Bah, bah, bah, ik blijf er zo ontiegelijk klaar mee! Deel 3

KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑

18-02-2021 15:48

Ik heb alles bij gelezen. Herkenbaar FV, ik voel hetzelfde.
Calamity..
Yasmijn, ik hoop dat het allemaal meevalt.

En alle anderen.. ik voel jullie!

Vandaag ook voor het eerst dat dochterlief over haar gevoelens van eenzaamheid en afzondering durft te praten. Vriendinnen die niet meer terug appen, geen sport meer kunnen beoefenen.
Het deed mij echt pijn om mijn kind zo te horen en te zien.

De vijfjarige slaat zich er inmiddels wel doorheen en pakt zijn sociale leven en school op. Hij heeft elke dag wel een piratenclub of cupcake bakmiddag.
Ben weleens stiekem jaloers.

Voor je dochter en voor jou
En wat fijn dat je zoon wel goed gaat.

Meerkat schreef: ↑

18-02-2021 15:46

Oh ik weet gewoon niet hoe ik op jullie allemaal moet reageren, wat een klotezooi is het toch.

Nou dat dus! Ik wil iedereen wel hugs geven.......Gewoon, bij deze dan!! Gewoon omdat het kan en omdat het ongelooflijk shit is dat het allemaal maar virtueel moet!!

Schaapies schreef: ↑

18-02-2021 15:54

Maar dat is het toch juist waardoor we ons een soort van schuldig voelen.......Eigenlijk zijn de omstandigheden hartstikke goed, maar het gaat gewoon kut! Ik laat het sterrtje in kut ook nog eens even weg.

En wat ik je heb leren kennen deze afgelopen 2 weken heb je het gewoon hartstikke zwaar gehad en helemaal met al die lockdowns! Bewondering voor je en weet dat jouw schrijfsels altijd een glimlach op mijn gezicht toveren!!!

Ja, daar heb je helemaal gelijk in.

En weer zo'n lief compliment Jullie maken me nog harder aan het janken maar het lucht wel op.

CC ook van mij een

Calamitycat schreef: ↑

18-02-2021 15:51

Wat lief, bedankt voor het hart onder de riem.
Mijn coach heeft ook uitgelegd van het zaagtandmodel, waar veel (ex)kankerpatiënten mee te maken hebben. Het is een langzame stijgende lijn naar psychisch en lichamelijk herstel, waarbij je goede/betere momenten hebt maar ook regelmatig in een 'dal' zit. Dat herken ik heel erg.
Probleem is gewoon dat ik me niet goed raad weet met die allesverzengende vermoeidheid, ik raak er zo gefrustreerd van.
Maar ik zal terugdenken aan je woorden en het de tijd geven, het is immers nog geen jaar geleden dat ik ben geopereerd, de coronacrisis heeft mijn psyche zeker geen goed gedaan en geduld is niet mijn sterkste kant...

Die vermoeidheid wordt echt nog wel minder. Heus.
Ik heb mezelf wel aangewend om dutjes te doen, dan functioneer ik het beste. Misschien iets om eens uit te proberen?

feow schreef: ↑

18-02-2021 15:24

Ik lees je graag. Hoewel ik liever andere inhoud van je lees.

Hier nog een!
En tis helemaal niet warrig, heel duidelijk juist!
(of ik ben net zo warrig, kan ook nog).

Je verwoordt het prima en -los van div herkenningspunten, zoals moeder verloren- is het daardoor niet moeilijk mee- en in te leven voor eenieder die dit leest van je en die een béeetje empathie bezit.

Dan gaat het in de (social) media de wel over mogelijke complicatie of nasleep van weken/maandenlange (over)vermoeidheid en slechte conditie bij coronapatienten waar nu alle begrip en aandacht voor is, en terecht ook, maar maar mensen als jij, die een heftige nasleep van een andere ziekte hebt, en soortgelijk of zelfs langer worstelen, komen op de achtergrond.
En dat is niet okay.
Ook al heb je hulp van fysio's etc.

