Actueel
alle pijlers
Waarom willen mensen kinderen? Eerlijk zeggen svp!
dinsdag 13 februari 2007 om 21:02
Ik ben nogal rationeel ingesteld, dus toen ik bij kennissen op bezoek was heb ik hen eens gevraagd waarom ze een kind hadden gekregen. ;) Eerst een hele lange stilte waarbij ze mij aankeken alsof ik de domste vraag van de 20ste eeuw had gesteld, en toen het cliche-antwoord:"omdat ze zo leuk zijn". (Sindsdien heb ik die vraag nergens meer durven stellen...), daarom stel ik hem nu hier omdat de anonimiteit van dit forum misschien eerlijker antwoorden (minder politiek correct?) oplevert).
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
maandag 28 mei 2007 om 22:27
quote:
quote: kletsbets reageerde
Kan moeilijk zeggen dat ze met kinderen niet langs mogen komen.............
Ze = dus mijn broer en schoonzus.... anders gaat het nog wel erg lang duren....
Waarom meteen niet meer langskomen?? Als wij bij mijn zus en vriend langsgaan, die van alles hebben staan aan mooie en dure spullen en totaal niet kindproof zijn, letten wij extra op ons zoontje natuurlijk. We vragen zelf meteen wat ie wel en niet mag, hebben poetsdoekjes en zakdoekjes mee enzo (standaard eigenlijk, heb zelf ook een hekel aan geplak en vieze handjes), leren hem dat ie niet aan alles mag zitten, ruimen zijn zooi op, hebben speelgoed en eten/drinken mee.
Maar vaak zeggen hun al van ach laat maar liggen doen wij wel, die paar kruimels... Als volwassenen op visite komen kan er ook geknoeid worden. Je moet wel allebei communiceren en je kan best wat zeggen wat je wel en niet wil hoor. Vaak letten ouders zelf al extra op omdat het niet kindveilig is en het sowieso andermans huis is. Trouwens, zoontje is ook erg onder de indruk van mijn zus, 'vreemde' ogen dwingen echt blijkbaar haha.
En anders hebben we ook nog een verzekering
Het lost zich ook vanzelf op want we gaan vaker (allemaal) naar onze ouders en die hebben wel het een en ander aangepast dus tja, gaat allemaal goed zo. Pas als je merkt dat dit niet werkt zou ik verder gaan denken en er wat van zeggen en dan kunnen besluiten om ze ergens anders te zien of zo... Zou ik ook doen.
quote: kletsbets reageerde
Kan moeilijk zeggen dat ze met kinderen niet langs mogen komen.............
Ze = dus mijn broer en schoonzus.... anders gaat het nog wel erg lang duren....
Waarom meteen niet meer langskomen?? Als wij bij mijn zus en vriend langsgaan, die van alles hebben staan aan mooie en dure spullen en totaal niet kindproof zijn, letten wij extra op ons zoontje natuurlijk. We vragen zelf meteen wat ie wel en niet mag, hebben poetsdoekjes en zakdoekjes mee enzo (standaard eigenlijk, heb zelf ook een hekel aan geplak en vieze handjes), leren hem dat ie niet aan alles mag zitten, ruimen zijn zooi op, hebben speelgoed en eten/drinken mee.
Maar vaak zeggen hun al van ach laat maar liggen doen wij wel, die paar kruimels... Als volwassenen op visite komen kan er ook geknoeid worden. Je moet wel allebei communiceren en je kan best wat zeggen wat je wel en niet wil hoor. Vaak letten ouders zelf al extra op omdat het niet kindveilig is en het sowieso andermans huis is. Trouwens, zoontje is ook erg onder de indruk van mijn zus, 'vreemde' ogen dwingen echt blijkbaar haha.
En anders hebben we ook nog een verzekering
Het lost zich ook vanzelf op want we gaan vaker (allemaal) naar onze ouders en die hebben wel het een en ander aangepast dus tja, gaat allemaal goed zo. Pas als je merkt dat dit niet werkt zou ik verder gaan denken en er wat van zeggen en dan kunnen besluiten om ze ergens anders te zien of zo... Zou ik ook doen.
zondag 3 juni 2007 om 21:22
Zelf heb ik een erg vreemde ervaring met betrekking tot de kinderwens... Jarenlang een sterke kinderwens gehad (denk van m'n 16e of zo, ben nu 29). Was steeds gek op kinderen, ik ben afgestudeerd als pedagoge en ben ik de zorgsector aan het werk gegaan (werk dagelijks met kinderen). Jarenlange relatie met manlief, gehuwd en kinderen waren meer dan welkom! Jammer genoeg bleek het ons niet gegund. Mijn man kan geen kinderen krijgen - en ik dan dus ook niet (met hem). Je hele wereld staat dan op z'n kop, maar - en nu komt het - stilaan is ook die kinderwens weggegaan... Na jarenlang 'proberen' en vreselijke vruchtbaarheids-behandelingen, hoefde het ineens niet meer zo nodig. We hebben nu NIET meer die drang, weten niet meer waarom we eigenlijk per sé een kind wilden destijds, want we hebben het zo goed samen.. Lijkt me een beschermingsmechanisme, goed geregeld door moeder natuur, beter dan jaren zitten kniezen en ongelukkig zijn, natuurlijk. Maar ik verbaas me erover, vind het echt heel vreemd dat een erg grote (onvervulde) kinderwens toch zomaar 'weg' kan gaan...... Biologische verklaring???
