Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
maandag 23 augustus 2010 om 11:02
Bedankt voor jullie reacties. Dat bedoelde ik ook Indigo, het is een symptoom voor onderliggende problematiek. Dat kan je ook zien aan Lotte, daar is echt veel meer mee mis dan alleen willen afvallen. En met Fleur ook.
Ik vraag me af of het programma dit wel voldoende aan bod laat komen. Het gaat daar toch vooral om "wel of niet eten" en "slank willen zijn". Maar het gaat veel dieper dan dat.
En wie weet wie ze op ideeën brengen door dit uit te zenden, pubermeisjes die Lotte zien en denken, dat kan ik ook.
Voor mij als gezonde Hollandse meid (met een paar kilootjes teveel) is het gewoon niet te voor te stellen. Je doet iedereen verdriet, inclusief je stervende moeder, ga gewoon eten denk je dan. Maar zo werkt het dus niet. Zoiets ingewikkelds kan je in een tv-programma van een half uurtje denk ik ook niet laten zien.
Ik vraag me af of het programma dit wel voldoende aan bod laat komen. Het gaat daar toch vooral om "wel of niet eten" en "slank willen zijn". Maar het gaat veel dieper dan dat.
En wie weet wie ze op ideeën brengen door dit uit te zenden, pubermeisjes die Lotte zien en denken, dat kan ik ook.
Voor mij als gezonde Hollandse meid (met een paar kilootjes teveel) is het gewoon niet te voor te stellen. Je doet iedereen verdriet, inclusief je stervende moeder, ga gewoon eten denk je dan. Maar zo werkt het dus niet. Zoiets ingewikkelds kan je in een tv-programma van een half uurtje denk ik ook niet laten zien.
maandag 23 augustus 2010 om 11:07
quote:Lotte35 schreef op 23 augustus 2010 @ 11:01:
Inderdaad, dat van die olifant in die kast heb je aardig omschreven
Ik ben diagonaal door het topic gegaan, maar het is erg veel. En begrijpen doe ik het nog steeds niet, dat kan ook niet denk ik. Ik heb zo'n andere denkwijze.
Het waren gewoon een paar vragen die ik me naar aanleiding van de uitzending van gisteren afvroeg. En ik ben nu al heel wat wijzer geworden.
Ik ga het programma denk ik niet meer kijken, want ik werd er helemaal naar van. Ik wens iedereen veel sterkte met de ziekte.
Inderdaad, dat van die olifant in die kast heb je aardig omschreven
Ik ben diagonaal door het topic gegaan, maar het is erg veel. En begrijpen doe ik het nog steeds niet, dat kan ook niet denk ik. Ik heb zo'n andere denkwijze.
Het waren gewoon een paar vragen die ik me naar aanleiding van de uitzending van gisteren afvroeg. En ik ben nu al heel wat wijzer geworden.
Ik ga het programma denk ik niet meer kijken, want ik werd er helemaal naar van. Ik wens iedereen veel sterkte met de ziekte.
maandag 23 augustus 2010 om 11:35
quote:okapi73 schreef op 23 augustus 2010 @ 11:07:
En begrijpen doe ik het nog steeds niet, dat kan ook niet denk ik. Ik heb zo'n andere denkwijze.
Ik zou graag jouw denkwijze van je overnemen
quote:okapi73 schreef op 23 augustus 2010 @ 11:07:
Ik wens iedereen veel sterkte met de ziekte. Dank je wel.
En begrijpen doe ik het nog steeds niet, dat kan ook niet denk ik. Ik heb zo'n andere denkwijze.
Ik zou graag jouw denkwijze van je overnemen
quote:okapi73 schreef op 23 augustus 2010 @ 11:07:
Ik wens iedereen veel sterkte met de ziekte. Dank je wel.
You don't have to fit into the format
donderdag 26 augustus 2010 om 12:42
Hoi dames,ik heb een tijdje niet gepost maar zat dit zo snel
mogelijk weer gaan doen (nogal druk geweestt).Ben jullie niet
vergeten.Ik blijf voor iedereen hier duimen.Vind het ook super van jullie dat jullie je verhalen met je delen,iets wat heel persoonlijk is.Maar dat vind ik nou ook juist het interessante.
Iedereen is een ander patient en heeft een ander verhaal.
Tot snel en you go girls!!!
mogelijk weer gaan doen (nogal druk geweestt).Ben jullie niet
vergeten.Ik blijf voor iedereen hier duimen.Vind het ook super van jullie dat jullie je verhalen met je delen,iets wat heel persoonlijk is.Maar dat vind ik nou ook juist het interessante.
Iedereen is een ander patient en heeft een ander verhaal.
Tot snel en you go girls!!!
donderdag 26 augustus 2010 om 17:23
Toch weer even eea bijgelezen op dit topic, want hoewel ik eigenlijk vind dat ik hier niet moet komen wil ik het toch wel graag (aan de andere kant, die jaren op het sabn forum toendertijd heb ik ook overleefd, dan moet dit ook wel kunnen, haha).
Ik geloof dat Runner een paar pagina´s geleden schreef dat veel ES patienten uiteindelijk genezen zonder intensieve hulp/opname, en dat is denk ik ook zo. Voor mij werkte opname iig ook niet, en de behandeling bij het GGZ (individuele gesprekken en groepstherapie) was al helemaal een ware aanfluiting. Vooral het GGZ/riagg is echt een ster in het inzetten van totaal onkundige therapeuten en nutteloze (groeps)therapie. Ik geloof dat groepstherapie voor sommige patienten echt prima motiverend kan werken, maar iedereen die je in de regio maar kan vinden met een ES bij elkaar in een lokaaltje zetten en praten maar..... dat werkt m.i. niet. Ik kon me totaal niet inleven in de ´krankzinnige eetfestijnen´ die sommige binge eaters er op na hielden, zoals zij zich niks konden voorstellen bij mijn ´belachelijke weigering´ om een mandarijntje te eten.
