Entertainment
alle pijlers
Als wij de bal hebben....
vrijdag 25 maart 2016 om 16:24
Johan Cruijff heeft ervoor gezorgd dat Spanje van het juk van Franco werd bevrijd. Nog nooit had één club verloren van Real Madrid, omdat Franco dat niet wilde. Dat Barcelona won van Madrid was niet alleen een overwinning van een voetbalploeg, maar een overwinning op het totalitaire regime van Franco. Cruijff was voor de Catalanen in het bijzonder, maar voor alle Spanjaarden El Salvador.
Die overwinning was groter dan voetbal, het was de bevrijding van de Spanjaarden.
Die overwinning was groter dan voetbal, het was de bevrijding van de Spanjaarden.
vrijdag 25 maart 2016 om 16:35
quote:Katherina schreef op 25 maart 2016 @ 16:24:
Johan Cruijff heeft ervoor gezorgd dat Spanje van het juk van Franco werd bevrijd. Nog nooit had één club verloren van Real Madrid, omdat Franco dat niet wilde. Dat Barcelona won van Madrid was niet alleen een overwinning van een voetbalploeg, maar een overwinning op het totalitaire regime van Franco. Cruijff was voor de Catalanen in het bijzonder, maar voor alle Spanjaarden El Salvador.
Die overwinning was groter dan voetbal, het was de bevrijding van de Spanjaarden.Gelukkig maar hebben we Spanjaarden dan niks te danken aan de transitie en Adolfo Suarez. ????
Johan Cruijff heeft ervoor gezorgd dat Spanje van het juk van Franco werd bevrijd. Nog nooit had één club verloren van Real Madrid, omdat Franco dat niet wilde. Dat Barcelona won van Madrid was niet alleen een overwinning van een voetbalploeg, maar een overwinning op het totalitaire regime van Franco. Cruijff was voor de Catalanen in het bijzonder, maar voor alle Spanjaarden El Salvador.
Die overwinning was groter dan voetbal, het was de bevrijding van de Spanjaarden.Gelukkig maar hebben we Spanjaarden dan niks te danken aan de transitie en Adolfo Suarez. ????
vrijdag 25 maart 2016 om 16:39
quote:Katherina schreef op 25 maart 2016 @ 16:24:
Johan Cruijff heeft ervoor gezorgd dat Spanje van het juk van Franco werd bevrijd. Nog nooit had één club verloren van Real Madrid, omdat Franco dat niet wilde. Dat Barcelona won van Madrid was niet alleen een overwinning van een voetbalploeg, maar een overwinning op het totalitaire regime van Franco. Cruijff was voor de Catalanen in het bijzonder, maar voor alle Spanjaarden El Salvador.
Die overwinning was groter dan voetbal, het was de bevrijding van de Spanjaarden.
Mooi dit stuk, een grootheid deze man.
Ik hoorde op het nieuws dat het in Spanje binnen de wet is geregeld dat er binnen 48 begraven/gecremeerd moet worden.
Johan Cruijff heeft ervoor gezorgd dat Spanje van het juk van Franco werd bevrijd. Nog nooit had één club verloren van Real Madrid, omdat Franco dat niet wilde. Dat Barcelona won van Madrid was niet alleen een overwinning van een voetbalploeg, maar een overwinning op het totalitaire regime van Franco. Cruijff was voor de Catalanen in het bijzonder, maar voor alle Spanjaarden El Salvador.
Die overwinning was groter dan voetbal, het was de bevrijding van de Spanjaarden.
Mooi dit stuk, een grootheid deze man.
Ik hoorde op het nieuws dat het in Spanje binnen de wet is geregeld dat er binnen 48 begraven/gecremeerd moet worden.
vrijdag 25 maart 2016 om 18:56
Kippenvel: 'Cruijff trok zijn shirt aan en deed mee met het seropositieve team'
Johan Cruijff in 2004 in Zuid-Afrika.
