Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
dinsdag 20 juli 2010 om 16:40
quote:Ste_ schreef op 19 juli 2010 @ 22:34:
[...]
En tóch heb ik dan nog meer begrip voor die collega dan voor Yvon. Ik heb mensen met anorexia meegemaakt, en die bleef ik gewoon eten aanbieden hoor.
Zodra je er in mee gaat is het einde toch zoek?Het ging mij om de manier waarop. Dit was gewoon een boerenlul zonder verstand van een eetstoornis. Het sloeg nergens op. Tuurlijk, als het in een kliniek was geweest, was het volslagen debiel geweest dat Yvon Jaspers dit zou doen. Maar op deze manier stond het mij niet tegen, omdat die collega gewoon onnodig aan het drammen was.
[...]
En tóch heb ik dan nog meer begrip voor die collega dan voor Yvon. Ik heb mensen met anorexia meegemaakt, en die bleef ik gewoon eten aanbieden hoor.
Zodra je er in mee gaat is het einde toch zoek?Het ging mij om de manier waarop. Dit was gewoon een boerenlul zonder verstand van een eetstoornis. Het sloeg nergens op. Tuurlijk, als het in een kliniek was geweest, was het volslagen debiel geweest dat Yvon Jaspers dit zou doen. Maar op deze manier stond het mij niet tegen, omdat die collega gewoon onnodig aan het drammen was.
dinsdag 20 juli 2010 om 18:20
quote:dangeensuus schreef op 20 juli 2010 @ 12:56:
Lotte, volgens mij gaat het helemaal goed komen met jou!!! Wat klink jij sterk in je postings, heel knap van je!quote:dodo75 schreef op 20 juli 2010 @ 13:17:
Lotte, ik herken heel veel in je postings, en weet zeker dat het goed met je gaat komen; je bent al zover!quote:Hermes schreef op 20 juli 2010 @ 13:45:
Lotte je bent al zo ontzettend ver gekomen. Echt goed!
Onwijs bedankt allemaal!
Zulke reacties hebben meer effect op mij dan welke therapie dan ook.
Lotte, volgens mij gaat het helemaal goed komen met jou!!! Wat klink jij sterk in je postings, heel knap van je!quote:dodo75 schreef op 20 juli 2010 @ 13:17:
Lotte, ik herken heel veel in je postings, en weet zeker dat het goed met je gaat komen; je bent al zover!quote:Hermes schreef op 20 juli 2010 @ 13:45:
Lotte je bent al zo ontzettend ver gekomen. Echt goed!
Onwijs bedankt allemaal!
Zulke reacties hebben meer effect op mij dan welke therapie dan ook.
You don't have to fit into the format
dinsdag 20 juli 2010 om 19:54
quote:sabrina73 schreef op 20 juli 2010 @ 14:16:
[...]
Ik weet niet wat ik nu precies quote, maar meds ik ben het heel erg met je oneens. Ga maar eens een paar maanden niets eten. Dan merk je wel dat je gevoel minder wordt.
Ik zou nooit een paar maanden niet gaan eten dat ten eerste, ten tweede is het niet zo dat je gevoel minder wordt, het lijkt alleen minder prominent aanwezig omdat de interne focus anders komt te liggen. Als je de hele dag dwangmatig bezig bent met niet eten dan is er geen tijd om bezig te zijn met je innerlijke beleving. Daar waar ik niet eten zei kan je ook zeggen: heroïne spuiten of alcohol drinken of overmatig eten. De patient denkt dat ie even minder voelt, maar dat lijkt maar zo, als de verslavende stof niet wordt geconsumeerd blijkt dat de emotie er gewoon nog is. Bovendien lijkt de emotie groter geworden. Het is 1 grote "vernaggel-jezelf-truc"
Dat is gewoon een gegeven. Bovendien wordt al je aandacht opgeëist door eten. Waardoor je dat beetje energie wat je hebt niet aan grote levenszaken hoeft te besteden. De realiteit dringt met een veel te laag gewicht gewoon niet tot je door. Net als Binge eters hun gevoel doven door eetbuien.Alors, we zijn het eens. Ik zie alleen dat dit vluchtgedrag volstrekt irrationeel is. Jij denkt dat het je helpt, dat is het verschil
[...]
