Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
dinsdag 10 augustus 2010 om 17:20
quote:Kanga76 schreef op 10 augustus 2010 @ 08:23:
Ik vind het onderscheid zwaar-licht AN moeilijk hoor.
Ik ben het nu 9 jaar, heb ik dan een zware vorm? Ik heb nooit overgegeven, gelaxeerd of wat dan ook. Betekent dat misschien dat ik juist een lichte vorm heb? Lastig hoor.
Lotte, ik ben ook wel benieuwd naar je blog. Durf het bijna niet te vragen, maar....
Kanga,maar hoe gaat het dan nu met je?Heb je hulp of ben je al
vooruit gegaan?Wat was de oorzak?Sterkte met vechten!
Ik vind het onderscheid zwaar-licht AN moeilijk hoor.
Ik ben het nu 9 jaar, heb ik dan een zware vorm? Ik heb nooit overgegeven, gelaxeerd of wat dan ook. Betekent dat misschien dat ik juist een lichte vorm heb? Lastig hoor.
Lotte, ik ben ook wel benieuwd naar je blog. Durf het bijna niet te vragen, maar....
Kanga,maar hoe gaat het dan nu met je?Heb je hulp of ben je al
vooruit gegaan?Wat was de oorzak?Sterkte met vechten!
dinsdag 10 augustus 2010 om 17:22
dinsdag 10 augustus 2010 om 17:26
quote:Lotte35 schreef op 10 augustus 2010 @ 12:18:
[...]
Dat klopt. Enerzijds doordat mensen simpelweg bezwijken aan hun slechte lichamelijke toestand. Anderzijds doordat mensen uit pure wanhoop zelf een einde aan hun leven maken.
Waarbij het één het ander natuurlijk versterkt. Hoe slechter je gezondheid is, hoe makkelijker je depressief wordt. En als je depressief bent, heb je de energie niet de eetstoornis eens goed aan te pakken.
Zoals runner al zegt, het is zó ontzettend complex. Veel mensen die niet echt verstand hebben van anorexia, meten de 'zwaarte' af aan het gewicht van iemand. Hoe lichter, hoe zieker. Dat is onterecht. Tuurlijk is het voor je lichaam slecht om te mager te zijn, maar jarenlang worstelen met eten, terwijl je op zich een aardig gewicht hebt, is minstens zo zwaar.
[...]
Daar gaat mijn anonimiteit
Maar ik vind het niet erg hoor. Als mijn schrijfsels een positieve invloed op jullie hebben, hoe klein misschien ook, vind ik dat geweldig.
Als je een adres voor me hebt waar ik mijn Hyvesadres naartoe kan mailen Kanga, krijg je het van me.
Dat kun je alleen beter vanavond even doen. Ik ga zo naar mijn werk (yes, ik werk weer! Lange neus naar die kl.......anorexia, die me zo lang gevangen hield in huis), en dan staat je adres de hele middag hier op het forum. Krijg je straks allerlei fans die je gaan mailen
Ik vind het ook een complexe ziekte.En ik geef je gelijk anorexia
is niet alleen maar dunzijn maar ook wat je voelt ongeacht je
gewicht en niet iedereen met ondergewicht heeft anorexia.Er zijn
ook zat andere oorzaken.En al heb je een gezond gewicht dan wil
dat ook niet meteen zeggen dat je genezen bent.Het gaat namelijk
ook om je binnenleven.Aankomen in gewicht is het technische
gedeelte...Kan ik het zo zien?
En bedankt voor het lesgeven en de vele geduld! Door te vragen heb ik al veel van jullie geleerd.Blijf jullie ook steunen.
[...]
Dat klopt. Enerzijds doordat mensen simpelweg bezwijken aan hun slechte lichamelijke toestand. Anderzijds doordat mensen uit pure wanhoop zelf een einde aan hun leven maken.
Waarbij het één het ander natuurlijk versterkt. Hoe slechter je gezondheid is, hoe makkelijker je depressief wordt. En als je depressief bent, heb je de energie niet de eetstoornis eens goed aan te pakken.
Zoals runner al zegt, het is zó ontzettend complex. Veel mensen die niet echt verstand hebben van anorexia, meten de 'zwaarte' af aan het gewicht van iemand. Hoe lichter, hoe zieker. Dat is onterecht. Tuurlijk is het voor je lichaam slecht om te mager te zijn, maar jarenlang worstelen met eten, terwijl je op zich een aardig gewicht hebt, is minstens zo zwaar.
[...]
Daar gaat mijn anonimiteit
Maar ik vind het niet erg hoor. Als mijn schrijfsels een positieve invloed op jullie hebben, hoe klein misschien ook, vind ik dat geweldig.
Als je een adres voor me hebt waar ik mijn Hyvesadres naartoe kan mailen Kanga, krijg je het van me.
Dat kun je alleen beter vanavond even doen. Ik ga zo naar mijn werk (yes, ik werk weer! Lange neus naar die kl.......anorexia, die me zo lang gevangen hield in huis), en dan staat je adres de hele middag hier op het forum. Krijg je straks allerlei fans die je gaan mailen
Ik vind het ook een complexe ziekte.En ik geef je gelijk anorexia
is niet alleen maar dunzijn maar ook wat je voelt ongeacht je
gewicht en niet iedereen met ondergewicht heeft anorexia.Er zijn
ook zat andere oorzaken.En al heb je een gezond gewicht dan wil
dat ook niet meteen zeggen dat je genezen bent.Het gaat namelijk
ook om je binnenleven.Aankomen in gewicht is het technische
gedeelte...Kan ik het zo zien?
En bedankt voor het lesgeven en de vele geduld! Door te vragen heb ik al veel van jullie geleerd.Blijf jullie ook steunen.
dinsdag 10 augustus 2010 om 19:57
quote:Geraldine schreef op 10 augustus 2010 @ 17:26:
En bedankt voor het lesgeven en de vele geduld! Door te vragen heb ik al veel van jullie geleerd.Blijf jullie ook steunen.
Ik waardeer het persoonlijk altijd heel erg, als mensen in ieder geval een poging doen iets van anorexia te begrijpen. Voor mijn part moet ik dan tien keer mijn verhaal doen, dat vind ik echt niet erg.
Dus Geraldine, geen dank! Jij bedankt voor je interesse.
En bedankt voor het lesgeven en de vele geduld! Door te vragen heb ik al veel van jullie geleerd.Blijf jullie ook steunen.
Ik waardeer het persoonlijk altijd heel erg, als mensen in ieder geval een poging doen iets van anorexia te begrijpen. Voor mijn part moet ik dan tien keer mijn verhaal doen, dat vind ik echt niet erg.
Dus Geraldine, geen dank! Jij bedankt voor je interesse.
You don't have to fit into the format
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:10
quote:runner84 schreef op 10 augustus 2010 @ 12:32:
Ik heb de laatste 2 afleveringen XXS op uitzending gemist gekeken en, zoals Lotte toen, ik ergerde me ook aan dat begin stukje "wie van hen gaat genezen van anorexia het komende jaar?" Nou...ik denk geen één, in een jaartje genees je niet van anorexia. Verder vond ik die Yvon ook zo dom doen soms. Blijft een waardeloze serie.
Ben het met je eens dat het een redelijk waardeloze serie is. Heb tot nu toe alle uitzendigen gezien en vind het te oppervlakkig. Te korte scenes waarin maar een paar zinnen gezegd kunnen worden. Zoiets ingewikkelds als anorexia verwoord je niet in een paar woorden/zinnen.
Met je uitspraak dat je in een jaartje niet geneest van anorexia ben ik het niet eens. Veel mensen doen er inderdaad veel langer over. Maar je ziet ook vaak dat mensen heel lang ziek zijn en er eigenlijk geen vooruitgang is, maar ze dan wanneer er eenmaal vooruitgang is best 'snel' kunnen herstellen. Dat wanneer de 'knop' eenmaal om is, een jaar natuurlijk best een redelijke periode is. Een jaar is best lang hoor.
En herstellen bedoel ik de weg naar weer normaal met eten omgaan en een gezond gewicht opbouwen. Uiteraard kan het best zo zijn dat je nog daarna wel een hele tijd gedachten hebt etc. Maar dat tel ik dan even niet mee (daar kun je natuurlijk ook over discussieren, maar dat doe ik bij deze bewust even niet). Het probleem is echter meestal dat behandelingen niet aanslaan en mensen veel te lang in de ziekte blijven zitten. Ze staan misschien nog niet open voor behandeling. Zijn er nog niet klaar voor om de ziekte los te laten.
Verder vind ik (en dat zal me wel op een heleboel boze reactie komen te staan). Dat mensen altijd wel heel hard roepen dat ze 'zo hard vechten' tegen de anorexia maar naar mijn idee eigenlijk gewoon de status quo handhaven. Wanneer je bewust zo weinig eet dat je zeker weet dat je niet aankomt, dan ben je in mijn ogen niet aan het vechten tegen de ziekte. Dan zoek je de veiligheid op, want je weet dat je van die hoeveelheid eten toch niet aankomt. Als voorbeeld uit de serie Fleur (die ik verder overigens een erg leuke en sympathieke meid vind) die zegt dat ze dan maar regelmatig gewoon een pot groente eet, want dan weet ze dat ze maar x qua calorieën binnenkrijgt en dat is veilig. Ik heb daar wel begrip voor zeker! Maar zeg dan niet dat je aldoor zo hard vecht. Want op dat moment kruip je gewoon weg in de (voor jou) veiligheid van je ziekte. Wat ik heel goed kan begrijpen dus.
Verder vind ik die Lotte uit de serie erg de weg kwijt zijn. Wanneer iemand zo ver heen dreigt te gaan dien je in mijn ogen gedwongen opname en gedwongen voeding toe te mogen passen. Die kan duidelijk totaal niet meer helder denken en dan heeft een behandeling voor achterliggende oorzaken helemaal geen zin.
Ik heb de laatste 2 afleveringen XXS op uitzending gemist gekeken en, zoals Lotte toen, ik ergerde me ook aan dat begin stukje "wie van hen gaat genezen van anorexia het komende jaar?" Nou...ik denk geen één, in een jaartje genees je niet van anorexia. Verder vond ik die Yvon ook zo dom doen soms. Blijft een waardeloze serie.
Ben het met je eens dat het een redelijk waardeloze serie is. Heb tot nu toe alle uitzendigen gezien en vind het te oppervlakkig. Te korte scenes waarin maar een paar zinnen gezegd kunnen worden. Zoiets ingewikkelds als anorexia verwoord je niet in een paar woorden/zinnen.
