Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
woensdag 4 augustus 2010 om 13:22
quote:Lotte35 schreef op 04 augustus 2010 @ 10:40:
[...]
Qua gewicht eigenlijk niet. Ik heb al die jaren rondgelopen met een fors ondergewicht. Met uitzondering van de negen maanden die ik in therapie zat. Toen kwam ik een behoorlijk aantal kilo's aan. Maar direct na het beëindigen van de therapie begon het afvallen weer, dus echt lang heeft dat gezondere gewicht geen stand gehouden.
Tijdens de hele anorexia-periode heb ik afwisselend wel en niet gewerkt. Mijn oorspronkelijke beroep is leerkracht in het basisonderijs, en steeds vond ik wel weer ergens een baantje. Maar altijd ging het mis, omdat het me gewoon niet lukte om én te werken, én op gewicht te blijven. In een paar maanden tijd viel ik dan nóg meer af, en stortte ik letterlijk in.
Dat ik nu weer vijf halve dagen werk (en dus niet meer in het onderwijs), is al zo'n enorme overwinning voor me!
[...]
Ik koos ervoor om af te vallen. Dat wilde ik graag, en daar was toen ook niets mis mee, aangezien ik te zwaar was. Maar op een gegeven moment ga je te ver, en kun je niet meer terug. En daar kies je écht niet voor!
Toen ik besefte dat ik écht te mager was, en dat dat heel gevaarlijk was, wilde ik heel graag beter worden. Maar voor het aankomen was ik zo ontzettend bang, dat ik zeker wist dat het me nooit zou lukken. Hoe je je dan voelt, is niet te beschrijven. Je weet dat je 'medicijn' gewoon te koop is bij de supermarkt, in de vorm van eten. Maar je durft het niet te nemen. Ik was heel erg gemotiveerd, en kocht regelmatig dingen die ik heerlijk vond, en wilde eten. Het belandde altijd in de vuilnisbak, omdat ik gewoon niet durfde.
Door de huisarts werd tegen me gezegd, dat als ik zo zou doorgaan, ik aan mijn lage gewicht zou overlijden.
Dat deed me op een gegeven moment eigenlijk niks meer, ik was zo moe van het vechten, dag in, dag uit.
Da's erg, en geen mens kiest ervoor zich zo te voelen.
Hoi Lotte,nog eens bedankt voor je posting!Je koos zelf ervoor om af te vallen en je bent doorgeslagen.Nu overkomt dat niet iedereen
maar bij jou speelde er natuurlijk nog veel meer.Wat ik dan zo
bijzonder rot vind is dat het zelfbeeld dan ook vertekend wordt en
dat zal toch ook o.a. een reden zijn dat anorexiapatienten bang zijn om aan te komen ook omdat ze zichzelf anders zien dan dat
anderen hen zien.Ik begrijp veel dingen ervan en ook iedere patiente is anders,maar toch is en blijft het een ingewikkelde ziekte en gedachtegang.Ja,ik kan me heel goed voorstellen dat het rot is om zich zo te voelen.Dat verdient niemand.
Hoe hebben mensen je eigenlijk benaderd en van wie kreeg je de meeste steun?
Dat je weer vijf halve dagen werkt vind ik geweldig.Ik zal voor je duimen dat de laatste 5 kilos gaan lukken.
[...]
Qua gewicht eigenlijk niet. Ik heb al die jaren rondgelopen met een fors ondergewicht. Met uitzondering van de negen maanden die ik in therapie zat. Toen kwam ik een behoorlijk aantal kilo's aan. Maar direct na het beëindigen van de therapie begon het afvallen weer, dus echt lang heeft dat gezondere gewicht geen stand gehouden.
Tijdens de hele anorexia-periode heb ik afwisselend wel en niet gewerkt. Mijn oorspronkelijke beroep is leerkracht in het basisonderijs, en steeds vond ik wel weer ergens een baantje. Maar altijd ging het mis, omdat het me gewoon niet lukte om én te werken, én op gewicht te blijven. In een paar maanden tijd viel ik dan nóg meer af, en stortte ik letterlijk in.
Dat ik nu weer vijf halve dagen werk (en dus niet meer in het onderwijs), is al zo'n enorme overwinning voor me!
[...]
Ik koos ervoor om af te vallen. Dat wilde ik graag, en daar was toen ook niets mis mee, aangezien ik te zwaar was. Maar op een gegeven moment ga je te ver, en kun je niet meer terug. En daar kies je écht niet voor!
Toen ik besefte dat ik écht te mager was, en dat dat heel gevaarlijk was, wilde ik heel graag beter worden. Maar voor het aankomen was ik zo ontzettend bang, dat ik zeker wist dat het me nooit zou lukken. Hoe je je dan voelt, is niet te beschrijven. Je weet dat je 'medicijn' gewoon te koop is bij de supermarkt, in de vorm van eten. Maar je durft het niet te nemen. Ik was heel erg gemotiveerd, en kocht regelmatig dingen die ik heerlijk vond, en wilde eten. Het belandde altijd in de vuilnisbak, omdat ik gewoon niet durfde.
Door de huisarts werd tegen me gezegd, dat als ik zo zou doorgaan, ik aan mijn lage gewicht zou overlijden.
Dat deed me op een gegeven moment eigenlijk niks meer, ik was zo moe van het vechten, dag in, dag uit.
Da's erg, en geen mens kiest ervoor zich zo te voelen.