Uiteindelijk heb ik het ook voornamelijk zelf gedaan. Ben tijdens mijn studententijd mijn huidige man tegen gekomen. Mede door hem zag ik hoe leuk het normale leven was, en kreeg ik echt motivatie om mezelf aan te pakken. En dat ging net zoals bij Lotte niet pond voor pond, maar ons voor ons.
Ik heb op uitzending gemist ook de beschikbare afleveringen van xxs bekeken, en herken best veel in wat Stella meemaakt. Ik ben echt al veel verder dan waar zij nu is, maar het mooi vinden van een dun lijf bijvoorbeeld, dat heb ik ook nog steeds, en dat gaat denk ik ook niet meer weg. Rationeel weet ik dat wat ik mooi vind niet klopt, maar toch vind ik mager echt veel mooier dan maat 40. En ik denk dat het met een aantal eetsgestoorde dingen ook wel zo blijft; ik blijf ze denken, maar kan er heel goed een rationele gedachte tegenover zetten, en daardoor juist handelen. Op dit moment (en al een aantal jaar) gaat het super goed en eet ik zonder erbij na te denken, maar ik merk wel dat het een gevoelige plek blijft. Het is zo lang een (schijn)veilige haven geweest die overzicht bood in roerige tijden. Een overlevingsmechanisme wat er heel erg zit ingebakken. Ik laat me (hopelijk) nooit meer verleiden tot deze zelfvernietiging, maar merk wel dat het vliesje soms best dun is. Niet dat ik meteen stop met eten als ik er over lees, maar uit zelfbescherming probeer ik het toch een beetje te vermijden. Een tijd geleden kreeg ik in mijn omgeving te maken met een meisje met AN, en daar voel ik me toch een beetje zenuwachtig en ongemakkelijk bij omdat het zo dichtbij komt. Ik weet dat mijn leven 1000 x leuker is, maar begrijp haar wel verdomde goed. Maar hopelijk is dat iets wat ook slijt naarmate de tijd vordert.
Ik geloof dat Runner een paar pagina´s geleden schreef dat veel ES patienten uiteindelijk genezen zonder intensieve hulp/opname, en dat is denk ik ook zo. Voor mij werkte opname iig ook niet, en de behandeling bij het GGZ (individuele gesprekken en groepstherapie) was al helemaal een ware aanfluiting. Vooral het GGZ/riagg is echt een ster in het inzetten van totaal onkundige therapeuten en nutteloze (groeps)therapie. Ik geloof dat groepstherapie voor sommige patienten echt prima motiverend kan werken, maar iedereen die je in de regio maar kan vinden met een ES bij elkaar in een lokaaltje zetten en praten maar..... dat werkt m.i. niet. Ik kon me totaal niet inleven in de ´krankzinnige eetfestijnen´ die sommige binge eaters er op na hielden, zoals zij zich niks konden voorstellen bij mijn ´belachelijke weigering´ om een mandarijntje te eten.
Uiteindelijk heb ik het ook voornamelijk zelf gedaan. Ben tijdens mijn studententijd mijn huidige man tegen gekomen. Mede door hem zag ik hoe leuk het normale leven was, en kreeg ik echt motivatie om mezelf aan te pakken. En dat ging net zoals bij Lotte niet pond voor pond, maar ons voor ons.
Ik heb op uitzending gemist ook de beschikbare afleveringen van xxs bekeken, en herken best veel in wat Stella meemaakt. Ik ben echt al veel verder dan waar zij nu is, maar het mooi vinden van een dun lijf bijvoorbeeld, dat heb ik ook nog steeds, en dat gaat denk ik ook niet meer weg. Rationeel weet ik dat wat ik mooi vind niet klopt, maar toch vind ik mager echt veel mooier dan maat 40. En ik denk dat het met een aantal eetsgestoorde dingen ook wel zo blijft; ik blijf ze denken, maar kan er heel goed een rationele gedachte tegenover zetten, en daardoor juist handelen. Op dit moment (en al een aantal jaar) gaat het super goed en eet ik zonder erbij na te denken, maar ik merk wel dat het een gevoelige plek blijft. Het is zo lang een (schijn)veilige haven geweest die overzicht bood in roerige tijden. Een overlevingsmechanisme wat er heel erg zit ingebakken. Ik laat me (hopelijk) nooit meer verleiden tot deze zelfvernietiging, maar merk wel dat het vliesje soms best dun is. Niet dat ik meteen stop met eten als ik er over lees, maar uit zelfbescherming probeer ik het toch een beetje te vermijden. Een tijd geleden kreeg ik in mijn omgeving te maken met een meisje met AN, en daar voel ik me toch een beetje zenuwachtig en ongemakkelijk bij omdat het zo dichtbij komt. Ik weet dat mijn leven 1000 x leuker is, maar begrijp haar wel verdomde goed. Maar hopelijk is dat iets wat ook slijt naarmate de tijd vordert.
vrijdag 27 augustus 2010 om 10:40
Tmaar, ik heb jaren geleden ook nog een tijdje meegelezen op het forum van sabn.
Over je posting; ik heb wel vaker gehoord dat mensen met anorexia een heel stuk verder kwamen door een relatie die ze kregen. Helemaal super toch, als dat zo gaat? Het heeft gewoon te maken met voelen dat je geliefd wordt, dat de ander van jou houdt zoals je bent. Op zich heel logisch dat dat je genezing ten goede komt.
Maar dan nóg moet je er zelf voor openstaan. Ik ken ook mensen met anorexia en een relatie, die door hun man of vriend aanbeden worden. En toch is die eetstoornis sterker.
Diep respect dus voor jou, omdat je jezelf kennelijk ook de moeite waard vond en vindt om de liefde en waardering van je vriend (en inmiddels man) aan te nemen.
Want daar draait het allemaal om. Een ander kan je op handen dragen, als je niet genoeg om jezelf geeft, wordt het niks.
Het is voor mij heel motiverend om te lezen hoe goed het nu met jou gaat. Dat wil ik ook. Ik heb geen relatie, maar wel heel veel mensen om me heen die me leuk vinden, en dat ook laten merken.
