Actueel
alle pijlers
Uitvaartnanny
donderdag 16 april 2009 om 08:24
Uitvaartnanny leert kind omgaan met dood
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben. Om de problemen en vragen van kinderen rondom een uitvaart te ondervangen, gaat uitvaartbedrijf De Groof/Van der Stappen uit het Brabantse Beek en Donk een uitvaartnanny aanbieden.
Bedoeling is dat de uitvaartnanny kinderen begeleidt en voorbereidt op wat er allemaal speelt rondom de dood en de uitvaart van iemand die ze gekend hebben. "Ouders hebben het vaak met zichzelf al heel moeilijk in zo'n periode", zegt Elly de Groof van het uitvaartbedrijf. "'Wat is de dood en waarom is die er?' is nou typisch zo'n vraag die kinderen kunnen stellen en waar ouders vaak niet mee weten om te gaan." Volgens De Groof is er een hele generatie ouders die zelf in de eigen jeugd heeft ervaren dat de dood werd weggestopt. "Kinderen werden er buiten gehouden en bij een sterfgeval was iemand plots weg en bleef weg. Het is al moeilijk als je het zelf zwaar hebt, maar helemaal als je niet weet wat je met de kinderen moet doen. Dat gat gaat de uitvaartnanny invullen."
Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt."
Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."
Bron; Telegraaf
Het moet niet veel gekker worden. hoever sta je in vredesnaam van het leven als je een uitvaartnanny in moet schakelen?
Overlijden is naar en heftig, weet ik alles van. Maar het hoort wel bij het leven en we moeten er niet zo spastisch over doen.
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben. Om de problemen en vragen van kinderen rondom een uitvaart te ondervangen, gaat uitvaartbedrijf De Groof/Van der Stappen uit het Brabantse Beek en Donk een uitvaartnanny aanbieden.
Bedoeling is dat de uitvaartnanny kinderen begeleidt en voorbereidt op wat er allemaal speelt rondom de dood en de uitvaart van iemand die ze gekend hebben. "Ouders hebben het vaak met zichzelf al heel moeilijk in zo'n periode", zegt Elly de Groof van het uitvaartbedrijf. "'Wat is de dood en waarom is die er?' is nou typisch zo'n vraag die kinderen kunnen stellen en waar ouders vaak niet mee weten om te gaan." Volgens De Groof is er een hele generatie ouders die zelf in de eigen jeugd heeft ervaren dat de dood werd weggestopt. "Kinderen werden er buiten gehouden en bij een sterfgeval was iemand plots weg en bleef weg. Het is al moeilijk als je het zelf zwaar hebt, maar helemaal als je niet weet wat je met de kinderen moet doen. Dat gat gaat de uitvaartnanny invullen."
Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt."
Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."
Bron; Telegraaf
Het moet niet veel gekker worden. hoever sta je in vredesnaam van het leven als je een uitvaartnanny in moet schakelen?
Overlijden is naar en heftig, weet ik alles van. Maar het hoort wel bij het leven en we moeten er niet zo spastisch over doen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 16 april 2009 om 09:09
quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 08:54:
Hoelang heeft dat geduurd voor je niet meer overstuur was Eo?
Ik wil niks afdoen aan je verdriet hoor, echt niet. Ik vond de aanblik van mijn dode babyneefje ook vreselijk en klapte op een gegeven moment compleet in, huilen, hysterisch (ik was 12)
Achteraf denk ik dat het wel goed was.
Er werd me trouwens helemaal niks gevraagd, ik ging mee naar mijn zus en neefje lag in zijn bedje in de huiskamer, waar ie altijd lag.Oei HPL, wat moet dat moeilijk geweest zijn. Mijn schoonvader is 2 jaar geleden overleden, mijn zoon was toen 2. Ik heb hem niet meegenomen naar de crematie. Het enige wat ik heb verteld is, dat opa in de hemel is. Dat vertelde mijn oma altijd over mijn opa en dat vond ik wel mooi.
