wel of geen straf gezinsvoogd?

Het is wel een feit wat in diverse onderzoeken naar boven komt dat jeugdzorg met grote regelmaat de deskundigheid van hulpverleners van andere instellingen niet erkent, waardoor waarnemingen van anderen inderdaad niet serieus worden genomen en waardoor er onderzoeken dubbel worden gedaan zodat het kind nog langer op hulp moet wachten.



Weet je ook hoe dat zo gekomen is? Die tendens is er gekomen omdat getroffen ouders zo hard riepen dat de hulpverleners het fout zagen en zij miskend werden. En dat daar zo hard tegen geageerd is door het publiek; jeugdzorg die veel te snel kinderen uit huis plaatste!



Dus werd de jeugdzorg voorzichtiger met uit huis plaatsen. En wordt er dubbel en driedubbel onderzoek gedaan.



Nu worden ze weer alerter, en gaan we over een paar jaar weer meemaken dat de jeugdzorg te snel kinderen uit huis plaatst.

nell schreef op 21 november 2007 @ 23:59:

Kaaskopje, ik vind het totaal misplaatst om het hier over medelijden met de gezinsvoogd te hebben.

De feiten zijn hard en duidelijk, de rechter heeft het onderschreven: zij heeft zeer nalatig gehandeld.

Waarom medelijden voelen voor iemand die zo nalatig is geweest, dat ze nu geconfronteerd wordt met de gevolgen van haar eigen ernstig nalatige gedrag? That's all in the game.

Hoho, lees even goed: ik verwijs naar iemand die gezegd heeft NUL medelijden te hebben. Als je dat zo zegt, klinkt daar in mijn oren iets waarkzuchtigs in!



En bizar, bizar, om het een spelletje te noemen....



Om even een vergelijking te trekken mb.t. je verdere reactie: jij bent er dus een voorstander van dat we ouders in de toekomst vooral op hun fouten gaan wijzen als we opvoedingsondersteuning bieden, want, zoals je zelf zegt: van fouten leer je beter dan van wat goed gaat.

Hmm... bijzondere visie... ik ben er meer een voorstander van om te bekrachtigen wat goed gaat. Daar is onder andere video-hometraining op gebaseerd. Of begrijp ik je nou verkeerd? Ook in de jeugdzorg werkt het vele malen meer om te versterken van wat goed gaat. Dat betekent, voor je het gaat zeggen, niet dat van fouten niet geleerd wordt, maar als je als ouder alleen maar te horen krijgt wat een slechte opvoeder je bent, zakt de moed je in de tenen. En zo werkt dat ook in de hulpverlening.

Poez, ik heb niet alleen negatieve ervaringen met jeugdzorg uit de tweede hand, maar ook vanuit de eerste hand. Zeg maar uit diverse handen . Ik ben een hoop onvermogen tegengekomen van hulpverleners die langs elkaar heen communiceerden en daardoor grove fouten maakten. Afspraken werden 'vergeten', naar toezeggingen kon ik fluiten, correspondentie bevatte aantoonbare fouten in data en verdraaiingen van de feiten. Door hun arrogantie kreeg mijn psychotische kind geen hulp, want ineens was de wachtlijst van het ziekenhuis 'gesloten' terwijl zij het als hun taak opvatten om hem er meteen op te laten zetten. Waren ze 'vergeten', daar kwam ik maanden later achter toen ik vroeg hoe het er mee stond. Na 5 maanden pas kon hij er op, en begon het wachten op hulp opnieuw. Mijn ervaring is, als je echt heel zware problemen hebt, dan geven hulpverleners ineens niet thuis, ze geloven je gewoon niet. Als je in een 'dipje' zit, krijg je alle hulp van de wereld, maar ik heb een jaar langer met een ernstig psychotisch kind gezeten dan nodig was (zonder enige steun) omdat ik niet geloofd werd door de 'hulpverlening'. In het ziekenhuis kreeg ik eindelijk erkenning en werd door een zichtbaar aangeslagen kinderpsychiater een spoedopname geregeld.

Het gaat nu heel goed met mijn kind, maar niet dankzij jeugdzorg.

sindsdien heb ik alles via mijn huisarts geregeld, die luisterde overigens wel, maar ik in mijn toen nog grenzeloze naïviteit dacht dat jeugdzorg er speciaal voor kinderen was. Niet dus.

