Actueel
alle pijlers
Uitvaartnanny
donderdag 16 april 2009 om 08:24
Uitvaartnanny leert kind omgaan met dood
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben. Om de problemen en vragen van kinderen rondom een uitvaart te ondervangen, gaat uitvaartbedrijf De Groof/Van der Stappen uit het Brabantse Beek en Donk een uitvaartnanny aanbieden.
Bedoeling is dat de uitvaartnanny kinderen begeleidt en voorbereidt op wat er allemaal speelt rondom de dood en de uitvaart van iemand die ze gekend hebben. "Ouders hebben het vaak met zichzelf al heel moeilijk in zo'n periode", zegt Elly de Groof van het uitvaartbedrijf. "'Wat is de dood en waarom is die er?' is nou typisch zo'n vraag die kinderen kunnen stellen en waar ouders vaak niet mee weten om te gaan." Volgens De Groof is er een hele generatie ouders die zelf in de eigen jeugd heeft ervaren dat de dood werd weggestopt. "Kinderen werden er buiten gehouden en bij een sterfgeval was iemand plots weg en bleef weg. Het is al moeilijk als je het zelf zwaar hebt, maar helemaal als je niet weet wat je met de kinderen moet doen. Dat gat gaat de uitvaartnanny invullen."
Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt."
Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."
Bron; Telegraaf
Het moet niet veel gekker worden. hoever sta je in vredesnaam van het leven als je een uitvaartnanny in moet schakelen?
Overlijden is naar en heftig, weet ik alles van. Maar het hoort wel bij het leven en we moeten er niet zo spastisch over doen.
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben. Om de problemen en vragen van kinderen rondom een uitvaart te ondervangen, gaat uitvaartbedrijf De Groof/Van der Stappen uit het Brabantse Beek en Donk een uitvaartnanny aanbieden.
Bedoeling is dat de uitvaartnanny kinderen begeleidt en voorbereidt op wat er allemaal speelt rondom de dood en de uitvaart van iemand die ze gekend hebben. "Ouders hebben het vaak met zichzelf al heel moeilijk in zo'n periode", zegt Elly de Groof van het uitvaartbedrijf. "'Wat is de dood en waarom is die er?' is nou typisch zo'n vraag die kinderen kunnen stellen en waar ouders vaak niet mee weten om te gaan." Volgens De Groof is er een hele generatie ouders die zelf in de eigen jeugd heeft ervaren dat de dood werd weggestopt. "Kinderen werden er buiten gehouden en bij een sterfgeval was iemand plots weg en bleef weg. Het is al moeilijk als je het zelf zwaar hebt, maar helemaal als je niet weet wat je met de kinderen moet doen. Dat gat gaat de uitvaartnanny invullen."
Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt."
Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."
Bron; Telegraaf
Het moet niet veel gekker worden. hoever sta je in vredesnaam van het leven als je een uitvaartnanny in moet schakelen?
Overlijden is naar en heftig, weet ik alles van. Maar het hoort wel bij het leven en we moeten er niet zo spastisch over doen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 16 april 2009 om 09:59
quote:mimsey schreef op 16 april 2009 @ 09:57:
Ja, dat hebben ze laten merken, en dat hebben ze gezegd.
In hun verdriet, misschien..maar gezegd is het.
De tante toe die de waaksuite binnenkwam, Mops zag en haar meteen optilde en mee naar buiten nam. Toen ik later bij haar kwam staat, snauwde ze me toe dat dit geen omgeving was voor kinderen. Ze is de waaksuite niet meer in geweest.
Nichtjes die zeiden dat ze me extra in de gaten zouden houden, om zeker te weten of ik wel goed met Mopsey om zou blijven gaan want die eerste week had ik haar wel erg als een volwassene behandeld en dat zou schadelijk voor zo'n kindje kunnen zijn.
Mensen die me later, na de uitvaart, vroegen of het nou wel zo verstandig was geweest om Mops mee te nemen, want zoiets was eigenlijk toch wel een beetje ongepast.