Met je uitspraak dat je in een jaartje niet geneest van anorexia ben ik het niet eens. Veel mensen doen er inderdaad veel langer over. Maar je ziet ook vaak dat mensen heel lang ziek zijn en er eigenlijk geen vooruitgang is, maar ze dan wanneer er eenmaal vooruitgang is best 'snel' kunnen herstellen. Dat wanneer de 'knop' eenmaal om is, een jaar natuurlijk best een redelijke periode is. Een jaar is best lang hoor.
En herstellen bedoel ik de weg naar weer normaal met eten omgaan en een gezond gewicht opbouwen. Uiteraard kan het best zo zijn dat je nog daarna wel een hele tijd gedachten hebt etc. Maar dat tel ik dan even niet mee (daar kun je natuurlijk ook over discussieren, maar dat doe ik bij deze bewust even niet). Het probleem is echter meestal dat behandelingen niet aanslaan en mensen veel te lang in de ziekte blijven zitten. Ze staan misschien nog niet open voor behandeling. Zijn er nog niet klaar voor om de ziekte los te laten.
Verder vind ik (en dat zal me wel op een heleboel boze reactie komen te staan). Dat mensen altijd wel heel hard roepen dat ze 'zo hard vechten' tegen de anorexia maar naar mijn idee eigenlijk gewoon de status quo handhaven. Wanneer je bewust zo weinig eet dat je zeker weet dat je niet aankomt, dan ben je in mijn ogen niet aan het vechten tegen de ziekte. Dan zoek je de veiligheid op, want je weet dat je van die hoeveelheid eten toch niet aankomt. Als voorbeeld uit de serie Fleur (die ik verder overigens een erg leuke en sympathieke meid vind) die zegt dat ze dan maar regelmatig gewoon een pot groente eet, want dan weet ze dat ze maar x qua calorieën binnenkrijgt en dat is veilig. Ik heb daar wel begrip voor zeker! Maar zeg dan niet dat je aldoor zo hard vecht. Want op dat moment kruip je gewoon weg in de (voor jou) veiligheid van je ziekte. Wat ik heel goed kan begrijpen dus.
Verder vind ik die Lotte uit de serie erg de weg kwijt zijn. Wanneer iemand zo ver heen dreigt te gaan dien je in mijn ogen gedwongen opname en gedwongen voeding toe te mogen passen. Die kan duidelijk totaal niet meer helder denken en dan heeft een behandeling voor achterliggende oorzaken helemaal geen zin.
dinsdag 10 augustus 2010 om 22:25
quote:DTJ schreef op 10 augustus 2010 @ 22:10:
Verder vind ik (en dat zal me wel op een heleboel boze reactie komen te staan). Dat mensen altijd wel heel hard roepen dat ze 'zo hard vechten' tegen de anorexia maar naar mijn idee eigenlijk gewoon de status quo handhaven. Wanneer je bewust zo weinig eet dat je zeker weet dat je niet aankomt, dan ben je in mijn ogen niet aan het vechten tegen de ziekte.
Ik begrijp wat je bedoelt. Zelf heb ik heel lang op hetzelfde, veel te lage gewicht geschommeld. In jouw ogen vocht ik toen niet tegen de anorexia. En misschien moet ik die periode ook niet als zodanig omschrijven. Mijn hele leven was op dat moment gewoon één groot gevecht. En dat kwám wel door de anorexia. Die sloopte me zo, geestelijk en lichamelijk, dat niets meer vanzelf ging. Ik worstelde me door de dagen, weken, maanden.
Waar vecht je dan precies tegen......
Wie het weet mag het zeggen.
quote:DTJ schreef op 10 augustus 2010 @ 22:10:
Verder vind ik die Lotte uit de serie erg de weg kwijt zijn. Wanneer iemand zo ver heen dreigt te gaan dien je in mijn ogen gedwongen opname en gedwongen voeding toe te mogen passen. Die kan duidelijk totaal niet meer helder denken en dan heeft een behandeling voor achterliggende oorzaken helemaal geen zin.Geheel mee eens.
Verder vind ik (en dat zal me wel op een heleboel boze reactie komen te staan). Dat mensen altijd wel heel hard roepen dat ze 'zo hard vechten' tegen de anorexia maar naar mijn idee eigenlijk gewoon de status quo handhaven. Wanneer je bewust zo weinig eet dat je zeker weet dat je niet aankomt, dan ben je in mijn ogen niet aan het vechten tegen de ziekte.
Ik begrijp wat je bedoelt. Zelf heb ik heel lang op hetzelfde, veel te lage gewicht geschommeld. In jouw ogen vocht ik toen niet tegen de anorexia. En misschien moet ik die periode ook niet als zodanig omschrijven. Mijn hele leven was op dat moment gewoon één groot gevecht. En dat kwám wel door de anorexia. Die sloopte me zo, geestelijk en lichamelijk, dat niets meer vanzelf ging. Ik worstelde me door de dagen, weken, maanden.
Waar vecht je dan precies tegen......
Wie het weet mag het zeggen.
quote:DTJ schreef op 10 augustus 2010 @ 22:10:
Verder vind ik die Lotte uit de serie erg de weg kwijt zijn. Wanneer iemand zo ver heen dreigt te gaan dien je in mijn ogen gedwongen opname en gedwongen voeding toe te mogen passen. Die kan duidelijk totaal niet meer helder denken en dan heeft een behandeling voor achterliggende oorzaken helemaal geen zin.Geheel mee eens.
You don't have to fit into the format
woensdag 11 augustus 2010 om 00:31
quote:DTJ schreef op 10 augustus 2010 @ 22:10:
[...]
Ben het met je eens dat het een redelijk waardeloze serie is. Heb tot nu toe alle uitzendigen gezien en vind het te oppervlakkig. Te korte scenes waarin maar een paar zinnen gezegd kunnen worden. Zoiets ingewikkelds als anorexia verwoord je niet in een paar woorden/zinnen.
Met je uitspraak dat je in een jaartje niet geneest van anorexia ben ik het niet eens. Veel mensen doen er inderdaad veel langer over. Maar je ziet ook vaak dat mensen heel lang ziek zijn en er eigenlijk geen vooruitgang is, maar ze dan wanneer er eenmaal vooruitgang is best 'snel' kunnen herstellen. Dat wanneer de 'knop' eenmaal om is, een jaar natuurlijk best een redelijke periode is. Een jaar is best lang hoor.
En herstellen bedoel ik de weg naar weer normaal met eten omgaan en een gezond gewicht opbouwen. Uiteraard kan het best zo zijn dat je nog daarna wel een hele tijd gedachten hebt etc. Maar dat tel ik dan even niet mee (daar kun je natuurlijk ook over discussieren, maar dat doe ik bij deze bewust even niet). Het probleem is echter meestal dat behandelingen niet aanslaan en mensen veel te lang in de ziekte blijven zitten. Ze staan misschien nog niet open voor behandeling. Zijn er nog niet klaar voor om de ziekte los te laten.
Verder vind ik (en dat zal me wel op een heleboel boze reactie komen te staan). Dat mensen altijd wel heel hard roepen dat ze 'zo hard vechten' tegen de anorexia maar naar mijn idee eigenlijk gewoon de status quo handhaven. Wanneer je bewust zo weinig eet dat je zeker weet dat je niet aankomt, dan ben je in mijn ogen niet aan het vechten tegen de ziekte. Dan zoek je de veiligheid op, want je weet dat je van die hoeveelheid eten toch niet aankomt. Als voorbeeld uit de serie Fleur (die ik verder overigens een erg leuke en sympathieke meid vind) die zegt dat ze dan maar regelmatig gewoon een pot groente eet, want dan weet ze dat ze maar x qua calorieën binnenkrijgt en dat is veilig. Ik heb daar wel begrip voor zeker! Maar zeg dan niet dat je aldoor zo hard vecht. Want op dat moment kruip je gewoon weg in de (voor jou) veiligheid van je ziekte. Wat ik heel goed kan begrijpen dus.
Verder vind ik die Lotte uit de serie erg de weg kwijt zijn. Wanneer iemand zo ver heen dreigt te gaan dien je in mijn ogen gedwongen opname en gedwongen voeding toe te mogen passen. Die kan duidelijk totaal niet meer helder denken en dan heeft een behandeling voor achterliggende oorzaken helemaal geen zin.
DTJ, ik denk dat wij dan iets anders onder "herstellen" of "genezen" verstaan. Ja, om weer normaal te kunnen leren eten en om weer op een gezond gewicht te komen, dat kan wel in een jaar. Maar denk je dan dat je genezen bent van anorexia? Anorexia is niet alleen weinig eten en te mager zijn. Dat is toch de grote misconceptie juist!? En ja, je maakt het jezelf wel heel makkelijk om de rest maar onder tafel te vegen met "dat tel ik maar even niet mee" konden de mensen met eetstoornissen dat ook maar doen! "Oh, ik kan nu weer redelijk normaal eten en ik heb een gezond gewicht, ik ben hersteld! De rest tel ik maar even niet mee" Haha!! Ging het maar zo.... Ik vraag me af in hoeverre je denkt dat iemand dan "hersteld" is? Voor de buitenkant wel, maar verder?
Weer kunnen eten en op een normaal gewicht komen waren echt het minst van de strijd voor mij. Al had ik 10 keer opnieuw die strijd moeten leveren had ik dat liever gedaan dan alles wat daarna kwam...
Ik ben benieuwd hoe je tot deze meningen over de verschillende aspecten van anorexia komt. Dat klinkt misschien wat aanvallend, maar ik bedoel het niet zo, ik probeer een idee te krijgen uit welke hoek je de stoornis bekijkt.
Uiteraard ben ik het niet met je eens wat betreft het vechten vs. bewust weinig eten. Het is natuurlijk haast niet uit te leggen....hoe onmachtig je op zo'n moment bent... Ik zou nu bijvoorbeeld nooit meer zo mager worden, nooit meer zo in de ban van eten komen te staan, nooit meer zo weinig eten, maar op het moment dat ik heel ziek was, was die angst voor eten en om aan te komen zo groot.
Het gevecht was soms letterlijk te zien. Ik weet nog dat ik in het ziekenhuis lag en mijn ouders hadden een mars voor mij meegenomen, iets lekkers waar ik van zou kunnen genieten, ik was nu immers bezig met eten en aankomen. Een deel van mij wilde zo graag die mars eten, het mocht toch wel? Ik moest toch aankomen? Maar het andere deel van mij schreeuwde zo hard nee! Ik heb die mars letterlijk door de kamer gegooid, ik wilde hem wel, maar ik kon het niet. En zo is elk hapje vaak een gevecht als je heel diep in je eetstoornis zit.