Ik weet niet wat ik nu precies quote, maar meds ik ben het heel erg met je oneens. Ga maar eens een paar maanden niets eten. Dan merk je wel dat je gevoel minder wordt.
Ik zou nooit een paar maanden niet gaan eten dat ten eerste, ten tweede is het niet zo dat je gevoel minder wordt, het lijkt alleen minder prominent aanwezig omdat de interne focus anders komt te liggen. Als je de hele dag dwangmatig bezig bent met niet eten dan is er geen tijd om bezig te zijn met je innerlijke beleving. Daar waar ik niet eten zei kan je ook zeggen: heroïne spuiten of alcohol drinken of overmatig eten. De patient denkt dat ie even minder voelt, maar dat lijkt maar zo, als de verslavende stof niet wordt geconsumeerd blijkt dat de emotie er gewoon nog is. Bovendien lijkt de emotie groter geworden. Het is 1 grote "vernaggel-jezelf-truc"
Dat is gewoon een gegeven. Bovendien wordt al je aandacht opgeëist door eten. Waardoor je dat beetje energie wat je hebt niet aan grote levenszaken hoeft te besteden. De realiteit dringt met een veel te laag gewicht gewoon niet tot je door. Net als Binge eters hun gevoel doven door eetbuien.Alors, we zijn het eens. Ik zie alleen dat dit vluchtgedrag volstrekt irrationeel is. Jij denkt dat het je helpt, dat is het verschil
dinsdag 20 juli 2010 om 20:00
quote:vicodin schreef op 20 juli 2010 @ 16:40:
[...]
Het ging mij om de manier waarop. Dit was gewoon een boerenlul zonder verstand van een eetstoornis. Het sloeg nergens op. Tuurlijk, als het in een kliniek was geweest, was het volslagen debiel geweest dat Yvon Jaspers dit zou doen. Maar op deze manier stond het mij niet tegen, omdat die collega gewoon onnodig aan het drammen was.
Jaa, dat vond ik ook! Mike stond daar zo ongelukkig te zijn met dat koekje, en te kijken waar hij hem weg kon gooien. Volgens mij had 'ie dat koekje sowieso niet opgegeten...
En vragen aan Lotte of ze graag naar huis wou... Ze is pas 14! Dat had ik miss ook wel gevraagd eigenlijk...
[...]
Het ging mij om de manier waarop. Dit was gewoon een boerenlul zonder verstand van een eetstoornis. Het sloeg nergens op. Tuurlijk, als het in een kliniek was geweest, was het volslagen debiel geweest dat Yvon Jaspers dit zou doen. Maar op deze manier stond het mij niet tegen, omdat die collega gewoon onnodig aan het drammen was.
Jaa, dat vond ik ook! Mike stond daar zo ongelukkig te zijn met dat koekje, en te kijken waar hij hem weg kon gooien. Volgens mij had 'ie dat koekje sowieso niet opgegeten...
En vragen aan Lotte of ze graag naar huis wou... Ze is pas 14! Dat had ik miss ook wel gevraagd eigenlijk...
zaterdag 24 juli 2010 om 22:06
Hoi Lotte,graag gedaan!Ik ben blij dat ik je steunen kan.Daar is een forum toch voor.Ik vind het ook super dat je zo open en eerlijk
bent over alles.Anorexia is niet niets,dat is geen eetstoornis,het is
psychisch en lichaamelijk.En om ervan af te komen moet je vechten en jezelf met bepaalde dingen confronteren.Is erg moeilijk
maar je bent al zo ver.Blijf van je afschrijven!
bent over alles.Anorexia is niet niets,dat is geen eetstoornis,het is
psychisch en lichaamelijk.En om ervan af te komen moet je vechten en jezelf met bepaalde dingen confronteren.Is erg moeilijk
maar je bent al zo ver.Blijf van je afschrijven!
zaterdag 24 juli 2010 om 22:11
Morgen komt het programma weer.Ik ga wel kijken maar moet
ook bekennen dat ik het programma iets te kort vind,het zou minimaal 30 minutjes moeten zijn en niet alleen maar 20.Verder is het opzich een goede zending maar ontbreekt er
iets,het is een deel van.Vind namelijk dat ze ook patienten aan
het woord laten die je vertellen wat een eetstoornis met je doet
en ook mensen die genezen zijn.Verder slechte en goede
momenten laten zien.
