Actueel
alle pijlers
Uitvaartnanny
donderdag 16 april 2009 om 08:24
Uitvaartnanny leert kind omgaan met dood
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben. Om de problemen en vragen van kinderen rondom een uitvaart te ondervangen, gaat uitvaartbedrijf De Groof/Van der Stappen uit het Brabantse Beek en Donk een uitvaartnanny aanbieden.
Bedoeling is dat de uitvaartnanny kinderen begeleidt en voorbereidt op wat er allemaal speelt rondom de dood en de uitvaart van iemand die ze gekend hebben. "Ouders hebben het vaak met zichzelf al heel moeilijk in zo'n periode", zegt Elly de Groof van het uitvaartbedrijf. "'Wat is de dood en waarom is die er?' is nou typisch zo'n vraag die kinderen kunnen stellen en waar ouders vaak niet mee weten om te gaan." Volgens De Groof is er een hele generatie ouders die zelf in de eigen jeugd heeft ervaren dat de dood werd weggestopt. "Kinderen werden er buiten gehouden en bij een sterfgeval was iemand plots weg en bleef weg. Het is al moeilijk als je het zelf zwaar hebt, maar helemaal als je niet weet wat je met de kinderen moet doen. Dat gat gaat de uitvaartnanny invullen."
Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt."
Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."
Bron; Telegraaf
Het moet niet veel gekker worden. hoever sta je in vredesnaam van het leven als je een uitvaartnanny in moet schakelen?
Overlijden is naar en heftig, weet ik alles van. Maar het hoort wel bij het leven en we moeten er niet zo spastisch over doen.
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben. Om de problemen en vragen van kinderen rondom een uitvaart te ondervangen, gaat uitvaartbedrijf De Groof/Van der Stappen uit het Brabantse Beek en Donk een uitvaartnanny aanbieden.
Bedoeling is dat de uitvaartnanny kinderen begeleidt en voorbereidt op wat er allemaal speelt rondom de dood en de uitvaart van iemand die ze gekend hebben. "Ouders hebben het vaak met zichzelf al heel moeilijk in zo'n periode", zegt Elly de Groof van het uitvaartbedrijf. "'Wat is de dood en waarom is die er?' is nou typisch zo'n vraag die kinderen kunnen stellen en waar ouders vaak niet mee weten om te gaan." Volgens De Groof is er een hele generatie ouders die zelf in de eigen jeugd heeft ervaren dat de dood werd weggestopt. "Kinderen werden er buiten gehouden en bij een sterfgeval was iemand plots weg en bleef weg. Het is al moeilijk als je het zelf zwaar hebt, maar helemaal als je niet weet wat je met de kinderen moet doen. Dat gat gaat de uitvaartnanny invullen."
Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt."
Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."
Bron; Telegraaf
Het moet niet veel gekker worden. hoever sta je in vredesnaam van het leven als je een uitvaartnanny in moet schakelen?
Overlijden is naar en heftig, weet ik alles van. Maar het hoort wel bij het leven en we moeten er niet zo spastisch over doen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 16 april 2009 om 09:35
BGB, onder dat motto werd ik door mijn ouders dus 'gedwongen' om te kijken, maar het heeft niets geholpen. Ik denk dat mensen (ook kinderen) prima zelf aanvoelen wat voor hen werkt en wat niet. Ik vind het afschuwelijk om bij een overleden persoon in dezelfde ruimte te zijn. Mijn oma lag thuis opgebaard en de hele familie zat daar omheen koffie te drinken en te praten, heel natuurlijk. Voor mij zou dat niet werken. Voor hen wel, dus dat is goed.
Maar ik hoor ook van kennissen die hun baby hebben verloren vlak na de geboorte, dat ze het op een gegeven moment helemáál niet fijn vonden dat het kindje thuis was. Terwijl ik van andere mensen hoor dat ze het fantastisch vonden om het kindje zelf nog te kunnen aankleden en vasthouden in die paar dagen.
En die kennissen die het níet fijn vonden durfden dat niet uit te spreken, omdat de algemene stelling tegenwoordig is dat het wél goed is om je kindje thuis te houden en er zelf 'voor te zorgen'. Zij vonden het niet prettig, en hebben dáár weer last van.
Maar ik hoor ook van kennissen die hun baby hebben verloren vlak na de geboorte, dat ze het op een gegeven moment helemáál niet fijn vonden dat het kindje thuis was. Terwijl ik van andere mensen hoor dat ze het fantastisch vonden om het kindje zelf nog te kunnen aankleden en vasthouden in die paar dagen.