Hoelang heeft dat geduurd voor je niet meer overstuur was Eo?
Ik wil niks afdoen aan je verdriet hoor, echt niet. Ik vond de aanblik van mijn dode babyneefje ook vreselijk en klapte op een gegeven moment compleet in, huilen, hysterisch (ik was 12)
Achteraf denk ik dat het wel goed was.
Er werd me trouwens helemaal niks gevraagd, ik ging mee naar mijn zus en neefje lag in zijn bedje in de huiskamer, waar ie altijd lag.Oei HPL, wat moet dat moeilijk geweest zijn. Mijn schoonvader is 2 jaar geleden overleden, mijn zoon was toen 2. Ik heb hem niet meegenomen naar de crematie. Het enige wat ik heb verteld is, dat opa in de hemel is. Dat vertelde mijn oma altijd over mijn opa en dat vond ik wel mooi.
donderdag 16 april 2009 om 09:11
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 april 2009 @ 09:01:
maar als jouw kinderen wel zouden willen kijken , Eowyn , wat zou je dan z;elf doen ? Niet met ze meegaan ? Ze met een Nanny laten gaan kijken ?
Met mijn man laten kijken, en uitleggen dat ze mogen kijken als ze dat willen, maar dat het niet hoeft. Dat het niets is om bang voor te zijn, maar (en deze aanvulling alleen als ze oud genoeg zijn) dat mama liever aan mensen denkt zoals ze nog waren toen ze nog leefden.
Ik zou ze dus nooit weerhouden. Maar in mijn familie gaan kinderen niet mee naar begrafenissen. Wilde de oudste meenemen naar mijn oma's begrafenis een tijdje terug, maar dat mocht niet.
maar als jouw kinderen wel zouden willen kijken , Eowyn , wat zou je dan z;elf doen ? Niet met ze meegaan ? Ze met een Nanny laten gaan kijken ?
Met mijn man laten kijken, en uitleggen dat ze mogen kijken als ze dat willen, maar dat het niet hoeft. Dat het niets is om bang voor te zijn, maar (en deze aanvulling alleen als ze oud genoeg zijn) dat mama liever aan mensen denkt zoals ze nog waren toen ze nog leefden.
Ik zou ze dus nooit weerhouden. Maar in mijn familie gaan kinderen niet mee naar begrafenissen. Wilde de oudste meenemen naar mijn oma's begrafenis een tijdje terug, maar dat mocht niet.
donderdag 16 april 2009 om 09:13
quote:Bar_Ba_Bella schreef op 16 april 2009 @ 09:07:
Toen ik de kop vanmorgen las, dacht ik dat de uitvaartcentra gewoon een nieuwe dienst aan gingen bieden in de vorm van een echte nanny. Dus als kindjes echt nog te jong zijn om een uitvaart dienst bij te wonen dat er iemand aanwezig is die zich over de kleine kindertjes ontfermt. Maar dit vind ik echt van de zotte. Kom op zeg, moet niet gekker wordenDat dacht ik ook. Vind dit ook van de zotte. Het hoort bij het leven, dus ook hoe de ouders daarop reageren. En volgens mij komt de echte klap en dus de pijn, het verdriet en gemis, pas na de uitvaart. Als het echte leven weer begint. Er zijn tegenwoordig ook best wel wat boeken voor kinderen over de dood. En, zoals hier eerder gezegd, het hoort bij het leven. Ook dus een ouder die zeer verdrietig is.
