Entertainment
alle pijlers
Over mijn lijk 2012
zaterdag 27 februari 2010 om 15:36
De vierde serie alweer en weer terug van een seizoen weggeweest als presentator PATRICK LODIERS
Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog
Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?
In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.
Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk
Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.
Marieke:
"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"
Ronald:
"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"
Amber:
"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"
Mehtap:
"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"
Jip:
"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"
Van de vorige 3 series leeft alleen Wiebe nog
Je bent jong, in de kracht van je leven, maar je hebt te horen gekregen dat je niet lang meer te leven hebt. Wat dan?
In Over Mijn Lijk worden 5 jonge mensen gevolgd die ongeneeslijk ziek zijn, maar toch alles uit het leven proberen te halen. Inmiddels zijn er al drie series van het programma op TV uitgezonden. Ook het vierde seizoen wordt gepresenteerd door Patrick Lodiers.
Over Mijn Lijk zie je vanaf 16 augustus iedere donderdag 22:20 uur bij BNN op 1! #overmijnlijk
Dit seizoen volgen we Marieke, Ronald, Amber, Mehtap en Jip.
Marieke:
"Mijn naam is Marieke en ik ben 37 jaar. In 2009 werd er eierstokkanker bij mij geconstateerd. Na enkele chemo’s en een zware operatie leek de kanker te zijn verdwenen. Helaas… in november 2010 was de kanker terug. ‘Als je het positief benadert, heb je nog 2 jaar’, zeiden de doktoren. Dat was natuurlijk schrikken. Ik heb er meer vertrouwen in. En wat zegt ’t eigenlijk zo’n prognose? Er is uiteindelijk maar één iemand die bepaalt of mijn leven klaar is en dat ben ik. Maar goed, het is ook een beetje naïef te denken dat ik de tachtig nog haal. En dus bereid ik me langzamerhand voor op wat onvermijdelijk is. Het ‘ooit’ wat ik had, is er niet meer en als het er nog wel is, dan is het naar voren geschoven. En dus focus ik me op alle dingen die ik nog zou willen doen en plan ik die nu op korte termijn. Daarom heb ik een ‘bucketlist’ gemaakt. Zo wil ik nog een keer op een brommer rijden, bridgen met bejaarden, op safari gaan en een zeehond vrijlaten. Iets wat hoog bovenaan de lijst staat is dat ik nog wil trouwen. En dat ga ik doen met mijn liefde Lukas!"
Ronald:
"Ik ben Ronald, 32 jaar en erg gelukkig met mijn vrouw Daniëlle. In februari 2010, twee weken nadat we erachter kwamen dat we in verwachting waren van ons dochtertje Evi, kreeg ik te horen dat ik darmkanker had, met uitzaaiingen in de lever. Zonder kans op genezing. Ik zei meteen: vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke dingen doen. Ik ben meteen gestopt met werken en vanaf dat moment hebben Daniëlle en ik, en later met Evi, zoveel mogelijk geleefd, en daar gaan we, als het aan mij ligt, nog zo lang mogelijk mee door! Mijn passies zijn ijshockey en muziek. Ik bekijk veel ijshockeywedstrijden in binnen- en buitenland, en ik bezoek veel concerten. Met mijn band ‘The Liszt’ heb ik ook twee platen gemaakt en zelf veel opgetreden. Mijn humor is de zwarte, dus fijngevoelige mensen, wees gewaarschuwd…"
Amber:
"Ik ben Amber en ik ben 18 jaar. Zonder ooit met asbest in aanraking te zijn geweest, kreeg ik in maart 2010 te horen dat ik asbestkanker heb. Het was zo onwerkelijk. Eerst sta je elke dag in de turnzaal, want ik was fanatiek turnster, en dan ben je opeens ziek en kun je bijna niets meer. Dan blijkt het ook nog eens niet te genezen te zijn. Leuke activiteiten houden me op de been. Zoals winkelen met mijn moeder of het bezoeken van Nick & Simon concerten. Dat zijn mijn helden. Ik heb ze al een aantal keer ontmoet. Ik slaap zelfs onder een dekbed van ze!"