vrijdag 13 juli 2007 om 19:45
Tja, waarom ik ze wilde? Omdat ik moeder wilde worden. Omdat ik een oergevoel had dat vervuld moest worden. Verder geen rationele redenen eigenlijk.
En nu...nu heb ik ze dus. Twee stuks. Ze zijn super, ik geniet veel van alles dat ze doen, alles dat ze leren en de manier waarop, ik leer van mezelf als moeder. Ik kijk anders naar mijn leven...Maar niet alleen in positieve zin.
Helaas denk ik ook vaak: was het de juiste keuze? Kinderen kunnen je zo uitputten! Het kost erg veel moeite om tijd en energie over te houden voor jezelf, voor je relatie. Ik baal van de vaste routine in mijn leven, het geregel van kinderopvang, het eeuwige opruimen en de gebroken nachten die zelfs na 3 1/2 jaar nog niet over zijn.
Het is een wonder dat we kinderen mogen meemaken, maar het is wel een wonder waar je heel veel werk in moet stoppen. Mijn romantische beeld van het ouderschap is al vele malen bijgesteld en het is elke keer weer puzzelen welke richting je op moet gaan.
Na bijna 4 jaar weet ik alleen wel: het wel of niet hebben van kinderen is niet beslissend voor een compleet bestaan. Ook met kinderen kun je je soms incompleet voelen.
En nu...nu heb ik ze dus. Twee stuks. Ze zijn super, ik geniet veel van alles dat ze doen, alles dat ze leren en de manier waarop, ik leer van mezelf als moeder. Ik kijk anders naar mijn leven...Maar niet alleen in positieve zin.
Helaas denk ik ook vaak: was het de juiste keuze? Kinderen kunnen je zo uitputten! Het kost erg veel moeite om tijd en energie over te houden voor jezelf, voor je relatie. Ik baal van de vaste routine in mijn leven, het geregel van kinderopvang, het eeuwige opruimen en de gebroken nachten die zelfs na 3 1/2 jaar nog niet over zijn.
Het is een wonder dat we kinderen mogen meemaken, maar het is wel een wonder waar je heel veel werk in moet stoppen. Mijn romantische beeld van het ouderschap is al vele malen bijgesteld en het is elke keer weer puzzelen welke richting je op moet gaan.
Na bijna 4 jaar weet ik alleen wel: het wel of niet hebben van kinderen is niet beslissend voor een compleet bestaan. Ook met kinderen kun je je soms incompleet voelen.
donderdag 19 juli 2007 om 15:22
quote:
Tja, waarom ik ze wilde? Omdat ik moeder wilde worden. Omdat ik een oergevoel had dat vervuld moest worden. Verder geen rationele redenen eigenlijk.
En nu...nu heb ik ze dus. Twee stuks. Ze zijn super, ik geniet veel van alles dat ze doen, alles dat ze leren en de manier waarop, ik leer van mezelf als moeder. Ik kijk anders naar mijn leven...Maar niet alleen in positieve zin.
Helaas denk ik ook vaak: was het de juiste keuze? Kinderen kunnen je zo uitputten! Het kost erg veel moeite om tijd en energie over te houden voor jezelf, voor je relatie. Ik baal van de vaste routine in mijn leven, het geregel van kinderopvang, het eeuwige opruimen en de gebroken nachten die zelfs na 3 1/2 jaar nog niet over zijn.
Het is een wonder dat we kinderen mogen meemaken, maar het is wel een wonder waar je heel veel werk in moet stoppen. Mijn romantische beeld van het ouderschap is al vele malen bijgesteld en het is elke keer weer puzzelen welke richting je op moet gaan.
Na bijna 4 jaar weet ik alleen wel: het wel of niet hebben van kinderen is niet beslissend voor een compleet bestaan. Ook met kinderen kun je je soms incompleet voelen. Dit vind ik een hele eerlijke en mooie uitspraak, 75June.
Ik heb geen kinderen en wil ze ook niet. Ik vraag me vaak af of het krijgen van kinderen niet te veel als een automatisme wordt gezien (het hoort erbij, het is de norm). Je hoort niet veel mensen er eerlijk voor uitkomen dat het hebben van kinderen niet alleen maar zo verrijkend is en het je leven zoveel meerwaarde geeft.