Twaalf jaar geleden opende Johan Cruijff in Zuid-Afrika het eerste internationale Cruijff-court. Zonder aarzeling sloot hij zich aan bij een elftal van seropositieve spelers. Kippenvel. Silvia Brens, die erbij was voor RTL Nieuws, schrijft over die bijzondere dag.
Het was in township Elandsdoorn, 200 kilometer ten noorden van Johannesburg. Een bevlogen Nederlandse arts, Hugo Tempelman, runde daar een kliniek. De arts behandelde destijds, in 2004, vooral mensen met aids. Mensen die vaak met de nek werden aangekeken. Mensen die dachten dat ze dood zouden gaan.
Medicijnen slikken
Tempelman probeerde ze ervan te overtuigen dat ze konden blijven leven, als ze maar medicijnen zouden slikken. En als ze zich maar niets zouden aantrekken van mensen die hen schuwden omdat ze aids hadden. Op de ziekte lag een enorm taboe.
De arts behandelde ze, maar ging ook verder. Hij richtte een bakkerij op, om te zorgen dat mensen te eten hadden. Hij wilde ze laten genieten van de wilde dieren in de buurt. En hij wilde ze laten sporten. En daar kwam Cruijff om de hoek kijken.
Eén grote achterstandsbuurt
Tempelman: "Cruijff heeft na zijn voetbalcarrière de Cruijff Foundation opgericht. Daarmee legde hij voetbalveldjes aan in Nederland. Veldjes in achterstandsbuurten. Heel mooi werk, maar ik heb hem benaderd en zei tegen hem: mijn township is één grote achterstandsbuurt, kun je niet hier een veld aanleggen? Dan kun je iets doen buiten Nederland. Hij ging erop in."
Met het geld waar in Nederland één voetbalveldje van kon worden gemaakt, kon Tempelman een heel sportcomplex inrichten.
"We nodigden Cruijff en zijn vrouw natuurlijk uit bij de opening. We hadden een wedstrijd georganiseerd tussen hiv-positieve en hiv-negatieve mensen. Dit om te laten zien dat hiv-positieven gewone mensen zijn, die natuurlijk ook een potje voetbal kunnen spelen."
Nummer 14
Cruijff kreeg ook een T-shirt, natuurlijk met het nummer 14. Tempelman: "Het eerste wat hij deed, was het aantrekken en meespelen met de seropositieve mensen. Geweldig. Dit was heel bijzonder. Er heerste zo'n groot taboe op mensen met aids. Dat nu zo'n beroemdheid met ze ging spelen, deed veel. Het typeert hem."
Ook zanger Herman van Veen was bij de opening. Die speelde mee bij het andere team. Van Veen had met zijn stichting geld beschikbaar gesteld voor de townshipjeugd zodat ze eens een kijkje konden nemen in een wildpark in de buurt. De Afrikaanse jongeren hadden nog nooit een zebra of leeuw gezien, en dat terwijl westerse toeristen ze wel konden bewonderen.
Doel: 2010 halen
Tempelman over de opening: "We hadden ook een speciale leus voor die dag: 'Door 3 pillen per dag zullen wij 2010 halen.' Het jaartal 2010, het jaar van het WK voetbal in Zuid-Afrika. En dat is gelukt. Mensen namen destijds, in 2004, lang niet altijd hun medicijnen in. Wij pushten hen om het wel te doen. Het voetbalteam met de seropositieven heeft 2010 gehaald, en verder. Dankzij de medicijnen."
Een bijzonder moment dus voor de mensen van de kliniek en daarbuiten. Er was ook wel wat kritiek. Sommige townshipbewoners hadden liever stromend water in hun huis gehad, of elektriciteit, in plaats van een voetbalveld. Maar anderen waren juist blij. Want niet alleen mensen met hiv of aids konden nu gaan voetballen, ook mensen met een handicap waren welkom. Gehandicapte voetballers, basketballers, tennissers kunnen er terecht. En twaalf jaar later staat het complex er nog.
"Mijn boodschap is dat Johan mag rusten", zegt Tempelman. "Zijn nalatenschap leeft voort. In de sport, voor de gehandicapte sport en door zijn foundation, een geschenk aan de hele wereld."