En die kennissen die het níet fijn vonden durfden dat niet uit te spreken, omdat de algemene stelling tegenwoordig is dat het wél goed is om je kindje thuis te houden en er zelf 'voor te zorgen'. Zij vonden het niet prettig, en hebben dáár weer last van.
donderdag 16 april 2009 om 09:38
quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 08:24:
Uitvaartnanny leert kind omgaan met dood
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben
Alleen die eerste zin van dit bericht doet me al stoppen met lezen.
Vreemd zeg....die ouders blijven maar moeite houden met de combinatie kind en dood......tjongejonge...kunnen we ons anno 2009 daar niet eens overheen zetten???
Uitvaartnanny leert kind omgaan met dood
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben
Alleen die eerste zin van dit bericht doet me al stoppen met lezen.
Vreemd zeg....die ouders blijven maar moeite houden met de combinatie kind en dood......tjongejonge...kunnen we ons anno 2009 daar niet eens overheen zetten???
donderdag 16 april 2009 om 09:40
toen mijn schoonzusje overleed was dat totaal onverwachts. Het gebeurde thuis en ze is gestikt. Haar kinderen (6 kinderen) waren ook thuis en hebben haar later gezien omdat ze hun vader hoorde roepen/huilen aan de telefoon (112).
Ze zijn toen naar boven gegaan waar ze hun moeder hebben gezien en dat had nooit mogen gebeuren.
Ze zag er echt verschrikkelijk slecht uit, door het stikken had ze een soort horrorfilm hoofd met allemaal blauwe aderen over haar gezicht. Maar het was natuurlijk zo'n paniek dat vader niet netjes 6 kooters weg kon houden omdat hij natuurlijk zelf ook verschrikkelijk geschrokken was en de ambulance belde.
Ik baal er echt van dat de kindjes allemaal hun moeder zo hebben gezien.
Gelukkig hebben ze haar flink gesminkt waardoor ze er later bij het opbaren best redelijk uitzag en daar hebben we de kindjes dan wel weer bij betrokken en dat is volgens mij juist weer heel goed geweest. Ze hebben tegen haar gepraat, haar geaaid en gekust. Het is hun moeder die ze nog enkele dagen bij zich konden houden en afscheid konden nemen.
Hartverscheurend was het wel steeds en ik geloof serieus dat ik een jaar van mijn leven heb ingeleverd door die periode begin dit jaar. Zoveel verdriet en zorg kan niet goed zijn voor een mens.
Het werkt soms ook heel ontnuchterend, kinderen erbij.
Ik bedoel.. ik dácht "wat is ze koud" en "wat zijn haar handen bleek" en "wat een ander gezicht heeft ze".
De kinderen zeggen dat ook gewoon "tante Twompie mama is heel koud he voel je dat". Dat geeft op een vreemde manier ook weer wat lucht, het is zoals het is.
Ze zijn toen naar boven gegaan waar ze hun moeder hebben gezien en dat had nooit mogen gebeuren.
Ze zag er echt verschrikkelijk slecht uit, door het stikken had ze een soort horrorfilm hoofd met allemaal blauwe aderen over haar gezicht. Maar het was natuurlijk zo'n paniek dat vader niet netjes 6 kooters weg kon houden omdat hij natuurlijk zelf ook verschrikkelijk geschrokken was en de ambulance belde.
Ik baal er echt van dat de kindjes allemaal hun moeder zo hebben gezien.
Gelukkig hebben ze haar flink gesminkt waardoor ze er later bij het opbaren best redelijk uitzag en daar hebben we de kindjes dan wel weer bij betrokken en dat is volgens mij juist weer heel goed geweest. Ze hebben tegen haar gepraat, haar geaaid en gekust. Het is hun moeder die ze nog enkele dagen bij zich konden houden en afscheid konden nemen.
Hartverscheurend was het wel steeds en ik geloof serieus dat ik een jaar van mijn leven heb ingeleverd door die periode begin dit jaar. Zoveel verdriet en zorg kan niet goed zijn voor een mens.
Het werkt soms ook heel ontnuchterend, kinderen erbij.
Ik bedoel.. ik dácht "wat is ze koud" en "wat zijn haar handen bleek" en "wat een ander gezicht heeft ze".
