Bah, bah, bah, ik blijf er zo ontiegelijk klaar mee! Deel 3

Ik verklaar iedere dag tot schijt aan alles en iedereen dag. Ja, ik zit mezelf in de weg. En wat Borrelhap ook zegt, mijn zeurderige hond zit mij in de weg.
Lontje wordt steeds korter totdat ie is opgebrand.

Het is niet normaal dat ik me te lamlendig voel om zelfs mijn laptop aan te zetten. Laat staan om iets te doen.
Iedereen moet optiefen en me met rust laten. Ik sluit me steeds meer af.
Voorheen kon ik nog opkikkeren van een belletje met collega. Nu denk ik: bel me niet!

Aangezien niemand belt denk ik dat de rest hetzelfde heeft.

fashionvictim schreef: ↑

17-02-2021 22:33

Wat het echt zo extra zuur maakt is dat ik net weer opgekrabbeld was na echt jaren dikke ellende. Ik had echt een superleuke baan, was net weer begonnen met allemaal nieuwe hobby's, had eindelijk in mijn woonplaats een beetje een sociaal leven opgebouwd, had voor het eerst in meer dan 10 jaar eindelijk financieel lekker de ruimte en dus ook een hele mooie reis in de planning nadat ik echt heel veel jaren op een houtje heb gebeten en ik had net bedacht dat ik wel klaar was om te gaan daten.

En nu voelt het echt alsof me dat allemaal is afgenomen, terwijl de jaren ervoor me ook al zoveel is afgenomen. ik heb echt het gevoel dat wat mijn mooiste jaren hadden moeten zijn, vanaf mijn dertigste, allemaal gewoon kut was. En straks ben ik gewoon oud en uitgerangeerd en heb ik nooit genoten in mijn volwassen leven.

Ik ben echt een beetje aan het rouwen om mezelf.

Klinkt als na éindelijk jaren van flow en (persoonlijke) groei, naar bikkelen.
Overleven ipv echt vol het leven leven, terwijl je dat niet had kunnen bevroeden toen je in die krachtige, opwaartse richting zat.
Ik herken dat wel eigenlijk.
Het gevoel dat de wereld open ligt voor je, dat vanalles mogelijk is, vol vertrouwen in jezelf en je toekomst.

En dan pakt het 180 graden anders uit, en ziet de wereld er heel anders uit, wat je nooit verwacht had.
Die omslag ook niet zelf ten goede kunnen keren, omdat er eea is waar je geen/weinig invloed op had en hebt, wat je dus overkomt aan omstandigheden, geeft een gevoel van onmacht.

En dat die krachtige, opwaartse richting je daar niet tegen heeft kunnen beschermen, en ook niet op voorbereiden.
Dan moet je die kracht inzetten om alle zeilen bij te zetten, om alleen al overeind te blijven, want jij moet de sterke zijn en blijven, voor je kinderen. En dat ben je ook.
Maar als je vrijwel niet kunt bijtanken met leuks, met ontpannen en genieten, kun je die kracht niet opladen en raakt de batterij langzaam leger en leger.
En dat had je nooit kunnen denken van jezelf, in de goede tijd, dat genieten zou de "beloning" horen te zijn, en in plaats daarvan nu deceptie en uitholling op je bord.

Eigenlijk leef je dan langere tijd bijna uitsluitend nog in de moeder- en werknemersrol, terwijl je dat helemaal niet wilt en die alle energie al van je vergen, terwijl vanalles waar je je mee zou opladen en glans/jeu aan je leven geeft niet alleen weinig tijd voor, en bijna niet op te brengen is, maar ook (nu) niet beschikbaar of nog eens niet kan/mag.

Wat zeg je dat mooi, rouwen om jezelf..
Het is denk ik rouwen om wie je hebt leren kennen als wie je kunt zijn (en was) in je volle kracht en optimisme, je groeide op weg naar volle bloei en dan gebeurt dat niet, en nu is genieten van je inspanningen uitgesteld, en moet die bloei nog komen.

Als je je (bijna) uitgeput voelt kun je je niet voorstellen dat dat nog gaat komen.
Omdat de realiteit er niet naar is, en ook weinig reden voor mooie vooruitzichten, dus je gaat langzaam geloven dat dit bikkelen en overleven zo blijft. Dat die bloei (toen) al geweest is of nooit meer zal komen, dat je daar toen niet ten volle van genoten hébt ook misschien, en als het er nog van zou mogen komen, dat zover in de toekomst ligt, dat je tegen die tijd te oud bent om daar ten volle van te genieten.

