Actueel
alle pijlers
Uitvaartnanny
donderdag 16 april 2009 om 08:24
Uitvaartnanny leert kind omgaan met dood
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben. Om de problemen en vragen van kinderen rondom een uitvaart te ondervangen, gaat uitvaartbedrijf De Groof/Van der Stappen uit het Brabantse Beek en Donk een uitvaartnanny aanbieden.
Bedoeling is dat de uitvaartnanny kinderen begeleidt en voorbereidt op wat er allemaal speelt rondom de dood en de uitvaart van iemand die ze gekend hebben. "Ouders hebben het vaak met zichzelf al heel moeilijk in zo'n periode", zegt Elly de Groof van het uitvaartbedrijf. "'Wat is de dood en waarom is die er?' is nou typisch zo'n vraag die kinderen kunnen stellen en waar ouders vaak niet mee weten om te gaan." Volgens De Groof is er een hele generatie ouders die zelf in de eigen jeugd heeft ervaren dat de dood werd weggestopt. "Kinderen werden er buiten gehouden en bij een sterfgeval was iemand plots weg en bleef weg. Het is al moeilijk als je het zelf zwaar hebt, maar helemaal als je niet weet wat je met de kinderen moet doen. Dat gat gaat de uitvaartnanny invullen."
Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt."
Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."
Bron; Telegraaf
Het moet niet veel gekker worden. hoever sta je in vredesnaam van het leven als je een uitvaartnanny in moet schakelen?
Overlijden is naar en heftig, weet ik alles van. Maar het hoort wel bij het leven en we moeten er niet zo spastisch over doen.
BEEK EN DONK - Kinderen en de dood, het blijft een combinatie waar ouders het vaak moeilijk mee hebben. Om de problemen en vragen van kinderen rondom een uitvaart te ondervangen, gaat uitvaartbedrijf De Groof/Van der Stappen uit het Brabantse Beek en Donk een uitvaartnanny aanbieden.
Bedoeling is dat de uitvaartnanny kinderen begeleidt en voorbereidt op wat er allemaal speelt rondom de dood en de uitvaart van iemand die ze gekend hebben. "Ouders hebben het vaak met zichzelf al heel moeilijk in zo'n periode", zegt Elly de Groof van het uitvaartbedrijf. "'Wat is de dood en waarom is die er?' is nou typisch zo'n vraag die kinderen kunnen stellen en waar ouders vaak niet mee weten om te gaan." Volgens De Groof is er een hele generatie ouders die zelf in de eigen jeugd heeft ervaren dat de dood werd weggestopt. "Kinderen werden er buiten gehouden en bij een sterfgeval was iemand plots weg en bleef weg. Het is al moeilijk als je het zelf zwaar hebt, maar helemaal als je niet weet wat je met de kinderen moet doen. Dat gat gaat de uitvaartnanny invullen."
Praktisch gezien betekent dit dat de nanny in de dagen voorafgaand aan de uitvaart op een speelse manier met de kinderen gaat praten over de dood. "Je kunt kinderen beter leren omgaan met hun eigen verdriet en dat van hun ouders. Kinderen willen hun ouders vaak ontzien op zo'n moment, maar ze moeten wel weten wat er speelt."
Tijdens de uitvaart zelf neemt de nanny de kinderen mee naar een aparte ruimte voor bijvoorbeeld een kringgesprek of wordt de overledene op een creatieve wijze herdacht. Kort voor het eind gaan de kinderen terug naar de grote zaal, zodat ze ook echt deel uitmaken van het afscheid."
Bron; Telegraaf
Het moet niet veel gekker worden. hoever sta je in vredesnaam van het leven als je een uitvaartnanny in moet schakelen?
Overlijden is naar en heftig, weet ik alles van. Maar het hoort wel bij het leven en we moeten er niet zo spastisch over doen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 16 april 2009 om 11:09
Na het lezen van alle verhalen hier (mimsey, wat erg die kritiek op de manier waarop je mopsey -ik hoop dat ik alle namen goed heb...- erbij betrokken hebt), ben ik er toch wat genuanceerder over denken. De term uitvaartnanny blijf ik tenenkrommend vinden, overigens. En ik zou de betrokkenen zelf willen laten uitmaken of de kinderen wel of niet bij de uitvaart zijn. Maar op zich, iemand die in de gaten houdt of de kinderen niet "erbij bungelen" en/of een extra steun zijn voor de ouders, hoeft zo gek nog niet te zijn.
donderdag 16 april 2009 om 11:17
Ouders hebben soms toch wel veel aan hun hoofd, zeker als de betreurde heel dichtbij staat.