Tja, waarom ik ze wilde? Omdat ik moeder wilde worden. Omdat ik een oergevoel had dat vervuld moest worden. Verder geen rationele redenen eigenlijk.
En nu...nu heb ik ze dus. Twee stuks. Ze zijn super, ik geniet veel van alles dat ze doen, alles dat ze leren en de manier waarop, ik leer van mezelf als moeder. Ik kijk anders naar mijn leven...Maar niet alleen in positieve zin.
Helaas denk ik ook vaak: was het de juiste keuze? Kinderen kunnen je zo uitputten! Het kost erg veel moeite om tijd en energie over te houden voor jezelf, voor je relatie. Ik baal van de vaste routine in mijn leven, het geregel van kinderopvang, het eeuwige opruimen en de gebroken nachten die zelfs na 3 1/2 jaar nog niet over zijn.
Het is een wonder dat we kinderen mogen meemaken, maar het is wel een wonder waar je heel veel werk in moet stoppen. Mijn romantische beeld van het ouderschap is al vele malen bijgesteld en het is elke keer weer puzzelen welke richting je op moet gaan.
Na bijna 4 jaar weet ik alleen wel: het wel of niet hebben van kinderen is niet beslissend voor een compleet bestaan. Ook met kinderen kun je je soms incompleet voelen. Dit vind ik een hele eerlijke en mooie uitspraak, 75June.
Ik heb geen kinderen en wil ze ook niet. Ik vraag me vaak af of het krijgen van kinderen niet te veel als een automatisme wordt gezien (het hoort erbij, het is de norm). Je hoort niet veel mensen er eerlijk voor uitkomen dat het hebben van kinderen niet alleen maar zo verrijkend is en het je leven zoveel meerwaarde geeft.
donderdag 19 juli 2007 om 21:13
Als klein meisje wilde ik later graag kinderen. Toen ik puber was juist weer niet. Ik ging toch echt geen kindjes op deze "gedoemde" wereld zetten. Toen leerde ik mijn man kennen en toen kreeg ik romantische beelden van ons als gezinnetje. Wij met een kind.
Dat lukte niet zo 1, 2, 3. Maar toen het na 2 ivf-pogingen wél lukte, kregen we meteen een tweeling. Dat eerste jaar bleek onwijs bikkelen zo met twee babies, niks geen roze wolk, haha !
Als klap op de vuurpijl raakte ik rond hun eerste verjaardag spontaan zwanger van baby nummer drie ... Toen dacht ik, JIJ moest zo nodig en nu beslist het lot. Hier heb je er meteen drie binnen 2 jaar, eat your heart out!
En hoe lief ze me ook zijn, het is aanpoten met jonge kinderen. Ik ben er achter gekomen dat ik niet van nature een "oermoeder" ben. Ik houd van aanpakken, irriteer me aan bepaalde eigenschappen van mijn kinderen en voel me soms beperkt in mijn eigen doen en laten. Maar ik zou het voor geen goud meer anders willen, want ik ben dankbaar voor de bijzondere ervaring van het moederschap die me (samen met mijn man/hun vader) gegund is.
Het verre reizen heb ik gedaan toen ik 18 was, maar soms als ik een ontzettende k*tdag heb thuis (ben momenteel fulltime moeder) dan verlang ik ernaar de deur achter me dicht te kunnen trekken en te doen en laten wat IK wil (b.v. een maand naar Australie gaan ... ).
Dat lukte niet zo 1, 2, 3. Maar toen het na 2 ivf-pogingen wél lukte, kregen we meteen een tweeling. Dat eerste jaar bleek onwijs bikkelen zo met twee babies, niks geen roze wolk, haha !
Als klap op de vuurpijl raakte ik rond hun eerste verjaardag spontaan zwanger van baby nummer drie ... Toen dacht ik, JIJ moest zo nodig en nu beslist het lot. Hier heb je er meteen drie binnen 2 jaar, eat your heart out!
En hoe lief ze me ook zijn, het is aanpoten met jonge kinderen. Ik ben er achter gekomen dat ik niet van nature een "oermoeder" ben. Ik houd van aanpakken, irriteer me aan bepaalde eigenschappen van mijn kinderen en voel me soms beperkt in mijn eigen doen en laten. Maar ik zou het voor geen goud meer anders willen, want ik ben dankbaar voor de bijzondere ervaring van het moederschap die me (samen met mijn man/hun vader) gegund is.
Het verre reizen heb ik gedaan toen ik 18 was, maar soms als ik een ontzettende k*tdag heb thuis (ben momenteel fulltime moeder) dan verlang ik ernaar de deur achter me dicht te kunnen trekken en te doen en laten wat IK wil (b.v. een maand naar Australie gaan ... ).
vrijdag 20 juli 2007 om 15:28
Hier zelfde verhaal: dat wist ik als heel klein meisje al!
Ik heb ook altijd gezegd dat ik later wilde adopteren.
