Coronavirus COVID-19
alle pijlers
De persoonlijke impact...
zondag 19 juli 2020 om 16:20
...en de vraag of ik daar alleen in sta.
Voordat de coronacrisis uitbrak was ik volop bezig met het maken van plannen en het organiseren van bezigheden en ik keek er echt naar uit.
In de eerste instantie dat de quarantaineperiode aanbrak drong het nog niet zo tot me door, maar al snel begon ik het op m'n heupen te krijgen toen ik hoorde dat ik een drievoudige risicofactor heb en het vaccin nog zeker anderhalf jaar op zich zou laten wachten. De moed zakte me in de schoenen.
Alles waar ik mee bezig ben geweest is opgeschort tot weet ik veel wanneer en ik zit hier nagenoeg opgesloten in huis.
In de eerste instantie is er iemand geweest die boodschappen voor me deed, maar daar werd ik gillend gek van, dat zelfs dat ene uitje niet meer kon, dus dat heb ik be-eindigd en ben weer zelf boodschappen gaan doen en dat gaat tot nu toe goed.
Waar ik tegenaan loop is dat ik steeds onrustiger slaap en zelfs tot bewustzijn kom als ik mezelf op mijn tanden en kiezen hoor en voel knarsen, dus het zit diep, maar ik kan er niet precies mij vinger op leggen waar ik iets aan moet veranderen en vooral ook, hoe.
Zijn er meerderen die hier tegenaan lopen? Zo ja, hebben jullie er iets op gevonden om er ontspannen mee om te gaan? Zijn er bezigheden die rust brengen?
Voordat de coronacrisis uitbrak was ik volop bezig met het maken van plannen en het organiseren van bezigheden en ik keek er echt naar uit.
In de eerste instantie dat de quarantaineperiode aanbrak drong het nog niet zo tot me door, maar al snel begon ik het op m'n heupen te krijgen toen ik hoorde dat ik een drievoudige risicofactor heb en het vaccin nog zeker anderhalf jaar op zich zou laten wachten. De moed zakte me in de schoenen.
Alles waar ik mee bezig ben geweest is opgeschort tot weet ik veel wanneer en ik zit hier nagenoeg opgesloten in huis.
In de eerste instantie is er iemand geweest die boodschappen voor me deed, maar daar werd ik gillend gek van, dat zelfs dat ene uitje niet meer kon, dus dat heb ik be-eindigd en ben weer zelf boodschappen gaan doen en dat gaat tot nu toe goed.
Waar ik tegenaan loop is dat ik steeds onrustiger slaap en zelfs tot bewustzijn kom als ik mezelf op mijn tanden en kiezen hoor en voel knarsen, dus het zit diep, maar ik kan er niet precies mij vinger op leggen waar ik iets aan moet veranderen en vooral ook, hoe.
Zijn er meerderen die hier tegenaan lopen? Zo ja, hebben jullie er iets op gevonden om er ontspannen mee om te gaan? Zijn er bezigheden die rust brengen?
maandag 20 juli 2020 om 20:36
Je hebt er eentje terug.
maandag 20 juli 2020 om 20:47
https://nos.nl/artikel/2341314-corona-s ... uropa.html
En door dit oerdomme egoïstische gedrag stevenen we op een tweede lockdown af.
Vreselijk.
En door dit oerdomme egoïstische gedrag stevenen we op een tweede lockdown af.
Vreselijk.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
maandag 20 juli 2020 om 21:07
Ik wil hier best op antwoorden hoor. Ja, dat familielid was inderdaad overleden, en mijn oma heeft inderdaad geen corona.strings-attached schreef: ↑20-07-2020 18:31Het is voor jou een rotjaar. Maar komt dat allemaal door corona? Had dat familie lid niet overleden dan? En je oma hoe sneu ook, heeft blijkbaar geen corona dus kun je dat ook niet de schuld geven.
Shit happens. Maar in hoe verre is het corona gerelateerd of had het zonder corona ook wel zo gelopen.
Maar wel oud en dementerend, waardoor we haar een te lange periode niet hebben kunnen bezoeken, mede omdat we zelf in quarantaine moesten. Gelukkig kunnen we nu met de familie haar nog zoveel mogelijk vertroetelen en haar naderende einde is ook iets waar ik vrede mee kan hebben.
