Entertainment
alle pijlers
Niets liever dan een kind.
donderdag 12 september 2019 om 16:59
Dat ben ik ergens wel met je eens en ik zou zoiets ook niet aan derden vragen of uberhaupt durven vragen... Al is het hebben van een kinderwens niet helemaal hetzelfde als vragen om een auto/vakantie denk ik. Ik weet ook niet of ik genegen zou zijn om iemand die ik niet ken via crowdfunding financieel te steunen als het om een kinderwens gaat (en dan te bedenken dat ik ook heb ondervonden hoe lastig het is als je wens niet tot uiting kan komen). Ik geloof in ieder geval niet dat ik ooit een crowdfunding voor mijzelf of voor mijn wens zou opzetten. Heeft ook iets met trots te maken (en wellicht heb ik ook makkelijk(er) praten, want ik kon mijn behandelingen betalen zonder dat daadwerkelijk in mijn portemonnee te voelen in de zin dat ik er andere dingen voor moest laten).Anoniem262821034 schreef: ↑12-09-2019 16:25Ik heb het niet over verzekering, maar over die crowdfunding (en dat is inderdaad geen moeten, maar ik zou er al niet eens om durven vragen. Het voelt voor mij hetzelfde als geld vragen voor een vakantie of auto die je wil kopen).
Dat gezegd hebbende: ik weet nog heel goed dat mijn ouders met kerst 2016 een envelopje hadden onder de boom met daarin een bijdrage voor een laatste cryo TP. Ik wilde dat toen ergens niet, omdat ik nog meer druk voelde om de behandeling te laten slagen, maar het was wel een lief gebaar. Ik vind het uberhaupt lastig om afhankelijk te zijn van anderen als het om geld gaat.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
donderdag 12 september 2019 om 17:02
Baggal schreef: ↑12-09-2019 16:59Dat ben ik ergens wel met je eens en ik zou zoiets ook niet aan derden vragen of uberhaupt durven vragen... Al is het hebben van een kinderwens niet helemaal hetzelfde als vragen om een auto/vakantie denk ik. Ik weet ook niet of ik genegen zou zijn om iemand die ik niet ken via crowdfunding financieel te steunen als het om een kinderwens gaat (en dan te bedenken dat ik ook heb ondervonden hoe lastig het is als je wens niet tot uiting kan komen). Ik geloof in ieder geval niet dat ik ooit een crowdfunding voor mijzelf of voor mijn wens zou opzetten. Heeft ook iets met trots te maken (en wellicht heb ik ook makkelijk(er) praten, want ik kon mijn behandelingen betalen zonder dat daadwerkelijk in mijn portemonnee te voelen in de zin dat ik er andere dingen voor moest laten).
Dat gezegd hebbende: ik weet nog heel goed dat mijn ouders met kerst 2016 een envelopje hadden onder de boom met daarin een bijdrage voor een laatste cryo TP. Ik wilde dat toen ergens niet, omdat ik nog meer druk voelde om de behandeling te laten slagen, maar het was wel een lief gebaar. Ik vind het uberhaupt lastig om afhankelijk te zijn van anderen als het om geld gaat.
Kan ik me wel iets bij indenken ja. Fijn trouwens dat het bij jou gelukt is!
.
donderdag 12 september 2019 om 17:21
donderdag 12 september 2019 om 17:29
vrijdag 13 september 2019 om 08:29
Welke stellen gun je het meer dan? En waarom?Meisjevan4 schreef: ↑12-09-2019 17:21Staat er dat ik sommige stellen het niet gun? Nee volgens mij niet. Maar soms gun je het de ene persoon net een paar procent meer dan de ander:)
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
vrijdag 13 september 2019 om 16:32
Ik heb het programma niet gezien (en ga dat ook niet kijken), maar hier kan ik me bij aansluiten.Ikbenikenjijbentjij schreef: ↑12-09-2019 07:58Helaas werkt het dus zo voor veel mensen wel.
Ik heb het zelf mogen ervaren.
Zolang er niemand is die zegt dat het nooit gaat lukken blijf je hoop houden. Want stel dat je stopt, misschien was het tóch nog wel gelukt. Dus je gaat door.
