Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
donderdag 12 augustus 2010 om 16:47
quote:Geraldine schreef op 12 augustus 2010 @ 16:37:
[...]
Dus het is psychisch en het hongeren heeft lichamelijke gevolgen.
Ik dacht namelijk dat het uit 2 delen bestond...hmmm,ik weet het
niet anders te formuleren.
Ja, en daarom is 'meer eten' niet de oplossing. Meer eten lost alleen de lichamelijke problemen op. Het is symptoombestrijding, je pakt er niet de ziekte zelf mee aan. Het kan - maar dat is mijn mening - je psychische problemen zelfs versterken.
Tuurlijk, als je ernstig ondergewicht hebt die levensbedreigend is, heeft eten wellicht wel de prioriteit. Maar het lost niets op. Het geneest je niet van je ES.
Is het niet levensbedreigend, dan kan je beter eerst de chaos in je hoofd opruimen en vervolgens jezelf weer 'normaal' eten aanleren.
Ik ben een tijdje geleden onder behandeling geweest bij een dietiste, die het alleen maar had over lijsten en meer eten. Mijn psycholoog raadde mij zelfs aan om daarmee te stoppen. Ik raakte in paniek, depressief en had geen enkele lol/plezier meer in mijn leven.
[...]
Dus het is psychisch en het hongeren heeft lichamelijke gevolgen.
Ik dacht namelijk dat het uit 2 delen bestond...hmmm,ik weet het
niet anders te formuleren.
Ja, en daarom is 'meer eten' niet de oplossing. Meer eten lost alleen de lichamelijke problemen op. Het is symptoombestrijding, je pakt er niet de ziekte zelf mee aan. Het kan - maar dat is mijn mening - je psychische problemen zelfs versterken.
Tuurlijk, als je ernstig ondergewicht hebt die levensbedreigend is, heeft eten wellicht wel de prioriteit. Maar het lost niets op. Het geneest je niet van je ES.
Is het niet levensbedreigend, dan kan je beter eerst de chaos in je hoofd opruimen en vervolgens jezelf weer 'normaal' eten aanleren.
Ik ben een tijdje geleden onder behandeling geweest bij een dietiste, die het alleen maar had over lijsten en meer eten. Mijn psycholoog raadde mij zelfs aan om daarmee te stoppen. Ik raakte in paniek, depressief en had geen enkele lol/plezier meer in mijn leven.
donderdag 12 augustus 2010 om 16:48
Ik vind dit topic meer inzicht geven en duidelijekr dan die hele televisieserie.
Dus een dikke pluim voor al die mensjes die hier zo openhartig zijn en elkaar op een constructieve manier aanmoedigen. (noem even geen namen, bang dat ik iemand vergeet, maar als je twijfelt, dan hoor je erbij hoor en heb ook jij dat schouderklopje verdient!)
Dus een dikke pluim voor al die mensjes die hier zo openhartig zijn en elkaar op een constructieve manier aanmoedigen. (noem even geen namen, bang dat ik iemand vergeet, maar als je twijfelt, dan hoor je erbij hoor en heb ook jij dat schouderklopje verdient!)
donderdag 12 augustus 2010 om 16:55
quote:Kanga76 schreef op 12 augustus 2010 @ 16:47:
[...]
Ja, en daarom is 'meer eten' niet de oplossing. Meer eten lost alleen de lichamelijke problemen op. Het is symptoombestrijding, je pakt er niet de ziekte zelf mee aan. Het kan - maar dat is mijn mening - je psychische problemen zelfs versterken.
Tuurlijk, als je ernstig ondergewicht hebt die levensbedreigend is, heeft eten wellicht wel de prioriteit. Maar het lost niets op. Het geneest je niet van je ES.
Is het niet levensbedreigend, dan kan je beter eerst de chaos in je hoofd opruimen en vervolgens jezelf weer 'normaal' eten aanleren.
Ik ben een tijdje geleden onder behandeling geweest bij een dietiste, die het alleen maar had over lijsten en meer eten. Mijn psycholoog raadde mij zelfs aan om daarmee te stoppen. Ik raakte in paniek, depressief en had geen enkele lol/plezier meer in mijn leven.
Hoi Kanga,je zegt precies wat ik al bedoelde.Niet alleen de eetpatroon aanpakken maar je vooral ook richten op het psychische gedeelte.En ook wat je zegt ''als je eetstoornis niet
levensbedreigend is eerst het chaos in je hoofd opruimen.''
Ik kan goed begrijpen dat jij gestoppt bent met je dietiste.Daar geef ik je groot gelijk in.Heb je dan een andere dietiste gehad die
ook de psychische kant een beetje zag of heb je het anders gedaan?
[...]
Ja, en daarom is 'meer eten' niet de oplossing. Meer eten lost alleen de lichamelijke problemen op. Het is symptoombestrijding, je pakt er niet de ziekte zelf mee aan. Het kan - maar dat is mijn mening - je psychische problemen zelfs versterken.
Tuurlijk, als je ernstig ondergewicht hebt die levensbedreigend is, heeft eten wellicht wel de prioriteit. Maar het lost niets op. Het geneest je niet van je ES.