Ben blij dat je het eruit gooit hier!
Want jij pept anderen behoorlijk op met adremme humor en relativeringsvermogen, en daaronder gaat eea schuil wat er nu uitkomt.

Ook jij bent een schrijnend voorbeeld van in je eentje ploeteren, na opeenstapeling van tegenslagen, en van al wat je goddank overwonnen hebt een nare nasleep van, met fysieke beperkingen, waar je nog niet van hersteld bent en je afvraagt of dat nog gaat komen.
Omdat het veel te langzaam gaat, omdat je misschien wel kleine vorderingen ziet, maar ook dagelijkse confrontatie met wat nog niét lukt, of maar eventjes en niet in de buurt komt van je "oude ik"..

Fysiek niet en qua energielevel niet, en die 2 samen hebben dan weer mentale impact.
Alles eigenlijk daarvan, op elkaar invloed, en met zijn 3en samen behoorlijke impact.
Fysio en andere hulp en ook support hier op het topic kunnen daarbij alleen maar zetjes geven, de rest: dat herstel en opbouw moet je toch nog zelf doen..
én jezelf motiveren, stimuleren, jezelf moed en geloof in dat het beter wordt inpraten, volhouden, opbouwen..

En je kán het zelf ook.
Je doet het toch maar, he, tot nu toe, steeds opkrabbelen en proberen, je best doen, ondanks alle frustraties en onmacht van een lijf wat nog niet meewerkt zoals je zou willen, terwijl je niks liever wil dan weer gewoon zijn, ipv CC 2.0!

Onmacht en frustratie zijn sterke "energiezuigers', maar dat wist je al.
En die energie is al zo schaars.

Ik leef met je mee, gelukkig vinden we hier veel herkenning, ieders traject is op zijn eigen manier zwaar en die van jou zeker.
Daar koop je weinig voor, want ieder staat voor zijn/haar eigen opgaven.

Dat vind ik wel het erge van deze tijd: mensen hebben hun familie en vrienden juist zo hard nodig bij tegenslag, en leuke dingen die weer ff energie geven om ertegen te kunnen.
EN juist dát mag/kan niet. Die arm om je heen, of ff lachen, humor, luchtigheid bij elkaar zoeken.
Dat doen we hier virtueel wel, maar irl minder tot helemaal niet.

Want zelfs als het mag (1 op 1) is dat al eng en word je bang voor: je wil ook niet het risico lopen dat je nog zoiets als zo'n shitvirus eroverheen krijgt.

En dan de moed erin zien te houden, he.
Zoals iemand van de week al schreef: HOE DAN?!

Je zegeningen tellen dát je er nog redelijk goed vanaf bent gekomen? Nog even volhouden?
AL dat soort kreten zijn loze kreten en dooddoeners, als je genoeg reden overhoudt na dat zegeningen tellen, óm het -maar net- vol te houden.
Dat is veel makkelijker als je vooruitzicht hebt, kunt toeleven naar iets moois en leuks in de nabije toekomst en niet dat steeds maar vooruitgeschoven wordt, als je daar NU zo naar snakt en hunkert.

Ik weet ook niet hoe dan.
Ik zou willen roepen: doe die dingen dan maar, die nodig zijn, maar dat zijn loze woorden als daadwerkelijk doen risico's meebrengt.
Dat is het verneukeratieve aan deze hele ellende: dat alles wat normaal goed voor je zou zijn en voor je herstel, nu slecht, eng en gevaarlijk zou kunnen zijn.

Ook al helpt het niet echt, van mij een big en

Calamitycat schreef: ↑

18-02-2021 15:18

Goffer Yas, ook dat nog! Zoals Jonesboro ook al zei, we zijn er hier voor je hoor.