En éindelijk begin ik in te zien, en vooral te voelen, dat ze gelijk hebben. En dat heeft duidelijk een positieve invloed op mijn eetgedrag.
Ik vind mager overigens niet mooi, ook niet bij modellen. Slank wel, maar mager niet. Nooit gevonden, ook niet bij mezelf.
Over je posting; ik heb wel vaker gehoord dat mensen met anorexia een heel stuk verder kwamen door een relatie die ze kregen. Helemaal super toch, als dat zo gaat? Het heeft gewoon te maken met voelen dat je geliefd wordt, dat de ander van jou houdt zoals je bent. Op zich heel logisch dat dat je genezing ten goede komt.
Maar dan nóg moet je er zelf voor openstaan. Ik ken ook mensen met anorexia en een relatie, die door hun man of vriend aanbeden worden. En toch is die eetstoornis sterker.
Diep respect dus voor jou, omdat je jezelf kennelijk ook de moeite waard vond en vindt om de liefde en waardering van je vriend (en inmiddels man) aan te nemen.
Want daar draait het allemaal om. Een ander kan je op handen dragen, als je niet genoeg om jezelf geeft, wordt het niks.
Het is voor mij heel motiverend om te lezen hoe goed het nu met jou gaat. Dat wil ik ook. Ik heb geen relatie, maar wel heel veel mensen om me heen die me leuk vinden, en dat ook laten merken.
En éindelijk begin ik in te zien, en vooral te voelen, dat ze gelijk hebben. En dat heeft duidelijk een positieve invloed op mijn eetgedrag.
Ik vind mager overigens niet mooi, ook niet bij modellen. Slank wel, maar mager niet. Nooit gevonden, ook niet bij mezelf.
You don't have to fit into the format
vrijdag 27 augustus 2010 om 11:07
vrijdag 27 augustus 2010 om 23:38
quote:Lotte35 schreef op 27 augustus 2010 @ 10:40:
Tmaar, ik heb jaren geleden ook nog een tijdje meegelezen op het forum van sabn.
Over je posting; ik heb wel vaker gehoord dat mensen met anorexia een heel stuk verder kwamen door een relatie die ze kregen. Helemaal super toch, als dat zo gaat? Het heeft gewoon te maken met voelen dat je geliefd wordt, dat de ander van jou houdt zoals je bent. Op zich heel logisch dat dat je genezing ten goede komt.
Maar dan nóg moet je er zelf voor openstaan. Ik ken ook mensen met anorexia en een relatie, die door hun man of vriend aanbeden worden. En toch is die eetstoornis sterker.
Diep respect dus voor jou, omdat je jezelf kennelijk ook de moeite waard vond en vindt om de liefde en waardering van je vriend (en inmiddels man) aan te nemen.
Want daar draait het allemaal om. Een ander kan je op handen dragen, als je niet genoeg om jezelf geeft, wordt het niks.
Het is voor mij heel motiverend om te lezen hoe goed het nu met jou gaat. Dat wil ik ook. Ik heb geen relatie, maar wel heel veel mensen om me heen die me leuk vinden, en dat ook laten merken.
En éindelijk begin ik in te zien, en vooral te voelen, dat ze gelijk hebben. En dat heeft duidelijk een positieve invloed op mijn eetgedrag.
Ik vind mager overigens niet mooi, ook niet bij modellen. Slank wel, maar mager niet. Nooit gevonden, ook niet bij mezelf.
Lieve Lotte,
In mijn geval was het denk ik niet de relatie an sich (al helpt het natuurlijk wel om aanbeden te worden), maar meer dat door de nieuwe liefde mijn ogen weer open gingen voor al het moois in de wereld. Ik kon weer genieten van dingen, de lente ruiken. En toen ben ik vanzelf eigenlijk toe gaan werken naar een gezonder eetpatroon. Ik begreep wel dat dit nieuwe, leuke leven alleen echt leuk bleef als ik mezelf zou aanpakken. Maar dat inzicht kwam ook pas een paar jaar na de intensieve therapieen, dus het heeft wel een tijdje geduurd voor ik mijn knopje had gevonden. Maar ik denk dat ik dat inzicht net zo goed had kunnen krijgen bij een vriendin of een leuke bezigheid. Ik stond er idd voor open, en ik zag in dat het toch wel zonde was om in grijstinten te leven.
Wat fijn dat je mijn verhaal motiverend vind. Ik ben er blij om dat je er iets aan hebt. Hoewel je er nog niet helemaal bent (maar al wel heel ver en super goed op weg!), zijn jouw verhalen en de vechtlust die er van af spat ook enorm inspirerend en motiverend. Ik weet zeker dat jij (onbewust) ook kracht geeft aan meelezers hier en op het topic op psyche. Ik gun het jou zo erg dat jij op een dag ook kan eten op (goed) gevoel, en ik geloof er echt in dat het je gaat lukken. Ik vind het echt heel fijn om te lezen dat je begint in te zien dat Lotte echt de moeite waard is om lief voor te zijn en goed voor te zorgen. Zonder je te kennen weet ik zeker dat dat ook echt zo is, dus durf maar te geloven en te vertrouwen in de fijne kring mensen om je heen. Ze hebben gelijk!
En voor veel veel 'eetgestoorden met pensioen' blijven sommige dingen denk ik wel eens moeilijk. Zoals ik eerder schreef is het de meest ingebakken manier om te dealen met moeilijke dingen die op je pad komen, en uit automatisme/veiligheid ga je nog wel eens (bijna) de fout in. Maar dat is niet erg, zolang je het maar bij jezelf herkent en jezelf weer op de goede weg kan helpen. Als je achter de streep maar een positief saldo overhoudt.
Tmaar, ik heb jaren geleden ook nog een tijdje meegelezen op het forum van sabn.
Over je posting; ik heb wel vaker gehoord dat mensen met anorexia een heel stuk verder kwamen door een relatie die ze kregen. Helemaal super toch, als dat zo gaat? Het heeft gewoon te maken met voelen dat je geliefd wordt, dat de ander van jou houdt zoals je bent. Op zich heel logisch dat dat je genezing ten goede komt.