De kinderen zeggen dat ook gewoon "tante Twompie mama is heel koud he voel je dat". Dat geeft op een vreemde manier ook weer wat lucht, het is zoals het is.
donderdag 16 april 2009 om 09:40
Eowynn , dat is natuurlijk altijd de pest met " trends " ...... het er niet bij zijn zoals vroeger gebruikelijk was is ook niet voor iedereen dé manier geweest en het " het hoort bij het leven " zal ook niet voor iedereen even prettig zijn .
Er zullen goedbedoeld best trauma's bezorgd kunnen worden .
Je kunt het niet meer over doen .
Er zullen goedbedoeld best trauma's bezorgd kunnen worden .
Je kunt het niet meer over doen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 16 april 2009 om 09:40
Ik moet eerlijk zeggen, dat ik wel iets zie in het idee van een uitvaart nanny. Bij het overlijden van mijn moeder was mijn zoon pas 1,5 jaar en ging hij spelenderwijs mee naar haar toen ze heel ziek was en heeft hij haar ook gezien toen ze overleden was en ook toen ze in de kist lag. Maar ik vroeg me wel af, waar ik goed aan deed. En als hij ouder was, had ik misschien ook moeite gehad met de vragen die hij zou stellen. Iemand (een nanny/pedagoog of wat dan ook) op de achtergrond die ik zou kunnen vragen hoe dat aan te pakken, zou ik dan best waarderen.
En over de uitvaart zelf. Zoon hebben we destijds niet mee genomen. Hij was zelf te jong, maar zowel mijn vader als ik konden het niet. We wilden allebei spreken tijdens de uitvaart (mijn vader heeft heel de uitvaart geleid) en dat was ons niet gelukt met zoon erbij. Zonder zoon kon ik me afsluiten voor mijn verdriet tijdens de dienst, als hij erbij was geweest was alles keihard binnen gekomen en had ik niet kunnen praten, maar alleen maar gehuild. Iemand die dan met de kinderen wat doet en aan het eind even binnenkomt, had mij prima geleken.
En ook in de dagen rondom overlijden zijn er momenten geweest dat ik vooral bezig was met mijn moeder en mijn eigen verdriet. Ik was blij dat mijn man steeds bij zoon was en ook de opvang regelde op dat moment, want ik was er niet toe in staat. Nu zoon ouder is, zou dat waarschijnlijk anders zijn. Als hij me nodig heeft zou ik er zijn en hem troosten. Maar iemand zonder verdriet die hem kan opvangen in zulke dagen lijkt mij best handig.
En over de uitvaart zelf. Zoon hebben we destijds niet mee genomen. Hij was zelf te jong, maar zowel mijn vader als ik konden het niet. We wilden allebei spreken tijdens de uitvaart (mijn vader heeft heel de uitvaart geleid) en dat was ons niet gelukt met zoon erbij. Zonder zoon kon ik me afsluiten voor mijn verdriet tijdens de dienst, als hij erbij was geweest was alles keihard binnen gekomen en had ik niet kunnen praten, maar alleen maar gehuild. Iemand die dan met de kinderen wat doet en aan het eind even binnenkomt, had mij prima geleken.
En ook in de dagen rondom overlijden zijn er momenten geweest dat ik vooral bezig was met mijn moeder en mijn eigen verdriet. Ik was blij dat mijn man steeds bij zoon was en ook de opvang regelde op dat moment, want ik was er niet toe in staat. Nu zoon ouder is, zou dat waarschijnlijk anders zijn. Als hij me nodig heeft zou ik er zijn en hem troosten. Maar iemand zonder verdriet die hem kan opvangen in zulke dagen lijkt mij best handig.
donderdag 16 april 2009 om 09:42
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 april 2009 @ 09:22:
Ik denk - maar wederom persoonlijk - dat ook als ze het zelf niet begrijpen toch tot enorme steun kunnen zijn tijdens een dienst .
De aanwezigheid van kinderen maken imho een uitvaart vaak een stuk dragelijker. En wat je eerder zei, de uitspraken van kinderen, die recht uit het hart komen en niet van een condoleancekaart, zijn de dingen die je (mij dus) het meest bijblijven.
Maar da's dus eigenbelang
Mijn mini's vonden het prettig om uitgebreid bij de uitvaart e.d. betrokken te zijn. Sommige dingen mochten ze zelf weten (de overledene zien) en van sommige gebeurtenissen vind ik gewoon dat ze erbij moeten zijn. De uitvaartdienst bijvoorbeeld.