Dus dat komt niet door corona. Maar het overlijden van mijn vader, de bizarre periode van de "lock down" (jaaaa, ik weet het, het was geen échte lock down), het opeens wegvallen van dingen die het leven net dat beetje extra geven en niet te vergeten het intense verdriet en het wegvallen van alle structuur voor onze dochter, is wél corona-gerelateerd, waardoor alles nu even gewoon kut voelt.
En of ik nu corona de schuld geef, of marsmannetjes of mijn tuinstoelen, wat boeit het jou?
Inderdaad shit happens, en ik bepaald zelf hoe ik die shit hanteer.
Ik schreef mijn post niet om medeleven te krijgen of om door jouw kapot te laten relativeren, maar om Cateautje en andere posters te laten weten dat ik het herken hoe ze zich (soms) voelen.
Wie ben jij eigenlijk dat je voor anderen meent te kunnen bepalen hoe ze zich voelen?
maandag 20 juli 2020 om 21:08
Heb nog vaak aan je gedacht, gaat het een beetje?koko67 schreef: ↑20-07-2020 20:06Ik herken veel in wat Sjansje schrijft.
Mijn vader door Corona verloren en mijn moeder ook Corona, maar er doorheen gekomen.
Nu de zorg voor mijn moeder die ( na Corona kwam ze in een delier ) nog steeds niet begrijpt hoe het kan dat haar man, die zo stoer en vitaal was, nu ineens dood is. Het ziekbed van mijn vader heeft ze grotendeels gemist. Door Corona was ze erg verward.
Ik ben nu beelden aan het verwerken, beelden van mijn stoere vader, snakkend naar een beetje lucht. De paniek en de enorme benauwdheid bij hem en het feit dat hij helemaal alleen gestorven is.
maandag 20 juli 2020 om 21:13
Wij zitten in hetzelfde schuitje, ook de VS. Gelukkig geen Arizona. We zijn een jaar geleden verhuisd dus hebben het niet echt naar ons zin hier. Zitten vast in een appartement en kennen vrijwel niemand. Ik ben ook zwanger dus vind het helemaal lastig dat we niet naar Nederland kunnen voor vakantie of familie hier naartoe kunnen komen (ook benauwend dat we niet terug mogen). Maar probeer het positief in te zien, het gaat in ieder geval goed met ons en familiedwynwen schreef: ↑19-07-2020 16:57Nee ik denk niet dat je daar alleen in staat. Ik vind het ook allemaal moeilijk en iedereen heeft op zijn eigen manier last van dit alles.
Mijn man en ik hadden in eerste instantie vonden wij, geluk dat we al van uit huis werkten, maar nu voelen we ook hoe geïsoleerd we zijn.
Waar wij wonen (Arizona) is nu een enorme spike dus ondanks dat er geen lockdown is (onze lockdown was een grap, 5 weken) durven we momenteel nergens heen.
Normaal gesproken zijn de zomers moeilijk want heet (zon 45 graden) maar wel leuk want veel pool parties en bbqs met vrienden en buren. Familie bezoek van zowel zijn als mijn familie uitgesteld tot...wie weet wanneer.
Tsjah dus nu zitten wij toch ook af en toe met zelf medelijden in huis haha.
Wat proberen wij te doen. We hebben de garage een speelkamer gemaakt dus proberen een paar keer per week daar tijd door te brengen, darten, tafeltennis. Soms organiseren we een zoomcall met mensen.
Ik heb een operatie gehad dus daar even van herstellen en dan wil ik een yoga ruimte maken in een vd logeer kamers.
Ook noteren wij allerlei plannen in een bucket list boek
Wellicht voor jou een idee om te mediteren voor het slapen gaan?
Soms vind ik alles bij elkaar wel veel, Corona en de onrust politiek gezien. TO, je staat er niet alleen in! Ik kan mij helemaal voorstellen dat als je ook nog een risico hebt deze periode heel lastig is. Een vriendin van mij kan helemaal het huis niet uit aangezien ze een imuunziekte heeft. We spelen regelmatig Kolonisten van Catan via de ipad met haar en haar kinderen (met zoom of FaceTime). Dan speel je tegen elkaar. Ze drinken met z’n allen wijn en het is altijd erg gezellig. Misschien is zo iets ook wat voor jou?
maandag 20 juli 2020 om 21:23
Jeetje Kokokoko67 schreef: ↑20-07-2020 20:06Ik herken veel in wat Sjansje schrijft.