Ik denk zelfs dat je harder kunt vallen áls je in een flow bent geweest en de wereld en toekomst je toelachte, je de hele wereld aankon (been there). En dan ziet waar je nu bent. Met een lege accu is het lastig om je voor te stellen dat je daar weer kunt komen, om daarin te geloven, dat jij diezelfde nog steeds bent en al die dingen weer zult kunnen, tzt, als je bijna geen mogelijkheden hebt in deze periode om bij te laden, laat staan weer helemaal op te laden. Niet weet hoe.

Mensen die geen bijzondere hoogte hebben gekend, zullen minder hard vallen, hebben misschien altijd al moeten struggelen en geen hoogstandjes verwacht, ook niet van zichzelf, die hebben misschien ingebouwd of in elk geval nooit (van zichzelf?) verwacht dat ze zouden pieken in welzijn, geluk, dus die zijn in die zin misschien meer voorbereid op tegenslag dan wanneer je richting de top van de berg ging, en ipv dat je die tocht hebt afgelegd en daar beland bent, eindelijk van het veelbelovende uitzicht zult genieten, van die top af valt!

Dat ís toch ook een grote teleurstelling?
Als je dat nooit beklommen zou hebben, had je ook die val niet gehad he?

Je kunt het nu met lege batterij + alle shitbeperkingen van deze coronatijd niet geloven, laat staan op vertrouwen, maar wie zegt dat er geen betere tijden zullen aanbreken? Ook voor jou?!
Dat je nooit te oud bent om te "pieken", om de kracht te vinden om nogmaals opwaarts te gaan, dat die mogelijkheden niet voorgoed weg zijn als dat tijdelijk niet zo is?

Ik heb zelf na de scheiding als 40-er gedacht dat de beste tijd geweest was, en toch heb ik (pas) daarná een vlucht gemaakt.
Tijd was kostbaar, want ik had geen tijd te verliezen, zo voelde dat.
Dus ik maakte een als het ware een inhaalslag qua groei in persoonlijkheid, kennis, inzichten, ervaringen.
Maar ik had ook de omstandigheden mee, waardoor dat kón: daar tijd en aandacht aan besteden, en de wereld lág toen ook open met allerlei kansen en mogelijkheden.

Jij beleeft zo'n periode, maar dan zónder die luxe dat je genoeg tijd en aandacht kunt besteden aan jezelf, aan eigen ervaringen opdoen als vrouw-even-geen-moeder/werknemer. Die 2 rollen zijn er "maar" 2 (wel 2 heel belangrijke!!) van je hele persoonlijkheid, en intussen moet de vrouw die jij bent als geheel ook aan bod komen, want dat is degene die die 2 rollen moet "voeden" en overeind houden.
Die vrouw is al een tijd niet gevoed, en dan lukt het natuurlijk niet al te bijster om alleen al die 2 taken top te vervullen, he.

Het is een hele goede beslissing geweest om je ziek te melden en die energie die naar de "werker" in jou ging, nu in jezelf te steken!
Ik hoop op tijd om te gaan merken dat als je die tijd en aandacht in jezelf steekt (voor zover dat binnen de k*tcoronamaatregelen kán) je ook weer opkrabbelt en langzaamaan krachtiger gaat voelen.
Misschien ligt je lat (te) hoog, júist vanwege waar je geweest bent en een glimp hebt opgevangen van de top, dat je weer op dát punt wilt komen, terwijl nu hooguit halverwege haalbaar is, die top in de mist verkeert: je weet dat het bestaat, maar kunt nu niet verder kijken dan halverwege en dát lijkt al een enorme opgave.

Dat je nu voelt en gelooft dat die top momenteel vanaf het dal onbereikbaar ver weg lijkt, betekent niet dat die er niet ís.
En als je over een tijd halverwege bent, komt die misschien weer wél in zicht.

Dingen blijven niet hetzelfde, het verandert. Het is voor jou veranderd van laag naar hoog en nu weer naar laag, waarom zou het niet opnieuw omhoog kunnen gaan?
Wie zegt dat jij geen nieuwe kansen en mogelijkheden zult krijgen?