Is het niet levensbedreigend, dan kan je beter eerst de chaos in je hoofd opruimen en vervolgens jezelf weer 'normaal' eten aanleren.
Ik ben een tijdje geleden onder behandeling geweest bij een dietiste, die het alleen maar had over lijsten en meer eten. Mijn psycholoog raadde mij zelfs aan om daarmee te stoppen. Ik raakte in paniek, depressief en had geen enkele lol/plezier meer in mijn leven.
Hoi Kanga,je zegt precies wat ik al bedoelde.Niet alleen de eetpatroon aanpakken maar je vooral ook richten op het psychische gedeelte.En ook wat je zegt ''als je eetstoornis niet
levensbedreigend is eerst het chaos in je hoofd opruimen.''
Ik kan goed begrijpen dat jij gestoppt bent met je dietiste.Daar geef ik je groot gelijk in.Heb je dan een andere dietiste gehad die
ook de psychische kant een beetje zag of heb je het anders gedaan?
donderdag 12 augustus 2010 om 16:59
quote:Geraldine schreef op 12 augustus 2010 @ 16:55:
[...]
Ik kan goed begrijpen dat jij gestoppt bent met je dietiste.Daar geef ik je groot gelijk in.Heb je dan een andere dietiste gehad die
ook de psychische kant een beetje zag of heb je het anders gedaan?Nee, verstandelijk weet ik donders goed wat ik moet eten. Daar heb ik helemaal geen dietiste voor nodig.
[...]
Ik kan goed begrijpen dat jij gestoppt bent met je dietiste.Daar geef ik je groot gelijk in.Heb je dan een andere dietiste gehad die
ook de psychische kant een beetje zag of heb je het anders gedaan?Nee, verstandelijk weet ik donders goed wat ik moet eten. Daar heb ik helemaal geen dietiste voor nodig.
donderdag 12 augustus 2010 om 17:04
Ik las trouwens,en nu wil ik ook niets fouts zeggen,dat er ook
mensen zijn die dan ervoor kiezen om niet in therapie te gaan
en het probleem zelf aan te pakken...werkt dit ueberhaupt en zo ja,bij wie en hoe?Sorry dat ik maar blij vragen!Ik hoop dat ik niet te
vervelend overkom... Door dit topic en jullie verhalen stel ik
opeens zoveel vragen...gewoon uit interesse aan mijn medemensen want jullie verhalen raken me ook.
mensen zijn die dan ervoor kiezen om niet in therapie te gaan
en het probleem zelf aan te pakken...werkt dit ueberhaupt en zo ja,bij wie en hoe?Sorry dat ik maar blij vragen!Ik hoop dat ik niet te
vervelend overkom... Door dit topic en jullie verhalen stel ik
opeens zoveel vragen...gewoon uit interesse aan mijn medemensen want jullie verhalen raken me ook.
donderdag 12 augustus 2010 om 18:19
@Kanga, heb je mijn mailtje ontvangen? Ik weet dat mailen via het forum niet altijd werkt, vandaar dat ik het even vraag.quote:Geraldine schreef op 12 augustus 2010 @ 17:04:
Ik las trouwens,en nu wil ik ook niets fouts zeggen,dat er ook
mensen zijn die dan ervoor kiezen om niet in therapie te gaan
en het probleem zelf aan te pakken...werkt dit ueberhaupt en zo ja,bij wie en hoe?
In therapie gaan als je anorexia hebt, is heel eng. Je gaat in therapie om beter te worden. Dat op zich is natuurlijk een fijn vooruitzicht. Alleen is er voor dat beter worden een vereiste waar je niet omheen kunt, namelijk aankomen. Kiezen voor therapie betekent dus automatisch kiezen voor aankomen. En dat is voor iemand met anorexia natuurlijk een zeer angstaanjagend gegeven.
Het is voor 'ons' dus veel veiliger om te zeggen: ik doe het zelf, zonder therapie. Dan heb je zelf in de hand of en hoeveel je aankomt. Heel verraderlijk natuurlijk, want aankomen is zo ontzettend moeilijk.
Ik heb inmiddels ervaring met aankomen in therapie en aankomen 'in m'n eentje'. Totaal verschillend, wat mij betreft.
De therapie die ik heb gedaan, was drie dagen per week in een groep. Allerlei verschillende therapieën, samen lunchen en één keer in de maand samen avondeten koken en opeten.
Voorwaarde van de therapie was, dat ik een pond per week moest aankomen. Ik wilde dat helemaal niet, maarja, ik moest. En omdat ik heel perfectionistisch ben, en het graag mensen naar de zin maak, ontpopte ik me tot de ideale patiënt. Ik at wat ik moest eten, kwam keurig aan. Elke woensdag werden we gewogen, en werd ik de hemel ingeprezen om wat ik weer bereikt had. Ik deed of ik het zelf ook fijn vond, en iedereen trapte erin......
Van binnen werd ik echter hélemaal gek, en kwam alleen maar aan om daar weg te kunnen, zodat ik weer af kon gaan vallen.