Nu ben ik al bijna 5 jaar aan het proberen om zwanger te worden, maar nog niet gelukt. Inmiddels zitten we aan het begin van de adoptieprocedure.
Het is een gevoel dat heel sterk is, iets dat ik altijd al heb gewild.
Ik heb ook altijd gezegd dat ik later wilde adopteren.
Nu ben ik al bijna 5 jaar aan het proberen om zwanger te worden, maar nog niet gelukt. Inmiddels zitten we aan het begin van de adoptieprocedure.
Het is een gevoel dat heel sterk is, iets dat ik altijd al heb gewild.
vrijdag 20 juli 2007 om 16:16
Ik wil graag moeder worden omdat ik ontzettend veel van mn vriend hou en samen iets op de wereld wilt zetten wat wij samen gemaakt hebben! Bekroning van onze liefde om ons kindje samen met veel liefde op te voeden!
Andere redenen zou ik niet kunnen bedenken!
Ook ik heb een vruchtbaarheidsziekte (PCO) en weet niet of ik ooit op de natuurlijke manier zwanger kan raken maar we willen er wel voor gaan zover gaat onze kinderwens en nu maar hopen dat hij uitkomt.. we zijn met de pil gestopt en gaa nvanaf deze maand proberen om zwanger te worden!
Andere redenen zou ik niet kunnen bedenken!
Ook ik heb een vruchtbaarheidsziekte (PCO) en weet niet of ik ooit op de natuurlijke manier zwanger kan raken maar we willen er wel voor gaan zover gaat onze kinderwens en nu maar hopen dat hij uitkomt.. we zijn met de pil gestopt en gaa nvanaf deze maand proberen om zwanger te worden!
maandag 23 juli 2007 om 00:27
Ik heb heel lang geen kinderen gewild, wij (ik en mijn ex inmiddels) hadden zelfs al plannen om ons te laten steriliseren (allebei om er maar zeker van te zijn) tot ik 'ineens per ongeluk' (ziek geweest en geen extra pil genomen) zwanger was. Wel bij een abortuskliniek gezeten, maar dat was meer onder 'dwang' van mijn ex. Maar toen ik eenmaal die echo zag, was ik verkocht. En nu zit ik hier, alleenstaand moeder van een zoon van 3,5 en ik vind het heerlijk.. En ja, ik wil hem ook wel eens onder het laminaat stampen, maar dat moedergevoel bleek ik toch te hebben. Ik wil geen tweede meer hoor, maar ik zou deze toch echt niet meer kunnen missen. Ik denk zelf ook dat het toch een soort oergevoel is. Wat ik het meest belangrijk vind is dat mensen voor zichzelf moeten uitmaken wat ze willen en dat we elkaar daar vooral niet op moeten aanvallen.....
woensdag 25 juli 2007 om 11:07
Volgens mijn moeder heb ik tot laat in mijn puberteit gezegd dat ik geen kinderen wilde hebben. Zelf herinner ik me daar eigenlijk niets van.
Maar ik weet wel dat, zodra ik mijn (inmiddels overleden ex-) man ontmoette, ik wist dat ik van hem wel kinderen wilde.
Mijn moedergevoelens werden gewekt door de manier waarop hij met baby's en kinderen omging, zo ontspannen en leuk. En hij was lief, intelligent en prachtig, dus wat een mooie kinderen zouden we krijgen.
Ik had zoveel liefde in mijn lijf, dat wilde ik ook aan onze kleintjes kwijt.
Romantisch toch? De werkelijkheid zat wel iets andes in elkaar.
Mijn zwangerschap was niet zo ontspannen, ik was vaak bang dat ik het helemaal niet zou kunnen, opvoeden.
Toen mijn zoon geboren was, zat ik helaas niet op de geijkte roze wolk, ik was iedere avond blij dat hij nog leefde, had ik die dag toch iets goed gedaan. Het heeft mij echt wel een aantal weken gekost voor ik me echt moeder voelde. Hij daarentegen was vanaf het begin de geboren vader, verschoonde luiers of ie nooit anders had gedaan. Omdat mijn zoon ADHD bleek te hebben, hebben we een aantal jaar gewacht met een 2e kindje. Bijna 5 jaar na mijn zoon, werd mijn dochter geboren. Wat een andere ervaring. De gevoelens waren er meteen, kraamtranen ook.
Inmiddels zijn we ruim 15 jaar verder, mijn zoon is een flinke puber, mijn dochter een bijna puber en hij (hun vader) is al 5 jaar overleden. De twijfels over mijn opvoedkunsten zijn gebleven. Maar spijt heb ik echt nooit gehad.
Uiteraard heb ik ze ook wel eens achter het behang willen plakken en te verhuizen, maar gelukkig duurt dat nooit echt lang.
Maar ik weet wel dat, zodra ik mijn (inmiddels overleden ex-) man ontmoette, ik wist dat ik van hem wel kinderen wilde.
