Entertainment
alle pijlers
Over mijn lijk 2012
zaterdag 27 februari 2010 om 15:36
De vierde serie alweer en weer terug van een seizoen weggeweest als presentator PATRICK LODIERS
Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog
Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?
In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.
Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk
Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.
Marieke:
"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"
Ronald:
"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"
Amber:
"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"
Mehtap:
"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"
Jip:
"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"
Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog
Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?
In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.
Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk
Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.
Marieke:
"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"
Ronald:
"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"
Amber:
"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"
Mehtap:
"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"
Jip:
"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"
donderdag 22 april 2010 om 23:01
vrijdag 23 april 2010 om 22:01
quote:ikwilafvallen schreef op 22 april 2010 @ 23:01:
Ik vond het in beeld brengen van de euthanasie van Sandra vorige week ook té intiem. Ik was ook verbaasd dat ze het wel uitzonden.
Een prachtige serie, ontroerend, mooi. En wat verdrietig ook, de vader van Pieter-Jan....... tranen in mijn ogen.
Deze beelden zijn door de familie zelf gemaakt.
Het echte moment van euthanasie was ook helemaal niet te zien.
Vond het juist héél mooi en integer.
Vond Yvon overigens erg lief tegen de vader van J-P
Ik vond het in beeld brengen van de euthanasie van Sandra vorige week ook té intiem. Ik was ook verbaasd dat ze het wel uitzonden.
Een prachtige serie, ontroerend, mooi. En wat verdrietig ook, de vader van Pieter-Jan....... tranen in mijn ogen.
Deze beelden zijn door de familie zelf gemaakt.
Het echte moment van euthanasie was ook helemaal niet te zien.
Vond het juist héél mooi en integer.
Vond Yvon overigens erg lief tegen de vader van J-P
Frankly my dear, I don"t give a damn
zaterdag 24 april 2010 om 10:52
zaterdag 24 april 2010 om 13:12
quote:calvijn1 schreef op 23 april 2010 @ 22:01:
[...]
Deze beelden zijn door de familie zelf gemaakt.
Het echte moment van euthanasie was ook helemaal niet te zien.
Vond het juist héél mooi en integer
Vond Yvon overigens erg lief tegen de vader van J-P
Dat weet ik dat het eigen gemaakte beelden waren. Ik was verbaasd dat de familie dit wilde laten uitzenden.
Ik vind Yvon ook erg lief tegen de mensen en tegen familie alhoewel ik vind dat ze hen soms wel als kleine kinderen behandelt. 'Aaaaaaaaach gossie toch.......' als iemand moet huilen bijvoorbeeld.
[...]
Deze beelden zijn door de familie zelf gemaakt.
Het echte moment van euthanasie was ook helemaal niet te zien.
Vond het juist héél mooi en integer
Vond Yvon overigens erg lief tegen de vader van J-P
Dat weet ik dat het eigen gemaakte beelden waren. Ik was verbaasd dat de familie dit wilde laten uitzenden.
Ik vind Yvon ook erg lief tegen de mensen en tegen familie alhoewel ik vind dat ze hen soms wel als kleine kinderen behandelt. 'Aaaaaaaaach gossie toch.......' als iemand moet huilen bijvoorbeeld.
zaterdag 24 april 2010 om 13:28
quote:ikwilafvallen schreef op 22 april 2010 @ 23:01:
Ik vond het in beeld brengen van de euthanasie van Sandra vorige week ook té intiem. Ik was ook verbaasd dat ze het wel uitzonden.
Een prachtige serie, ontroerend, mooi. En wat verdrietig ook, de vader van Pieter-Jan....... tranen in mijn ogen.De euthanasie is helemaal niet in beeld gebracht. Je hebt haar alleen in bed zien liggen.
Ik vond het in beeld brengen van de euthanasie van Sandra vorige week ook té intiem. Ik was ook verbaasd dat ze het wel uitzonden.
Een prachtige serie, ontroerend, mooi. En wat verdrietig ook, de vader van Pieter-Jan....... tranen in mijn ogen.De euthanasie is helemaal niet in beeld gebracht. Je hebt haar alleen in bed zien liggen.
zaterdag 24 april 2010 om 13:31
quote:ikwilafvallen schreef op 24 april 2010 @ 13:12:
[...]
Dat weet ik dat het eigen gemaakte beelden waren. Ik was verbaasd dat de familie dit wilde laten uitzenden.
