Uitvaartnanny

HPL, dat wist ik wel van je adoptie neefje, dat je die hebt zeg maar, niet dat er uit dat zelfde gezin ook nog een overleden kind was. Als je een verhaal zo in een paar zinnen op papier ziet is het ook heel heftig, terwijl als je er zelf midden in zit, is het jouw realiteit, en groei je er in mee ofzo, kan me wel voorstellen hoe jij dit ervaart. Wij lezen hier alleen al het verdriet uit 1 gezin terwijl er in dat gezin natuurlijk ook genoeg gelukkige momenten zijn. (al wordt dat wel zoeken af en toe denk ik als je kind en je vrouw overleden zijn, of je moeder en je broer of je zus en je neefje)

quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 22:03:

Ik merk trouwens dat ik het heel fijn vind om hierover te praten (f)

je kan trouwens meer aan dan je van te voren denkt. Dus bij een verhaal van een ander denk je snel, jeemig, dat is zwaar, dat zou ik niet trekken, terwijl als het jezelf overkomt, moet je wel, en blijkt dat je het dus wel aankan (meestal)

quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 22:03:

Ik merk trouwens dat ik het heel fijn vind om hierover te praten



HPL dat heb ik altijd gedaan. Er nooit mijn mond over gehouden. Ik had (en heb) het nog steeds heel veel over mijn dochter. Zelfs na al die jaren. En omdat mijn man nu ook kanker heeft en chemo krijgt, komt er hier weer een heleboel naar boven.



En om nog eens terug te komen op foto's... Normaal heb ik er geen moeite mee. Een kennis was ook een pasgeboren kindje verloren en we hebben samen zitten janken bij de foto's van haar overleden kindje.

Maar wij hadden een half jaar na het overlijden van onze meis een dag in het Emma Kinderziekenhuis voor alle ouders van kinderen die aan kanker waren overleden. Er was een moeder die had een compleet foto-album bij zich van haar kind. (Leeftijd van onze dochter) Dat ze al ziek was, dat ze op sterven lag, dat ze werd opgebaard en ga zo maar door. Tot en met een foto van het graf toen de steen erop stond. Gelukkig hoorde ik andere ouders erover zeggen dat ze dat erg confronterend vonden. Dus ik heb echt gezegd dat ik het niet wilde zien. Nee zoiets zou ik dan echt niet hebben gedaan. Wij hebben trouwens alleen foto's van de kist toen die al dicht was. Met knuffels en bloemen erop. Bewust geen foto's gemaakt van haar zelf. Ik heb zowiezo heel erg lang het beeld van mijn meiske in die kist bij me gehad en ben toen videofilms gaan kijken om het kwijt te raken. Dat heeft wel geholpen hoewel het ook moeilijk was.

Kracht naar kruis zou mijn mama gezegd hebben Arwen



Iemand die tijdens deze moeilijke dagen oog heeft voor kinderen en of ze extra zorg nodig hebben is niet verkeerd lijkt me. Het is in ieder geval fijn dat de mogelijkheid er is.

Zoon is vorig jaar bij eigenlijk alles aanwezig geweest rondom het overlijden van mijn mama. Het was voor hem (toen 6) heel normaal eigenlijk. We hebben hem veel uitgelegd, veel verteld, veel laten zien. Mama lag thuis opgebaard dus hij kon kijken wanneer hij wilde en wilde hij niet dan was het ook goed. We hebben heel duidelijk uitgelegd dat het alleen nog haar 'jasje' was, het lichaam wat daar lag. Ook in de kerk was hij erbij, al moet ik eerlijk bekennen dat ik niet weet waar hij was tijdens het condoleren. Zal vast wel rondgelopen hebben

Het is allemaal heel prettig gegaan, hij had zijn eigen rol en zijn eigen dingen en dat kon allemaal.



Ik heb van alles rondom het overlijden van mama foto's gemaakt. Heel veel foto's. Ik bekijk ze ook vaak, het geeft troost op de een of andere manier. Anderen hoeven ze niet te kijken maar het mag wel. Er zitten zelfs hele mooie foto's bij, haast documentaire-achtig. De foto's die ik niet zomaar wil laten zien heb ik in een apart mapje op de pc. Maar de meesten kan iedereen bekijken, daar is niets engs aan ofzo. Ik kan me voorstellen dat ik dat bij een andere uitvaart weer zo zou doen.