Maar dan nóg moet je er zelf voor openstaan. Ik ken ook mensen met anorexia en een relatie, die door hun man of vriend aanbeden worden. En toch is die eetstoornis sterker.
Diep respect dus voor jou, omdat je jezelf kennelijk ook de moeite waard vond en vindt om de liefde en waardering van je vriend (en inmiddels man) aan te nemen.
Want daar draait het allemaal om. Een ander kan je op handen dragen, als je niet genoeg om jezelf geeft, wordt het niks.
Het is voor mij heel motiverend om te lezen hoe goed het nu met jou gaat. Dat wil ik ook. Ik heb geen relatie, maar wel heel veel mensen om me heen die me leuk vinden, en dat ook laten merken.
En éindelijk begin ik in te zien, en vooral te voelen, dat ze gelijk hebben. En dat heeft duidelijk een positieve invloed op mijn eetgedrag.
Ik vind mager overigens niet mooi, ook niet bij modellen. Slank wel, maar mager niet. Nooit gevonden, ook niet bij mezelf.
Lieve Lotte,
In mijn geval was het denk ik niet de relatie an sich (al helpt het natuurlijk wel om aanbeden te worden), maar meer dat door de nieuwe liefde mijn ogen weer open gingen voor al het moois in de wereld. Ik kon weer genieten van dingen, de lente ruiken. En toen ben ik vanzelf eigenlijk toe gaan werken naar een gezonder eetpatroon. Ik begreep wel dat dit nieuwe, leuke leven alleen echt leuk bleef als ik mezelf zou aanpakken. Maar dat inzicht kwam ook pas een paar jaar na de intensieve therapieen, dus het heeft wel een tijdje geduurd voor ik mijn knopje had gevonden. Maar ik denk dat ik dat inzicht net zo goed had kunnen krijgen bij een vriendin of een leuke bezigheid. Ik stond er idd voor open, en ik zag in dat het toch wel zonde was om in grijstinten te leven.
Wat fijn dat je mijn verhaal motiverend vind. Ik ben er blij om dat je er iets aan hebt. Hoewel je er nog niet helemaal bent (maar al wel heel ver en super goed op weg!), zijn jouw verhalen en de vechtlust die er van af spat ook enorm inspirerend en motiverend. Ik weet zeker dat jij (onbewust) ook kracht geeft aan meelezers hier en op het topic op psyche. Ik gun het jou zo erg dat jij op een dag ook kan eten op (goed) gevoel, en ik geloof er echt in dat het je gaat lukken. Ik vind het echt heel fijn om te lezen dat je begint in te zien dat Lotte echt de moeite waard is om lief voor te zijn en goed voor te zorgen. Zonder je te kennen weet ik zeker dat dat ook echt zo is, dus durf maar te geloven en te vertrouwen in de fijne kring mensen om je heen. Ze hebben gelijk!
En voor veel veel 'eetgestoorden met pensioen' blijven sommige dingen denk ik wel eens moeilijk. Zoals ik eerder schreef is het de meest ingebakken manier om te dealen met moeilijke dingen die op je pad komen, en uit automatisme/veiligheid ga je nog wel eens (bijna) de fout in. Maar dat is niet erg, zolang je het maar bij jezelf herkent en jezelf weer op de goede weg kan helpen. Als je achter de streep maar een positief saldo overhoudt.
zaterdag 28 augustus 2010 om 10:25
quote:Tmaar schreef op 27 augustus 2010 @ 23:38:
In mijn geval was het denk ik niet de relatie an sich (al helpt het natuurlijk wel om aanbeden te worden), maar meer dat door de nieuwe liefde mijn ogen weer open gingen voor al het moois in de wereld. Ik kon weer genieten van dingen, de lente ruiken. En toen ben ik vanzelf eigenlijk toe gaan werken naar een gezonder eetpatroon. Ik begreep wel dat dit nieuwe, leuke leven alleen echt leuk bleef als ik mezelf zou aanpakken. Maar dat inzicht kwam ook pas een paar jaar na de intensieve therapieen, dus het heeft wel een tijdje geduurd voor ik mijn knopje had gevonden. Maar ik denk dat ik dat inzicht net zo goed had kunnen krijgen bij een vriendin of een leuke bezigheid. Ik stond er idd voor open, en ik zag in dat het toch wel zonde was om in grijstinten te leven.Duidelijk, ik begrijp je!quote:Tmaar schreef op 27 augustus 2010 @ 23:38:
Wat fijn dat je mijn verhaal motiverend vind. Ik ben er blij om dat je er iets aan hebt. Hoewel je er nog niet helemaal bent (maar al wel heel ver en super goed op weg!), zijn jouw verhalen en de vechtlust die er van af spat ook enorm inspirerend en motiverend. Ik weet zeker dat jij (onbewust) ook kracht geeft aan meelezers hier en op het topic op psyche. Ik gun het jou zo erg dat jij op een dag ook kan eten op (goed) gevoel, en ik geloof er echt in dat het je gaat lukken. Ik vind het echt heel fijn om te lezen dat je begint in te zien dat Lotte echt de moeite waard is om lief voor te zijn en goed voor te zorgen. Zonder je te kennen weet ik zeker dat dat ook echt zo is, dus durf maar te geloven en te vertrouwen in de fijne kring mensen om je heen. Ze hebben gelijk!
Jeetje, wat een ontzettend lief stuk. Dank je wel!
Ik ben inderdaad supergemotiveerd, en na dit gelezen te hebben nog veel meer.
Verder loop ik een beetje met m'n ziel onder m'n arm momenteel. Daar is een reden voor, maar die zal ik posten in het topic op de pijler psyche. Ik denk dat het daar beter past.
Nogmaals dank Tmaar, voor je lieve woorden. Ik ga vandaag lekker eten!