Mijn ouders waren vergeten te zeggen dat opa er eng uitzag, mijn broer en nichtjes waren erop voorbereid maar ik dus niet.
Nare binnenkomer, want ik had nooit een dooie gezien en ik dacht dat het gewoon een soort pop-achtige opa was, maar nee, hij zag er eng en sterk vervormd en verkleurd uit.
Als 1 persoon een beetje de regie over ons 'kinderen' (ik was al 15, maargoed) had gehad was me dat bespaard gebleven.
Aan de andere kant, ik zou dan toch kiezen voor iemand uit eigen kring, en niet iemand betaald inhuren daarvoor.
ik heb bewondering voor uitvaartprofessionals, maar het irriteert me als ze spreken over 'opa' en hoe goed bedoeld ook, beleefdheden uiten. Dat zou ik al helemaal hebben met iemand die zich professioneel met mijn kinderen bezighoudt, zo iemand kan makkelijk iets verkeerds zeggen in de ogen van ouders of kinderen.
Mijn ouders waren vergeten te zeggen dat opa er eng uitzag, mijn broer en nichtjes waren erop voorbereid maar ik dus niet.
Nare binnenkomer, want ik had nooit een dooie gezien en ik dacht dat het gewoon een soort pop-achtige opa was, maar nee, hij zag er eng en sterk vervormd en verkleurd uit.
Als 1 persoon een beetje de regie over ons 'kinderen' (ik was al 15, maargoed) had gehad was me dat bespaard gebleven.
Aan de andere kant, ik zou dan toch kiezen voor iemand uit eigen kring, en niet iemand betaald inhuren daarvoor.
ik heb bewondering voor uitvaartprofessionals, maar het irriteert me als ze spreken over 'opa' en hoe goed bedoeld ook, beleefdheden uiten. Dat zou ik al helemaal hebben met iemand die zich professioneel met mijn kinderen bezighoudt, zo iemand kan makkelijk iets verkeerds zeggen in de ogen van ouders of kinderen.
donderdag 16 april 2009 om 11:27
quote:HoiPippiLangkous schreef op 16 april 2009 @ 11:03:
Fleur
In mijn telefoon staat het thuisnummer van zus (nu van zwager en neef dus) nog steeds onder haar naam. Er staat dus regelmatig 'zus belt' in m'n display. Auwauwauw, maar ik vertik 't om het aan te passen. Kan het niet over mijn hart verkijgen.
Ze gaat gewoon mee van de ene foon naar de ander.Het nr van mijn moeder staat ook nog in mijn telefoon. Niet 'nog', maar: weer. Ik heb het er weer in gezet, toen ik een nieuw abb. kreeg. Stom eigenlijk
Fleur
In mijn telefoon staat het thuisnummer van zus (nu van zwager en neef dus) nog steeds onder haar naam. Er staat dus regelmatig 'zus belt' in m'n display. Auwauwauw, maar ik vertik 't om het aan te passen. Kan het niet over mijn hart verkijgen.