Hoi Lotte,nog eens bedankt voor je posting!Je koos zelf ervoor om af te vallen en je bent doorgeslagen.Nu overkomt dat niet iedereen
maar bij jou speelde er natuurlijk nog veel meer.Wat ik dan zo
bijzonder rot vind is dat het zelfbeeld dan ook vertekend wordt en
dat zal toch ook o.a. een reden zijn dat anorexiapatienten bang zijn om aan te komen ook omdat ze zichzelf anders zien dan dat
anderen hen zien.Ik begrijp veel dingen ervan en ook iedere patiente is anders,maar toch is en blijft het een ingewikkelde ziekte en gedachtegang.Ja,ik kan me heel goed voorstellen dat het rot is om zich zo te voelen.Dat verdient niemand.
Hoe hebben mensen je eigenlijk benaderd en van wie kreeg je de meeste steun?
Dat je weer vijf halve dagen werkt vind ik geweldig.Ik zal voor je duimen dat de laatste 5 kilos gaan lukken.
woensdag 4 augustus 2010 om 13:24
quote:Lotte35 schreef op 04 augustus 2010 @ 10:51:
Trouwens Geraldine, wat ontzettend jammer van je baan!
Succes bij het vinden van iets anders
Ja,dat is gewoon pech.Ik was niet geschikt,geen ervaring en te weinig lui om me in te werken.Gelukkig had ik gisteren weer een
gesprek in een reizbranche.We zullen zien.
Trouwens Geraldine, wat ontzettend jammer van je baan!
Succes bij het vinden van iets anders
Ja,dat is gewoon pech.Ik was niet geschikt,geen ervaring en te weinig lui om me in te werken.Gelukkig had ik gisteren weer een
gesprek in een reizbranche.We zullen zien.
woensdag 4 augustus 2010 om 16:47
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 13:24:
[...]
Ja,dat is gewoon pech.Ik was niet geschikt,geen ervaring en te weinig lui om me in te werken.Gelukkig had ik gisteren weer een
gesprek in een reizbranche.We zullen zien. Toch is het raar, want ze hebben geen tijd om jou beter te begeleiden, maar een nieuw persoon zullen ze toch ook moeten inwerken?
[...]
Ja,dat is gewoon pech.Ik was niet geschikt,geen ervaring en te weinig lui om me in te werken.Gelukkig had ik gisteren weer een
gesprek in een reizbranche.We zullen zien. Toch is het raar, want ze hebben geen tijd om jou beter te begeleiden, maar een nieuw persoon zullen ze toch ook moeten inwerken?
woensdag 4 augustus 2010 om 18:17
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 13:22:
Hoe hebben mensen je eigenlijk benaderd en van wie kreeg je de meeste steun?
Mijn familie vond het heel erg moeilijk erover te praten. 't Blijft voor veel mensen toch iets 'engs', een psychische ziekte. Toen ik eenmaal toegegeven had dat ik anorexia had, werd het wel iets makkelijker. Met mijn moeder heb ik altijd goed kunnen praten. En ook met mijn vriendinnen. Zij hebben me nooit laten vallen, en dat vind ik best bijzonder. Want anorexia hebben is moeilijk, maar ómgaan met iemand die het heeft is ook een hele klus hoor.
Zonder mijn moeder en mijn vriendinnen, weet ik niet of ik het had gered.
Nu gaat het véél beter met me, maar ik ben er nog niet. Ik kan bijvoorbeeld nog geen hele dagen werken. Aan mijn collega's heb ik dus ook alles verteld. En ook daar word ik weer fantastisch opgevangen. Iedereen lijkt me te begrijpen; van de tandarts waar ik mee werk, tot de leerling-assistente die net komt kijken. Het scheelt ook wel dat ik het helder kan vertellen allemaal. Als mensen vragen wat er met me is, krijgen ze een eerlijk verhaal. Dat wordt gewaardeerd, en daardoor word ik als mens gewaardeerd.
Een fantastisch gevoel!
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 13:22:
Ik zal voor je duimen dat de laatste 5 kilos gaan lukken.
Dat vind ik heel lief van je, dank je wel!
Hoe hebben mensen je eigenlijk benaderd en van wie kreeg je de meeste steun?
Mijn familie vond het heel erg moeilijk erover te praten. 't Blijft voor veel mensen toch iets 'engs', een psychische ziekte. Toen ik eenmaal toegegeven had dat ik anorexia had, werd het wel iets makkelijker. Met mijn moeder heb ik altijd goed kunnen praten. En ook met mijn vriendinnen. Zij hebben me nooit laten vallen, en dat vind ik best bijzonder. Want anorexia hebben is moeilijk, maar ómgaan met iemand die het heeft is ook een hele klus hoor.
Zonder mijn moeder en mijn vriendinnen, weet ik niet of ik het had gered.
Nu gaat het véél beter met me, maar ik ben er nog niet. Ik kan bijvoorbeeld nog geen hele dagen werken. Aan mijn collega's heb ik dus ook alles verteld. En ook daar word ik weer fantastisch opgevangen. Iedereen lijkt me te begrijpen; van de tandarts waar ik mee werk, tot de leerling-assistente die net komt kijken. Het scheelt ook wel dat ik het helder kan vertellen allemaal. Als mensen vragen wat er met me is, krijgen ze een eerlijk verhaal. Dat wordt gewaardeerd, en daardoor word ik als mens gewaardeerd.
Een fantastisch gevoel!
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 13:22:
Ik zal voor je duimen dat de laatste 5 kilos gaan lukken.
Dat vind ik heel lief van je, dank je wel!
You don't have to fit into the format
woensdag 4 augustus 2010 om 18:19
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 13:24:
Ja,dat is gewoon pech.Ik was niet geschikt,geen ervaring en te weinig lui om me in te werken.Gelukkig had ik gisteren weer een
gesprek in een reizbranche.We zullen zien.
