Overspannen van de kinderen?

Ik zit overspannen thuis sinds anderhalve week. Enorm moe, elke dag hoofdpijn, chaos in m'n hoofd, emotioneel, lusteloos, ik voel me een wrak. Voornamelijk vanwege corona en de sluiting van de scholen. Mijn kinderen (7 en 8 jaar) zijn druk, emotioneel en heftig (en lief natuurlijk!) Ze hebben zo'n slechte concentratie dat je er constant naast moet zitten, anders doen ze niks. Vanuit school is er al wel een traject opgestart voor beiden (vermoeden ADD/ADHD), maar voordat dat echt loopt zijn we weer maanden verder. En intussen ploeteren we door.

Ik werk in de GGZ met een zware doelgroep en hoge werkdruk, maar dit kon ik altijd prima aan. Ik werk hier nu drie jaar, ervoor werkte ik meer uren met een nog zwaardere doelgroep, dus mijn werk voelde altijd als vakantie. Nu helaas niet meer. Ik ben voor ik me ziek meldde zelfs heel erg uitgevallen tegen een patiënte die dit absoluut niet verdiende, iets wat ik nooit zou doen normaal gesproken.

Toch voel ik dat de overspannenheid echt van thuis komt, van de non-stop drukte, de ruzies, het lawaai. Ook mijn zorgen spelen mee, ik wil dat ze gelukkig zijn maar dat is nu niet zo. Ondertussen zijn we in gesprek met de IB-er, het CJG, de fysiotherapeut, de GGZ en ik weet dat het goed gaat komen, maar dankzij wachtlijsten zijn we er nog lang niet. En ondertussen is het thuis elke dag 'feest'.

Mijn man is zzp'er. Heeft het nu superdruk gelukkig, maar vanwege corona zal dat over een tijdje stil liggen dus hij wil al het werk aanpakken wat er nu nog ligt om de buffer te vergroten. Hij doet veel in huis en met de kinderen waar hij kan, maar werkt nu ook 40-50 uur per week, dus ook hij loopt op z'n tandvlees.

Ik probeer van alles in te zetten, ben op gesprek gegaan bij de praktijkondersteuner, wacht op een oproep van de bedrijfsarts, mijn leidinggevende zoekt een coach voor me. Maar ook daar zijn wachtlijsten dus pas over een paar weken kan er iemand met me mee denken. En ondertussen ben ik thuis en heb ik het idee dat dat niet helpt. Als de kinderen even weg zijn (ze mochten nu allebei logeren bij iemand dus vandaag het huis leeg) dan gaat het wel. Maar ze komen zo weer thuis en dan heb ik direct weer kortsluiting. De meeste dagen is er sowieso wel eentje thuis, soms ook twee.

Ik doe wat ik kan om m'n energie terug te vinden, ik wandel dagelijks veel en probeer leuke dingen met de kinderen te doen. Ga op tijd naar bed, maar ik kan slecht slapen en word vaak wakker. De dingen waar ik echt energie uit haal kunnen nu niet dankzij corona of gebrek aan concentratie, dus ik moet op zoek naar wat anders.

Vorige week heb ik weinig gedaan. Geslapen, gewandeld, bezig met de kinderen, wat genetflixt, maar ik merk dat dat niet werkt. Het kost me meer energie dan het oplevert. Soms is alleen het opstaan van bank al iets waar ik de puf niet voor heb.

Ik overweeg om weer aan het werk te gaan, daar is het rustiger dan hier en dan doe ik tenminste wat, maar van de gedachte alleen krijg ik ook een knoop in m'n buik. Ik ben daar te emotioneel (elke dag huilbuien, dat kan niet op het werk) ongeconcentreerd en moe voor. Mijn kinderen steeds wegsturen is geen optie. Ze gaan wel regelmatig ergens anders werken, maar familie geeft aan het ook pittig te vinden en niet elke dag te willen/kunnen. Noodopvang is afgeraden door de juf en de IB-er, gezien de problemen bij de kinderen en de vorm van de opvang (grote drukke groepen met weinig begeleiding).

Maar wat dan wel? Wie herkent dit en heeft de gouden tip? Ik wil me zo graag weer wat beter voelen of in ieder geval het gevoel te hebben iets te doen waardoor het beter wordt...