Dit topic heeft echt vanaf het eerste een plek in mijn hart veroverd. Zoveel herkenbaarheid en jullie verwoorden dingen zoals ik dat nooit zou kunnen en jemig, wat een steun geeft dat


Meest frustrerende is nog wel dat ik mijn gedachten niet meer goed op een rij krijg, dat ik van alles wil zeggen/schrijven maar gewoon de juiste woorden niet kan vinden. Zo doe ik al een uur over dit bericht, en ik kan snel typen... het kost me zoveel energie om goed op papier te krijgen hoe ik me voel en dat haat ik. Ik ken mezelf gewoon niet terug, het is een schim die mijn uiterlijk heeft maar verder lijk ik mezelf wel kwijt of zo
Chapeau voor degenen die zich door dit warrige en lange verhaal heen hebben geworsteld. Ben blij dat het hier vertrouwd genoeg voelt zodat ik het even kwijt kan.

voor wat het waard is: ik lees je ook graag en ik vind het geen warrig verhaal! (wel lang ).
En fijn dat dit topic je steun geeft!

En verder veel sterkte voor iedereen die het toch al moeilijk had en daar corona nog eens bovenop gekregen heeft. He getver wat is er toch veel verborgen leed

Enne, vergeet niet dat veel mensen zelfs van minder (of van zelfs niksdoen) + corona zich al zo moedeloos en vermoeid voelen, dus hoe begrijpelijk dat jij in eenzelfde jaar van herstel na operatie + nasleep daar nog veel meer last van hebt!

Daar heb je weinig aan, maar ik en anderen hier zien nog steeds veel pit en humor bij jou, al is het misschien een fractie van wat je van jezelf gewend was, het IS er wel, dat beetje energie.
En elke dag een beetje meer.

Niet teveel willen dus.
Ook stap voor stap, he: is nog steeds voorwaarts!

Calamitycat schreef: ↑

18-02-2021 15:51

Wat lief, bedankt voor het hart onder de riem.
Mijn coach heeft ook uitgelegd van het zaagtandmodel, waar veel (ex)kankerpatiënten mee te maken hebben. Het is een langzame stijgende lijn naar psychisch en lichamelijk herstel, waarbij je goede/betere momenten hebt maar ook regelmatig in een 'dal' zit. Dat herken ik heel erg.
Probleem is gewoon dat ik me niet goed raad weet met die allesverzengende vermoeidheid, ik raak er zo gefrustreerd van.
Maar ik zal terugdenken aan je woorden en het de tijd geven, het is immers nog geen jaar geleden dat ik ben geopereerd, de coronacrisis heeft mijn psyche zeker geen goed gedaan en geduld is niet mijn sterkste kant...

Geen energie hebben is zo veelomvattend...
het is de meest erge beperking aan mijn ziekte. The rest I can handle. (Althans zo voelt het, is niet zo)

Dutjes helpen idd, liefst op vaste tijden, kort en krachtig en geen forum, tv of wat dan ook
Iedere dag ‘evenveel doen’ ook. (Weinig pieken en dalen qua belasting maar regelmatig belasten)
Ben zelf online coach voor mensen met dezelfde ziekte als ik heb, dus tips heb ik wel voor je. Maar het toepassen, is echt een weg van vallen en opstaan. (En frustratie en boosheid en wat al niet meer)

Fladderak

Merys, dutjes helpen wel inderdaad. Alleen nu ik weer 4 dagen van 6 uur werk lukt me dat niet meer zo goed. Ik heb wel een lange pauze (anderhalf uur, i.v.m. de energieverdeling over de dag) maar dan ga ik even wandelen en wat voorbereidingen doen voor het avondeten omdat ik daar 's avonds vaak al niet meer genoeg energie voor heb. Maar weekenddutjes doe ik wel hoor

Suzy, wat ben je toch een schat! Altijd wijze woorden en adviezen voor iedereen hier en dat terwijl je het zelf ook hartstikke moeilijk hebt. Het lukt me vanwege mijn slechte concentratie niet altijd om je lange berichten te lezen maar op momenten dat ik dan wat rustiger in mijn hoofd ben lukt het wel en dan denk ik eigenlijk alleen maar, hoe krijg je het zo treffend en goed beschreven! Ook weer nu in je bericht aan mij, zo lief, zo raak. Heel, heel erg bedankt daarvoor

Juliet, ik deed zowaar even een Suzy daar he!