Jammer hoor.
Maar je bent alweer bezig met iets anders, goed van je!
Iemand met jouw talenkennis zullen ze vast goed kunnen gebruiken in de reiswereld
Ja,dat is gewoon pech.Ik was niet geschikt,geen ervaring en te weinig lui om me in te werken.Gelukkig had ik gisteren weer een
gesprek in een reizbranche.We zullen zien.
Jammer hoor.
Maar je bent alweer bezig met iets anders, goed van je!
Iemand met jouw talenkennis zullen ze vast goed kunnen gebruiken in de reiswereld
You don't have to fit into the format
woensdag 4 augustus 2010 om 19:28
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 10:07:
Is het dan niet ook zo dat het je gewoon overkomt?Je kiest toch zeker niet 1,2,3 ervoor om niet meer te eten?Hoe zit dat
precies?
Mij is het inderdaad overkomen, het sluipt er langzaam in.
Ik heb vroeger nooit, maar dan echt nooit gedacht dat mij dit ooit zou overkomen. Toen ik een jaar over 14 of 15 was had iemand in mijn familie AN en daar begreep ik niets van. Ik vond het belachelijk. Dat ik later (op mijn 23ste) langzaam maar zeker zou afglijden naar AN.......... Onvoorstelbaar.
Daardoor heb ik het ook lang niet willen inzien. Voor mij was AN iets voor jonge meiden, die overgeven en laxeren. Ik was (ben) niet jong, heb nooit overgegeven of wat voor troep ook ingenomen. Maar toch heb ik het.
Is het dan niet ook zo dat het je gewoon overkomt?Je kiest toch zeker niet 1,2,3 ervoor om niet meer te eten?Hoe zit dat
precies?
Mij is het inderdaad overkomen, het sluipt er langzaam in.
Ik heb vroeger nooit, maar dan echt nooit gedacht dat mij dit ooit zou overkomen. Toen ik een jaar over 14 of 15 was had iemand in mijn familie AN en daar begreep ik niets van. Ik vond het belachelijk. Dat ik later (op mijn 23ste) langzaam maar zeker zou afglijden naar AN.......... Onvoorstelbaar.
Daardoor heb ik het ook lang niet willen inzien. Voor mij was AN iets voor jonge meiden, die overgeven en laxeren. Ik was (ben) niet jong, heb nooit overgegeven of wat voor troep ook ingenomen. Maar toch heb ik het.
donderdag 5 augustus 2010 om 21:46
quote:Kanga76 schreef op 04 augustus 2010 @ 19:28:
Mij is het inderdaad overkomen, het sluipt er langzaam in.
Ik heb vroeger nooit, maar dan echt nooit gedacht dat mij dit ooit zou overkomen. Toen ik een jaar over 14 of 15 was had iemand in mijn familie AN en daar begreep ik niets van. Ik vond het belachelijk. Dat ik later (op mijn 23ste) langzaam maar zeker zou afglijden naar AN.......... Onvoorstelbaar.
Daardoor heb ik het ook lang niet willen inzien. Voor mij was AN iets voor jonge meiden, die overgeven en laxeren. Ik was (ben) niet jong, heb nooit overgegeven of wat voor troep ook ingenomen. Maar toch heb ik het.
Heel herkenbaar Kanga! Ik heb weleens iemand horen zeggen dat anorexia een sluipmoordenaar is. En dat klopt ook wel. Het maakt je langzaam kapot. In eerste instantie ben je gewoon wat aan het afvallen, maar zonder dat je het doorhebt ga je een bepaalde grens over. Die grens betekent het einde van je eigen regie, de anorexia neemt de touwtjes in handen.
En het kost héél veel om die touwtjes los te krijgen, en ze zelf weer vast te pakken...
En áls je ze dan vasthebt, glippen ze nog regelmatig tussen je vingers vandaan. Voor mij zal op gewicht blijven altijd een punt van aandacht blijven, al word ik honderd.
Mij is het inderdaad overkomen, het sluipt er langzaam in.
Ik heb vroeger nooit, maar dan echt nooit gedacht dat mij dit ooit zou overkomen. Toen ik een jaar over 14 of 15 was had iemand in mijn familie AN en daar begreep ik niets van. Ik vond het belachelijk. Dat ik later (op mijn 23ste) langzaam maar zeker zou afglijden naar AN.......... Onvoorstelbaar.
Daardoor heb ik het ook lang niet willen inzien. Voor mij was AN iets voor jonge meiden, die overgeven en laxeren. Ik was (ben) niet jong, heb nooit overgegeven of wat voor troep ook ingenomen. Maar toch heb ik het.
Heel herkenbaar Kanga! Ik heb weleens iemand horen zeggen dat anorexia een sluipmoordenaar is. En dat klopt ook wel. Het maakt je langzaam kapot. In eerste instantie ben je gewoon wat aan het afvallen, maar zonder dat je het doorhebt ga je een bepaalde grens over. Die grens betekent het einde van je eigen regie, de anorexia neemt de touwtjes in handen.
En het kost héél veel om die touwtjes los te krijgen, en ze zelf weer vast te pakken...
En áls je ze dan vasthebt, glippen ze nog regelmatig tussen je vingers vandaan. Voor mij zal op gewicht blijven altijd een punt van aandacht blijven, al word ik honderd.
You don't have to fit into the format
donderdag 5 augustus 2010 om 21:55
donderdag 5 augustus 2010 om 22:00
quote:Lotte35 schreef op 04 augustus 2010 @ 18:17:
[...]