Therapie dus, maar totáál nutteloos. Ik stond er niet achter, en dan is het verspilde moeite.
Een flink aantal kilo's zwaarder sloot ik negen maanden later de therapie af. Ik was nog niet op het gewicht wat ik moest hebben, maar die laatste kilo's 'zou ik zelf wel doen'.
Yeah right, een jaar later was ik lichter dan toen ik aan de therapie begon.
We zijn inmiddels acht jaar verder. Ik ben nu bijna net zoveel aangekomen als destijds in therapie. Nu op eigen kracht (met heel veel steun vanuit mijn omgeving hoor!). Alleen heb ik er nu niet negen maanden, maar drie jaar over gedaan. Geen pond per week, maar soms een ons per maand. Of twee maanden helemaal niets. Maar voor mij is dit de manier. Elke ons, wat zeg ik, elke grám extra moet ik verwerken. Ik heb tijd nodig om afscheid te nemen van het magere lichaam waar ik ooit gelukkig mee dacht te zijn, niet in de gaten hebbende dat ik mezelf de afgrond in hielp.
Voor mij werkt het nu dus, zonder therapie. Maar toch ook weer dankzij de therapie, want ik denk er nog regelmatig aan, en heb er onbewust toch heel veel geleerd.
Mijn psycholoog zei, toen ik een jaar na de therapie nog magerder was dan daarvoor: 'Je lichaam kwam aan, maar je ziel bleef achter'.
En dat dekt wel aardig de lading, volgens mij.
Ik las trouwens,en nu wil ik ook niets fouts zeggen,dat er ook
mensen zijn die dan ervoor kiezen om niet in therapie te gaan
en het probleem zelf aan te pakken...werkt dit ueberhaupt en zo ja,bij wie en hoe?
In therapie gaan als je anorexia hebt, is heel eng. Je gaat in therapie om beter te worden. Dat op zich is natuurlijk een fijn vooruitzicht. Alleen is er voor dat beter worden een vereiste waar je niet omheen kunt, namelijk aankomen. Kiezen voor therapie betekent dus automatisch kiezen voor aankomen. En dat is voor iemand met anorexia natuurlijk een zeer angstaanjagend gegeven.
Het is voor 'ons' dus veel veiliger om te zeggen: ik doe het zelf, zonder therapie. Dan heb je zelf in de hand of en hoeveel je aankomt. Heel verraderlijk natuurlijk, want aankomen is zo ontzettend moeilijk.
Ik heb inmiddels ervaring met aankomen in therapie en aankomen 'in m'n eentje'. Totaal verschillend, wat mij betreft.
De therapie die ik heb gedaan, was drie dagen per week in een groep. Allerlei verschillende therapieën, samen lunchen en één keer in de maand samen avondeten koken en opeten.
Voorwaarde van de therapie was, dat ik een pond per week moest aankomen. Ik wilde dat helemaal niet, maarja, ik moest. En omdat ik heel perfectionistisch ben, en het graag mensen naar de zin maak, ontpopte ik me tot de ideale patiënt. Ik at wat ik moest eten, kwam keurig aan. Elke woensdag werden we gewogen, en werd ik de hemel ingeprezen om wat ik weer bereikt had. Ik deed of ik het zelf ook fijn vond, en iedereen trapte erin......
Van binnen werd ik echter hélemaal gek, en kwam alleen maar aan om daar weg te kunnen, zodat ik weer af kon gaan vallen.
Therapie dus, maar totáál nutteloos. Ik stond er niet achter, en dan is het verspilde moeite.
Een flink aantal kilo's zwaarder sloot ik negen maanden later de therapie af. Ik was nog niet op het gewicht wat ik moest hebben, maar die laatste kilo's 'zou ik zelf wel doen'.
Yeah right, een jaar later was ik lichter dan toen ik aan de therapie begon.
We zijn inmiddels acht jaar verder. Ik ben nu bijna net zoveel aangekomen als destijds in therapie. Nu op eigen kracht (met heel veel steun vanuit mijn omgeving hoor!). Alleen heb ik er nu niet negen maanden, maar drie jaar over gedaan. Geen pond per week, maar soms een ons per maand. Of twee maanden helemaal niets. Maar voor mij is dit de manier. Elke ons, wat zeg ik, elke grám extra moet ik verwerken. Ik heb tijd nodig om afscheid te nemen van het magere lichaam waar ik ooit gelukkig mee dacht te zijn, niet in de gaten hebbende dat ik mezelf de afgrond in hielp.
Voor mij werkt het nu dus, zonder therapie. Maar toch ook weer dankzij de therapie, want ik denk er nog regelmatig aan, en heb er onbewust toch heel veel geleerd.
Mijn psycholoog zei, toen ik een jaar na de therapie nog magerder was dan daarvoor: 'Je lichaam kwam aan, maar je ziel bleef achter'.
En dat dekt wel aardig de lading, volgens mij.
You don't have to fit into the format
donderdag 12 augustus 2010 om 18:45
quote:Geraldine schreef op 12 augustus 2010 @ 16:37:
[...]