Mensen die me gelijk na de uitvaart vroegen of ik geen last had gehad van het gehuil van het kindje van een vriendin, en dat die toch eigenlijk niet mee had gemoeten (iedereen huilde, en dan nog...denk je dat ik last had van het gehuil van iemand anders? Ikke niet...en ik weet vrij zeker dat Hero er ook geen last van had!).en dan moet je jezelf nog voorhouden dat ze het goed bedoelen. pffftttt wat een bemoeizucht
Ja, dat hebben ze laten merken, en dat hebben ze gezegd.
In hun verdriet, misschien..maar gezegd is het.
De tante toe die de waaksuite binnenkwam, Mops zag en haar meteen optilde en mee naar buiten nam. Toen ik later bij haar kwam staat, snauwde ze me toe dat dit geen omgeving was voor kinderen. Ze is de waaksuite niet meer in geweest.
Nichtjes die zeiden dat ze me extra in de gaten zouden houden, om zeker te weten of ik wel goed met Mopsey om zou blijven gaan want die eerste week had ik haar wel erg als een volwassene behandeld en dat zou schadelijk voor zo'n kindje kunnen zijn.
Mensen die me later, na de uitvaart, vroegen of het nou wel zo verstandig was geweest om Mops mee te nemen, want zoiets was eigenlijk toch wel een beetje ongepast.
Mensen die me gelijk na de uitvaart vroegen of ik geen last had gehad van het gehuil van het kindje van een vriendin, en dat die toch eigenlijk niet mee had gemoeten (iedereen huilde, en dan nog...denk je dat ik last had van het gehuil van iemand anders? Ikke niet...en ik weet vrij zeker dat Hero er ook geen last van had!).en dan moet je jezelf nog voorhouden dat ze het goed bedoelen. pffftttt wat een bemoeizucht
donderdag 16 april 2009 om 10:01
Een vriendin van mij heeft haar zoontje verloren bij een verkeersongeluk op 12 jarige leeftijd, die heb ik helaas wel opgebaard gezien.
Ook zij had een mapje met foto's bij zich met hoe hij opgebaard lag, de bloemen, de begrafenis etc.
Het mapje was vooral voor haar een troost en ik heb het een keer bekeken, maar zover ik weet liep zij niet met het mapje te koop.
Als je wilde mocht je ze bekijken.
Ook zij had een mapje met foto's bij zich met hoe hij opgebaard lag, de bloemen, de begrafenis etc.
Het mapje was vooral voor haar een troost en ik heb het een keer bekeken, maar zover ik weet liep zij niet met het mapje te koop.
Als je wilde mocht je ze bekijken.
donderdag 16 april 2009 om 10:01
Mimsey, ik vind dat je dat juist heel goed hebt gedaan. En voor het feit dat mensen dat ongepast vonden.
Ik denk dat het zo moet, zoals jij het gedaan hebt, doen wat goed voelt en wat bij je past.
De dood hoort erbij, en het kan geen kwaad om begeleiding te krijgen in het omgaan met de rouw van je kind en je kinderen te begeleiden. Niet alle ouders zijn goed in het vertalen van volwassenendingen in kindertaal of begrijpen dat een kind op een ander niveau met vragen zit dan zijzelf.
Traincha, ik snap dat het moeilijk is om zo'n foto te zien. Maar ik denk dat het feit dat die ouders die foto laten zien betekend dat ze graag erkenning willen dat hun overleden kind óók bestaansrecht heeft. Ik had daar zelf niet zoveel moeite mee, de foto die ik van het kindje van kennissen zag waren ook van na het overlijden. Dat waren de mooiste foto's, want geen slangetjes, geen verkrampt gezichtje en gewoon een baby. Wel een dode baby, maar ook hún baby. En het enige wat ze van haar hadden om aan anderen te laten zien. Dus ja, die foto's heb ik uitgebreid bekeken, gepraat over van wie hij het neusje had, wat een mooie bos haar hij had, dat hij al zo groot was. En gehuild, vreselijk, maar dat is niet erg, dat hoort erbij.
Ik denk dat het zo moet, zoals jij het gedaan hebt, doen wat goed voelt en wat bij je past.
De dood hoort erbij, en het kan geen kwaad om begeleiding te krijgen in het omgaan met de rouw van je kind en je kinderen te begeleiden. Niet alle ouders zijn goed in het vertalen van volwassenendingen in kindertaal of begrijpen dat een kind op een ander niveau met vragen zit dan zijzelf.