In mijn geval was het denk ik niet de relatie an sich (al helpt het natuurlijk wel om aanbeden te worden), maar meer dat door de nieuwe liefde mijn ogen weer open gingen voor al het moois in de wereld. Ik kon weer genieten van dingen, de lente ruiken. En toen ben ik vanzelf eigenlijk toe gaan werken naar een gezonder eetpatroon. Ik begreep wel dat dit nieuwe, leuke leven alleen echt leuk bleef als ik mezelf zou aanpakken. Maar dat inzicht kwam ook pas een paar jaar na de intensieve therapieen, dus het heeft wel een tijdje geduurd voor ik mijn knopje had gevonden. Maar ik denk dat ik dat inzicht net zo goed had kunnen krijgen bij een vriendin of een leuke bezigheid. Ik stond er idd voor open, en ik zag in dat het toch wel zonde was om in grijstinten te leven.Duidelijk, ik begrijp je!quote:Tmaar schreef op 27 augustus 2010 @ 23:38:
Wat fijn dat je mijn verhaal motiverend vind. Ik ben er blij om dat je er iets aan hebt. Hoewel je er nog niet helemaal bent (maar al wel heel ver en super goed op weg!), zijn jouw verhalen en de vechtlust die er van af spat ook enorm inspirerend en motiverend. Ik weet zeker dat jij (onbewust) ook kracht geeft aan meelezers hier en op het topic op psyche. Ik gun het jou zo erg dat jij op een dag ook kan eten op (goed) gevoel, en ik geloof er echt in dat het je gaat lukken. Ik vind het echt heel fijn om te lezen dat je begint in te zien dat Lotte echt de moeite waard is om lief voor te zijn en goed voor te zorgen. Zonder je te kennen weet ik zeker dat dat ook echt zo is, dus durf maar te geloven en te vertrouwen in de fijne kring mensen om je heen. Ze hebben gelijk!
Jeetje, wat een ontzettend lief stuk. Dank je wel!
Ik ben inderdaad supergemotiveerd, en na dit gelezen te hebben nog veel meer.
Verder loop ik een beetje met m'n ziel onder m'n arm momenteel. Daar is een reden voor, maar die zal ik posten in het topic op de pijler psyche. Ik denk dat het daar beter past.
Nogmaals dank Tmaar, voor je lieve woorden. Ik ga vandaag lekker eten!
You don't have to fit into the format
maandag 30 augustus 2010 om 08:51
Nog iemand gekeken gisteren?
Respect voor Mike, daar in die kliniek. Echt heel knap dat hij het wíl, aankomen, terwijl er vanaf spat hoe moeilijk het is.
Ik kan er niets aan doen, maar ik ergerde me een beetje aan Fleur. Het lijkt verdorie wel of ze zich erbij heeft neergelegd dat het toch niks meer wordt. En ik weet wel dat ze al vele malen hulp heeft gezocht, maar nu is het net of ze het vechten heeft opgegeven. Tuurlijk, haar hele leven is één groot gevecht, maar echt tegen de anorexia ingaan doet ze ook niet. Vind ik.
Ik weet niet meer wie het was, maar laatst schreef iemand in dit topic ook zoiets. Dat mensen met anorexia vaak heus wel vechten, maar niet tegen de anorexia. Ze zijn bijvoorbeeld niet bezig met aan te komen (want dát is vechten tegen de anorexia). Ik denk dat deze stelling wel op Fleur van toepassing is.
En je kunt wel blijven zeggen: Dit is niet mijn keuze, of: Als ik het zou kunnen had ik het allang gedaan. Maar ik begin me hier af te vragen of ze het wel wíl........ Dat durf ik te zeggen, omdat ik zelf ook zo'n periode heb gehad. Ik wilde gewoon niet aankomen. En dan dacht ik vaak bij mezelf: Ik kán het ook niet, ik durf gewoon niet. Maar altijd betrapte ik mezelf er dan op, dat ik stiekem dacht: Maar ik wil het ook eigenlijk niet, ik wil zo dun blijven.......
Stel dat Fleur hier mee zou lezen, dan zou ik tegen haar zeggen: Ik weet hoe moeilijk het is, maar ZOEK WEER HULP!
Je hebt niets, maar dan ook helemaal niets te verliezen. Lijdzaam toezien hoe je steeds verder wegkwijnt, is gewoon precies hetzelfde als zelfmoord plegen.
Respect voor Mike, daar in die kliniek. Echt heel knap dat hij het wíl, aankomen, terwijl er vanaf spat hoe moeilijk het is.
Ik kan er niets aan doen, maar ik ergerde me een beetje aan Fleur. Het lijkt verdorie wel of ze zich erbij heeft neergelegd dat het toch niks meer wordt. En ik weet wel dat ze al vele malen hulp heeft gezocht, maar nu is het net of ze het vechten heeft opgegeven. Tuurlijk, haar hele leven is één groot gevecht, maar echt tegen de anorexia ingaan doet ze ook niet. Vind ik.
Ik weet niet meer wie het was, maar laatst schreef iemand in dit topic ook zoiets. Dat mensen met anorexia vaak heus wel vechten, maar niet tegen de anorexia. Ze zijn bijvoorbeeld niet bezig met aan te komen (want dát is vechten tegen de anorexia). Ik denk dat deze stelling wel op Fleur van toepassing is.
En je kunt wel blijven zeggen: Dit is niet mijn keuze, of: Als ik het zou kunnen had ik het allang gedaan. Maar ik begin me hier af te vragen of ze het wel wíl........ Dat durf ik te zeggen, omdat ik zelf ook zo'n periode heb gehad. Ik wilde gewoon niet aankomen. En dan dacht ik vaak bij mezelf: Ik kán het ook niet, ik durf gewoon niet. Maar altijd betrapte ik mezelf er dan op, dat ik stiekem dacht: Maar ik wil het ook eigenlijk niet, ik wil zo dun blijven.......
Stel dat Fleur hier mee zou lezen, dan zou ik tegen haar zeggen: Ik weet hoe moeilijk het is, maar ZOEK WEER HULP!
Je hebt niets, maar dan ook helemaal niets te verliezen. Lijdzaam toezien hoe je steeds verder wegkwijnt, is gewoon precies hetzelfde als zelfmoord plegen.