Mehtap:
"Mijn naam is Mehtap, ik ben 14 jaar en van oorsprong Turkse. Toen ik 9 jaar was kreeg ik heel erge pijn aan mijn nek. Een ruggenmergtumor was de veroorzaker en ik moest hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Daar heb ik een dwarslaesie aan overgehouden. Maar ik wil het liefst zo normaal mogelijk leven. Ondanks mijn beperkingen. Het is nou eenmaal zo; ik kan er verder niets aan doen. Zo hou ik enorm van ‘hangen’ met vriendinnen op straat of thuis, lekker kletsen over van alles en nog wat. De islam is onze godsdienst. Mijn moeder vindt het belachelijk dat kanker taboe is onder de meeste moslims. Wij vinden dat je daar gewoon over moet kunnen praten hoor! Dat lucht ook lekker op soms!"
Jip:
"Ik ben Jip en ik ben 23 jaar. Op 23 juni 2008 kreeg ik te horen dat er botkanker in mijn pols zat. Vanaf het begin putte ik kracht uit de gedachte dat het leven je gebeurt terwijl je andere plannen maakt (quote John Lennon). Maar ja, oké, ik heb dus kanker. Daar heb ik geen invloed op. Het ergste wat er in mijn ogen kon gebeuren was mijn hand verliezen. Nou, weg is ie!"
zaterdag 8 mei 2010 om 14:21
Ik heb het niet consequent gevolgd (niet alle afleveringen gezien) maar als ik thuis was op donderdagavond keek ik wel.
Ik vond dat Yvon het niet slecht deed. Ga er maar eens aan staan, zo'n klus, 1,5 jaar lang. En je moet als presentatrice wel zorgen dat bepaalde uitspraken gedaan worden in korte tijd... soms ging dat misschien wat onhandig maar als je een hele dag de tijd neemt voor zulke gesprekken (zoals je in het gewone leven zou doen) zou je er geen TV van kunnen maken.
Ik heb Bob juist regelmatig gezien, Sandra en Maartje minder. Heb met name in het begin wat afleveringen gemist. En bij Bob was er gewoon wat minder 'nieuws'.
Ik krijg bij zulke programma's altijd het idee dat het niet vanzelfsprekend is dat je 27 word (zoals ik nu ben), of 30 of 40 of 50. Ik leef toch al niet met het idee dat ik wel 80 zal worden, je weet het gewoon niet.
En leef ook niet met het idee dat alles 'later' komt. Je leeft nu, niet later. Dan ben ik blij met zulke programma's: Ze laten zien dat het leven soms heel kort is.
(Heb ook erg gehuild bij de film KEVBBD. Kon aan mijn vriendin niet zo goed uitleggen waarom, maar achteraf realiseer ik me dat het was vanwege t contrast tussen het leven met ziekte en het gezonde leven. Je hebt niet altijd een keus maar soms ook wel. (gaat even om mijzelf) Dan denk ik: Carmen gaat dood, maar ik ben er nog, heb geen kanker... ik moet er wat van maken. Dat was heftig maar wel mooi)
Ik vond dat Yvon het niet slecht deed. Ga er maar eens aan staan, zo'n klus, 1,5 jaar lang. En je moet als presentatrice wel zorgen dat bepaalde uitspraken gedaan worden in korte tijd... soms ging dat misschien wat onhandig maar als je een hele dag de tijd neemt voor zulke gesprekken (zoals je in het gewone leven zou doen) zou je er geen TV van kunnen maken.
Ik heb Bob juist regelmatig gezien, Sandra en Maartje minder. Heb met name in het begin wat afleveringen gemist. En bij Bob was er gewoon wat minder 'nieuws'.
Ik krijg bij zulke programma's altijd het idee dat het niet vanzelfsprekend is dat je 27 word (zoals ik nu ben), of 30 of 40 of 50. Ik leef toch al niet met het idee dat ik wel 80 zal worden, je weet het gewoon niet.
En leef ook niet met het idee dat alles 'later' komt. Je leeft nu, niet later. Dan ben ik blij met zulke programma's: Ze laten zien dat het leven soms heel kort is.
(Heb ook erg gehuild bij de film KEVBBD. Kon aan mijn vriendin niet zo goed uitleggen waarom, maar achteraf realiseer ik me dat het was vanwege t contrast tussen het leven met ziekte en het gezonde leven. Je hebt niet altijd een keus maar soms ook wel. (gaat even om mijzelf) Dan denk ik: Carmen gaat dood, maar ik ben er nog, heb geen kanker... ik moet er wat van maken. Dat was heftig maar wel mooi)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 11 mei 2010 om 12:57
De (hele) afscheidsdienst van Pieter Jan staat op de site van BNN. Hoewel ik dat ook nogal intiem vind om te delen, vind ik het toch ook wel weer mooi. In de uitzending konden ze natuurlijk maar korte stukjes laten zien.