Ik denk - maar wederom persoonlijk - dat ook als ze het zelf niet begrijpen toch tot enorme steun kunnen zijn tijdens een dienst .
De aanwezigheid van kinderen maken imho een uitvaart vaak een stuk dragelijker. En wat je eerder zei, de uitspraken van kinderen, die recht uit het hart komen en niet van een condoleancekaart, zijn de dingen die je (mij dus) het meest bijblijven.
Maar da's dus eigenbelang
Mijn mini's vonden het prettig om uitgebreid bij de uitvaart e.d. betrokken te zijn. Sommige dingen mochten ze zelf weten (de overledene zien) en van sommige gebeurtenissen vind ik gewoon dat ze erbij moeten zijn. De uitvaartdienst bijvoorbeeld.
donderdag 16 april 2009 om 09:45
quote:traincha2 schreef op 16 april 2009 @ 09:38:
Ik zag laatst een foto van een ex collega van mij met haar doodgeboren kindje in haar armen. Ik vond het vreselijk om te zien.
Tuurlijk is dat vreselijk om te zien ; vakantiekiekjes zijn een stuk gezelliger .Of bedoel je dat je het gewoon echt eng vond ?
Maar kun je je ook voorstellen hoen fijn het voor iemand kan zijn om die foto's wél te hebben en misschien ook te laten zien ? Een bewijs dat het kind echt bestaan is , op hen geleken heeft , gekoesterd is ?
Ik zag laatst een foto van een ex collega van mij met haar doodgeboren kindje in haar armen. Ik vond het vreselijk om te zien.
Tuurlijk is dat vreselijk om te zien ; vakantiekiekjes zijn een stuk gezelliger .Of bedoel je dat je het gewoon echt eng vond ?
Maar kun je je ook voorstellen hoen fijn het voor iemand kan zijn om die foto's wél te hebben en misschien ook te laten zien ? Een bewijs dat het kind echt bestaan is , op hen geleken heeft , gekoesterd is ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 16 april 2009 om 09:45
donderdag 16 april 2009 om 09:46
Ik vind het idee op zich helemaal zo raar nog niet. Denk echt dat heel wat ouders geen idee hebben hoe ze om moeten gaan met een overlijden in de familie en hoe ze dat moeten uitleggen aan hun kinderen en wat ze wel of beter niet kunnen doen en zeggen. Waarom is het nou meteen spastisch als je er dan voor kiest om er een professional bij te halen? Ik ga er toch van uit dat zo iemand samen werkt met de ouders? Tips zal geven en gesprekken zal voeren? Waarom niet bewust omgaan met rouwverwerking met kinderen. Het inschakelen van zo iemand betekent toch niet meteen dat je zelf niet meer met het kind zult praten en knuffelen? Je kunt toch nog steeds zelf kiezen welke rol zo iemand zal gaan spelen tijdens de uitvaart? Ik zie het gewoon als een mogelijke aanvulling op alles wat je zelf al regelt en doet. En in tijden van verdriet en verwarring kan het misschien best fijn zijn om een beetje steun te krijgen bij dit stukje van het geheel.
donderdag 16 april 2009 om 09:46
Ik vind een uitvaartnanny eigenlijk wel goed.....
We hebben het nu vooral over dat de ouders een kind op horen te vangen, en daar ben ik het volledig mee eens, maar wat als het nou geen opa of oma, maar juist een van de ouders is die is overleden. Dan is het voor de overgebleven ouder een enorm heftige tijd, praktisch en emotioneel. NIet zelden wordt eht kind daarbij " vergeten", of de begeleiding daarvan aan opa of oma overgelaten. En met alle respect; die gaan er vanuit hun opvoeding nog anders met de dood om dan onze generatie.
Toen Hero overleed is Mopsey ook even bij opa en oma geweest, maar al snel merkte ik dat zij de dood anders bespraken dan mijn wens was. Hero zou in zijn kistje liggen te slapen. No way, Hero sliep niet, Hero was dood! Groot verschil, want als je slaapt kan je nog wakker worden. En slapen en nooit meer wakker worden, dat is eng!
Dus toen heb ik het na twee dagen weer overgenomen, wat wel veel gedoe was. Ik heb Mopsey dan gewoon mee laten draaien in alle hectiek. Dat heeft me veel commentaar opgeleverd, want ze speelde gewoon in de rouwsuite, rook aan de bloemen en nam met een meetlint de maten van de kist op. Heel veel mensen vonden dat schandalig, voor mij voelde het goed. En, nog belangrijker, voor haar voelde het ook goed. Ze had een plek voor haar verdriet, ze begreep waarom de mensen om haar heen evrdrietig waren, en ze was niet bang of angstig.