Traincha, ik snap dat het moeilijk is om zo'n foto te zien. Maar ik denk dat het feit dat die ouders die foto laten zien betekend dat ze graag erkenning willen dat hun overleden kind óók bestaansrecht heeft. Ik had daar zelf niet zoveel moeite mee, de foto die ik van het kindje van kennissen zag waren ook van na het overlijden. Dat waren de mooiste foto's, want geen slangetjes, geen verkrampt gezichtje en gewoon een baby. Wel een dode baby, maar ook hún baby. En het enige wat ze van haar hadden om aan anderen te laten zien. Dus ja, die foto's heb ik uitgebreid bekeken, gepraat over van wie hij het neusje had, wat een mooie bos haar hij had, dat hij al zo groot was. En gehuild, vreselijk, maar dat is niet erg, dat hoort erbij.
donderdag 16 april 2009 om 10:05
Wat BGB zegt stel ik me er ook bij voor, zo'n uitvaartnanny. Iemand die weet hoe het werkt, de kinderen in de gaten houdt, met ze speelt of vragen beantwoord. Gewoon iemand die de zorg van de ouders deelt of overneemt op het moment dat het nodig is, gericht op de vraag van het kind. Dus geen zware kringgesprekken, maar gewoon, iemand die er is en het niet voor het eerst doet.
donderdag 16 april 2009 om 10:07
Ik vind het een goed idee. En voordat iedereen over mij heen valt; het is niet voor iedereen geschikt. Toen ik 5 jaar was is mijn oma overleden, en ik weigerde om naar de begrafenis te gaan, maar dan ook echt hakken-in-het-zand-weigeren. Gelukkig waren mijn ouders in staat een oppas voor mij te regelen dus hoefde ik niet mee. Maar als dat niet het geval was geweest, was zo'n nanny een goede optie geweest. Iedereen gaat anders met de dood om, geen kind is hetzelfde. Er zijn dus ook kinderen die niet tijdens de dienst aanwezig willen zijn, maar ook ouders die er niet goed over kunnen praten.
En een kringgesprek is een mogelijkheid, het is niet zo dat ze dat altijd doen (zo lees ik het iig).
En een kringgesprek is een mogelijkheid, het is niet zo dat ze dat altijd doen (zo lees ik het iig).
donderdag 16 april 2009 om 10:08
Ik denk dat het voor ouders heel pijnlijk is als mensen niet naar hun kind willen kijken omdat het toevallig niet levend geboren is. En dat ouders van een overleden kind begrip moeten hebben voor mensen die het daar moeilijk mee hebben, en dus niet willen kijken. Het zou een wisselwerking moeten zijn. Maar wat lijkt het me moeilijk, dat je je kind aan niemand kan laten zien omdat het niet leeft.
donderdag 16 april 2009 om 10:14
En achteraf...weten jullie wat het meeste indruk op haar heeft gemaakt?
Dat we met de volgauto gingen, achter de auto met ' Hero ze kissie" aan, en dat zowel Opa, Oma, Oom, Tante, Mamma en zijzelf achterin pasten! Dat was een hele grote auto!!!
Natuurlijk heeft ze haar verdriet, maar de hele uitvaart, en de dagen daarvoor, dat hoort voor haar gewoon bij het leven. Iedere dag verwonderd een kind zich, en de verwondering rondom de dood is verdrietig maar voor hun niet iets raars. De geforceerdheid waarmee de omgeving met de dood omgaat, maakt het voor een kind iets angstigs en onduidelijks. De dood zelf, dat is voor een kind niet eng. Tenminste, dat is mijn mening. Een kind staat nog ongekleurd tegenover de dood.
Of zoals de 3-jarige Mopsey zei toen ze voor het eerst Hero in zijn kist zag liggen; " Daar is Hejjo ze neussie, mamma...en daar zijn Hejjo ze voetuh...Maar is zie Hejjo nergens! Dat is wel een beetje gek, mamma!". En dat was ook een beetje gek, het was Hero's lichaam, maar niet meer de Hero die hij was. Dat is de dood. En Mops knikte, gaf haar Hero een kusje op zijn koude neus, dat was ook gek, en is daarna gaan spelen.