Dus het is psychisch en het hongeren heeft lichamelijke gevolgen.
Ik dacht namelijk dat het uit 2 delen bestond...hmmm,ik weet het
niet anders te formuleren.
Het is ook lastig te scheiden Geraline. De officiele diagnose anorexia heeft inderdaad te maken met een zeer laag lichaamsgewicht. De problemen rondom eten zijn een symptoom van een achterliggende problematiek. Iemand gaat niet zo mager worden omdat ze echt denken zo dik te zijn (ja, dat maak je jezelf wijs). Je klampt je als het ware helemaal vast aan dat je dik voelen en dus moeten afvallen vanuit een achterliggende problematiek.
Ik heb heel lang niet kunnen inzien wat die achterliggende problematiek was, maar inmiddels weet ik dat het (ook bij mij, want zo is het in veel gevallen) erom ging dat ik heel weinig eigenwaarde had en door middel van (niet) eten en afvallen controle kon houden over iets. Ik heb het al eens eerder gepost hier. Niet eten en afvallen is een beetje een manier om je wereld te versimpelen, je kan het heel zwart/wit maken. Niet eten en afvallen = goed. Wel eten en gelijk blijven/aankomen = slecht. Als je heel weinig eigenwaarde hebt vind je jezelf eigenlijk altijd slecht, maar door dit "regeltje" toe te passen kan je opeens goed worden (ik zeg het nu even heel simpel). Als je je helemaal focust op (niet) eten en afvallen, dan kan je heel goed de controle houden. Jij hebt namelijk in de hand of je goed bent of slecht. Jij hebt in de hand of je eet of niet.
Graag niet quoten!
[...]
Dus het is psychisch en het hongeren heeft lichamelijke gevolgen.
Ik dacht namelijk dat het uit 2 delen bestond...hmmm,ik weet het
niet anders te formuleren.
Het is ook lastig te scheiden Geraline. De officiele diagnose anorexia heeft inderdaad te maken met een zeer laag lichaamsgewicht. De problemen rondom eten zijn een symptoom van een achterliggende problematiek. Iemand gaat niet zo mager worden omdat ze echt denken zo dik te zijn (ja, dat maak je jezelf wijs). Je klampt je als het ware helemaal vast aan dat je dik voelen en dus moeten afvallen vanuit een achterliggende problematiek.
Ik heb heel lang niet kunnen inzien wat die achterliggende problematiek was, maar inmiddels weet ik dat het (ook bij mij, want zo is het in veel gevallen) erom ging dat ik heel weinig eigenwaarde had en door middel van (niet) eten en afvallen controle kon houden over iets. Ik heb het al eens eerder gepost hier. Niet eten en afvallen is een beetje een manier om je wereld te versimpelen, je kan het heel zwart/wit maken. Niet eten en afvallen = goed. Wel eten en gelijk blijven/aankomen = slecht. Als je heel weinig eigenwaarde hebt vind je jezelf eigenlijk altijd slecht, maar door dit "regeltje" toe te passen kan je opeens goed worden (ik zeg het nu even heel simpel). Als je je helemaal focust op (niet) eten en afvallen, dan kan je heel goed de controle houden. Jij hebt namelijk in de hand of je goed bent of slecht. Jij hebt in de hand of je eet of niet.
Graag niet quoten!
anoniem_51794 wijzigde dit bericht op 12-08-2010 23:02
Reden: persoonlijke info eruit gehaald
Reden: persoonlijke info eruit gehaald
% gewijzigd
donderdag 12 augustus 2010 om 19:02
quote:Geraldine schreef op 12 augustus 2010 @ 17:04:
Ik las trouwens,en nu wil ik ook niets fouts zeggen,dat er ook
mensen zijn die dan ervoor kiezen om niet in therapie te gaan
en het probleem zelf aan te pakken...werkt dit ueberhaupt en zo ja,bij wie en hoe?Sorry dat ik maar blij vragen!Ik hoop dat ik niet te
vervelend overkom... Door dit topic en jullie verhalen stel ik
opeens zoveel vragen...gewoon uit interesse aan mijn medemensen want jullie verhalen raken me ook.
Ik ben er zo één, al heb ik er niet voor gekozen, ik kreeg gewoon geen enekle vorm van hulp van iemand die wist waar die het over had. Dus...jammer de bammer voor mij.
Ik kwam in eeste instantie bij de RIAGG, zo'n algemene hulpverlener. Die wist natuurlijk niks over eetstoornissen en ik was zo ver heen dat ik er ook helemaal niks aan had. Alles draaide om eten, ik kon niet meer helder nadenken omdat mijn gewicht zo laag was. Vrij snel daarna ben ik in het ziekenhuis opgenomen, daar draaide het om eten en aankomen (logisch). Ik mocht geen psychische hulp totdat ik stabieler was en sterker qua gewicht. Dit was erg frustrerend, want voor mijn gevoel kon ik niet eten vanwege de angst (psychisch dus) ik voelde me gevangen in een vicieus cirkeltje en raakte volledig in paniek.