PJ en Sandra hebben bij mij toch wel het meeste indruk gemaakt. Vooral PJ, juist omdat hij nog zo jong is.
En Sandra, ik weet niet. Gewoon een dijk van een persoonlijkheid die je niet snel vergeet. Zelfs als je haar niet echt gekend hebt. Toch blijft het treurig om terug te zien. Een sprankelende jonge vrouw, die dan zo fysiek verzwakt moet eindigen. Maar geestelijk zo moedig en sterk.
Lonneke en Bob waren misschien inderdaad iets minder in beeld. Van de anderen moest het (naderende) afscheid in beeld gebracht worden. Dat kun je niet in vijf minuten doen.
Het was voor de lange periode dat sommigen gevolgd zijn, misschien inderdaad kort en snel voorbij. Maar het is vast intensief om aan zo'n programma mee te werken. Zowel voor de zieke jongeren, als voor de mensen achter het programma zelf.
PJ en Sandra hebben bij mij toch wel het meeste indruk gemaakt. Vooral PJ, juist omdat hij nog zo jong is.
En Sandra, ik weet niet. Gewoon een dijk van een persoonlijkheid die je niet snel vergeet. Zelfs als je haar niet echt gekend hebt. Toch blijft het treurig om terug te zien. Een sprankelende jonge vrouw, die dan zo fysiek verzwakt moet eindigen. Maar geestelijk zo moedig en sterk.
Lonneke en Bob waren misschien inderdaad iets minder in beeld. Van de anderen moest het (naderende) afscheid in beeld gebracht worden. Dat kun je niet in vijf minuten doen.
Het was voor de lange periode dat sommigen gevolgd zijn, misschien inderdaad kort en snel voorbij. Maar het is vast intensief om aan zo'n programma mee te werken. Zowel voor de zieke jongeren, als voor de mensen achter het programma zelf.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
dinsdag 11 mei 2010 om 16:02
Ik heb de laatste aflevering gezien.
Wat een lieve omgeving van PJ. Leuke, lieve vrienden.
De vriend van Sandra; wat een goede vent is dat. Dat lijkt me een interessant persoon. Qua stel deden Sandra en haar vriend mij denken aan Emmy en haar vriend van het vorige seizoen. Net zulke sprankelende, slimme en originele mensen.
Lonneke had ik deze laatste aflevering wat moeite mee. Ze komt een beetje manisch over. Ze is vast een positieve, sterke vrouw, maar ze komt zo positief over dat ik vermoed dat ze op camera 'overdrijft' met haar gedrag.
Mensen die bijv. een chemokuur ondergaan zullen zich bijna 'schuldig' voelen dat zij niet lachend met een doos slagroomsoesjes de behandeling ondergaan.
Bob zijn gedrag komt op mij wat realistischer over.
Wat een lieve omgeving van PJ. Leuke, lieve vrienden.
De vriend van Sandra; wat een goede vent is dat. Dat lijkt me een interessant persoon. Qua stel deden Sandra en haar vriend mij denken aan Emmy en haar vriend van het vorige seizoen. Net zulke sprankelende, slimme en originele mensen.
Lonneke had ik deze laatste aflevering wat moeite mee. Ze komt een beetje manisch over. Ze is vast een positieve, sterke vrouw, maar ze komt zo positief over dat ik vermoed dat ze op camera 'overdrijft' met haar gedrag.
Mensen die bijv. een chemokuur ondergaan zullen zich bijna 'schuldig' voelen dat zij niet lachend met een doos slagroomsoesjes de behandeling ondergaan.
Bob zijn gedrag komt op mij wat realistischer over.
dinsdag 11 mei 2010 om 16:58
Ik heb de uitzending op internet bekeken, en die uitvaart van Pieter-Jan was mooi.
Lonneke is denk ik gewoon zo'n type. Je denkt misschien iemand te kennen en te kunnen beoordelen, maar naar mijn idee blijft toch een illusie, zelfs in zo'n programma. Ik had een vriendin die ook gewoon zo was. Die zat bij wijze van spreke met een fles bubbels in het ziekenhuis. Ook zij is, na een heel lange lijdensweg, overleden aan borstkanker.