Vandaar dat ik ook vroeg hoe je tot je meningen bent gekomen, als je zelf anorexia hebt gehad dan moet je dit kunnen begrijpen. Ik weet niet of de anderen (Lotte, Kanga?) dit kunnen beamen. Het is zo onmogelijk om voor te stellen als je gewoon gezond bent. Zelfs als je al wat beter wordt, gezonder, kan je het moeilij meer begrijpen. Toen ik nog steeds in het ziekenhuis was, maar wel verder in de behandeling heb ik nog een keer verwonderd zitten bedenken dat ik een aantal maanden daarvoor nog bang zou zijn geweest voor 1 suikervrij kauwgompje. En daar gaat het ook echt om als je zo ziek bent, 1 suikervrij kauwgompje kan al te eng zijn, te veel, te moeilijk. Daar kan je helemaal in paniek van raken.
Natuurlijk is het dan elke dag een gevecht. Het is al een gevecht om elke dag die "stemmetjes" in je hoofd te hebben. Je lijf smeekt om eten, je weet dat je moet eten, maar je kan het niet. Waarom lukt het dan niet gewoon? Je ziet alle andere mensen in dat ziekenhuis restaurant genieten van een kop koffie en iets lekkers met hun bezoek en jij zit daar, klein en mager en jij kan dat niet...
Ik denk dat het voor Fleur ook elke dag een gevecht is, al zoekt zij inderdaad die veiligheid steeds weer op. Maar hoe denk je dat zij wakker wordt elke dag? Hoe denk je dat zij de dag doorkomt? Het gewone, dagelijkse leven is al een gevecht als je zo gevangen zit door een eetstoornis.
Wat betreft Lotte, die is inderdaad redelijk de kluts kwijt. Ik ben benieuwd hoe dat verder zal verlopen.
[...]
Ben het met je eens dat het een redelijk waardeloze serie is. Heb tot nu toe alle uitzendigen gezien en vind het te oppervlakkig. Te korte scenes waarin maar een paar zinnen gezegd kunnen worden. Zoiets ingewikkelds als anorexia verwoord je niet in een paar woorden/zinnen.
Met je uitspraak dat je in een jaartje niet geneest van anorexia ben ik het niet eens. Veel mensen doen er inderdaad veel langer over. Maar je ziet ook vaak dat mensen heel lang ziek zijn en er eigenlijk geen vooruitgang is, maar ze dan wanneer er eenmaal vooruitgang is best 'snel' kunnen herstellen. Dat wanneer de 'knop' eenmaal om is, een jaar natuurlijk best een redelijke periode is. Een jaar is best lang hoor.
En herstellen bedoel ik de weg naar weer normaal met eten omgaan en een gezond gewicht opbouwen. Uiteraard kan het best zo zijn dat je nog daarna wel een hele tijd gedachten hebt etc. Maar dat tel ik dan even niet mee (daar kun je natuurlijk ook over discussieren, maar dat doe ik bij deze bewust even niet). Het probleem is echter meestal dat behandelingen niet aanslaan en mensen veel te lang in de ziekte blijven zitten. Ze staan misschien nog niet open voor behandeling. Zijn er nog niet klaar voor om de ziekte los te laten.
Verder vind ik (en dat zal me wel op een heleboel boze reactie komen te staan). Dat mensen altijd wel heel hard roepen dat ze 'zo hard vechten' tegen de anorexia maar naar mijn idee eigenlijk gewoon de status quo handhaven. Wanneer je bewust zo weinig eet dat je zeker weet dat je niet aankomt, dan ben je in mijn ogen niet aan het vechten tegen de ziekte. Dan zoek je de veiligheid op, want je weet dat je van die hoeveelheid eten toch niet aankomt. Als voorbeeld uit de serie Fleur (die ik verder overigens een erg leuke en sympathieke meid vind) die zegt dat ze dan maar regelmatig gewoon een pot groente eet, want dan weet ze dat ze maar x qua calorieën binnenkrijgt en dat is veilig. Ik heb daar wel begrip voor zeker! Maar zeg dan niet dat je aldoor zo hard vecht. Want op dat moment kruip je gewoon weg in de (voor jou) veiligheid van je ziekte. Wat ik heel goed kan begrijpen dus.
Verder vind ik die Lotte uit de serie erg de weg kwijt zijn. Wanneer iemand zo ver heen dreigt te gaan dien je in mijn ogen gedwongen opname en gedwongen voeding toe te mogen passen. Die kan duidelijk totaal niet meer helder denken en dan heeft een behandeling voor achterliggende oorzaken helemaal geen zin.
DTJ, ik denk dat wij dan iets anders onder "herstellen" of "genezen" verstaan. Ja, om weer normaal te kunnen leren eten en om weer op een gezond gewicht te komen, dat kan wel in een jaar. Maar denk je dan dat je genezen bent van anorexia? Anorexia is niet alleen weinig eten en te mager zijn. Dat is toch de grote misconceptie juist!? En ja, je maakt het jezelf wel heel makkelijk om de rest maar onder tafel te vegen met "dat tel ik maar even niet mee" konden de mensen met eetstoornissen dat ook maar doen! "Oh, ik kan nu weer redelijk normaal eten en ik heb een gezond gewicht, ik ben hersteld! De rest tel ik maar even niet mee" Haha!! Ging het maar zo.... Ik vraag me af in hoeverre je denkt dat iemand dan "hersteld" is? Voor de buitenkant wel, maar verder?
Weer kunnen eten en op een normaal gewicht komen waren echt het minst van de strijd voor mij. Al had ik 10 keer opnieuw die strijd moeten leveren had ik dat liever gedaan dan alles wat daarna kwam...
Ik ben benieuwd hoe je tot deze meningen over de verschillende aspecten van anorexia komt. Dat klinkt misschien wat aanvallend, maar ik bedoel het niet zo, ik probeer een idee te krijgen uit welke hoek je de stoornis bekijkt.
Uiteraard ben ik het niet met je eens wat betreft het vechten vs. bewust weinig eten. Het is natuurlijk haast niet uit te leggen....hoe onmachtig je op zo'n moment bent... Ik zou nu bijvoorbeeld nooit meer zo mager worden, nooit meer zo in de ban van eten komen te staan, nooit meer zo weinig eten, maar op het moment dat ik heel ziek was, was die angst voor eten en om aan te komen zo groot.
Het gevecht was soms letterlijk te zien. Ik weet nog dat ik in het ziekenhuis lag en mijn ouders hadden een mars voor mij meegenomen, iets lekkers waar ik van zou kunnen genieten, ik was nu immers bezig met eten en aankomen. Een deel van mij wilde zo graag die mars eten, het mocht toch wel? Ik moest toch aankomen? Maar het andere deel van mij schreeuwde zo hard nee! Ik heb die mars letterlijk door de kamer gegooid, ik wilde hem wel, maar ik kon het niet. En zo is elk hapje vaak een gevecht als je heel diep in je eetstoornis zit.
Vandaar dat ik ook vroeg hoe je tot je meningen bent gekomen, als je zelf anorexia hebt gehad dan moet je dit kunnen begrijpen. Ik weet niet of de anderen (Lotte, Kanga?) dit kunnen beamen. Het is zo onmogelijk om voor te stellen als je gewoon gezond bent. Zelfs als je al wat beter wordt, gezonder, kan je het moeilij meer begrijpen. Toen ik nog steeds in het ziekenhuis was, maar wel verder in de behandeling heb ik nog een keer verwonderd zitten bedenken dat ik een aantal maanden daarvoor nog bang zou zijn geweest voor 1 suikervrij kauwgompje. En daar gaat het ook echt om als je zo ziek bent, 1 suikervrij kauwgompje kan al te eng zijn, te veel, te moeilijk. Daar kan je helemaal in paniek van raken.
Natuurlijk is het dan elke dag een gevecht. Het is al een gevecht om elke dag die "stemmetjes" in je hoofd te hebben. Je lijf smeekt om eten, je weet dat je moet eten, maar je kan het niet. Waarom lukt het dan niet gewoon? Je ziet alle andere mensen in dat ziekenhuis restaurant genieten van een kop koffie en iets lekkers met hun bezoek en jij zit daar, klein en mager en jij kan dat niet...
Ik denk dat het voor Fleur ook elke dag een gevecht is, al zoekt zij inderdaad die veiligheid steeds weer op. Maar hoe denk je dat zij wakker wordt elke dag? Hoe denk je dat zij de dag doorkomt? Het gewone, dagelijkse leven is al een gevecht als je zo gevangen zit door een eetstoornis.
Wat betreft Lotte, die is inderdaad redelijk de kluts kwijt. Ik ben benieuwd hoe dat verder zal verlopen.
woensdag 11 augustus 2010 om 08:26
@ runner: helemaal mee eens. Je moet het zelf meegemaakt hebben, wil je het kunnen begrijpen. Daarom begrijp ik de reacties van anderen ook wel. Vroeger, voordat ik het zelf had, vond ik het ook een idioot iets.
@ geraldine: ik zit/zat in therapie, maar ben nu al een tijdje niet geweest. Het voegt niet zo veel meer toe. Verstandelijk weet ik het wel, heb niet zo veel meer om te praten. Begrijp waar het vandaan is gekomen, wat de AN mij opleverde. Ik voel me psychisch veel sterker. Maar lichamelijk heb ik nog een lange weg (veel kg's) te gaan. En dat is moeilijk. Ik wil eten, maar ik wil het ook niet. Ik wil aankomen, maar ik wil het ook niet. Lekker krom he? Ik word vooral doodmoe van de reacties van mijn omgeving. Iedereen die denkt dat eten de oplossing is. Alsof ik tot nu toe niets heb gedaan om beter te worden.
Nogmaals ik begrijp het echt wel dat mensen zo denken, maar ik voel me af en toe zo ongelooflijk alleen en onbegrepen met deze ziekte.
@ geraldine: ik zit/zat in therapie, maar ben nu al een tijdje niet geweest. Het voegt niet zo veel meer toe. Verstandelijk weet ik het wel, heb niet zo veel meer om te praten. Begrijp waar het vandaan is gekomen, wat de AN mij opleverde. Ik voel me psychisch veel sterker. Maar lichamelijk heb ik nog een lange weg (veel kg's) te gaan. En dat is moeilijk. Ik wil eten, maar ik wil het ook niet. Ik wil aankomen, maar ik wil het ook niet. Lekker krom he? Ik word vooral doodmoe van de reacties van mijn omgeving. Iedereen die denkt dat eten de oplossing is. Alsof ik tot nu toe niets heb gedaan om beter te worden.