Mijn familie vond het heel erg moeilijk erover te praten. 't Blijft voor veel mensen toch iets 'engs', een psychische ziekte. Toen ik eenmaal toegegeven had dat ik anorexia had, werd het wel iets makkelijker. Met mijn moeder heb ik altijd goed kunnen praten. En ook met mijn vriendinnen. Zij hebben me nooit laten vallen, en dat vind ik best bijzonder. Want anorexia hebben is moeilijk, maar ómgaan met iemand die het heeft is ook een hele klus hoor.
Zonder mijn moeder en mijn vriendinnen, weet ik niet of ik het had gered.
Nu gaat het véél beter met me, maar ik ben er nog niet. Ik kan bijvoorbeeld nog geen hele dagen werken. Aan mijn collega's heb ik dus ook alles verteld. En ook daar word ik weer fantastisch opgevangen. Iedereen lijkt me te begrijpen; van de tandarts waar ik mee werk, tot de leerling-assistente die net komt kijken. Het scheelt ook wel dat ik het helder kan vertellen allemaal. Als mensen vragen wat er met me is, krijgen ze een eerlijk verhaal. Dat wordt gewaardeerd, en daardoor word ik als mens gewaardeerd.
Een fantastisch gevoel!
[...]
Dat vind ik heel lief van je, dank je wel!
He,wat fijn dat je familie en vrienden altijd voor je klaarstonden terwijl het echt wel moeilijk was.En ik ben ook iemand die belangstelling heeft voor eetstoornispatienten.Ik praat met ze,ga naar hun toe en als ze willen kunnen ze hun verhaal altijd kwijt bij
mij.Ben natuurlijk ook weer eerlijk naar hun toe op een nette manier.En ook fijn dat je al zo ver bent dat je weer halve dagen kunt gaan werken.Ja,ik doe mijn best de gedachtegang te begrijpen en die angsten begrijp ik ook wel maar ik heb geen anorexia,gelukkig niet.Maar stap voor stap meid en blijf schrijven en ik blijf je steunen.Als jij je eens een dagje klote voelt dan meld
je heel snel op het forum,ok?Er zijn hier veel mensen die voor je
klaarstaan.
[...]
Mijn familie vond het heel erg moeilijk erover te praten. 't Blijft voor veel mensen toch iets 'engs', een psychische ziekte. Toen ik eenmaal toegegeven had dat ik anorexia had, werd het wel iets makkelijker. Met mijn moeder heb ik altijd goed kunnen praten. En ook met mijn vriendinnen. Zij hebben me nooit laten vallen, en dat vind ik best bijzonder. Want anorexia hebben is moeilijk, maar ómgaan met iemand die het heeft is ook een hele klus hoor.
Zonder mijn moeder en mijn vriendinnen, weet ik niet of ik het had gered.
Nu gaat het véél beter met me, maar ik ben er nog niet. Ik kan bijvoorbeeld nog geen hele dagen werken. Aan mijn collega's heb ik dus ook alles verteld. En ook daar word ik weer fantastisch opgevangen. Iedereen lijkt me te begrijpen; van de tandarts waar ik mee werk, tot de leerling-assistente die net komt kijken. Het scheelt ook wel dat ik het helder kan vertellen allemaal. Als mensen vragen wat er met me is, krijgen ze een eerlijk verhaal. Dat wordt gewaardeerd, en daardoor word ik als mens gewaardeerd.
Een fantastisch gevoel!
[...]
Dat vind ik heel lief van je, dank je wel!
He,wat fijn dat je familie en vrienden altijd voor je klaarstonden terwijl het echt wel moeilijk was.En ik ben ook iemand die belangstelling heeft voor eetstoornispatienten.Ik praat met ze,ga naar hun toe en als ze willen kunnen ze hun verhaal altijd kwijt bij
mij.Ben natuurlijk ook weer eerlijk naar hun toe op een nette manier.En ook fijn dat je al zo ver bent dat je weer halve dagen kunt gaan werken.Ja,ik doe mijn best de gedachtegang te begrijpen en die angsten begrijp ik ook wel maar ik heb geen anorexia,gelukkig niet.Maar stap voor stap meid en blijf schrijven en ik blijf je steunen.Als jij je eens een dagje klote voelt dan meld
je heel snel op het forum,ok?Er zijn hier veel mensen die voor je
klaarstaan.
donderdag 5 augustus 2010 om 22:03
donderdag 5 augustus 2010 om 22:05
quote:Kanga76 schreef op 04 augustus 2010 @ 19:28:
[...]
Mij is het inderdaad overkomen, het sluipt er langzaam in.
Ik heb vroeger nooit, maar dan echt nooit gedacht dat mij dit ooit zou overkomen. Toen ik een jaar over 14 of 15 was had iemand in mijn familie AN en daar begreep ik niets van. Ik vond het belachelijk. Dat ik later (op mijn 23ste) langzaam maar zeker zou afglijden naar AN.......... Onvoorstelbaar.
Daardoor heb ik het ook lang niet willen inzien. Voor mij was AN iets voor jonge meiden, die overgeven en laxeren. Ik was (ben) niet jong, heb nooit overgegeven of wat voor troep ook ingenomen. Maar toch heb ik het.
Anorexia is inderdaad gemeen.En 23 is nogal laat om anorexia te
krijgen.Maar je hebt dus ook uitzonderingen.Maar hoe gaat het nu
met je?Ben je in behandeling of ben je al verder gekomen?
[...]
Mij is het inderdaad overkomen, het sluipt er langzaam in.