Toen ik de kop vanmorgen las, dacht ik dat de uitvaartcentra gewoon een nieuwe dienst aan gingen bieden in de vorm van een echte nanny. Dus als kindjes echt nog te jong zijn om een uitvaart dienst bij te wonen dat er iemand aanwezig is die zich over de kleine kindertjes ontfermt. Maar dit vind ik echt van de zotte. Kom op zeg, moet niet gekker wordenDat dacht ik ook. Vind dit ook van de zotte. Het hoort bij het leven, dus ook hoe de ouders daarop reageren. En volgens mij komt de echte klap en dus de pijn, het verdriet en gemis, pas na de uitvaart. Als het echte leven weer begint. Er zijn tegenwoordig ook best wel wat boeken voor kinderen over de dood. En, zoals hier eerder gezegd, het hoort bij het leven. Ook dus een ouder die zeer verdrietig is.
donderdag 16 april 2009 om 09:14
T, het is toch voor iedereen moeilijk? Ik vond het toen met neefje niet moeilijker dan later met Broen en Zus.
Anders, want nu is het verdriet 'herkenbaar' en toen was alles nieuw.
Ik wil de overledene juist wel zien, als ik ze niet zie (2 keer dat het niet mocht omdat diegene er echt niet meer uitzag) dan kunnen er net zo goed stenen in die kist zitten wat mij betreft. Dan zie en voel je niet dat iemand dood is.
Anders, want nu is het verdriet 'herkenbaar' en toen was alles nieuw.
Ik wil de overledene juist wel zien, als ik ze niet zie (2 keer dat het niet mocht omdat diegene er echt niet meer uitzag) dan kunnen er net zo goed stenen in die kist zitten wat mij betreft. Dan zie en voel je niet dat iemand dood is.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 16 april 2009 om 09:15
donderdag 16 april 2009 om 09:17
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 april 2009 @ 09:10:
bar-ba-bella , wanneer vind jij kinderen te jong om een dienst bij te wonen ?
Als ze nog in een luier lopen, nog totaal geen besef hebben van wat er aan de hand is. En voor mijn gevoel een uitvaartdienst kunnen "verstoren"
Tot een jaar of 3 denk ik dat ze te jong zijn, maar goed, dat zou misschien ook nog per kind kunnen verschillen denk ik.
bar-ba-bella , wanneer vind jij kinderen te jong om een dienst bij te wonen ?
Als ze nog in een luier lopen, nog totaal geen besef hebben van wat er aan de hand is. En voor mijn gevoel een uitvaartdienst kunnen "verstoren"
Tot een jaar of 3 denk ik dat ze te jong zijn, maar goed, dat zou misschien ook nog per kind kunnen verschillen denk ik.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
donderdag 16 april 2009 om 09:17
quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 09:14:
T, het is toch voor iedereen moeilijk? Ik vond het toen met neefje niet moeilijker dan later met Broen en Zus.
Anders, want nu is het verdriet 'herkenbaar' en toen was alles nieuw.
Ik wil de overledene juist wel zien, als ik ze niet zie (2 keer dat het niet mocht omdat diegene er echt niet meer uitzag) dan kunnen er net zo goed stenen in die kist zitten wat mij betreft. Dan zie en voel je niet dat iemand dood is.Ja, is ook zo hoor, maar de dood van een kind voelt zo tegennatuurlijk. Weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Als ouder hoor je je kind niet te overleven ofzoiets.
T, het is toch voor iedereen moeilijk? Ik vond het toen met neefje niet moeilijker dan later met Broen en Zus.
Anders, want nu is het verdriet 'herkenbaar' en toen was alles nieuw.
Ik wil de overledene juist wel zien, als ik ze niet zie (2 keer dat het niet mocht omdat diegene er echt niet meer uitzag) dan kunnen er net zo goed stenen in die kist zitten wat mij betreft. Dan zie en voel je niet dat iemand dood is.Ja, is ook zo hoor, maar de dood van een kind voelt zo tegennatuurlijk. Weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Als ouder hoor je je kind niet te overleven ofzoiets.
donderdag 16 april 2009 om 09:18
donderdag 16 april 2009 om 09:19
quote:elninjoo schreef op 16 april 2009 @ 09:02:
Ik ben nog nooit meegegaan naar 'n kistbezichtiging. Ik ben namelijk heel bang dat dat beeld me dan bij blijft terwijl ik die persoon liever wil herinneren zoals ie levend was.
tot nog toe heeft het voor mezelf nooit iets toegevoegd om te kijken naar de overledene , maar ik heb wel vaak gemerkt dat mensen uit de directe lijn ( hoe noem je dat ? ) het fijn vinden om samen even naar de kist te gaan .