Mijn moedergevoelens werden gewekt door de manier waarop hij met baby's en kinderen omging, zo ontspannen en leuk. En hij was lief, intelligent en prachtig, dus wat een mooie kinderen zouden we krijgen.
Ik had zoveel liefde in mijn lijf, dat wilde ik ook aan onze kleintjes kwijt.
Romantisch toch? De werkelijkheid zat wel iets andes in elkaar.
Mijn zwangerschap was niet zo ontspannen, ik was vaak bang dat ik het helemaal niet zou kunnen, opvoeden.
Toen mijn zoon geboren was, zat ik helaas niet op de geijkte roze wolk, ik was iedere avond blij dat hij nog leefde, had ik die dag toch iets goed gedaan. Het heeft mij echt wel een aantal weken gekost voor ik me echt moeder voelde. Hij daarentegen was vanaf het begin de geboren vader, verschoonde luiers of ie nooit anders had gedaan. Omdat mijn zoon ADHD bleek te hebben, hebben we een aantal jaar gewacht met een 2e kindje. Bijna 5 jaar na mijn zoon, werd mijn dochter geboren. Wat een andere ervaring. De gevoelens waren er meteen, kraamtranen ook.
Inmiddels zijn we ruim 15 jaar verder, mijn zoon is een flinke puber, mijn dochter een bijna puber en hij (hun vader) is al 5 jaar overleden. De twijfels over mijn opvoedkunsten zijn gebleven. Maar spijt heb ik echt nooit gehad.
Uiteraard heb ik ze ook wel eens achter het behang willen plakken en te verhuizen, maar gelukkig duurt dat nooit echt lang.
woensdag 25 juli 2007 om 13:49
Wat een eerlijke reacties! Wat een verademing om als kindervrije niet meteen van die "roze wolk"-reacties te krijgen. Toch raar dat veel ouders niet toe durven geven dat het opvoeden best weleens tegenvalt en dat je je kinderen niet altijd aardig vindt. Misschien is dat nog wel een groter taboe dan geen kinderen willen.
Zal ik ook dan eens eerlijk zijn Ik ben soms ook best benieuwd wat mijn vriend en ik zouden "produceren", hoe een kind van ons eruit zou zien. En ik vind het soms ook best jammer dat ik nooit de ontwikkeling van een kind volledig zal meemaken. Ik zal nooit meemaken dat een kind alleen door mij getroost wil worden. Dat soort dingen zal ik nooit meemaken en dat vind ik wel jammer. Maar dit is voor mij geen reden om een kind te "nemen". Als ik al denk aan die opvoeding, zorgen en al het geregel, is het voor mij duidelijk dat ik dat echt niet wil.
Zal ik ook dan eens eerlijk zijn Ik ben soms ook best benieuwd wat mijn vriend en ik zouden "produceren", hoe een kind van ons eruit zou zien. En ik vind het soms ook best jammer dat ik nooit de ontwikkeling van een kind volledig zal meemaken. Ik zal nooit meemaken dat een kind alleen door mij getroost wil worden. Dat soort dingen zal ik nooit meemaken en dat vind ik wel jammer. Maar dit is voor mij geen reden om een kind te "nemen". Als ik al denk aan die opvoeding, zorgen en al het geregel, is het voor mij duidelijk dat ik dat echt niet wil.
woensdag 25 juli 2007 om 14:13
Ik heb altijd geweten dat ik moeder wilde worden, zelfs op de middelbare school al, ik had toen een klasgenootje dat per ongeluk zwanger werd en wat was ik jaloers, dat wilde ik ook……Toen ik mijn man eindelijk zover had, hij had blijkbaar die drang iets minder, was het alsof de duivel ermee speelde, we werden niet zwanger. Mijn hormonsters gingen zo ongeveer tegen het plafond. Ik kon niet meer redelijk denken over kids, ik wilde er ook 1. Na 2 jaar kregen we een prachtige dochter en ik was nog maar net een dag bevallen toen ik dacht, dit wil ik nog een keer. Ik ben niet met de pil begonnen want de volgende was welkom. Uiteindelijk heeft het weer 2 jaar geduurd voordat ik zwanger was, deze keer via IVF. En….. het is zwaar, soms ben je doodop en soms kan ik ze wel achter het behang plakken maar oh wee diegene die aan mijn kinderen komt, ik ben net een tijgermoeder die haar welpen bewaakt. Het is echt mijn genending, vind andere kids vaak helemaal niet leuk maar die van mij zijn geweldig.Onverklaarbaar.
vrijdag 27 juli 2007 om 11:54
Ik wilde altijd bommoeder worden.Ik was gek op kinderen en ben ook met kinderen gaan werken. Toen ervaarde ik dat het een hele opgave is om kinderen alleen op te voeden en wegens omstandigheden zou ik ook niet zo makkelijk kunnen terugvallen op familieleden. Ik heb toen bewust dat hoofdstuk afgesloten. Op mijn 41ste kwam ik mijn huidige relatie tegen en toen was ik te oud om kinderen te krijgen(vond ik) maar had mijn leven al zo ingericht dat ik ze ook niet meer wilde. Ik werk met ze, geniet van ze en als ik thuis kom zijn ze er niet. ik vind het prima zo. Mijn vriend heeft wel kinderen en ik hoop wel dat die ooit van hun moeder toestemming krijgen om bij ons te komen. Het lijkt me heel leuk om dingen met ze te ondernemen maar ik zal nooit een moeder voor ze zijn. Ik zal lief voor ze zijn en heb het beste met ze voor maar een moeder hebben ze al. Ik vind dat prima zo.