Ik heb vroeger nooit, maar dan echt nooit gedacht dat mij dit ooit zou overkomen. Toen ik een jaar over 14 of 15 was had iemand in mijn familie AN en daar begreep ik niets van. Ik vond het belachelijk. Dat ik later (op mijn 23ste) langzaam maar zeker zou afglijden naar AN.......... Onvoorstelbaar.
Daardoor heb ik het ook lang niet willen inzien. Voor mij was AN iets voor jonge meiden, die overgeven en laxeren. Ik was (ben) niet jong, heb nooit overgegeven of wat voor troep ook ingenomen. Maar toch heb ik het.
Anorexia is inderdaad gemeen.En 23 is nogal laat om anorexia te
krijgen.Maar je hebt dus ook uitzonderingen.Maar hoe gaat het nu
met je?Ben je in behandeling of ben je al verder gekomen?
donderdag 5 augustus 2010 om 22:09
quote:Geraldine schreef op 05 augustus 2010 @ 22:03:
Dat is helaas ook niets geworden.Ze vonden mijn Deens te ouderwets,niet hip genoeg...
Nou dát weer.
Jammer hoor!
quote:Geraldine schreef op 05 augustus 2010 @ 22:00:
Als jij je eens een dagje klote voelt dan meld
je heel snel op het forum,ok?Er zijn hier veel mensen die voor je
klaarstaan.
Heel erg lief van je
Ik moet ook zeggen dat ik al heel veel steun heb gekregen van mensen hier op het forum. Ik schrijf ook trouw mee in een ander topic (wat niets met eetstoornissen te maken heeft), en heb daar mensen leren kennen met wie ik nu ook op Hyves 'bevriend' ben.
Ik schrijf op Hyves ook blogs, wel over de anorexia. En ik moet zeggen dat ik van de 'forummeiden' de liefste reacties krijg......
Ik zou ze echt niet meer kwijtwillen, terwijl ik ze dus niet persoonlijk ken. Heel bijzonder vind ik dat.
Dat is helaas ook niets geworden.Ze vonden mijn Deens te ouderwets,niet hip genoeg...
Nou dát weer.
Jammer hoor!
quote:Geraldine schreef op 05 augustus 2010 @ 22:00:
Als jij je eens een dagje klote voelt dan meld
je heel snel op het forum,ok?Er zijn hier veel mensen die voor je
klaarstaan.
Heel erg lief van je
Ik moet ook zeggen dat ik al heel veel steun heb gekregen van mensen hier op het forum. Ik schrijf ook trouw mee in een ander topic (wat niets met eetstoornissen te maken heeft), en heb daar mensen leren kennen met wie ik nu ook op Hyves 'bevriend' ben.
Ik schrijf op Hyves ook blogs, wel over de anorexia. En ik moet zeggen dat ik van de 'forummeiden' de liefste reacties krijg......
Ik zou ze echt niet meer kwijtwillen, terwijl ik ze dus niet persoonlijk ken. Heel bijzonder vind ik dat.
You don't have to fit into the format
donderdag 5 augustus 2010 om 22:10
quote:Lotte35 schreef op 05 augustus 2010 @ 21:46:
[...]
Heel herkenbaar Kanga! Ik heb weleens iemand horen zeggen dat anorexia een sluipmoordenaar is. En dat klopt ook wel. Het maakt je langzaam kapot. In eerste instantie ben je gewoon wat aan het afvallen, maar zonder dat je het doorhebt ga je een bepaalde grens over. Die grens betekent het einde van je eigen regie, de anorexia neemt de touwtjes in handen.
En het kost héél veel om die touwtjes los te krijgen, en ze zelf weer vast te pakken...
En áls je ze dan vasthebt, glippen ze nog regelmatig tussen je vingers vandaan. Voor mij zal op gewicht blijven altijd een punt van aandacht blijven, al word ik honderd.
Maar als je al 80 % afkomt van je anorexia dan heb je al veel
gewonnen.Je ziekte beheerst jouw niet meer en jij hebt de touwtjes in handen en de ziekte gaat naar de achtergrond.Ik neem
ook aan dat als het weer een keertje mis zou gaan dat je sneller in
kunt grijpen.Ik acht de kans ook kleiner.
Kan me ook voorstellen dat gewicht altijd een issue zal of zou kunnen zijn.Geen vrouw komt graag aan.Dat wil ik zelf ook niet.Maar bij echte eetstoornis patienten is de angst natuurlijk wat groter.In ieder geval vind ik het goed van je dat je nog zo open bent over je verhaal!Niets om je voor te schaamen,integendeel want mensen kunnen zelf van je leren of dit als een waarschuwing zien.
[...]
Heel herkenbaar Kanga! Ik heb weleens iemand horen zeggen dat anorexia een sluipmoordenaar is. En dat klopt ook wel. Het maakt je langzaam kapot. In eerste instantie ben je gewoon wat aan het afvallen, maar zonder dat je het doorhebt ga je een bepaalde grens over. Die grens betekent het einde van je eigen regie, de anorexia neemt de touwtjes in handen.
En het kost héél veel om die touwtjes los te krijgen, en ze zelf weer vast te pakken...
En áls je ze dan vasthebt, glippen ze nog regelmatig tussen je vingers vandaan. Voor mij zal op gewicht blijven altijd een punt van aandacht blijven, al word ik honderd.
Maar als je al 80 % afkomt van je anorexia dan heb je al veel
gewonnen.Je ziekte beheerst jouw niet meer en jij hebt de touwtjes in handen en de ziekte gaat naar de achtergrond.Ik neem
ook aan dat als het weer een keertje mis zou gaan dat je sneller in
kunt grijpen.Ik acht de kans ook kleiner.