Johan Cruijff in 2004 in Zuid-Afrika.
Twaalf jaar geleden opende Johan Cruijff in Zuid-Afrika het eerste internationale Cruijff-court. Zonder aarzeling sloot hij zich aan bij een elftal van seropositieve spelers. Kippenvel. Silvia Brens, die erbij was voor RTL Nieuws, schrijft over die bijzondere dag.
Het was in township Elandsdoorn, 200 kilometer ten noorden van Johannesburg. Een bevlogen Nederlandse arts, Hugo Tempelman, runde daar een kliniek. De arts behandelde destijds, in 2004, vooral mensen met aids. Mensen die vaak met de nek werden aangekeken. Mensen die dachten dat ze dood zouden gaan.
Medicijnen slikken
Tempelman probeerde ze ervan te overtuigen dat ze konden blijven leven, als ze maar medicijnen zouden slikken. En als ze zich maar niets zouden aantrekken van mensen die hen schuwden omdat ze aids hadden. Op de ziekte lag een enorm taboe.
De arts behandelde ze, maar ging ook verder. Hij richtte een bakkerij op, om te zorgen dat mensen te eten hadden. Hij wilde ze laten genieten van de wilde dieren in de buurt. En hij wilde ze laten sporten. En daar kwam Cruijff om de hoek kijken.
Eén grote achterstandsbuurt
Tempelman: "Cruijff heeft na zijn voetbalcarrière de Cruijff Foundation opgericht. Daarmee legde hij voetbalveldjes aan in Nederland. Veldjes in achterstandsbuurten. Heel mooi werk, maar ik heb hem benaderd en zei tegen hem: mijn township is één grote achterstandsbuurt, kun je niet hier een veld aanleggen? Dan kun je iets doen buiten Nederland. Hij ging erop in."
Met het geld waar in Nederland één voetbalveldje van kon worden gemaakt, kon Tempelman een heel sportcomplex inrichten.
"We nodigden Cruijff en zijn vrouw natuurlijk uit bij de opening. We hadden een wedstrijd georganiseerd tussen hiv-positieve en hiv-negatieve mensen. Dit om te laten zien dat hiv-positieven gewone mensen zijn, die natuurlijk ook een potje voetbal kunnen spelen."
Nummer 14
Cruijff kreeg ook een T-shirt, natuurlijk met het nummer 14. Tempelman: "Het eerste wat hij deed, was het aantrekken en meespelen met de seropositieve mensen. Geweldig. Dit was heel bijzonder. Er heerste zo'n groot taboe op mensen met aids. Dat nu zo'n beroemdheid met ze ging spelen, deed veel. Het typeert hem."
Ook zanger Herman van Veen was bij de opening. Die speelde mee bij het andere team. Van Veen had met zijn stichting geld beschikbaar gesteld voor de townshipjeugd zodat ze eens een kijkje konden nemen in een wildpark in de buurt. De Afrikaanse jongeren hadden nog nooit een zebra of leeuw gezien, en dat terwijl westerse toeristen ze wel konden bewonderen.
Doel: 2010 halen
Tempelman over de opening: "We hadden ook een speciale leus voor die dag: 'Door 3 pillen per dag zullen wij 2010 halen.' Het jaartal 2010, het jaar van het WK voetbal in Zuid-Afrika. En dat is gelukt. Mensen namen destijds, in 2004, lang niet altijd hun medicijnen in. Wij pushten hen om het wel te doen. Het voetbalteam met de seropositieven heeft 2010 gehaald, en verder. Dankzij de medicijnen."
Een bijzonder moment dus voor de mensen van de kliniek en daarbuiten. Er was ook wel wat kritiek. Sommige townshipbewoners hadden liever stromend water in hun huis gehad, of elektriciteit, in plaats van een voetbalveld. Maar anderen waren juist blij. Want niet alleen mensen met hiv of aids konden nu gaan voetballen, ook mensen met een handicap waren welkom. Gehandicapte voetballers, basketballers, tennissers kunnen er terecht. En twaalf jaar later staat het complex er nog.