Oh, en beroepshalve: een leerling in mijn klas heeft pas een familielid verloren. De vragen die hij stelt zijn hele directe, waar ik dan ook een eerlijk antwoord op geef. Zo mocht ik vandaag uitleggen hoe cremeren werkt. Dat kon ik doen, was pas nog naar de open dag van het crematorium geweest. Ik draai er dan niet om heen, vertel het zoals het is. Want dat er omheen draaien heeft volgens mij toch geen nut en maakt het erger dan het is.



(zo, lekker epistel is het geworden merk ik wel )

En voor iedereen met verdriet (want daar staat geen tijd voor) een

Als je kon zien welke doden we nog om ons heen hebben in gedachten, dan liep niemand in z'n eentje over straat.

Soms zijn ze er meer dan anders, soms is het druk om je heen en soms is er maar eentje, heel dichtbij.

Soms is er helemaal niemand en dan opeens is er een beeld, een stem, een associatie en dan duikt er iemand op in je hoofd.

Soms zorgt dat voor een traan, of voor een zondvloed van tranen, soms voor een glimlach.

Of een binnenpretje.

Hun leven is gestopt op een bepaald punt in het jouwe, en dat blijft zo, ze blijven altijd daar en jij gaat door, maar altijd met jouw doden ergens om je heen.

wat een mooie tekst rosie

Erg mooi Rosie

't is wat allemaal he? Je hebt niets in de hand. Het gebeurt maar gewoon en dan moet je verder. Maar hier zitten de stoere chicks heb ik al gemerkt, KNUFFIES VOOR ALLEMAAL!!! (Ik heb er zat!) Nou maar hopen dat mensen een keer gaan leren vervelend commentaar voor zich te houden, en te proberen iets nuttigs te doen, zoals een beetje steun geven bijvoorbeeld. Hebben jullie ook zoń hekel aan het woord gecondoleerd? Daar zeg je echt niks mee eigenlijk, ik zeg altijd gewoon sterkte, met een dikke knuf natuurlijk! (en dan lip bijten en snel doorlopen want ik moet er altijd bij janken...)

Oh en whopper, thnx vor je advies! We hadden een boom geplant, een Els want zo heette ze, maar dat ding werd zo enorm groot dat ie om moest, en nou is het tuinthuis waar de stronk nog stond ook verkocht!!! Maar inmiddels heb ik het in mijn hart gestopt, dat kan niemand van me afpakken. Wat ik ook heb gelukkig zijn 3 hele dikke fotoboeken met verhalen en knipsels en fotoś van haar, dat is meesterlijk, daar herken ik zo veel in! En ik heb een ketting met haar trouwring in de vorm van een hartje, die is heilig!



Kennen jullie 'Zo dichtbij van IOS?' Zal wel herkenbaar zijn voor veel mensen hier. Moet je maar eens luisteren, met zakdoek!



Ik zit op mijn praatstoel merk ik alweer.. Ik moet ook nog wat anders kwijt: Ik ben jarig!!!

Dames, voor een website voor vrouwen waar ik voor schrijf lever ik elke twee weken een column aan. Morgen wordt er weer eentje geplaatst. Dit keer met de uitvaartnanny als onderwerp.

Voordat ie geplaatst wordt wil ik hem hier graag laten lezen. Mimsey ken ik persoonlijk, dus bij haar kon ik zelf checken of ik er over mocht schrijven, andere voorbeelden die ik gebruik komen soms ook bij iemand van julile hier vandaan. Omdat ik niet onnodig iemand wil kwetsen wil ik graag weten of iemand bezwaar heeft tegen iets in deze tekst. Dan kan ik het eventueel nog aanpassen.



Dit is de tekst:





Ik ben een gezegend mens. Mijn ouders leven nog en mijn twee oma's zijn er ook nog; ze zijn 88 en 90 jaar. Mijn opa's zijn overleden toen ik al volwassen was. In mijn kindertijd ben ik niet geconfronteerd met de dood. Dat is helaas voor heel veel kinderen anders. Steeds vaker hoor en lees ik verhalen over kinderen die op jonge leeftijd één van hun ouders kwijtraken of te maken krijgen met het overlijden van een broertje of zusje. Het is bijna niet voor te stellen hoe het voor een kind moet zijn om zoiets mee te maken als je er zelf geen ervaring mee hebt.