Zo fijn om te lezen dat jullie me niet warrig vinden en soms om me kunnen lachen. Het moet vaak uit mijn tenen komen hoor, dat wel, maar soms denk ik wel eens dat ik toch niets toevoeg en om te lezen dat dit wel het geval is doet me meer dan ik dacht.

Jonesboro schreef: ↑

18-02-2021 16:19

Geen energie hebben is zo veelomvattend...
het is de meest erge beperking aan mijn ziekte. The rest I can handle. (Althans zo voelt het, is niet zo)

Dutjes helpen idd, liefst op vaste tijden, kort en krachtig en geen forum, tv of wat dan ook
Iedere dag ‘evenveel doen’ ook. (Weinig pieken en dalen qua belasting maar regelmatig belasten)
Ben zelf online coach voor mensen met dezelfde ziekte als ik heb, dus tips heb ik wel voor je. Maar het toepassen, is echt een weg van vallen en opstaan. (En frustratie en boosheid en wat al niet meer)

Ik ga proberen toch in mijn pauze een kort dutje te doen, al is het maar een klein half uurtje. En misschien 's avonds na het eten even.
Ik herken je tips van mijn eigen coach, ook zo'n topper is dat.
Nogmaals heel erg bedankt en jij ook veel sterkte, het is inderdaad vaak vallen en opstaan en de rest ook

Calamitycat schreef: ↑

18-02-2021 16:28

Ik ga proberen toch in mijn pauze een kort dutje te doen, al is het maar een klein half uurtje. En misschien 's avonds na het eten even.
Ik herken je tips van mijn eigen coach, ook zo'n topper is dat.
Nogmaals heel erg bedankt en jij ook veel sterkte, het is inderdaad vaak vallen en opstaan en de rest ook

Ja, dat! In je pauze even een half uurtje plat, heel goed.

Suzy65 schreef: ↑

18-02-2021 16:14

Enne, vergeet niet dat veel mensen zelfs van minder (of van zelfs niksdoen) + corona zich al zo moedeloos en vermoeid voelen, dus hoe begrijpelijk dat jij in eenzelfde jaar van herstel na operatie + nasleep daar nog veel meer last van hebt!

Daar heb je weinig aan, maar ik en anderen hier zien nog steeds veel pit en humor bij jou, al is het misschien een fractie van wat je van jezelf gewend was, het IS er wel, dat beetje energie.
En elke dag een beetje meer.

Niet teveel willen dus.
Ook stap voor stap, he: is nog steeds voorwaarts!

Dit, dikke knuffel CC

Ik ben zo blij met dit topic!!

Het is niet mijn gewoonte zo laat in de middag nog een dutje te doen maar ik ga nu toch even op de bank. Mijn hele lijf trilt van vermoeidheid. Bedankt allemaal!

Hang on CC, je bent een lieverd en ik gun je een spoedig herstel. Heeft natuurlijk tijd nodig, maar die heb je. Dat is al heel wat waard

Wat een vreselijke verhalen. Ik zit er zelf ook behoorlijk doorheen met alle maatregelen en avondklok. Wel heel verfrissend om nu een keer niet het calvinistische vingertje te lezen. Als iedereen zich aan de regels houdt....... en ga zo maar door. En dit topic is nog maar een heel klein gedeelte van al die mensen die kapot gaan aan deze tijd. Misschien off topic maar vraag mij al heel lang af of dit het wel waard is. De "oplossing" richt zoveel meer schade aan dan de kwaal.

En dan op Facebook altijd die vraag als je ook maar iets over de maatregelen durft te zeggen...... jij hebt zeker nog niemand verloren aan Corona? Nee, dat heb ik niet. Ik ken wel een stuk of 10 mensen die het overleefd hebben. En ik ken nog veel meer mensen die kapot gaan aan de regels.