Ze gaat gewoon mee van de ene foon naar de ander.Het nr van mijn moeder staat ook nog in mijn telefoon. Niet 'nog', maar: weer. Ik heb het er weer in gezet, toen ik een nieuw abb. kreeg. Stom eigenlijk
donderdag 16 april 2009 om 13:12
donderdag 16 april 2009 om 13:16
quote:Zoebie schreef op 16 april 2009 @ 11:04:
Mimsey, mensen hebben altijd commentaar. Wij waren erg anders (vernieuwend) bezig toen onze dochter was overleden. Dat is nu 14 jaar geleden. Mensen waren toen niets gewend en alles werd gewoon standaard gedaan. Wij hebben als eerste bij de begrafenisondernemer bedongen dat we ten alle tijden bij onze dochter wilde zijn. Niet van 2 tot 3 en van 7 tot 8 uur wat standaard was. Ook ben ik met de hele klas naar haar toe gegaan. Hebben ze haar aan mogen raken, (wat heel goed was, want ze was wel koud, maar gewoon zacht) mogen zingen en kregen ze drinken en wat lekkers. Daarna ben ik nog mee naar de klas gegaan om erover na te praten. Het was voor mij indrukwekkend hoe die kinderen ermee omgingen. Er was een kindje die haar niet had durven aanraken en die had daar zó'n spijt van toen ze de andere kinderen erover hoorde vertellen. Ik heb haar weer heb meegenomen om alsnog op een goede manier afscheid te kunnen nemen. De klas heeft ook de kist de kerk ingereden en mochten voorin de kerk zitten. Toen alles achter de rug was is de klas nog een keer thuis geweest. Ze hadden een boek gemaakt met hoe zij het allemaal hadden beleefd. Kregen een foto van onze dochter en ze mochten een knuffel van haar uitzoeken. Ik hoor nu nog dat die knuffel met foto nog steeds op hun kamer staan. De ouders vonden het erg fijn dat de klas zo betrokken is geweest bij alles. En nu zijn de meesten al 26 jaar. Ook wij kregen hier toen commentaar op. En ook op andere dingen. Maar ik weet dat ik het goed heb gedaan. En dat is toch het belangrijkste.Jeetje Zoebie, wat hebben jullie dat prachtig gedaan. Wat een mooi verhaal.
Mimsey, mensen hebben altijd commentaar. Wij waren erg anders (vernieuwend) bezig toen onze dochter was overleden. Dat is nu 14 jaar geleden. Mensen waren toen niets gewend en alles werd gewoon standaard gedaan. Wij hebben als eerste bij de begrafenisondernemer bedongen dat we ten alle tijden bij onze dochter wilde zijn. Niet van 2 tot 3 en van 7 tot 8 uur wat standaard was. Ook ben ik met de hele klas naar haar toe gegaan. Hebben ze haar aan mogen raken, (wat heel goed was, want ze was wel koud, maar gewoon zacht) mogen zingen en kregen ze drinken en wat lekkers. Daarna ben ik nog mee naar de klas gegaan om erover na te praten. Het was voor mij indrukwekkend hoe die kinderen ermee omgingen. Er was een kindje die haar niet had durven aanraken en die had daar zó'n spijt van toen ze de andere kinderen erover hoorde vertellen. Ik heb haar weer heb meegenomen om alsnog op een goede manier afscheid te kunnen nemen. De klas heeft ook de kist de kerk ingereden en mochten voorin de kerk zitten. Toen alles achter de rug was is de klas nog een keer thuis geweest. Ze hadden een boek gemaakt met hoe zij het allemaal hadden beleefd. Kregen een foto van onze dochter en ze mochten een knuffel van haar uitzoeken. Ik hoor nu nog dat die knuffel met foto nog steeds op hun kamer staan. De ouders vonden het erg fijn dat de klas zo betrokken is geweest bij alles. En nu zijn de meesten al 26 jaar. Ook wij kregen hier toen commentaar op. En ook op andere dingen. Maar ik weet dat ik het goed heb gedaan. En dat is toch het belangrijkste.Jeetje Zoebie, wat hebben jullie dat prachtig gedaan. Wat een mooi verhaal.