You don't have to fit into the format
maandag 30 augustus 2010 om 11:37
Ik heb de serie ook gevolgd.. en het deed me eerlijk gezegd niet zo veel. Hoe dat komt weet ik niet.
De terugblik, tja. Bij Lotte dacht ik 'ze zegt wel dat het beter gaat, maar die kijkt zó ongelukkig, die krijgt weer een inzinking. Ze snapt volgens mij ook nog niet dat ze er tegen zal moeten vechten..'
Stella gaat het wel halen. Leuke meid!
Fleur, tja. Die gaat zich erin verliezen ben ik bang. Of is zichzelf al verloren... dat zie ik niet goed aflopen.
Mike redt het wel. Het zal héél hard werken en vechten zijn, maar ik geloof wel dat hij het kan.
Die oudere vrouw, weet haar naam niet meer, wat fijn dat het daar zo goed mee ging! Dat deed me nog het meest. Ze zag er echt een heel stuk gezonder en gelukkiger uit. Ik hoop echt zo dat ze dat volhoudt!
De terugblik, tja. Bij Lotte dacht ik 'ze zegt wel dat het beter gaat, maar die kijkt zó ongelukkig, die krijgt weer een inzinking. Ze snapt volgens mij ook nog niet dat ze er tegen zal moeten vechten..'
Stella gaat het wel halen. Leuke meid!
Fleur, tja. Die gaat zich erin verliezen ben ik bang. Of is zichzelf al verloren... dat zie ik niet goed aflopen.
Mike redt het wel. Het zal héél hard werken en vechten zijn, maar ik geloof wel dat hij het kan.
Die oudere vrouw, weet haar naam niet meer, wat fijn dat het daar zo goed mee ging! Dat deed me nog het meest. Ze zag er echt een heel stuk gezonder en gelukkiger uit. Ik hoop echt zo dat ze dat volhoudt!
maandag 30 augustus 2010 om 13:03
quote:Lotte35 schreef op 30 augustus 2010 @ 08:51:
.....
Ik kan er niets aan doen, maar ik ergerde me een beetje aan Fleur. Het lijkt verdorie wel of ze zich erbij heeft neergelegd dat het toch niks meer wordt. En ik weet wel dat ze al vele malen hulp heeft gezocht, maar nu is het net of ze het vechten heeft opgegeven. Tuurlijk, haar hele leven is één groot gevecht, maar echt tegen de anorexia ingaan doet ze ook niet. Vind ik.
Ik weet niet meer wie het was, maar laatst schreef iemand in dit topic ook zoiets. Dat mensen met anorexia vaak heus wel vechten, maar niet tegen de anorexia. Ze zijn bijvoorbeeld niet bezig met aan te komen (want dát is vechten tegen de anorexia). Ik denk dat deze stelling wel op Fleur van toepassing is.
En je kunt wel blijven zeggen: Dit is niet mijn keuze, of: Als ik het zou kunnen had ik het allang gedaan. Maar ik begin me hier af te vragen of ze het wel wíl........ Dat durf ik te zeggen, omdat ik zelf ook zo'n periode heb gehad. Ik wilde gewoon niet aankomen. En dan dacht ik vaak bij mezelf: Ik kán het ook niet, ik durf gewoon niet. Maar altijd betrapte ik mezelf er dan op, dat ik stiekem dacht: Maar ik wil het ook eigenlijk niet, ik wil zo dun blijven.......
.....
Ik was degene die dat zei (toen nog met andere nick). En ik denk er nog steeds zo over. Ik krijg bij Fleur echt het idee dat ze het gewoon geaccepteerd heeft. Ze zegt heel eerlijk dat ze om op de bruiloft van haar zus een stuk taart te kunnen eten, daarvoor al weken (!) minder gegeten heeft dan ze normaal al deed. Dan ben je naar mijn idee niet aan het vechten tégen de anorexia. Ze zegt dat ze weet dat mensen denken dat ze niet vecht en dat ze dat zo jammer vindt, want dat ze echt wel heel hard vecht. Maar zoals ik het zie, handhaaft ze gewoon de status quo. Ze weet volgens mij exact wat ze kan/moet eten om niet aan te komen, maar ook niet verder af te vallen (want dan gaat het ws mis). Ze vindt het eten en aankomen ws te eng. Zoals al eerder gezegd, dat begrijp ik wel, maar je vecht dan dus gewoon niet tegen de anorexia. Als ze zo door gaat zal ze niet beter worden, dat gaat nl niet vanzelf. Dus ondanks alle behandelingen die ze zegt al gehad te hebben, zal ze toch actie moeten ondernemen, want alleen gaat ze het ook niet redden. En dan zal er idd een keer een telefoontje komen, want je lichaam kan best veel hebben, maar het houdt een keer op. Zolang zo mager zijn als zij is, gaat zijn weerslag hebben.
Zoals ze zelf al zegt menstrueert ze al lang niet meer. Het is nog maar de vraag of dit ooit weer goedkomt als ze erin slaagt om weer een gezond gewicht te halen.
Stella vond ik mooi om te zien hoe goed het met haar gaat. Zij vecht voor mijn gevoel nog elke dag heel hard. Ze wordt nog elke dag wakker met de gedachte 'ik wil afvallen' maar slaagt er desondanks in om deze gedachten 9 van de 10 keer om te zetten of er tegenin te gaan en toch te gaan eten en te blijven vechten. Pluim voor haar.'
Mike heb ik ook goed hoop voor. Hij heeft geaccepteerd dat hij ziek is en wil het aanpakken. Ik denk dat hij er ook wel komt.
De opmerking van Yvonne over hoe 'eetgestoorden' eten (kleine hapjes, focussen op 1 punt om maar aan iets anders te denken) die vond ik wel heel treffend. Mijn man bevestigde ook dat hij dat ook bij allemaal terugzag en zeer herkenbaar vond.
Die iets oudere vrouw (weet even niet meer hoe ze heet) is ook op de goede weg. Blij voor haar dat ze weer wat meer kan genieten van haar gezin en samen leuke dingen doen.