Wij hebben gelukkig mogen ervaren wat het is om vader/moeder te worden. We houden zielsveel van onze zoon. Maar pas nu weten we dat het krijgen van een kind niet zaligmakend is. Ons leven had een andere wending gekregen als hij niet was gekomen. Maar dat weten we nu. Toen we in de ellendige molen zaten konden en wilden we dat niet zien.
Wij hebben ook na een medisch traject mogen ervaren hoe het is om vader/moeder te worden. Helaas overleed onze dochter vlak na haar geboorte. Na haar overlijden wilden wij graag nog een kind en zijn we verder gegaan in het medisch circuit dan ik van mezelf ooit had verwacht (bijvoorbeeld behandeling over de grens gedaan, pogingen zelf betaald). Je kunt zoiets eigenlijk niet op voorhand inschatten; waar je de grens legt en een streep trekt is ontzettend afhankelijk van de situatie.
Wij zijn kinderloos gebleven na het overlijden van onze dochter en hoewel we een absoluut prima leven hebben en samen heel gelukkig zijn, ben ik er wel van overtuigd dat ik gelukkiger was geweest met kind.
vrijdag 13 september 2019 om 16:49
Dit herken ik. Heb samen met man in de mmm gezeten. Goede begeleiding gehad. Daarbij wordt ook de mogelijkheid besproken 'wat als het niet lukt'? Adoptie zou een optie kunnen zijn. Man wilde daar wel voor gaan, ik niet. Nou, heel wat afkeurende reacties op gehad. Mensen die het niet zelf meemaken praten soms zo makkelijk, alsof adoptie geen proces is waarbij van alles komt kijken.dianaf schreef: ↑12-09-2019 08:19Nitflex^ Ik vraag mij dan af. Als je geen gebruik maakt van alle mogelijkheden, krijg je dan als wensouder dan te horen dat je het blijkbaar niet graag genoeg wilt?
Ik merk namelijk met meer gewone dingen, dat als je op een gegeven moment de keuze maakt om ergens niet mee door te gaan, men nogal veroordelend is (je wilt niet genoeg), terwijl je soms iets dolgraag kunt willen, maar je ook realiseert dat de haalbaarheid te gering is of dit een te grote wissel op je trekt.
Mensen zijn soms nogal hard als je je leven niet perse wilt vormen zo als je wilt...
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
vrijdag 13 september 2019 om 17:13
Duuf:
En dat is het dus ook precies. Zowel jij als ik zijn verder gegaan dan dat we voorafgaand aan onze trajecten ooit hadden verwacht en of ingeschat. Ongeacht de achterliggende reden of de voorgeschiedenis, wanneer er geen succesvolle zwangerschap volgt is er op zijn minst een enorme teleurstelling en groot verdriet waarbij ook geldt dat mensen vaak de grenzen verschuiven in de vurige hoop alsnog ouder(s) te kunnen/mogen worden...
En aan wat jou/jullie/B* is overkomen Duuf, daar denk ik nog geregeld aan (met een brok in mijn keel). Het had verd*mme zo anders moeten lopen op die bewuste maandag de 12e...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 13 september 2019 om 17:18
Adoptie hebben wij voorafgaand aan de MMM ook overwogen en dat bleek niet zo gemakkelijk als dat wij in eerste instantie dachten. En voor adoptie geldt ook dat de ene wensouder daar wel geschikt voor is en de ander misschien minder, want adoptie vraagt ook wat 'special skills.' Bovendien is het adopteren van kinderen niet per definitie de verantwoordelijkheid van iemand die verminderd vruchtbaar is en ook niet per se een antwoord wanneer een succesvolle zwangerschap uitblijft. En dat heeft niets te maken met het niet graag genoeg willen. Ook mensen die nog een poging vergoed hebben en die toch niet doorzetten willen het niet per se minder graag - want de impact van de trajecten wordt door buitenstaanders vaak enorm onderschat.SweetFirefly schreef: ↑13-09-2019 16:49Dit herken ik. Heb samen met man in de mmm gezeten. Goede begeleiding gehad. Daarbij wordt ook de mogelijkheid besproken 'wat als het niet lukt'? Adoptie zou een optie kunnen zijn. Man wilde daar wel voor gaan, ik niet. Nou, heel wat afkeurende reacties op gehad. Mensen die het niet zelf meemaken praten soms zo makkelijk, alsof adoptie geen proces is waarbij van alles komt kijken.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 13 september 2019 om 22:41
@Baggal, precies, ik heb de voors en tegens goed afgewogen en besloten dat het niet iets voor mij zou zijn, mijn man was hier veel makkelijker in, hij heeft zich destijds echter bij mijn beslissing neergelegd. Hij begreep mijn redenen, wij konden daar goed over praten.
