Actueel
alle pijlers
Zoveelste familiedrama
maandag 12 september 2011 om 11:30
Zaterdag las ik het berichtjen op nu.nl over een jongetje van 16 maanden dat hoogstwaarschijnlijk omgebracht was. Vanmorgen las ik de blog hier op viva: Blog? Ik wordt er kwaad van, ontzettend kwaad dat er zoveel mensen kinderen, hun eigen kinderen, dit soort gruwelijkheden aandoen. Wat bezielt zo'n vader? Ik kan me, helaas maar al te goed, levendig voorstellen wat di moeder doormaakt. Waarom zoeken mensen die dusdanig in de knel komen dat ze een kind kunnen ombrengen nie gewoon hulp, wat is dat toch dat mensen elkaar dit aan kunnen doen?
Wat ik hiemee wil, m'n gevoel kwijt denk ik..
Wat ik hiemee wil, m'n gevoel kwijt denk ik..
maandag 12 september 2011 om 22:57
Cateautje ik respecteer dat je dat gelooft, maar ik kan er echt geheel niets mee. Het is voor mij hetzelfde als 'hij is nu bij god', heb ik ook niets mee. Ik ben niet gelovig, in geen enkele vorm, en eigenlijk raakt je opmerking daardoor ook best hard. Het komt bij mij binnen als niet druk m maken, er zijn zat kansen op een leuk leven.. Sorry..
Marianko je hebt gelijk dat heel veel de media niet haalt of hooguit in de kantlijn (gelukkig maar, maar dat is dus mijn gevoel). De damenleving sluit heel vaak de ogen er is veel onbegrip en heel veel 'kan niet' volgens veel mensen, maar het gebeurd en helaas mede door de onzichtbaarheid van dit soort leed is ingrijpen ook des te moeilijker.
Marianko je hebt gelijk dat heel veel de media niet haalt of hooguit in de kantlijn (gelukkig maar, maar dat is dus mijn gevoel). De damenleving sluit heel vaak de ogen er is veel onbegrip en heel veel 'kan niet' volgens veel mensen, maar het gebeurd en helaas mede door de onzichtbaarheid van dit soort leed is ingrijpen ook des te moeilijker.
dinsdag 13 september 2011 om 00:00
Heb zelf twee kleine kinderen, een van bijna 2 jaar en een van 3 maanden.
Daarvoor kon ik mij al niet voorstellen hoever je moet zijn om je eigen kind of uberhaupt een kind iets aan te doen.
Maar zelfs nu ,tijdens hele drukke en zware momenten, kan ik het mij nog niet voorstellen.
Sterker nog,dit soort berichten komt nog keiharder binnen.
Killing en hartverscheurend, arme arme weerloze kindjes.
Sunemom, geen woorden dekken de lading dus ik hou het bij een welgemeende
Daarvoor kon ik mij al niet voorstellen hoever je moet zijn om je eigen kind of uberhaupt een kind iets aan te doen.
Maar zelfs nu ,tijdens hele drukke en zware momenten, kan ik het mij nog niet voorstellen.
Sterker nog,dit soort berichten komt nog keiharder binnen.
Killing en hartverscheurend, arme arme weerloze kindjes.
Sunemom, geen woorden dekken de lading dus ik hou het bij een welgemeende
dinsdag 13 september 2011 om 00:06
dinsdag 13 september 2011 om 08:57
quote:Cateautje schreef op 12 september 2011 @ 17:47:
[...]
Velen geloven het niet, maar hij krijgt nog heel veel kansen om gelukkig te zijn op aarde.
Sorry, vind ik een erg ongepaste opmerking naar Sunemon toe.
Snap ook niet waarom je dit zegt en dan nog met een smiley er achter ook
[...]
Velen geloven het niet, maar hij krijgt nog heel veel kansen om gelukkig te zijn op aarde.
Sorry, vind ik een erg ongepaste opmerking naar Sunemon toe.
