Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Bah, bah, bah, ik blijf er zo ontiegelijk klaar mee! Deel 3
maandag 15 februari 2021 om 22:39
Twee topics vol geklaagd, gemopperd, gefulmineerd, gescholden en gehuild. En nog steeds is het vaccinatiebeleid van prutser De Jonge om te huilen zo slecht, is er elke dag wel een nieuw schandaal (krokettenbakker, anyone? vaccinatievoordringers, anyone?) en staat schijnheil Rutte nog steeds met die godvergeten grijns te doen alsof hij er niks mee te maken heeft.
Jullie lezen het al: ook in deel 3 blijf ik ongelooflijk, ontzettend, ontiegelijk klaar met die kutlockdown en dat kloteCorona.
Dit was deel 2: coronavirus-covid-19/bah-bah-bah-ik-ben ... #p32509131
En dit deel 1: coronavirus-covid-19/bah-bah-bah-ik-ben ... #p32490445
Schrijf het hier lekker van je af. Het lucht hopelijk een klein beetje op.
Jullie lezen het al: ook in deel 3 blijf ik ongelooflijk, ontzettend, ontiegelijk klaar met die kutlockdown en dat kloteCorona.
Dit was deel 2: coronavirus-covid-19/bah-bah-bah-ik-ben ... #p32509131
En dit deel 1: coronavirus-covid-19/bah-bah-bah-ik-ben ... #p32490445
Schrijf het hier lekker van je af. Het lucht hopelijk een klein beetje op.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 16-02-2021 04:14
Reden: Titel aangepast ⁰
Reden: Titel aangepast ⁰
0.00% gewijzigd
Am Yisrael Chai!
donderdag 18 februari 2021 om 14:51
donderdag 18 februari 2021 om 14:55
Zout op met dat debat... die spoedwet voor de avondklok gaat er toch wel komen en allemaal blablabla....
Vanmorgen Erik Scherders zitten kijken (ja die van het ommetje); eerder ook al op het werk presentatie van hem gezien in het kader van 'zitten is het nieuwe roken'... Dus vooraf al allergie dat het alleen maar: ga een wandelingtje maken zou zijn!!
Viel mee, maar vooral was het best interessant zien hoe het nu allemaal werkt bij velen van ons op neurologisch gebied. Voor wie wil kijken (het is wel 18 minuten):
https://youtu.be/ybZN1x3Qylk
Vanmorgen Erik Scherders zitten kijken (ja die van het ommetje); eerder ook al op het werk presentatie van hem gezien in het kader van 'zitten is het nieuwe roken'... Dus vooraf al allergie dat het alleen maar: ga een wandelingtje maken zou zijn!!
Viel mee, maar vooral was het best interessant zien hoe het nu allemaal werkt bij velen van ons op neurologisch gebied. Voor wie wil kijken (het is wel 18 minuten):
https://youtu.be/ybZN1x3Qylk
donderdag 18 februari 2021 om 14:56
LMAO!!! Ik zie je staan! Sorry!
donderdag 18 februari 2021 om 14:58
donderdag 18 februari 2021 om 14:59
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
donderdag 18 februari 2021 om 15:18
Goffer Yas, ook dat nog! 
Zoals Jonesboro ook al zei, we zijn er hier voor je hoor.
Dit topic heeft echt vanaf het eerste een plek in mijn hart veroverd. Zoveel herkenbaarheid en jullie verwoorden dingen zoals ik dat nooit zou kunnen en jemig, wat een steun geeft dat
Ik las net het bericht van FV nog, over dat ze rouwt om zichzelf en de tranen liepen over mijn wangen.
Want, hetzij op een ander vlak, was het één grote auch... Ook ik rouw, om mijn totale gebrek aan concentratie en energie sinds ik ziek ben geweest. Ik word op allerlei gebieden ondersteund hoor (fysio, psycholoog, re-integratiecoach), en de bedoeling is dat ik uiteindelijk een CC 2.0 moet worden (de CC na mijn ziekte zeg maar), maar zoals het nu gaat zie ik dat echt niet gebeuren.
Ben al twee uur bezig twee hele grote plantenbakken die op mijn stoep staan leeg te maken, dus leeg scheppen, een half kratje vol want meer kan ik niet dragen, en de aarde dumpen in de achtertuin. Er zijn vijftien 80 liter zakken potgrond in die bakken gegaan, dus het is een enorme klus. Heb nu pas een halve bak leeg.