donderdag 16 april 2009 om 13:18
Mooie verhalen van jullie allemaal, ik krijg er kippevel van. Vooral omdat het me aan mijn eigen vader doet denken. Ik heb een half jaar voor zijn dood het abc-borduurwerk van Dick Bruna van hem gekregen. Toen hij overleed was hij voor de helft af en ik kon niet verder gaan. Van de week pakte ik de doos met borduurspullen en daar kwam de lap tevoorschijn, tranen met tuiten. Nog steeds en hij is al 14 jaar dood. Ik kan hem nog steeds niet afmaken.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
donderdag 16 april 2009 om 14:44
Hai, ik vind het niet zoń stom idee, mijn moeder overleed toen ik 6 was en mijn vader kon niet goed met de crematie omgaan, hij heeft verder alles perfect opgevangen en ik ben apetrots op hem (behalve dan op het feit dat ie niet goed kleding uit kon kiezen en ons voor het gemak maar altijd joggingpakken aantrok...) maar ik ben naar school gebracht door mijn moeder, die zei nog tot vanmiddag en ik heb haar nooit meer gezien. Ze had een hersenbloeding gehad en heeft nog een tijdje in coma gelegen maar mijn vader heeft ons nooit meegenomen naar het ziekenhuis, als we vroegen waar ze was dan zei hij mamma slaapt. Wij snapten natuurlijk ook niet dat we haar niet even wakker konden maken, toen ze eenmaal overleden was mochten we ook niet mee naar de crematie en zze is op een of ander gemeentetuintje uitgestrooid. Dus er is geen afsluiting geweest, en nu geen mooi plekje om naartoe te gaan. Zat ik in de tuin te spelen dan zei ik 'pap, ik de gewoon of mamma heeel lang naar de Digros is!'. Verder werd hij zo verdrietig als we huilden dat ik zeker tot mijn 19e als pipo door het leven ben gegaan omdat ik mezelf had wijsgemaakt dat ik niet mocht huilen of verdrietig mocht zijn om mijn vader geen verdriet te doen. Kortom: Ik vind dit dus een goed plan zeker voor mannen die alleen achterblijven met kinderen...
Zo, ben ik het weer ff kwijt!
Zo, ben ik het weer ff kwijt!
donderdag 16 april 2009 om 16:15
Thnx Eowynn_ ik ben dol op knuffies!!! Afscheid nemen is zoooo belangrijk! Dat en die joggingpakken waren het grootste trauma. Ik kan er pas sinds 2 jaar 'droog' over praten en moederdag word denk ik pas leuk als ik zelf een kindje heb. Maar ik denk altijd maar zo, het zal wel ergens goed voor geweest zijn. Daar geloof ik wel in, dat niets zomaar gebeurt...
donderdag 16 april 2009 om 17:05
quote:whopper schreef op 16 april 2009 @ 13:16:
[...]
Jeetje Zoebie, wat hebben jullie dat prachtig gedaan. Wat een mooi verhaal. Wij kregen zelfs commentaar dat we haar lieten begraven want dan zadelden wij onze andere 3 kinderen op met een graf wat ze moesten bezoeken.... Ik vond dat heel heftig. En toen we een mooie foto van haar hadden laten vergroten en in de kamer hadden gehangen was dat weer confonterend voor diegene die op bezoek kwam. Ook de vitrinekast met de spulletjes die haar dierbaar waren viel niet in goede aarde. Ben er erg door gekwetst toen. Krijg je dat ook nog eens even boven op al je verdriet. Maar de kast staat nog steeds, de foto hangt ook nog en het graf is na veertien jaar nog steeds een plaatje om te zien. Ook de broers komen er regelmatig. Mensen moeten gewoon wat te zeuren hebben...
[...]
Jeetje Zoebie, wat hebben jullie dat prachtig gedaan. Wat een mooi verhaal. Wij kregen zelfs commentaar dat we haar lieten begraven want dan zadelden wij onze andere 3 kinderen op met een graf wat ze moesten bezoeken.... Ik vond dat heel heftig. En toen we een mooie foto van haar hadden laten vergroten en in de kamer hadden gehangen was dat weer confonterend voor diegene die op bezoek kwam. Ook de vitrinekast met de spulletjes die haar dierbaar waren viel niet in goede aarde. Ben er erg door gekwetst toen. Krijg je dat ook nog eens even boven op al je verdriet. Maar de kast staat nog steeds, de foto hangt ook nog en het graf is na veertien jaar nog steeds een plaatje om te zien. Ook de broers komen er regelmatig. Mensen moeten gewoon wat te zeuren hebben...
donderdag 16 april 2009 om 18:08
Mijn zus 'staat' nog altijd op de kast in haar /hun huis. In een urn. Ze is nu 5 jaar dood en die mannen kunnen het niet over hun hart verkrijgen haar uit te strooien.
Er hangen ook foto's van hun zoontje (mijn overleden babyneefje)
De eerste de beste die daar iets van te zeggen heeft die kachel ik persoonlijk het huis uit. En de straat. En de stad.
