreef: ↑

01-12-2019 20:21

In het geval van arbeidsparticipatie kan het zo zijn dat er misschien nog wat vaker traditionele rolpatronen bestaan.

Dat in die groep ook een hoger percentage uitkeringen voorkomt kan legio redenen hebben: zojuist ingestroomde statushouders hebben niet vanaf dag 1 een baan natuurlijk en helaas wordt iemand met een niet westerse achtergrond steeds meer met argusogen bekeken en zijn de kansen op de arbeidsmarkt dus kleiner.

Dat kan. Maar hier bestond dat traditionele rolpatroon toch ook nog volop bij de generatie vóór mij?
Nu ben ik niet meer piepjong, maar pas in de generatie van mijn moeder werd er ook door de vrouwen gewerkt.
Dus het verschil vanuit traditie zou elkaar amper moeten ontlopen.

Dat mensen van de 'nieuwere' immigratiegroepen die recent zijn ingestroomd niet vanaf dag 1 werk hebben, is logisch.
Maar voor hen is taalles als tegenprestatie een goed idee.

Mensen met een niet-westerse achtergrond die (om die reden) minder kansen hebben op de arbeidsmarkt, kunnen ook gebaat zijn met een tegenprestatie: als er een goede samenwerking komt tussen gemeenten en bedrijven, krijgen zij misschien vaker de kans om te laten zien wat zij kunnen en verhoogt dat hun kans op een baan.

ringaroundtherosie schreef: ↑

01-12-2019 21:01

Door coaches met dat doel aan te nemen, of aangewezen bestaand personeel voldoende training, arbeidsuren en handvatten te bieden om de intensievere begeleiding op zich te nemen. Waarbij ook vaste momenten ingepland worden voor evaluaties en persoonlijke gesprekken, en een vinger aan de pols wordt gehouden met personeel dat coaching behoeft en management.

Dat zou de beste manier zijn. Ik lees verhalen van sommige bedrijven die inderdaad dit traject volgen. Ik ken het verhaal van iemand met autisme die op zijn werk een job coach krijgt en geleidelijk aan vorderingen maakt. Dat bedrijf krijgt geen loonsubsidie.

Dat lijkt mij haalbaar, als het bedrijf zich ook echt wil inzetten om een gemêleerd personeelsbestand te realiseren wat betreft capaciteiten. Maar niet waar ik werkte in ieder geval. Te hoge werkdruk, tijdsdruk en te weinig mankracht om personeel zonder vlekje goed in te werken, laat staan met.

Kreeg het bedrijf daar wel loonsubsidie voor? Dan vind ik dat er sprake is van fraude. Het geld wordt dan niet besteed aan een aangepaste werkplek, maar verdwijnt gewoon, en dus besteed voor andere zaken dan deze werknemer.

Jammer, want bijvoorbeeld een collega daar met ADHD en een met autisme zijn, na een intensieve begeleiding in de tijd dat dat nog kon (en met wat aangepaste werkzaamheden en verwachtingen van team), juist van grote waarde. Zij komen met oplossingen die de collega's zonder vlekjes niet bedenken en maken hun mindere punten meer dan goed met waar zij juist in uitblinken.

Met die insteek accepteerde ik de gesubsidieerde baan bij mijn huidige werkgever. Ik zal even laten zien wat ik kan. "Maar dat is niet de bedoeling. Dit zijn de taken, die je overigens goed doet. Omdat jij autisme hebt krijgen wij een fikse subsidie." Ik moet bij mijn baas haar mening over mijn tekortkomingen bijna letterlijk uit haar mond trekken. Ze weet het wel, maar ze vertelt het mij niet. Het zou kunnen dat ik daaraan ga werken, en dan ga ik vooruit en loopt de school subsidie mis. Dat is niet de bedoeling. De subsidie en mijn autismediagnose is heilig, daarna komt een hele tijd niks, dan het andere personeel, dan weer een hele tijd niks, en dan pas ik.

Cateautje schreef: ↑

01-12-2019 20:14

Van de 1.489.654 inwoners van niet westerse afkomst zijn er 1.271.654 die werken en belasting betalen. Hmm, met enige kwaadwillendheid zou je kunnen zeggen dat zij de centjes opbrengen om hun mede van niet westerse afkomst zijnde mensen van bijstand te voorzien.

Ik heb het hele topic er niet op na gelezen, maar ik weet zeker dat ik dat eerste getal (1.489.654) alleen heb genoemd als zijnde het aantal inwoners van 20 tot 65 jaar per 1-1-2019.