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
zondag 15 september 2019 om 15:23
Dat zijn die schuivende grenzen denk ik.
Baggal (en anderen), ik vind jouw verhaal heel interessant om te lezen en ik waardeer het dat jullie het willen delen.
SweetFirefly, dat onbegrip met betrekking tot adoptie herken ik wel. Ik heb ook een tijd de mening gehad, dat een kind, een kind is en je van elk kind zal kunnen houden. Dus waarom een eigen kind als je ook een kind in nood kunt helpen ed. Alleen (járen ouder en wijzer) adoptie is toch wel iets gecompliceerder, dan ik dacht. Buiten dat het óók een lang en duur proces is, lijkt mij de druk om het goed te doen nog groter. Want andere ouders zouden dolblij zijn geweest als het kindje bij hen was gekomen of dat soort geneuzel.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
zondag 15 september 2019 om 17:19
Diana: Dank je. Ik deel mijn verhaal bewust. Niet omdat ik denk dat het uniek is, integendeel, maar omdat ik denk dat er soms door mensen die niet geconfronteerd worden met ongewenste kinderloosheid, onnodig hard en simpel geoordeeld wordt over het verdriet dat daarachter schuilgaat. Wat jij ook zo mooi aangeeft: adoptie lijkt voor buitenstaanders vaak een antwoord op kinderloosheid, maar de werkelijkheid is inderdaad dat het veel genuanceerder ligt. En wat je ook terecht schrijft: het betreft soms het verschuiven van grenzen. Ik kan mij ook geen voorstelling maken van iemand die zich in een hotelkamer door een onbekende laat bevruchten, maar ik zit niet in die situatie en weet ook dat er onder ongewenst kinderlozen wanhoop kan zijn. Daarmee zeg ik overigens niet dat ik mij kan voorstellen zelf tot zo'n besluit te komen oid.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 16 september 2019 om 08:41
Maloochem schreef: ↑11-09-2019 23:35Ik sta er hetzelfde in qua kinderwens als jij en dan vind je het inderdaad bizar.
Dat stel waar je het over hebt was laatst bij Beau. De vrouw zei toen zo iets als: "Leven zonder een kind, wat voor levenskwaliteit heb je dan?" Toen dacht ik wel even dat therapie misschien doeltreffender en goedkoper is dan waar zij mee bezig zijn.
Waarom moet je in therapie omdat je graag een kind wilt?
Ik snap ze helemaal. Als je geen kinderwens hebt dan snap je het niet.
maandag 16 september 2019 om 08:47
War simpel gedacht. Ken verschillende stellen 70 plus die ongewenst kinderloos zijn en er op oudere leeftijd nog steeds veel verdriet om hebben. Dat blijft.dianaf schreef: ↑12-09-2019 08:08Ik heb weliswaar geen kind, maar ik denk dat het soms gewoon makkelijker is als er niets mogelijk is. Vroeger was het gewoon, het lukt niet en de enige optie die je had was adoptie. Nu zijn er misschien teveel mogelijkheden.
Lijkt mij inderdaad een dingetje als je het heel graag wilt, want je kunt best lang door blijven gaan. Dus het is voor de wensouders ook lastiger om te stoppen, want er zijn nog mogelijkheden...
maandag 16 september 2019 om 09:00
Doorenvogels55 schreef: ↑16-09-2019 08:41Waarom moet je in therapie omdat je graag een kind wilt?
Ik snap ze helemaal. Als je geen kinderwens hebt dan snap je het niet.
Waarom is dat zo'n rare suggestie? Als het je leven zo erg beïnvloedt, is het dan zo raar om daar hulp bij te zoeken om er wat beter mee om te kunnen gaan? Als iemand zijn leven laat bepalen door een ziekte of een handicap, zouden we dat ook suggereren in plaats van diegene maar te laten aanmodderen.
maandag 16 september 2019 om 09:17
Gewoon nee het kan niet is even moeilijk? Het is levenslang. En met grote regelmaat heel pijnlijk, je leert alleen het beter te verstoppen omdat de wereld er geen mallemoer om geeft hoe het echt is.nootboek schreef: ↑12-09-2019 11:57Heb t ook gezien. Waarschijnlijk mis ik empathie want ik kan me dus echt niet voorstellen hoe het is om zo'n vurige kinderwens te hebben dat je daar alles voor gaat doen. Dat je leven alleen zin heeft als je een kind krijgt.