Gekmef, heftig jouw verhaal. Omdat je zo gek bent op knuffies van mij ook 1
Er hangen ook foto's van hun zoontje (mijn overleden babyneefje)
De eerste de beste die daar iets van te zeggen heeft die kachel ik persoonlijk het huis uit. En de straat. En de stad.
Gekmef, heftig jouw verhaal. Omdat je zo gek bent op knuffies van mij ook 1
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 16 april 2009 om 18:14
donderdag 16 april 2009 om 18:15
donderdag 16 april 2009 om 18:15
Ja dat heb ik toen ook gedaan. Gezegd dat als zij er moeite mee hadden ze beter niet meer konden komen, want er zou niets veranderen. Ze zijn nooit meer hier geweest en ik was er ook nog kapot van. Gek genoeg. Heb het toch maar van me af gezet. Gekmef heftig hoor wat jij hebt meegemaakt. Mannen gaan er toch heel anders mee om heb ik gemerkt.
Moeilijker.
Moeilijker.
donderdag 16 april 2009 om 18:44
Gekmef, is het een idee om ergens (in jouw eigen tuin bijvoorbeeld, of op een plek waar je graag komt) een mooie steen te leggen, een boompje te planten of iets anders te doen waar jij terug kunt komen en aan je moeder kunt denken,en er voor jezlef zo alsnog een afsluiting en een plek voor maakt?
(Het is maar een idee hoor )
Zoebie, wat erg... jullie maken er iets van voor jezelf, wat heeft een ander dan dan toch mee te maken??
(Het is maar een idee hoor )
Zoebie, wat erg... jullie maken er iets van voor jezelf, wat heeft een ander dan dan toch mee te maken??
donderdag 16 april 2009 om 20:41
quote:Eowynn_ schreef op 16 april 2009 @ 10:08:
Ik denk dat het voor ouders heel pijnlijk is als mensen niet naar hun kind willen kijken omdat het toevallig niet levend geboren is. En dat ouders van een overleden kind begrip moeten hebben voor mensen die het daar moeilijk mee hebben, en dus niet willen kijken. Het zou een wisselwerking moeten zijn. Maar wat lijkt het me moeilijk, dat je je kind aan niemand kan laten zien omdat het niet leeft.eowynn, je weet niet half hoe gelijk je hebt met deze posting.
Ik denk dat het voor ouders heel pijnlijk is als mensen niet naar hun kind willen kijken omdat het toevallig niet levend geboren is. En dat ouders van een overleden kind begrip moeten hebben voor mensen die het daar moeilijk mee hebben, en dus niet willen kijken. Het zou een wisselwerking moeten zijn. Maar wat lijkt het me moeilijk, dat je je kind aan niemand kan laten zien omdat het niet leeft.eowynn, je weet niet half hoe gelijk je hebt met deze posting.
donderdag 16 april 2009 om 20:48
ik sta gewoon echt versteld van wat mensen hun strot uit durven te persen. Hoe krijg je het verzonnen al dat commentaar, ik lees hier niets dan prachtige verhalen en dan sommige van die klote reacties, echt, verschrikkelijk. HPL, begrijp ik dat nou goed, heeft je overleden zus een overleden kindje? Dus je zwager heeft zijn kind en zijn vrouw verloren? pffff. wat is het leven toch oneindig zwaar voor sommige mensen. (en hun omgeving)
donderdag 16 april 2009 om 21:23
quote:fleurtje schreef op 16 april 2009 @ 09:51:
[...]
Ik kan me voorstellen dat het fijn is om die foto's te hebben, of ik ze vaak zou bekijken is een tweede. Maar hebben? Graag. Of ik ze van een ander wil zien? Nee, liever niet.
Ik wil dit even nuanceren, een halve dag later.
Ik denk dat het er bij mij heel erg vanaf hangt in welke situatie ik die fotos te zien krijg en vooral: van wie. Niet zomaar, niet zomaar. Van familie of vrienden: ja! Maar ik kreeg vanmorgen visioenen van collega's of vage mensen op verjaardagen. En dan vind ik dat soort foto's eng. Niet als je om de ouders geeft.
Moet trouwens zeggen dat ik de hele dag een raar gevoel heb gehad, nadat ik vanmorgen wegging bij dit topic. Ben hier bewust ook niet meer geweest.