Snap ook niet waarom je dit zegt en dan nog met een smiley er achter ook
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 13 september 2011 om 08:58
Cateautje ik respecteer dat je dat gelooft, maar ik kan er echt geheel niets mee. Het is voor mij hetzelfde als 'hij is nu bij god', heb ik ook niets mee. Ik ben niet gelovig, in geen enkele vorm, en eigenlijk raakt je opmerking daardoor ook best hard. Het komt bij mij binnen als niet druk m maken, er zijn zat kansen op een leuk leven.. Sorry..
Zo komt het op mij ook over
Zo komt het op mij ook over
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 13 september 2011 om 10:05
Sunemon, ben meer meelezer dan meeschrijver, maar ik wilde je een geven.
Ik vind het heel ontroerend om te lezen dat je zo had gehoopt dat je zoon de mooie kant van het leven had mogen leren kennen. Want die mooie kant is er inderdaad zeker. Ondanks alle ellende. Zo, ik veeg m'n ogen af en ga weer aan het werk.
Ik vind het heel ontroerend om te lezen dat je zo had gehoopt dat je zoon de mooie kant van het leven had mogen leren kennen. Want die mooie kant is er inderdaad zeker. Ondanks alle ellende. Zo, ik veeg m'n ogen af en ga weer aan het werk.
Today is a good day
dinsdag 13 september 2011 om 10:06
quote:Sunemom schreef op 12 september 2011 @ 22:57:
Marianko je hebt gelijk dat heel veel de media niet haalt of hooguit in de kantlijn (gelukkig maar, maar dat is dus mijn gevoel). De damenleving sluit heel vaak de ogen er is veel onbegrip en heel veel 'kan niet' volgens veel mensen, maar het gebeurd en helaas mede door de onzichtbaarheid van dit soort leed is ingrijpen ook des te moeilijker.
Kinderleed is helaas meestal al niet goed zichtbaar maar als het dat wèl is, sluiten mensen er het liefste de ogen voor.
Het valt ook niet mee om een melding te doen bij het AMK want dat wordt je meestal niet in dank afgenomen.
En als kinderen op volwassen leeftijd breken met ouders omdat het verleden hun opbreekt en het verbreken van contact nodig is om ervan los te komen, wordt er vrijwel altijd met het vingertje naar het kind gewezen omdat die zo hard is voor zijn/haar ouders en hen 'in de steek laat'. Gelukkig lukt het veel van deze kinderen om hun leven wel weer op de rails te krijgen zoals in het boek "Het Onverwoestbare Kind" van Lillian B. Rubin.
Lichamelijke en geestelijke kindermishandeling in meer of mindere mate is helaas geen zeldzaamheid. Het komt in alle lagen van de bevolking voor. Gelukkig zijn er steeds meer instrumenten voor handen om dit tijdig te signaleren met name in ziekenhuizen en op scholen. In dit geval zie je helaas dat familie, vrienden en buren niet tijdig hebben ingegrepen maar wel achteraf hun afschuw uiten via de krant.
Marianko je hebt gelijk dat heel veel de media niet haalt of hooguit in de kantlijn (gelukkig maar, maar dat is dus mijn gevoel). De damenleving sluit heel vaak de ogen er is veel onbegrip en heel veel 'kan niet' volgens veel mensen, maar het gebeurd en helaas mede door de onzichtbaarheid van dit soort leed is ingrijpen ook des te moeilijker.
Kinderleed is helaas meestal al niet goed zichtbaar maar als het dat wèl is, sluiten mensen er het liefste de ogen voor.
Het valt ook niet mee om een melding te doen bij het AMK want dat wordt je meestal niet in dank afgenomen.
En als kinderen op volwassen leeftijd breken met ouders omdat het verleden hun opbreekt en het verbreken van contact nodig is om ervan los te komen, wordt er vrijwel altijd met het vingertje naar het kind gewezen omdat die zo hard is voor zijn/haar ouders en hen 'in de steek laat'. Gelukkig lukt het veel van deze kinderen om hun leven wel weer op de rails te krijgen zoals in het boek "Het Onverwoestbare Kind" van Lillian B. Rubin.