"Mijn boodschap is dat Johan mag rusten", zegt Tempelman. "Zijn nalatenschap leeft voort. In de sport, voor de gehandicapte sport en door zijn foundation, een geschenk aan de hele wereld."
I’m doing superhero stuff. I’m staying focused. If anybody comes in here looking for trouble, oh, they’re going to meet my partners. We’re talking about paw and order.
vrijdag 25 maart 2016 om 21:49
quote:MonkeyTown schreef op 25 maart 2016 @ 21:38:
Mooi stuk, Charlotte!Ja vind ik ook. En met al die ellende en het verdriet die de laatste jaren afspeelt in de wereld. Omdat mensen elkaar ten gronde richten vanwege hun haat naar elkaar. Ik soms niet begrijp waarom mensen elkaar zo haten dat ze elkaar kapot willen maken. ik niet meer geloof in dat er ook nog lieve goede mensen bestaan. Denk ik aan iemand als Johan Cruijff die de wereld een stuk mooier heeft gemaakt en mensen bij elkaar heeft gebracht ipv ze uit elkaar te drijven. Ze bestaan gelukkig nog.
Mooi stuk, Charlotte!Ja vind ik ook. En met al die ellende en het verdriet die de laatste jaren afspeelt in de wereld. Omdat mensen elkaar ten gronde richten vanwege hun haat naar elkaar. Ik soms niet begrijp waarom mensen elkaar zo haten dat ze elkaar kapot willen maken. ik niet meer geloof in dat er ook nog lieve goede mensen bestaan. Denk ik aan iemand als Johan Cruijff die de wereld een stuk mooier heeft gemaakt en mensen bij elkaar heeft gebracht ipv ze uit elkaar te drijven. Ze bestaan gelukkig nog.
I’m doing superhero stuff. I’m staying focused. If anybody comes in here looking for trouble, oh, they’re going to meet my partners. We’re talking about paw and order.
zaterdag 26 maart 2016 om 08:43
https://www.youtube.com/watch?v=tNu7XLtc7Zo
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 26 maart 2016 om 08:52
Youp:
Witte donderdag. Was net de verstopeitjes op kleur aan het sorteren toen de telefoon ging. Mijn zoon. Johan Cruijff was overleden. Ik zapte naar teletekst en daar stond het in koeienletters. Nog geen details. Die zouden volgen. Vanaf dat moment werd het chaos. In mijn hoofd, mijn mobieltje, mijn iPad, mijn laptop, mijn televisie, mijn vrouw, mijn vrienden. Het huilen stond me nader dan het denken. Johan dood. Onmogelijk. Johan was van iedereen. Een vriend, een broer, een neef, een buurjongen, een oom, een stamgast en hij was onsterfelijk. We wisten dat hij ziek was, maar het ging goed. Hij stond met 2-0 voor. Had hij zelf gezegd. Oké, hij kletste wel vaker uit zijn nek, dat maakte hem juist zo leuk en bijzonder, maar toch…
Of hij een jeugdheld was? Nee. Hij was meer. Hij was mijn hele jeugd. Toen ik negen was debuteerde hij bij Ajax en vanaf dat moment sjouwde hij door mijn dromen. En niet alleen mijn dromen. Hij was elke zondagavond op de televisie en had de ene mooie actie nog niet gemaakt of hij was al met de volgende bezig. Allemaal in zwart-wit. Het leken dromen, maar het was allemaal echt gebeurd. Die middag in een stadion. Meestal in De Meer. Onnavolgbaar mannetje. Ongrijpbaar en watervlug. Als je dacht dat hij een voorzet ging geven, prikte hij hem in de goal en rekende je op een doelpunt, dan gaf hij hem alsnog af aan iemand die beter stond of die hij het gewoon gunde. Hij plukte de ballen met zijn wreef uit de lucht, echt als een Noerejev, maakte rare hakkies, onmogelijke omhalen, gaf niet te begrijpen passes, nam de leukste pingel ooit en prikte de bal weergaloos over doelman Ton Thie, die daar de rest van zijn leven slecht van heeft geslapen.