Kan me ook voorstellen dat gewicht altijd een issue zal of zou kunnen zijn.Geen vrouw komt graag aan.Dat wil ik zelf ook niet.Maar bij echte eetstoornis patienten is de angst natuurlijk wat groter.In ieder geval vind ik het goed van je dat je nog zo open bent over je verhaal!Niets om je voor te schaamen,integendeel want mensen kunnen zelf van je leren of dit als een waarschuwing zien.
vrijdag 6 augustus 2010 om 08:10
He Bosaapje,ze geven een lullige reden vanwege mijn Deens.
Ik moest voor een bedrijf in de reizbranche een stuk text over een
accomodatie vertalen.Nu is Deens mijn moedertaal en spreek ik
het goed maar woon ik niet in Denemarken en spreek het niet
dagelijks.Ken dus niet de hele jongerentaal en ja dat vonden ze
ouderwets,litterarisch of te voornaam.Nou en ik luister ook uit
muziek uit de jaren '40.Er staan heel veel videoclips op mijn i-pod uit die tijden ik geloof in god,nou hoe onhip ben ik wel of niet?Ik ben een heel moderne vrouw en ga ook met mijn tijd mee kwa muziek en kwa mode.dat gaat gewoon samen,ik snap het gewoon niet. Bedankt voor je lieve belangstelling!
Ik moest voor een bedrijf in de reizbranche een stuk text over een
accomodatie vertalen.Nu is Deens mijn moedertaal en spreek ik
het goed maar woon ik niet in Denemarken en spreek het niet
dagelijks.Ken dus niet de hele jongerentaal en ja dat vonden ze
ouderwets,litterarisch of te voornaam.Nou en ik luister ook uit
muziek uit de jaren '40.Er staan heel veel videoclips op mijn i-pod uit die tijden ik geloof in god,nou hoe onhip ben ik wel of niet?Ik ben een heel moderne vrouw en ga ook met mijn tijd mee kwa muziek en kwa mode.dat gaat gewoon samen,ik snap het gewoon niet. Bedankt voor je lieve belangstelling!
vrijdag 6 augustus 2010 om 21:11
quote:toetyfroety schreef op 04 augustus 2010 @ 08:59:
Goed om te lezen dat je al zo ver bent Lotte, maar ik begrijp dus dat het wel eens een levenslange strijd kan worden. Ja, het is een in en in trieste zaak dat gezonde mensen zo hun lichaam kunnen verwaarlozen. Ik denk dat de mensen ht ook niet kunnen begrijpen omdat de meesten van ons wel eens gelijnd hebben, maar dan toch bleven eten, zij het dan minder als normaal, en dat dat al zo verdomd moeilijk is. Om dus niks te eten, of alleen maar een cracker per dag moet dus wel een hele sterke wil voor nodig zijn.De dik gedrukte zin sprong eruit voor mij, want het klopt wat je schrijft, maar het is nog veel en veel triester hoe deze mensen zichzelf als mens verwaarlozen. Hoe waardeloos moet je jezelf vinden als je je laat verhongeren?
Goed om te lezen dat je al zo ver bent Lotte, maar ik begrijp dus dat het wel eens een levenslange strijd kan worden. Ja, het is een in en in trieste zaak dat gezonde mensen zo hun lichaam kunnen verwaarlozen. Ik denk dat de mensen ht ook niet kunnen begrijpen omdat de meesten van ons wel eens gelijnd hebben, maar dan toch bleven eten, zij het dan minder als normaal, en dat dat al zo verdomd moeilijk is. Om dus niks te eten, of alleen maar een cracker per dag moet dus wel een hele sterke wil voor nodig zijn.De dik gedrukte zin sprong eruit voor mij, want het klopt wat je schrijft, maar het is nog veel en veel triester hoe deze mensen zichzelf als mens verwaarlozen. Hoe waardeloos moet je jezelf vinden als je je laat verhongeren?
zaterdag 7 augustus 2010 om 12:32
quote:runner84 schreef op 06 augustus 2010 @ 21:11:
maar het is nog veel en veel triester hoe deze mensen zichzelf als mens verwaarlozen. Hoe waardeloos moet je jezelf vinden als je je laat verhongeren?
Inderdaad....
Ik zou een ander nooit zo slecht behandelen als ik mezelf jarenlang behandeld heb.
En dat is, zoals jij zegt runner, heel erg.
maar het is nog veel en veel triester hoe deze mensen zichzelf als mens verwaarlozen. Hoe waardeloos moet je jezelf vinden als je je laat verhongeren?
Inderdaad....
Ik zou een ander nooit zo slecht behandelen als ik mezelf jarenlang behandeld heb.
En dat is, zoals jij zegt runner, heel erg.
You don't have to fit into the format
zaterdag 7 augustus 2010 om 14:19
Lotte,
Even afstand genomen, maar wilde nog even zeggen dat ik ontzettend veel respect voor je heb. Ik weet als geen ander hoe het is om dagelijks zo'n strijd te moeten leveren met jezelf, hoe zwaar het is om steeds voor het goede te kiezen ipv voor de eetstoornis. Het blijft altijd moeilijk, maar ik weet zeker dat het je lukt om daar te komen waar je wilt zijn. Er spreekt zoveel kracht uit je berichten, mooi om te lezen!