Nee Kaaskopje, ik ben er juist voor dat hulpverleners een betere opleiding krijgen om betere observaties te doen. Ik denk dat ze vaak te 'licht' zijn voor de problemen die zij tegenkomen. Zij kunnen signalen niet voldoende plaatsen. Zie boven mijn ervaring op dit gebied. En ik ben nog wel iemand die zelf om hulp vroeg en ik kan best mijn woordje doen. Zelfs dan geloven ze je gewoon niet omdat ze niet weten hoe ze je verhalen moeten plaatsen. Ik zie dat als een gebrek aan kennis bij de hulpverleners, terwijl wel verwacht wordt dat zij rapporteren en verder verwijzen. Maar ook de rapportage ging mank. Wat begin je dan als bezorgde ouder? niets.

Nell, je wilt jammer genoeg dus alleen maar de negatieve dingen horen, zoals zoveel mensen. De goede dingen moeten en mogen niet genoemd worden, want dat is "normaal". Daardoor krijg je een enorm scheefgetrokken beeld, want alle slechte dingen worden overal luidkeels geroepen, terwijl over de goede dingen gezwegen moet worden lijkt het wel.

Je scheert iedereen over één kam. Ik vind het heel naar dat zelf je negatieve ervaringen hebt opgedaan, maar voor het gemak ga je er daardoor van uit dat dat voor alle hulpverleners geldt. Dat vind ik niet alleen zonde, maar daarmee doe je vele professionele en goede jeugdhulpverleners en gezinsvoogden tekort.



Ik vraag me daarom een beetje af of verdere uitwisseling van standpunten tot iets positefs zal leiden, omdat je je eigen negatieve beeld niet los kan laten en blijft generaliseren.



Jeugdzorg is de laatste jaren, deze ontwikkeling is al een tijd aan de gang, explosief gegroeid. Er is een enorme aanwas van jonge mensen. Beter jonge mensen die nog ervaring op moeten doen, dan geen mensen. Maar daar zitten zeker nadelen en risico's aan. Daar is in het verleden onvoldoende op geanticipeerd, maar dat verwijt ik Bureau Jeugdzorg niet, maar de politiek die daar onvoldoende geld voor heeft vrijgemaakt om mensen fatsoenlijk te scholen en bij te scholen. Als er geen geld is, dan houdt het op. Dan KUNNEN mensen gewoon niet (bij)geschoold worden, dan kunnen beginnend werkers niet professioneel ingewerkt worden door seniorwerkers, dan kan de caseload niet omlaag. Gelukkig is er, mede door de dramatische zaken die de afgelopen jaren in de publiciteit gekomen zijn, denk ik, meer geld en daardoor meer tijd beschikbaar om mensen beter in te werken en bij te scholen.Maar het kost hoe dan ook tijd om een enorme groep jonge, nieuwe mensen op een goed niveau te krijgen.



Ik werk nu 10 jaar bij Bureau Jeugdzorg. Ik kan me nog herinneren dat ik in het begin tijd en ruimte had om geregeld bij cliënten op huisbezoek te gaan.

Daarna is er een enorme bureaucratische ontwikkeling ontstaan. Om het werk transparant en inzichtelijk te maken, is er een gigangtisch registratiesysteem ontwikkeld. Dat slokt veel tijd op, die ten koste gaat van de directe cliëntcontacten. Je bent als werker verplicht alles te registreren. Ik heb jarenlang een enorme caseload gehad, en standaard daarboven gewerkt. En ja, daar zitten risico's aan, want krijg je daardoor, omdat je zo dom was om er vanuit betrokkenheid zaken bij te nemen, problemen in een zaak, dan hang je, betrokkenheid doet er dan niet meer toe. Maar had ik dan zaken moeten weigeren zodat ik andere zaken meer aandacht en tijd had kunnen geven? Had ik, na het lezen van een raadsrapport in een nieuwe zaak, waaruit duidelijk werd dat er snel actie in een gezin ondernomen moest worden, tegen mijn teamleider moeten zeggen: nee, sorry, ik zit nu al 7 zaken boven mijn caseload, laat deze maar op de wachtlijststapel liggen?