Kon ik voor mijn ziekte 6 tot 8 uur bezig zijn met dit soort zware klussen (in het weekend en naast mijn baan van 32 uur), hou ik het dus nu amper een paar uurtjes vol en dan loop ik weer te janken van vermoeidheid. En dat maakt me zo ontzettend boos en verdrietig, Want word ik ooit nog wel wie ik was?
Ik krijg dingen gewoon niet meer gedaan zoals voorheen en dat maakt dat ik me vaak zo reddeloos verloren voel. Heb gewoon de tijd ook niet om rustig aan te doen en/of voldoende pauzes in te lassen en kan, zeker momenteel, helemaal niets met de woorden 'je moet je eigen beste vriendin zijn' Wtf zeg, hoe dan?!? Ik wil gewoon mijn fokking energie terug en leuke dingen kunnen doen met vrienden, dingen die me energie geven!
De afgelopen 4 jaar van mijn leven staan in het verlies van afscheid en rouw. Verlies van mijn veilige woonomgeving door mishandelingen en bedreigingen met de dood door mijn buren (EMDR gehad wat heeft geholpen en nu houden ze zich gelukkig rustig en durf ik mijn huis weer uit), afscheid moeten nemen van veel hele fijne collega's door een reorganisatie, het overlijden van mijn moeder in 2019 en net toen ik weer opkrabbelde werd ik ziek en lag/ligt mijn leven verdomme weer in duigen.
Meest frustrerende is nog wel dat ik mijn gedachten niet meer goed op een rij krijg, dat ik van alles wil zeggen/schrijven maar gewoon de juiste woorden niet kan vinden. Zo doe ik al een uur over dit bericht, en ik kan snel typen... het kost me zoveel energie om goed op papier te krijgen hoe ik me voel en dat haat ik. Ik ken mezelf gewoon niet terug, het is een schim die mijn uiterlijk heeft maar verder lijk ik mezelf wel kwijt of zo
Chapeau voor degenen die zich door dit warrige en lange verhaal heen hebben geworsteld. Ben blij dat het hier vertrouwd genoeg voelt zodat ik het even kwijt kan.
Zoals Jonesboro ook al zei, we zijn er hier voor je hoor. Dit topic heeft echt vanaf het eerste een plek in mijn hart veroverd. Zoveel herkenbaarheid en jullie verwoorden dingen zoals ik dat nooit zou kunnen en jemig, wat een steun geeft dat
Ik las net het bericht van FV nog, over dat ze rouwt om zichzelf en de tranen liepen over mijn wangen.
Want, hetzij op een ander vlak, was het één grote auch... Ook ik rouw, om mijn totale gebrek aan concentratie en energie sinds ik ziek ben geweest. Ik word op allerlei gebieden ondersteund hoor (fysio, psycholoog, re-integratiecoach), en de bedoeling is dat ik uiteindelijk een CC 2.0 moet worden (de CC na mijn ziekte zeg maar), maar zoals het nu gaat zie ik dat echt niet gebeuren.
Ben al twee uur bezig twee hele grote plantenbakken die op mijn stoep staan leeg te maken, dus leeg scheppen, een half kratje vol want meer kan ik niet dragen, en de aarde dumpen in de achtertuin. Er zijn vijftien 80 liter zakken potgrond in die bakken gegaan, dus het is een enorme klus. Heb nu pas een halve bak leeg.
Kon ik voor mijn ziekte 6 tot 8 uur bezig zijn met dit soort zware klussen (in het weekend en naast mijn baan van 32 uur), hou ik het dus nu amper een paar uurtjes vol en dan loop ik weer te janken van vermoeidheid. En dat maakt me zo ontzettend boos en verdrietig, Want word ik ooit nog wel wie ik was?
Ik krijg dingen gewoon niet meer gedaan zoals voorheen en dat maakt dat ik me vaak zo reddeloos verloren voel. Heb gewoon de tijd ook niet om rustig aan te doen en/of voldoende pauzes in te lassen en kan, zeker momenteel, helemaal niets met de woorden 'je moet je eigen beste vriendin zijn' Wtf zeg, hoe dan?!? Ik wil gewoon mijn fokking energie terug en leuke dingen kunnen doen met vrienden, dingen die me energie geven!