Ook bij de uitvaart was ze, zong mee met de muziekjes en zwaaide naar bekenden.
Dat vonden veel mensen ook ongepast. Mensen van onze leeftijd.
Veel mensen blijven de dood zien als iets lugubers, iets waar je niet over mag praten, er hangt nogsteeds een enorm taboe omheen. En zolang we dat over blijven dragen op onze kinderen, houden we dat taboe in stand.
Misschien dat een uitvaartnanny daarbij kan helpen. Niet alleen door de ouder te ondersteunen door de kinderen op te vangen, maar ook door andere mensen over de dood na te laten denken. Zoals hier op dit topic al gebeurd.
We hebben het nu vooral over dat de ouders een kind op horen te vangen, en daar ben ik het volledig mee eens, maar wat als het nou geen opa of oma, maar juist een van de ouders is die is overleden. Dan is het voor de overgebleven ouder een enorm heftige tijd, praktisch en emotioneel. NIet zelden wordt eht kind daarbij " vergeten", of de begeleiding daarvan aan opa of oma overgelaten. En met alle respect; die gaan er vanuit hun opvoeding nog anders met de dood om dan onze generatie.
Toen Hero overleed is Mopsey ook even bij opa en oma geweest, maar al snel merkte ik dat zij de dood anders bespraken dan mijn wens was. Hero zou in zijn kistje liggen te slapen. No way, Hero sliep niet, Hero was dood! Groot verschil, want als je slaapt kan je nog wakker worden. En slapen en nooit meer wakker worden, dat is eng!
Dus toen heb ik het na twee dagen weer overgenomen, wat wel veel gedoe was. Ik heb Mopsey dan gewoon mee laten draaien in alle hectiek. Dat heeft me veel commentaar opgeleverd, want ze speelde gewoon in de rouwsuite, rook aan de bloemen en nam met een meetlint de maten van de kist op. Heel veel mensen vonden dat schandalig, voor mij voelde het goed. En, nog belangrijker, voor haar voelde het ook goed. Ze had een plek voor haar verdriet, ze begreep waarom de mensen om haar heen evrdrietig waren, en ze was niet bang of angstig.
Ook bij de uitvaart was ze, zong mee met de muziekjes en zwaaide naar bekenden.
Dat vonden veel mensen ook ongepast. Mensen van onze leeftijd.
Veel mensen blijven de dood zien als iets lugubers, iets waar je niet over mag praten, er hangt nogsteeds een enorm taboe omheen. En zolang we dat over blijven dragen op onze kinderen, houden we dat taboe in stand.
Misschien dat een uitvaartnanny daarbij kan helpen. Niet alleen door de ouder te ondersteunen door de kinderen op te vangen, maar ook door andere mensen over de dood na te laten denken. Zoals hier op dit topic al gebeurd.
Wat wilde ik nou toch typen?
donderdag 16 april 2009 om 09:48
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 april 2009 @ 09:45:
[...]
Tuurlijk is dat vreselijk om te zien ; vakantiekiekjes zijn een stuk gezelliger .Of bedoel je dat je het gewoon echt eng vond ?
Maar kun je je ook voorstellen hoen fijn het voor iemand kan zijn om die foto's wél te hebben en misschien ook te laten zien ? Een bewijs dat het kind echt bestaan is , op hen geleken heeft , gekoesterd is ?Oh heel goed zelfs. Ik heb in 2006 een miskraam gehad en het enige tastbare wat ik daarvan heb ik de foto van de eerste echo (waaruit meteen al bleek dat het niet goed zat), dus om die foto's te hebben snap wel, maar om ze aan anderen te laten zien begrijp ik dan weer niet.
[...]
Tuurlijk is dat vreselijk om te zien ; vakantiekiekjes zijn een stuk gezelliger .Of bedoel je dat je het gewoon echt eng vond ?
Maar kun je je ook voorstellen hoen fijn het voor iemand kan zijn om die foto's wél te hebben en misschien ook te laten zien ? Een bewijs dat het kind echt bestaan is , op hen geleken heeft , gekoesterd is ?Oh heel goed zelfs. Ik heb in 2006 een miskraam gehad en het enige tastbare wat ik daarvan heb ik de foto van de eerste echo (waaruit meteen al bleek dat het niet goed zat), dus om die foto's te hebben snap wel, maar om ze aan anderen te laten zien begrijp ik dan weer niet.
donderdag 16 april 2009 om 09:51
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 april 2009 @ 09:45:
[...]