De overledene moet er wel héél slecht uitzien wil je dat beeld nooit meer kwijtraken , lijkt mij .
Ik heb dan altijd zoiets als ik hoor " Ik ben namelijk heel bang dat dat beeld me dan bij blijft terwijl ik die persoon liever wil herinneren zoals ie levend was." ; hoe weinig ( fijne ) herinneringen héb je dan , als dat later alles is wat je je nog herinneren kan ? Maar misschien ben ik gewoon wel erg nuchter , hoor .
Ik ben nog nooit meegegaan naar 'n kistbezichtiging. Ik ben namelijk heel bang dat dat beeld me dan bij blijft terwijl ik die persoon liever wil herinneren zoals ie levend was.
tot nog toe heeft het voor mezelf nooit iets toegevoegd om te kijken naar de overledene , maar ik heb wel vaak gemerkt dat mensen uit de directe lijn ( hoe noem je dat ? ) het fijn vinden om samen even naar de kist te gaan .
De overledene moet er wel héél slecht uitzien wil je dat beeld nooit meer kwijtraken , lijkt mij .
Ik heb dan altijd zoiets als ik hoor " Ik ben namelijk heel bang dat dat beeld me dan bij blijft terwijl ik die persoon liever wil herinneren zoals ie levend was." ; hoe weinig ( fijne ) herinneringen héb je dan , als dat later alles is wat je je nog herinneren kan ? Maar misschien ben ik gewoon wel erg nuchter , hoor .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 16 april 2009 om 09:20
Een nanny vind ik behoorlijk overdreven.Overlijden is heel heftig en naar,maar wel iets wat (helaas)bij het leven hoort. Kinderen laten je inderdaad zien(iets wat iemand hier al eerder zei)dat het leven gewoon door gaat na crematie/begrafenis.
En als je ook ziet hoe kinderen daar mee om gaan,vind ik dat heel bijzonder om te zien. En ik zie ook geen reden om kinderen niet mee te laten gaan naar een crematie/begrafenis. Zeer zeker als het om een opa,oma of ander naast familielid gaat,dan horen kinderen er gewoon bij,en vind ik eigenlijk niet dat je ze daar bij weg moeten houden maar dat is ieder zijn/haar keus.
En in de kist kijken? ja dat heb ik nou twee gedaan,maar dat is ook iets wat ik niet meer zal doen,afgezien van mijn partner en ouders maar verder kijk ik daar niet meer in.
En als je ook ziet hoe kinderen daar mee om gaan,vind ik dat heel bijzonder om te zien. En ik zie ook geen reden om kinderen niet mee te laten gaan naar een crematie/begrafenis. Zeer zeker als het om een opa,oma of ander naast familielid gaat,dan horen kinderen er gewoon bij,en vind ik eigenlijk niet dat je ze daar bij weg moeten houden maar dat is ieder zijn/haar keus.
En in de kist kijken? ja dat heb ik nou twee gedaan,maar dat is ook iets wat ik niet meer zal doen,afgezien van mijn partner en ouders maar verder kijk ik daar niet meer in.
donderdag 16 april 2009 om 09:21
Ik denk dat het voor sommige kinderen wel degelijk veel baat zou hebben! Al is dit misschien iets aan de overdreven kant. Maar iemand anders buiten hun vader of moeder, praten kinderen soms veel gemakkelijker mee.
Dit jaar is een kind overleden op mijn werk, de andere kinderen (leeftijd tot 9 jaar) merkten er weinig van door een beperking. Behalve 1 jongen. Hij begon veel vragen te stellen over de dood, was er heel erg mee bezig en dacht dat iedereen zomaar dood kon gaan. Het bleek dat hij het thuis er nauwlijks over had. Het is nu al drie maanden verder en het zit nog steeds in zijn koppie.