Nogmaals ik begrijp het echt wel dat mensen zo denken, maar ik voel me af en toe zo ongelooflijk alleen en onbegrepen met deze ziekte.
woensdag 11 augustus 2010 om 08:34
Nou,jullie zijn vroeg op.Ik ga later erop reageren,goed?Ga namelijk
zo sporten...
Ff een knuf voor Tanga!Meid,ik zie echt wel dat jij je best doet.
Nog ff dit voordat ik het vergeet:Wat ik soms zo jammer vind is dat
als men graag slank wil blijven,dan bedoel ik ook echt slank met een bmi van 20 en niet mager,en dat wil zou houden op een gezonde manier,dat sommigen dan meteen vinden dat het anorexia is fo meteen een obsessie.Maar anorexia is meer dan
dat en niet ermee te vergelijken als je op een gezonde manier slank wilt blijven.
De rest komt later wel.
zo sporten...
Ff een knuf voor Tanga!Meid,ik zie echt wel dat jij je best doet.
Nog ff dit voordat ik het vergeet:Wat ik soms zo jammer vind is dat
als men graag slank wil blijven,dan bedoel ik ook echt slank met een bmi van 20 en niet mager,en dat wil zou houden op een gezonde manier,dat sommigen dan meteen vinden dat het anorexia is fo meteen een obsessie.Maar anorexia is meer dan
dat en niet ermee te vergelijken als je op een gezonde manier slank wilt blijven.
De rest komt later wel.
woensdag 11 augustus 2010 om 09:57
quote:runner84 schreef op 11 augustus 2010 @ 00:31:
Vandaar dat ik ook vroeg hoe je tot je meningen bent gekomen, als je zelf anorexia hebt gehad dan moet je dit kunnen begrijpen. Ik weet niet of de anderen (Lotte, Kanga?) dit kunnen beamen. Het is zo onmogelijk om voor te stellen als je gewoon gezond bent.
Ten eerste wil ik even zeggen dat ik deze hele posting van jou ontzettend goed vind, runner! Ik heb er in principe ook niets aan toe te voegen. Je verwoordt het precies zoals het is.
Maar ik wil inderdaad even beamen, dat een mens zich niet voor kan stellen hoe het is om te leven met anorexia. De situatie die jij beschrijft, met de Mars in het ziekenhuis, is zó herkenbaar. Je wilt zo graag, je vindt het zo lekker. Maar je kunt het niet, je bent zo bang.
En verstandelijk weet je heel goed wat je fout doet, maar joh, door anorexia valt je verstand in het niet bij de gevoelens die eten met zich meebrengt.
Want dat is waar je bang voor bent. Als ik mezelf als voorbeeld neem, tenminste. Ik ben niet bang voor een Mars, hij zal me niet bijten. Ik vind chocola heerlijk, en kan prima kauwen en slikken. Technisch gezien zou ik die Mars dus prima kunnen eten. Maar wat daarná komt, daar draait het om. De intens negatieve gevoelens die je overspoelen, de wanhoop, omdat je zoiets in je lichaam hebt. Het niet meer weten waar je met jezelf naartoe moet, omdat je de gedachte niet kunt verdragen dat je teveel gegeten hebt. Er zijn mensen met anorexia die het 'goed willen maken' door te braken, of overmatig te gaan sporten. Er zijn ook mensen die dat niet kunnen, of niet willen. Tja, en dan is de keuze simpel, dan neem je het dus niet.
Maar ik kan boeken vol schrijven, het blijft onbegrijpelijk allemaal. En iedereen die het niet begrijpt; wees eigenlijk maar blij. Want dat betekent dat je er zelf niet mee te maken hebt, en daar mag je gelukkig om zijn.
Vandaar dat ik ook vroeg hoe je tot je meningen bent gekomen, als je zelf anorexia hebt gehad dan moet je dit kunnen begrijpen. Ik weet niet of de anderen (Lotte, Kanga?) dit kunnen beamen. Het is zo onmogelijk om voor te stellen als je gewoon gezond bent.
Ten eerste wil ik even zeggen dat ik deze hele posting van jou ontzettend goed vind, runner! Ik heb er in principe ook niets aan toe te voegen. Je verwoordt het precies zoals het is.
Maar ik wil inderdaad even beamen, dat een mens zich niet voor kan stellen hoe het is om te leven met anorexia. De situatie die jij beschrijft, met de Mars in het ziekenhuis, is zó herkenbaar. Je wilt zo graag, je vindt het zo lekker. Maar je kunt het niet, je bent zo bang.
En verstandelijk weet je heel goed wat je fout doet, maar joh, door anorexia valt je verstand in het niet bij de gevoelens die eten met zich meebrengt.
Want dat is waar je bang voor bent. Als ik mezelf als voorbeeld neem, tenminste. Ik ben niet bang voor een Mars, hij zal me niet bijten. Ik vind chocola heerlijk, en kan prima kauwen en slikken. Technisch gezien zou ik die Mars dus prima kunnen eten. Maar wat daarná komt, daar draait het om. De intens negatieve gevoelens die je overspoelen, de wanhoop, omdat je zoiets in je lichaam hebt. Het niet meer weten waar je met jezelf naartoe moet, omdat je de gedachte niet kunt verdragen dat je teveel gegeten hebt. Er zijn mensen met anorexia die het 'goed willen maken' door te braken, of overmatig te gaan sporten. Er zijn ook mensen die dat niet kunnen, of niet willen. Tja, en dan is de keuze simpel, dan neem je het dus niet.
Maar ik kan boeken vol schrijven, het blijft onbegrijpelijk allemaal. En iedereen die het niet begrijpt; wees eigenlijk maar blij. Want dat betekent dat je er zelf niet mee te maken hebt, en daar mag je gelukkig om zijn.
You don't have to fit into the format
woensdag 11 augustus 2010 om 18:49
quote:Lotte35 schreef op 10 augustus 2010 @ 12:18:
[...]
Als je een adres voor me hebt waar ik mijn Hyvesadres naartoe kan mailen Kanga, krijg je het van me.
Dat kun je alleen beter vanavond even doen. Ik ga zo naar mijn werk (yes, ik werk weer! Lange neus naar die kl.......anorexia, die me zo lang gevangen hield in huis), en dan staat je adres de hele middag hier op het forum. Krijg je straks allerlei fans die je gaan mailen Heb even contact met je gezocht via je profiel (vriend). Vind het inderdaad niet zo prettig om mijn mail hier neer te zetten.
[...]
Als je een adres voor me hebt waar ik mijn Hyvesadres naartoe kan mailen Kanga, krijg je het van me.
Dat kun je alleen beter vanavond even doen. Ik ga zo naar mijn werk (yes, ik werk weer! Lange neus naar die kl.......anorexia, die me zo lang gevangen hield in huis), en dan staat je adres de hele middag hier op het forum. Krijg je straks allerlei fans die je gaan mailen Heb even contact met je gezocht via je profiel (vriend). Vind het inderdaad niet zo prettig om mijn mail hier neer te zetten.
woensdag 11 augustus 2010 om 21:44
.....
Ik gaf ook aan dat ik het wel begrijp, maar dat is wat anders dan het eens zijn met uitspraken of meningen.
Maar Lotte verwoordt aardig wat ik ermee bedoel. Je voert wel elke dag een gevecht met jezelf. Dat ben ik er wel mee eens en dat gevecht alleen is al ontzettend zwaar, maar er zijn heel veel momenten en vaak tijden dat je niet vecht tegen de anorexia. Tuurlijk geloof ik dat Fleur elke dag een heel groot gevecht voert. Met name met zichzelf.
Je opmerking dat een gezond gewicht en een gezond eetpatroon alleen niet maken dat je beter bent ben ik natuurlijk met je eens. Ik vind het lastig te verwoorden wat ik precies bedoel. De meeste mensen met anorexia hebben wel achterliggende oorzaken. Maar uiteindelijk wordt die anorexia alles waar het om draait. Heel vaak zijn achterliggende oorzaken van blijvende aard en moet je daarmee om leren gaan. Wanneer je weer een gezond gewicht hebt en normaal met eten om kunt gaan, dan heb je meer tijd en energie om je te richten op die oorzaak. Daarmee is de anorexia niet weg en daarmee zijn de gestoorde gedachten niet weg. Ik zal de laatste zijn die zegt dat je met een gezond gewicht geen anorexia meer hebt. Maar als je de combinatie van een gezond gewicht en een normale omgang met eten hebt bereikt, ben je in mijn ogen al een heel eind op weg. Want je kunt de gedachten en stemmen dan nog wel hebben, maar je handelt er niet meer na. En sommige mensen raken die gedachten nooit kwijt, en in die zin hebben ze levenslang anorexia. Maar als je er niet naar handelt, is de invloed op je dagelijks leven een stuk kleiner.
....
Ik ben nogal slecht in het verwoorden van wat ik precies bedoel. Dat heb je inmiddels wel gemerkt. Maar ik begrijp het dus uitstekend, ik denk alleen over bepaalde zaken anders.
Mensen zeggen altijd dat het niet om het eten en het dun zijn draait, maar om de achterliggende oorzaken. Ik ben ervan overtuigt dat er vaak achterliggende oorzaken zijn, maar die zijn geen reden om vast te houden aan je anorexia. Sterker nog, je kunt beter aan die oorzaken werken wanneer je daarnaast niet ook nog de hele dag bezig bent met eten en niet-eten. Maar dat is waar het uiteindelijk allemaal wel om blijft draaien. Neem Fleur uit de serie. Ze zal om moeten leren gaan met het feit dat haar moeder ziek is. Dat is een feit. Haar anorexia draagt niets bij aan het leren omgaan hiermee.
En hoewel we het verstandelijk allemaal wel weten, is het toch zo moeilijk om los te laten. En dat is in mijn ogen het onbegrijpbare aan de ziekte.
..........
Pff, heel verhaal, maar ik hoop dat ik je zo iets meer inzicht heb gegeven in mijn gedachten.
Ik gaf ook aan dat ik het wel begrijp, maar dat is wat anders dan het eens zijn met uitspraken of meningen.
Maar Lotte verwoordt aardig wat ik ermee bedoel. Je voert wel elke dag een gevecht met jezelf. Dat ben ik er wel mee eens en dat gevecht alleen is al ontzettend zwaar, maar er zijn heel veel momenten en vaak tijden dat je niet vecht tegen de anorexia. Tuurlijk geloof ik dat Fleur elke dag een heel groot gevecht voert. Met name met zichzelf.
