Entertainment
alle pijlers
Geef mij nu je angst
vrijdag 24 oktober 2014 om 11:42
Nieuw bij RTL 4
Urenlang handen wassen, vijf keer controleren of de deur wel echt dichtzit. Een dwangstoornis is bijzonder ingrijpend. In het programma Geef Mij Nu Je Angst laat Irene Moors zien hoe moeilijk het is. Samen met hulpverleners leren mensen weer grip te krijgen op hun leven. Irene: "Ik hoop dat wij de mensen in dit programma hun leven weer een beetje kunnen teruggeven".
Aanstaande dinsdag om 21.30 uur.
Gaan jullie ook kijken?
Ik weet nog niet wat ik ervan moet denken dat Irene Moors het presenteert maar we zullen het zien.
Urenlang handen wassen, vijf keer controleren of de deur wel echt dichtzit. Een dwangstoornis is bijzonder ingrijpend. In het programma Geef Mij Nu Je Angst laat Irene Moors zien hoe moeilijk het is. Samen met hulpverleners leren mensen weer grip te krijgen op hun leven. Irene: "Ik hoop dat wij de mensen in dit programma hun leven weer een beetje kunnen teruggeven".
Aanstaande dinsdag om 21.30 uur.
Gaan jullie ook kijken?
Ik weet nog niet wat ik ervan moet denken dat Irene Moors het presenteert maar we zullen het zien.
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
dinsdag 28 oktober 2014 om 22:06
dinsdag 28 oktober 2014 om 22:06
quote:jackie_o schreef op 28 oktober 2014 @ 22:00:
Ik heb zelf een sociale fobie gehad. Opgelopen na ontslag. In 1 klap was ik alles kwijt: mijn baan, al mijn sociale contacten, en mijn zorgeloze bestaan. Mijn geestelijke gezondheid. Ik was van de 1 op de andere dag een ander mens. Ik werkte in een kroeg, nota bene, en ineens durfde ik de straat niet meer op. Ik ben therapie gegaan en heb keihard aan mezelf moeten werken, oa jeugd met schizofrene moeder moeten verwerken. Ik werd geestelijk mishandeld door haar en toch heb ik altijd voor haar klaargestaan, elke psychose, altijd. En nooit deed ik het goed. Niemand van mijn vriendengroep wist dit, en niemand vroeg ernaar. Niemand vroeg zich af waar mijn angsten vandaan kwamen. Ze zeiden maar 1 ding tegen me: jij spoort niet. Ik zit nu al 13 jaar zonder werk en ben verschrikkelijk eenzaam geworden. Hoewel ik niet meer ziek ben durf ik nog steeds niet alles. Uitgaan, bijvoorbeeld, omdat ik de mensen van vroeger weer tegen kan komen. Ik wil het zo graag, ik mis het zo erg, maar er is niemand meer die met me meegaat. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Er waren ook mensen die tegen mij zeiden "doe gewoon normaal". Hoe kan ik die mensen ooit, ooit uitleggen wat ik heb doorstaan de afgelopen jaren? Ik kan het niet! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, zeggen, hoe ik me moet opstellen als ik ze zie. En daarom blijf ik thuis.Wat vreselijk voor je
Ik heb zelf een sociale fobie gehad. Opgelopen na ontslag. In 1 klap was ik alles kwijt: mijn baan, al mijn sociale contacten, en mijn zorgeloze bestaan. Mijn geestelijke gezondheid. Ik was van de 1 op de andere dag een ander mens. Ik werkte in een kroeg, nota bene, en ineens durfde ik de straat niet meer op. Ik ben therapie gegaan en heb keihard aan mezelf moeten werken, oa jeugd met schizofrene moeder moeten verwerken. Ik werd geestelijk mishandeld door haar en toch heb ik altijd voor haar klaargestaan, elke psychose, altijd. En nooit deed ik het goed. Niemand van mijn vriendengroep wist dit, en niemand vroeg ernaar. Niemand vroeg zich af waar mijn angsten vandaan kwamen. Ze zeiden maar 1 ding tegen me: jij spoort niet. Ik zit nu al 13 jaar zonder werk en ben verschrikkelijk eenzaam geworden. Hoewel ik niet meer ziek ben durf ik nog steeds niet alles. Uitgaan, bijvoorbeeld, omdat ik de mensen van vroeger weer tegen kan komen. Ik wil het zo graag, ik mis het zo erg, maar er is niemand meer die met me meegaat. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Er waren ook mensen die tegen mij zeiden "doe gewoon normaal". Hoe kan ik die mensen ooit, ooit uitleggen wat ik heb doorstaan de afgelopen jaren? Ik kan het niet! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, zeggen, hoe ik me moet opstellen als ik ze zie. En daarom blijf ik thuis.Wat vreselijk voor je
dinsdag 28 oktober 2014 om 22:08
quote:jackie_o schreef op 28 oktober 2014 @ 22:00:
Ik heb zelf een sociale fobie gehad. Opgelopen na ontslag. In 1 klap was ik alles kwijt: mijn baan, al mijn sociale contacten, en mijn zorgeloze bestaan. Mijn geestelijke gezondheid. Ik was van de 1 op de andere dag een ander mens. Ik werkte in een kroeg, nota bene, en ineens durfde ik de straat niet meer op. Ik ben therapie gegaan en heb keihard aan mezelf moeten werken, oa jeugd met schizofrene moeder moeten verwerken. Ik werd geestelijk mishandeld door haar en toch heb ik altijd voor haar klaargestaan, elke psychose, altijd. En nooit deed ik het goed. Niemand van mijn vriendengroep wist dit, en niemand vroeg ernaar. Niemand vroeg zich af waar mijn angsten vandaan kwamen. Ze zeiden maar 1 ding tegen me: jij spoort niet. Ik zit nu al 13 jaar zonder werk en ben verschrikkelijk eenzaam geworden. Hoewel ik niet meer ziek ben durf ik nog steeds niet alles. Uitgaan, bijvoorbeeld, omdat ik de mensen van vroeger weer tegen kan komen. Ik wil het zo graag, ik mis het zo erg, maar er is niemand meer die met me meegaat. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Er waren ook mensen die tegen mij zeiden "doe gewoon normaal". Hoe kan ik die mensen ooit, ooit uitleggen wat ik heb doorstaan de afgelopen jaren? Ik kan het niet! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, zeggen, hoe ik me moet opstellen als ik ze zie. En daarom blijf ik thuis.
Heftig voor je. Maar even voor mijn beleving. Je wordt ontslagen en ineens durf je de straat niet meer op? Hoe gebeurt zoiets dan? Was je ontslag een trigger?
(Oprechte interesse)
Ik heb zelf een sociale fobie gehad. Opgelopen na ontslag. In 1 klap was ik alles kwijt: mijn baan, al mijn sociale contacten, en mijn zorgeloze bestaan. Mijn geestelijke gezondheid. Ik was van de 1 op de andere dag een ander mens. Ik werkte in een kroeg, nota bene, en ineens durfde ik de straat niet meer op. Ik ben therapie gegaan en heb keihard aan mezelf moeten werken, oa jeugd met schizofrene moeder moeten verwerken. Ik werd geestelijk mishandeld door haar en toch heb ik altijd voor haar klaargestaan, elke psychose, altijd. En nooit deed ik het goed. Niemand van mijn vriendengroep wist dit, en niemand vroeg ernaar. Niemand vroeg zich af waar mijn angsten vandaan kwamen. Ze zeiden maar 1 ding tegen me: jij spoort niet. Ik zit nu al 13 jaar zonder werk en ben verschrikkelijk eenzaam geworden. Hoewel ik niet meer ziek ben durf ik nog steeds niet alles. Uitgaan, bijvoorbeeld, omdat ik de mensen van vroeger weer tegen kan komen. Ik wil het zo graag, ik mis het zo erg, maar er is niemand meer die met me meegaat. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Er waren ook mensen die tegen mij zeiden "doe gewoon normaal". Hoe kan ik die mensen ooit, ooit uitleggen wat ik heb doorstaan de afgelopen jaren? Ik kan het niet! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, zeggen, hoe ik me moet opstellen als ik ze zie. En daarom blijf ik thuis.