Mijn vader door Corona verloren en mijn moeder ook Corona, maar er doorheen gekomen.
Nu de zorg voor mijn moeder die ( na Corona kwam ze in een delier ) nog steeds niet begrijpt hoe het kan dat haar man, die zo stoer en vitaal was, nu ineens dood is. Het ziekbed van mijn vader heeft ze grotendeels gemist. Door Corona was ze erg verward.
Ik ben nu beelden aan het verwerken, beelden van mijn stoere vader, snakkend naar een beetje lucht. De paniek en de enorme benauwdheid bij hem en het feit dat hij helemaal alleen gestorven is.
maandag 20 juli 2020 om 21:26
Wat heftigkoko67 schreef: ↑20-07-2020 20:06Ik herken veel in wat Sjansje schrijft.
Mijn vader door Corona verloren en mijn moeder ook Corona, maar er doorheen gekomen.
Nu de zorg voor mijn moeder die ( na Corona kwam ze in een delier ) nog steeds niet begrijpt hoe het kan dat haar man, die zo stoer en vitaal was, nu ineens dood is. Het ziekbed van mijn vader heeft ze grotendeels gemist. Door Corona was ze erg verward.
Ik ben nu beelden aan het verwerken, beelden van mijn stoere vader, snakkend naar een beetje lucht. De paniek en de enorme benauwdheid bij hem en het feit dat hij helemaal alleen gestorven is.
maandag 20 juli 2020 om 21:41
Poeh koko, ik ben er gewoon stil van.... wat ontzettend verdrietig wat jouw familie is overkomen. Heel veel sterkte gewenst!
Ik val zelf ook onder een risiscogroep (ik gebruik imuunonderdrukkende medicijnen), en de eerste periode vermeed ik alle mensen. Wel ging ik de natuur in elke dag, met mijn zoontje. En 1x pw naar de supermarkt.
Inmiddels doe ik eigenlijk alles weer: ik spreek met vrienden af (en hou grotendeels afstand), doe weer huisbezoeken bij mijn cliënten (ook met afstand), doe weer wat vaker boodschappen etc. En nog steeds ga ik elke dag naar buiten.
En ja, daarmee neem ik meer risico dan wanneer ik thuis zou blijven. Maar het afgelopen jaar ben ik ziek thuis geweest. En ik kan eigenlijk pas weer sinds maart normaal de deur uit. Ik ben klaar met noodgedwongen geïsoleerd thuis zitten. Dus ik kies ervoor om het extra risico te nemen. Ik ben ook niet zo bang eigenlijk.
Dus wat helpt mij: sowieso naar buiten gaan elke dag en dan gewoon afstand houden, wel afspreken met mensen die je dierbaar zijn, en niet teveel al het covid nieuws volgen (de belangrijkste berichten komen je toch wel ter ore).
Ik val zelf ook onder een risiscogroep (ik gebruik imuunonderdrukkende medicijnen), en de eerste periode vermeed ik alle mensen. Wel ging ik de natuur in elke dag, met mijn zoontje. En 1x pw naar de supermarkt.
Inmiddels doe ik eigenlijk alles weer: ik spreek met vrienden af (en hou grotendeels afstand), doe weer huisbezoeken bij mijn cliënten (ook met afstand), doe weer wat vaker boodschappen etc. En nog steeds ga ik elke dag naar buiten.
En ja, daarmee neem ik meer risico dan wanneer ik thuis zou blijven. Maar het afgelopen jaar ben ik ziek thuis geweest. En ik kan eigenlijk pas weer sinds maart normaal de deur uit. Ik ben klaar met noodgedwongen geïsoleerd thuis zitten. Dus ik kies ervoor om het extra risico te nemen. Ik ben ook niet zo bang eigenlijk.
Dus wat helpt mij: sowieso naar buiten gaan elke dag en dan gewoon afstand houden, wel afspreken met mensen die je dierbaar zijn, en niet teveel al het covid nieuws volgen (de belangrijkste berichten komen je toch wel ter ore).
maandag 20 juli 2020 om 22:00
Sjansje en Koko .