De afgelopen 4 jaar van mijn leven staan in het verlies van afscheid en rouw. Verlies van mijn veilige woonomgeving door mishandelingen en bedreigingen met de dood door mijn buren (EMDR gehad wat heeft geholpen en nu houden ze zich gelukkig rustig en durf ik mijn huis weer uit), afscheid moeten nemen van veel hele fijne collega's door een reorganisatie, het overlijden van mijn moeder in 2019 en net toen ik weer opkrabbelde werd ik ziek en lag/ligt mijn leven verdomme weer in duigen.
Meest frustrerende is nog wel dat ik mijn gedachten niet meer goed op een rij krijg, dat ik van alles wil zeggen/schrijven maar gewoon de juiste woorden niet kan vinden. Zo doe ik al een uur over dit bericht, en ik kan snel typen... het kost me zoveel energie om goed op papier te krijgen hoe ik me voel en dat haat ik. Ik ken mezelf gewoon niet terug, het is een schim die mijn uiterlijk heeft maar verder lijk ik mezelf wel kwijt of zo
Chapeau voor degenen die zich door dit warrige en lange verhaal heen hebben geworsteld. Ben blij dat het hier vertrouwd genoeg voelt zodat ik het even kwijt kan.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
donderdag 18 februari 2021 om 15:24
Ik lees je graag. Hoewel ik liever andere inhoud van je lees.Calamitycat schreef: ↑18-02-2021 15:18
Chapeau voor degenen die zich door dit warrige en lange verhaal heen hebben geworsteld. Ben blij dat het hier vertrouwd genoeg voelt zodat ik het even kwijt kan.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 18 februari 2021 om 15:29
Kent iemand dit filmpje en in welke contest moet je dat zien?
Kreeg het van iemand doorgestuurd en het klinkt zo ver van je bed en lachwekkend maar aan de andere kant ook zo bekend
https://youtu.be/n90qTiQHn5s
Kreeg het van iemand doorgestuurd en het klinkt zo ver van je bed en lachwekkend maar aan de andere kant ook zo bekend
https://youtu.be/n90qTiQHn5s
donderdag 18 februari 2021 om 15:31
Calamitycat schreef: ↑18-02-2021 15:18Goffer Yas, ook dat nog!
Dit topic heeft echt vanaf het eerste een plek in mijn hart veroverd. Zoveel herkenbaarheid en jullie verwoorden dingen zoals ik dat nooit zou kunnen en jemig, wat een steun geeft dat
Ik las net het bericht van FV nog, over dat ze rouwt om zichzelf en de tranen liepen over mijn wangen.
Want, hetzij op een ander vlak, was het één grote auch... Ook ik rouw, om mijn totale gebrek aan concentratie en energie sinds ik ziek ben geweest. Ik word op allerlei gebieden ondersteund hoor (fysio, psycholoog, re-integratiecoach), en de bedoeling is dat ik uiteindelijk een CC 2.0 moet worden (de CC na mijn ziekte zeg maar), maar zoals het nu gaat zie ik dat echt niet gebeuren.
Ben al twee uur bezig twee hele grote plantenbakken die op mijn stoep staan leeg te maken, dus leeg scheppen, een half kratje vol want meer kan ik niet dragen, en de aarde dumpen in de achtertuin. Er zijn vijftien 80 liter zakken potgrond in die bakken gegaan, dus het is een enorme klus. Heb nu pas een halve bak leeg.
Kon ik voor mijn ziekte 6 tot 8 uur bezig zijn met dit soort zware klussen (in het weekend en naast mijn baan van 32 uur), hou ik het dus nu amper een paar uurtjes vol en dan loop ik weer te janken van vermoeidheid. En dat maakt me zo ontzettend boos en verdrietig, Want word ik ooit nog wel wie ik was?
Ik krijg dingen gewoon niet meer gedaan zoals voorheen en dat maakt dat ik me vaak zo reddeloos verloren voel. Heb gewoon de tijd ook niet om rustig aan te doen en/of voldoende pauzes in te lassen en kan, zeker momenteel, helemaal niets met de woorden 'je moet je eigen beste vriendin zijn' Wtf zeg, hoe dan?!? Ik wil gewoon mijn fokking energie terug en leuke dingen kunnen doen met vrienden, dingen die me energie geven!