Heb je liever dat de familie totaal aan Sandra's wens voorbij gaat om mee te werken aan OML? Zodat jij sommige beelden niet zou zien? Sandra wilde dit graag!
[...]
Dat weet ik dat het eigen gemaakte beelden waren. Ik was verbaasd dat de familie dit wilde laten uitzenden.
Heb je liever dat de familie totaal aan Sandra's wens voorbij gaat om mee te werken aan OML? Zodat jij sommige beelden niet zou zien? Sandra wilde dit graag!
zaterdag 24 april 2010 om 18:32
quote:ikwilafvallen schreef op 24 april 2010 @ 14:50:
Bovendien heb ik niet gezegd dat ik bepaalde beelden niet wil zien. Ik was verbaasd, dat is alles.
Je vond ze te intiem, kennelijk niet bestemd voor jouw ogen.
Tja, daar zit die knop voor op je tv. Dit programma gaat over sterven, en op de manier waarop die mensen dat doen.
Zij doen het op deze manier, zij willen anderen deel laten zijn van dit proces. Ik kan dit alleen maar waarderen.
Bovendien heb ik niet gezegd dat ik bepaalde beelden niet wil zien. Ik was verbaasd, dat is alles.
Je vond ze te intiem, kennelijk niet bestemd voor jouw ogen.
Tja, daar zit die knop voor op je tv. Dit programma gaat over sterven, en op de manier waarop die mensen dat doen.
Zij doen het op deze manier, zij willen anderen deel laten zijn van dit proces. Ik kan dit alleen maar waarderen.
zondag 25 april 2010 om 22:55
dinsdag 27 april 2010 om 16:51
Zag net dat Bas (die geweldige man van Sandra) een stichting is gestart om de strijd van Sandra verder voort te zetten!
www.starzfoundation.nl Ook te volgen via hyves: starzfoundation.hyves.nl
Hij wil via de stichting de strijd aangaan met gynaecologische kanker (zoals eierstok-, baarmoederkanker etc). Deze soorten staan nog teveel in de schaduw van grote zus borstkanker (waar gelukkig veel aandacht voor is).
Zo leeft Sandra hier toch nog in door en is haar vechtlust niet voor niets geweest!
Hopelijk wordt het een succesvolle stichting! Ik heb me al aangemeld en ben donateur geworden, want helaas kan alleen geld voor onderzoek voorkomen dat er nog meer dappere en strijdkrachtige vrouwen zoals Sandra de strijd niet winnen!
www.starzfoundation.nl Ook te volgen via hyves: starzfoundation.hyves.nl
Hij wil via de stichting de strijd aangaan met gynaecologische kanker (zoals eierstok-, baarmoederkanker etc). Deze soorten staan nog teveel in de schaduw van grote zus borstkanker (waar gelukkig veel aandacht voor is).
Zo leeft Sandra hier toch nog in door en is haar vechtlust niet voor niets geweest!
Hopelijk wordt het een succesvolle stichting! Ik heb me al aangemeld en ben donateur geworden, want helaas kan alleen geld voor onderzoek voorkomen dat er nog meer dappere en strijdkrachtige vrouwen zoals Sandra de strijd niet winnen!
zaterdag 1 mei 2010 om 15:32
quote:calvijn1 schreef op 25 april 2010 @ 22:54:
[...]
Waarom?Waarom? Omdat ik niet had verwacht dat ze dit wilde laten uitzenden, dat ze wel koos om dat te doen verbaasde me dan ook. Ook al zag je het moment van de echte euthanasie dan niet, je zag haar wel in bed liggen dat ze overleden was en de mensen eromheen en de sfeer.
[...]