Even afstand genomen, maar wilde nog even zeggen dat ik ontzettend veel respect voor je heb. Ik weet als geen ander hoe het is om dagelijks zo'n strijd te moeten leveren met jezelf, hoe zwaar het is om steeds voor het goede te kiezen ipv voor de eetstoornis. Het blijft altijd moeilijk, maar ik weet zeker dat het je lukt om daar te komen waar je wilt zijn. Er spreekt zoveel kracht uit je berichten, mooi om te lezen!
maandag 9 augustus 2010 om 08:25
Lotte,die complimenten verdien je.Er spreekt zoveel kracht en
energie uit je berichten.Je moest maar eens weten hoeveel
bewondering ik voor je heb.En ik zeg dat graag.
Ik las eens iets over verschillende vormen van anorexia.Er was
sprake van een lichte vorm mensen die het niet in het extreem hadden,dan mensen die het in een middelzware vorm hadden en
mensen die het in een zware vorm hadden.Bestaat zoiets eigenlijk?Je hebt namelijk ook boulimiapatientes die niet iedere
dag overgeven en soms alleen in specifieke situaties.Natuurlijk is
dit nog steeds een eetstoornis en wat je erbij voelt even naar.Maar
ik vroeg me af of dit ook voor anorexiapatientes geldt of dat dit
gewoon niet kan?Wie van jullie weet er meer over?Sorry maar ik
ben zo een ontzettend nieuwsgierige troela.
energie uit je berichten.Je moest maar eens weten hoeveel
bewondering ik voor je heb.En ik zeg dat graag.
Ik las eens iets over verschillende vormen van anorexia.Er was
sprake van een lichte vorm mensen die het niet in het extreem hadden,dan mensen die het in een middelzware vorm hadden en
mensen die het in een zware vorm hadden.Bestaat zoiets eigenlijk?Je hebt namelijk ook boulimiapatientes die niet iedere
dag overgeven en soms alleen in specifieke situaties.Natuurlijk is
dit nog steeds een eetstoornis en wat je erbij voelt even naar.Maar
ik vroeg me af of dit ook voor anorexiapatientes geldt of dat dit
gewoon niet kan?Wie van jullie weet er meer over?Sorry maar ik
ben zo een ontzettend nieuwsgierige troela.
maandag 9 augustus 2010 om 10:35
quote:Geraldine schreef op 09 augustus 2010 @ 08:25:
Lotte,die complimenten verdien je.Er spreekt zoveel kracht en
energie uit je berichten.Je moest maar eens weten hoeveel
bewondering ik voor je heb.En ik zeg dat graag.
Dank je wel
Ik ga nog naast m'n schoenen lopen van al die complimenten.....
quote:Geraldine schreef op 09 augustus 2010 @ 08:25:
ik vroeg me af of dit ook voor anorexiapatientes geldt of dat dit
gewoon niet kan?Wie van jullie weet er meer over?Sorry maar ik
ben zo een ontzettend nieuwsgierige troela.
Ja hoor, dat kan zeker. Ik zie dat al bij mezelf. Ik heb, zoals jij het noemt, 'zware' anorexia gehad. Eten, of eigenlijk niet eten was voor mij toen zo'n obsessie, dat het mijn leven volledig beheerste. Ik kan wel een paar voorbeelden noemen.
- Ik werkte in het onderwijs, in de tijd dat het echt heel slecht met me ging. Vlak voor de zomervakantie kreeg ik een nieuwe baan. Tijdens een informeel gesprekje wat ik had met de directeur, vertelde hij me dat er op de laatste dag van de vakantie een vergadering was. Heel onschuldig zei hij, dat dat altijd heel gezellig was, met een gebakje bij de koffie enzo.
De héle vakantie heb ik erover lopen tobben, hoe ik onder dat gebak uit zou kunnen komen. Ik heb zelfs overwogen me voor die vergadering ziek te melden. Maarja, dat kon ik natuurlijk niet maken, de eerste dag meteen afwezig.
Ik heb het niet genomen hoor, gezegd dat ik geen trek had.
- Ik heb een tijd niet gewerkt. Dat was de ergste tijd van m'n leven. Ik had soms niet eens genoeg energie om naar de supermarkt te gaan. Dan moest ik m'n moeder bellen of ze brood voor me wilde halen, en als die niet thuis was at ik gewoon maar niet. Daardoor ging ik me nóg slechter voelen natuurlijk, en was het nóg moeilijker om de deur uit te gaan.
Zo erg is het dus geweest. Een vakantie laten verpesten omdat er gebak zou zijn op een vergadering. Niet in staat m'n eigen boodschappen te doen.
Nu eet ik regelmatig gebak. Een klein stukje hoor, maar ik eet het wel. Wat een verschil met toen. En ik vind het tegenwoordig heerlijk om boodschappen te doen. Soms ga ik zelfs ná mijn werk nog even naar de supermarkt.
De situatie is niet meer te vergelijken met toen.
En toch heb ik nog steeds anorexia......
Lotte,die complimenten verdien je.Er spreekt zoveel kracht en
energie uit je berichten.Je moest maar eens weten hoeveel
bewondering ik voor je heb.En ik zeg dat graag.
Dank je wel
Ik ga nog naast m'n schoenen lopen van al die complimenten.....
quote:Geraldine schreef op 09 augustus 2010 @ 08:25:
ik vroeg me af of dit ook voor anorexiapatientes geldt of dat dit
gewoon niet kan?Wie van jullie weet er meer over?Sorry maar ik
ben zo een ontzettend nieuwsgierige troela.
Ja hoor, dat kan zeker. Ik zie dat al bij mezelf. Ik heb, zoals jij het noemt, 'zware' anorexia gehad. Eten, of eigenlijk niet eten was voor mij toen zo'n obsessie, dat het mijn leven volledig beheerste. Ik kan wel een paar voorbeelden noemen.