Zelf heb ik kinderen omdat het me 'wel leuk' leek maar als t niet zo lukken, zou ik daar ook vrede mee hebben. We hadden een fijn en interessant leven zonder kinderen, en hadden dat prima kunnen voortzetten. Mijn man stond er net zo in, de kinderen zijn gekomen en meestal inderdaad 'wel leuk' maar er zijn ook momenten dat ik met weemoed terugdenk aan het kinderloze bestaan, en onze kinderloze vrienden benijd.
Ik denk dat t een soort controledrang is, of niet kunnen/willen accepteren dat je leven niet zo loopt als je gehoopt had. En met de huidige technologie is zoveel mogelijk dat de deur jarenlang op een kiertje blijft staan. Gewoon 'nee het kan niet' is even moeilijk, maar daarna kun je verder.
Nee de eerste vakantie na een miskraam na ICSI behandelingen denk je allebei als er dan toch een keer weer een vliegtuig neer moet storten is het mij best als het deze vlucht met mijn vliegtuig gebeurt.
Inmiddels een paar jaar verder en inderdaad. Geen vierde verjaardag. Geen eerste schooldag. En ook.. geen vijfde, zesde, tiende, geen afscheid op school, geen puber, geen vervolgopleidingen, geen ruzies, geen knuffels, geen vriendjes en vriendinnetjes, geen relatie, geen kleinkinderen.
Wel een graf waar één van ons tweeën helemaal alleen achterblijft, met niemand om de overblijver te begraven. Niemand die dan nog weet hoe het thuis was.
Ook nooit vakantie in het hoogseizoen, altijd alles gesloten doordeweeks. Sta je na je wandeling van 11 kilometer bergop weer voor een dichte zaak. Of mag je best het kasteel in maar zijn er geen rondleidingen. Vaart de boot niet.
Mensen lopen met een boogje om je heen, het zou besmettelijk kunnen zijn tenslotte. De meeste verjaardagen zwijg je van felicitatie tot afscheid, aangezien het nergens anders over gaat en je als je geen kinderen hebt niks kunt zeggen en serieus genomen worden.
Een kennismaking gaat meestal zo.
Hallo, ik ben naam. Wat doe je voor werk? Hoeveel kinderen heb je? Oh. Nou ik ga even naar het toilet. ( Ze stappen 2 meter van je weg en beginnen opnieuw)
Aan je het heel graag wilt is het beslist heel anders dan een wel leuk. Het is inmiddels al 10 jaar een heel diep zwart gat in ons huwelijk. Waar we aan gewend zijn en waar we volledig mee in de steek worden gelaten. En wij worden regelmatig nog even nagetrapt door mensen die iets om ons zouden moeten geven. En afgedankt als vrienden zodra er een positieve test is.
Ik ben bewust langs de rand van de dood gekropen in de tweede poging (de eerste ook, maar dat was niet voorzien), zo groot is de wens. Ik snap wel hoe diep dit mensen verscheurt en pijnigt.
petra123456 wijzigde dit bericht op 16-09-2019 22:38
0.14% gewijzigd
maandag 16 september 2019 om 09:19
Ik zeg volgens mij helemaal niets over wel of geen verdriet hebben. Ik weet niet op basis waarvan je die conclusie trekt?!Doorenvogels55 schreef: ↑16-09-2019 08:47War simpel gedacht. Ken verschillende stellen 70 plus die ongewenst kinderloos zijn en er op oudere leeftijd nog steeds veel verdriet om hebben. Dat blijft.
Nu zijn er meer opties, waardoor je langer door kunt gaan, waardoor er langer sprake is van hoop, waardoor het denk ik nog zwaarder is als het niet lukt of je moet stoppen omdat het niet gaat (fysiek, mentaal, financieel). En dat je vandaag de dag waarschijnlijk meer commentaar zult krijgen, als het niet lukt, want er is zoveel mogelijk!
Ik ken diverse ouderen die nooit kinderen hebben gekregen door omstandigheden. Vooral voor vrouwen was dat lastig, want ze mochten vaak niet werken en ze kregen vaak de schuld van het niet hebben van kinderen. Geen kind hebben, terwijl je dat wel wilt, is altijd verdrietig. Toen en nu.