Waarom?Waarom? Omdat ik niet had verwacht dat ze dit wilde laten uitzenden, dat ze wel koos om dat te doen verbaasde me dan ook. Ook al zag je het moment van de echte euthanasie dan niet, je zag haar wel in bed liggen dat ze overleden was en de mensen eromheen en de sfeer.
zaterdag 1 mei 2010 om 15:55
Ik heb net trouwens even op de site van over mijn lijk gekeken. Ik snap dat men het taboe van de dood wil doorbreken en de dood bespreekbaar wil maken, maar als je ziet wat er op de site staat, dan wordt doodgaan bijna leuk. Bubbels op de begrafenis, stel alvast je eigen web.will samen......ik krijg daar een beetje de griebels van.
zaterdag 1 mei 2010 om 17:55
Ik vind dit erg persoonlijk hoe jij je begravenis wilt vieren.De een
wil het op een gewone manier met een kopje koffie en met een
plakje cake en de andere op een wat uitbundigere manier (voor
de info:Daarmee bedoel ik de bubbles op de site waar traincha
het net over had).De tijden dat je zwarte kleding moest dragen
zijn gelukkig voorbij of dat je hoorde te huilen om te laten zien
dat je verdrietig was.Maar soms kan je nog geen eens huilen.
Dat had ik ook laatste jaar tijdens een begrafenis en achteraf
kon ik pas huilen.
wil het op een gewone manier met een kopje koffie en met een
plakje cake en de andere op een wat uitbundigere manier (voor
de info:Daarmee bedoel ik de bubbles op de site waar traincha
het net over had).De tijden dat je zwarte kleding moest dragen
zijn gelukkig voorbij of dat je hoorde te huilen om te laten zien
dat je verdrietig was.Maar soms kan je nog geen eens huilen.
Dat had ik ook laatste jaar tijdens een begrafenis en achteraf
kon ik pas huilen.
donderdag 6 mei 2010 om 11:17
Ik heb net alle reacties bij dit onderwerp gelezen en ben soms wel verbaasd over hoe mensen soms denken... Het egoistisch vinden om nog aan een kindje te beginnen als je weet dat de vader snel zou kunnen overlijden.... Tja, dan kun je maar beter nooit aan kinderen beginnen, want iedereen kan plotseling overlijden, dus garantie op het hebben van ouders kun je je kindje nooit geven. En voor hetzelfde geld leeft Bob nog 10 jaar, is dat niet waardevol genoeg??
Dan het uitzenden van de laatste levensfase van Sandra... Iedereen wordt een keer geboren en iedereen gaat een keer dood. Waarom vinden we al die bevallingsfilmpjes op TV dan wel normaal (hoewel je die tegenwoordig overigens wel minder ziet dan enkele jaren geleden), maar mag een overlijden niet gezien worden? We mogen wel elkaars vreugde zien, maar elkaars verdriet mag dan weer niet? Dat hoort toch ook bij het leven, maar er rust nog duidelijk een taboe op...
En dan nog Yvon... Tja, af en toe maakt ze opmerkingen die ik ook niet altijd de beste keus vind, maar de beste stuurlui staan aan wal. Alsof we zelf allemaal precies zouden weten wat we moesten zeggen of vragen aan mensen die doodgaan of ziek zijn, geheid dat wij ook wel eens een opmerking zouden maken die we later misschien niet zo gepast vinden. Maar je kunt zoiets maar 1 keer doen. Ze doet het in elk geval met gevoel en dat is het belangrijkste.
Ik ben erg onder de indruk van it seizoen van Over mijn Lijk. Het raakt me deze keer nog meer dan de vorige seizoenen, maar misschien komt dat ook omdat mijn eigen vader in diezelfde periode te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was... en inmiddels al na 9 weken overleden is. Het komt dan ineens wel erg dichtbij...
Ik hoop dat Lonneke en Bob nog lang mogen genieten van hun leven, de mensen om hun heen en alles wat hun lief is.
Dan het uitzenden van de laatste levensfase van Sandra... Iedereen wordt een keer geboren en iedereen gaat een keer dood. Waarom vinden we al die bevallingsfilmpjes op TV dan wel normaal (hoewel je die tegenwoordig overigens wel minder ziet dan enkele jaren geleden), maar mag een overlijden niet gezien worden? We mogen wel elkaars vreugde zien, maar elkaars verdriet mag dan weer niet? Dat hoort toch ook bij het leven, maar er rust nog duidelijk een taboe op...
En dan nog Yvon... Tja, af en toe maakt ze opmerkingen die ik ook niet altijd de beste keus vind, maar de beste stuurlui staan aan wal. Alsof we zelf allemaal precies zouden weten wat we moesten zeggen of vragen aan mensen die doodgaan of ziek zijn, geheid dat wij ook wel eens een opmerking zouden maken die we later misschien niet zo gepast vinden. Maar je kunt zoiets maar 1 keer doen. Ze doet het in elk geval met gevoel en dat is het belangrijkste.