Over Yvonne:Ze doet wel haar best maar ik zou nooit een anorexiapatiente steunen door eten te gaan verstoppen of een koekje,Dat zou me te ver gaan.Daarmee geef je namelijk een anorexiapatiente het gevoel dat het okay is wat hij doet en dat is het natuurlijk niet.
Verder ben ik het ook roerend ermee eens dat ieder eetstoornispatiente een ander mens is en dat het de een helpt als iemand keihard is zoals in het geval bij Dodo en bij de andere juist weer heel belangstellend en lief zoals bij Lotte.
En wat de een helpt dat helpt de ander juist niet.Dus ja,je moet kijken naar het individu.
ook bekennen dat ik het programma iets te kort vind,het zou minimaal 30 minutjes moeten zijn en niet alleen maar 20.Verder is het opzich een goede zending maar ontbreekt er
iets,het is een deel van.Vind namelijk dat ze ook patienten aan
het woord laten die je vertellen wat een eetstoornis met je doet
en ook mensen die genezen zijn.Verder slechte en goede
momenten laten zien.
Over Yvonne:Ze doet wel haar best maar ik zou nooit een anorexiapatiente steunen door eten te gaan verstoppen of een koekje,Dat zou me te ver gaan.Daarmee geef je namelijk een anorexiapatiente het gevoel dat het okay is wat hij doet en dat is het natuurlijk niet.
Verder ben ik het ook roerend ermee eens dat ieder eetstoornispatiente een ander mens is en dat het de een helpt als iemand keihard is zoals in het geval bij Dodo en bij de andere juist weer heel belangstellend en lief zoals bij Lotte.
En wat de een helpt dat helpt de ander juist niet.Dus ja,je moet kijken naar het individu.
zondag 25 juli 2010 om 22:40
quote:Hermes schreef op 20 juli 2010 @ 00:36:
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?Als je ernstig ondergewicht hebt, heeft behandelen weinig tot geen effect. Bij veel ondergewicht, heeft je lichaam alle energie nodig om overeind te blijven. Het is dan niet mogelijk om je lang te concentreren en om informatie op te slaan. Het heeft geen zin om dan met achterliggende problemen of cognities aan het werk te gaan, omdat dit niet beklijft. Het is daarom soms noodzakelijk dat je eerst aankomt, voordat er kan worden gewerkt aan achterliggende problemen.
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?Als je ernstig ondergewicht hebt, heeft behandelen weinig tot geen effect. Bij veel ondergewicht, heeft je lichaam alle energie nodig om overeind te blijven. Het is dan niet mogelijk om je lang te concentreren en om informatie op te slaan. Het heeft geen zin om dan met achterliggende problemen of cognities aan het werk te gaan, omdat dit niet beklijft. Het is daarom soms noodzakelijk dat je eerst aankomt, voordat er kan worden gewerkt aan achterliggende problemen.
maandag 26 juli 2010 om 16:54
quote:sabrina73 schreef op 19 juli 2010 @ 18:44:
Om te genezen van anorexia zul je als patiënt een hele goede motivatie moeten hebben. Zolang een patiënt de veiligheid van de ziekte nodig heeft en de wijde wereld niet in durft is de kans op genezing klein.
Hoewel ik godzijdank alweer een aantal jaar verlost ben van de hel die een eetstoornis heet, vind ik dit zeer treffend. Jezelf onderdompelen in de schimmenwereld die een eetstoornis biedt, voelt zo ontzettend veilig. Volledig in beslag genomen worden door wel/niet eten en afvallen, geen ruimte in je hoofd hebben om aan andere dingen te denken, weinig verantwoordelijkheid nemen, het is heel herkenbaar. Alhoewel Meds terecht opmerkt dat het natuurlijk een scheinveiligheid is, lekker vond ik het wel.
Voor veel (zo niet alle, maar dat weet ik niet) ex- patienten geldt denk ik wel dat de gestoorde gedachten blijven, je handelt er alleen niet meer naar. Naast de gestoorde gedachte kan ik nu een rationele gedachte zetten, waardoor ik in staat ben mezelf er van te overtuigen dat ik niet dik ben, en vooral gewoon normaal moet eten. Dit wil echter niet zeggen dat ik mezelf waarschijnlijk altijd dikker zal blijven zien en voelen dan ik in werkelijkheid ben.