Een overlijden en het missen van iemand heeft een grote impact op kinderen. En ja, zodra ouders beseffen dat ze het zelf niet goed kunnen opvangen of merken dat het kind zich anders gedraagd, zou een 'uitvaartnanny' een belangrijke rol kunnen spelen bij de verwerking.
ik zeg niet dat het ALTIJD goed is, maar in sommige gevallen zou het zeker een 'uitkomst' zijn
Dit jaar is een kind overleden op mijn werk, de andere kinderen (leeftijd tot 9 jaar) merkten er weinig van door een beperking. Behalve 1 jongen. Hij begon veel vragen te stellen over de dood, was er heel erg mee bezig en dacht dat iedereen zomaar dood kon gaan. Het bleek dat hij het thuis er nauwlijks over had. Het is nu al drie maanden verder en het zit nog steeds in zijn koppie.
Een overlijden en het missen van iemand heeft een grote impact op kinderen. En ja, zodra ouders beseffen dat ze het zelf niet goed kunnen opvangen of merken dat het kind zich anders gedraagd, zou een 'uitvaartnanny' een belangrijke rol kunnen spelen bij de verwerking.
ik zeg niet dat het ALTIJD goed is, maar in sommige gevallen zou het zeker een 'uitkomst' zijn
donderdag 16 april 2009 om 09:22
BGB, mijn vader heeft spijt van het zien van zijn overleden oma. Dat beeld blijft hem nu na ongeveer 25 jaar nog steeds bij.
Oma was op en de aanblik van haar in de kist vond hij verschrikkelijk, terwijl hij een geweldige band had (mijn vader heeft na de ramp in zeeland een jaar bij zijn oma gewoond) met zijn oma en ontzettend veel leuke en goede herrineringen aan haar heeft. Maar die doodse blik, die ziet hij iedere keer weer als hij aan haar denkt. Zelfs als hij denkt aan de goede momenten. Dat komt gewoon boven
Oma was op en de aanblik van haar in de kist vond hij verschrikkelijk, terwijl hij een geweldige band had (mijn vader heeft na de ramp in zeeland een jaar bij zijn oma gewoond) met zijn oma en ontzettend veel leuke en goede herrineringen aan haar heeft. Maar die doodse blik, die ziet hij iedere keer weer als hij aan haar denkt. Zelfs als hij denkt aan de goede momenten. Dat komt gewoon boven
"ik ben het, Barbabelladingdong"
donderdag 16 april 2009 om 09:25
quote:elninjoo schreef op 16 april 2009 @ 08:43:
Ik zou helemaal de weg kwijt zijn als er iets met mijn ouders gebeurt, dus zou ik 'n kind hebben, dan zou ik dat niet om me heen kunnen velen in 'n tijd van zo'n groot verdriet. Ik zie dus wel het nut van zo'n opvangnanny in die eerste periode.Je kunt meer hebben dan je vantevoren denkt.
Ik zou helemaal de weg kwijt zijn als er iets met mijn ouders gebeurt, dus zou ik 'n kind hebben, dan zou ik dat niet om me heen kunnen velen in 'n tijd van zo'n groot verdriet. Ik zie dus wel het nut van zo'n opvangnanny in die eerste periode.Je kunt meer hebben dan je vantevoren denkt.
donderdag 16 april 2009 om 09:27
jammer is dat , BBB .
Sommige dingen kun je zelf , voor jezelf , ook niet altijd goed inschatten .
Maar ik denk wel dat mensen " voor alle zekerheid " maar niet gaan kijken . En ik kan me voorstellen dat het vaak ook een soort " gemiste kans " kan zijn , zoals HPL zegt met " er kunen wel stenen in de kist zitten " .
Sommige dingen kun je zelf , voor jezelf , ook niet altijd goed inschatten .