Ik merk dat ik vooral verdrietig ben als ik kijk hoe de eerste maanden van mijn kleintje zijn geweest. Na zo'n tien jaar was mijn zoon er dan eindelijk en dan wordt je geboren middenin de corona crisis... maar een handjevol mensen heeft hem als pasgeborene kunnen bewonderen en zo'n 80% van familie en vrienden heeft hem nog nooit irl gezien. De eerste Pasen die bij ons een traditie is heb ik thuis besteed, eerste koningsdag niet leuk naar een vrijmarkt, mijn eerste moederdag voelt toch een beetje gek zo opgesloten in huis. En zo zijn er nog meer dingen. Ik mis een beetje het trots je kindje aan de wereld tonen. De andere kant is dat we erg goed gehecht zijn doordat we zoveel tijd samen kunnen besteden. Het is echt zonde dat we weinig andere mensen zien want het is een heerlijke sociale baby die mensen geweldig vindt.
En natuurlijk is het niks met de verliezen die mensen hebben geleden, maar dit maakt me soms wel verdrietig. Het is heel anders dan ik me had voorgesteld. En ieder zijn eigen leed, genoeg narigheid meegemaakt om te weten dat dit "peanuts" is en toch raakt het me en ik vind dat het ook mag raken.
.Ik merk dat ik vooral verdrietig ben als ik kijk hoe de eerste maanden van mijn kleintje zijn geweest. Na zo'n tien jaar was mijn zoon er dan eindelijk en dan wordt je geboren middenin de corona crisis... maar een handjevol mensen heeft hem als pasgeborene kunnen bewonderen en zo'n 80% van familie en vrienden heeft hem nog nooit irl gezien. De eerste Pasen die bij ons een traditie is heb ik thuis besteed, eerste koningsdag niet leuk naar een vrijmarkt, mijn eerste moederdag voelt toch een beetje gek zo opgesloten in huis. En zo zijn er nog meer dingen. Ik mis een beetje het trots je kindje aan de wereld tonen. De andere kant is dat we erg goed gehecht zijn doordat we zoveel tijd samen kunnen besteden. Het is echt zonde dat we weinig andere mensen zien want het is een heerlijke sociale baby die mensen geweldig vindt.
En natuurlijk is het niks met de verliezen die mensen hebben geleden, maar dit maakt me soms wel verdrietig. Het is heel anders dan ik me had voorgesteld. En ieder zijn eigen leed, genoeg narigheid meegemaakt om te weten dat dit "peanuts" is en toch raakt het me en ik vind dat het ook mag raken.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
maandag 20 juli 2020 om 22:13
Wij man en ik. Hebben er niet zo ontzettend veel last van gehad.
Geen kinderen meer thuis om voor te zorgen.en ook geen ouders waar we zorgen om hadden.
Wel gemist de stad in gaan met n vriendin en n terrasje pakken .maar intussen is dat ook weer gebeurd.heb al n paar terrassen weer gehad.netjes op afstand.
Maar ik baal nu ontzettend dat het overal de kop weer op steekt,Mensen die zich nu in het buitenland nergens aan houden.en straks komen ze allemaal terug .en dan.?
Vanavond op t.v .in Hillegom.komt vanuit n café.neem aan dat ze met te veel mensen op een zaten.Ja ik zie de tweede lockdown wel komen ..
Zou het heel erg vinden. Wens je sterkte cateautje.
Geen kinderen meer thuis om voor te zorgen.en ook geen ouders waar we zorgen om hadden.
Wel gemist de stad in gaan met n vriendin en n terrasje pakken .maar intussen is dat ook weer gebeurd.heb al n paar terrassen weer gehad.netjes op afstand.
Maar ik baal nu ontzettend dat het overal de kop weer op steekt,Mensen die zich nu in het buitenland nergens aan houden.en straks komen ze allemaal terug .en dan.?
Vanavond op t.v .in Hillegom.komt vanuit n café.neem aan dat ze met te veel mensen op een zaten.Ja ik zie de tweede lockdown wel komen ..
Zou het heel erg vinden. Wens je sterkte cateautje.
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
maandag 20 juli 2020 om 22:24
Wat bedoel je, is dit sarcastisch?
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
maandag 20 juli 2020 om 22:28
Hoe bedoel je dit?