Wat je verder beweert, is m.i. niet correct: je haalt nu die 218.000 bijstandsgerechtigden per juli 2019 áf van het aantal inwoners 20-65 jaar per 1-1-2019 en concludeert dan vervolgens dat de uitkomst van die som gelijk is aan het aantal werkenden...
je vergeet hier 553.000 'niet-beroepsbevolking' en 76.000 'werkloze beroepsbevolking' van af te halen (cijfers 3e kwartaal 2019, 15-75 jr).
Maar goed, het strookt wel met je eerdere gedachte dat in de bijstandscijfers óók de werklozen meegeteld worden, want zo zeg je ergens eerder in dit topic "wie in de bijstand zit is verplicht te solliciteren"....
Dus de berekening die je daar maakt, laat ik geheel aan jou....

Gebruna schreef: ↑

01-12-2019 21:22

Ik heb het hele topic er niet op na gelezen, maar ik weet zeker dat ik dat eerste getal (1.489.654) alleen heb genoemd als zijnde het aantal inwoners van 20 tot 65 jaar per 1-1-2019.

Wat je verder beweert, is m.i. niet correct: je haalt nu die 218.000 bijstandsgerechtigden per juli 2019 áf van het aantal inwoners 20-65 jaar per 1-1-2019 en concludeert dan vervolgens dat de uitkomst van die som gelijk is aan het aantal werkenden...
je vergeet hier 553.000 'niet-beroepsbevolking' en 76.000 'werkloze beroepsbevolking' van af te halen (cijfers 3e kwartaal 2019).
Maar goed, het strookt wel met je eerdere gedachte dat in de bijstandscijfers óók de werklozen meegeteld worden, want zo zeg je ergens eerder in dit topic "wie in de bijstand zit is verplicht te solliciteren"....

Ik heb jouw cijfers gebruikt die per 1-1-2019 golden voor het aantal inwoners van 20 tot 65 jaar.

Ik concludeer helemaal niets, maar kwam op het idee om ook eens te chargeren om te kijken hoe dat zou bevallen en zie hier...

Ik heb toch wel moeite met de instelling van deze mensen:

https://www.bd.nl/schijndel/statushoude ... oogle.com/

Als je als statushouder met het argument komt dat werken niet verplicht is tijdens het inburgeren, dan zegt dat wel iets over iemands arbeidsmoraal. (Het ging om een project om Nederlands te leren op de werkvloer. Vanaf 2020 wordt dit nu verplicht gesteld.) Het voorbeeld geeft aan dat bij sommige mensen toch de wil ontbreekt. Je kunt er dus niet klakkeloos vanuit gaan dat iedereen standaard graag aan de slag wil.

https://www.ad.nl/rotterdam/syriers-kri ... ~abc08845/

Maar ook andere groepen laten het erbij zitten
:https://www.noordhollandsdagblad.nl/cnt ... um=organic

https://denhaagfm.nl/2013/09/09/werkloz ... n-mislukt/

Gebruna schreef: ↑

01-12-2019 21:10

Dat kan. Maar hier bestond dat traditionele rolpatroon toch ook nog volop bij de generatie vóór mij?
Nu ben ik niet meer piepjong, maar pas in de generatie van mijn moeder werd er ook door de vrouwen gewerkt.
Dus het verschil vanuit traditie zou elkaar amper moeten ontlopen.


Dat mensen van de 'nieuwere' immigratiegroepen die recent zijn ingestroomd niet vanaf dag 1 werk hebben, is logisch.
Maar voor hen is taalles als tegenprestatie een goed idee.

Mensen met een niet-westerse achtergrond die (om die reden) minder kansen hebben op de arbeidsmarkt, kunnen ook gebaat zijn met een tegenprestatie: als er een goede samenwerking komt tussen gemeenten en bedrijven, krijgen zij misschien vaker de kans om te laten zien wat zij kunnen en verhoogt dat hun kans op een baan.

Ben jij altijd zo warrig? Je gooit hier cijfers neer van de arbeidsparticipatie van vrouwen met een Westerse en Niet Westerse achtergrond. Je beschuldigt ‘iets’(de overheid?) van meten met verschillende maten en gooit nu ook even alle uitkeringen op een hoop.

Taallessen worden volop gegeven en ik zie juist weinig mensen met een Niet Westerse achtergrond die de taal niet spreken. De eerste generatie gastarbeiders misschien, aangezien in die tijd integratie niet werd gestimuleerd door de overheid. En de nieuwe instromers, die over het algemeen en masse taallessen volgen.