Heftig voor je. Maar even voor mijn beleving. Je wordt ontslagen en ineens durf je de straat niet meer op? Hoe gebeurt zoiets dan? Was je ontslag een trigger?
(Oprechte interesse)
dinsdag 28 oktober 2014 om 22:09
quote:vla-flip schreef op 28 oktober 2014 @ 21:58:
Uh, bij het boodschappen doen, heb ik ook wel wat een volgorde op de band. Eerst de zware dingen en dat de lichte dingen en als laatste de breekbare/kwetsbare (koekjes, fruit) Dat pakt immers wel zo makkelijk in.
Thee - en handdoeken ed. heb ik ook op bepaalde stapeltjes.
Idem hier. Voor beide zaken. Heb liever mijn koekjes heel in mijn kast, i.p.v. à la paneermeel omdat er een liter chloor en een tros bananen op hebben gelegen.
Theedoeken liggen bij mij ook gestreken in keurige stapeltjes in de kast. Maar met dat verschil dat het mij niet boeit als die stapels bijna op zijn....
Uh, bij het boodschappen doen, heb ik ook wel wat een volgorde op de band. Eerst de zware dingen en dat de lichte dingen en als laatste de breekbare/kwetsbare (koekjes, fruit) Dat pakt immers wel zo makkelijk in.
Thee - en handdoeken ed. heb ik ook op bepaalde stapeltjes.
Idem hier. Voor beide zaken. Heb liever mijn koekjes heel in mijn kast, i.p.v. à la paneermeel omdat er een liter chloor en een tros bananen op hebben gelegen.
Theedoeken liggen bij mij ook gestreken in keurige stapeltjes in de kast. Maar met dat verschil dat het mij niet boeit als die stapels bijna op zijn....
dinsdag 28 oktober 2014 om 22:19
quote:jackie_o schreef op 28 oktober 2014 @ 22:00:
Ik heb zelf een sociale fobie gehad. Opgelopen na ontslag. In 1 klap was ik alles kwijt: mijn baan, al mijn sociale contacten, en mijn zorgeloze bestaan. Mijn geestelijke gezondheid. Ik was van de 1 op de andere dag een ander mens. Ik werkte in een kroeg, nota bene, en ineens durfde ik de straat niet meer op. Ik ben therapie gegaan en heb keihard aan mezelf moeten werken, oa jeugd met schizofrene moeder moeten verwerken. Ik werd geestelijk mishandeld door haar en toch heb ik altijd voor haar klaargestaan, elke psychose, altijd. En nooit deed ik het goed. Niemand van mijn vriendengroep wist dit, en niemand vroeg ernaar. Niemand vroeg zich af waar mijn angsten vandaan kwamen. Ze zeiden maar 1 ding tegen me: jij spoort niet. Ik zit nu al 13 jaar zonder werk en ben verschrikkelijk eenzaam geworden. Hoewel ik niet meer ziek ben durf ik nog steeds niet alles. Uitgaan, bijvoorbeeld, omdat ik de mensen van vroeger weer tegen kan komen. Ik wil het zo graag, ik mis het zo erg, maar er is niemand meer die met me meegaat. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Er waren ook mensen die tegen mij zeiden "doe gewoon normaal". Hoe kan ik die mensen ooit, ooit uitleggen wat ik heb doorstaan de afgelopen jaren? Ik kan het niet! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, zeggen, hoe ik me moet opstellen als ik ze zie. En daarom blijf ik thuis.
heel heftig, maar 1 vraag: waar om verhuis je niet?
weet ik uit ervaring namelijk, dat dat wel eens kan helpen voor angsten (en dat weet ik ook van anderen).