Het is vanuit de positie waarin je nu verkeert beschouwt, omdat dat de realiteit van vandaag is.
En we 0,0 uitzicht krijgen op dat we massaal en persoonlijk de goede kant op gaan.
Dan is het moeilijk om te blijven geloven dat het als vanouds, laat staan nog veel beter kan worden.

Hopen en geloven geeft ook kracht, of iig houvast, om die kracht weer te hervinden en op te bouwen.
Door oa in jezelf te geloven, je hebt dat eerder gedaan, en je kunt het nog steeds, als die batterij/accu weer oplaadt.
Al is het een kleine verandering die weer wat energie geeft, kan dat al een positieve wending geven en je sterken in dat je dat nog steeds kunt!


Het is juist nu heel erg moeilijk om niét te wanhopen, en dat om te zetten in hoop en later in goede hoop, op verbetering.
Wat ik zelf wel ervaren heb (en me aan vasthoud) is dát ik die opwaartse weg al eens heb afgelegd, in theorie de weg al ken (weet dus, niet geloven maar weten) ook al ben ik nu moe en een stuk minder energiek, een stuk ouder dan toen, en sleep ik weer meer bagage mee, en is er ook bij mij de neiging om te denken dat die piek in het verleden ligt ipv verderop voor me.

Wat ik zeker weet is dat ik destijds gaandeweg (veel oude) bagage heb afgeworpen, waardoor het minder zwaar werd en minder energie kostte om omhoog te lopen.
Alles waar je nu de tijd voor neemt/krijgt om te kunnen verwerken (waar je eerder simpelweg geen tijd voor had) zal het minder zwaar maken.
en ik ken het zelf ook, juist leuks en waar je behoefte aan hebt zal je bijladen en ik had en heb zó geen zin in focussen op het "opruimen" van die bagage, júist niet als je energie karig is en er ook weinig leuks is (en zelfs energie kan kósten om nog te bedenken wat je leuk vindt, waar je van opknapt, laat staan dat leuks/fijns te bedenken of te gaan doén,.

En dan is er deze machteloze periode waar nog geen zicht is op het einde ervan, wanneer alle kansen en mogelijkheden weer zullen terugkeren, en dat maakt het voor iedereen die nog niet eens halverwege die berg staat, nog ff een stuk lastiger om boven die mist nog te geloven dat die top er is, en misschien minder ver weg dan je nu kunt (over)zien.

Blijf vooral geloven in jezelf en in dat deze idiote wereld ook weer voorbij gaat, dat je nooit te oud bent om op te bloeien opnieuw welzijn en geluk te vinden.

Calamitycat schreef: ↑

17-02-2021 22:18

Daar moest ik toevallig ook net aan denken. Ik hoop ook voor Yas dat ze haar hart heeft kunnen luchten bij haar vriendin.

Gelukt. Dank jullie!

Julus schreef: ↑

18-02-2021 11:14

Ik verklaar iedere dag tot schijt aan alles en iedereen dag. Ja, ik zit mezelf in de weg. En wat Borrelhap ook zegt, mijn zeurderige hond zit mij in de weg.
Lontje wordt steeds korter totdat ie is opgebrand.

Het is niet normaal dat ik me te lamlendig voel om zelfs mijn laptop aan te zetten. Laat staan om iets te doen.
Iedereen moet optiefen en me met rust laten. Ik sluit me steeds meer af.
Voorheen kon ik nog opkikkeren van een belletje met collega. Nu denk ik: bel me niet!

Aangezien niemand belt denk ik dat de rest hetzelfde heeft.

Herkenbaar. Ben ook klaar met alles en iedereen. Laat me met rust.

Wil heel hard gillen en dingen kapot gooien nu.

Maar dat doe ik niet. Want het lost niets op.

Fijn Yas!

Borrelhap schreef: ↑

18-02-2021 11:19

Herkenbaar. Ben ook klaar met alles en iedereen. Laat me met rust.

Wil heel hard gillen en dingen kapot gooien nu.

Maar dat doe ik niet. Want het lost niets op.

Dat ! Wat zou dat lekker zijn. Even hard schreeuwen en met dingen smijten. Al die opgekropte emoties er uit rammen.