Je opmerking dat een gezond gewicht en een gezond eetpatroon alleen niet maken dat je beter bent ben ik natuurlijk met je eens. Ik vind het lastig te verwoorden wat ik precies bedoel. De meeste mensen met anorexia hebben wel achterliggende oorzaken. Maar uiteindelijk wordt die anorexia alles waar het om draait. Heel vaak zijn achterliggende oorzaken van blijvende aard en moet je daarmee om leren gaan. Wanneer je weer een gezond gewicht hebt en normaal met eten om kunt gaan, dan heb je meer tijd en energie om je te richten op die oorzaak. Daarmee is de anorexia niet weg en daarmee zijn de gestoorde gedachten niet weg. Ik zal de laatste zijn die zegt dat je met een gezond gewicht geen anorexia meer hebt. Maar als je de combinatie van een gezond gewicht en een normale omgang met eten hebt bereikt, ben je in mijn ogen al een heel eind op weg. Want je kunt de gedachten en stemmen dan nog wel hebben, maar je handelt er niet meer na. En sommige mensen raken die gedachten nooit kwijt, en in die zin hebben ze levenslang anorexia. Maar als je er niet naar handelt, is de invloed op je dagelijks leven een stuk kleiner.
....
Ik ben nogal slecht in het verwoorden van wat ik precies bedoel. Dat heb je inmiddels wel gemerkt. Maar ik begrijp het dus uitstekend, ik denk alleen over bepaalde zaken anders.
Mensen zeggen altijd dat het niet om het eten en het dun zijn draait, maar om de achterliggende oorzaken. Ik ben ervan overtuigt dat er vaak achterliggende oorzaken zijn, maar die zijn geen reden om vast te houden aan je anorexia. Sterker nog, je kunt beter aan die oorzaken werken wanneer je daarnaast niet ook nog de hele dag bezig bent met eten en niet-eten. Maar dat is waar het uiteindelijk allemaal wel om blijft draaien. Neem Fleur uit de serie. Ze zal om moeten leren gaan met het feit dat haar moeder ziek is. Dat is een feit. Haar anorexia draagt niets bij aan het leren omgaan hiermee.
En hoewel we het verstandelijk allemaal wel weten, is het toch zo moeilijk om los te laten. En dat is in mijn ogen het onbegrijpbare aan de ziekte.
..........
Pff, heel verhaal, maar ik hoop dat ik je zo iets meer inzicht heb gegeven in mijn gedachten.
anoniem_23140 wijzigde dit bericht op 12-08-2010 14:40
Reden: stukken tekst verwijderd ivm privacy en herkenbaarheid
Reden: stukken tekst verwijderd ivm privacy en herkenbaarheid
% gewijzigd
woensdag 11 augustus 2010 om 23:58
Hihi, ik had ook verwacht dat er zoiets zou komen inderdaad, want mensen schrijven niet voor niks op dit soort topics
Ik denk dat, op het moment dat je zo diep zit, dat je niet het verschil kunt zien tussen verchten tegen de anorexia en het gevecht met jezelf. Zit er op dat moment, het moment dat je zo in de ban bent van eten, zit er op dat moment ook wel zo'n verschil daarin? Ik weet het niet...op dat moment is denk ik alles een gevecht.
Ja, je hebt gelijk als je een gezond gewicht hebt en een normale omgang met eten dan ben je naar mijn idee redelijk van de anorexia af. Al blijft er natuurlijk vaak een restproblematiek over, maar dat heeft meestal niet met eten of gewicht te maken. Ik vind het zelf soms ook moeilijk om de grens te trekken, want welke vrouw is tegenwoordig niet af en toe met eten en met haar gewicht bezig? Vorig jaar merkte ik bijvoorbeeld dat mijn broeken strakker gingen zitten, ik wilde dus wat afvallen zodat ik weer lekker in mijn broeken zouden zitten en dat heb ik ook gedaan, maar ik heb dan niet meteen weer anorexia of een terugval of wat dan ook. Aan de andere kant, ik eet nu heel normaal, heb een heel gezond gewicht, maar ik merk ook dat de gedachten er soms toch zijn. Als ik heel ontevreden ben over iets of als iets tegen is gevallen dan merk ik dat ik toch stiekem een soort van "troost" zoek in de gedachte dat "als ik maar ... weeg". Ik zou nu niet zeggen dat ik anorexia heb, zeker niet, maar dat ik volledig hersteld ben ("genezen") kan ik ook nog niet zeggen...het houdt me toch nog bezig op de één of andere manier.
Misschien zit ik een beetje in een vergelijkbare fase als jij...ik moet wel zeggen dat ik merk dat het elk jaar een stukje beter gaat. Sindskort kan ik goed inzien wat voor achterliggende problematiek er bij mijn eetstoornis hoorde, dat is wel erg confronterend, maar ook een vooruitgang om daar mee bezig te kunnen zijn. Het betekent denk ik toch dat ik iets meer afstand van de eetstoornis zelf heb genomen. Iets meer beter ben geworden.
Ik snap wel wat je schrijft. Wat ik zelf heel erg heb gemerkt is dat ik niet altijd toe was aan bepaalde stukken van het "beter worden". Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen. Er zijn bepaalde dingen die ik nu wel kan inzien waardoor ik ook steeds beter heb kunnen worden die ik jaren geleden niet had in kunnen zien en dus ook op dat moment niet kon gebruiken om beter te worden. Is het nog te volgen? Voor mijn gevoel moet je heel erg toe zijn aan beter worden, anders lukt het niet. Niet dat je erop moet gaan zitten wachten tot je eraan toe bent, daar kunnen ook andere dingen bij helpen en je kan er ook actief mee bezig zijn, maar op sommige momenten kun je gewoon bepaalde zaken niet grijpen, niet inzien.
Ik begrijp wel heel goed wat je schrijft hoor. Het heeft mij ook 10 jaar gekost om het los te kunnen laten, écht los te kunnen laten. Op een gegeven moment is het er oo zo in gesleten, zoals Lotte en Kanga ook schreven volgens mij. Je weet allang dat het je niks meer oplevert, maar toch kan je het niet zo maar laten vallen. Als die regels, die zitten zo diep...
Gefeliciteerd met je zwangerschap!!
Ik denk dat, op het moment dat je zo diep zit, dat je niet het verschil kunt zien tussen verchten tegen de anorexia en het gevecht met jezelf. Zit er op dat moment, het moment dat je zo in de ban bent van eten, zit er op dat moment ook wel zo'n verschil daarin? Ik weet het niet...op dat moment is denk ik alles een gevecht.
Ja, je hebt gelijk als je een gezond gewicht hebt en een normale omgang met eten dan ben je naar mijn idee redelijk van de anorexia af. Al blijft er natuurlijk vaak een restproblematiek over, maar dat heeft meestal niet met eten of gewicht te maken. Ik vind het zelf soms ook moeilijk om de grens te trekken, want welke vrouw is tegenwoordig niet af en toe met eten en met haar gewicht bezig? Vorig jaar merkte ik bijvoorbeeld dat mijn broeken strakker gingen zitten, ik wilde dus wat afvallen zodat ik weer lekker in mijn broeken zouden zitten en dat heb ik ook gedaan, maar ik heb dan niet meteen weer anorexia of een terugval of wat dan ook. Aan de andere kant, ik eet nu heel normaal, heb een heel gezond gewicht, maar ik merk ook dat de gedachten er soms toch zijn. Als ik heel ontevreden ben over iets of als iets tegen is gevallen dan merk ik dat ik toch stiekem een soort van "troost" zoek in de gedachte dat "als ik maar ... weeg". Ik zou nu niet zeggen dat ik anorexia heb, zeker niet, maar dat ik volledig hersteld ben ("genezen") kan ik ook nog niet zeggen...het houdt me toch nog bezig op de één of andere manier.
Misschien zit ik een beetje in een vergelijkbare fase als jij...ik moet wel zeggen dat ik merk dat het elk jaar een stukje beter gaat. Sindskort kan ik goed inzien wat voor achterliggende problematiek er bij mijn eetstoornis hoorde, dat is wel erg confronterend, maar ook een vooruitgang om daar mee bezig te kunnen zijn. Het betekent denk ik toch dat ik iets meer afstand van de eetstoornis zelf heb genomen. Iets meer beter ben geworden.
Ik snap wel wat je schrijft. Wat ik zelf heel erg heb gemerkt is dat ik niet altijd toe was aan bepaalde stukken van het "beter worden". Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen. Er zijn bepaalde dingen die ik nu wel kan inzien waardoor ik ook steeds beter heb kunnen worden die ik jaren geleden niet had in kunnen zien en dus ook op dat moment niet kon gebruiken om beter te worden. Is het nog te volgen? Voor mijn gevoel moet je heel erg toe zijn aan beter worden, anders lukt het niet. Niet dat je erop moet gaan zitten wachten tot je eraan toe bent, daar kunnen ook andere dingen bij helpen en je kan er ook actief mee bezig zijn, maar op sommige momenten kun je gewoon bepaalde zaken niet grijpen, niet inzien.
Ik begrijp wel heel goed wat je schrijft hoor. Het heeft mij ook 10 jaar gekost om het los te kunnen laten, écht los te kunnen laten. Op een gegeven moment is het er oo zo in gesleten, zoals Lotte en Kanga ook schreven volgens mij. Je weet allang dat het je niks meer oplevert, maar toch kan je het niet zo maar laten vallen. Als die regels, die zitten zo diep...
Gefeliciteerd met je zwangerschap!!
donderdag 12 augustus 2010 om 11:40
quote:Kanga76 schreef op 11 augustus 2010 @ 08:26:
@ runner: helemaal mee eens. Je moet het zelf meegemaakt hebben, wil je het kunnen begrijpen. Daarom begrijp ik de reacties van anderen ook wel. Vroeger, voordat ik het zelf had, vond ik het ook een idioot iets.
@ geraldine: ik zit/zat in therapie, maar ben nu al een tijdje niet geweest. Het voegt niet zo veel meer toe. Verstandelijk weet ik het wel, heb niet zo veel meer om te praten. Begrijp waar het vandaan is gekomen, wat de AN mij opleverde. Ik voel me psychisch veel sterker. Maar lichamelijk heb ik nog een lange weg (veel kg's) te gaan. En dat is moeilijk. Ik wil eten, maar ik wil het ook niet. Ik wil aankomen, maar ik wil het ook niet. Lekker krom he? Ik word vooral doodmoe van de reacties van mijn omgeving. Iedereen die denkt dat eten de oplossing is. Alsof ik tot nu toe niets heb gedaan om beter te worden.