De actie van Yvonne mbt het wegmoffelen van dat koekje vind ik eerlijk gezegd niet zo schokkend. De beste jongen had het toch nooit opgegeten, dus waarom hem nog verder in verlegenheid brengen en hem dwingen het stiekem weg te moffelen. Verder vind ik het programma weinig nieuws onder de zon, en wel een beetje sensatie tv.
Om te genezen van anorexia zul je als patiënt een hele goede motivatie moeten hebben. Zolang een patiënt de veiligheid van de ziekte nodig heeft en de wijde wereld niet in durft is de kans op genezing klein.
Hoewel ik godzijdank alweer een aantal jaar verlost ben van de hel die een eetstoornis heet, vind ik dit zeer treffend. Jezelf onderdompelen in de schimmenwereld die een eetstoornis biedt, voelt zo ontzettend veilig. Volledig in beslag genomen worden door wel/niet eten en afvallen, geen ruimte in je hoofd hebben om aan andere dingen te denken, weinig verantwoordelijkheid nemen, het is heel herkenbaar. Alhoewel Meds terecht opmerkt dat het natuurlijk een scheinveiligheid is, lekker vond ik het wel.
Voor veel (zo niet alle, maar dat weet ik niet) ex- patienten geldt denk ik wel dat de gestoorde gedachten blijven, je handelt er alleen niet meer naar. Naast de gestoorde gedachte kan ik nu een rationele gedachte zetten, waardoor ik in staat ben mezelf er van te overtuigen dat ik niet dik ben, en vooral gewoon normaal moet eten. Dit wil echter niet zeggen dat ik mezelf waarschijnlijk altijd dikker zal blijven zien en voelen dan ik in werkelijkheid ben.
De actie van Yvonne mbt het wegmoffelen van dat koekje vind ik eerlijk gezegd niet zo schokkend. De beste jongen had het toch nooit opgegeten, dus waarom hem nog verder in verlegenheid brengen en hem dwingen het stiekem weg te moffelen. Verder vind ik het programma weinig nieuws onder de zon, en wel een beetje sensatie tv.
maandag 26 juli 2010 om 17:43
quote:Tmaar schreef op 26 juli 2010 @ 16:54:
De actie van Yvonne mbt het wegmoffelen van dat koekje vind ik eerlijk gezegd niet zo schokkend. De beste jongen had het toch nooit opgegeten, dus waarom hem nog verder in verlegenheid brengen en hem dwingen het stiekem weg te moffelen. Verder vind ik het programma weinig nieuws onder de zon, en wel een beetje sensatie tv.Geheel mee eens.
De actie van Yvonne mbt het wegmoffelen van dat koekje vind ik eerlijk gezegd niet zo schokkend. De beste jongen had het toch nooit opgegeten, dus waarom hem nog verder in verlegenheid brengen en hem dwingen het stiekem weg te moffelen. Verder vind ik het programma weinig nieuws onder de zon, en wel een beetje sensatie tv.Geheel mee eens.
You don't have to fit into the format
maandag 26 juli 2010 om 20:07
Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Aan de ene kant vind ik het totaal niet vernieuwend. Alles wat ik hoor, heb ik al minstens honderd keer gehoord.
En toch zijn er ook zoveel dingen herkenbaar voor me. Zoals Lotte, die eigenlijk toegeeft dat ze liever mager is dan gelukkig. Zo is het bij mij ook héél lang geweest. Sterker nog, ik ging nog liever dood dan dat ik aankwam. Nu het beter met me gaat, zie ik in hoe verschrikkelijk het voor de omgeving is, om machteloos toe te moeten kijken hoe iemand finaal kapot gaat.
En hoe bijvoorbeeld Lotte's moeder vertelde dat ze vroeger alles lustte, en zo van eten kon genieten. Dat raakte me echt, omdat ik ook daar mezelf zo in herkende.
Dat het een beetje overkomt als sensatie-TV, zoals Tmaar hierboven schrijft, vind ik ook wel. Ik kan niet precies uitleggen waarom ik dat vind. Ik denk door de hele opzet. Alles zo flitsend, zo snel. Alsof het één of ander pop-programma is.