Na een aantal weken was het mij gelukt om te kalmeren en was ik (ook m.b.v. sondevoeding) wat kg aangekomen waardoor ik naar psychiatrie afdeling van het ziekenhuis mocht. Dat was een PAAZ - Psychiatrisch Afdeling Algemeen Ziekenhuis. Weer niet gespecialiseerd dus. Hier draaide het nog altijd om eetlijstjes en beloningssystemen. Als ik zoveel was aangekomen mocht ik ....[vul maar in] bijvoorbeeld, als ik 1kg was aangekomen mocht ik een kwartiertje naar buiten (woe hoe, wat een feest )
Maar, ik zat natuurlijk met die grote strijd in mijn hoofd, ik was nog altijd bang voor eten en calorieën, al was het misschien wat minder dan voor mijn opname. Ik volgde een lijst, maar ik kwam niet aan. Soms liet ik dingen weg omdat ik bang was om aan te komen. De vooruitgang in mijn gewicht stagneerde en het is me niet gelukt om veel aan te komen daar. Ook moest ik daar naar gesprekken met een psychotherapeute. Dit was een vrouw waar ik niks mee had, ik vond haar vreselijk, maar ik moest erheen van mijn behandelaars. Dus ik ging daarheen en maakte praatjes, zij begon geloof ik heel theoretisch (wat levert de anorexia voor je op? Wat zijn de voordelen van anorexia hebben? Wat zijn de nadelen?) Weer iemand die niet gespecialiseerd was en niet wist hoe ze mij moest helpen.
Uit eindelijk moest ik daar weg omdat ik niet voldoende aankwam. Ik ging naar huis en werd volledig los gelaten. Oh nee, ik bleef gesprekken houden met die psychotherapeute die nog altijd even weinig opleverden. Het hielp natuurlijk niet dat ik het totaal niet met haar kon vinden. Ik ben jaren blijven gaan om mijn ouders maar gerust te stellen, dan was er in ieder geval iets van hulpverlening.
Zo heb ik jaren lang doorgemodderd. Toen ik eenmaal thuis was ontdekte ik het braken weer dus dat was ook een achteruitgang. Ik heb daarna jarenlang met eten geklooid en ben behoorlijk depressief geweest al bleeft mijn gewicht wel gezond. Tussendoor heb ik wel een andere therapeute geprobeerd, maar ook daar kwam weinig uit. Ik heb nooit een gespecialiseerde behandeling gehad. Ik denk dat dat wel nodig is als je een eetstoornis hebt. Het is jammer dat wij er zelf niet meer vanaf wisten. Wij luisterden naar de "professionals" in het ziekenhuis, maar die wisten helaas ook niet waar ze het over hadden.
Uit eindelijk heb ik mijn weg zelf gevonden. Ik denk dat ik het sneller had gekund als ik een gespecialiseerde behandeling had gehad. Nu heeft het heel lang geduurd. Zoals we eerder in het andere topic hebben besproken, vooral het leven zelf was de beste behandeling. Echt gaan leven laat je zien hoe weinig je eetstoornis voorstelt. Opeens komt die schijnveiligheid aan het licht en ga je inzien dat het niets meer dan dat is....en daar begint vaak het psychische herstel (voor mij in ieder geval). Vanaf ongeveer 2003 is dit langzaam bij mij begonnen (ik was in 1999 in het ziekenhuis opgenomen) het is nu 2010 en ik ben er nog steeds niet, maar wel heel, heel ver, het zijn echt de allerlaatste stapjes nu. Ik leid een normaal leven, over het algemeen ben ik gelukkig, ik ben nooit meer depressief zoals vroeger, al heb ik soms wel moeilijke periodes. Met die achterliggende problematiek worstel ik het meest nu, dat is zeker nog niet voorbij.
Er is wel steeds meer kennis over eetstoornis en de behandelaars krijgen er steeds meer inzicht in. Ik geloof wel in een gespecialiseerde behandeling. Helaas was dit voor mij op dat moment niet beschikbaar en hadden wij zelf niet de kennis om er achteraan te gaan.
Ook deze graag niet quoten
Ik las trouwens,en nu wil ik ook niets fouts zeggen,dat er ook
mensen zijn die dan ervoor kiezen om niet in therapie te gaan
en het probleem zelf aan te pakken...werkt dit ueberhaupt en zo ja,bij wie en hoe?Sorry dat ik maar blij vragen!Ik hoop dat ik niet te
vervelend overkom... Door dit topic en jullie verhalen stel ik
opeens zoveel vragen...gewoon uit interesse aan mijn medemensen want jullie verhalen raken me ook.
Ik ben er zo één, al heb ik er niet voor gekozen, ik kreeg gewoon geen enekle vorm van hulp van iemand die wist waar die het over had. Dus...jammer de bammer voor mij.