Jonesboro schreef: ↑

18-02-2021 11:00

Kabinet kan scholen toch gewoon op tijd informeren?!

Dat hebben ze in de hele crisis nog nooit gedaan. Toen de scholen vorig jaar gesloten werden wisten wij ook nog van niks en was er dus nog niks geregeld. Er was zelfs nog niks geregeld qua programma's die we zouden gebruiken, dat is in 2 dagen compleet opgebouwd en wij konden doordat we voorheen ook al alles digitaal hadden dezelfde week nog beginnen. Maar andere opleidingen op onze school hebben 1,5 week stil gelegen.

Ik stoor me er nu vooral aan dat we al bijna een jaar zo bezig zijn en dat ze nu vooral bezig zijn met de apres-corona periode. Ik heb wat dingen aan moeten schaffen zodat ik thuis kon werken en ik mag dit nog steeds niet declareren omdat ze daar nog geen beleid voor hebben.

V1k1ng schreef: ↑

18-02-2021 09:56

Ik was begonnen aan een heel verhaal over waarom 'een jaartje overdoen' gemakkelijker gezegd is dan gedaan, maar dit was eigenlijk gewoon de betere reactie.

Denk nou es na, met je verstand in plaats van met he hormonen.
Als alle zaken kapot gaan , gaan we allemaal kapot.
De wereld heeft nu echt belangrijkere zaken aan het hoofd dan het overdoen van een schooljaar.
En ik begrijp ook niet waarom VVD de grootste politieke partij blijft in de peilingen. Hele verkiezingen zal me momenteel aan mijn kont oxideren.

Fladderak schreef: ↑

17-02-2021 22:41

Heb mijn ouders afgelopen zomer buiten een paar keer gezien. Nu is mijn vader heel ziek (uitgezaaide kanker) en wil hij me liever niet zien i.v.m. mijn werk en het risico. En dat snap en respecteer ik maar ik ben de hele tijd bang dat ik hem in 2019 voor het laatst geknuffeld heb. En nu ik het zo typ en het me realiseer dan word ik zo ongelooflijk verdrietig

Wat een schrijnend verhaal, jouw verhaal!
Dit is toch imo wel een ultiem onmenselijke consequentie van deze hele shitpandemie.
Onmenselijk voor degenen voor wie de kans groot is dat deze periode weleens de laatste levensfase zou kunnen zijn, en dán gedwongen door risico's verstoken moeten blijven van normaal menselijk contact, van fysieke nabijheid en fysieke affectie, júist op het moment dat dat zowat het belangrijkste is (zowel bij herstel als wanneer herstel niet meer mogelijk is, alsook verlichten van een laatste levensfase).
Als steun en liefde zoveel verschil maakt.

En niet alleen mondeling, maar face to face, dichtbij komen, omhelzen enz door je meest dierbaren.
Vreselijk, want zo nodig, dat dat geuit kan worden, en je allebei "geluksstofjes" bij aanmaakt, zoals oxytocine en ook natuurlijke "pijnstillers" als endorfinen, die die verbondenheid en gehechtheid aan elkaar onderstrepen en voeden.

Dat overbrengen per telefoon of van een afstandje is maar minimaal, en pleister op de wonde.
Ik hoop dat die tip uitvoerbaar is, en niet eenmalig, maar nog veel vaker!
Hartverscheurend, zeker als je allebei wel wilt, maar jij vanuit je werk zelf extra (corona)schade zou kunnen toebrengen daarmee, dat moet zo verscheurend, zó tegenstrijdig voelen!

Heel veel sterkte voor jou en je vader!

Fladderak, wat in- en intriest.

Herkenbaar, ik irriteer me aan mijn hond, en ik denk zij aan mij. Opeens gaat ze raar doen, de vuilnisemmer open ( vraag me niet hoe ) vanmorgen de hele keuken vol zooi. Ze blaft meer dan anders, er kan geen mens voorbij lopen of ze gaat tekeer niet normaal. Nou ja ze is ons thuis zat, snap ik wel.

Verder gewoon geen ruk zin om te werken, scheelt ik werk tot 13:00 de hele week dacht dikke doei ik neem wat verlof op en straks heb ik weekend yeahhhhhhhh oh nee weekend is niet meer die twee dagen dat je kon doen en laten wat je wilde met wie en hoeveel en tot hoe laat.