Ik heb zelf een sociale fobie gehad. Opgelopen na ontslag. In 1 klap was ik alles kwijt: mijn baan, al mijn sociale contacten, en mijn zorgeloze bestaan. Mijn geestelijke gezondheid. Ik was van de 1 op de andere dag een ander mens. Ik werkte in een kroeg, nota bene, en ineens durfde ik de straat niet meer op. Ik ben therapie gegaan en heb keihard aan mezelf moeten werken, oa jeugd met schizofrene moeder moeten verwerken. Ik werd geestelijk mishandeld door haar en toch heb ik altijd voor haar klaargestaan, elke psychose, altijd. En nooit deed ik het goed. Niemand van mijn vriendengroep wist dit, en niemand vroeg ernaar. Niemand vroeg zich af waar mijn angsten vandaan kwamen. Ze zeiden maar 1 ding tegen me: jij spoort niet. Ik zit nu al 13 jaar zonder werk en ben verschrikkelijk eenzaam geworden. Hoewel ik niet meer ziek ben durf ik nog steeds niet alles. Uitgaan, bijvoorbeeld, omdat ik de mensen van vroeger weer tegen kan komen. Ik wil het zo graag, ik mis het zo erg, maar er is niemand meer die met me meegaat. Ik weet niet meer hoe ik verder moet. Er waren ook mensen die tegen mij zeiden "doe gewoon normaal". Hoe kan ik die mensen ooit, ooit uitleggen wat ik heb doorstaan de afgelopen jaren? Ik kan het niet! Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, zeggen, hoe ik me moet opstellen als ik ze zie. En daarom blijf ik thuis.
heel heftig, maar 1 vraag: waar om verhuis je niet?
weet ik uit ervaring namelijk, dat dat wel eens kan helpen voor angsten (en dat weet ik ook van anderen).
dinsdag 28 oktober 2014 om 22:20
Hier een ex ocd-er die haar rijangst heeft aangepakt.
Heel herkenbaar is dit.
En Jackie-o,
ik heb dat ook. De mensen die ik heb verteld over mijn psychische problemen, rennen meteen weg. Dus ook heb soms geen zin om voor de zoveelste keer een masker op te zetten. Want ik weet nooit welk masker ik moet nemen, zeg maar.
Heel herkenbaar is dit.
En Jackie-o,
ik heb dat ook. De mensen die ik heb verteld over mijn psychische problemen, rennen meteen weg. Dus ook heb soms geen zin om voor de zoveelste keer een masker op te zetten. Want ik weet nooit welk masker ik moet nemen, zeg maar.
dinsdag 28 oktober 2014 om 22:25
Ja, het ontslag was de trigger. En hoe. Ik dacht dat iedereen me haatte, uitlachte en over me sprak. Ik voelde me een complete mislukkeling. Het was de doodsteek denk ik, na mijn jeugd was dit echt een klap die ik gewoon niet meer kon opvangen. Ik wilde het hier graag delen omdat ik blij ben dat ik dit forum heb gevonden, ik weet niet, voel me fijn hier (knuffel terug voor jullie, dus!) Ik wist alleen niet hoe ik het moest vertellen en nu kwam het ineens, als kots eruit. In een andere plaats uitgaan kan, maar met wie? En eigenlijk wil ik dat ook niet. Dat geeft me het gevoel dat ik vlucht, of "schuldig" ben aan iets, terwijl ZIJ juist schuldig zijn. Zij die zeiden dat ik niet spoorde, en die me buitensloten en me zoveel, zo onnoemelijk veel, pijn hebben gedaan. Ik wil er tegen opgewassen zijn, maar ik vind het echt heel moeilijk. Ik heb me toendertijd erg vastgeklampt aan mijn ex, en dat is het enige wat ze zien en onthouden. Daarom deden ze zo, omdat ze niet begrepen waarom ik dat deed. Wat erachter zat. En ik weet dat als ik ze tegenkom, ze weer opmerkingen zullen maken. Zo zijn ze echt.
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