Ik kwam in eeste instantie bij de RIAGG, zo'n algemene hulpverlener. Die wist natuurlijk niks over eetstoornissen en ik was zo ver heen dat ik er ook helemaal niks aan had. Alles draaide om eten, ik kon niet meer helder nadenken omdat mijn gewicht zo laag was. Vrij snel daarna ben ik in het ziekenhuis opgenomen, daar draaide het om eten en aankomen (logisch). Ik mocht geen psychische hulp totdat ik stabieler was en sterker qua gewicht. Dit was erg frustrerend, want voor mijn gevoel kon ik niet eten vanwege de angst (psychisch dus) ik voelde me gevangen in een vicieus cirkeltje en raakte volledig in paniek.
Na een aantal weken was het mij gelukt om te kalmeren en was ik (ook m.b.v. sondevoeding) wat kg aangekomen waardoor ik naar psychiatrie afdeling van het ziekenhuis mocht. Dat was een PAAZ - Psychiatrisch Afdeling Algemeen Ziekenhuis. Weer niet gespecialiseerd dus. Hier draaide het nog altijd om eetlijstjes en beloningssystemen. Als ik zoveel was aangekomen mocht ik ....[vul maar in] bijvoorbeeld, als ik 1kg was aangekomen mocht ik een kwartiertje naar buiten (woe hoe, wat een feest )
Maar, ik zat natuurlijk met die grote strijd in mijn hoofd, ik was nog altijd bang voor eten en calorieën, al was het misschien wat minder dan voor mijn opname. Ik volgde een lijst, maar ik kwam niet aan. Soms liet ik dingen weg omdat ik bang was om aan te komen. De vooruitgang in mijn gewicht stagneerde en het is me niet gelukt om veel aan te komen daar. Ook moest ik daar naar gesprekken met een psychotherapeute. Dit was een vrouw waar ik niks mee had, ik vond haar vreselijk, maar ik moest erheen van mijn behandelaars. Dus ik ging daarheen en maakte praatjes, zij begon geloof ik heel theoretisch (wat levert de anorexia voor je op? Wat zijn de voordelen van anorexia hebben? Wat zijn de nadelen?) Weer iemand die niet gespecialiseerd was en niet wist hoe ze mij moest helpen.
Uit eindelijk moest ik daar weg omdat ik niet voldoende aankwam. Ik ging naar huis en werd volledig los gelaten. Oh nee, ik bleef gesprekken houden met die psychotherapeute die nog altijd even weinig opleverden. Het hielp natuurlijk niet dat ik het totaal niet met haar kon vinden. Ik ben jaren blijven gaan om mijn ouders maar gerust te stellen, dan was er in ieder geval iets van hulpverlening.
Zo heb ik jaren lang doorgemodderd. Toen ik eenmaal thuis was ontdekte ik het braken weer dus dat was ook een achteruitgang. Ik heb daarna jarenlang met eten geklooid en ben behoorlijk depressief geweest al bleeft mijn gewicht wel gezond. Tussendoor heb ik wel een andere therapeute geprobeerd, maar ook daar kwam weinig uit. Ik heb nooit een gespecialiseerde behandeling gehad. Ik denk dat dat wel nodig is als je een eetstoornis hebt. Het is jammer dat wij er zelf niet meer vanaf wisten. Wij luisterden naar de "professionals" in het ziekenhuis, maar die wisten helaas ook niet waar ze het over hadden.
Uit eindelijk heb ik mijn weg zelf gevonden. Ik denk dat ik het sneller had gekund als ik een gespecialiseerde behandeling had gehad. Nu heeft het heel lang geduurd. Zoals we eerder in het andere topic hebben besproken, vooral het leven zelf was de beste behandeling. Echt gaan leven laat je zien hoe weinig je eetstoornis voorstelt. Opeens komt die schijnveiligheid aan het licht en ga je inzien dat het niets meer dan dat is....en daar begint vaak het psychische herstel (voor mij in ieder geval). Vanaf ongeveer 2003 is dit langzaam bij mij begonnen (ik was in 1999 in het ziekenhuis opgenomen) het is nu 2010 en ik ben er nog steeds niet, maar wel heel, heel ver, het zijn echt de allerlaatste stapjes nu. Ik leid een normaal leven, over het algemeen ben ik gelukkig, ik ben nooit meer depressief zoals vroeger, al heb ik soms wel moeilijke periodes. Met die achterliggende problematiek worstel ik het meest nu, dat is zeker nog niet voorbij.
Er is wel steeds meer kennis over eetstoornis en de behandelaars krijgen er steeds meer inzicht in. Ik geloof wel in een gespecialiseerde behandeling. Helaas was dit voor mij op dat moment niet beschikbaar en hadden wij zelf niet de kennis om er achteraan te gaan.