Nah heb wel met mijn vriend het weekend samen, wat gewoon fijn is, en we vermaken ons wel, maar godskolere we willen weer eens uit eten, de kroeg in gewoon doen ipv noiken en borrelen, kokkerellen en Netflixen. Het is een wonder dat we dit nog samen goed te doen vinden.

Kut klote zooi ik kijk de kamer in en zie twee zombies oh neeee dat zijn mijn kinderen de 11 jarige speelt op de ps de 19 jarige ligt op de bank een podcast te luisteren. Maar de jeugd maakt het goed hoor zo echt wel!

Wat herkenbaar allemaal wat jullie schrijven!

Ik was achteraf gezien februari 2020 ook zó op een top in een positieve flow. Misschien dat het daardoor inderdaad nog 2x zo hard aankomt. Ik had zulke hoge verwachtingen van 2020 en verder en hoewel een deel is doorgegaan is een groot deel ook als zand door mijn vingers geglipt.
Misschien moet ik er inderdaad naar kijken als een soort rouwen om mezelf.

Fladdertak wat ontzettend verdrietig

juliet64 schreef: ↑

18-02-2021 10:31

Dat wordt nu al bij elke verlenging gezegd. Toch gebeurt het steeds weer, al maanden lang.
Ik geloof er niks van dat er per 2 maart veel gaat veranderen.

Ik ook niet.
Misschien die k*tklok weg, middelbare scholen open, max 3 ipv 1 bezoeker of zo en kappers/nagelstylisten/alternatieve zorg weer open.
Er wordt alsmaar naar de buurlanden gekeken wat die doen.

26 maart is een maand weg, weeeer een maand!
En denk maar niet dat dan alles wordt opgeheven, nee, stapje voor stapje (en in een andere volgorde dan op de heenweg ook nog).

En ineens wordt nu toegegeven dat het RIVM wel errug negatief scenario had over de Britse variant, het zou weleens mee kunnen vallen.
Dat de beslissers zich misschien totaal in paniek hebben laten brengen door helemaal af te gaan op dat roetzwarte scenario wat een handvol virusdeskundigen in de OMT uit hun rekenmodellen persten?
En het dus ook niet goed weten, er verschillende uitkomsten uit kunnen komen, naargelang wat je erin stopt aan gegevens?
Oeps, sorry, beetje te negatief ingeschat misschien eventueel..

Plannen ze dat soort info vrijgeven echt om het sentiment (en de hoop van mensen) te beinvloeden?
Want dat is ff soort van een kleine meevaller/beloninkje als doekje voor het bloeden die alweer "hoopgevend" afleidt van het debacle omtrent de avondklok en noodwet?

Eerst dat erdoorheen jassen en dag later dat ze zich misschien hebben laten meeslepen?
En dat ze begrijpen dat mensen enig perspectief en uitzicht moeten bieden, daarom die 26 maart "uitlekt"?
Omdat een maand te overzien zou moeten zijn?
Nog ff volhouden, net als het weerbericht: de lente komt écht na die donkere winter weer in zicht!
Dat de lente aanbreekt, en daarmee het zware verlicht & ook licht aan het einde van de tunnel brengt?

Is het de bedoeling om mensen murw te maken door per dag verschillende berichten af te wisselen, dat iedereen heen en weer gaat van (beetje) hoop naar wanhoop?

Ik heb echt mijn hoop gesteld op vaccinaties (dst hebben ze alvast bereikt, dat mensen dat inmiddels verwelkomen, niet meer over zeuren, dus kom maar dan daarmee) en meer inzicht in dit virus (en de mutaties), waardoor betere geneesmiddelen en behandelwijzen de ernst van zo'n virus eraf weten te krijgen.

Ik heb nog niet bijgelezen want de hele ochtend in bloody Zoom gezeten. Jezus, wat is dat toch vermoeiend!
Heb vanmiddag vrij genomen want ik wil verder met de voorbereidingen voor de kozijnen en ik ben alweer helemaal klaar met dat werkgezeik. Dus nu even lunchen en dan snel thuis aan de slag. Totaal geen energie voor maar het mot.

juliet64 schreef: ↑

18-02-2021 10:54

In één zin precies waar ik tegenaanloop (en ik mag dus helemaal niet naar kantoor).
Sterkte vandaag

Ik moet juist naar kantoor. Maar daar is niemand....