Ik weet niet of ik er op de goede manier mee om ben gegaan, maar zoals Eowynn zegt; ik ben er op mijn manier mee omgegaan. Gelukkig kon ik dat. Maar er zullen ook zat ouders zijn die wel weten hoe ze het willen, maar daar door hun eigen evrdriet geen uiting aan kunnen geven. Of waarbij de dood zo onverwacht is gekomen, dat ze gewoon niet weten hoe ze het zouden willen, wat er kan met kinderen. Voor die ouders kan een uitvaartnanny een steun zijn. Al was het maar om te weten dat er iemand met ze meekijkt, dat ze niet opeens alle verantwoording alleen dragen, en dat er iemand is die misschien ook tips heeft hoe kinderen op een voor hun goede manier deel uit kunnen maken van het afscheid.
Dat we met de volgauto gingen, achter de auto met ' Hero ze kissie" aan, en dat zowel Opa, Oma, Oom, Tante, Mamma en zijzelf achterin pasten! Dat was een hele grote auto!!!
Natuurlijk heeft ze haar verdriet, maar de hele uitvaart, en de dagen daarvoor, dat hoort voor haar gewoon bij het leven. Iedere dag verwonderd een kind zich, en de verwondering rondom de dood is verdrietig maar voor hun niet iets raars. De geforceerdheid waarmee de omgeving met de dood omgaat, maakt het voor een kind iets angstigs en onduidelijks. De dood zelf, dat is voor een kind niet eng. Tenminste, dat is mijn mening. Een kind staat nog ongekleurd tegenover de dood.
Of zoals de 3-jarige Mopsey zei toen ze voor het eerst Hero in zijn kist zag liggen; " Daar is Hejjo ze neussie, mamma...en daar zijn Hejjo ze voetuh...Maar is zie Hejjo nergens! Dat is wel een beetje gek, mamma!". En dat was ook een beetje gek, het was Hero's lichaam, maar niet meer de Hero die hij was. Dat is de dood. En Mops knikte, gaf haar Hero een kusje op zijn koude neus, dat was ook gek, en is daarna gaan spelen.
Ik weet niet of ik er op de goede manier mee om ben gegaan, maar zoals Eowynn zegt; ik ben er op mijn manier mee omgegaan. Gelukkig kon ik dat. Maar er zullen ook zat ouders zijn die wel weten hoe ze het willen, maar daar door hun eigen evrdriet geen uiting aan kunnen geven. Of waarbij de dood zo onverwacht is gekomen, dat ze gewoon niet weten hoe ze het zouden willen, wat er kan met kinderen. Voor die ouders kan een uitvaartnanny een steun zijn. Al was het maar om te weten dat er iemand met ze meekijkt, dat ze niet opeens alle verantwoording alleen dragen, en dat er iemand is die misschien ook tips heeft hoe kinderen op een voor hun goede manier deel uit kunnen maken van het afscheid.
Wat wilde ik nou toch typen?
donderdag 16 april 2009 om 10:20
quote:fleurtje schreef op 16 april 2009 @ 09:58:
[...]
Wacht even, er waren geen goede vriendinnen van jou op de begrafenis aanwezig?
Sorry, ik heb wat onduidelijk geschreven. Op de begrafenis waren al mijn vriendinnen er. Natuurlijk. En ben ik plat geknuffeld door ze. Ik zou niet weten wat ik zonder ze had gemoeten.
Maar de dagen voorafgaand aan haar overlijden en ook tussen overlijden en begrafenis was ik heel, heel veel in mijn ouders huis (waar mijn moeder dus ook was). Om mijn vader te troosten, om bij mijn moeder te zijn en om dingen te regelen. En in die periode was mijn zoon de ene keer thuis bij mijn man, de andere keer bij opa en oma en ook vaak in mijn ouders huis. En dan zou een "nanny" best handig zijn geweest.
[...]
Wacht even, er waren geen goede vriendinnen van jou op de begrafenis aanwezig?
Sorry, ik heb wat onduidelijk geschreven. Op de begrafenis waren al mijn vriendinnen er. Natuurlijk. En ben ik plat geknuffeld door ze. Ik zou niet weten wat ik zonder ze had gemoeten.