De afgelopen 4 jaar van mijn leven staan in het verlies van afscheid en rouw. Verlies van mijn veilige woonomgeving door mishandelingen en bedreigingen met de dood door mijn buren (EMDR gehad wat heeft geholpen en nu houden ze zich gelukkig rustig en durf ik mijn huis weer uit), afscheid moeten nemen van veel hele fijne collega's door een reorganisatie, het overlijden van mijn moeder in 2019 en net toen ik weer opkrabbelde werd ik ziek en lag/ligt mijn leven verdomme weer in duigen.
Meest frustrerende is nog wel dat ik mijn gedachten niet meer goed op een rij krijg, dat ik van alles wil zeggen/schrijven maar gewoon de juiste woorden niet kan vinden. Zo doe ik al een uur over dit bericht, en ik kan snel typen... het kost me zoveel energie om goed op papier te krijgen hoe ik me voel en dat haat ik. Ik ken mezelf gewoon niet terug, het is een schim die mijn uiterlijk heeft maar verder lijk ik mezelf wel kwijt of zo
Chapeau voor degenen die zich door dit warrige en lange verhaal heen hebben geworsteld. Ben blij dat het hier vertrouwd genoeg voelt zodat ik het even kwijt kan.
donderdag 18 februari 2021 om 15:35
Ah zo klote FV! Deze komt ook wel heel dichtbij, ik had het zo zelf kunnen schrijven... Na jarenlang financiele en mentale ellende had ik eindelijk wat stabiliteit gecreeerd en een baan gevonden, nieuw huis (anno jan 2020). Nu heb ik dus eindelijk de financiele middelen om mezelf eens lekker te belonen, kan het niet. En dan zit ik ook nog moederziel alleen in mijn woonplaats. Het voelt als een verlengde, opgelegde depressie.fashionvictim schreef: ↑17-02-2021 22:33Wat het echt zo extra zuur maakt is dat ik net weer opgekrabbeld was na echt jaren dikke ellende. Ik had echt een superleuke baan, was net weer begonnen met allemaal nieuwe hobby's, had eindelijk in mijn woonplaats een beetje een sociaal leven opgebouwd, had voor het eerst in meer dan 10 jaar eindelijk financieel lekker de ruimte en dus ook een hele mooie reis in de planning nadat ik echt heel veel jaren op een houtje heb gebeten en ik had net bedacht dat ik wel klaar was om te gaan daten.
En nu voelt het echt alsof me dat allemaal is afgenomen, terwijl de jaren ervoor me ook al zoveel is afgenomen. ik heb echt het gevoel dat wat mijn mooiste jaren hadden moeten zijn, vanaf mijn dertigste, allemaal gewoon kut was. En straks ben ik gewoon oud en uitgerangeerd en heb ik nooit genoten in mijn volwassen leven.
Ik ben echt een beetje aan het rouwen om mezelf.
Ik weet ook eerlijk gezegd niet of het leed verzacht wordt doordat we allemaal in deze situatie zitten. Ik heb ook wel eens dat ik regelmatig om me heen kijk en denk: "tja zoals iedereen nu gedwongen leeft in sociaal isolement in de geldzorgen, heb ik jarenlang geleefd". Voor de meeste mensen is deze klote situatie pas één jaar aan de gang. Maar voor sommigen van ons is het inderdaad een schop terug de put in en wordt onze lange klimtocht omhoog in één klap teniet gedaan.
donderdag 18 februari 2021 om 15:38
Vergeleken bij jullie mag ik echt niet klagen, maar...
Papa mag op 7 maart gaan prikken, daar ben ik blij om.
Trucker mag óók al gaan prikken, want die is veel te dik.
En ik dus niet, terwijl ik diabetes heb. En al een jaar binnen zit.
En nou ben ik pissig.
En dat kan ik tegen niemand zegge behalve tegen jullie.
Edit: bedankt voor al jullie posts.
@ Suzy, die van jou heb ik meermaals zitten lezen, dankjewel.
Papa mag op 7 maart gaan prikken, daar ben ik blij om.
Trucker mag óók al gaan prikken, want die is veel te dik.
En ik dus niet, terwijl ik diabetes heb. En al een jaar binnen zit.
En nou ben ik pissig.
En dat kan ik tegen niemand zegge behalve tegen jullie.
Edit: bedankt voor al jullie posts.
@ Suzy, die van jou heb ik meermaals zitten lezen, dankjewel.