Nou inderdaad dat stapje voor stapje. Ook zo ongeloofwaardig
Maar wel alles in 1 grote stap dichtgooien

Ik heb een 'uitje' gehad vandaag, de eerste sinds lange tijd, want zo ongeveer mijn hele leven speelt zich binnen 4 muren af. En ik was bijna verbijsterd dat er overal auto's reden en mensen fietsten. Er is dus toch nog leven aan de andere kant van de voordeur.

kerst schreef: ↑

18-02-2021 11:27

Denk nou es na, met je verstand in plaats van met he hormonen.
Als alle zaken kapot gaan , gaan we allemaal kapot.
De wereld heeft nu echt belangrijkere zaken aan het hoofd dan het overdoen van een schooljaar.
En ik begrijp ook niet waarom VVD de grootste politieke partij blijft in de peilingen. Hele verkiezingen zal me momenteel aan mijn kont oxideren.

Er gaan ook kinderen en pubers kapot. En daar gaan ouders weer kapot aan. Maar dat boeit je blijkbaar niet?

Ik ben vandaag weggeweest. Echt waar. Helemaal alleen en uit huis. Ik ben 3 uur weggeweest...namelijk naar de tandarts in mijn oude buurt. Oud buurvrouw 15 minuten gesproken en wat boodschappen gehaald. Zo dat voelt ff goed...of triest. Het is hoe je het bekijkt

Phineas schreef: ↑

18-02-2021 12:01

Ik heb een 'uitje' gehad vandaag, de eerste sinds lange tijd, want zo ongeveer mijn hele leven speelt zich binnen 4 muren af. En ik was bijna verbijsterd dat er overal auto's reden en mensen fietsten. Er is dus toch nog leven aan de andere kant van de voordeur.

En nu heb ik mezelf net nog een ander uitje cadeau gedaan: afhaallunch besteld!

LadyLola schreef: ↑

18-02-2021 11:30

Herkenbaar, ik irriteer me aan mijn hond, en ik denk zij aan mij. Opeens gaat ze raar doen, de vuilnisemmer open ( vraag me niet hoe ) vanmorgen de hele keuken vol zooi. Ze blaft meer dan anders, er kan geen mens voorbij lopen of ze gaat tekeer niet normaal. Nou ja ze is ons thuis zat, snap ik wel.

Verder gewoon geen ruk zin om te werken, scheelt ik werk tot 13:00 de hele week dacht dikke doei ik neem wat verlof op en straks heb ik weekend yeahhhhhhhh oh nee weekend is niet meer die twee dagen dat je kon doen en laten wat je wilde met wie en hoeveel en tot hoe laat.

Nah heb wel met mijn vriend het weekend samen, wat gewoon fijn is, en we vermaken ons wel, maar godskolere we willen weer eens uit eten, de kroeg in gewoon doen ipv noiken en borrelen, kokkerellen en Netflixen. Het is een wonder dat we dit nog samen goed te doen vinden.

Kut klote zooi ik kijk de kamer in en zie twee zombies oh neeee dat zijn mijn kinderen de 11 jarige speelt op de ps de 19 jarige ligt op de bank een podcast te luisteren. Maar de jeugd maakt het goed hoor zo echt wel!

Oh, herkenbaar van jouw hond.
Heb ik met mijn zeer aanhankelijke lieve kater, die de hele tijd als ie thuis is en mij achter de laptop aantreft, aandacht wil, knuffelen en aaien, op mijn (typende of muis-)arm wil liggen, voor mijn scherm paradeert, en ik steeds op de stoel ernaast zet, ff geen geduld voor.
Zo zielig eigenlijk, hij wil liefde geven en krijgen, en die is er ook, maar dan ben ik 's ochtends te druk in mijn hoofd en op het forum en 's avonds gewoon te moe. Kan ik geen pap meer zeggen, wil ik ook niet bellen, niet smsen, gewoon rust aan mijn hoofd en kunnen inkakken..

Iedereen weet wat (wisselende) emoties voor impact hebben, en tijd nodig hebben om te verwerken.
Nu doe ik dat mezelf dag in dag uit zelf aan, he, tis maar wat je "inneemt" aan info en verhalen van anderen en jezelf.