GADVERDAMME!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik kom denk ik ook maar meeschrijven. Ben er zó klaar mee.

Ik ben IC verpleegkundige. Ja, ik ben dankbaar dat ik nog werk en daarmee financiële zekerheid heb. En dat ik niet de hele dag thuis hoef te zitten achter een scherm.
Maar de eentonigheid van het leven vliegt me aan. Werken, eten, slapen tot in het oneindige. Niks meer om naar uit te kijken. Ik ben zó ontzettend MOE van het vele werken, van de onrust en het gedoe in ons team, van alle collega’s die vertrokken zijn (en ik overweeg het zelf inmiddels ook) en van de continue drukte, chaos en stress op werk. En van de roostermakers die me 7 diensten achter elkaar geven. Ik wil RUST.

Hele dikke knuffel voor iedereen hier. Ik denk aan jullie.

pinchos schreef: ↑

18-02-2021 17:01

Ik kom denk ik ook maar meeschrijven. Ben er zó klaar mee.

Ik ben IC verpleegkundige. Ja, ik ben dankbaar dat ik nog werk en daarmee financiële zekerheid heb. En dat ik niet de hele dag thuis hoef te zitten achter een scherm.
Maar de eentonigheid van het leven vliegt me aan. Werken, eten, slapen tot in het oneindige. Niks meer om naar uit te kijken. Ik ben zó ontzettend MOE van het vele werken, van de onrust en het gedoe in ons team, van alle collega’s die vertrokken zijn (en ik overweeg het zelf inmiddels ook) en van de continue drukte, chaos en stress op werk. En van de roostermakers die me 7 diensten achter elkaar geven. Ik wil RUST.

Hele dikke knuffel voor iedereen hier. Ik denk aan jullie.

Pinchos: alle respect voor jou!
Jij bent tenminste moe van het vele werken en alle indrukken die je daar meekrijgt.
Ik heb ook te doen met wie hele dagen verplicht thuis achter een scherm moét werken (en ik hoe dat niet eens en dan doe ik het vrijwillig zelf ).

Het is idd die eentonigheid, net wat je zegt!
Of het nu werk is of juist geen werk hebben, teveel mensen om je heen de hele dag of te weinig, probleem is dat het geen eigen keuze meer is, en alles wat herhaling is word je zat, zonder de afwisseling, de variatie, het opgelegde.
Dát breekt op.

en heb je er dan nog wat ellende bij, niet gezond en fit zijn, eenzaam, verlaten zijn, geldzorgen of wat dan ook aan extra's, dan vergt het zoveel energie meer dan anders. En wat normaal al de nodige moeite kost om te verwerken en van te herstellen wordt alles bij elkaar dan gewoon teveel belasting. Bij een afnemende belastbaarheid.

En ook de duur en intensiteit van waar je mee te maken krijgt en bij iedereen verschilt maakt uit, bij sommigen al jaren dus.
Bij jou weer de intensiteit die zoveel zwaarder telt.

Hopelijk putten mensen idd moed uit de herkenning hier en hun persoonlijke verhaal eens kwijt kunnen, klagen over frustraties doet de mens goed.
En dat dat dus oplucht, zodat er weer wat moed en energie voor in de plaats komt.

Sterkte ook jij!

En daaaar hebben we Rutte weer die geen versoepelingen verwacht na 2 maart.
Ik wil hem zo hard met de vlakke hand zijn stomme bril afslaan en zijn fietsbanden lek steken.

HIer hopelijk nog ff licht genoeg om nog 1 raam te doen (schuurmachine en ik krijg dat rotstofkapje er niet af, dus nu maar een stofmasker op en het huis vol stof).

Heb ook bij 1 raam de bevestiging van het rolgordijn gemold gisteren, toen ik dat rolgordijn ertussenuit wilde halen

Dat andere rolgordijn vorige week in bad gedaan met biotex en dat was nog aardig opgeknapt voor the time being, was ik ook met deze van plan.
Nu moet er toch een nieuwe komen.