Ja, als er een goede samenwerking komt tussen gemeente en bedrijven om te stimuleren dat vrouwen met een Niet Westerse achtergrond een grotere baankans hebben, juich ik dat alleen maar toe. Maar je wil toch niet dat deze vrouwen een soort van onbetaalde ‘auditie’ moeten doen om hun baankans te kunnen vergroten? En dit allemaal omdat veel bedrijven liever Christel dan Fatima aannemen? Over meten met verschillende maten gesproken, bah.
Als zij door een stimuleringstraject of whatsoever aan werk geholpen worden dan dienen zij hier ook naar behoren naar betaald te worden.

hans66 schreef: ↑

01-12-2019 21:14

Dat zou de beste manier zijn. Ik lees verhalen van sommige bedrijven die inderdaad dit traject volgen. Ik ken het verhaal van iemand met autisme die op zijn werk een job coach krijgt en geleidelijk aan vorderingen maakt. Dat bedrijf krijgt geen loonsubsidie.
Kreeg het bedrijf daar wel loonsubsidie voor? Dan vind ik dat er sprake is van fraude. Het geld wordt dan niet besteed aan een aangepaste werkplek, maar verdwijnt gewoon, en dus besteed voor andere zaken dan deze werknemer.
Met die insteek accepteerde ik de gesubsidieerde baan bij mijn huidige werkgever. Ik zal even laten zien wat ik kan. "Maar dat is niet de bedoeling. Dit zijn de taken, die je overigens goed doet. Omdat jij autisme hebt krijgen wij een fikse subsidie." Ik moet bij mijn baas haar mening over mijn tekortkomingen bijna letterlijk uit haar mond trekken. Ze weet het wel, maar ze vertelt het mij niet. Het zou kunnen dat ik daaraan ga werken, en dan ga ik vooruit en loopt de school subsidie mis. Dat is niet de bedoeling. De subsidie en mijn autismediagnose is heilig, daarna komt een hele tijd niks, dan het andere personeel, dan weer een hele tijd niks, en dan pas ik.

Er is niet met mij gecommuniceerd of er subsidies verstrekt werden voor het in dienst nemen van personeel met een vlekje, dus daar kan ik geen antwoord op geven.
Meestal wist mijn leidinggevende wel van de problematiek of uitdagingen die zo'n nieuwe collega had, soms was het ook vergeten met hem te communiceren vanuit HR en kwam de aap uit de mouw bij een incident ofzo.

Is de subsidie voor jouw dienstverband iets wat herhaaldelijk getoetst wordt op rechtmatigheid? Zo niet, kan ik me niet voorstellen dat je met opzet geen kennis medegedeeld krijgt of klein gehouden wordt uit angst dat jij geen subsidie meer genereert. Zou het niet een kwestie kunnen zijn van onderschatting van je kunnen van hun kant, of een verschillend oordeel van jouw capaciteiten tussen jullie?

ringaroundtherosie schreef: ↑

01-12-2019 21:49

Er is niet met mij gecommuniceerd of er subsidies verstrekt werden voor het in dienst nemen van personeel met een vlekje, dus daar kan ik geen antwoord op geven.
Meestal wist mijn leidinggevende wel van de problematiek of uitdagingen die zo'n nieuwe collega had, soms was het ook vergeten met hem te communiceren vanuit HR en kwam de aap uit de mouw bij een incident ofzo.

Ik krijg dan het gevoel dat men het personeel in het ongewisse laat over de arbeidsbeperking van de bewuste werknemer.

Is de subsidie voor jouw dienstverband iets wat herhaaldelijk getoetst wordt op rechtmatigheid? Zo niet, kan ik me niet voorstellen dat je met opzet geen kennis medegedeeld krijgt of klein gehouden wordt uit angst dat jij geen subsidie meer genereert. Zou het niet een kwestie kunnen zijn van onderschatting van je kunnen van hun kant, of een verschillend oordeel van jouw capaciteiten tussen jullie?