Tuurlijk is dat vreselijk om te zien ; vakantiekiekjes zijn een stuk gezelliger .Of bedoel je dat je het gewoon echt eng vond ?
Maar kun je je ook voorstellen hoen fijn het voor iemand kan zijn om die foto's wél te hebben en misschien ook te laten zien ? Een bewijs dat het kind echt bestaan is , op hen geleken heeft , gekoesterd is ?Ik kan me voorstellen dat het fijn is om die foto's te hebben, of ik ze vaak zou bekijken is een tweede. Maar hebben? Graag. Of ik ze van een ander wil zien? Nee, liever niet.
[...]
Tuurlijk is dat vreselijk om te zien ; vakantiekiekjes zijn een stuk gezelliger .Of bedoel je dat je het gewoon echt eng vond ?
Maar kun je je ook voorstellen hoen fijn het voor iemand kan zijn om die foto's wél te hebben en misschien ook te laten zien ? Een bewijs dat het kind echt bestaan is , op hen geleken heeft , gekoesterd is ?Ik kan me voorstellen dat het fijn is om die foto's te hebben, of ik ze vaak zou bekijken is een tweede. Maar hebben? Graag. Of ik ze van een ander wil zien? Nee, liever niet.
donderdag 16 april 2009 om 09:55
@ Fleur. Nee, er was geen goede vriendin op dat moment die dat kon doen. Het waren doordeweekse dagen en dan werkt iedereen. En een vriendin die het wel zou kunnen doen, woont daarvoor te ver weg. Veel mensen (ook van mijn/onze leeftijd) hebben nog moeite met de dood en erover praten. Die hadden dus zeker niet aan mijn zoontje dingen kunnen uitleggen.
En psychologische begeleiding klinkt wat zwaar, maar ik had best wel vragen (en nu nog) over hoe je dingen uitlegt aan kinderen. Mijn moeder is bijvoorbeeld gecremeerd en de urn is begraven. Er is dus een graf waar we heen gaan. Toen de goudvis doodging hebben we die begraven en mijn zoontje gaat er dus vanuit dat het met oma ook zo is gegaan. Ik heb geen idee of ik hem moet vertellen dat ze gecremeerd is. En hoe dan uitleggen wat dat is. Dat je in een grote oven gaat en helemaal verbrand? Is dat niet juist enger voor hem, dan het idee van begraven. Snap je wat ik bedoel? Het is soms lastig inschatten wat voor enge ideeen kan gaan zorgen.
En er is een periode geweest dat ik te verdrietig was om erover te kunnen praten zonder te huilen. Nou mag mijn zoon best zien dat ik huil en er verdriet om heb. Als hij geen vragen meer durft te stellen omdat mamma steeds huilt, is het natuurlijk ook niet goed. Dus iemand die rondom die dagen een stuk van die taak kan overnemen, ik zie er wel het positieve van in.
Natuurlijk vind ik ook, dat je als ouders daar een taak in hebt en zou ik mijn zoon troosten, knuffelen en zoveel mogelijk zelf vertellen. Maar de vragen waar ik even geen antwoord op kan geven, omdat ik niet weet wat slim is om te antwoorden, of omdat het antwoord me teveel pijn doet om uit te kunnen spreken, dan zou een nanny(oid) op de achtergrond mij fijn lijken.
En psychologische begeleiding klinkt wat zwaar, maar ik had best wel vragen (en nu nog) over hoe je dingen uitlegt aan kinderen. Mijn moeder is bijvoorbeeld gecremeerd en de urn is begraven. Er is dus een graf waar we heen gaan. Toen de goudvis doodging hebben we die begraven en mijn zoontje gaat er dus vanuit dat het met oma ook zo is gegaan. Ik heb geen idee of ik hem moet vertellen dat ze gecremeerd is. En hoe dan uitleggen wat dat is. Dat je in een grote oven gaat en helemaal verbrand? Is dat niet juist enger voor hem, dan het idee van begraven. Snap je wat ik bedoel? Het is soms lastig inschatten wat voor enge ideeen kan gaan zorgen.