Ook deze graag niet quoten
donderdag 12 augustus 2010 om 19:08
Dat patroon waar Lotte het over heeft (in therapie aankomen om vervolgens thuis alles weer kwijt te raken) komt heel veel voor bij mensen met anorexia. (ik weet dat de meesten dit weten, maar ik leg even uit voor Geraldine )
Ik vind het wel grappig (nouja "grapppig", opvallend is misschien een beter woord) dat het bij jou op eigen kracht ook beter is gegaan Lotte. Je ziet het zo vaak dat behandelingen niet aanslaan. Ik denk dat het moeilijke met de behandeling van anorexia is dat je mensen niet kan opsluiten, ze beter maken en dan de wereld weer insturen, dat werkt niet. Het leven zelf is de beste therapie (daar hebben we het al vaak over gehad), en zo zie je dat dat eigenlijk bij jou ook zo gaat. Je leven moet breder, groter worden dan de eetstoornis. Anders kan je het nooit loslaten. En als je wordt opgenomen, die therapieën doen die veel tijd in beslag nemen, dan focus je je juist helemaal op die eetstoornis.
Maar je moet je leven juist opbouwen met andere dingen zodat je kunt zien hoe klein die eetstoornis eigenlijk is. Hoe weinig het eigenlijk voor je doet. Als je dat kan inzien is het veel makkelijker om los te laten, het levert je namelijk niks meer op.
Pff...wat kunnen we hier veel over praten.
Ik vind het wel grappig (nouja "grapppig", opvallend is misschien een beter woord) dat het bij jou op eigen kracht ook beter is gegaan Lotte. Je ziet het zo vaak dat behandelingen niet aanslaan. Ik denk dat het moeilijke met de behandeling van anorexia is dat je mensen niet kan opsluiten, ze beter maken en dan de wereld weer insturen, dat werkt niet. Het leven zelf is de beste therapie (daar hebben we het al vaak over gehad), en zo zie je dat dat eigenlijk bij jou ook zo gaat. Je leven moet breder, groter worden dan de eetstoornis. Anders kan je het nooit loslaten. En als je wordt opgenomen, die therapieën doen die veel tijd in beslag nemen, dan focus je je juist helemaal op die eetstoornis.
Maar je moet je leven juist opbouwen met andere dingen zodat je kunt zien hoe klein die eetstoornis eigenlijk is. Hoe weinig het eigenlijk voor je doet. Als je dat kan inzien is het veel makkelijker om los te laten, het levert je namelijk niks meer op.
Pff...wat kunnen we hier veel over praten.
donderdag 12 augustus 2010 om 21:09
donderdag 12 augustus 2010 om 21:12
Lotte,ik heb het allemaal zitten lezen,wat heftig zeg!
En ik kan me voorstellen dat jij je ook eenzaam voelt als je niet
begrepen wordt.Anorexia is enorm ingewikkeld,met name de
gedachtegang.Met steun kom je al heel ver maar soms moet
de professionele hulp ook daarbij.Wat voor weg voor iemand de
beste is zal wel erg moeilijk zijn om te beslissen.En ja,als je
in therapie gaat dan staat tegenover dat je aan moet komen en
dat is wat een anorexiapatiente nou juist zo eng vind.Je lichaam kwam aan maar je ziel bleef achter betekent gewoon dat alleen je lijf therapie kreeg en zij de achterliggende problemen niet hebben aangepakt want nou juist zo belangrijk is,de oorzaken ervan.Bedankt voor je tijd en uitleg!
Runner,als je terug gaat naar het leven dan begin je toch ook vaak metkleine dingen.Als het langzamerhand beter gaat dan geniet je waarschijnlijk veel van een wandeling of een ijsje,iets dat voor veel mensen normaal is.Is het niet zo dat het voor iemand die langzaam beter wordt dat degene er inteens van geniet omdat degene dat lang niet kon?Ik las in een boek over een meisje die weer leerde te eten dat ze de smaak weer opnieuw leerde te ontdekken,dat ze de kruiden opnieuwe leerde kennen en dat werd door haar als aangenaam ervaren.
En bedankt voor je uitleg en dat je daar zoveel tijd in hebt geinvesteerd!Ik zal je postings niet kwoten.
En ik kan me voorstellen dat jij je ook eenzaam voelt als je niet
begrepen wordt.Anorexia is enorm ingewikkeld,met name de
gedachtegang.Met steun kom je al heel ver maar soms moet
de professionele hulp ook daarbij.Wat voor weg voor iemand de
beste is zal wel erg moeilijk zijn om te beslissen.En ja,als je
in therapie gaat dan staat tegenover dat je aan moet komen en
dat is wat een anorexiapatiente nou juist zo eng vind.Je lichaam kwam aan maar je ziel bleef achter betekent gewoon dat alleen je lijf therapie kreeg en zij de achterliggende problemen niet hebben aangepakt want nou juist zo belangrijk is,de oorzaken ervan.Bedankt voor je tijd en uitleg!
Runner,als je terug gaat naar het leven dan begin je toch ook vaak metkleine dingen.Als het langzamerhand beter gaat dan geniet je waarschijnlijk veel van een wandeling of een ijsje,iets dat voor veel mensen normaal is.Is het niet zo dat het voor iemand die langzaam beter wordt dat degene er inteens van geniet omdat degene dat lang niet kon?Ik las in een boek over een meisje die weer leerde te eten dat ze de smaak weer opnieuw leerde te ontdekken,dat ze de kruiden opnieuwe leerde kennen en dat werd door haar als aangenaam ervaren.