Mijn zoon belde om half twee, een kleine drie kwartier later, de helft van een voetbalwedstrijd dus, keek ik op mijn telefoon. Het was bijna kwart over twee. 14.14 om precies te zijn. Ik schrok en moest lachen. Lachen om het moment.
Mijn telefoon gloeide van de gesprekken en herinneringen. Een vriend kende Johan zijn oude adres in Vinkeveen nog uit zijn hoofd. Scholeksterlaan 41. Hij was daar 45 jaar geleden heengegaan voor een handtekening.
„Is goed jochie”, had Danny gezegd, „Johan komt zo, hij is even sigaretten halen!” Vooral om die sigaretten moesten we lachen.
Een andere vriend stuurde een tekst van Godfried Bomans, die Cruijff ooit heeft geïnterviewd.
„Johan Cruijff doet in zoverre aan een engel denken dat ook een engel niet aan de zwaartekracht onderhevig is. Ik heb hem vaak zien spelen en mij dan telkens verwonderd dat hij na afloop gewoon met de anderen mee het veld afliep en niet opsteeg en over de tribunes heen aan de einder verdween. Vermoedelijk houdt hij zich in. [...] Ook in zijn gezicht zit iets engelachtigs. Het is voornamelijk uit verbazing samengesteld, maar dan het soort verbijstering van iemand die uit een wolk op aarde gevallen is en zich dan verder zo goed mogelijk behelpt tussen de logge wezens die hij daar aantreft. Het is eigenlijk vreemd dat zo iemand dan gaat voetballen, want dat is een weinig sierlijke sport. Hoe graag ik er ook naar kijk, het blijft een tijdverdrijf voor polderwerkers [...]
De bekoring van Cruijff zit nu hierin dat men plotseling in een elftal krombenige kluitenjongens een balletdanser ziet verschijnen, die tussen al die hollende en trappende lijven gewichtloos voortzweeft en iets met de bal doet dat niemand meer volgen kan en gewoonlijk in het doel eindigt.”
De televisie ontplofte ondertussen van de meest wonderlijke acties en doelpunten en ik merkte dat ik er geen een vergeten was. Welke was de mooiste? Ik kon niet kiezen. Ik wilde niet kiezen. Ondertussen kwamen de reacties. Iedereen is in de war. In de war en verdrietig. En zo terecht. En ook scherp. Frank Rijkaard heeft bedacht dat 68 bestaat uit een 6 en een 8. Dat is samen 14.
Johan. Aardige Johan. Briljante voetballer en rare ouwehoer. Ik merk dat het verschrikkelijke Brusselnieuws in één klap uit mijn hoofd is weggebulldozerd. Ik denk aan de slachtoffers die tot hun verrassing Johan het paradijs binnen zien wandelen. Troost dat de nabestaanden? Ik hoop het maar.
Witte donderdag. Was net de verstopeitjes op kleur aan het sorteren toen de telefoon ging. Mijn zoon. Johan Cruijff was overleden. Ik zapte naar teletekst en daar stond het in koeienletters. Nog geen details. Die zouden volgen. Vanaf dat moment werd het chaos. In mijn hoofd, mijn mobieltje, mijn iPad, mijn laptop, mijn televisie, mijn vrouw, mijn vrienden. Het huilen stond me nader dan het denken. Johan dood. Onmogelijk. Johan was van iedereen. Een vriend, een broer, een neef, een buurjongen, een oom, een stamgast en hij was onsterfelijk. We wisten dat hij ziek was, maar het ging goed. Hij stond met 2-0 voor. Had hij zelf gezegd. Oké, hij kletste wel vaker uit zijn nek, dat maakte hem juist zo leuk en bijzonder, maar toch…
Of hij een jeugdheld was? Nee. Hij was meer. Hij was mijn hele jeugd. Toen ik negen was debuteerde hij bij Ajax en vanaf dat moment sjouwde hij door mijn dromen. En niet alleen mijn dromen. Hij was elke zondagavond op de televisie en had de ene mooie actie nog niet gemaakt of hij was al met de volgende bezig. Allemaal in zwart-wit. Het leken dromen, maar het was allemaal echt gebeurd. Die middag in een stadion. Meestal in De Meer. Onnavolgbaar mannetje. Ongrijpbaar en watervlug. Als je dacht dat hij een voorzet ging geven, prikte hij hem in de goal en rekende je op een doelpunt, dan gaf hij hem alsnog af aan iemand die beter stond of die hij het gewoon gunde. Hij plukte de ballen met zijn wreef uit de lucht, echt als een Noerejev, maakte rare hakkies, onmogelijke omhalen, gaf niet te begrijpen passes, nam de leukste pingel ooit en prikte de bal weergaloos over doelman Ton Thie, die daar de rest van zijn leven slecht van heeft geslapen.