Huts!
donderdag 18 februari 2021 om 15:40
Dat beschouw ik, uit jouw 'mond', als een gigantisch compliment.
Want als er nou iemand 'spot on' kan schrijven, dan ben jij het wel. Dus ik lees jou ook heel graag
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
donderdag 18 februari 2021 om 15:41
Dat is klote Bella!BellatrixVanDetta schreef: ↑18-02-2021 15:38Vergeleken bij jullie mag ik echt niet klagen, maar...
Papa mag op 7 maart gaan prikken, daar ben ik blij om.
Trucker mag óók al gaan prikken, want die is veel te dik.
En ik dus niet, terwijl ik diabetes heb. En al een jaar binnen zit.
En nou ben ik pissig.
En dat kan ik tegen niemand zegge behalve tegen jullie.
Edit: bedankt voor al jullie posts.
@ Suzy, die van jou heb ik meermaals zitten lezen, dankjewel.
Wel fijn voor pa en trucker.
donderdag 18 februari 2021 om 15:41
Calamitycat schreef: ↑18-02-2021 15:18Goffer Yas, ook dat nog!
Dit topic heeft echt vanaf het eerste een plek in mijn hart veroverd. Zoveel herkenbaarheid en jullie verwoorden dingen zoals ik dat nooit zou kunnen en jemig, wat een steun geeft dat
Ik las net het bericht van FV nog, over dat ze rouwt om zichzelf en de tranen liepen over mijn wangen.
Want, hetzij op een ander vlak, was het één grote auch... Ook ik rouw, om mijn totale gebrek aan concentratie en energie sinds ik ziek ben geweest. Ik word op allerlei gebieden ondersteund hoor (fysio, psycholoog, re-integratiecoach), en de bedoeling is dat ik uiteindelijk een CC 2.0 moet worden (de CC na mijn ziekte zeg maar), maar zoals het nu gaat zie ik dat echt niet gebeuren.
Ben al twee uur bezig twee hele grote plantenbakken die op mijn stoep staan leeg te maken, dus leeg scheppen, een half kratje vol want meer kan ik niet dragen, en de aarde dumpen in de achtertuin. Er zijn vijftien 80 liter zakken potgrond in die bakken gegaan, dus het is een enorme klus. Heb nu pas een halve bak leeg.
Kon ik voor mijn ziekte 6 tot 8 uur bezig zijn met dit soort zware klussen (in het weekend en naast mijn baan van 32 uur), hou ik het dus nu amper een paar uurtjes vol en dan loop ik weer te janken van vermoeidheid. En dat maakt me zo ontzettend boos en verdrietig, Want word ik ooit nog wel wie ik was?
Ik krijg dingen gewoon niet meer gedaan zoals voorheen en dat maakt dat ik me vaak zo reddeloos verloren voel. Heb gewoon de tijd ook niet om rustig aan te doen en/of voldoende pauzes in te lassen en kan, zeker momenteel, helemaal niets met de woorden 'je moet je eigen beste vriendin zijn' Wtf zeg, hoe dan?!? Ik wil gewoon mijn fokking energie terug en leuke dingen kunnen doen met vrienden, dingen die me energie geven!
De afgelopen 4 jaar van mijn leven staan in het verlies van afscheid en rouw. Verlies van mijn veilige woonomgeving door mishandelingen en bedreigingen met de dood door mijn buren (EMDR gehad wat heeft geholpen en nu houden ze zich gelukkig rustig en durf ik mijn huis weer uit), afscheid moeten nemen van veel hele fijne collega's door een reorganisatie, het overlijden van mijn moeder in 2019 en net toen ik weer opkrabbelde werd ik ziek en lag/ligt mijn leven verdomme weer in duigen.
Meest frustrerende is nog wel dat ik mijn gedachten niet meer goed op een rij krijg, dat ik van alles wil zeggen/schrijven maar gewoon de juiste woorden niet kan vinden. Zo doe ik al een uur over dit bericht, en ik kan snel typen... het kost me zoveel energie om goed op papier te krijgen hoe ik me voel en dat haat ik. Ik ken mezelf gewoon niet terug, het is een schim die mijn uiterlijk heeft maar verder lijk ik mezelf wel kwijt of zo
Chapeau voor degenen die zich door dit warrige en lange verhaal heen hebben geworsteld. Ben blij dat het hier vertrouwd genoeg voelt zodat ik het even kwijt kan.
donderdag 18 februari 2021 om 15:41
Bedankt voor de virtuele knuffels, die zijn echt heel fijn.