Maarja, ik ben natuurlijk ook al een ouwe muts van 36
En toch zijn er ook zoveel dingen herkenbaar voor me. Zoals Lotte, die eigenlijk toegeeft dat ze liever mager is dan gelukkig. Zo is het bij mij ook héél lang geweest. Sterker nog, ik ging nog liever dood dan dat ik aankwam. Nu het beter met me gaat, zie ik in hoe verschrikkelijk het voor de omgeving is, om machteloos toe te moeten kijken hoe iemand finaal kapot gaat.
En hoe bijvoorbeeld Lotte's moeder vertelde dat ze vroeger alles lustte, en zo van eten kon genieten. Dat raakte me echt, omdat ik ook daar mezelf zo in herkende.
Dat het een beetje overkomt als sensatie-TV, zoals Tmaar hierboven schrijft, vind ik ook wel. Ik kan niet precies uitleggen waarom ik dat vind. Ik denk door de hele opzet. Alles zo flitsend, zo snel. Alsof het één of ander pop-programma is.
Maarja, ik ben natuurlijk ook al een ouwe muts van 36
You don't have to fit into the format
maandag 26 juli 2010 om 20:57
quote:dodo75 schreef op 19 juli 2010 @ 16:49:
Zit nu op mijn werk, dus heb niet alle reacties gelezen (alleen in grote lijnen).
Heb zelf ruim 6 jaar anorexia gehad en ben nu ruim 10 jaar genezen. Ja, echt genezen. Tel nooit meer calorieën en geniet echt van eten en van het leven.
Ga nooit meer op de weegschaal en voel me gelukkig in mijn gezonde lijf. Wonder boven wonder heeft mijn lijf geen blijvende schade opgelopen en heb ik 2 gezonde kinderen gebaard; dit had ook heel anders (af) kunnen lopen, dat realiseer ik me maar al te goed.
TENENKROMMEND vond ik het programma van gister. Ik gilde bijna tegen het scherm dat ze G%^$^% die fluwelen handschoentjes uit moesten doen en de patiënten niet als debielen moeten behandelen. Wat nou wegmoffelen van een koekje en brood voor je kind smeren, belachelijk!
De enige remedie bij mij (en bij andere patiënten) die ik heb gesproken is de keiharde waarheid. Niks zachte heelmeester, alleen stinkende wonden werken nog als je zover heen bent, niks medelij, dat vindt de patiënt heerlijk, dan kun je nog lekker verder afvallen. Woedend maakte het me gister. Mijn familie en vrienden hebben letterlijk tegen mij gezegd: ‘als je je wil doodhongeren moet je dat vooral doen; wij gaan geen toeschouwer zijn van jouw uitgestelde zelfmoord’ en daarbij woord bij daad gevoegd. Geen medelij, maar keiharde afzondering tot ik inzag waar ik mee bezig was in totale eenzaamheid. Ik weet het, het klinkt afschuwelijk hard en mijn ouders hebben het hier heel erg zwaar mee gehad, maar ik ben er van overtuigd dat dit het enige is wat werkt. De rest is alleen maar koren op de molen; soort verkapte hulp met afvallen.
Jij bent niet iedereen! Wat jouw heeft geholpen, hoeft niet perse te betekenen dat het anderen ook zal helpen. (Dat je dat alleen al denkt, vind ik arrogant.)
Als ik het zou hebben, dan zou ik geen brood voor mezelf smeren. Dus ik begrijp best, dat die moeder dat doet voor haar dochter, omdat ze graag wilt dat ze wát eet! Het is het enige waardoor ze nog een beetje eet.
En wat betreft het koekje. Ik zou ook niet blij worden, als iemand mij zo dwingt om iets te eten.
Ik drink heel slecht, maar niemand hoeft het te wagen om dwingend te zeggen: "En nu drink je dit op." (als ik om 17:00 nog niks heb gedronken, omdat ik er gewoon geen zin in heb en geen tijd voor heb gehad.)
Zit nu op mijn werk, dus heb niet alle reacties gelezen (alleen in grote lijnen).
Heb zelf ruim 6 jaar anorexia gehad en ben nu ruim 10 jaar genezen. Ja, echt genezen. Tel nooit meer calorieën en geniet echt van eten en van het leven.
Ga nooit meer op de weegschaal en voel me gelukkig in mijn gezonde lijf. Wonder boven wonder heeft mijn lijf geen blijvende schade opgelopen en heb ik 2 gezonde kinderen gebaard; dit had ook heel anders (af) kunnen lopen, dat realiseer ik me maar al te goed.