Vroeger werden kinderen vaak weggehouden bij overledenen. De volwassenen vonden het niet betamelijk een kind mee te nemen naar een uitvaart. Er werd gezwegen over de dood, daar praatte je niet over met kinderen. Sommige kinderen kregen alleen maar te horen dat "Pappa weg was". Ook nu is het voor veel mensen nog een moeilijk onderwerp.



Op een internetforum waar ik al jaren lees en schrijf las ik het bericht dat een uitvaartbedrijf in Brabant een nieuwe dienst ging aanbieden: ze hebben een uitvaart-nanny in dienst.

In het persbericht wordt het als volgt omschreven: Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt." Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."



In eerste instantie werd er door de forummers negatief over het plan geschreven; het werd als onzin bestempeld. Een exces van deze commerciële maatschappij waarin we alles gingen uitbesteden en nog amper zelf wisten hoe we met onze kinderen en emoties om moesten gaan. Een overdreven luxe product dus. Je kon toch zelf wel je kinderen begeleiden bij zoiets belangrijks als een overlijden? Maar al gauw kwamen er tegengeluiden. Dat het misschien zo'n gek idee nog niet is.



Tegenwoordig merk je dat veel mensen gelukkig beseffen dat de dood bij het leven hoort. En dat het weghouden van kinderen bij zoiets belangrijks als een overlijden niet per se altijd de juiste beslissing is. Maar wat zeg je tegen kinderen die hun grootouder moeten missen en hoe vang je kinderen op die hun moeder, vader of broertje kwijtraken? Als je zelf vol verdriet zit en niet gewend bent over de dood te praten is het misschien niet altijd even makkelijk te bedenken hoe het voor een kind moet zijn.



De persoonlijke verhalen die er op het forum werden verteld, lieten zien dat er ook nu nog regelmatig onenigheid is over wat wel en niet goed is voor een kind als het gaat om het meemaken van alles rondom een overlijden. Vrouwen die hun partner moesten begraven, vertelden over de negatieve reacties die ze kregen als ze hun kind meenamen naar de rouwkamer. Niet alleen oudere ooms en tantes vonden dat ongepast, ook jonge volwassenen gaven aan het maar raar te vinden dat je een peuter of kleuter zo betrok bij alles rondom een begrafenis. Volwassenen vrienden die achteraf commentaar gaven omdat ze zich irriteerden aan gepraat of gehuil van een klein kind tijdens de "plechtigheid". Een moeder die haar puberdochter moest begraven kreeg negatieve reacties op het feit dat ze een grote foto van haar dochter ophing in haar woonkamer. Omdat ze zo ongevraagd al haar bezoek met het overleden kind confronteerde.



In alle persoonlijke verhalen werd duidelijk dat kinderen vaak juist heel onbevangen tegenover de dood staan. Het zijn vaak de volwassenen die er een sfeer van taboe om heen hangen. De geforceerdheid waarmee de omgeving met de dood omgaat, maakt het voor een kind iets angstigs en onduidelijks. Wat mij betreft komt die uitvaartnanny er dus, bij alle begrafenissen waar kinderen bij aanwezig zijn. Niet voor de kinderen, maar voor alle volwassenen die wel eens een kringgesprek over de dood kunnen gebruiken.

Soms dan doen mensen wat lacherig over een internetforum en over contact met 'mensen die je niet kent'. Maar dan komt er zo'n topic als dit voorbij en dan denk ik 'fuck, het is écht wél goed, zo'n forum'.



Fleur, was niet mijn neefje, een kindje van vrienden. Verder ben ik, wat betreft dit soort ellende, een gezegend mens. Mensen hebben in mijn omgeving tot nu toe de neiging om het vol te houden tot ze 80 zijn en daar ben ik heel dankbaar voor. Zeker als de de verhalen hier lees.

Toet, mooie samenvatting van het geheel.



En voor de rest. Ik vind dit ook een mooi topic, lees hier heel heftige dingen en zit met een brok in mijn keel. Er komt een hoop boven, doordat er herkenbare dingen worden geschreven. En ik blijf het mooi vinden dat je zoiets kunt delen met mensen die je eigenlijk niet kent, terwijl het met mensen die dichterbij staan soms niet kan.