Ik ben erg onder de indruk van it seizoen van Over mijn Lijk. Het raakt me deze keer nog meer dan de vorige seizoenen, maar misschien komt dat ook omdat mijn eigen vader in diezelfde periode te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was... en inmiddels al na 9 weken overleden is. Het komt dan ineens wel erg dichtbij...
Ik hoop dat Lonneke en Bob nog lang mogen genieten van hun leven, de mensen om hun heen en alles wat hun lief is.
Life is a party but you must self uphanging de slingers
donderdag 6 mei 2010 om 11:25
quote:Darkcrystal schreef op 06 mei 2010 @ 11:17:
Ik heb net alle reacties bij dit onderwerp gelezen en ben soms wel verbaasd over hoe mensen soms denken... Het egoistisch vinden om nog aan een kindje te beginnen als je weet dat de vader snel zou kunnen overlijden.... Tja, dan kun je maar beter nooit aan kinderen beginnen, want iedereen kan plotseling overlijden, dus garantie op het hebben van ouders kun je je kindje nooit geven. En voor hetzelfde geld leeft Bob nog 10 jaar, is dat niet waardevol genoeg??
Dan het uitzenden van de laatste levensfase van Sandra... Iedereen wordt een keer geboren en iedereen gaat een keer dood. Waarom vinden we al die bevallingsfilmpjes op TV dan wel normaal (hoewel je die tegenwoordig overigens wel minder ziet dan enkele jaren geleden), maar mag een overlijden niet gezien worden? We mogen wel elkaars vreugde zien, maar elkaars verdriet mag dan weer niet? Dat hoort toch ook bij het leven, maar er rust nog duidelijk een taboe op...
En dan nog Yvon... Tja, af en toe maakt ze opmerkingen die ik ook niet altijd de beste keus vind, maar de beste stuurlui staan aan wal. Alsof we zelf allemaal precies zouden weten wat we moesten zeggen of vragen aan mensen die doodgaan of ziek zijn, geheid dat wij ook wel eens een opmerking zouden maken die we later misschien niet zo gepast vinden. Maar je kunt zoiets maar 1 keer doen. Ze doet het in elk geval met gevoel en dat is het belangrijkste.
Ik ben erg onder de indruk van it seizoen van Over mijn Lijk. Het raakt me deze keer nog meer dan de vorige seizoenen, maar misschien komt dat ook omdat mijn eigen vader in diezelfde periode te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was... en inmiddels al na 9 weken overleden is. Het komt dan ineens wel erg dichtbij...
Ik hoop dat Lonneke en Bob nog lang mogen genieten van hun leven, de mensen om hun heen en alles wat hun lief is.Mooi verwoord! Daar sluit ik me bij aan.
Ik heb net alle reacties bij dit onderwerp gelezen en ben soms wel verbaasd over hoe mensen soms denken... Het egoistisch vinden om nog aan een kindje te beginnen als je weet dat de vader snel zou kunnen overlijden.... Tja, dan kun je maar beter nooit aan kinderen beginnen, want iedereen kan plotseling overlijden, dus garantie op het hebben van ouders kun je je kindje nooit geven. En voor hetzelfde geld leeft Bob nog 10 jaar, is dat niet waardevol genoeg??
Dan het uitzenden van de laatste levensfase van Sandra... Iedereen wordt een keer geboren en iedereen gaat een keer dood. Waarom vinden we al die bevallingsfilmpjes op TV dan wel normaal (hoewel je die tegenwoordig overigens wel minder ziet dan enkele jaren geleden), maar mag een overlijden niet gezien worden? We mogen wel elkaars vreugde zien, maar elkaars verdriet mag dan weer niet? Dat hoort toch ook bij het leven, maar er rust nog duidelijk een taboe op...
En dan nog Yvon... Tja, af en toe maakt ze opmerkingen die ik ook niet altijd de beste keus vind, maar de beste stuurlui staan aan wal. Alsof we zelf allemaal precies zouden weten wat we moesten zeggen of vragen aan mensen die doodgaan of ziek zijn, geheid dat wij ook wel eens een opmerking zouden maken die we later misschien niet zo gepast vinden. Maar je kunt zoiets maar 1 keer doen. Ze doet het in elk geval met gevoel en dat is het belangrijkste.