Ik weet wel dat ik eigenlijk geen reden heb om te klagen hoor, ik heb mijn baan nog, een dak boven mijn hoofd en fijne huisdieren maar pfff.... ik wil gewoon zo graag weer mezelf zijn.
Ik weet wel dat ik eigenlijk geen reden heb om te klagen hoor, ik heb mijn baan nog, een dak boven mijn hoofd en fijne huisdieren maar pfff.... ik wil gewoon zo graag weer mezelf zijn.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
donderdag 18 februari 2021 om 15:42
Calamitycat schreef: ↑18-02-2021 15:18Goffer Yas, ook dat nog!
Dit topic heeft echt vanaf het eerste een plek in mijn hart veroverd. Zoveel herkenbaarheid en jullie verwoorden dingen zoals ik dat nooit zou kunnen en jemig, wat een steun geeft dat
Ik las net het bericht van FV nog, over dat ze rouwt om zichzelf en de tranen liepen over mijn wangen.
Want, hetzij op een ander vlak, was het één grote auch... Ook ik rouw, om mijn totale gebrek aan concentratie en energie sinds ik ziek ben geweest. Ik word op allerlei gebieden ondersteund hoor (fysio, psycholoog, re-integratiecoach), en de bedoeling is dat ik uiteindelijk een CC 2.0 moet worden (de CC na mijn ziekte zeg maar), maar zoals het nu gaat zie ik dat echt niet gebeuren.
Ben al twee uur bezig twee hele grote plantenbakken die op mijn stoep staan leeg te maken, dus leeg scheppen, een half kratje vol want meer kan ik niet dragen, en de aarde dumpen in de achtertuin. Er zijn vijftien 80 liter zakken potgrond in die bakken gegaan, dus het is een enorme klus. Heb nu pas een halve bak leeg.
Kon ik voor mijn ziekte 6 tot 8 uur bezig zijn met dit soort zware klussen (in het weekend en naast mijn baan van 32 uur), hou ik het dus nu amper een paar uurtjes vol en dan loop ik weer te janken van vermoeidheid. En dat maakt me zo ontzettend boos en verdrietig, Want word ik ooit nog wel wie ik was?
Ik krijg dingen gewoon niet meer gedaan zoals voorheen en dat maakt dat ik me vaak zo reddeloos verloren voel. Heb gewoon de tijd ook niet om rustig aan te doen en/of voldoende pauzes in te lassen en kan, zeker momenteel, helemaal niets met de woorden 'je moet je eigen beste vriendin zijn' Wtf zeg, hoe dan?!? Ik wil gewoon mijn fokking energie terug en leuke dingen kunnen doen met vrienden, dingen die me energie geven!
De afgelopen 4 jaar van mijn leven staan in het verlies van afscheid en rouw. Verlies van mijn veilige woonomgeving door mishandelingen en bedreigingen met de dood door mijn buren (EMDR gehad wat heeft geholpen en nu houden ze zich gelukkig rustig en durf ik mijn huis weer uit), afscheid moeten nemen van veel hele fijne collega's door een reorganisatie, het overlijden van mijn moeder in 2019 en net toen ik weer opkrabbelde werd ik ziek en lag/ligt mijn leven verdomme weer in duigen.
Meest frustrerende is nog wel dat ik mijn gedachten niet meer goed op een rij krijg, dat ik van alles wil zeggen/schrijven maar gewoon de juiste woorden niet kan vinden. Zo doe ik al een uur over dit bericht, en ik kan snel typen... het kost me zoveel energie om goed op papier te krijgen hoe ik me voel en dat haat ik. Ik ken mezelf gewoon niet terug, het is een schim die mijn uiterlijk heeft maar verder lijk ik mezelf wel kwijt of zo
Chapeau voor degenen die zich door dit warrige en lange verhaal heen hebben geworsteld. Ben blij dat het hier vertrouwd genoeg voelt zodat ik het even kwijt kan.