En er is een periode geweest dat ik te verdrietig was om erover te kunnen praten zonder te huilen. Nou mag mijn zoon best zien dat ik huil en er verdriet om heb. Als hij geen vragen meer durft te stellen omdat mamma steeds huilt, is het natuurlijk ook niet goed. Dus iemand die rondom die dagen een stuk van die taak kan overnemen, ik zie er wel het positieve van in.
Natuurlijk vind ik ook, dat je als ouders daar een taak in hebt en zou ik mijn zoon troosten, knuffelen en zoveel mogelijk zelf vertellen. Maar de vragen waar ik even geen antwoord op kan geven, omdat ik niet weet wat slim is om te antwoorden, of omdat het antwoord me teveel pijn doet om uit te kunnen spreken, dan zou een nanny(oid) op de achtergrond mij fijn lijken.
donderdag 16 april 2009 om 09:55
quote:traincha2 schreef op 16 april 2009 @ 09:48:
[...]
Oh heel goed zelfs. Ik heb in 2006 een miskraam gehad en het enige tastbare wat ik daarvan heb ik de foto van de eerste echo (waaruit meteen al bleek dat het niet goed zat), dus om die foto's te hebben snap wel, maar om ze aan anderen te laten zien begrijp ik dan weer niet.
Toen ik hoogzwanger bij familie op bezoek ging werd er gesproken over hun (vlak na de geboorte) overleden kindjes (met dat gesprek had ik eigenlijk al moeite op dat moment) maar toen wilde de vader dus foto's laten zien van de kinderen.
Daar heb ik voor bedankt, ik snap dat het belangrijk is dat je die foto's hebt, ze kan bekijken en zelfs aan anderen wilt laten zien.
Op dat moment hoefde ik de foto's echt niet te zien, dat was echt niet verstandig geweest.
[...]
Oh heel goed zelfs. Ik heb in 2006 een miskraam gehad en het enige tastbare wat ik daarvan heb ik de foto van de eerste echo (waaruit meteen al bleek dat het niet goed zat), dus om die foto's te hebben snap wel, maar om ze aan anderen te laten zien begrijp ik dan weer niet.
Toen ik hoogzwanger bij familie op bezoek ging werd er gesproken over hun (vlak na de geboorte) overleden kindjes (met dat gesprek had ik eigenlijk al moeite op dat moment) maar toen wilde de vader dus foto's laten zien van de kinderen.
Daar heb ik voor bedankt, ik snap dat het belangrijk is dat je die foto's hebt, ze kan bekijken en zelfs aan anderen wilt laten zien.
Op dat moment hoefde ik de foto's echt niet te zien, dat was echt niet verstandig geweest.
Ja, dat vind ik echt.
donderdag 16 april 2009 om 09:55
quote:mimsey schreef op 16 april 2009 @ 09:46:
Dus toen heb ik het na twee dagen weer overgenomen, wat wel veel gedoe was. Ik heb Mopsey dan gewoon mee laten draaien in alle hectiek. Dat heeft me veel commentaar opgeleverd, want ze speelde gewoon in de rouwsuite, rook aan de bloemen en nam met een meetlint de maten van de kist op. Heel veel mensen vonden dat schandalig, voor mij voelde het goed. En, nog belangrijker, voor haar voelde het ook goed. Ze had een plek voor haar verdriet, ze begreep waarom de mensen om haar heen evrdrietig waren, en ze was niet bang of angstig.
Ook bij de uitvaart was ze, zong mee met de muziekjes en zwaaide naar bekenden.
Dat vonden veel mensen ook ongepast. Mensen van onze leeftijd.Werkelijk waar, hier valt m'n bek van open. Heb hier echt geen woorden voor. Ik zeg ook maar verder niets, want wellicht beledig ik hiermee die mensen waar het over gaat, mensen die misschien wel heel veel voor je betekenen.
Dus toen heb ik het na twee dagen weer overgenomen, wat wel veel gedoe was. Ik heb Mopsey dan gewoon mee laten draaien in alle hectiek. Dat heeft me veel commentaar opgeleverd, want ze speelde gewoon in de rouwsuite, rook aan de bloemen en nam met een meetlint de maten van de kist op. Heel veel mensen vonden dat schandalig, voor mij voelde het goed. En, nog belangrijker, voor haar voelde het ook goed. Ze had een plek voor haar verdriet, ze begreep waarom de mensen om haar heen evrdrietig waren, en ze was niet bang of angstig.