Lonneke is denk ik gewoon zo'n type. Je denkt misschien iemand te kennen en te kunnen beoordelen, maar naar mijn idee blijft toch een illusie, zelfs in zo'n programma. Ik had een vriendin die ook gewoon zo was. Die zat bij wijze van spreke met een fles bubbels in het ziekenhuis. Ook zij is, na een heel lange lijdensweg, overleden aan borstkanker.
vrijdag 14 mei 2010 om 21:33
Ik vond het een goed programma en knap van Yvonne dat zij dat gewoon deed.En ook ben ik van mening dat iedereen het
anders doet als hij chemo krijgt.De een eet er gerust slagroomsoesjes bij,de andere leest en de derde voelt zich dan
misschien weer niet lekker.Ik ben alleen maar blij dat Lonneke
nog zoveel kracht heeft en hoop echt voor haar en ook voor Bob
dat ze nog zoveel mogelijk jaren erbij mogen krijgen.
Moonlight,heb je de film ''Komt een vrouw bij de doktor''?Die hebben wij gisteren gezien,erg heftig maar goed gespeeld.Zakdoejes moesten wij wle bijpakken,Vanavond gaan
wij ''My sister's keeper'' kijken.
anders doet als hij chemo krijgt.De een eet er gerust slagroomsoesjes bij,de andere leest en de derde voelt zich dan
misschien weer niet lekker.Ik ben alleen maar blij dat Lonneke
nog zoveel kracht heeft en hoop echt voor haar en ook voor Bob
dat ze nog zoveel mogelijk jaren erbij mogen krijgen.
Moonlight,heb je de film ''Komt een vrouw bij de doktor''?Die hebben wij gisteren gezien,erg heftig maar goed gespeeld.Zakdoejes moesten wij wle bijpakken,Vanavond gaan
wij ''My sister's keeper'' kijken.
donderdag 5 januari 2012 om 10:07
vrijdag 6 januari 2012 om 21:09
Ik vind het erg treurig en zeker voor haar familie...volgends mij
heeft zij een paar jaar met borstkanker geleeft?Toen mijn vriend en
ik de uitzending in april 2010 zagen zei zij toen dat ze uitbehandeld was maar dat ze wel d.m.v. chemo haar leven zo lang mogelijk probeerden te verlengen.Wat een triest nieuws.(Ben afgelopen jaar in mei mijn schoonpa aan alvleesklierkanker verloren!Dan komt het weer even boven, sorry!)
heeft zij een paar jaar met borstkanker geleeft?Toen mijn vriend en
ik de uitzending in april 2010 zagen zei zij toen dat ze uitbehandeld was maar dat ze wel d.m.v. chemo haar leven zo lang mogelijk probeerden te verlengen.Wat een triest nieuws.(Ben afgelopen jaar in mei mijn schoonpa aan alvleesklierkanker verloren!Dan komt het weer even boven, sorry!)
vrijdag 6 januari 2012 om 23:51
Ja, vind het ook triest om te bedenken dat ze nu niet meer is.
zoveel energie en kracht wat zij uitstraalde, ze kwam over als een heel mooi mens dat tot het uiterste wilde genieten. Zo naar dat ze dat gevecht dan toch heeft verloren.
Blijf het een indrukwekkend programma vinden, met alle mensen die meedoen. Weet eigenlijk alleen niet hoe het met Bob is, die wilde niet meer in de publiciteit.
zoveel energie en kracht wat zij uitstraalde, ze kwam over als een heel mooi mens dat tot het uiterste wilde genieten. Zo naar dat ze dat gevecht dan toch heeft verloren.
Blijf het een indrukwekkend programma vinden, met alle mensen die meedoen. Weet eigenlijk alleen niet hoe het met Bob is, die wilde niet meer in de publiciteit.
zaterdag 7 januari 2012 om 12:18
witch,daar sluit ik me bij aan.Wat ik zo prachtig vond is dat ze alles
uit het leven heeft gehaald wat ze eruit kon halen.Dat ze haar bedrijf
heeft kunnen opzetten en dat ze ook zo vaak mogelijk naar Gambia
af kon reizen.Ik vind het een goed programma,mooi maar ook heel
heftig.Zou het ook weer kijken.