Maar ik denk wel dat mensen " voor alle zekerheid " maar niet gaan kijken . En ik kan me voorstellen dat het vaak ook een soort " gemiste kans " kan zijn , zoals HPL zegt met " er kunen wel stenen in de kist zitten " .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 16 april 2009 om 09:29
Ik vind het behoorlijk overdreven hoor.
Kom op, je kan zelf een hoop aan kinderen uitleggen en de meeste kinderen pakken het allemaal heel goed en makkelijk op. Het verdriet wat wij voelen, omdat je je goed realiseert dat diegene echt dood dus weg is, ervaren de meeste kinderen nog niet. Net wat Traincha zegt, ze nemen genoegen met de mededeling dat opa in de hemel is. Als ze eenmaal wat ouder zijn en er overlijdt iemand, kan je ze al heel veel uitleggen etc.
Zelf wil ik absoluut niet in de kist kijken, ook bij mijn eigen ouders niet gedaan.Eerlijk gezegd, ik was een kind, weet niet hoe ik als volwassene bij mijn eigen ouders zou reageren.
Tijd geleden is mijn schoonvader overleden en ook toen heb ik ervoor gekozen om niet te kijken. De kinderen vonden het eigenlijk wel interessant en vooral mijn middelste zoon ( opa's apegatje) heeft hele gesprekken naast de kist zitten houden.
Heb nu al een paar keer in kennissenkring meegemaakt dat er een opa werd begraven en dat de kleinkinderen een actieve rol speelden in de dienst.
Stukje voorlezen of de bloemen dragen etc.
Allemaal heel relaxt.
Kom op, je kan zelf een hoop aan kinderen uitleggen en de meeste kinderen pakken het allemaal heel goed en makkelijk op. Het verdriet wat wij voelen, omdat je je goed realiseert dat diegene echt dood dus weg is, ervaren de meeste kinderen nog niet. Net wat Traincha zegt, ze nemen genoegen met de mededeling dat opa in de hemel is. Als ze eenmaal wat ouder zijn en er overlijdt iemand, kan je ze al heel veel uitleggen etc.
Zelf wil ik absoluut niet in de kist kijken, ook bij mijn eigen ouders niet gedaan.Eerlijk gezegd, ik was een kind, weet niet hoe ik als volwassene bij mijn eigen ouders zou reageren.
Tijd geleden is mijn schoonvader overleden en ook toen heb ik ervoor gekozen om niet te kijken. De kinderen vonden het eigenlijk wel interessant en vooral mijn middelste zoon ( opa's apegatje) heeft hele gesprekken naast de kist zitten houden.
Heb nu al een paar keer in kennissenkring meegemaakt dat er een opa werd begraven en dat de kleinkinderen een actieve rol speelden in de dienst.
Stukje voorlezen of de bloemen dragen etc.
Allemaal heel relaxt.
anoniem_20995 wijzigde dit bericht op 16-04-2009 09:31
Reden: correctietje
Reden: correctietje
% gewijzigd
donderdag 16 april 2009 om 09:30
donderdag 16 april 2009 om 09:31
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 april 2009 @ 08:52:
[...]
Vaak zijn kinderen ook juist een héle grote steun . Niet alleen gedeelde smart , halve smart , al klinkt dat erg cru , maar ook het zien dat het leven doorgaat , dat het " doorgegeven " wordt , de afleiding , etc . En vlak niet uit hoe geweldig kinderen ook kunnen troosten ; die zeggen niet van die ingestudeerde standaardzinnen , die zeggen zoals het is . Ik weet van iemand die zijn vrouw verloor , dat hij meer troost haalde uit de condoleances van de schoolvriendjes van zijn kinderen dan van hun ouders . Een welgemeend " kut ,man ! ( high five ) Ze was zo'n leuke vrouw " deed hem 1000 keer meer dan de " gecondoleerd " die iedereen in zichzelf stond te oefenen om maar niet uit zenuwen " gefeliciteerd " te zeggen .
Helemaal mee eens.
Toen mijn moeder overleed, had mijjn neefje in het register geschreven:
Lieve ***
Je had net nog je vakantiefoto's laten zien. Dat was leuk.