Lichamelijke en geestelijke kindermishandeling in meer of mindere mate is helaas geen zeldzaamheid. Het komt in alle lagen van de bevolking voor. Gelukkig zijn er steeds meer instrumenten voor handen om dit tijdig te signaleren met name in ziekenhuizen en op scholen. In dit geval zie je helaas dat familie, vrienden en buren niet tijdig hebben ingegrepen maar wel achteraf hun afschuw uiten via de krant.
donderdag 15 september 2011 om 13:04
quote:Sunemom schreef op 12 september 2011 @ 22:57:
Marianko je hebt gelijk dat heel veel de media niet haalt of hooguit in de kantlijn (gelukkig maar, maar dat is dus mijn gevoel). De damenleving sluit heel vaak de ogen er is veel onbegrip en heel veel 'kan niet' volgens veel mensen, maar het gebeurd en helaas mede door de onzichtbaarheid van dit soort leed is ingrijpen ook des te moeilijker.
Zojuist dit topic doorgelezen en door een ander topic ben ik over dergelijke berichtgeving na gaan denken. Wanneer valt iets onder sensatiezoekerij? Wat is oprechte journalistiek?
Wanneer een dergelijk voorval (een familiedrama) summier benoemd wordt in de pers, is het tegenwoordig één van de vele gevallen. Helaas lijkt het een nieuwe trend...
Juist door hier in detail te treden, wordt er over gesproken, al dan niet verontwaardigd, maar... er wordt over gesproken, het leeft blijkbaar bij het publiek.
In het geval afschuwelijke geval waar dit topic mee begon, las ik ergens, dat dit gezin al enigszins bekend was bij de buren. Het jongetje zou bijvoorbeeld veel, vaak en lang huilen.
Misschien dat een dergelijk nieuwsfeit, wat nu met zoveel bombarie en details naar buiten gebracht wordt (uiteraard ook uitsluitend met de toegevoegde waarde voor de betreffende krant), op termijn wèl een kind kan doen redden.
Dat wanneer iemand nu 'verdachte' praktijken in zijn of haar wijk/straat opmerkt en nu wèl voor zal kiezen om er een melding van te maken, terwijl voorheen de keuze gemaakt zou worden om je maar niet te mengen in andermans zaken.
Ook ik vind dergelijke journalistiek verwerpelijk, maar probeer er toch een soort van meerwaarde in te ontdekken. We walgen met z'n allen over de feiten, we praten erover, het leeft onder ons. Misschien, ooit eens, op termijn, dat een ongelukkig kindje daar van kan profiteren.
Ik hoop niet, dat mijn woorden iemand voor het hoofd stoot. Zo is het geenszins bedoelt...
Marianko je hebt gelijk dat heel veel de media niet haalt of hooguit in de kantlijn (gelukkig maar, maar dat is dus mijn gevoel). De damenleving sluit heel vaak de ogen er is veel onbegrip en heel veel 'kan niet' volgens veel mensen, maar het gebeurd en helaas mede door de onzichtbaarheid van dit soort leed is ingrijpen ook des te moeilijker.
Zojuist dit topic doorgelezen en door een ander topic ben ik over dergelijke berichtgeving na gaan denken. Wanneer valt iets onder sensatiezoekerij? Wat is oprechte journalistiek?
Wanneer een dergelijk voorval (een familiedrama) summier benoemd wordt in de pers, is het tegenwoordig één van de vele gevallen. Helaas lijkt het een nieuwe trend...
Juist door hier in detail te treden, wordt er over gesproken, al dan niet verontwaardigd, maar... er wordt over gesproken, het leeft blijkbaar bij het publiek.
In het geval afschuwelijke geval waar dit topic mee begon, las ik ergens, dat dit gezin al enigszins bekend was bij de buren. Het jongetje zou bijvoorbeeld veel, vaak en lang huilen.
Misschien dat een dergelijk nieuwsfeit, wat nu met zoveel bombarie en details naar buiten gebracht wordt (uiteraard ook uitsluitend met de toegevoegde waarde voor de betreffende krant), op termijn wèl een kind kan doen redden.
Dat wanneer iemand nu 'verdachte' praktijken in zijn of haar wijk/straat opmerkt en nu wèl voor zal kiezen om er een melding van te maken, terwijl voorheen de keuze gemaakt zou worden om je maar niet te mengen in andermans zaken.