Mijn zoon belde om half twee, een kleine drie kwartier later, de helft van een voetbalwedstrijd dus, keek ik op mijn telefoon. Het was bijna kwart over twee. 14.14 om precies te zijn. Ik schrok en moest lachen. Lachen om het moment.
Mijn telefoon gloeide van de gesprekken en herinneringen. Een vriend kende Johan zijn oude adres in Vinkeveen nog uit zijn hoofd. Scholeksterlaan 41. Hij was daar 45 jaar geleden heengegaan voor een handtekening.
„Is goed jochie”, had Danny gezegd, „Johan komt zo, hij is even sigaretten halen!” Vooral om die sigaretten moesten we lachen.
Een andere vriend stuurde een tekst van Godfried Bomans, die Cruijff ooit heeft geïnterviewd.
„Johan Cruijff doet in zoverre aan een engel denken dat ook een engel niet aan de zwaartekracht onderhevig is. Ik heb hem vaak zien spelen en mij dan telkens verwonderd dat hij na afloop gewoon met de anderen mee het veld afliep en niet opsteeg en over de tribunes heen aan de einder verdween. Vermoedelijk houdt hij zich in. [...] Ook in zijn gezicht zit iets engelachtigs. Het is voornamelijk uit verbazing samengesteld, maar dan het soort verbijstering van iemand die uit een wolk op aarde gevallen is en zich dan verder zo goed mogelijk behelpt tussen de logge wezens die hij daar aantreft. Het is eigenlijk vreemd dat zo iemand dan gaat voetballen, want dat is een weinig sierlijke sport. Hoe graag ik er ook naar kijk, het blijft een tijdverdrijf voor polderwerkers [...]
De bekoring van Cruijff zit nu hierin dat men plotseling in een elftal krombenige kluitenjongens een balletdanser ziet verschijnen, die tussen al die hollende en trappende lijven gewichtloos voortzweeft en iets met de bal doet dat niemand meer volgen kan en gewoonlijk in het doel eindigt.”
De televisie ontplofte ondertussen van de meest wonderlijke acties en doelpunten en ik merkte dat ik er geen een vergeten was. Welke was de mooiste? Ik kon niet kiezen. Ik wilde niet kiezen. Ondertussen kwamen de reacties. Iedereen is in de war. In de war en verdrietig. En zo terecht. En ook scherp. Frank Rijkaard heeft bedacht dat 68 bestaat uit een 6 en een 8. Dat is samen 14.
Johan. Aardige Johan. Briljante voetballer en rare ouwehoer. Ik merk dat het verschrikkelijke Brusselnieuws in één klap uit mijn hoofd is weggebulldozerd. Ik denk aan de slachtoffers die tot hun verrassing Johan het paradijs binnen zien wandelen. Troost dat de nabestaanden? Ik hoop het maar.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 26 maart 2016 om 10:41
JC over de samenwerking tussen de Cruijff Foundation en de Vriendenloterij:
"Zij hebben de middelen en kunnen organiseren. Ik ben de naamspersoon en vrij goed in een soort ambassadeursschap.