TENENKROMMEND vond ik het programma van gister. Ik gilde bijna tegen het scherm dat ze G%^$^% die fluwelen handschoentjes uit moesten doen en de patiënten niet als debielen moeten behandelen. Wat nou wegmoffelen van een koekje en brood voor je kind smeren, belachelijk!
De enige remedie bij mij (en bij andere patiënten) die ik heb gesproken is de keiharde waarheid. Niks zachte heelmeester, alleen stinkende wonden werken nog als je zover heen bent, niks medelij, dat vindt de patiënt heerlijk, dan kun je nog lekker verder afvallen. Woedend maakte het me gister. Mijn familie en vrienden hebben letterlijk tegen mij gezegd: ‘als je je wil doodhongeren moet je dat vooral doen; wij gaan geen toeschouwer zijn van jouw uitgestelde zelfmoord’ en daarbij woord bij daad gevoegd. Geen medelij, maar keiharde afzondering tot ik inzag waar ik mee bezig was in totale eenzaamheid. Ik weet het, het klinkt afschuwelijk hard en mijn ouders hebben het hier heel erg zwaar mee gehad, maar ik ben er van overtuigd dat dit het enige is wat werkt. De rest is alleen maar koren op de molen; soort verkapte hulp met afvallen.
Jij bent niet iedereen! Wat jouw heeft geholpen, hoeft niet perse te betekenen dat het anderen ook zal helpen. (Dat je dat alleen al denkt, vind ik arrogant.)
Als ik het zou hebben, dan zou ik geen brood voor mezelf smeren. Dus ik begrijp best, dat die moeder dat doet voor haar dochter, omdat ze graag wilt dat ze wát eet! Het is het enige waardoor ze nog een beetje eet.
En wat betreft het koekje. Ik zou ook niet blij worden, als iemand mij zo dwingt om iets te eten.
Ik drink heel slecht, maar niemand hoeft het te wagen om dwingend te zeggen: "En nu drink je dit op." (als ik om 17:00 nog niks heb gedronken, omdat ik er gewoon geen zin in heb en geen tijd voor heb gehad.)
anoniem_59324 wijzigde dit bericht op 27-07-2010 07:41
Reden: Even wat duidelijker gemaakt.
Reden: Even wat duidelijker gemaakt.
% gewijzigd
maandag 26 juli 2010 om 21:33
quote:Brummetje schreef op 26 juli 2010 @ 20:57:
[...]
Jij bent niet iedereen! Wat jouw heeft geholpen, hoeft niet perse te betekenen dat het anderen ook zal helpen. (Dat je dat alleen al denkt, vind ik arrogant.)
Als ik het zou hebben, dan zou ik geen brood voor mezelf smeren. Dus ik begrijp best, dat die moeder dat doet voor haar dochter, omdat ze graag wilt dat ze wát eet! Het is het enige waardoor ze nog een beetje eet.
En wat betreft het koekje. Misschien had hij er gewoon geen trek in. Dat kan ook. Ook anorexiapatienten kunnen weleens gewoon geen trek hebben in eten. (Hopelijk snappen jullie wat ik precies bedoel.)
Maar iig zou ik ook niet blij worden, als iemand mij zo dwingt om iets te eten.
Ik drink heel slecht, maar niemand hoeft het te wagen om dwingend te zeggen: "En nu drink je dit op." (als ik om 17:00 nog niks heb gedronken, omdat ik er gewoon geen zin in heb en geen tijd voor heb gehad.)
Dit vind ik heel naief.Dat is echt niet het geval bij anorexiapatiënten. Als je 1 cracker eet op een dag, wat denk je dan hoe vreselijk veel zin je in dat koekje hebt?
Bij anorexiapatiënten is het niet zo dat ze niet eten omdat ze geen tijd ervoor hebben of dat ze er gewoon geen zin in hebben.
De vergelijking die jij maakt gaat absoluut niet op.
Anorexia is een ziekte. Weinig drinken omdat je er niet zo veel behoefte aan hebt is heel wat anders.
[...]
Jij bent niet iedereen! Wat jouw heeft geholpen, hoeft niet perse te betekenen dat het anderen ook zal helpen. (Dat je dat alleen al denkt, vind ik arrogant.)