Maar de dagen voorafgaand aan haar overlijden en ook tussen overlijden en begrafenis was ik heel, heel veel in mijn ouders huis (waar mijn moeder dus ook was). Om mijn vader te troosten, om bij mijn moeder te zijn en om dingen te regelen. En in die periode was mijn zoon de ene keer thuis bij mijn man, de andere keer bij opa en oma en ook vaak in mijn ouders huis. En dan zou een "nanny" best handig zijn geweest.
donderdag 16 april 2009 om 10:22
quote:blijfgewoonbianca schreef op 16 april 2009 @ 09:56:
Ik stel me dan een ideale uitvaart nanny voor als iemand die desnoods met je kind wil Pim Pam Petten of even buiten wil rennen als zo'n rouwbezoek te lang voor hen duurt , of toch te emotioneel is . Ik kan me voorstellen dat niet elk familielid in die tijd daartoe in staat is . En als iemand die op kinderniveau antwoord kan geven over vragen over alles rond de dood ...rekening houdend met de geloofsovertuiging van de ouders van dat kind .
Maar ik heb dan weer niks met dat verplichte kringgesprek tijdens een dienst .... meer met iemand die standby staat en als het wenselijk is even afleiding kan bieden .Ja, zo zie ik het dus ook voor me. Dat zou voor mij een toegevoegde waarde hebben. Verplicht kringgesprek natuurlijk niet (juist niets verplichten), maar extra handen en pedagogische ervaring standby.
Ik stel me dan een ideale uitvaart nanny voor als iemand die desnoods met je kind wil Pim Pam Petten of even buiten wil rennen als zo'n rouwbezoek te lang voor hen duurt , of toch te emotioneel is . Ik kan me voorstellen dat niet elk familielid in die tijd daartoe in staat is . En als iemand die op kinderniveau antwoord kan geven over vragen over alles rond de dood ...rekening houdend met de geloofsovertuiging van de ouders van dat kind .
Maar ik heb dan weer niks met dat verplichte kringgesprek tijdens een dienst .... meer met iemand die standby staat en als het wenselijk is even afleiding kan bieden .Ja, zo zie ik het dus ook voor me. Dat zou voor mij een toegevoegde waarde hebben. Verplicht kringgesprek natuurlijk niet (juist niets verplichten), maar extra handen en pedagogische ervaring standby.
donderdag 16 april 2009 om 10:23
Ik vind het idee echt niet slecht hoor. En ik heb al heel wat begrafenissen meegemaakt. Wij hebben bij het overlijden van onze dochter de klas toen erg betrokken bij het hele gebeuren, maar dit gebeurt echt niet altijd. Alleen van de naam (Uitvaartnanny ieuw) krijg ik de kriebels. Hadden ze niet iets anders kunnen verzinnen.
donderdag 16 april 2009 om 10:26
@Mimsey, ik las destijds het topic over Hero en weet nog dat ik regelmatig tranen met tuiten huilde om hoe jij alles beschreef. Ik vond het zo mooi hoe jij ermee omging, hoe momsey zelf mocht bepalen wat ze wilde en hoe ze dat deed op haar heel eigen manier. Vreselijk dat mensen het hebben gezegd en laten merken dat ze het er niet mee eens waren. Ik denk namelijk dat je het ontzettend goed en mooi hebt gedaan.
donderdag 16 april 2009 om 10:28
donderdag 16 april 2009 om 10:33
Ik ben nu twee keer mee geweest naar een begrafenis als oppas (ook al 3 bruiloften en een zoveel jarig huwelijk trouwens) en bij die ouders merkte ik gewoon dat ze er echt wel voor hun kinderen wilde zijn, maar er geen ruimte voor hadden ofzo. Ik heb die kinderen trouwens niet helemaal voorbereid op de begrafenis, was echt alleen oppas. Vond het heel apart om dat mee te maken. Ik zou zelf gewoon mijn kinderen bij me houden, maar dat is natuurlijk ieders eigen keuze. Sommige ouders kunnen het misschien niet uitleggen en kunnen hun kinderen op dat moment niet troosten, dan is een uitvaartnanny wel heel goed.
donderdag 16 april 2009 om 10:38
Ik heb het hele babyboek van een vriendin met doodgeboren kindje doorgekeken. Daar had zij behoefte aan. En dan zit ik wel mee te janken, en dan is het ook vreselijk om te zien. Maar meer omdat je het op jezelf, je eigen kinderen en je angsten om je kinderen betrekt. Als ik haar kan helpen door met haar te praten over en te kijken naar haar kindje dan doe ik dat.