Dat zijn de kosten niet, heb de allergoedkoopste van de Praxis, maar toch..
alle kleintjes helpen, he..
En moet ik er meteen 2, anders is de ene veel witter dan de andere

Affijn, toch nog iets te mopperen voor vandaag

KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑

18-02-2021 17:21

En daaaar hebben we Rutte weer die geen versoepelingen verwacht na 2 maart.
Ik wil hem zo hard met de vlakke hand zijn stomme bril afslaan en zijn fietsbanden lek steken.

Ik ook!
En die Jaap van Dissel een enorme schop geven....die man weet alle hoop ook weg te vegen. Heb medelijden met zijn vrouw.

Suzy65 schreef: ↑

18-02-2021 17:19

Pinchos: alle respect voor jou!
Jij bent tenminste moe van het vele werken en alle indrukken die je daar meekrijgt.
Ik heb ook te doen met wie hele dagen verplicht thuis achter een scherm moét werken (en ik hoe dat niet eens en dan doe ik het vrijwillig zelf ).

Het is idd die eentonigheid, net wat je zegt!
Of het nu werk is of juist geen werk hebben, teveel mensen om je heen de hele dag of te weinig, probleem is dat het geen eigen keuze meer is, en alles wat herhaling is word je zat, zonder de afwisseling, de variatie, het opgelegde.
Dát breekt op.

en heb je er dan nog wat ellende bij, niet gezond en fit zijn, eenzaam, verlaten zijn, geldzorgen of wat dan ook aan extra's, dan vergt het zoveel energie meer dan anders. En wat normaal al de nodige moeite kost om te verwerken en van te herstellen wordt alles bij elkaar dan gewoon teveel belasting. Bij een afnemende belastbaarheid.

En ook de duur en intensiteit van waar je mee te maken krijgt en bij iedereen verschilt maakt uit, bij sommigen al jaren dus.
Bij jou weer de intensiteit die zoveel zwaarder telt.

Hopelijk putten mensen idd moed uit de herkenning hier en hun persoonlijke verhaal eens kwijt kunnen, klagen over frustraties doet de mens goed.
En dat dat dus oplucht, zodat er weer wat moed en energie voor in de plaats komt.

Sterkte ook jij!

Dankjewel Suzy, lief.

Suzy65 schreef: ↑

18-02-2021 17:24

Heb ook bij 1 raam de bevestiging van het rolgordijn gemold gisteren, toen ik dat rolgordijn ertussenuit wilde halen

Dat andere rolgordijn vorige week in bad gedaan met biotex en dat was nog aardig opgeknapt voor the time being, was ik ook met deze van plan.
Nu moet er toch een nieuwe komen.

Dat zijn de kosten niet, heb de allergoedkoopste van de Praxis, maar toch..
alle kleintjes helpen, he..
En moet ik er meteen 2, anders is de ene veel witter dan de andere

Affijn, toch nog iets te mopperen voor vandaag

Wahaaa! Ik schudde vanmiddag een kussen van de bank op, die vliegt uit mijn klauwen en -raaaatssss- zo een scheur in mijn rolgordijn.

Ik ben er ook weer (of nog steeds) helemaal klaar mee. Ik lees weer het nieuws, Rutte ziet versoepelingen somber in. Ik word inmiddels gewoon boos als ik het lees, we kunnen zo toch niet door blijven gaan? De horeca die compleet kapot gaat, winkeliers die omvallen, scholieren die al maanden geen normaal onderwijs krijgen, alle mensen die inmiddels echt in een diep dal zitten door het thuiswerken etc. Echt, is dit het waard? Ik word er gewoon moedeloos van, elke lichtpuntje wordt onmiddellijk de kop in gedrukt door doemscenario’s, donkere wolken en de dreiging dat we straks 24/7 binnen moeten blijven