Ik ben erg onder de indruk van it seizoen van Over mijn Lijk. Het raakt me deze keer nog meer dan de vorige seizoenen, maar misschien komt dat ook omdat mijn eigen vader in diezelfde periode te horen heeft gekregen dat hij ongeneeslijk ziek was... en inmiddels al na 9 weken overleden is. Het komt dan ineens wel erg dichtbij...
Ik hoop dat Lonneke en Bob nog lang mogen genieten van hun leven, de mensen om hun heen en alles wat hun lief is.Mooi verwoord! Daar sluit ik me bij aan.
donderdag 6 mei 2010 om 11:34
Ik vind het juist fijn dat er nu bij begrafenissen veel meer kan dan b.v. 15 jaar geleden. Wij moesten baanbrekend werk verrichten bij de begrafenis van ons meiske. Men was nog niets gewend. Het is juist goed dat je het nu kan doen zoals je zelf wilt. Of dat met een plakje cake is of met een feestje.
Ik kijk het programma niet. Manlief wil het niet zien. Er komen veel te veel herinneringen boven. Maar realiseren jullie je wel, dat als je er zelf midden in staat het heel anders is dan om het van een afstandje te volgen. Als je niet zo lang meer te leven hebt, maak je keuzes. Samen en die heeft iedereen maar te respecteren. Ik wordt niet goed van al die vooroordelen.
Bij ons ging op een gegeven moment de vraag door het dorp hoe lang wij nog door wilden gaan met ons meiske. Dat zij zelf die keuze had gemaakt kwam bij niemand op. Dit heeft ons veel verdriet gedaan.
Ik kijk het programma niet. Manlief wil het niet zien. Er komen veel te veel herinneringen boven. Maar realiseren jullie je wel, dat als je er zelf midden in staat het heel anders is dan om het van een afstandje te volgen. Als je niet zo lang meer te leven hebt, maak je keuzes. Samen en die heeft iedereen maar te respecteren. Ik wordt niet goed van al die vooroordelen.
Bij ons ging op een gegeven moment de vraag door het dorp hoe lang wij nog door wilden gaan met ons meiske. Dat zij zelf die keuze had gemaakt kwam bij niemand op. Dit heeft ons veel verdriet gedaan.
donderdag 6 mei 2010 om 22:35
quote:Darkcrystal schreef op 06 mei 2010 @ 11:17:
Dan het uitzenden van de laatste levensfase van Sandra... Iedereen wordt een keer geboren en iedereen gaat een keer dood. Waarom vinden we al die bevallingsfilmpjes op TV dan wel normaal (hoewel je die tegenwoordig overigens wel minder ziet dan enkele jaren geleden), maar mag een overlijden niet gezien worden? We mogen wel elkaars vreugde zien, maar elkaars verdriet mag dan weer niet? Dat hoort toch ook bij het leven, maar er rust nog duidelijk een taboe op...Dat vind ik dus ook heel apart, dat men dat laat filmen. Zou ik zelf nooit doen, veel te intiem.
Dan het uitzenden van de laatste levensfase van Sandra... Iedereen wordt een keer geboren en iedereen gaat een keer dood. Waarom vinden we al die bevallingsfilmpjes op TV dan wel normaal (hoewel je die tegenwoordig overigens wel minder ziet dan enkele jaren geleden), maar mag een overlijden niet gezien worden? We mogen wel elkaars vreugde zien, maar elkaars verdriet mag dan weer niet? Dat hoort toch ook bij het leven, maar er rust nog duidelijk een taboe op...Dat vind ik dus ook heel apart, dat men dat laat filmen. Zou ik zelf nooit doen, veel te intiem.
zaterdag 8 mei 2010 om 14:12
Voor mijn gevoel was het ook zo afgelopen, deze serie aflevringen. Ik hoop dat er nog een vervolg komt, dat we kunnen zien hoe het met Bob en Lonneke gaat.
Had ook het gevoel dat Bob nauwelijks in beeld kwam en Sandra en Maartje daatrentegen extra veel.
Met name Bob en Lonneke vond ik er goed uitzien! Hoop dat het ze goed gaat.
Had ook het gevoel dat Bob nauwelijks in beeld kwam en Sandra en Maartje daatrentegen extra veel.
Met name Bob en Lonneke vond ik er goed uitzien! Hoop dat het ze goed gaat.