Maar als je zo obsessief ermee bezig bent en het gaat niet. Dan kan het misschien helpen met de rouw?Doorenvogels55 schreef: ↑16-09-2019 08:41Waarom moet je in therapie omdat je graag een kind wilt?
Ik snap ze helemaal. Als je geen kinderwens hebt dan snap je het niet.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 16 september 2019 om 11:19
Diana: Ik sta ergens wat ambivalent tegenover vruchtbaarheidstrajecten. Aan de ene kant omdat ze deels de bron zijn van verdriet en (wan)hoop, maar aan de andere kant ook mensen in staat stellen ouders te worden die op de natuurlijke manier bijna geen kans hadden om een zwangerschap tot stand te brengen. Laat ik het zo stellen: zonder IVF met ICSI-techniek was onze dochter met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gewoon niet verwekt. Ik ben de wetenschap, mijn arts(en) en mensen in het lab zeer dankbaar (naast natuurlijk mijn man die ook zijn bijdrage heeft geleverd 
).
Ik weet oprecht niet of ik het makkelijk(er) had gevonden wanneer er geen opties waren geweest en dus geen hoop zou zijn geweest. Vermoed van niet. Ik denk ergens ook dat het feit dat er kansen zijn via medische interventies, ook rust geeft dat je alles hebt geprobeerd wat in je redelijke vermogen ligt (en of je daar een grens in trekt zegt niets over het graag willen), het misschien toch iets makkelijk(er) te accepteren is, dan wanneer die opties er niet zijn. Dat gezegd hebbende: het is voor mensen ook weer lastig te bepalen waar de grens ligt om te stoppen met verdere behandelingen. Soms is die keuze voor hen gemaakt door financiele omstandigheden, leeftijd van de wensouder(s), het al dan niet gebruikt willen/kunnen maken van donor materiaal, etc.
Onder de streep ben ik blij dat er behandelingen zijn. Maar goed, ik heb misschien makkelijik praten, want bij mij hebben de behandelingen uiteindelijk geleid tot het beoogde resultaat: een kind van mijn man en mij samen. Ik weet niet of dit ook geldt voor mensen die uitbehandeld zijn en met lege handen achter blijven...
). Ik weet oprecht niet of ik het makkelijk(er) had gevonden wanneer er geen opties waren geweest en dus geen hoop zou zijn geweest. Vermoed van niet. Ik denk ergens ook dat het feit dat er kansen zijn via medische interventies, ook rust geeft dat je alles hebt geprobeerd wat in je redelijke vermogen ligt (en of je daar een grens in trekt zegt niets over het graag willen), het misschien toch iets makkelijk(er) te accepteren is, dan wanneer die opties er niet zijn. Dat gezegd hebbende: het is voor mensen ook weer lastig te bepalen waar de grens ligt om te stoppen met verdere behandelingen. Soms is die keuze voor hen gemaakt door financiele omstandigheden, leeftijd van de wensouder(s), het al dan niet gebruikt willen/kunnen maken van donor materiaal, etc.
Onder de streep ben ik blij dat er behandelingen zijn. Maar goed, ik heb misschien makkelijik praten, want bij mij hebben de behandelingen uiteindelijk geleid tot het beoogde resultaat: een kind van mijn man en mij samen. Ik weet niet of dit ook geldt voor mensen die uitbehandeld zijn en met lege handen achter blijven...
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 16 september 2019 om 14:07
maandag 16 september 2019 om 18:27
petra123456 schreef: ↑16-09-2019 09:17Gewoon nee het kan niet is even moeilijk? Het is levenslang. En met grote regelmaat heel pijnlijk, je leert alleen het beter te verstoppen omdat de wereld er geen mallemoer om heft hoe het echt is.
Nee de eerste vakantie na twee miskramen na ICSI behandelingen denk je allebei als er dan toch een keer weer een vliegtuig neer moet storten is het mij best als het deze vlucht met mijn vliegtuig gebeurt.
Inmiddels een paar jaar verder en inderdaad. Geen vierde verjaardag. Geen eerste schooldag. En ook.. geen vijfde, zesde, tiende, geen afscheid op school, geen puber, geen vervolgopleidingen, geen ruzies, geen knuffels, geen vriendjes en vriendinnetjes, geen relatie, geen kleinkinderen.