Mylene_Valerie,bedankt! Ik wil even kwijt dat ik je een prachtmens vind.Lees altijd met veel plezier je bijdrages,kortom,je
bent een verrijking voor dit forum.Dat wilde ik even kwijt.
uit het leven heeft gehaald wat ze eruit kon halen.Dat ze haar bedrijf
heeft kunnen opzetten en dat ze ook zo vaak mogelijk naar Gambia
af kon reizen.Ik vind het een goed programma,mooi maar ook heel
heftig.Zou het ook weer kijken.
Mylene_Valerie,bedankt! Ik wil even kwijt dat ik je een prachtmens vind.Lees altijd met veel plezier je bijdrages,kortom,je
bent een verrijking voor dit forum.Dat wilde ik even kwijt.
zaterdag 7 januari 2012 om 22:35
Ik heb toevallig vorige week haar laatste blog gelezen, van een paar maanden geleden. Daarin vond ik al doorklinken dat het niet goed ging.
Triest, erg triest...
Lonneke verdiend een dikke pluim. Ze heeft (denk ik) ondanks alles geprobeerd er het beste van te maken.
Triest, erg triest...
Lonneke verdiend een dikke pluim. Ze heeft (denk ik) ondanks alles geprobeerd er het beste van te maken.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
woensdag 11 januari 2012 om 10:45
quote:Re__ske schreef op 07 januari 2012 @ 22:35:
Ik heb toevallig vorige week haar laatste blog gelezen, van een paar maanden geleden. Daarin vond ik al doorklinken dat het niet goed ging.
Triest, erg triest...
Lonneke verdiend een dikke pluim. Ze heeft (denk ik) ondanks alles geprobeerd er het beste van te maken. Ik heb haar blog ook gelezen en de laatste maanden ging het niet meer zo goed.En ik heb ook bewondering voor haar en respect.
Ik heb toevallig vorige week haar laatste blog gelezen, van een paar maanden geleden. Daarin vond ik al doorklinken dat het niet goed ging.
Triest, erg triest...
Lonneke verdiend een dikke pluim. Ze heeft (denk ik) ondanks alles geprobeerd er het beste van te maken. Ik heb haar blog ook gelezen en de laatste maanden ging het niet meer zo goed.En ik heb ook bewondering voor haar en respect.
woensdag 11 januari 2012 om 10:50
woensdag 11 januari 2012 om 12:43
Ik vind het een van de mooiere series die er bestaat. Heel intens, maar heel integer, met veel respect voor het laatste stukje van een mensenreis. Het maakt dat ik weer met veel respect en liefde kan denken aan hoe belangrijk het is wat voor lieve mensen je om je heen hebt, aan hoe belangrijk het is dat je de kracht in jezelf vindt om hiermee om te gaan en gek genoek blijken mensen over zoveel kracht te beschikken. Ik vind dat enorm bijzonder. De liefde voor elkaar spat er gewoon van af, prachtig!
woensdag 11 januari 2012 om 16:18
Er staan idd een paar filmpjes op de site van familieleden van deelnemers en van Wiebe, hoe zij terug kijken op het meedoen aan 'Over mijn Lijk.'De man van Margreet ( vrouw uit serie 2 met borstkanker en een zoontje van toen 5) heeft een nieuwe partner en met haar ook weer een kindje. De vrouw had al drie kinderen, dus Sven heeft nu vier broertjes en zusjes.
Die man ( ik ben zijn naam kwijt) zei dat hij vooral veel comentaar had gehad op het feit dat hij zo snel weer een nieuwe vrouw had. Ik vind dat altijd een beetje 'gezeur.'Als mensen nog jong zijn en jonge kinderen hebben, is het toch juist fijn als ze weer opnieuw iemand vinden. Ik kan me niet voorstellen dat je als terminaal zieke verwacht dat je partner ( met kind) alleen blijft. Je wil toch dat degene die achterblijft ook weer gelukkig wordt?
Dat was toen met Dinand van Kane ook. 'Jaaa hij heeft nu alweer een ander.' Ja, dus? Zijn vrouw was ziek. Hij was waarschijnlijk al veel langer aan het idee gewend dat hij alleen zou komen te staan dan de buitenwereld.
Het enige wat ik zelf 'jammer ' vind aan dat verhaal is dat ik haast zeker weet dat Guusje Nederhorst heel veel van haar zoontje hield en hij ziet Dinands nieuwe vrouw hoogstwaarschijnlijk meer als zijn mama. Dat is logisch. Maar goed. Hij kan in ieder geval veel beelden van zijn moeder terug zien, als hij dat (later) wil.