En verder lijkt het me best een idee, zo'n uitvaart nanny.
En verder lijkt het me best een idee, zo'n uitvaart nanny.
donderdag 16 april 2009 om 10:44
quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 10:41:
Wat ik heel naar vond; na het overlijden van Broer en later van Vriend keek ik videobeelden van toen ze nog leefden en gezond waren. Auw. heel erg auw.
Ach, dat is heel erg auw! Hier ook een filmpje van mn moeder, maar dertig seconden, maar ik kan het niet zo goed bekijken.
Ook in de categorie auw: hier op mn werk heb ik nog mail van mama in mn mailbox. Kan me er niet toe zetten ze te verwijderen.
Geloof dat ik even ga roken.
Wat ik heel naar vond; na het overlijden van Broer en later van Vriend keek ik videobeelden van toen ze nog leefden en gezond waren. Auw. heel erg auw.
Ach, dat is heel erg auw! Hier ook een filmpje van mn moeder, maar dertig seconden, maar ik kan het niet zo goed bekijken.
Ook in de categorie auw: hier op mn werk heb ik nog mail van mama in mn mailbox. Kan me er niet toe zetten ze te verwijderen.
Geloof dat ik even ga roken.
donderdag 16 april 2009 om 10:57
quote:ambrosia9 schreef op 16 april 2009 @ 10:33:
Ik ben nu twee keer mee geweest naar een begrafenis als oppas (ook al 3 bruiloften en een zoveel jarig huwelijk trouwens) en bij die ouders merkte ik gewoon dat ze er echt wel voor hun kinderen wilde zijn, maar er geen ruimte voor hadden ofzo. Ik heb die kinderen trouwens niet helemaal voorbereid op de begrafenis, was echt alleen oppas. Vond het heel apart om dat mee te maken. Ik zou zelf gewoon mijn kinderen bij me houden, maar dat is natuurlijk ieders eigen keuze. Sommige ouders kunnen het misschien niet uitleggen en kunnen hun kinderen op dat moment niet troosten, dan is een uitvaartnanny wel heel goed.
Uit ervaring weet ik dat omgaan met de dood met kinderen toch wel anders werkt dan bij volwassenen. En wat hierboven al gezegd wordt: als mensen het op dat moment niet kunnen handelen, omdat ze meer dan genoeg aan hun eigen verdriet hebben, dan lijkt het me een prima plan. Iemand die verstand heeft van rouwverwerking bij kinderen kan een heel zinnige bijdrage leveren.
Mijn mond valt trouwens wel open van de dingen die mensen durven te zeggen tegen anderen die net een dierbare verloren hebben....! Wat een brutaliteit! Als ik het zo lees, dan klinkt het alsof er op een heel natuurlijke manier met de dood van een geliefde is omgegaan! Waar bemoeien ze zich mee?
Ik ben nu twee keer mee geweest naar een begrafenis als oppas (ook al 3 bruiloften en een zoveel jarig huwelijk trouwens) en bij die ouders merkte ik gewoon dat ze er echt wel voor hun kinderen wilde zijn, maar er geen ruimte voor hadden ofzo. Ik heb die kinderen trouwens niet helemaal voorbereid op de begrafenis, was echt alleen oppas. Vond het heel apart om dat mee te maken. Ik zou zelf gewoon mijn kinderen bij me houden, maar dat is natuurlijk ieders eigen keuze. Sommige ouders kunnen het misschien niet uitleggen en kunnen hun kinderen op dat moment niet troosten, dan is een uitvaartnanny wel heel goed.
Uit ervaring weet ik dat omgaan met de dood met kinderen toch wel anders werkt dan bij volwassenen. En wat hierboven al gezegd wordt: als mensen het op dat moment niet kunnen handelen, omdat ze meer dan genoeg aan hun eigen verdriet hebben, dan lijkt het me een prima plan. Iemand die verstand heeft van rouwverwerking bij kinderen kan een heel zinnige bijdrage leveren.