Als ik het zou hebben, dan zou ik geen brood voor mezelf smeren. Dus ik begrijp best, dat die moeder dat doet voor haar dochter, omdat ze graag wilt dat ze wát eet! Het is het enige waardoor ze nog een beetje eet.
En wat betreft het koekje. Misschien had hij er gewoon geen trek in. Dat kan ook. Ook anorexiapatienten kunnen weleens gewoon geen trek hebben in eten. (Hopelijk snappen jullie wat ik precies bedoel.)
Maar iig zou ik ook niet blij worden, als iemand mij zo dwingt om iets te eten.
Ik drink heel slecht, maar niemand hoeft het te wagen om dwingend te zeggen: "En nu drink je dit op." (als ik om 17:00 nog niks heb gedronken, omdat ik er gewoon geen zin in heb en geen tijd voor heb gehad.)
Dit vind ik heel naief.Dat is echt niet het geval bij anorexiapatiënten. Als je 1 cracker eet op een dag, wat denk je dan hoe vreselijk veel zin je in dat koekje hebt?
Bij anorexiapatiënten is het niet zo dat ze niet eten omdat ze geen tijd ervoor hebben of dat ze er gewoon geen zin in hebben.
De vergelijking die jij maakt gaat absoluut niet op.
Anorexia is een ziekte. Weinig drinken omdat je er niet zo veel behoefte aan hebt is heel wat anders.
maandag 26 juli 2010 om 21:47
quote:Merelin schreef op 26 juli 2010 @ 21:33:
Dit vind ik heel naief.Dat is echt niet het geval bij anorexiapatiënten. Als je 1 cracker eet op een dag, wat denk je dan hoe vreselijk veel zin je in dat koekje hebt?
Klopt.
Maar ook al voel je dat je bijna bezwijkt aan de honger, als iemand je probeert te pushen, neem je het júist niet.
Met de nadruk op juist.
Dit vind ik heel naief.Dat is echt niet het geval bij anorexiapatiënten. Als je 1 cracker eet op een dag, wat denk je dan hoe vreselijk veel zin je in dat koekje hebt?
Klopt.
Maar ook al voel je dat je bijna bezwijkt aan de honger, als iemand je probeert te pushen, neem je het júist niet.
Met de nadruk op juist.
You don't have to fit into the format
maandag 26 juli 2010 om 21:53
quote:Lotte35 schreef op 26 juli 2010 @ 21:47:
[...]
Klopt.
Maar ook al voel je dat je bijna bezwijkt aan de honger, als iemand je probeert te pushen, neem je het júist niet.
Met de nadruk op juist.
Klopt.
Het ging me om de opmerking dat ook anorexiapatienten wel eens ergens geen zin in kunnen hebben. Dat is gewoon niet waar, een groot misverstand!. Vaak is de relatie met eten zo verstoord dat ze helemaal niet eens weten of ze honger hebben.
En als je 1 cracker op een dag eet, uitgemergeld bent, al een paar jaar anorexia hebt geldt het niet meer dat je er 'gewoon geen zin in kunt hebben'.
[...]
Klopt.
Maar ook al voel je dat je bijna bezwijkt aan de honger, als iemand je probeert te pushen, neem je het júist niet.
Met de nadruk op juist.
Klopt.
Het ging me om de opmerking dat ook anorexiapatienten wel eens ergens geen zin in kunnen hebben. Dat is gewoon niet waar, een groot misverstand!. Vaak is de relatie met eten zo verstoord dat ze helemaal niet eens weten of ze honger hebben.
En als je 1 cracker op een dag eet, uitgemergeld bent, al een paar jaar anorexia hebt geldt het niet meer dat je er 'gewoon geen zin in kunt hebben'.
maandag 26 juli 2010 om 22:02
dinsdag 27 juli 2010 om 07:33
quote:Lotte35 schreef op 26 juli 2010 @ 21:47:
[...]
Klopt.
Maar ook al voel je dat je bijna bezwijkt aan de honger, als iemand je probeert te pushen, neem je het júist niet.
Met de nadruk op juist.
En dat bedoelde ik dus ook te zeggen. Het gaat erom dat dwingen geen zin heeft. En daarom zei ik dat voorbeeld van mij. Had het wellicht met een ander voorbeeld kunnen doen.