S-Groot schreef: ↑

27-01-2021 11:52

Fijn hoor, dat buffelen van je man. Maar ten koste van wat en vooral van wie? Laat dat eens tot je doordringen.

Je kunt wel jezelf willen verbeteren, maar iedereen heeft een grens. Tijd om naar JOUW grens te luisteren. Dus kinderen meer onder de hoede van een ander (je man, betaalde oppas). En als je ze naar familie doet, doe je ze dan allebei naar dezelfde? Zou ik niet doen aangezien men dat heel zwaar vindt.

En met gekibbel: stuur er gewoon ook geregeld één naar zijn/haar kamer.

We doen ze nooit bij dezelfde oppas. Ten eerste omdat de familie dit teveel vindt, maar ze leiden elkaar dan ook zo erg af dat er helemaal niks meer van werken komt.

Naar hun kamer stuur ik ze ook weleens, maar dan ruziën ze door de muren heen. De oudste is ook nog eens erg angstig, dus die durft niet alleen naar boven.

Erg fijn dat jullie meedenken trouwens, even een klankbord te hebben.
Ik ga op zoek naar meer opvang en vanavond met mijn man in gesprek.

Blijft nog wel de vraag wat ik dan ga doen als ik meer rust krijg. Want hele dagen op de bank zitten helpt ook niet echt denk ik. Heeft iemand tips voor leuke, ontspannende dingen ten tijde van corona? Ik wandel al wel veel. Normaal word ik blij van nieuwe dingen ontdekken, maar mijn stad ken ik inmiddels al door en door van het lopen en ik heb zo'n kortsluiting in m'n hoofd dat ik niks anders kan bedenken...

S-Groot schreef: ↑

27-01-2021 12:02

Je moet er dan ook maar eentje naar boven sturen (en anders doe je oordoppen in, beetje creatief denken). Maak er afspraken over met ze en geef aan dat je het nu gewoon echt niet trekt. Laat ze meedenken over oplossingen tegen het gekibbel en over oplossingen om het gekibbel te stoppen.

Ze doen ook echt wel hun best hoor. Ze weten dat mijn hoofd nu net zo vol zit als die van hun en dat ze rekening met me proberen te houden. En soms gaat dat heel goed, maar als de emoties oplopen knalt het er weer net zo hard uit. Het is voor hun ook heftig, dus ik snap ook wel waarom ze uit de band springen af en toe. Ze vervelen zich, missen school en moeten dan ook nog vaak ergens anders heen om te werken. Dan nog een moeder met huilbuien die af en toe ontploft. En dan zijn we ook nog een familielid verloren aan corona, ook dat speelt mee. Ook in de angst van de oudste die doodsbang is dat er meer ziek worden.

Gezien de tips moet ik de noodopvang misschien toch maar heroverwegen... Ik zal zo eens met school bellen om te overleggen of er ook rustigere dagen zijn.

Surebaby schreef: ↑

27-01-2021 12:15

Ik maak legosets, iets met je handen doen waar je even focus op moet hebben werkt voor mij goed.

Dat is een goeie! Dat ik daar niet aan dacht, we hebben bakken met Lego en dat vinden we alledrie leuk. Thanks!

Surebaby schreef: ↑

27-01-2021 12:14

Wat pittig voor je to
Komt het misschien ook door je werk, dat he en onderwijs wil geven maar ook je interne hulpverlener aanstaat?
Ik heb een achtergrond in de hulpverlening en werk nu in het onderwijs. Ik merk dat ik op werk veel heb aan een collega die die valkuil bij me ziet.
En me erop wijst hoeveel uur ik heb en wat mijn taak is.
Ik kan me voorstellen dat dat thuis met je eigen kinderen helemaal lastig is.
Ik zou met school afspreken sat he gezien de problematiek van je kinderen je focust op een deel van het onderwijs.
Verder hebben wij thuis op idee van de kinderen een dagplanning, en afvinklijsten.
Dus ook thee, even dansen, etc en alles elke dag op hetzelfde moment.
Ikzelf heb al voor mezelf besloten dat ik niet, wat mijn kinderen het liefst hebben, de hele dag alles naast ze mee gaan doen.
Dat lukt ten dele (gister voor het eerst een off day waarbij ik tegen man heb geroepen dat ze hun REET nog niet zelf af kunnen vegen...).
Ik focus daarnaast meer op 'je best doen' dan wat de juffen allemaal sturen. Dus uitgebreid bejubelen dat er een moeilijker taakje wordt gepakt.
Maar het klinkt echt heel pittig en ik zou me dus focussen op een dagstructuur met veel kleine succesmomenten.
En in jouw geval fuck die planning.
Het is al heel wat dat je de dag doorkomt en ieder iets wat 'gewerkt' wordt is mooi meegenomen.