Het is GEEN SPELLETJE. Achter alle zaken schuilen problematische gezinssituaties. Ik heb jarenlang keuzes moeten maken vóór de ene zaak, ten koste van de andere. En dat voelt méér dan ongemakkelijk, dat neem je mee naar huis, dat drukt op je. Want het gaat om kinderen, om gezinnen in de ellende. Ik zal niet zeggen dat ik dezelfde fouten zal maken als de betreffende gezinsvoogd. Maar ik weet dat er, ook in mijn eigen caseload, dingen in de ene zaak zijn blijven liggen omdat er heftige zaken binnenkwamen, er in een andere zaak een crisis uitbrak, etc. En dan ben je soms een volle week, soms méér dan dat, met één zaak bezig. Gewoon omdat dat alle tijd in beslag neemt.



Stel je voor: je moet met spoed een kind uit huis plaatsen omdat een moeder acuut psychotisch geworden is. Dat betekent, als je geen gebruik kan maken van een netwerkplaatsing, dagen allerlei instellingen afbellen op zoek naar een crisisplek, tot ver, ver buiten de eigen regio. Dat betekent urenlang, dagenlang telefonisch hetzelfde verhaal vertellen aan weer een andere pleegzorginstelling, aan weer een ander crisismeldpunt. Dat betekent kinderen tot aan Groningen toe weg moeten brengen. Ik heb soms gesmeekt om alsjeblieft, alsjeblieft een plekje vrij te maken. Ik heb ruzie gemaakt met pleegzorgwerkers als ik gedwongen werd door plaatsgebrek een kleutertje binnen een paar weken tijd naar het 3e of 4e pleeggezin te brengen. Wat voor schade denk je dat dat aanricht?

Dat breekt mijn hart, ja, dan kom ik soms huilend thuis. Het is geen 9 tot 5 baan, gezinsvoogd ben je of dat ben je niet.



Maar daar hoor je niemand over. Gezinsvoogden afbranden, jegudzorg afbranden, dat is veel gemakkelijker.



Sorry als ik wat fel overkom. Maar echt, er is een héél andere, positieve kant aan jeugdzorg. Alsjeblieft, laat die ook onder het voetlicht komen. Er worden heel veel positieve dingen gedaan, in heel veel gezinnen ontstaat er weer een goed opvoedingsklimaat, en als dat niet meer mogelijk is, wordt gezocht naar een ander plekje waar het kind zich zo goed mogelijk kan ontwikkelen. Door alleen maar het negatieve te benadrukken, en dat probeerde ik je in mijn vorige posting uit te leggen, maak je meer kapot dan dat je goed doet. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn? Leren van fouten gebeurt echt wel, geloof me. Maar om het werk gemotiveerd te kunnen blijven doen, is positieve feedback óók essentieel.

Geeft niet hoor dat je fel reageert Kaaskopje, ik denk dat jij tot de hele betrokken hulpverleners hoort en je kunt het goed formuleren, ik vind het juist waardevol dat jij ook kritisch bent. Ik vind het heel erg dat je onder zulke omstandigheden zulk verantwoordelijk werk moet doen.



Het probleem is, dat niet iedereen zo betrokken is als jij. Ik heb heel wat hulpverleners 'versleten', dat wil zeggen dat er elke keer een vertrouwensbreuk ontstond als ze hun afspraken niet nakwamen. Dan kreeg ik weer een anderen 'hulpverlener' die al vooringenomen was, omdat ik zwartgemaakt werd door de vorige hulpverlener die het niet kon hebben dat ik hem op grote fouten betrapt had waar ik natuurlijk zeer kwaad en verdrietig om werd omdat ik ten einde raad was. De hulpverlener meende daarom dat ik wel hysterisch zou zijn, flauwekul ik stond onder enorme druk. Ik maakte er werk van, kon maar niet begrijpen dat ze zo met ons omgingen en dat konden ze niet verkroppen. Ze snapten totaal niet waar ik in zat en hoe ernstig de problemen in mijn gezin waren omdat ik er helemaal alleen voor stond zonder enige hulp en met dermate psychische problemen bij een kind.

Ik heb dankzij hen zeker een jaar moeten overleven, eigenlijk langer, het was geen leven meer. Ik dacht als zij niet naar mij luisteren, zal niemand wel naar mij luisteren, had ik dat maar niet gedacht.