Tussen 1993 en 2010 werkte ik met behoud van uitkering. Daarna diverse gesubsidieerde banen. Een aantal andere collega's ook. In 2010 stopte de loonsubsidie. Andere collega's kregen een reguliere baan. Ik kreeg een WSW-baan, dus met loonsubsidie. De reden is dat ik een autismediagnose had, en de andere collega's hadden geen beperking. Mijn baas vond dat een autist geen reguliere baan kan hebben. Zijn gedrag en dat van mensen van personeelszaken veranderden: ze gingen kinderlijk tegen mij praten als of ik een zware vorm van autisme en verstandelijke beperking had.
In 2013 was er opnieuw een gesprek. In beide gevallen zei mijn baas dat hij het woord zou doen, en dat ik mijn mond moest houden als hij een wees-stil-gebaar maakte. Ik wou beginnen over mijn zelfstandige reis naar Londen. In 2018 zei ik tegen mijn baas dat ik alleen daarnaartoe wou. Kort daarvoor zei mijn leidinggevende dat ik een leerstoornis had. Dat heeft hij achter mijn rug om ook tegen DCW gezegd, de subsidieaanvrager. Later ging ik naar de praktijkondersteuner van de GGZ. Ik wou mijn cognitieve vaardigheden laten testen. Hij weigerde. De school wou dat per se wel, maar toen weigerde de school daaraan medewerking te verlenen. De school bleef bij het standpunt dat ik een leerstoornis heb. Later werd dat ontkend en dan kwam slordigheid van mij om de hoek heen kijken.

Mijn teamleider verlangt dat ik onbekende procedures meteen foutloos zou doen. Dat kan als ik ook weet hoe ik op fouten kan controleren. Dat ik vroeger duizenden absentiebriefjes foutloos heb ingevoerd in het administratiesysteem telt niet. Wat wel telt is wat ik fout doe, en wat ik niet kan. Dat is permanent, en het is niet bedoeling dat ik die fouten afleer of mij anderszins verbeter. Ik heb letterlijk tegen mijn baas gezegd dat ik dit schooljaar, dus voor augustus 2020 veranderingen zie, want anders ga ik als een dolle hond overal sollicitatiebrieven, -mails schrijven en sollicitatielinks bij vacaturewebsites aanklikken (c.q. ik heb al een account bij LinkedIn, die ik ga upgraden). Ik ben een sterke, volwassen kerel die bijna altijd fit is, zelden ziek, en geen teer, kwetsbaar poppetje is, dat bij enige inspanning in elkaar dondert.

Intussen is het zo dat het personeel mij weet te waarderen, sterker nog, tijdens de lunchpauze ben ik echt een sociaal dier. Een paar keer is gezegd dat de pauzes zonder mij een stuk saaier zijn (dat was duidelijk toen ik 2 maand ziek was door een gebroken elleboog). Ik word ook wel meegevraagd voor een personeelsuitje. Meestal zeg ik ja. Soms moet ik hen teleurstellen, omdat er nog spoedklussen zijn die ik die dag nog af wil hebben. Er zijn zat feesten waar ik nog aan mee kan doen, al dan niet georganiseerd door de directie.

Over mijn capaciteiten is een verschil van mening. Alleen de mening van de school telt. Wat ik vind, doet er niet toe. Een autist ziet toch de zaken anders dan een niet-autist, toch? Die leven toch in een eigen wereld, en niet in de werkelijkheid, toch?

Wat jammerlijk om dat allemaal te lezen Hans.
Mijn zoon is autist en heeft een reguliere opleiding gevolgd en heeft op een maand na nooit zonder werk gezeten. Hij heeft nooit iemand op zijn werk verteld over zichzelf en blijkbaar daardoor heeft hij gewoon carrière kunnen maken.

Ik heb aan het einde van zijn basisschooltijd wel een heel gevecht moeten leveren om hem op regulier onderwijs te krijgen en dat is me uiteindelijk gelukt bij een school die alle leerlingen een kans geeft tot de kerstvakantie en dat haalde hij met vlag en wimpel.

Zo zie je maar hoe verschillend levens kunnen lopen.

Ik vind het wel opvallend dat autisme plotseling een probleem is. Kleuterschool was problematisch in het begin door een ernstige taalstoornis. Daarna de basisschool en de HAVO. Regulier onderwijs, dat ik zelfs gemakkelijk vond.

Ik was verstandelijk verder dan mijn leeftijdsgenoten toen, met alle voordelen die dat had. Dat wil ik terug. Buiten het werk om gaat het leven wel over rozen, moet ik toegeven. Ik ben erg succesvol voor iemand in het spectrum.

Ik las laatst dat leerlingen van speciaal onderwijs geen normale diploma's kregen. Dat vind ik erg raar. Zij hebben toch bewezen wat ze kunnen? Dan moeten ze ook gelijkwaardige diploma's krijgen, waarbij ze op de arbeidsmarkt net zo veel kansen hebben als leerlingen op het reguliere onderwijs, die lichte of geen beperking hebben.

Ik heb kort geleden een deelexamen gedaan. Daarvoor was ik geslaagd, autistisch of niet. Ik voldeed aan de eisen om te kunnen slagen.