En bedankt voor je uitleg en dat je daar zoveel tijd in hebt geinvesteerd!Ik zal je postings niet kwoten.
donderdag 12 augustus 2010 om 21:35
quote:Geraldine schreef op 12 augustus 2010 @ 21:12:
Je lichaam kwam aan maar je ziel bleef achter betekent gewoon dat alleen je lijf therapie kreeg en zij de achterliggende problemen niet hebben aangepakt want nou juist zo belangrijk is,de oorzaken ervan.
Klopt, maar dat was ook mijn eigen schuld hoor. Ik deed net of het hartstikke goed met me ging, en iedereen trapte er gewoon in. Het is zo makkelijk mensen voor de gek te houden.......
Natuurlijk had ik alleen mezelf ermee, maar dat had ik toen nog niet door. Ben inmiddels door schade en schande een stuk wijzer.
Je lichaam kwam aan maar je ziel bleef achter betekent gewoon dat alleen je lijf therapie kreeg en zij de achterliggende problemen niet hebben aangepakt want nou juist zo belangrijk is,de oorzaken ervan.
Klopt, maar dat was ook mijn eigen schuld hoor. Ik deed net of het hartstikke goed met me ging, en iedereen trapte er gewoon in. Het is zo makkelijk mensen voor de gek te houden.......
Natuurlijk had ik alleen mezelf ermee, maar dat had ik toen nog niet door. Ben inmiddels door schade en schande een stuk wijzer.
You don't have to fit into the format
donderdag 12 augustus 2010 om 21:49
quote:Geraldine schreef op 12 augustus 2010 @ 17:04:
Ik las trouwens,en nu wil ik ook niets fouts zeggen,dat er ook
mensen zijn die dan ervoor kiezen om niet in therapie te gaan
en het probleem zelf aan te pakken...werkt dit ueberhaupt en zo ja,bij wie en hoe?Sorry dat ik maar blij vragen!Ik hoop dat ik niet te
vervelend overkom... Door dit topic en jullie verhalen stel ik
opeens zoveel vragen...gewoon uit interesse aan mijn medemensen want jullie verhalen raken me ook. Geraldine, Ik denk dat niemand het erg vindt dat je vragen stelt. Je bent (zo kom je op mij tenminste over) oprecht geinteresseerd.
Ik las trouwens,en nu wil ik ook niets fouts zeggen,dat er ook
mensen zijn die dan ervoor kiezen om niet in therapie te gaan
en het probleem zelf aan te pakken...werkt dit ueberhaupt en zo ja,bij wie en hoe?Sorry dat ik maar blij vragen!Ik hoop dat ik niet te
vervelend overkom... Door dit topic en jullie verhalen stel ik
opeens zoveel vragen...gewoon uit interesse aan mijn medemensen want jullie verhalen raken me ook. Geraldine, Ik denk dat niemand het erg vindt dat je vragen stelt. Je bent (zo kom je op mij tenminste over) oprecht geinteresseerd.
donderdag 12 augustus 2010 om 22:18
donderdag 12 augustus 2010 om 22:37
quote:Lotte35 schreef op 12 augustus 2010 @ 21:36:
Runner, even uit nieuwsgierigheid; waarom mogen we jouw tekst niet quoten? Maakt me verder niets uit hoor, maar ik vraag het me gewoon eventjes af.
Hoi Lotte,
Er staat best veel persoonlijke informatie in, dingen die ik misschien later niet op internet wil hebben rondzwerven. Als jullie hem quoten is alles nog altijd voor iedereen leesbaar, ook al pas ik op een later moment mijn oorspronkelijke bericht aan.
Runner, even uit nieuwsgierigheid; waarom mogen we jouw tekst niet quoten? Maakt me verder niets uit hoor, maar ik vraag het me gewoon eventjes af.
Hoi Lotte,
Er staat best veel persoonlijke informatie in, dingen die ik misschien later niet op internet wil hebben rondzwerven. Als jullie hem quoten is alles nog altijd voor iedereen leesbaar, ook al pas ik op een later moment mijn oorspronkelijke bericht aan.
donderdag 12 augustus 2010 om 22:44
Hoe gaat het verder Lotte? Tijdje niet gelezen op het andere topic (het is me een beetje te veel, heb het idee dat ik niet bij iedereen betrokken kan zijn...)
Ik heb intussen even je berichten bijgelezen op het andere topic. Ik ben ook trots op jou Fijn dat je wat uitgeruster bent. Je gaat zo goed!!
Ik heb intussen even je berichten bijgelezen op het andere topic. Ik ben ook trots op jou Fijn dat je wat uitgeruster bent. Je gaat zo goed!!
vrijdag 13 augustus 2010 om 08:20
Ik ben ook van mening dat therapie vaak niet werkt omdat de focus ligt op het eten. Terwijl dat niet het grootste probleem is. In klinieken moet je vaak eerst aankomen en pas op het laatste moment wordt er echt aandacht besteedt aan de achterliggende problematiek. Maar die is vaak zo complex, of moeilijk te achterhalen, dat los je niet 1-2-3 op.