Wel een graf waar één van ons tweeën helemaal alleen achterblijft, met niemand om de overblijver te begraven. Niemand die dan nog weet hoe het thuis was.
Ook nooit vakantie in het hoogseizoen, altijd alles gesloten doordeweeks. Sta je na je wandeling van 11 kilometer bergop weer voor een dichte zaak. Of mag je best het kasteel in maar zijn er geen rondleidingen. Vaart de boot niet.
Mensen lopen met een boogje om je heen, het zou besmettelijk kunnen zijn tenslotte. De meeste verjaardagen zwijg je van felicitatie tot afscheid, aangezien het nergens anders over gaat en je als je geen kinderen hebt niks kunt zeggen en serieus genomen worden.
Een kennismaking gaat meestal zo.
Hallo, ik ben naam. Wat doe je voor werk? Hoeveel kinderen heb je? Oh. Nou ik ga even naar het toilet. ( Ze stappen 2 meter van je weg en beginnen opnieuw)
Aan je het heel graag wilt is het beslist heel anders dan een wel leuk. Het is inmiddels al 10 jaar een heel diep zwart gat in ons huwelijk. Waar we aan gewend zijn en waar we volledig mee in de steek worden gelaten. En wij worden regelmatig nog even nagetrapt door mensen die iets om ons zouden moeten geven. En afgedankt als vrienden zodra er een positieve test is.
Ik ben bewust langs de rand van de dood gekropen in de tweede poging (de eerste ook, maar dat was niet voorzien), zo groot is de wens. Ik snap wel hoe diep dit mensen verscheurt en pijnigt.
Precies dit. Ik snap het helemaal.
maandag 16 september 2019 om 19:13
Hoe zou jij graag willen, dat je nabije omgeving met jullie ongewilde kinderloosheid omging?petra123456 schreef: ↑16-09-2019 09:17Gewoon nee het kan niet is even moeilijk? Het is levenslang. En met grote regelmaat heel pijnlijk, je leert alleen het beter te verstoppen omdat de wereld er geen mallemoer om heft hoe het echt is.
Nee de eerste vakantie na twee miskramen na ICSI behandelingen denk je allebei als er dan toch een keer weer een vliegtuig neer moet storten is het mij best als het deze vlucht met mijn vliegtuig gebeurt.
Inmiddels een paar jaar verder en inderdaad. Geen vierde verjaardag. Geen eerste schooldag. En ook.. geen vijfde, zesde, tiende, geen afscheid op school, geen puber, geen vervolgopleidingen, geen ruzies, geen knuffels, geen vriendjes en vriendinnetjes, geen relatie, geen kleinkinderen.
Wel een graf waar één van ons tweeën helemaal alleen achterblijft, met niemand om de overblijver te begraven. Niemand die dan nog weet hoe het thuis was.
Ook nooit vakantie in het hoogseizoen, altijd alles gesloten doordeweeks. Sta je na je wandeling van 11 kilometer bergop weer voor een dichte zaak. Of mag je best het kasteel in maar zijn er geen rondleidingen. Vaart de boot niet.
Mensen lopen met een boogje om je heen, het zou besmettelijk kunnen zijn tenslotte. De meeste verjaardagen zwijg je van felicitatie tot afscheid, aangezien het nergens anders over gaat en je als je geen kinderen hebt niks kunt zeggen en serieus genomen worden.
Een kennismaking gaat meestal zo.
Hallo, ik ben naam. Wat doe je voor werk? Hoeveel kinderen heb je? Oh. Nou ik ga even naar het toilet. ( Ze stappen 2 meter van je weg en beginnen opnieuw)
Aan je het heel graag wilt is het beslist heel anders dan een wel leuk. Het is inmiddels al 10 jaar een heel diep zwart gat in ons huwelijk. Waar we aan gewend zijn en waar we volledig mee in de steek worden gelaten. En wij worden regelmatig nog even nagetrapt door mensen die iets om ons zouden moeten geven. En afgedankt als vrienden zodra er een positieve test is.
Ik ben bewust langs de rand van de dood gekropen in de tweede poging (de eerste ook, maar dat was niet voorzien), zo groot is de wens. Ik snap wel hoe diep dit mensen verscheurt en pijnigt.
maandag 16 september 2019 om 21:27