- Ik werkte in het onderwijs, in de tijd dat het echt heel slecht met me ging. Vlak voor de zomervakantie kreeg ik een nieuwe baan. Tijdens een informeel gesprekje wat ik had met de directeur, vertelde hij me dat er op de laatste dag van de vakantie een vergadering was. Heel onschuldig zei hij, dat dat altijd heel gezellig was, met een gebakje bij de koffie enzo.
De héle vakantie heb ik erover lopen tobben, hoe ik onder dat gebak uit zou kunnen komen. Ik heb zelfs overwogen me voor die vergadering ziek te melden. Maarja, dat kon ik natuurlijk niet maken, de eerste dag meteen afwezig.
Ik heb het niet genomen hoor, gezegd dat ik geen trek had.
- Ik heb een tijd niet gewerkt. Dat was de ergste tijd van m'n leven. Ik had soms niet eens genoeg energie om naar de supermarkt te gaan. Dan moest ik m'n moeder bellen of ze brood voor me wilde halen, en als die niet thuis was at ik gewoon maar niet. Daardoor ging ik me nóg slechter voelen natuurlijk, en was het nóg moeilijker om de deur uit te gaan.
Zo erg is het dus geweest. Een vakantie laten verpesten omdat er gebak zou zijn op een vergadering. Niet in staat m'n eigen boodschappen te doen.
Nu eet ik regelmatig gebak. Een klein stukje hoor, maar ik eet het wel. Wat een verschil met toen. En ik vind het tegenwoordig heerlijk om boodschappen te doen. Soms ga ik zelfs ná mijn werk nog even naar de supermarkt.
De situatie is niet meer te vergelijken met toen.
En toch heb ik nog steeds anorexia......
You don't have to fit into the format
maandag 9 augustus 2010 om 11:16
Hoi Lotte35, sorry voor de off topic reactie maar ik weet niet hoe ik je anders moet bereiken. Lees je berichtjes op de diverse pijlers met heel veel interesse en bewondering en zag dat je ook blogs op Hyves plaatst. Ik zou deze blogs heel graag ook willen volgen. Zijn ze openbaar, kan ik meelezen? Of zou je me misschien willen mailen?
maandag 9 augustus 2010 om 11:38
quote:Geraldine schreef op 09 augustus 2010 @ 08:25:
Ik las eens iets over verschillende vormen van anorexia.Er was
sprake van een lichte vorm mensen die het niet in het extreem hadden,dan mensen die het in een middelzware vorm hadden en
mensen die het in een zware vorm hadden.Bestaat zoiets eigenlijk?Je hebt namelijk ook boulimiapatientes die niet iedere
dag overgeven en soms alleen in specifieke situaties.Natuurlijk is
dit nog steeds een eetstoornis en wat je erbij voelt even naar.Maar
ik vroeg me af of dit ook voor anorexiapatientes geldt of dat dit
gewoon niet kan?Wie van jullie weet er meer over?Sorry maar ik
ben zo een ontzettend nieuwsgierige troela.
Volgens mij zijn dit niet echt officieel verschillende vormen. Natuurlijk is bij de één de eetstoornis wat ernstiger dan bij de ander, maar het is nog steeds een eetstoornis.
Je hebt echter wel verschillende "officiele" vormen van anorexia en boulimia. Bij anorexia heb je het vastende type (uitsluitende weinig eten) en het gemengde type (ook eetbuien en purgeren, dit lijkt op boulimia). Bij boulimia heb je het type dat purgeert middels laxeermiddelen, braken enzovoort en het type dat eetbuien compenseert zonder gebruik van deze middelen.
Zoals je leest kunnen de verschillende vormen heel dichtbij elkaar liggen. Het verschl tussen anorexia gemengde type en boulimia is het lage gewicht van iemand met anorexia, de angst om aan te komen enzovoort. Bij boulimia gaat het veel meer om het gedrag.
Ik las eens iets over verschillende vormen van anorexia.Er was
sprake van een lichte vorm mensen die het niet in het extreem hadden,dan mensen die het in een middelzware vorm hadden en
mensen die het in een zware vorm hadden.Bestaat zoiets eigenlijk?Je hebt namelijk ook boulimiapatientes die niet iedere
dag overgeven en soms alleen in specifieke situaties.Natuurlijk is
dit nog steeds een eetstoornis en wat je erbij voelt even naar.Maar
ik vroeg me af of dit ook voor anorexiapatientes geldt of dat dit
gewoon niet kan?Wie van jullie weet er meer over?Sorry maar ik
ben zo een ontzettend nieuwsgierige troela.
Volgens mij zijn dit niet echt officieel verschillende vormen. Natuurlijk is bij de één de eetstoornis wat ernstiger dan bij de ander, maar het is nog steeds een eetstoornis.
Je hebt echter wel verschillende "officiele" vormen van anorexia en boulimia. Bij anorexia heb je het vastende type (uitsluitende weinig eten) en het gemengde type (ook eetbuien en purgeren, dit lijkt op boulimia). Bij boulimia heb je het type dat purgeert middels laxeermiddelen, braken enzovoort en het type dat eetbuien compenseert zonder gebruik van deze middelen.
Zoals je leest kunnen de verschillende vormen heel dichtbij elkaar liggen. Het verschl tussen anorexia gemengde type en boulimia is het lage gewicht van iemand met anorexia, de angst om aan te komen enzovoort. Bij boulimia gaat het veel meer om het gedrag.