Ik kan jou vanuit mijn ervaringen helaas geen positief beeld schetsen van jeugdzorg. Zeker ook omdat ik een aantal keren recente onderzoeksrapporten onder ogen heb gekregen waarin precies stond wat er niet goed geregeld was in jeugdzorg. Er zijn vast ook veel successtory's te vinden, ik ben ervan overtuigd dat de meeste hulpverleners zich uit de naad werken en goed werk verrichten, maar het wil er bij mij niet in dat het 'toeval' is dat ik zoveel onvermogen bij hulpverleners ben tegengekomen. Ik wijt het aan te weinig opleiding voor de zware verantwoordelijkheid die zij op hun nek krijgen. Rapporteren is ook een vak apart, daar is veel bij te winnen als ze beter leren kernachtig te formuleren in plaats van vage verhaaltjes op te schrijven op middebare schoolniveau waar je alle kanten mee op kunt. Goede rapportage is van levensbelang, omdat dit vaak een uitgangspunt is voor verdere verwijzingen.

Dank voor je uitleg, Nell.

Ik kan me je verbitterdheid voorstellen. Sterker nog, ik herken het. Want óók in mijn zaken heb ik, net als jij hebt moeten doen, tegen andere instellingen op moeten boksen om de goede hulp voor een kind voor elkaar te krijgen. En soms duurde dat veel te lang, met name wanneer het een doorverwijzing naar de geestelijke gezondheidszorg betrof. Want vergis je niet, jeugdzorgwerkers worden vaak gekenschetst als arrogante zelfingenomen werkers, maar vlak de geestelijke gezondheidszorg niet uit. Die nemen bij voorbaat niets aan van anderen. Wachten braaf achter hun bureau tot iemand op een intake-afspraak komt. Jaha, dat is dan net het probleem met bijvoorbeeld een puber die een psychiatrisch ziektebeeld aan het ontwikkelen is: die wil helemaal niet op een afspraak komen; die wil zijn huis niet eens uit! Dus dag afspraak, dag doorverwijzing, dag hulpverlening: probleem lag vervolgens weer op mijn bord! En ik kon er ook niets mee: jeugdhulpverlenende instellingen wilden er niet aan beginnen, want er lag een psychiatrisch probleem, GGZ wilde er niet aan beginnen, omdat jongere de intakeafspraak niet nakwam en dus niet gemotiveerd was. Pas als het héél erg dreigend werd thus, was er een psychiater bereid op huisbezoek te komen en kon een pupil met een RM opgenomen worden. Maar dan was er al veel gepasseerd.



Soms lukte het me niet om het kind, het gezin de hulp te bieden die nodig was. Maar dat deed niets af aan míjn inzet. En dat wordt door veel mensen door elkaar gehaald: de jeugdzorwergker wordt dan vereenzelvigd met jeugdzorg als totale systeem met alle onvolkomenheden, missers, communicatiestoornissen. En dat is precies datgene wat ik moeilijk vind om te horen. Laten we vooral de nuance in het oog houden!

Ik denk dat wij op één lijn zitten Kaaskopje. Ik vind je voorbeeld zeer overtuigend, ik voel mee met de wanhoop van die ouders, ik hoop dat jij binnen je organisatie je mond opentrekt, want je kunt het heel goed formuleren. Misschien kun je een zwartboek schrijven over de niet te volgen logica die gehanteerd wordt in de zorg. Ze zouden meer moeten luisteren naar mensen als jij die van de hoed en de rand weten.

Dat je weinig positieve verhalen hoort is omdat tevreden cliënten weer doorgaan met hun leven en niet teveel willen terugkijken op een moeilijke periode. En het is helaas waar in de zorg: dat je als hulpverlener geïdentificeerd wordt met de instantie waarvoor je werkt, en ook met de fouten die de organisatie maakt, terwijl je als hulpverlener juist goed functioneert.

Aan de andere kant is het ook zo dat je het als cliënt kunt treffen met de hulpverlener die voor jou gaat staan en met je mee vecht, maar dat het voor hetzelfde geld ook zo kan zijn dat je iemand treft die alles alleen maar erger maakt door onbenul. Dat onderlinge kwaliteitsverschil tussen de hulpverleners is toch wel erg groot en ik vraag mij af of daar wel voldoende toezicht op is, daarom pleit ik voor regelmatige functioneringsgesprekken. Ik weet dat het een extra belasting is waar extra geld voor moet komen, maar aan de andere kant is het een enorme besparing als er minder fouten gemaakt worden en dat procedures korter zijn omdat onlogische trajecten in de zorg worden opgespoord en verbeterd.