Nogmaals ik begrijp het echt wel dat mensen zo denken, maar ik voel me af en toe zo ongelooflijk alleen en onbegrepen met deze ziekte.
He Kanga,ja dat is nogal tegenstrijdig en complex allemaal.Je wilt
eten maar je wilt ook niet aankomen.Maar aankomen betekent
natuurlijk ook niet dik worden maar een gezond gewicht krijgen dat
bij je lichaam passt.Ik kan me je angsten voorstellen hoewel ik
nooit anorexia heb gehad.Ik heb er veel over gelezen en weet veel
erover in de therorie,niet alles en ik weet ook dat niet ieder eetstoornispatient hetzelfde is en hetzelfde denkt.Ik vind het onbegrip van de omgeving jammer maar kan me dat ergens wel
voorstellen als je het zelf niet hebt gehad en ook niets erover weet
in de theorie.Uit jullie verhalen begrijp ik wel dat gewoon goed eten
niet voldoende is.Maar ook aan de psychische kant moet worden
gewerkt en dat vergeten veel mensen.Verder vind ik het knap hoe
ver je bent gekomen en weet ik wel zeker dat het beter gaat worden stap voor stap.
@ runner: helemaal mee eens. Je moet het zelf meegemaakt hebben, wil je het kunnen begrijpen. Daarom begrijp ik de reacties van anderen ook wel. Vroeger, voordat ik het zelf had, vond ik het ook een idioot iets.
@ geraldine: ik zit/zat in therapie, maar ben nu al een tijdje niet geweest. Het voegt niet zo veel meer toe. Verstandelijk weet ik het wel, heb niet zo veel meer om te praten. Begrijp waar het vandaan is gekomen, wat de AN mij opleverde. Ik voel me psychisch veel sterker. Maar lichamelijk heb ik nog een lange weg (veel kg's) te gaan. En dat is moeilijk. Ik wil eten, maar ik wil het ook niet. Ik wil aankomen, maar ik wil het ook niet. Lekker krom he? Ik word vooral doodmoe van de reacties van mijn omgeving. Iedereen die denkt dat eten de oplossing is. Alsof ik tot nu toe niets heb gedaan om beter te worden.
Nogmaals ik begrijp het echt wel dat mensen zo denken, maar ik voel me af en toe zo ongelooflijk alleen en onbegrepen met deze ziekte.
He Kanga,ja dat is nogal tegenstrijdig en complex allemaal.Je wilt
eten maar je wilt ook niet aankomen.Maar aankomen betekent
natuurlijk ook niet dik worden maar een gezond gewicht krijgen dat
bij je lichaam passt.Ik kan me je angsten voorstellen hoewel ik
nooit anorexia heb gehad.Ik heb er veel over gelezen en weet veel
erover in de therorie,niet alles en ik weet ook dat niet ieder eetstoornispatient hetzelfde is en hetzelfde denkt.Ik vind het onbegrip van de omgeving jammer maar kan me dat ergens wel
voorstellen als je het zelf niet hebt gehad en ook niets erover weet
in de theorie.Uit jullie verhalen begrijp ik wel dat gewoon goed eten
niet voldoende is.Maar ook aan de psychische kant moet worden
gewerkt en dat vergeten veel mensen.Verder vind ik het knap hoe
ver je bent gekomen en weet ik wel zeker dat het beter gaat worden stap voor stap.
donderdag 12 augustus 2010 om 11:42
DTJ,ik kan me wel voorstellen dat jij zo erover denkt.Ik denk dat
als je niet meer vecht tegen de ziekte,al zeg je van wel,dat het
je op zo een moment zo diep zit dat het je teveel energie gaat
kosten?Ik weet zelf ook niet hoe het precies met Fleur zit uit
die serie.Lotte (uit de serie dus)is echt de weg kwijt en ze wil
helemaal afvallen totdat het niet meer gaat.Wat zou daar het
beste zijn in haar geval?Opname en therapie?Want zoals ik het
zie gaat het alsmaar slechter en slechter met haar.
als je niet meer vecht tegen de ziekte,al zeg je van wel,dat het
je op zo een moment zo diep zit dat het je teveel energie gaat
kosten?Ik weet zelf ook niet hoe het precies met Fleur zit uit
die serie.Lotte (uit de serie dus)is echt de weg kwijt en ze wil
helemaal afvallen totdat het niet meer gaat.Wat zou daar het
beste zijn in haar geval?Opname en therapie?Want zoals ik het
zie gaat het alsmaar slechter en slechter met haar.
donderdag 12 augustus 2010 om 11:51
Ik ben al vaak 2 misverstanden tegengekomen i.v.m.anorexia
en ondergewicht.
1)Dat men denkt dat je maar gewoon moet gaan eten.Zo werkt
het natuurlijk niet want anorexia heeft ook een psychische kant.En ook het wel of niet nemen van een stuk slagroomgebak
is ene grotere issue voor een patiente dan voor iemand zonder een eetstoornis.Ik denk voor mezelf dan ik neem het of niet,klaar uit.Maar ik begrijp wel dat het voor een anorexiapatiente zo ver kan gaan dat degene dan ermee vecht ga ik nou wel of niet naar het feestje.Als ik ga dan moet ik slagroomgebak nemen of neem ik het niet dan kijken ze raar.
Nou dan kom ik toch gewoon later of zeg dat ik al gegeten heb
of ik zeg dat ik ziek ben geworden.Dat lijkt me zo ontzettend
hard als dit je leven zo beheerst en dat is volgends mij gewoon
psychisch.
2)Dat men vind dat mensenmet anorexia en ook mensen die
ondergewicht hebben door andere oorzaken dat ze slagroom
moeten gaan drinken of een hele pot pindakaas leeg moeten
eten of slagroomtaart moeten eten iedere dag.Ik ben van mening dat je aan komen door gezond eten door volle producten of als je dat teveel vind door halfvolle producten maar
ook door brood,groente,fruit etc...Ik heb hier wel eens met verbazing tips gelezen van een paar forummers die vonden dat
je dan iedere dag aan de slagroomtaart moest gaan.Dat lijkt
me niet gezond.Of je daar nou wel of niet van aakomt,je krijgt
problemen met je cholesterol en bloedvatten etc...Dus nogmaals,aankomen door gezond eten is gewoon verstandiger.
Je gaat toch ook niet iemand met overgewicht op appels en
bladjes sla zetten?Dat is ook door gezond eten en beweging.
Ja,dat zijn wat mij betrefft 2 van de grotste misvattingen van
ondergewicht.Hoe denken jullie eigenlijk hierover?
en ondergewicht.
1)Dat men denkt dat je maar gewoon moet gaan eten.Zo werkt
het natuurlijk niet want anorexia heeft ook een psychische kant.En ook het wel of niet nemen van een stuk slagroomgebak
is ene grotere issue voor een patiente dan voor iemand zonder een eetstoornis.Ik denk voor mezelf dan ik neem het of niet,klaar uit.Maar ik begrijp wel dat het voor een anorexiapatiente zo ver kan gaan dat degene dan ermee vecht ga ik nou wel of niet naar het feestje.Als ik ga dan moet ik slagroomgebak nemen of neem ik het niet dan kijken ze raar.
Nou dan kom ik toch gewoon later of zeg dat ik al gegeten heb
of ik zeg dat ik ziek ben geworden.Dat lijkt me zo ontzettend
hard als dit je leven zo beheerst en dat is volgends mij gewoon
psychisch.
2)Dat men vind dat mensenmet anorexia en ook mensen die
ondergewicht hebben door andere oorzaken dat ze slagroom
moeten gaan drinken of een hele pot pindakaas leeg moeten
eten of slagroomtaart moeten eten iedere dag.Ik ben van mening dat je aan komen door gezond eten door volle producten of als je dat teveel vind door halfvolle producten maar
ook door brood,groente,fruit etc...Ik heb hier wel eens met verbazing tips gelezen van een paar forummers die vonden dat
je dan iedere dag aan de slagroomtaart moest gaan.Dat lijkt
me niet gezond.Of je daar nou wel of niet van aakomt,je krijgt
problemen met je cholesterol en bloedvatten etc...Dus nogmaals,aankomen door gezond eten is gewoon verstandiger.
Je gaat toch ook niet iemand met overgewicht op appels en
bladjes sla zetten?Dat is ook door gezond eten en beweging.
Ja,dat zijn wat mij betrefft 2 van de grotste misvattingen van
ondergewicht.Hoe denken jullie eigenlijk hierover?
donderdag 12 augustus 2010 om 12:38
donderdag 12 augustus 2010 om 13:54
quote:meds schreef op 20 juli 2010 @ 19:54:
[...]
Alors, we zijn het eens. Ik zie alleen dat dit vluchtgedrag volstrekt irrationeel is. Jij denkt dat het je helpt, dat is het verschil
Mischien ben ik mosterd hoor, maar ik lees deze post van Meds en moet hier even op reageren.
Het helpt wel degelijk om even niet te voelen, ieder persoon reageert anders op een trauma/heftige gebeurtenis, soms gaat je lichaam in de overlevingsstand omdat wat er gebeurd te heftig is om ten volle te bevatten.
Ik heb zelf een jaar in een eetstoorniskliniek gezeten en probeer nu aan te sterken zodat ik de emoties daaromtrent wel kan toelaten en voelen.
[...]
Alors, we zijn het eens. Ik zie alleen dat dit vluchtgedrag volstrekt irrationeel is. Jij denkt dat het je helpt, dat is het verschil
Mischien ben ik mosterd hoor, maar ik lees deze post van Meds en moet hier even op reageren.
Het helpt wel degelijk om even niet te voelen, ieder persoon reageert anders op een trauma/heftige gebeurtenis, soms gaat je lichaam in de overlevingsstand omdat wat er gebeurd te heftig is om ten volle te bevatten.
Ik heb zelf een jaar in een eetstoorniskliniek gezeten en probeer nu aan te sterken zodat ik de emoties daaromtrent wel kan toelaten en voelen.
donderdag 12 augustus 2010 om 15:10
quote:Geraldine schreef op 12 augustus 2010 @ 11:51:
Ik ben al vaak 2 misverstanden tegengekomen i.v.m.anorexia
en ondergewicht.
1)Dat men denkt dat je maar gewoon moet gaan eten.Zo werkt
het natuurlijk niet want anorexia heeft ook een psychische kant.En ook het wel of niet nemen van een stuk slagroomgebak
is ene grotere issue voor een patiente dan voor iemand zonder een eetstoornis.Ik denk voor mezelf dan ik neem het of niet,klaar uit.Maar ik begrijp wel dat het voor een anorexiapatiente zo ver kan gaan dat degene dan ermee vecht ga ik nou wel of niet naar het feestje.Als ik ga dan moet ik slagroomgebak nemen of neem ik het niet dan kijken ze raar.