Misschien dat de terugslag ooit zal komen maar tot nu toe is hij er nooit geweest. Ik heb wel de tik dat ik een baby altijd even wil vast houden.
Misschien dat de terugslag ooit zal komen maar tot nu toe is hij er nooit geweest. Ik heb wel de tik dat ik een baby altijd even wil vast houden.
vrijdag 27 juli 2007 om 16:16
Ik heb tot vorig jaar altijd geroepen dat ik NOOIT kinderen zou willen krijgen. Niks voor mij. Ik was te jong, te druk en moest nog heeeeeeeeeeel veel doen en kinderen krijgen zou dan alleen maar een belemmering vormen.
Totdat ik huidige vriend tegenkwam. Was al snel duidelijk. Onverklaarbaar gevoel. Met hem wil ik wel kinderen! Ik kan er geen verklaring voor geven.
Inmiddels ben ik 3 maandjes zwanger. Spannend. Leuk. Ik weet echt niet wat me te wachten staat. Of wel. Ik heb een jong broertje (3) en een hoop fijne vriendinnen met kinderen die mij raad kunnen geven.
Maar verklaren kan ik die omslag niet. Het was er opeens.
Totdat ik huidige vriend tegenkwam. Was al snel duidelijk. Onverklaarbaar gevoel. Met hem wil ik wel kinderen! Ik kan er geen verklaring voor geven.
Inmiddels ben ik 3 maandjes zwanger. Spannend. Leuk. Ik weet echt niet wat me te wachten staat. Of wel. Ik heb een jong broertje (3) en een hoop fijne vriendinnen met kinderen die mij raad kunnen geven.
Maar verklaren kan ik die omslag niet. Het was er opeens.
zondag 29 juli 2007 om 01:05
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
zondag 29 juli 2007 om 03:08
quote:
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
En Meds, vind je die kinderen nu leuk of wil je ze liever te koop zetten op Marktplaats?
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
En Meds, vind je die kinderen nu leuk of wil je ze liever te koop zetten op Marktplaats?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 29 juli 2007 om 07:33
quote:
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
Je zegt dat je rammelende eierstokjes had. Maar als ik je zo lees, vraag ik me af of je wel klaar was om kinderen te nemen. Want die laatste dingen die je schrijft hoeven niet zo te zijn. Mijn toverstokje rammelt elke dag (elke minuut is een eerlijker antwoord), maar dat ik nou daaraan verbind dat ik kinderen moet maken... Liever op mijn tijd en onder mijn voorwaarden.
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
Je zegt dat je rammelende eierstokjes had. Maar als ik je zo lees, vraag ik me af of je wel klaar was om kinderen te nemen. Want die laatste dingen die je schrijft hoeven niet zo te zijn. Mijn toverstokje rammelt elke dag (elke minuut is een eerlijker antwoord), maar dat ik nou daaraan verbind dat ik kinderen moet maken... Liever op mijn tijd en onder mijn voorwaarden.
zondag 29 juli 2007 om 07:50
quote:
quote: meds reageerde
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
Je zegt dat je rammelende eierstokjes had. Maar als ik je zo lees, vraag ik me af of je wel klaar was om kinderen te nemen. Want die laatste dingen die je schrijft hoeven niet zo te zijn. Mijn toverstokje rammelt elke dag (elke minuut is een eerlijker antwoord), maar dat ik nou daaraan verbind dat ik kinderen moet maken... Liever op mijn tijd en onder mijn voorwaarden.
Meds zegt haar ding gewoon eerlijk, niks mee toch? Of zijn ouders die hun kinderen soms niet leuk vinden paria?
quote: meds reageerde
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
Je zegt dat je rammelende eierstokjes had. Maar als ik je zo lees, vraag ik me af of je wel klaar was om kinderen te nemen. Want die laatste dingen die je schrijft hoeven niet zo te zijn. Mijn toverstokje rammelt elke dag (elke minuut is een eerlijker antwoord), maar dat ik nou daaraan verbind dat ik kinderen moet maken... Liever op mijn tijd en onder mijn voorwaarden.