Ook ik vind dergelijke journalistiek verwerpelijk, maar probeer er toch een soort van meerwaarde in te ontdekken. We walgen met z'n allen over de feiten, we praten erover, het leeft onder ons. Misschien, ooit eens, op termijn, dat een ongelukkig kindje daar van kan profiteren.
Ik hoop niet, dat mijn woorden iemand voor het hoofd stoot. Zo is het geenszins bedoelt...
donderdag 15 september 2011 om 13:22
Ach Sunemom, ook ik moet altijd aan jou denken als er zich weer een gruwelijke geschiedenis met kinderen voordoet. Ik kan me zo goed voorstellen dat dit je steeds weer van je sokken blaast. Ik wens je heel veel sterkte met je onmetelijke verdriet en ik ben blij dat je deze uitlaatklep hebt om stoom af te blazen. Blijven doen hoor!
De blog ga ik niet lezen, ik word echt (letterlijk) niet goed van dit soort sensationele verhalen over zo'n gevoelig onderwerp. Ik wil er ook eigenlijk niets over weten en toch 'moet' ik het altijd lezen als er weer een bericht verschijnt over een familiedrama. Het is het ultieme zinloze geweld en het lijkt zo volkomen tegenstrijdig met de menselijke natuur. Ik weet niet of dit soort dingen tegenwoordig vaker voorkomt dan vroeger, wat natuurlijk iets over onze moderne samenleving zou zeggen. Of is het iets van alle tijden en horen we er nu alleen meer over?
De blog ga ik niet lezen, ik word echt (letterlijk) niet goed van dit soort sensationele verhalen over zo'n gevoelig onderwerp. Ik wil er ook eigenlijk niets over weten en toch 'moet' ik het altijd lezen als er weer een bericht verschijnt over een familiedrama. Het is het ultieme zinloze geweld en het lijkt zo volkomen tegenstrijdig met de menselijke natuur. Ik weet niet of dit soort dingen tegenwoordig vaker voorkomt dan vroeger, wat natuurlijk iets over onze moderne samenleving zou zeggen. Of is het iets van alle tijden en horen we er nu alleen meer over?
donderdag 15 september 2011 om 13:28
In mijn ogen is het deel dat er een jongetje van 16 maanden is mgebracht en dat er al geruchten oevr het gezin waren journalistiek. Een goed artikel over wat er in dit soort situaties vaak vooraf wel wordt opgemerkt, maar niet gemeld, door buren en omstanders is ook journalistiek.
Vermelden dat het kindje is opgehangen en dat de dader daarvan een foto maar de moederq stuurt is m.i overbodig en allee maar extra kwetsend coor de moeder. Iedereen weet al dat ze haar kind op een gruwelijke manier heeft verloren en nu weet dus ook heel het land dat ze dat 'live' heeft gezien (via foto). Dat soort dingen zien is al niet te verwerken, zekf kunnen en moen beslissen met wie je dergelijke informate deelt kan heel belangrijk zijn. Ik ben tegenwoordig vrij open dat mijn kind is mgebracht, maar de mstandigheden en dan vooral het hoe en wat er met hem gebeurd/gedaan is weet bijna niemand, dat is zo vreselijk prive. Bijna net zo prive als foto's van de geboorte die delen de meeste mensen ook niet publiekelijk. Iets meer respect en wat meer begrip voor de mensen die achterblijven zou de journalistiek sieren.
Vermelden dat het kindje is opgehangen en dat de dader daarvan een foto maar de moederq stuurt is m.i overbodig en allee maar extra kwetsend coor de moeder. Iedereen weet al dat ze haar kind op een gruwelijke manier heeft verloren en nu weet dus ook heel het land dat ze dat 'live' heeft gezien (via foto). Dat soort dingen zien is al niet te verwerken, zekf kunnen en moen beslissen met wie je dergelijke informate deelt kan heel belangrijk zijn. Ik ben tegenwoordig vrij open dat mijn kind is mgebracht, maar de mstandigheden en dan vooral het hoe en wat er met hem gebeurd/gedaan is weet bijna niemand, dat is zo vreselijk prive. Bijna net zo prive als foto's van de geboorte die delen de meeste mensen ook niet publiekelijk. Iets meer respect en wat meer begrip voor de mensen die achterblijven zou de journalistiek sieren.
donderdag 15 september 2011 om 13:28
Als als als.......