Ik heb het in een prive situatie ook wel eens gehad. Beste vriend had een hele leuke vriendin, dolverliefd. Vriendin plotseling ( dat was wel onverwacht dus) overleden. Toen had hij vijf maanden later ook al een andere vriendin. Daar moest ik ook erg aan wennen toen. Zijn nieuwe vriendin was ook een heel ander type dan zijn overleden vriendin. Maar ze zijn wel gelukkig samen en ik denk dat hij zonder haar, serieus, was dood gegaan van verdriet. Dus eigenlijk ben ik haar, of hun liefde, nu dankbaar.
Sorry, beetje off topic.
Er stond verder nog een filmpje op van de man van Gea. ( Seizoen 1.)
Die man ( ik ben zijn naam kwijt) zei dat hij vooral veel comentaar had gehad op het feit dat hij zo snel weer een nieuwe vrouw had. Ik vind dat altijd een beetje 'gezeur.'Als mensen nog jong zijn en jonge kinderen hebben, is het toch juist fijn als ze weer opnieuw iemand vinden. Ik kan me niet voorstellen dat je als terminaal zieke verwacht dat je partner ( met kind) alleen blijft. Je wil toch dat degene die achterblijft ook weer gelukkig wordt?
Dat was toen met Dinand van Kane ook. 'Jaaa hij heeft nu alweer een ander.' Ja, dus? Zijn vrouw was ziek. Hij was waarschijnlijk al veel langer aan het idee gewend dat hij alleen zou komen te staan dan de buitenwereld.
Het enige wat ik zelf 'jammer ' vind aan dat verhaal is dat ik haast zeker weet dat Guusje Nederhorst heel veel van haar zoontje hield en hij ziet Dinands nieuwe vrouw hoogstwaarschijnlijk meer als zijn mama. Dat is logisch. Maar goed. Hij kan in ieder geval veel beelden van zijn moeder terug zien, als hij dat (later) wil.
Ik heb het in een prive situatie ook wel eens gehad. Beste vriend had een hele leuke vriendin, dolverliefd. Vriendin plotseling ( dat was wel onverwacht dus) overleden. Toen had hij vijf maanden later ook al een andere vriendin. Daar moest ik ook erg aan wennen toen. Zijn nieuwe vriendin was ook een heel ander type dan zijn overleden vriendin. Maar ze zijn wel gelukkig samen en ik denk dat hij zonder haar, serieus, was dood gegaan van verdriet. Dus eigenlijk ben ik haar, of hun liefde, nu dankbaar.
Sorry, beetje off topic.
Er stond verder nog een filmpje op van de man van Gea. ( Seizoen 1.)
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
woensdag 11 januari 2012 om 17:54
Lonneke 
Wat erg.
Iemand die ik ken werkt momenteel mee aan de opnames voor de volgende serie. Las ergens eerder in het topic dat iemand het sensatie vond om met je ziekte op tv te willen maar ik zie dat het hem en zijn vrouw helpt om om te gaan met het verdriet en de angst van 'er niet meer zijn'. Denk en hoop dat het voor hun (nu) dreumesdochter fijn zal zijn het verhaal van haar vader en hoe dapper en sterk hij is ooit terug te kunnen kijken.
(Het is niet mijn bedoeling nu heel sensationeel te verkondigen dat ik iemand ken die op tv gaat komen, ik wilde alleen vertellen hoe belangrijk en behulpzaam dit programma lijkt te zijn voor mensen die eraan mee werken. Zag dit topic in de titellijst en mijn hart maakte een verschrikt sprongetje)
Wat erg.Iemand die ik ken werkt momenteel mee aan de opnames voor de volgende serie. Las ergens eerder in het topic dat iemand het sensatie vond om met je ziekte op tv te willen maar ik zie dat het hem en zijn vrouw helpt om om te gaan met het verdriet en de angst van 'er niet meer zijn'. Denk en hoop dat het voor hun (nu) dreumesdochter fijn zal zijn het verhaal van haar vader en hoe dapper en sterk hij is ooit terug te kunnen kijken.
(Het is niet mijn bedoeling nu heel sensationeel te verkondigen dat ik iemand ken die op tv gaat komen, ik wilde alleen vertellen hoe belangrijk en behulpzaam dit programma lijkt te zijn voor mensen die eraan mee werken. Zag dit topic in de titellijst en mijn hart maakte een verschrikt sprongetje)