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
maandag 20 juli 2020 om 22:36
Ze is herstellende van een depressie, schrijft ze. De essentie daarvan is dat je het leven nu niet bepaald ervaart als een feest.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 20 juli 2020 om 22:40
Ik moet de eerste nog tegenkomen met mijn veerkracht, zelfs nu ik een ouwe muts ben en niet meer zo krachtig als ooit.Hexopbezemsteel schreef: ↑20-07-2020 22:36Ze is herstellende van een depressie, schrijft ze. De essentie daarvan is dat je het leven nu niet bepaald ervaart als een feest.
maandag 20 juli 2020 om 23:17
Het heeft ook gewoon niks met veerkracht te maken.
Kracht of wat minder kracht, iedereen mag en kan flink balen van deze periode. Het is raar, anders, en je hebt er zelf maar zo weinig invloed op.
Iedereen ervaart dat op z'n eigen manier. Sommigen fietsen er fluitend doorheen, anderen vinden het wat lastig maar meer ook niet en op weer anderen heeft het (om wat voor reden ook, en die reden doet er ook geen fluit toe) grote impact.
En dat mag je best even spuien, ook dat kan al helpen.
maandag 20 juli 2020 om 23:38
Ook behoorlijk mwah. Nog steeds dromen over die laatste uren, het moment dat ze de beademing stopzetten, de gehavende aanblik van zijn gezicht.
En nu ik dagelijks aan oma's bed zit ook overdag weer meer flashbacks, die steen in mijn maag is weer terug.
Sterkte met alles, lieve, dappere Koko, we komen er allebei wel. Het kost tijd.
maandag 20 juli 2020 om 23:42
Natuurlijk, Kia!! Zo'n pasgeboren puk wil je toch aan iedereen die je lief is tonen. Logisch dat je daar verdrietig over bent.Kia•Ora schreef: ↑20-07-2020 22:00Sjansje en Koko
Ik merk dat ik vooral verdrietig ben als ik kijk hoe de eerste maanden van mijn kleintje zijn geweest. Na zo'n tien jaar was mijn zoon er dan eindelijk en dan wordt je geboren middenin de corona crisis... maar een handjevol mensen heeft hem als pasgeborene kunnen bewonderen en zo'n 80% van familie en vrienden heeft hem nog nooit irl gezien. De eerste Pasen die bij ons een traditie is heb ik thuis besteed, eerste koningsdag niet leuk naar een vrijmarkt, mijn eerste moederdag voelt toch een beetje gek zo opgesloten in huis. En zo zijn er nog meer dingen. Ik mis een beetje het trots je kindje aan de wereld tonen. De andere kant is dat we erg goed gehecht zijn doordat we zoveel tijd samen kunnen besteden. Het is echt zonde dat we weinig andere mensen zien want het is een heerlijke sociale baby die mensen geweldig vindt.
En natuurlijk is het niks met de verliezen die mensen hebben geleden, maar dit maakt me soms wel verdrietig. Het is heel anders dan ik me had voorgesteld. En ieder zijn eigen leed, genoeg narigheid meegemaakt om te weten dat dit "peanuts" is en toch raakt het me en ik vind dat het ook mag raken.
En nee, geen peanuts, jouw verdriet is jouw verdriet, dat hoeft niet langs een meetlat en al zeker geen verontschuldiging! En dat geldt voor iedereen die zich klote voelt.
dinsdag 21 juli 2020 om 01:11
Oh nee, ik vergelijk het ook niet met een ander hoor. Maar meer met mijn eigen leven, dit is zo klein vergeleken met de rest. En ben dankbaar voor dat kleintje dat naast me ligt. Het is alleen zo anders dan verwacht nu zo door corona en heel tegenstrijdig, heel blij dat hij er is maar af en toe verdrietig omdat hij op zo'n rottig moment is geboren.sjansje schreef: ↑20-07-2020 23:42Natuurlijk, Kia!! Zo'n pasgeboren puk wil je toch aan iedereen die je lief is tonen. Logisch dat je daar verdrietig over bent.
En nee, geen peanuts, jouw verdriet is jouw verdriet, dat hoeft niet langs een meetlat en al zeker geen verontschuldiging! En dat geldt voor iedereen die zich klote voelt.
Heel veel sterkte, ik hoop dat je fijne mensen in je omgeving hebt waar je mee kunt praten. Zoiets moeten meemaken is echt heel naar. Gun jezelf vooral de tijd en wees lief voor jezelf.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