Dan ga je jezelf dus combineren voor het goede doel'.
"Zij hebben de middelen en kunnen organiseren. Ik ben de naamspersoon en vrij goed in een soort ambassadeursschap.
Dan ga je jezelf dus combineren voor het goede doel'.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 26 maart 2016 om 12:32
quote:Ikhierhuh schreef op 25 maart 2016 @ 16:35:
[...]
Gelukkig maar hebben we Spanjaarden dan niks te danken aan de transitie en Adolfo Suarez. ????Zeg ik dat? Ik denk wel dat voor veel Spanjaarden de veranderingen zijn ingezet met de overwinning van FC Barcelona op real Madrid. Dat daarna Suarez het land heeft hervormd doet daar niets aan af. De symbolische bevrijding ligt voor een groot deel bij Cruijff.
[...]
Gelukkig maar hebben we Spanjaarden dan niks te danken aan de transitie en Adolfo Suarez. ????Zeg ik dat? Ik denk wel dat voor veel Spanjaarden de veranderingen zijn ingezet met de overwinning van FC Barcelona op real Madrid. Dat daarna Suarez het land heeft hervormd doet daar niets aan af. De symbolische bevrijding ligt voor een groot deel bij Cruijff.
zaterdag 26 maart 2016 om 12:38
quote:yasmijn schreef op 26 maart 2016 @ 11:24:
Bron?
Ik vermoed dat dat een vraag is aan mij?
Ik ben geboren en opgegroeid in Latijns-Amerika en ik ben van ver vóór 1988. En wij gebruiken die uitdrukking al zolang ik me kan herinneren.
Soms schieten mensen gewoon door. Bij Cruyff schieten mensen helemaal graag door als het gaat om zijn taalgebruik en het verheerlijken ervan. En dan wordt hem van alles toegedicht, wat toch soms niet helemaal zo is gegaan.
En hee, misschien gebruikten de Catalanen die uitdrukking niet. In Latijns-Amerika gebeurde dat wel.
Spanje is ook maar een heel klein deel van het totale Spaanssprekende deel van de wereld.
Bron?
Ik vermoed dat dat een vraag is aan mij?
Ik ben geboren en opgegroeid in Latijns-Amerika en ik ben van ver vóór 1988. En wij gebruiken die uitdrukking al zolang ik me kan herinneren.
Soms schieten mensen gewoon door. Bij Cruyff schieten mensen helemaal graag door als het gaat om zijn taalgebruik en het verheerlijken ervan. En dan wordt hem van alles toegedicht, wat toch soms niet helemaal zo is gegaan.
En hee, misschien gebruikten de Catalanen die uitdrukking niet. In Latijns-Amerika gebeurde dat wel.
Spanje is ook maar een heel klein deel van het totale Spaanssprekende deel van de wereld.
zaterdag 26 maart 2016 om 13:05
quote:Katherina schreef op 25 maart 2016 @ 16:24:
Johan Cruijff heeft ervoor gezorgd dat Spanje van het juk van Franco werd bevrijd. Nog nooit had één club verloren van Real Madrid, omdat Franco dat niet wilde. Dat Barcelona won van Madrid was niet alleen een overwinning van een voetbalploeg, maar een overwinning op het totalitaire regime van Franco. Cruijff was voor de Catalanen in het bijzonder, maar voor alle Spanjaarden El Salvador.
Die overwinning was groter dan voetbal, het was de bevrijding van de Spanjaarden.
Bijzonder. Want in 1943 en 1950 werd 'El Clásico' ook gewonnen door Barcelona. En dat was ook tijdens het regime van Franco.
Maar je bedoelt waarschijnlijk dat dit de eerste Clásico was die gespeeld werd vlak na de dood van de dictator. Het was ook nog eens een hele spannende wedstrijd, omdat het winnende doelpunt in de 89e minuut werd gescoord.