Ik herken veel in je verhaal. Ik ben nu 6 jaar chronisch ziek en waar je nu in zit heb ik ook gehad. Blik op
Oneindig (en das zo ontzettend moeilijk) maar echt... tijd gaat heel veel doen. Tijd waarin je op zoek gaat naar wat werkt voor jou, met vallen en heel veel opstaan (en weer vallen) een enorme zoektocht, enorme frustratie en verdrietige periode.
donderdag 18 februari 2021 om 15:45
Calamitycat schreef: ↑18-02-2021 15:41Bedankt voor de virtuele knuffels, die zijn echt heel fijn.
Ik weet wel dat ik eigenlijk geen reden heb om te klagen hoor, ik heb mijn baan nog, een dak boven mijn hoofd en fijne huisdieren maar pfff.... ik wil gewoon zo graag weer mezelf zijn.
Dat vat het voor mij ook wel zo'n beetje samen.
Huts!
donderdag 18 februari 2021 om 15:48
Ik heb alles bij gelezen. Herkenbaar FV, ik voel hetzelfde.
Calamity..
Yasmijn, ik hoop dat het allemaal meevalt.
En alle anderen.. ik voel jullie!
Vandaag ook voor het eerst dat dochterlief over haar gevoelens van eenzaamheid en afzondering durft te praten. Vriendinnen die niet meer terug appen, geen sport meer kunnen beoefenen.
Het deed mij echt pijn om mijn kind zo te horen en te zien.
De vijfjarige slaat zich er inmiddels wel doorheen en pakt zijn sociale leven en school op. Hij heeft elke dag wel een piratenclub of cupcake bakmiddag.
Ben weleens stiekem jaloers.
Calamity..
Yasmijn, ik hoop dat het allemaal meevalt.
En alle anderen.. ik voel jullie!
Vandaag ook voor het eerst dat dochterlief over haar gevoelens van eenzaamheid en afzondering durft te praten. Vriendinnen die niet meer terug appen, geen sport meer kunnen beoefenen.
Het deed mij echt pijn om mijn kind zo te horen en te zien.
De vijfjarige slaat zich er inmiddels wel doorheen en pakt zijn sociale leven en school op. Hij heeft elke dag wel een piratenclub of cupcake bakmiddag.
Ben weleens stiekem jaloers.
donderdag 18 februari 2021 om 15:51
Jonesboro schreef: ↑18-02-2021 15:42
Ik herken veel in je verhaal. Ik ben nu 6 jaar chronisch ziek en waar je nu in zit heb ik ook gehad. Blik op
Oneindig (en das zo ontzettend moeilijk) maar echt... tijd gaat heel veel doen. Tijd waarin je op zoek gaat naar wat werkt voor jou, met vallen en heel veel opstaan (en weer vallen) een enorme zoektocht, enorme frustratie en verdrietige periode.
Wat lief, bedankt voor het hart onder de riem. Mijn coach heeft ook uitgelegd van het zaagtandmodel, waar veel (ex)kankerpatiënten mee te maken hebben. Het is een langzame stijgende lijn naar psychisch en lichamelijk herstel, waarbij je goede/betere momenten hebt maar ook regelmatig in een 'dal' zit. Dat herken ik heel erg.
Probleem is gewoon dat ik me niet goed raad weet met die allesverzengende vermoeidheid, ik raak er zo gefrustreerd van.
Maar ik zal terugdenken aan je woorden en het de tijd geven, het is immers nog geen jaar geleden dat ik ben geopereerd, de coronacrisis heeft mijn psyche zeker geen goed gedaan en geduld is niet mijn sterkste kant...
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
donderdag 18 februari 2021 om 15:53
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
donderdag 18 februari 2021 om 15:54
Maar dat is het toch juist waardoor we ons een soort van schuldig voelen.......Eigenlijk zijn de omstandigheden hartstikke goed, maar het gaat gewoon kut! Ik laat het sterrtje in kut ook nog eens even weg.Calamitycat schreef: ↑18-02-2021 15:41Bedankt voor de virtuele knuffels, die zijn echt heel fijn.
Ik weet wel dat ik eigenlijk geen reden heb om te klagen hoor, ik heb mijn baan nog, een dak boven mijn hoofd en fijne huisdieren maar pfff.... ik wil gewoon zo graag weer mezelf zijn.
En wat ik je heb leren kennen deze afgelopen 2 weken heb je het gewoon hartstikke zwaar gehad en helemaal met al die lockdowns! Bewondering voor je en weet dat jouw schrijfsels altijd een glimlach op mijn gezicht toveren!!!