Meds zegt haar ding gewoon eerlijk, niks mee toch? Of zijn ouders die hun kinderen soms niet leuk vinden paria?
zondag 29 juli 2007 om 12:39
quote:
Ik heb tot vorig jaar altijd geroepen dat ik NOOIT kinderen zou willen krijgen. Niks voor mij. Ik was te jong, te druk en moest nog heeeeeeeeeeel veel doen en kinderen krijgen zou dan alleen maar een belemmering vormen.
Totdat ik huidige vriend tegenkwam. Was al snel duidelijk. Onverklaarbaar gevoel. Met hem wil ik wel kinderen! Ik kan er geen verklaring voor geven.
Inmiddels ben ik 3 maandjes zwanger. Spannend. Leuk. Ik weet echt niet wat me te wachten staat. Of wel. Ik heb een jong broertje (3) en een hoop fijne vriendinnen met kinderen die mij raad kunnen geven.
Maar verklaren kan ik die omslag niet. Het was er opeens. Ik heb het precies andersom gehad. Tot een jaar of 6 geleden heb ik altijd geroepen dat ik kinderen wilde. Ik kon niet wachten. Totdat het serieuzer werd. Ik had toen al een paar jaar een vriend en ik woonde in een huis waar makkelijk een paar kinderen in paste. Tot die tijd was kinderen krijgen altijd iets voor later. Op een gegeven moment gaan mensen vragen wanneer je gaat trouwen. Trouwen heeft voor mijn vriend en mij geen toegevoegde waarde, dus dat zou niet gebeuren. Toen kwam de volgende vraag: wanneer komen de kinderen. Kinderen krijgen was bij mij altijd een vanzelfsprekendheid geweest. Geen kinderen willen bestond voor mij gewoon niet, iedereen wil toch kinderen. Mijn vriend hoefde niet zo nodig. We hadden het daar eigenlijk nooit serieus over gehad. Als ik had gewild, had hij daar wel in meegegaan. Maar door mijn vriend ben ik erachter gekomen dat je ook de keuze kan maken om geen kinderen te krijgen. Een paar jaar geleden was er bij Rondom 10 een programma over kindervrijheid. Alsof er een wereld voor me openging. Wat een herkenbare verhalen! Sinds die tijd is de drang om géén kinderen te willen alleen maar sterker geworden.
Ik heb tot vorig jaar altijd geroepen dat ik NOOIT kinderen zou willen krijgen. Niks voor mij. Ik was te jong, te druk en moest nog heeeeeeeeeeel veel doen en kinderen krijgen zou dan alleen maar een belemmering vormen.
Totdat ik huidige vriend tegenkwam. Was al snel duidelijk. Onverklaarbaar gevoel. Met hem wil ik wel kinderen! Ik kan er geen verklaring voor geven.
Inmiddels ben ik 3 maandjes zwanger. Spannend. Leuk. Ik weet echt niet wat me te wachten staat. Of wel. Ik heb een jong broertje (3) en een hoop fijne vriendinnen met kinderen die mij raad kunnen geven.
Maar verklaren kan ik die omslag niet. Het was er opeens. Ik heb het precies andersom gehad. Tot een jaar of 6 geleden heb ik altijd geroepen dat ik kinderen wilde. Ik kon niet wachten. Totdat het serieuzer werd. Ik had toen al een paar jaar een vriend en ik woonde in een huis waar makkelijk een paar kinderen in paste. Tot die tijd was kinderen krijgen altijd iets voor later. Op een gegeven moment gaan mensen vragen wanneer je gaat trouwen. Trouwen heeft voor mijn vriend en mij geen toegevoegde waarde, dus dat zou niet gebeuren. Toen kwam de volgende vraag: wanneer komen de kinderen. Kinderen krijgen was bij mij altijd een vanzelfsprekendheid geweest. Geen kinderen willen bestond voor mij gewoon niet, iedereen wil toch kinderen. Mijn vriend hoefde niet zo nodig. We hadden het daar eigenlijk nooit serieus over gehad. Als ik had gewild, had hij daar wel in meegegaan. Maar door mijn vriend ben ik erachter gekomen dat je ook de keuze kan maken om geen kinderen te krijgen. Een paar jaar geleden was er bij Rondom 10 een programma over kindervrijheid. Alsof er een wereld voor me openging. Wat een herkenbare verhalen! Sinds die tijd is de drang om géén kinderen te willen alleen maar sterker geworden.
zondag 29 juli 2007 om 13:15
quote: Jaschenca reageerde )Meds zegt haar ding gewoon eerlijk, niks mee toch? Of zijn ouders die hun kinderen soms niet leuk vinden paria?
Volgens mij zegt ze (?) dat ze het hebben van kinderen niet zo leuk vindt, niet zozeer dat ze haar kinderen niet leuk vindt. Is nogal een verschil.
Die ouders zijn geen paria's. Maar ik denk dat als je' ervaart dat je leven helemaal naar de kloten is nadat je kinderen hebt gekregen, je wellicht er nog niet klaar voor was. Immers, Ja, kinderen kosten veel tijd, maar nee, kinderen hoeven niet je hele leven in de war te gooien. Als je alleen je oren naar anderen laat hangen en niet naar jezelf luistert bij de keuze voor kinderen, dan kun je later ergens terecht komen waar je niet had willen zijn.