De verhalen van Mims, Zoebie, HPL, Eowynn met overleden neefje (was je neefje toch?), Gekmef (hoop dat ik je naam goed schrijf), Marije met haar moeder... Geloof dat het even een beetje teveel werd en ik kon geen knuffels uitdelen, hoe graag ik dat ook wilde.... sorry.
[...]
Ik kan me voorstellen dat het fijn is om die foto's te hebben, of ik ze vaak zou bekijken is een tweede. Maar hebben? Graag. Of ik ze van een ander wil zien? Nee, liever niet.
Ik wil dit even nuanceren, een halve dag later.
Ik denk dat het er bij mij heel erg vanaf hangt in welke situatie ik die fotos te zien krijg en vooral: van wie. Niet zomaar, niet zomaar. Van familie of vrienden: ja! Maar ik kreeg vanmorgen visioenen van collega's of vage mensen op verjaardagen. En dan vind ik dat soort foto's eng. Niet als je om de ouders geeft.
Moet trouwens zeggen dat ik de hele dag een raar gevoel heb gehad, nadat ik vanmorgen wegging bij dit topic. Ben hier bewust ook niet meer geweest.
De verhalen van Mims, Zoebie, HPL, Eowynn met overleden neefje (was je neefje toch?), Gekmef (hoop dat ik je naam goed schrijf), Marije met haar moeder... Geloof dat het even een beetje teveel werd en ik kon geen knuffels uitdelen, hoe graag ik dat ook wilde.... sorry.
donderdag 16 april 2009 om 21:34
fleurtje, natuurlijk hangt het af van de situatie en van je band met de ouders. Absoluut. Althans, als ik voor mezelf spreek.
En verder, ik vind het ook heftig, deze verhalen. Moeilijk, en zoveel verdriet bij iedereen. Bij jou ook, met je nieuwe telefoonabbonnement. Zo begrijpelijk en zo logisch. In mijn msn lijst staat ook iemand die overleden is, en die komt echt nooit meer online, maar ik haal haar echt niet weg.
En verder, ik vind het ook heftig, deze verhalen. Moeilijk, en zoveel verdriet bij iedereen. Bij jou ook, met je nieuwe telefoonabbonnement. Zo begrijpelijk en zo logisch. In mijn msn lijst staat ook iemand die overleden is, en die komt echt nooit meer online, maar ik haal haar echt niet weg.
donderdag 16 april 2009 om 22:00
Arwen dat klopt. Mijn neefje had nu eind 20 geweest. Hij is 8 maanden oud geworden, aan een spierziekte overleden.
Mijn zus (zijn moeder) is nu 5 jaar dood. Mijn zwager en mijn 2 neven zijn er godzijgedankt nog.
Eén van die neven is de Neef waar ik hier wel vaker over heb verteld. Mijn 'adoptiekind' Hij is 2 keer in Afghanistan geweest, ik heb 2 keer doodsangsten uitgestaan. Om hem en om m'n zwager. Als er iets met die jongen gebeurt dan kunnen we mijn zwager ook wegdragen ben ik bang. (en mij ook)
Weten jullie wat nou zo raar is? Arwen en Fleur zeggen dat oa mijn verhaal zo moeilijk en heftig is. Terwjl ik dat helemaal niet zo ervaar.
En tegelijkertijd lees ik de andere verhalen en denk 'allemachtig, wat heftig, je zult dat mee moeten maken'
Mijn zus (zijn moeder) is nu 5 jaar dood. Mijn zwager en mijn 2 neven zijn er godzijgedankt nog.
Eén van die neven is de Neef waar ik hier wel vaker over heb verteld. Mijn 'adoptiekind' Hij is 2 keer in Afghanistan geweest, ik heb 2 keer doodsangsten uitgestaan. Om hem en om m'n zwager. Als er iets met die jongen gebeurt dan kunnen we mijn zwager ook wegdragen ben ik bang. (en mij ook)
Weten jullie wat nou zo raar is? Arwen en Fleur zeggen dat oa mijn verhaal zo moeilijk en heftig is. Terwjl ik dat helemaal niet zo ervaar.
En tegelijkertijd lees ik de andere verhalen en denk 'allemachtig, wat heftig, je zult dat mee moeten maken'
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