Enik vind het heel slap dat school dit zo regelt en ook niet corona proof.

Dat klopt wel. Ik wil graag dat het goed gaat. Vorig jaar was oudste bijna blijven zitten ondanks IQ van 130 (was de eerste test, volgende test ADHD komt binnenkort) en dankzij inzet bij thuisscholing is ze met sprongen vooruit gegaan. Die inzet hen ik nu niet meer, dus ik ben bang dat ze toch weer achteruit gaat. Ze snapt het allemaal prima, maar het komt er niet uit als ze afwezig of druk is. En ik ben bang dat ze als ze blijft zitten nog ongelukkiger wordt. Haar zusje leert makkelijker, en als ze bij haar in de klas komt geeft dat een deuk in haar zelfvertrouwen vrees ik. En dan gaat zusje aan haar hangen (sociaal gezien is die wat minder sterk), da's ook niet goed.
Ik probeer het desondanks los te laten, maar gevoel en verstand staat mijlenver uit elkaar op dat punt.

Over school heb je helemaal gelijk. Ze pakken het sowieso niet goed op vind ik. Amper online les, uitleg of filmpjes, en dan ook nog die stomme opzet van de noodopvang...

Majime schreef: ↑

27-01-2021 12:17

Wat zegt je man ervan? Ik denk dat de sleutel van de oplossing bij hem ligt. Heb je voor de rest een netwerk? Opa´s en oma´s, of een oppas die een paar middagen kan komen helpen?

Het klinkt echt alsof je rustig nodig hebt. Hotels zijn open, kun je daar niet twee nachtjes naartoe in het weekend? Waar zou je zin in hebben? Uitslapen? Goed boek lezen? Een uur in bad liggen? Rust aan je hoofd? Een boswandeling van een uur?

Ik zou het jezelf echt gunnen. Waarom ben je zo streng op jezelf?

Man vindt het ook pittig, het zou me niets verbazen als hij ook binnenkort opgebrand is.

Het allerliefst zou ik nu met mijn beste vriendin op een terrasje in Florence zitten, of met man in Amsterdam. Maar dat gaat even niet. Ik krijg wel net een bericht van mijn zwager en schoonzus, die gaat dit weekend in ons huis met de kinderen en dan mogen wij een nachtje in hun huis even samen zijn en bijkomen!

We hebben echt wel een fijn netwerk en mensen die doen wat ze kunnen voor ons. Maar daar zitten ook grenzen aan, die vinden het vaak nog pittiger omdat ze de drukte juist niet zo gewend zijn en na een dagje ook even moeten bij komen.

Mijn vrienden lopen nu ook allemaal op hun tandvlees (meesten hebben kinderen en zitten er zelf ook door heen) maar daar vind ik wel een luisterend oor als dat nodig is.

lisbeth schreef: ↑

27-01-2021 12:30

geen oplossing maar je kunt ook buiten school om hulp en begeleiding zoeken voor adhd. dat hebben wij ook gedaan. afspraak bij huisarts, verwijzing voor psychologisch onderzoek en een vrijgevestigde kinderpsycholoog zoeken. je wilt hier gewoon zo snel mogelijk hulp bij.

Ja, daar zijn we nu ook mee bezig. We zijn voor de oudste in de fase van onderzoeken en aansluitend bieden ze een traject aan nav de uitkomst. De jongste is nog maar net aangemeld nadat de coach aangaf dat ze toch naar de GGZ moet voor betere behandeling. Daar hebben we over drie weken een intake voor. De coach was een idee van school, leuk bedoeld maar gevoelsmatig een vertraging van een half jaar, het heeft niet veel opgeleverd in ieder geval.