Van mij dan ook

Mooi Toet, alleen was mijn dochter nog geen puper. Gelukkig nog net niet. Ze was elf toen ze stierf. Maar het maakt voor je column niet zo veel uit. Hier gaan mensen eens over nadenken hoop ik.

Okay, dank voor jullie reacties. Ik ben nu verder het hele weekend weg. Dus mochten er nog andere mensen op reageren; sorry, dat lees ik dan pas maandag!

Okay, dank voor jullie reacties. Ik ben nu verder het hele weekend weg. Dus mochten er nog andere mensen op reageren; sorry, dat lees ik dan pas maandag!

Toen mijn vader stierf was mijn dochter nog in remissie van de 1e leukemie. Maar ondanks dat ze toen pas 9 jaar was, had ze al veel nagedacht over de dood. Ze was er nieuwsgierig naar, hoe dood zijn was. Waar was je dan? Het niet meer terug kunnen als je dood was vond ze intrigerend. 9 jaar en dan al van die heftige gesprekken over dit onderwerp. Ze was er altijd heel open in. Ik dus ook. Toen ze naar mijn vader ging die in de kist lag wilde ze dat ook alleen doen. Ik vond het niks, maar heb het wel gedaan en stiekem om een hoekje gekeken met mijn zusje. Eerst voelde ze aan zijn buik. Toen haar hand op zijn mond. (of hij echt geen adem meer haalde) Toen haar gezicht naar zijn hoofd en uiteindelijk een kus op zijn wang. Dit heeft zeker een minuut of 10 geduurd. Mijn zusje en ik hebben gewoon staan janken. Ze had er ook absoluut geen angst voor, Ze deed gewoon alles uit nieuwsgierigheid had ik het idee, maar zo onbevangen. Het was heftig, maar ook fantastisch om te zien hoe ze er mee om ging. Het beeld is me altijd bij gebleven.



2 Maanden later had ze een recidief van de leukemie.

Zoebie Weet gewoon niet wat ik moet schrijven.

quote:gekmef schreef op 17 april 2009 @ 10:14:

Oh en whopper, thnx vor je advies! We hadden een boom geplant, een Els want zo heette ze, maar dat ding werd zo enorm groot dat ie om moest, en nou is het tuinthuis waar de stronk nog stond ook verkocht!!! Maar inmiddels heb ik het in mijn hart gestopt, dat kan niemand van me afpakken. Wat ik ook heb gelukkig zijn 3 hele dikke fotoboeken met verhalen en knipsels en fotoś van haar, dat is meesterlijk, daar herken ik zo veel in! En ik heb een ketting met haar trouwring in de vorm van een hartje, die is heilig!



Kennen jullie 'Zo dichtbij van IOS?' Zal wel herkenbaar zijn voor veel mensen hier. Moet je maar eens luisteren, met zakdoek!



Ik zit op mijn praatstoel merk ik alweer.. Ik moet ook nog wat anders kwijt: Ik ben jarig!!!Beetje raar in dit topic, maar: GEFELICITEERD!

Mijn broer is drie jaar geleden overleden. Na heel lang ziek te zijn geweest heeft hij gekozen voor passieve euthanasie. De dag dat hij stopte met zijn behandelingen (hij dialiseerde en had allerlei medicatie etc. hij is alleen insuline blijven gebruiken voor zijn diabetes) heeft hij een feest gegeven. Voor iedereen die maar wilde komen. Daarmee brak hij het hele doodgaan open en viel er ineens over te praten. Ook met mijn jongens (toen waren ze zeven en zes) heeft hij er zelf over gepraat. Hij heeft zijn eigen uitvaart gepland en geregeld. Toen hij was overleden zijn mijn jongens ben ik met mijn jongens naar hem toe gegaan. Ze hebben hem gezien, aangeraakt, tekeningen gemaakt, kastanjes bij hem in de kist gelegd. Ze vonden het, doordat ze vantevoren wisten hoe of wat met de dood, niet eng. De uitvaart zelf zijn de jongens niet bijgeweest. Daar hadden ze zelf geen behoefte aan. Bij het as verstrooien zijn waren ze er wel bij. Ik heb indertijd een boek met ze gelezen Derk Das blijft bij ons. Over een Das die dood gaat maar door herinneringen er toch nog bij is. We zijn er heel nuchter mee omgegaan denk ik (dood hoort bij leven) en hebben de grenzen van de kinderen in de gaten gehouden.



Voor iedereen die een dierbare mist