Gewelding vond ik dat.
[...]
Vaak zijn kinderen ook juist een héle grote steun . Niet alleen gedeelde smart , halve smart , al klinkt dat erg cru , maar ook het zien dat het leven doorgaat , dat het " doorgegeven " wordt , de afleiding , etc . En vlak niet uit hoe geweldig kinderen ook kunnen troosten ; die zeggen niet van die ingestudeerde standaardzinnen , die zeggen zoals het is . Ik weet van iemand die zijn vrouw verloor , dat hij meer troost haalde uit de condoleances van de schoolvriendjes van zijn kinderen dan van hun ouders . Een welgemeend " kut ,man ! ( high five ) Ze was zo'n leuke vrouw " deed hem 1000 keer meer dan de " gecondoleerd " die iedereen in zichzelf stond te oefenen om maar niet uit zenuwen " gefeliciteerd " te zeggen .
Helemaal mee eens.
Toen mijn moeder overleed, had mijjn neefje in het register geschreven:
Lieve ***
Je had net nog je vakantiefoto's laten zien. Dat was leuk.
Gewelding vond ik dat.
donderdag 16 april 2009 om 09:31
Toen een neef van mij verongelukte mocht men niet meer in de kist kijken, het was te erg.
Mijn tante heeft jaren met het idee geleefd dat haar zoon niet dood was, maar zo weer binnen zou komen lopen.
Is een heel moeilijke peride geweest, zowel voor haar man als voor haar dochter.
Dus ik kijk altijd wel in een kist, weet niet, gewoon het idee van definitief afscheid nemen.
Of je kinderen mee moet nemen?
Ligt ook aan de leeftijd, maar ze mogen wel weten dat het erbij hoort.
Dwingen is een ander verhaal.
Mijn tante heeft jaren met het idee geleefd dat haar zoon niet dood was, maar zo weer binnen zou komen lopen.
Is een heel moeilijke peride geweest, zowel voor haar man als voor haar dochter.
Dus ik kijk altijd wel in een kist, weet niet, gewoon het idee van definitief afscheid nemen.
Of je kinderen mee moet nemen?
Ligt ook aan de leeftijd, maar ze mogen wel weten dat het erbij hoort.
Dwingen is een ander verhaal.
donderdag 16 april 2009 om 09:35
Tja, BGB, ik weet niet of het inderdaad een gemiste kans zou zijn.
Ik heb mijn opa wel gezien, was toen 16, en ik ben nog nooit zo verdrietig en overstuur geweest. Mijn vader heeft me toen bijna een klap in mijn gezicht gegeven om me te kalmeren (heeft ie niet gedaan hoor, hij heeft me gewoon enorm getroost). Overigens lag opa erbij alsof hij een dutje deed, dus eng was het niet om te zien.
Maar sindsdien heb ik geen overledene meer gezien in een kist. Ik heb er geen behoefte aan en ik geloof ook zo wel dat mensen dood zijn (klinkt naar, maar weet niet hoe anders op te schrijven). Het voegt voor mij totaal niets toe, terwijl mijn broer bijvoorbeeld niet bij mijn opa en oma's weg te slaan was.
Ik heb mijn opa wel gezien, was toen 16, en ik ben nog nooit zo verdrietig en overstuur geweest. Mijn vader heeft me toen bijna een klap in mijn gezicht gegeven om me te kalmeren (heeft ie niet gedaan hoor, hij heeft me gewoon enorm getroost). Overigens lag opa erbij alsof hij een dutje deed, dus eng was het niet om te zien.
Maar sindsdien heb ik geen overledene meer gezien in een kist. Ik heb er geen behoefte aan en ik geloof ook zo wel dat mensen dood zijn (klinkt naar, maar weet niet hoe anders op te schrijven). Het voegt voor mij totaal niets toe, terwijl mijn broer bijvoorbeeld niet bij mijn opa en oma's weg te slaan was.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