Lotte vind ik lastig. Ze lijkt op de goede weg te zijn, maar ze heeft nog een hele lange weg te gaan. Ik denk dat ze nog heel vaak terug gaat vallen. Het lastige is ook dat zij volgens mij op een heel moeilijke leeftijd zit. Ik merkte dat naarmate ik wat ouder werd, ik dingen beter in perspectief kon plaatsen en zaken beter begreep. Dat alles heeft me geholpen om beter te worden. Volgens mij is dat lastiger als je nog jonger bent en dat maakt het genezen volgens mij moeilijker. Maar goed, ik ben geen expert.
.....
Ik kan er niets aan doen, maar ik ergerde me een beetje aan Fleur. Het lijkt verdorie wel of ze zich erbij heeft neergelegd dat het toch niks meer wordt. En ik weet wel dat ze al vele malen hulp heeft gezocht, maar nu is het net of ze het vechten heeft opgegeven. Tuurlijk, haar hele leven is één groot gevecht, maar echt tegen de anorexia ingaan doet ze ook niet. Vind ik.
Ik weet niet meer wie het was, maar laatst schreef iemand in dit topic ook zoiets. Dat mensen met anorexia vaak heus wel vechten, maar niet tegen de anorexia. Ze zijn bijvoorbeeld niet bezig met aan te komen (want dát is vechten tegen de anorexia). Ik denk dat deze stelling wel op Fleur van toepassing is.
En je kunt wel blijven zeggen: Dit is niet mijn keuze, of: Als ik het zou kunnen had ik het allang gedaan. Maar ik begin me hier af te vragen of ze het wel wíl........ Dat durf ik te zeggen, omdat ik zelf ook zo'n periode heb gehad. Ik wilde gewoon niet aankomen. En dan dacht ik vaak bij mezelf: Ik kán het ook niet, ik durf gewoon niet. Maar altijd betrapte ik mezelf er dan op, dat ik stiekem dacht: Maar ik wil het ook eigenlijk niet, ik wil zo dun blijven.......
.....
Ik was degene die dat zei (toen nog met andere nick). En ik denk er nog steeds zo over. Ik krijg bij Fleur echt het idee dat ze het gewoon geaccepteerd heeft. Ze zegt heel eerlijk dat ze om op de bruiloft van haar zus een stuk taart te kunnen eten, daarvoor al weken (!) minder gegeten heeft dan ze normaal al deed. Dan ben je naar mijn idee niet aan het vechten tégen de anorexia. Ze zegt dat ze weet dat mensen denken dat ze niet vecht en dat ze dat zo jammer vindt, want dat ze echt wel heel hard vecht. Maar zoals ik het zie, handhaaft ze gewoon de status quo. Ze weet volgens mij exact wat ze kan/moet eten om niet aan te komen, maar ook niet verder af te vallen (want dan gaat het ws mis). Ze vindt het eten en aankomen ws te eng. Zoals al eerder gezegd, dat begrijp ik wel, maar je vecht dan dus gewoon niet tegen de anorexia. Als ze zo door gaat zal ze niet beter worden, dat gaat nl niet vanzelf. Dus ondanks alle behandelingen die ze zegt al gehad te hebben, zal ze toch actie moeten ondernemen, want alleen gaat ze het ook niet redden. En dan zal er idd een keer een telefoontje komen, want je lichaam kan best veel hebben, maar het houdt een keer op. Zolang zo mager zijn als zij is, gaat zijn weerslag hebben.
Zoals ze zelf al zegt menstrueert ze al lang niet meer. Het is nog maar de vraag of dit ooit weer goedkomt als ze erin slaagt om weer een gezond gewicht te halen.
Stella vond ik mooi om te zien hoe goed het met haar gaat. Zij vecht voor mijn gevoel nog elke dag heel hard. Ze wordt nog elke dag wakker met de gedachte 'ik wil afvallen' maar slaagt er desondanks in om deze gedachten 9 van de 10 keer om te zetten of er tegenin te gaan en toch te gaan eten en te blijven vechten. Pluim voor haar.'
Mike heb ik ook goed hoop voor. Hij heeft geaccepteerd dat hij ziek is en wil het aanpakken. Ik denk dat hij er ook wel komt.
De opmerking van Yvonne over hoe 'eetgestoorden' eten (kleine hapjes, focussen op 1 punt om maar aan iets anders te denken) die vond ik wel heel treffend. Mijn man bevestigde ook dat hij dat ook bij allemaal terugzag en zeer herkenbaar vond.
Die iets oudere vrouw (weet even niet meer hoe ze heet) is ook op de goede weg. Blij voor haar dat ze weer wat meer kan genieten van haar gezin en samen leuke dingen doen.
Lotte vind ik lastig. Ze lijkt op de goede weg te zijn, maar ze heeft nog een hele lange weg te gaan. Ik denk dat ze nog heel vaak terug gaat vallen. Het lastige is ook dat zij volgens mij op een heel moeilijke leeftijd zit. Ik merkte dat naarmate ik wat ouder werd, ik dingen beter in perspectief kon plaatsen en zaken beter begreep. Dat alles heeft me geholpen om beter te worden. Volgens mij is dat lastiger als je nog jonger bent en dat maakt het genezen volgens mij moeilijker. Maar goed, ik ben geen expert.
maandag 30 augustus 2010 om 13:37
Ik zat net nog even de weblogs van Fleur te lezen.
Wat mij opvalt, is dat Fleur eigenlijk verder een heel normaal leven heeft. Ze werkt, woont op zichzelf (niemand die thuis zegt dat je moet eten), ze heeft vrienden en vriendinnen waarmee ze vanalles doet en ze heeft de nodige hobby's. Hoewel ze al zeer lang erg mager is. Geeft ze haar lichaam toch net voldoende om al die zaken vol te kunnen houden en dus eigenlijk redelijk normaal te kunnen leven. Al voert ze natuurlijk in haar hoofd wel elk moment een hele vervelende strijd met zichzelf, wat natuurlijk wel een zekere schaduw over alles werpt.