Groeten Jan.
Volgens mij zegt ze (?) dat ze het hebben van kinderen niet zo leuk vindt, niet zozeer dat ze haar kinderen niet leuk vindt. Is nogal een verschil.
Die ouders zijn geen paria's. Maar ik denk dat als je' ervaart dat je leven helemaal naar de kloten is nadat je kinderen hebt gekregen, je wellicht er nog niet klaar voor was. Immers, Ja, kinderen kosten veel tijd, maar nee, kinderen hoeven niet je hele leven in de war te gooien. Als je alleen je oren naar anderen laat hangen en niet naar jezelf luistert bij de keuze voor kinderen, dan kun je later ergens terecht komen waar je niet had willen zijn.
Groeten Jan.
zondag 29 juli 2007 om 20:08
Meds, hoe komt het dat ik wel mega veel artikelen lees die allemaal een reclame tegen het ouderschap lijken te zijn? In de gewone tijdschriften lees je over alle ellende van zwangerschappen, de peuterpuberteit, wat het moederschap doet met je figuur, je slaap, de tijd voor jezelf, je relatie. Je leest over allerhande afkortingen die er allemaal op neer komen dat de kids mega druk zijn, over kids die niet willen deugen etc etc.
Bijna al die stukken hebben wel een ondertoontje hebben van 'maar toch wil ik ze voor geen goud kwijt'. Maar niemand die schrijft dat je moet en dat het allemaal zo prachtig en roze is.
Ik denk dat het maar net is met welke blik je dit soort artiekeln leest. Als je (zoals ik) geen kids wilt dan wordt je beslissing alleen maar bevestigd. Als je wel kids wilt dan heb je zelf die roze bril al op.
Bijna al die stukken hebben wel een ondertoontje hebben van 'maar toch wil ik ze voor geen goud kwijt'. Maar niemand die schrijft dat je moet en dat het allemaal zo prachtig en roze is.
Ik denk dat het maar net is met welke blik je dit soort artiekeln leest. Als je (zoals ik) geen kids wilt dan wordt je beslissing alleen maar bevestigd. Als je wel kids wilt dan heb je zelf die roze bril al op.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
maandag 30 juli 2007 om 15:05
quote:
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
Het is maar net hoe positief of negatief je heb hebben van kinderen zelf ervaart. Ik kan mij in ieder geval in zoverre in bovenstaande vinden dat het hebben van kinderen inderdaad soms niet leuk is, maar de momenten waarop het niet leuk is wegen niet op tegen de momenten waarop het weer wel leuk is. Voor de rest heb ik nooit het gevoel gehad dat mijn leven 180 graden op zijn kop stond. Het vergde enige aanpassingen, maar dat ik totaal overruled was....nou nee.....en mijn relatie heeft er ook niet echt onder geleden, maar goed: dat is dus mijn ervaring.
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
Het is maar net hoe positief of negatief je heb hebben van kinderen zelf ervaart. Ik kan mij in ieder geval in zoverre in bovenstaande vinden dat het hebben van kinderen inderdaad soms niet leuk is, maar de momenten waarop het niet leuk is wegen niet op tegen de momenten waarop het weer wel leuk is. Voor de rest heb ik nooit het gevoel gehad dat mijn leven 180 graden op zijn kop stond. Het vergde enige aanpassingen, maar dat ik totaal overruled was....nou nee.....en mijn relatie heeft er ook niet echt onder geleden, maar goed: dat is dus mijn ervaring.
maandag 30 juli 2007 om 15:21
quote:quote: meds reageerde
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
Prima! Kom maar op met de uitputting, de overruling... mocht dat de werkelijkheid zijn.
Ik wacht er al 5 jaar op, zonder dramatsch te doen!! zolang ben ik al bezig om zwanger te worden, Ik ben er helemaal klaar voor!!
:)
Ik had rammelende eierstokken, en de informatie die je krijgt klopt ook niet.
In media, tijdschriften wordt het hebben van kinderen voorgesteld als iets prachtigs.... Niemand durft zich er negatief over uit te laten want dan zou je nog wel eens als een slechte ouder kunnen worden bestempeld.
Niemand die je zegt dat een kind je leven totaal overruled, je volledig uitput, je relatie onder grote druk zet en je zelfbeschikking geheel aan de wilgen hangt. Nee, iedereen zegt "geniet ervan" maar een zekere sarcastische ondertoon hangt daar wel aan.
Prima! Kom maar op met de uitputting, de overruling... mocht dat de werkelijkheid zijn.
Ik wacht er al 5 jaar op, zonder dramatsch te doen!! zolang ben ik al bezig om zwanger te worden, Ik ben er helemaal klaar voor!!
:)