Nou dan kom ik toch gewoon later of zeg dat ik al gegeten heb
of ik zeg dat ik ziek ben geworden.Dat lijkt me zo ontzettend
hard als dit je leven zo beheerst en dat is volgends mij gewoon
psychisch.
2)Dat men vind dat mensenmet anorexia en ook mensen die
ondergewicht hebben door andere oorzaken dat ze slagroom
moeten gaan drinken of een hele pot pindakaas leeg moeten
eten of slagroomtaart moeten eten iedere dag.Ik ben van mening dat je aan komen door gezond eten door volle producten of als je dat teveel vind door halfvolle producten maar
ook door brood,groente,fruit etc...Ik heb hier wel eens met verbazing tips gelezen van een paar forummers die vonden dat
je dan iedere dag aan de slagroomtaart moest gaan.Dat lijkt
me niet gezond.Of je daar nou wel of niet van aakomt,je krijgt
problemen met je cholesterol en bloedvatten etc...Dus nogmaals,aankomen door gezond eten is gewoon verstandiger.
Je gaat toch ook niet iemand met overgewicht op appels en
bladjes sla zetten?Dat is ook door gezond eten en beweging.
Ja,dat zijn wat mij betrefft 2 van de grotste misvattingen van
ondergewicht.Hoe denken jullie eigenlijk hierover?
Mwah, ben ik niet echt met je eens. De mensen die zeggen dat men maar slagroom etc moet gaan eten, daar neem ik neit eens de moeite voor om uitleg te geven. Verspilde energie. Die denken niet na over wat ze zeggen en nemen toch niet de moeite zich ook maar enigsinds erin te verdiepen.
De meeste mensen weten nl wel redelijk wat het inhoudt. Alleen ze begrijp en het niet. Ze begrijpen niet waarom mensen zichzelf het aandoen en hoe mensen zo´n vertekend zelfbeeld kunnen hebben. En dit is natuurlijk ook heel moeilijk te begrjipen.
En de meeste mensen weten ook wel dat wanneer anorexiapatienten weer iets meer gaan eten, dat ze vanzelf wel aankomen. Ook zonder slagroom etc. Dat ze alleen maar zo mager zijn omdat ze gewoonweg veel te weinig eten.
Wat betreft je opmerking ´gewoon weer gaan eten´. Het is natuurlijk te kort door de bocht, maar in essentie wel waar het op neerkomt. Want weer gaan eten is de eerste stap in de richting van herstel. Wanneer je niet gaat eten, zul je ook nooit herstellen.
Naar mijn idee zit de grootste misvatting in het feit dat velen de mate van anorexia beoordelen obv hoeveel iemand weegt. Als iemand heel weinig weegt of heel dun is (want lengte speelt natuurlijk ook nog mee in het plaatje van gewicht) dat je dan heel ziek bent. Officieel is ondergewicht wel één van de criteria van anorexia. Maar er zijn mensen met een redelijk gezond gewicht die toch heel ziek zijn. In mijn ogen wordt de ernst van je eetstoornis met name bepaald door hoe je met eten omgaat. Omdat veel mensen een mengvorm van eetstoornissen hebben en niet alleen zuiver anorexia, zijn er velen met een redelijk gezond gewicht, die toch heel erg eetgestoord zijn en veel zieker zijn (ook lichamelijk. Al is zwaar ondergewicht natuurlijk ook heel slecht. Lang vasten en tussendoor overeten/laxeren/braken, etc is nog veel slechter).
Stella bv is van zichzelf ws al behoorlijk slank (ook erg lang). Zij zal in de ogen van veel mensen altijd redelijk dun blijven, terwijl het voor haar lichaam op een gegeven moment een perfect gewicht is. Daarentegen heb ik iemand gekend die heel fors gebouwd was. Toen mensen vonden dat ze wel wat dunnetjes werd, maar nog niet extreem ofzo, zat zij op een voor haar lichaam al extreem te laag gewicht.
Dat is een beetje wat ik de belangrijkste misvatting vind.
Ik ben al vaak 2 misverstanden tegengekomen i.v.m.anorexia
en ondergewicht.
1)Dat men denkt dat je maar gewoon moet gaan eten.Zo werkt
het natuurlijk niet want anorexia heeft ook een psychische kant.En ook het wel of niet nemen van een stuk slagroomgebak
is ene grotere issue voor een patiente dan voor iemand zonder een eetstoornis.Ik denk voor mezelf dan ik neem het of niet,klaar uit.Maar ik begrijp wel dat het voor een anorexiapatiente zo ver kan gaan dat degene dan ermee vecht ga ik nou wel of niet naar het feestje.Als ik ga dan moet ik slagroomgebak nemen of neem ik het niet dan kijken ze raar.
Nou dan kom ik toch gewoon later of zeg dat ik al gegeten heb
of ik zeg dat ik ziek ben geworden.Dat lijkt me zo ontzettend
hard als dit je leven zo beheerst en dat is volgends mij gewoon
psychisch.
2)Dat men vind dat mensenmet anorexia en ook mensen die
ondergewicht hebben door andere oorzaken dat ze slagroom
moeten gaan drinken of een hele pot pindakaas leeg moeten
eten of slagroomtaart moeten eten iedere dag.Ik ben van mening dat je aan komen door gezond eten door volle producten of als je dat teveel vind door halfvolle producten maar
ook door brood,groente,fruit etc...Ik heb hier wel eens met verbazing tips gelezen van een paar forummers die vonden dat
je dan iedere dag aan de slagroomtaart moest gaan.Dat lijkt
me niet gezond.Of je daar nou wel of niet van aakomt,je krijgt
problemen met je cholesterol en bloedvatten etc...Dus nogmaals,aankomen door gezond eten is gewoon verstandiger.
Je gaat toch ook niet iemand met overgewicht op appels en
bladjes sla zetten?Dat is ook door gezond eten en beweging.
Ja,dat zijn wat mij betrefft 2 van de grotste misvattingen van
ondergewicht.Hoe denken jullie eigenlijk hierover?
Mwah, ben ik niet echt met je eens. De mensen die zeggen dat men maar slagroom etc moet gaan eten, daar neem ik neit eens de moeite voor om uitleg te geven. Verspilde energie. Die denken niet na over wat ze zeggen en nemen toch niet de moeite zich ook maar enigsinds erin te verdiepen.
De meeste mensen weten nl wel redelijk wat het inhoudt. Alleen ze begrijp en het niet. Ze begrijpen niet waarom mensen zichzelf het aandoen en hoe mensen zo´n vertekend zelfbeeld kunnen hebben. En dit is natuurlijk ook heel moeilijk te begrjipen.
En de meeste mensen weten ook wel dat wanneer anorexiapatienten weer iets meer gaan eten, dat ze vanzelf wel aankomen. Ook zonder slagroom etc. Dat ze alleen maar zo mager zijn omdat ze gewoonweg veel te weinig eten.
Wat betreft je opmerking ´gewoon weer gaan eten´. Het is natuurlijk te kort door de bocht, maar in essentie wel waar het op neerkomt. Want weer gaan eten is de eerste stap in de richting van herstel. Wanneer je niet gaat eten, zul je ook nooit herstellen.
Naar mijn idee zit de grootste misvatting in het feit dat velen de mate van anorexia beoordelen obv hoeveel iemand weegt. Als iemand heel weinig weegt of heel dun is (want lengte speelt natuurlijk ook nog mee in het plaatje van gewicht) dat je dan heel ziek bent. Officieel is ondergewicht wel één van de criteria van anorexia. Maar er zijn mensen met een redelijk gezond gewicht die toch heel ziek zijn. In mijn ogen wordt de ernst van je eetstoornis met name bepaald door hoe je met eten omgaat. Omdat veel mensen een mengvorm van eetstoornissen hebben en niet alleen zuiver anorexia, zijn er velen met een redelijk gezond gewicht, die toch heel erg eetgestoord zijn en veel zieker zijn (ook lichamelijk. Al is zwaar ondergewicht natuurlijk ook heel slecht. Lang vasten en tussendoor overeten/laxeren/braken, etc is nog veel slechter).
Stella bv is van zichzelf ws al behoorlijk slank (ook erg lang). Zij zal in de ogen van veel mensen altijd redelijk dun blijven, terwijl het voor haar lichaam op een gegeven moment een perfect gewicht is. Daarentegen heb ik iemand gekend die heel fors gebouwd was. Toen mensen vonden dat ze wel wat dunnetjes werd, maar nog niet extreem ofzo, zat zij op een voor haar lichaam al extreem te laag gewicht.
Dat is een beetje wat ik de belangrijkste misvatting vind.
donderdag 12 augustus 2010 om 15:16
quote:thika schreef op 12 augustus 2010 @ 13:54:
[...]
Mischien ben ik mosterd hoor, maar ik lees deze post van Meds en moet hier even op reageren.
Het helpt wel degelijk om even niet te voelen, ieder persoon reageert anders op een trauma/heftige gebeurtenis, soms gaat je lichaam in de overlevingsstand omdat wat er gebeurd te heftig is om ten volle te bevatten.
Ik heb zelf een jaar in een eetstoorniskliniek gezeten en probeer nu aan te sterken zodat ik de emoties daaromtrent wel kan toelaten en voelen.
En toch heeft Meds wel gelijk met haar opmerking. Je geeft aan dat het wel degelijk helpt om even niet te voelen. Maar dat is niet waar. Je denkt dat het je even helpt, je denkt dat je die gevoelens op dat moment niet aankunt. Maar het vluchten is alleen maar uitstel, want vroeg of laat zul je die gevoelens toch moeten ervaren. Dan beter gelijk, want als je eerst gaat vluchten in anorexia krijg je er alleen maar een nieuw probleem bij. Op het moment dat je dan heel hard aan het vechten bent om van dat probleem af te komen, ga je opeens ook weer voelen en krijg je die gevoelens die je eerst hebt verdrukt alsnog en ook nog op een moment dat je het al heel moeilijk hebt.
Het is niet voor niets dat zovelen niet of pas naar zeer lange tijd herstellen.