Ik zou ook een (leuk of leerzaam) boek kunnen lezen ipv over corona en doemscenario's in online kranten en een inkijkje wat er leeft en voor impact is op individuele mensen op een forum.
Niet doen alsof het er niet is, maar minder mag ook wel, een mindere mate (lees: spreek voor mezelf).

Het heeft allemaal zijn invloed, maar als overdag met koffie hyperig zit te geeft dat gek genoeg ook energie.
En dan tijd voor een uurtje of wat aktie (in huis).
Of buitenshuis, maar niet "en-en", terwijl ik hele dagen tijd zou hebben voor én wandelen (nu de gladheid weg is), dus zolang ik blijf zitten het elke dag óf-óf wordt.

En dan ben ik al blij dat ik tenminste iéts (nuttigs) gedaan heb.
's avonds nog net iets in de oven zetten of koken en dan is het wel op met de energie.

Afgelopen zomer had ik dat ook, en dan overdag werken aan tuinhuisje en tuin, of luieren met een boek, en 's avonds weinig energie voor sommige meest belangrijke naasten (hun lange verhalen over weinig) en liever ff de humor en opgewekte kennissen, wat vrijblijvender is en waar ik zelf kon bepalen hoe kort of lang ik meedeed..

Verschil is nog dat vanwege het "tijdelijke karakter" van dat ongewone virus en de maatregelen, ik dat nog kon verantwoorden naar mezelf, we hadden immers geen keuze en dit was "gedwongen" niksdoen, geen vrijwillige optie.
Dat ligt nu gewoon anders, nu het langer duurt, en workwise nog geen enkel vooruitzicht, zakelijk niet, maar privé ook niet, als ik daarop blijf mikken (met wat we nu weten, namelijk dat dat voorlopig nog wel zo blijft in mijn branche, die als láátste aan de beurt zal zijn voor versoepeling, ook al is dat grotendeels buiten in het seizoen.

Er zijn geeneens data bekend van evenementen waar we normaliter een plek hebben, dus kan nu al op mijn vingers natellen dat, ook als het ergens achteraan dit (na)jaar wordt, dat bij lange na niks oplevert..

Dus luieren en ogen sluiten kan alleen als ik mezelf voor de gek houd, óf zeer karig leven en genieten van de kleine dingen.
Die nog steeds luxe en dus niet eens zo klein zijn in vergelijking met anderen, en wat die meemaken en moeten doorstaan, alleen maar klein zijn voor mij tov van eerder.. Dus wel persoonlijke teruggang, tenzij ik dit of dat weet te veranderen.

Haha, ergens betekent dit hele gebeuren een stok achter de deur: dan moét je wel creatief worden en eea aanpakken, als je die teruggang weet om te buigen naar vooruitgang. Op welk vlak ook: persoonlijke vooruitgang.
Energie nog langer in dat kl*tecorona stoppen en de verontwaardiging die ik voel over de maatregelen en geklungel enzo, maar weinig invloed op heb?

Of de dingen waar ik wél invloed op heb?
Op eoa manier geeft verontwaardiging ook pit, ipv stilletjes afwachten wat er buiten mezelf besloten wordt van "hogerhand" en hoe eea zich in de wereld en mijn wereld ontwikkelt.
Eigen bagage meeslepen is al heel wat, om opwaarts in beweging te komen, laat staan met al die coronashit er nog bij, wat ik dagelijks nog vrijwillig toevoeg aan die bagage.
pff.

Als ik dié strijdlust nou eens kon inzetten voor eigen doelen en streven?!
Waarom kost dát zoveel meer moeite? Of vrees denk ik dat althans?
Hahaha, dan zie ik de bende achter mijn scherm, ik was vroeg opgestaan om veel te gaan doen, en tis nu kwart over 12, weliswaar uren eerder dan ik altijd in aktie kom, de dag is nog lang niet om, dus als ik NU begin kan ik nog best eea doen!

Dan kan ik iig met enige voldoening op deze dag terugkijken..
Even moed vatten, hoor, nog 1 bakje kof en dan aktie..

Jonesboro schreef: ↑

18-02-2021 10:31

Wow wat zo’n negatieve uitslag wel niet kan doen ...