Je weet toch nooit wat er echt in het hoofd van iemand omgaat? Naar nu blijkt heb ik de dader van dit drama een aantal keer ontmoet en hem ook gesproken.
Toen ik hoorde om wie het ging, kon ik me er totaal niks bij voorstellen dat hij tot zoiets in staat zou zijn.
Ik geloof er dan ook niet in dat altijd alles te voorkomen is, als 'iedereen' maar alert is op signalen.
We willen dat misschien wel erg graag geloven, omdat we dan ook de werkelijkheid naar onze hand kunnen zetten en er geen sprake meer zou zijn van drama's.
Je weet toch nooit wat er echt in het hoofd van iemand omgaat? Naar nu blijkt heb ik de dader van dit drama een aantal keer ontmoet en hem ook gesproken.
Toen ik hoorde om wie het ging, kon ik me er totaal niks bij voorstellen dat hij tot zoiets in staat zou zijn.
Ik geloof er dan ook niet in dat altijd alles te voorkomen is, als 'iedereen' maar alert is op signalen.
We willen dat misschien wel erg graag geloven, omdat we dan ook de werkelijkheid naar onze hand kunnen zetten en er geen sprake meer zou zijn van drama's.
donderdag 15 september 2011 om 13:47
Je hebt ook gelijk hoor dat je niet alles kunt voorkomen en dat het over het geheel genomen altijd gewoon aardige normale mensen waren voordat ze hun gruweldaad begingen.
En toch he.. Die als, als, als is zo mensenlijk. Ik stel hem tenminste wel hoor, dagelijks, al ruim 10 jaar.. Had ik maar, wat als, enz..
Als de twijfel ook maar 1 kind wel red dan heeft het misschien nog iets van nut gehad..
En toch he.. Die als, als, als is zo mensenlijk. Ik stel hem tenminste wel hoor, dagelijks, al ruim 10 jaar.. Had ik maar, wat als, enz..
Als de twijfel ook maar 1 kind wel red dan heeft het misschien nog iets van nut gehad..
donderdag 15 september 2011 om 14:29
Ja, natuurlijk daar ben ik het helemaal mee eens!
Maar in dit (en veel andere) geval(len) krijg ik vaak de indruk dat mensen achteraf op zoek gaan naar signalen; terwijl die vantevoren nooit zo geïnterpreteerd zijn. Net als er achteraf iets gevonden moet worden om zo'n vreselijke daad te 'verklaren'.
"het kind huilde veel"; tja, er zijn wel meer kinderen die dat doen,
"de moeder was een vaatje buskruit"; een kennis van mij is ook zo'n explosief type die vaak gilt en schreeuwt tegen haar kinderen (die daar overigens totaal niet van onder de indruk zijn, maar dat is weer een heel ander verhaal).
Maar in dit (en veel andere) geval(len) krijg ik vaak de indruk dat mensen achteraf op zoek gaan naar signalen; terwijl die vantevoren nooit zo geïnterpreteerd zijn. Net als er achteraf iets gevonden moet worden om zo'n vreselijke daad te 'verklaren'.
"het kind huilde veel"; tja, er zijn wel meer kinderen die dat doen,
"de moeder was een vaatje buskruit"; een kennis van mij is ook zo'n explosief type die vaak gilt en schreeuwt tegen haar kinderen (die daar overigens totaal niet van onder de indruk zijn, maar dat is weer een heel ander verhaal).
donderdag 15 september 2011 om 20:12
Ik denk dat dat ook wel zo is pauline. Mensen zoeken nu eenmaal een verklaring, hoe erger het gebeurdeis hoe meer men een verklaring nodig heeft of hoe harder men roept dat het niet gebeurd kan zijn. Je ogen sluiten is nu eenmaal makkelijker dan echt willen zien hoe vreselijk de omstandigheden van sommige kinderen zijn.