Ik denk dat juist dat normale leven haar belemmert in het beter worden. Dat ze een gevoel krijgt van, kijk: ook met die ziekte kan ik nog alles doen. Wat denk ik de 'motivatie' (neit het goede woord, maar kan even geen beter woord vinden) om het los te laten ook niet groter maakt. Op het moment dat je (zoals bv Mike) niets meer kunt omdat je je lichamelijk zo slecht voelt, ervaar je de gevolgen veel meer en heb je denk ik meer de drive om beter te worden. Ik wil weer werken, weer kunnen sporten, weer energie hebben, etc.
Bij Fleur moet denk ik eerst haar lichaam het gedeeltelijk op gaan geven en haar gaan beperken voor ze de knop om kan zetten. En dan natuurlijk maar hopen dat de schade niet onherstelbaar is.
Wat mij opvalt, is dat Fleur eigenlijk verder een heel normaal leven heeft. Ze werkt, woont op zichzelf (niemand die thuis zegt dat je moet eten), ze heeft vrienden en vriendinnen waarmee ze vanalles doet en ze heeft de nodige hobby's. Hoewel ze al zeer lang erg mager is. Geeft ze haar lichaam toch net voldoende om al die zaken vol te kunnen houden en dus eigenlijk redelijk normaal te kunnen leven. Al voert ze natuurlijk in haar hoofd wel elk moment een hele vervelende strijd met zichzelf, wat natuurlijk wel een zekere schaduw over alles werpt.
Ik denk dat juist dat normale leven haar belemmert in het beter worden. Dat ze een gevoel krijgt van, kijk: ook met die ziekte kan ik nog alles doen. Wat denk ik de 'motivatie' (neit het goede woord, maar kan even geen beter woord vinden) om het los te laten ook niet groter maakt. Op het moment dat je (zoals bv Mike) niets meer kunt omdat je je lichamelijk zo slecht voelt, ervaar je de gevolgen veel meer en heb je denk ik meer de drive om beter te worden. Ik wil weer werken, weer kunnen sporten, weer energie hebben, etc.
Bij Fleur moet denk ik eerst haar lichaam het gedeeltelijk op gaan geven en haar gaan beperken voor ze de knop om kan zetten. En dan natuurlijk maar hopen dat de schade niet onherstelbaar is.
maandag 30 augustus 2010 om 18:28
quote:Lotte35 schreef op 30 augustus 2010 @ 08:51:
Ik kan er niets aan doen, maar ik ergerde me een beetje aan Fleur. Het lijkt verdorie wel of ze zich erbij heeft neergelegd dat het toch niks meer wordt. En ik weet wel dat ze al vele malen hulp heeft gezocht, maar nu is het net of ze het vechten heeft opgegeven. Tuurlijk, haar hele leven is één groot gevecht, maar echt tegen de anorexia ingaan doet ze ook niet. Vind ik.
.
Misschien dat ze er inderdaad niet voor de volle 100% tegenin gaat, tegen vecht. Maar eerlijk gezegd kan ik mij dat heel goed voorstellen.
Ik heb AN en ik weet hoeveel strijd je moet leveren om hier tegenin te gaan. Het kost je je nachtrust, je gemoedsrust, je bent constant bang, in paniek, je denkt soms dat je knettergek wordt.
Ik weet ook wat het is om een moeder te hebben die terminaal ziek is. Hoe het is om te weten dat het alleen maar slechter zal gaan. Hoe je niet weet hoe je verder moet zonder je moeder, omdat ze zo ongelooflijk belangrijk voor je is. Hoe bang je bent voor het einde. Duurt het lang, zal het pijn doen, hoe gaat het gebeuren. Zal ik er bij zijn? Wordt het een gevecht, gaat ze rustig in haar slaap overlijden. Hoe ga ik ooit mijn leven weer oppakken als ze er niet meer is? Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik denk dat jullie wel een beeld krijgen. Enorme angst en onzekerheid.
Had ik dit tegelijkertijd om mijn 'bordje' gekregen, de ES en de ziekte/overlijden van mijn moeder, dan weet ik echt niet hoe ik dat ooit had moeten doorstaan. Ik had er dan wellicht ook wel het bijltje bij neergegooid.
Ik kan er niets aan doen, maar ik ergerde me een beetje aan Fleur. Het lijkt verdorie wel of ze zich erbij heeft neergelegd dat het toch niks meer wordt. En ik weet wel dat ze al vele malen hulp heeft gezocht, maar nu is het net of ze het vechten heeft opgegeven. Tuurlijk, haar hele leven is één groot gevecht, maar echt tegen de anorexia ingaan doet ze ook niet. Vind ik.
.
Misschien dat ze er inderdaad niet voor de volle 100% tegenin gaat, tegen vecht. Maar eerlijk gezegd kan ik mij dat heel goed voorstellen.
Ik heb AN en ik weet hoeveel strijd je moet leveren om hier tegenin te gaan. Het kost je je nachtrust, je gemoedsrust, je bent constant bang, in paniek, je denkt soms dat je knettergek wordt.
Ik weet ook wat het is om een moeder te hebben die terminaal ziek is. Hoe het is om te weten dat het alleen maar slechter zal gaan. Hoe je niet weet hoe je verder moet zonder je moeder, omdat ze zo ongelooflijk belangrijk voor je is. Hoe bang je bent voor het einde. Duurt het lang, zal het pijn doen, hoe gaat het gebeuren. Zal ik er bij zijn? Wordt het een gevecht, gaat ze rustig in haar slaap overlijden. Hoe ga ik ooit mijn leven weer oppakken als ze er niet meer is? Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik denk dat jullie wel een beeld krijgen. Enorme angst en onzekerheid.
Had ik dit tegelijkertijd om mijn 'bordje' gekregen, de ES en de ziekte/overlijden van mijn moeder, dan weet ik echt niet hoe ik dat ooit had moeten doorstaan. Ik had er dan wellicht ook wel het bijltje bij neergegooid.