Johan Cruijff heeft ervoor gezorgd dat Spanje van het juk van Franco werd bevrijd. Nog nooit had één club verloren van Real Madrid, omdat Franco dat niet wilde. Dat Barcelona won van Madrid was niet alleen een overwinning van een voetbalploeg, maar een overwinning op het totalitaire regime van Franco. Cruijff was voor de Catalanen in het bijzonder, maar voor alle Spanjaarden El Salvador.
Die overwinning was groter dan voetbal, het was de bevrijding van de Spanjaarden.
Bijzonder. Want in 1943 en 1950 werd 'El Clásico' ook gewonnen door Barcelona. En dat was ook tijdens het regime van Franco.
Maar je bedoelt waarschijnlijk dat dit de eerste Clásico was die gespeeld werd vlak na de dood van de dictator. Het was ook nog eens een hele spannende wedstrijd, omdat het winnende doelpunt in de 89e minuut werd gescoord.
zaterdag 26 maart 2016 om 13:26
quote:toiletrol schreef op 26 maart 2016 @ 12:38:
[...]
Ik vermoed dat dat een vraag is aan mij?
Ik ben geboren en opgegroeid in Latijns-Amerika en ik ben van ver vóór 1988. En wij gebruiken die uitdrukking al zolang ik me kan herinneren.
Soms schieten mensen gewoon door. Bij Cruyff schieten mensen helemaal graag door als het gaat om zijn taalgebruik en het verheerlijken ervan. En dan wordt hem van alles toegedicht, wat toch soms niet helemaal zo is gegaan.
En hee, misschien gebruikten de Catalanen die uitdrukking niet. In Latijns-Amerika gebeurde dat wel.
Spanje is ook maar een heel klein deel van het totale Spaanssprekende deel van de wereld.Oke, dank je.
[...]
Ik vermoed dat dat een vraag is aan mij?
Ik ben geboren en opgegroeid in Latijns-Amerika en ik ben van ver vóór 1988. En wij gebruiken die uitdrukking al zolang ik me kan herinneren.
Soms schieten mensen gewoon door. Bij Cruyff schieten mensen helemaal graag door als het gaat om zijn taalgebruik en het verheerlijken ervan. En dan wordt hem van alles toegedicht, wat toch soms niet helemaal zo is gegaan.
En hee, misschien gebruikten de Catalanen die uitdrukking niet. In Latijns-Amerika gebeurde dat wel.
Spanje is ook maar een heel klein deel van het totale Spaanssprekende deel van de wereld.Oke, dank je.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 26 maart 2016 om 13:48
quote:toiletrol schreef op 26 maart 2016 @ 13:05:
[...]
Bijzonder. Want in 1943 en 1950 werd 'El Clásico' ook gewonnen door Barcelona. En dat was ook tijdens het regime van Franco.
Maar je bedoelt waarschijnlijk dat dit de eerste Clásico was die gespeeld werd vlak na de dood van de dictator. Het was ook nog eens een hele spannende wedstrijd, omdat het winnende doelpunt in de 89e minuut werd gescoord.pcies.
[...]
Bijzonder. Want in 1943 en 1950 werd 'El Clásico' ook gewonnen door Barcelona. En dat was ook tijdens het regime van Franco.
Maar je bedoelt waarschijnlijk dat dit de eerste Clásico was die gespeeld werd vlak na de dood van de dictator. Het was ook nog eens een hele spannende wedstrijd, omdat het winnende doelpunt in de 89e minuut werd gescoord.pcies.
zaterdag 26 maart 2016 om 16:19
R.i.p. Johan Cruijf. Hier schrik ik wel van. Ik dacht dat het juist beter met hem ging. Had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Hij was een van de beste voetballers uit de geschiedenis dus ik vind het niet meer dan logisch dat de media er veel aandacht aan besteden. Verder vind ik sommige opmerkingen van forummers nogal respectloos. Als je het niet interesseert, hou het dan voor je. Ik ben ook geen fan van voetbal en ook geen JC fan, maar ik weet wel dat hij veel heeft betekend voor Nederland en vele hem als een legende (gaan)zien. Dus dan begrijp ik dat er veel belangstelling is.