Mijn falende hulpverleners hebben allemaal een tik op de vingers gehad van hoger hand, maar ze werken nog steeds bij jeugdzorg en hebben nooit voor hun aantoonbare grove fouten hun excuses aan mij aangeboden. Sterker nog: ze doen alsof ze mij niet zien als ik ze soms nog per ongeluk tegenkom.

Wat het heel lastig maakt, Nell, is dat de bureau's jeugdzorg ontzettend groot geworden zijn en een groot werkgebied hebben. Dat betekent dat, bij mijn organisatie bijvoorbeeld, aan het hoofd van mijn team een teamleider staat. Deze teamleider valt onder een regiomanager. De regiomanager valt onder een directeur, en de directeur valt onder de directeur van de overkoepelende organisatie burea's jeugdzorg. En deze directeuren zijn dan weer verenigd in een landelijke overleggroep.



Kort gezegd: ik kan roepen wat ik wil, maar ik heb in de loop der jaren ervaren dat van onderaf veranderen bijna onmogelijk is. Het systeem is zo groot en log dat ik als individuele werker op de werkvloer als een roepende in de woestijn ben.



Er valt nog veel te verbeteren. Maar nogmaals, dat zit voor een heel groot deel in het ondoorgrondelijke systeem, niet in alle individuele gezinsvoogden...! Net zo goed als dat er goede en slechte artsen zijn, goed een slechte verkopers, goede en slechte advocaten, goede en slechte verpleegkundigen, goede een slechte docenten, goede en slechte pleegzorgwerkers, goede en slechte verwarmingsmonteurs, ja, zo zijn er ook goede en slechte voogden. Maar dus niet allemaal! Al worden voogden gedwongen te werken in een systeem dat enerzijds verlammend en log werkt, anderzijds voor het oog van de wereld opereert door alle media-aandacht. Want SBS en companen lenen zich gewillig.

Alsof je je werk moet doen met één hand op de rug gebonden, terwijl een massa mensen om je heen staat te kijken of je andere hand nog wel trefzeker is.



En iédereen heeft er altijd een mening over...

Wat betreft je opmerking over functioneringsgesprekken: bij de organisatie waar ik werk, wordt binnenkort overgestapt op wekelijkse basisteambesprekingen onder voorzitterschap van een gedragsdeskundige, waarin belangijke besluiten genomen worden, b.v. t.a.v. het inschakelen van hulp. Ik ben daar erg gelukkig mee. Want daarmee ondervang je voor een deel dat een ingrijpende beslissing persoonsgebonden is, en daarmee afhankelijk van de persoon.

Een systeem wordt altijd in stand gehouden door inspanning van de mensen, een systeem kan ook veranderen door inspanning van mensen.



Ik heb nog net je verwijderde stukje kunnen lezen. Pfff, daar kan ik echt met mijn verstand niet bij.



Ik zou zo'n persoon toch willen aanpakken, die zit echt op de verkeerde plek.

Misschien is het iets voor de nationale ombudsman, of voor mensen die zich bezig houden met kinderrechten, die hier dus echt geschondenworden. Als roepende van onder af begin je inderdaad niks, 'daar is de deur' is hun enige commentaar. Dit is een pure beleidskwestie die met goede regelgeving en duidelijke protocollen te vermijden is. Dan krijgt de persoonlijke hetze die sommigen vanuit hun functie lijken uit te uitvoeren geen kans meer.

kaaskopje_ schreef op 22 november 2007 @ 15:12:

Wat betreft je opmerking over functioneringsgesprekken: bij de organisatie waar ik werk, wordt binnenkort overgestapt op wekelijkse basisteambesprekingen onder voorzitterschap van een gedragsdeskundige, waarin belangijke besluiten genomen worden, b.v. t.a.v. het inschakelen van hulp. Ik ben daar erg gelukkig mee. Want daarmee ondervang je voor een deel dat een ingrijpende beslissing persoonsgebonden is, en daarmee afhankelijk van de persoon.

Dit vind ik ook een goede ontwikkeling.Dan kun je ook meteen je zorgen bespreken rond de gang van zaken van de instelling van waaruit je werkt en je kunt gelijk een bondje maken met anderen als het nodig is.

nell schreef op 22 november 2007 @ 15:21:

Een systeem wordt altijd in stand gehouden door inspanning van de mensen, een systeem kan ook veranderen door inspanning van mensen.