Vanochtend voor de tv gesport (Tony Horton dvd) de was gedaan, én opgevouwen én in de kast , boodschappen lijstje en ga ik zo halen.

Het is lekker weer, de vogeltjes fluiten... wordt bijna bang van mezelf.

Misschien was t trouwens niet de negatieve uitslag maar t feit dat ik een zoom meeting met een groepje internationale vrienden heb gehad omdat we ons 20 jarig jubileum hadden (Allemaal gestudeerd ergens in Europa) we spreken elkaar eigen alleen via Messenger maar nu via zoom was het als de dag van gisteren dat we daar woonden.

Enige vandaag is dat m’n wasbak in m’n nieuwe badkamer stinkt naar riool

Ohja... en de spanning begint op te lopen omdat dochter (12) morgen uitslag krijgt van haar balletexamen. Die bepaalt of ze naar VO mag. duimen jullie mee?

Dikke knuffel.. FV hoop dat je van t weekend een beetje kunt genieten van t mooiere weer en dat dat je goed doet.

WEl een beetje veel goed nieuws, hoor, Jonesboro!
Ik weet niet of ik dat allemaal kan verwerken, laat staan evenaren, als ik zie dat je zo'n boost had!
(irritant wel, zo'n spiegel van aktie, die jij nu vertegenwoordigt, maar wie weet schrijf ik vanavond ook zulk goed nieuws)

Zou zo'n wegwerpmondkapje ook helpen tegen fijnstof van schuren?
Of daar ook al niet voor?
Ik zie niet op tegen het schuren zelf, maar wel stofzuigen daarna (en op alle spullen die hier op tafel staan.. op alles en overal stofzooi)

Phineas schreef: ↑

18-02-2021 12:01

Ik heb een 'uitje' gehad vandaag, de eerste sinds lange tijd, want zo ongeveer mijn hele leven speelt zich binnen 4 muren af. En ik was bijna verbijsterd dat er overal auto's reden en mensen fietsten. Er is dus toch nog leven aan de andere kant van de voordeur.

Erge is dat als het droog is, ik wéét dat er wat gezelligheid en reuring te vinden is op pakweg 1 km afstand, waar dan gezamenlijk in coronaproof kring een bakje kof gedronken wordt, en ik alleen thuis met dat scherm als gezelschap, terwijl dat helemaal niet hóeft!
Dat lijkt een ietwat masochistische keuze, maar eigenlijk gewoon omdat ik tov anderen too late in beweging kom om aan te kleden en tegen de tijd dat ik buiten kom die kans voorbij is dat ik iemand tref.

Ofwel ik ken mezelf en ik weet nu al dat ik dat zó fijn vind, dat ik blijf hangen en van mijn overige plannen niks terecht komt vandaag.
Dus morgen dan maar, als beloning, als ik vandaag het werk verzet wat ik binnen van plan was.
En al zo traag gaat, oa fysiek toch wel een dingetje is, en moet opbouwen, omdat het nog niet aangepast is aan reele eisen aan mezelf, dus niet matcht met de plannen in mijn hoofd: ff dit ff dat, zoals dat voorheen ging..

Ik snap nu dat dat met burnouts net zo werkt: je hebt je oude energieke zelf in je hoofd, en dat tempo, en daarmee maak je plannen, ,die helemaal niet zo haalbaar blijken. En dan teleurgesteld in jezelf als het langzamer gaat..
Terwijl je juist liefdevolle compassie op jezelf mag loslaten, maar dat voelt dan als "rationalisatie" of toegeeflijk vergoelijken of zo.
Klinkt dat iemand bekend in de oren?

Dat je hogere eisen aan jezelf stelt, dan (nu) niet reeel is?
En je je daar dan mee om de oren slaat, als je dat niet doet omdat je blijft zitten forummen ?

Kut kut godverdomme

ik heb net telefoon van de ggd gehad. Ben in contact geweest met iemand die besmet is. Ik moet in quarantaine totdat ik een negatieve uitslag heb. Zondag kan ik testen ivm de incubatietijd. Hoop dat ik dan een afspraak kan krijgen.Ik voel me prima. Als ik geen test doe moet ik 10 dagen in quarantaine.

Dus vanaf nu tot zeker maandag zit ik nog vaster dan vast. Dagelijkse uitstapje naar ah is er ook niet meer bij.