Ook bij de uitvaart was ze, zong mee met de muziekjes en zwaaide naar bekenden.
Dat vonden veel mensen ook ongepast. Mensen van onze leeftijd.Werkelijk waar, hier valt m'n bek van open. Heb hier echt geen woorden voor. Ik zeg ook maar verder niets, want wellicht beledig ik hiermee die mensen waar het over gaat, mensen die misschien wel heel veel voor je betekenen.
donderdag 16 april 2009 om 09:56
Ik stel me dan een ideale uitvaart nanny voor als iemand die desnoods met je kind wil Pim Pam Petten of even buiten wil rennen als zo'n rouwbezoek te lang voor hen duurt , of toch te emotioneel is . Ik kan me voorstellen dat niet elk familielid in die tijd daartoe in staat is . En als iemand die op kinderniveau antwoord kan geven over vragen over alles rond de dood ...rekening houdend met de geloofsovertuiging van de ouders van dat kind .
Maar ik heb dan weer niks met dat verplichte kringgesprek tijdens een dienst .... meer met iemand die standby staat en als het wenselijk is even afleiding kan bieden .
Maar ik heb dan weer niks met dat verplichte kringgesprek tijdens een dienst .... meer met iemand die standby staat en als het wenselijk is even afleiding kan bieden .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 16 april 2009 om 09:57
Ja, dat hebben ze laten merken, en dat hebben ze gezegd.
In hun verdriet, misschien..maar gezegd is het.
De tante toe die de waaksuite binnenkwam, Mops zag en haar meteen optilde en mee naar buiten nam. Toen ik later bij haar kwam staat, snauwde ze me toe dat dit geen omgeving was voor kinderen. Ze is de waaksuite niet meer in geweest.
Nichtjes die zeiden dat ze me extra in de gaten zouden houden, om zeker te weten of ik wel goed met Mopsey om zou blijven gaan want die eerste week had ik haar wel erg als een volwassene behandeld en dat zou schadelijk voor zo'n kindje kunnen zijn.
Mensen die me later, na de uitvaart, vroegen of het nou wel zo verstandig was geweest om Mops mee te nemen, want zoiets was eigenlijk toch wel een beetje ongepast.
Mensen die me gelijk na de uitvaart vroegen of ik geen last had gehad van het gehuil van het kindje van een vriendin, en dat die toch eigenlijk niet mee had gemoeten (iedereen huilde, en dan nog...denk je dat ik last had van het gehuil van iemand anders? Ikke niet...en ik weet vrij zeker dat Hero er ook geen last van had!).
In hun verdriet, misschien..maar gezegd is het.
De tante toe die de waaksuite binnenkwam, Mops zag en haar meteen optilde en mee naar buiten nam. Toen ik later bij haar kwam staat, snauwde ze me toe dat dit geen omgeving was voor kinderen. Ze is de waaksuite niet meer in geweest.
Nichtjes die zeiden dat ze me extra in de gaten zouden houden, om zeker te weten of ik wel goed met Mopsey om zou blijven gaan want die eerste week had ik haar wel erg als een volwassene behandeld en dat zou schadelijk voor zo'n kindje kunnen zijn.
Mensen die me later, na de uitvaart, vroegen of het nou wel zo verstandig was geweest om Mops mee te nemen, want zoiets was eigenlijk toch wel een beetje ongepast.
Mensen die me gelijk na de uitvaart vroegen of ik geen last had gehad van het gehuil van het kindje van een vriendin, en dat die toch eigenlijk niet mee had gemoeten (iedereen huilde, en dan nog...denk je dat ik last had van het gehuil van iemand anders? Ikke niet...en ik weet vrij zeker dat Hero er ook geen last van had!).
Wat wilde ik nou toch typen?
donderdag 16 april 2009 om 09:57
quote:fleurtje schreef op 16 april 2009 @ 09:55:
[...]
Werkelijk waar, hier valt m'n bek van open. Heb hier echt geen woorden voor. Ik zeg ook maar verder niets, want wellicht beledig ik hiermee die mensen waar het over gaat, mensen die misschien wel heel veel voor je betekenen.Sluit mij hier helemaal bij aan.
[...]
Werkelijk waar, hier valt m'n bek van open. Heb hier echt geen woorden voor. Ik zeg ook maar verder niets, want wellicht beledig ik hiermee die mensen waar het over gaat, mensen die misschien wel heel veel voor je betekenen.Sluit mij hier helemaal bij aan.