Ik heb nog net je verwijderde stukje kunnen lezen. Pfff, daar kan ik echt met mijn verstand niet bij.

Om een systeem te veranderen, en inspanningen beloond te zien, moet je wel op de goede plek zitten. Dat betekent wat mij betreft hoger in de organisatie. Een teamleider moet de signalen vanaf de werkvloer serieus nemen en naar een hoger niveau tillen, het hogere niveau moet dat vervolgens ook weer doen, en dan is de hoop dat vervolgens top-down een verandering plaats gaat vinden.



Nu je mijn voorbeeld gelezen hebt (gelukkig!), kun je je voorstellen dat mijn hoop vervlogen was dat het zou leiden tot verandering, gezien de insteek van een directeur, die voor mij al een volslagen verrassing komt? (Lees: ik moest verantwoording afleggen in plaats van dat ik bijval kreeg).



Weet je, een onafhankelijke, niet aan een instelling gebonden jeugdzorg klachtencommissie zou een goede ontwikkeling zijn, om dergelijke situaties vanuit werkers te kunnen melden. Om op die manier signalen te kunnen bundelen en daarmee in overleg te treden met verschillende organisaties, met als doel de onderlinge samenwerking te verbeteren.



Nou, Nell, je hebt me op mijn vrije dag mooi beziggehouden met mijn werk! Maar zeker de moeite waard om op deze manier van gedachten te wisselen!

-

Omdat gerelateerd aan dit topic, plaats ik het maar even hier.



Heeft iemand van jullie Netwerk van vanavond gezien? Oké, ook al is het 'maar' een korte reportage die vast niet het gehele beeld kan laten zien, was ik toch redelijk verbijsterd.



Samengevat:

Meisje wordt op 5-jarige leeftijd uit huis geplaatst bij een pleegzorg-echtpaar dat tot dan toe alleen tijdelijke opvang heeft verzorgd. Dit wordt een blijvende situatie, tot (in 1e instantie) tevredenheid van alle partijen. Meisje houdt wel beperkt contact met moeder, vader blijkbaar uit beeld.

Nu ongeveer 2 jaar later vinden gezinsvoogd en bureau Jeugdzorg dat het tijd is voor terugplaatsing bij de moeder.

Meisje wil niet terug naar de moeder. Pertinent niet want ze wil daar niet (meer) slapen. Is erg angstig daarvoor. Bezoekjes zijn ook alleen overdag en nooit inclusief overnachting.

Moeder belt pleegouders en zegt dat ze het niet aankan, dat ze liever het huidige contact heeft en dat ze wil dat dochter bij pleegouders blijft.

Bureau Jeugdzorg is het daar niet mee eens en spant zaak aan tegen pleegouders. Een kinderrechter beslist dat meisje die dag (of volgende dag, maar dat is om het even) terugmoet!!!

Trias (kon niet volgen welke rol die precies speelt) schreef in voortraject brief aan pleegouders dat 'i.v.m. rechtzaak besloten was geen kinderen meer te plaatsen..'.

Pleegouders werden soort recalcitrant bevonden want de voogd wist beter wat goed is voor meisje dan meisje en biologische moeder.

Aan het woord waren ook een pedagoge van uni Leiden en een kinderrechter/voorzitter van e.o.a. raad kinder/pleegouders. Verder aan het woord een vage, nietszeggende directeur Bureau Jeugdzorg Twente.

Vonden het ook compleet onverantwoord. Na 2 jaar uit huis, zonder 'gewen-tijd' van de ene op de andere dag terug naar biologische moeder die het niet zag zitten.....

Pedagoge verwacht dat het fout gaat (tot fout afloopt!!!) en het volgende probleem is dan dat meisje niet terugkan naar (ex)pleegouders door besluit Trias..



Pff, hoop dat verhaal beetje duidelijk is. Ben beetje snel aan het typen, maar hier zakt dus echt mijn broek van af..... en ik houd mijn hart vast....

Heb de uitzending helaas niet gezien en hij staat nog niet op de site maar ik begrijp dat ook niet. Als zowel biologische ouder én pleegouders aangeven de situatie te willen houden zoals het is waarom drukt Jeugdzorg deze terugplaatsing dan toch door. Misschien steekt er meer achter maar zo qua eerste indruk vind ik het erg verwonderlijk.