Mijn mond valt trouwens wel open van de dingen die mensen durven te zeggen tegen anderen die net een dierbare verloren hebben....! Wat een brutaliteit! Als ik het zo lees, dan klinkt het alsof er op een heel natuurlijke manier met de dood van een geliefde is omgegaan! Waar bemoeien ze zich mee?
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
donderdag 16 april 2009 om 11:03
Fleur
In mijn telefoon staat het thuisnummer van zus (nu van zwager en neef dus) nog steeds onder haar naam. Er staat dus regelmatig 'zus belt' in m'n display. Auwauwauw, maar ik vertik 't om het aan te passen. Kan het niet over mijn hart verkijgen.
Ze gaat gewoon mee van de ene foon naar de ander.
In mijn telefoon staat het thuisnummer van zus (nu van zwager en neef dus) nog steeds onder haar naam. Er staat dus regelmatig 'zus belt' in m'n display. Auwauwauw, maar ik vertik 't om het aan te passen. Kan het niet over mijn hart verkijgen.
Ze gaat gewoon mee van de ene foon naar de ander.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 16 april 2009 om 11:04
Mimsey, mensen hebben altijd commentaar. Wij waren erg anders (vernieuwend) bezig toen onze dochter was overleden. Dat is nu 14 jaar geleden. Mensen waren toen niets gewend en alles werd gewoon standaard gedaan. Wij hebben als eerste bij de begrafenisondernemer bedongen dat we ten alle tijden bij onze dochter wilde zijn. Niet van 2 tot 3 en van 7 tot 8 uur wat standaard was. Ook ben ik met de hele klas naar haar toe gegaan. Hebben ze haar aan mogen raken, (wat heel goed was, want ze was wel koud, maar gewoon zacht) mogen zingen en kregen ze drinken en wat lekkers. Daarna ben ik nog mee naar de klas gegaan om erover na te praten. Het was voor mij indrukwekkend hoe die kinderen ermee omgingen. Er was een kindje die haar niet had durven aanraken en die had daar zó'n spijt van toen ze de andere kinderen erover hoorde vertellen. Ik heb haar weer heb meegenomen om alsnog op een goede manier afscheid te kunnen nemen. De klas heeft ook de kist de kerk ingereden en mochten voorin de kerk zitten. Toen alles achter de rug was is de klas nog een keer thuis geweest. Ze hadden een boek gemaakt met hoe zij het allemaal hadden beleefd. Kregen een foto van onze dochter en ze mochten een knuffel van haar uitzoeken. Ik hoor nu nog dat die knuffel met foto nog steeds op hun kamer staan. De ouders vonden het erg fijn dat de klas zo betrokken is geweest bij alles. En nu zijn de meesten al 26 jaar. Ook wij kregen hier toen commentaar op. En ook op andere dingen. Maar ik weet dat ik het goed heb gedaan. En dat is toch het belangrijkste.
donderdag 16 april 2009 om 11:05
Man was ceremoniemeester voor vrienden en in het kader daarvan zetten we samen met die vriend even de dvd op van onze bruiloft. Hoor ik opeens een heel bekende lach de woonkamer inkomen, tranen met tuiten.
Hier ook mail en sms van haar. En haar telefoon is mijn vader gaan gebruiken, het nummer staat nu niet meer onder "mamma" maar onder haar naam. Heb me er nog niet toe kunnen zetten er "pappa" van te maken. De eerste keer dat ik hem erop belde kreeg ik haar oude voice mail. Ben vreselijk gaan huilen, maar belde direct nog een keer zo blij haar stem te horen. Daarna mijn vader gezegd dat hij het moest veranderen (had hij nog niet aan gedacht).
Ga maar even aan het werk...
Hier ook mail en sms van haar. En haar telefoon is mijn vader gaan gebruiken, het nummer staat nu niet meer onder "mamma" maar onder haar naam. Heb me er nog niet toe kunnen zetten er "pappa" van te maken. De eerste keer dat ik hem erop belde kreeg ik haar oude voice mail. Ben vreselijk gaan huilen, maar belde direct nog een keer zo blij haar stem te horen. Daarna mijn vader gezegd dat hij het moest veranderen (had hij nog niet aan gedacht).
Ga maar even aan het werk...
