Wat is er irritant aan D66?

Jarenlang heb ik veel sympathie gehad voor D66. Ik heb er zelfs wel eens op gestemd. In mijn ogen was D66 een sympathieke partij. Een beetje een outsider die allerlei politiek belanden onderwerpen benaderde zonder vooringenomenheid en met veel pragmatisme.

Inmiddels is de sympathie omgeslagen in ergernis. En deze ergernis groeit met de dag. D66 verdient in mijn ogen net zo'n afstraffing als de PvdA.

Waarom deze ergernis?

Ten eerste, het gemak waarmee D66 een van haar kroonjuwelen - wet inzake referenda - bij het vuilnis zet.

Ten tweede, het gedram rondom de donorwetgeving. Uiteraard zijn donoren belangrijk, maar niet zo belangrijk dat je overleden mensen voornamelijk nog ziet als de oplossing van andermans probleem.

Ten derde, de sleepwet. Hier had D66 juist bij uitstek dwars voor moeten gaan liggen, maar in plaats daarvan is het alweer een dossier waarin Ollongren graag vuile handen maakt.

Ten vierde, het gedram op Baudet. Het doet me teveel denken aan de hetze tegen Fortuyn. Natuurlijk gebeuren er binnen FvD wel onhandige dingen, maar er is ook wel een trend om iedere uitspraak van elk partijlid (ook al is het iets van jaren terug) onder een politiek correcte loep te leggen en zo nodig helemaal uit het verband te rukken.

Ten vijfde, de D66 politici. Pechtold is een regent die geen zin heeft om aan het gepeupel uit te leggen waarom hij een gratis appartement heeft ontvangen. Wat verder opvalt, is dat bijna alle kabinetsleden tot voor kort ambtenaren waren, onderdeel van de gevestigde orde. Wouter Koolmees, Menno Snel, Stientje van Veldhoven, Kasha Ollongren: allemaal ambtelijke carrieredieren, vast heel kundig, maar ook wel erg een onderdeel van een systeem met neiging tot zelfbehoud.

Kortom, de partij die ooit de gevestigde orde uitdaagde en streefde naar allerlei vormen van bestuurlijke vernieuwing, is nu zelf onderdeel en misschien wel de belangrijkste exponent van een vastroestend bestuurssysteem.