En natuurlijk is dit nu heel rationeel en makkelijk gesproken en zal het voor jou gevoel anders zijn. Maar je weet zelf ook dat je beter af was geweest door toen niet te vluchten en er geen nieuw probleem bij te creëren. Probleem is alleen dat je dat toen niet wist of niet besefte of misschien niet eens door had wat je deed. En dat is ook het moeilijke eraan. Vrijwel niemand krijgt bewust een eetstoornis. Maar een oplossing is het nooit, ook niet tijdelijk. Het is alleen maar een nieuw probleem.
[...]
Mischien ben ik mosterd hoor, maar ik lees deze post van Meds en moet hier even op reageren.
Het helpt wel degelijk om even niet te voelen, ieder persoon reageert anders op een trauma/heftige gebeurtenis, soms gaat je lichaam in de overlevingsstand omdat wat er gebeurd te heftig is om ten volle te bevatten.
Ik heb zelf een jaar in een eetstoorniskliniek gezeten en probeer nu aan te sterken zodat ik de emoties daaromtrent wel kan toelaten en voelen.
En toch heeft Meds wel gelijk met haar opmerking. Je geeft aan dat het wel degelijk helpt om even niet te voelen. Maar dat is niet waar. Je denkt dat het je even helpt, je denkt dat je die gevoelens op dat moment niet aankunt. Maar het vluchten is alleen maar uitstel, want vroeg of laat zul je die gevoelens toch moeten ervaren. Dan beter gelijk, want als je eerst gaat vluchten in anorexia krijg je er alleen maar een nieuw probleem bij. Op het moment dat je dan heel hard aan het vechten bent om van dat probleem af te komen, ga je opeens ook weer voelen en krijg je die gevoelens die je eerst hebt verdrukt alsnog en ook nog op een moment dat je het al heel moeilijk hebt.
Het is niet voor niets dat zovelen niet of pas naar zeer lange tijd herstellen.
En natuurlijk is dit nu heel rationeel en makkelijk gesproken en zal het voor jou gevoel anders zijn. Maar je weet zelf ook dat je beter af was geweest door toen niet te vluchten en er geen nieuw probleem bij te creëren. Probleem is alleen dat je dat toen niet wist of niet besefte of misschien niet eens door had wat je deed. En dat is ook het moeilijke eraan. Vrijwel niemand krijgt bewust een eetstoornis. Maar een oplossing is het nooit, ook niet tijdelijk. Het is alleen maar een nieuw probleem.
donderdag 12 augustus 2010 om 16:37
quote:Lotte35 schreef op 12 augustus 2010 @ 12:38:
[...]
Anorexia IS psychisch.
Natuurlijk krijg je lichamelijke klachten, maar anorexia op zich is puur een psychische ziekte.
Dus het is psychisch en het hongeren heeft lichamelijke gevolgen.
Ik dacht namelijk dat het uit 2 delen bestond...hmmm,ik weet het
niet anders te formuleren.
[...]
Anorexia IS psychisch.
Natuurlijk krijg je lichamelijke klachten, maar anorexia op zich is puur een psychische ziekte.
Dus het is psychisch en het hongeren heeft lichamelijke gevolgen.
Ik dacht namelijk dat het uit 2 delen bestond...hmmm,ik weet het
niet anders te formuleren.
donderdag 12 augustus 2010 om 16:42
quote:DTJ schreef op 12 augustus 2010 @ 15:10:
[...]
Mwah, ben ik niet echt met je eens. De mensen die zeggen dat men maar slagroom etc moet gaan eten, daar neem ik neit eens de moeite voor om uitleg te geven. Verspilde energie. Die denken niet na over wat ze zeggen en nemen toch niet de moeite zich ook maar enigsinds erin te verdiepen.
De meeste mensen weten nl wel redelijk wat het inhoudt. Alleen ze begrijp en het niet. Ze begrijpen niet waarom mensen zichzelf het aandoen en hoe mensen zo´n vertekend zelfbeeld kunnen hebben. En dit is natuurlijk ook heel moeilijk te begrjipen.
En de meeste mensen weten ook wel dat wanneer anorexiapatienten weer iets meer gaan eten, dat ze vanzelf wel aankomen. Ook zonder slagroom etc. Dat ze alleen maar zo mager zijn omdat ze gewoonweg veel te weinig eten.
Wat betreft je opmerking ´gewoon weer gaan eten´. Het is natuurlijk te kort door de bocht, maar in essentie wel waar het op neerkomt. Want weer gaan eten is de eerste stap in de richting van herstel. Wanneer je niet gaat eten, zul je ook nooit herstellen.
Naar mijn idee zit de grootste misvatting in het feit dat velen de mate van anorexia beoordelen obv hoeveel iemand weegt. Als iemand heel weinig weegt of heel dun is (want lengte speelt natuurlijk ook nog mee in het plaatje van gewicht) dat je dan heel ziek bent. Officieel is ondergewicht wel één van de criteria van anorexia. Maar er zijn mensen met een redelijk gezond gewicht die toch heel ziek zijn. In mijn ogen wordt de ernst van je eetstoornis met name bepaald door hoe je met eten omgaat. Omdat veel mensen een mengvorm van eetstoornissen hebben en niet alleen zuiver anorexia, zijn er velen met een redelijk gezond gewicht, die toch heel erg eetgestoord zijn en veel zieker zijn (ook lichamelijk. Al is zwaar ondergewicht natuurlijk ook heel slecht. Lang vasten en tussendoor overeten/laxeren/braken, etc is nog veel slechter).
Stella bv is van zichzelf ws al behoorlijk slank (ook erg lang). Zij zal in de ogen van veel mensen altijd redelijk dun blijven, terwijl het voor haar lichaam op een gegeven moment een perfect gewicht is. Daarentegen heb ik iemand gekend die heel fors gebouwd was. Toen mensen vonden dat ze wel wat dunnetjes werd, maar nog niet extreem ofzo, zat zij op een voor haar lichaam al extreem te laag gewicht.
Dat is een beetje wat ik de belangrijkste misvatting vind.
Ik probeerde voor mezelf een beeld te vormen met jullie informatie.
Vandaar dus mijn posting!Gewoon weer gaan eten zijn niet mijn
woorden maar ik herhaalde die woorden die anderen wel eens gebruiken.Na jullie verhalen en het stellen van vragen weet ik zeker weten wel dat dit niet zo werkt.Echt dat was zeker niet wat
ik bedoelde met mijn laatste stukje.
Zo ingewikkeld is anorexia namelijk.En ik weet ook dat een eetstoornis niet alleen gewichtsgerelateerd is.Je kunt ook ziek zijn als je een gezond gewicht hebt.Dat zei ik ook in een van mijn berichten.Ik vind het alleen wat moeilijk om te formuleren.Er schiet me zoveel te binnen en ik vraag me gewoon dingen af.Hoe het komt dat iemand zo hard voor zichzelf is en een eetstoornis krijgt of een drugsproblem of een depressie etc...Trouwens,bedoel je met een mengvorm anorexia gepaard met boulimia?
Wat was bij jou de oorzak eigenlijk dat je anorexia kreeg?
[...]
Mwah, ben ik niet echt met je eens. De mensen die zeggen dat men maar slagroom etc moet gaan eten, daar neem ik neit eens de moeite voor om uitleg te geven. Verspilde energie. Die denken niet na over wat ze zeggen en nemen toch niet de moeite zich ook maar enigsinds erin te verdiepen.
De meeste mensen weten nl wel redelijk wat het inhoudt. Alleen ze begrijp en het niet. Ze begrijpen niet waarom mensen zichzelf het aandoen en hoe mensen zo´n vertekend zelfbeeld kunnen hebben. En dit is natuurlijk ook heel moeilijk te begrjipen.
En de meeste mensen weten ook wel dat wanneer anorexiapatienten weer iets meer gaan eten, dat ze vanzelf wel aankomen. Ook zonder slagroom etc. Dat ze alleen maar zo mager zijn omdat ze gewoonweg veel te weinig eten.
Wat betreft je opmerking ´gewoon weer gaan eten´. Het is natuurlijk te kort door de bocht, maar in essentie wel waar het op neerkomt. Want weer gaan eten is de eerste stap in de richting van herstel. Wanneer je niet gaat eten, zul je ook nooit herstellen.
Naar mijn idee zit de grootste misvatting in het feit dat velen de mate van anorexia beoordelen obv hoeveel iemand weegt. Als iemand heel weinig weegt of heel dun is (want lengte speelt natuurlijk ook nog mee in het plaatje van gewicht) dat je dan heel ziek bent. Officieel is ondergewicht wel één van de criteria van anorexia. Maar er zijn mensen met een redelijk gezond gewicht die toch heel ziek zijn. In mijn ogen wordt de ernst van je eetstoornis met name bepaald door hoe je met eten omgaat. Omdat veel mensen een mengvorm van eetstoornissen hebben en niet alleen zuiver anorexia, zijn er velen met een redelijk gezond gewicht, die toch heel erg eetgestoord zijn en veel zieker zijn (ook lichamelijk. Al is zwaar ondergewicht natuurlijk ook heel slecht. Lang vasten en tussendoor overeten/laxeren/braken, etc is nog veel slechter).
Stella bv is van zichzelf ws al behoorlijk slank (ook erg lang). Zij zal in de ogen van veel mensen altijd redelijk dun blijven, terwijl het voor haar lichaam op een gegeven moment een perfect gewicht is. Daarentegen heb ik iemand gekend die heel fors gebouwd was. Toen mensen vonden dat ze wel wat dunnetjes werd, maar nog niet extreem ofzo, zat zij op een voor haar lichaam al extreem te laag gewicht.
Dat is een beetje wat ik de belangrijkste misvatting vind.
Ik probeerde voor mezelf een beeld te vormen met jullie informatie.
Vandaar dus mijn posting!Gewoon weer gaan eten zijn niet mijn
woorden maar ik herhaalde die woorden die anderen wel eens gebruiken.Na jullie verhalen en het stellen van vragen weet ik zeker weten wel dat dit niet zo werkt.Echt dat was zeker niet wat
ik bedoelde met mijn laatste stukje.
Zo ingewikkeld is anorexia namelijk.En ik weet ook dat een eetstoornis niet alleen gewichtsgerelateerd is.Je kunt ook ziek zijn als je een gezond gewicht hebt.Dat zei ik ook in een van mijn berichten.Ik vind het alleen wat moeilijk om te formuleren.Er schiet me zoveel te binnen en ik vraag me gewoon dingen af.Hoe het komt dat iemand zo hard voor zichzelf is en een eetstoornis krijgt of een drugsproblem of een depressie etc...Trouwens,bedoel je met een mengvorm anorexia gepaard met boulimia?
Wat was bij jou de oorzak eigenlijk dat je anorexia kreeg?