Ik weet dat anorexia een ziekte is. Het tegenovergestelde (qua drinken dus) bestaat helemaal niet.
[...]
Klopt.
Maar ook al voel je dat je bijna bezwijkt aan de honger, als iemand je probeert te pushen, neem je het júist niet.
Met de nadruk op juist.
En dat bedoelde ik dus ook te zeggen. Het gaat erom dat dwingen geen zin heeft. En daarom zei ik dat voorbeeld van mij. Had het wellicht met een ander voorbeeld kunnen doen.
Ik weet dat anorexia een ziekte is. Het tegenovergestelde (qua drinken dus) bestaat helemaal niet.
dinsdag 27 juli 2010 om 21:16
quote:Lotte35 schreef op 26 juli 2010 @ 20:07:
Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Aan de ene kant vind ik het totaal niet vernieuwend. Alles wat ik hoor, heb ik al minstens honderd keer gehoord.
En toch zijn er ook zoveel dingen herkenbaar voor me. Zoals Lotte, die eigenlijk toegeeft dat ze liever mager is dan gelukkig. Zo is het bij mij ook héél lang geweest. Sterker nog, ik ging nog liever dood dan dat ik aankwam. Nu het beter met me gaat, zie ik in hoe verschrikkelijk het voor de omgeving is, om machteloos toe te moeten kijken hoe iemand finaal kapot gaat.
En hoe bijvoorbeeld Lotte's moeder vertelde dat ze vroeger alles lustte, en zo van eten kon genieten. Dat raakte me echt, omdat ik ook daar mezelf zo in herkende.
Dat het een beetje overkomt als sensatie-TV, zoals Tmaar hierboven schrijft, vind ik ook wel. Ik kan niet precies uitleggen waarom ik dat vind. Ik denk door de hele opzet. Alles zo flitsend, zo snel. Alsof het één of ander pop-programma is.
Maarja, ik ben natuurlijk ook al een ouwe muts van 36
Alhoewel er natuurlijk veel verschillen zijn tussen AN patienten, zijn er ook een aantal overeenkomsten die waarschijnlijk voor de meeste patienten wel gelden. Dus elk willekeurig programma wat gaat over eetstoornissen zal veel herkenning opleveren voor de eetgestoorden zelf.
En ik vind het sensatie tv omdat ik er een beetje het gevoel van 'aapjes kijken' bij krijg. Er zijn genoeg mensen die 'smullen' van dit soort 'misère'. Lekker kijken naar zieligerds op tv. En dat is iets wat mij ook wel irriteert aan veel van dit soort programma's. Ik was Tmaar met een es, maar ik wás niet een es. Naast mijn gestoorde gedachten en gedrag was ik ook gewoon een puber en later student, met (als het ging) een baantje, vrienden en bijbehorende beslommeringen. Natuurlijk beheerst een eetstoornis je leven en is er voor veel geen plek meer, maar een eetstoornispatient is meer dan een zielig, uitgemergeld zakje botten.
En misschien is het wel goed om 'als waarschuwing' (bij wijze van spreken) alleen de kleine meisjes met holle ogen en slangetjes in hun neus te laten zien, maar ik denk dat je daarmee ook het signaal afgeeft naar anderen die minstens zo eetgestoord zijn, maar lichamelijk in betere conditie, dat het met hun allemaal wel meevalt. En dat is tragisch. Als eetstoornispatienten ergens goed in zijn is het wel het baggetelliseren van hun eigen problemen, en zich te storten op de problemen van een ander. Als je maar niet met jezelf bezig hoeft te zijn.....
Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken. Aan de ene kant vind ik het totaal niet vernieuwend. Alles wat ik hoor, heb ik al minstens honderd keer gehoord.
En toch zijn er ook zoveel dingen herkenbaar voor me. Zoals Lotte, die eigenlijk toegeeft dat ze liever mager is dan gelukkig. Zo is het bij mij ook héél lang geweest. Sterker nog, ik ging nog liever dood dan dat ik aankwam. Nu het beter met me gaat, zie ik in hoe verschrikkelijk het voor de omgeving is, om machteloos toe te moeten kijken hoe iemand finaal kapot gaat.
En hoe bijvoorbeeld Lotte's moeder vertelde dat ze vroeger alles lustte, en zo van eten kon genieten. Dat raakte me echt, omdat ik ook daar mezelf zo in herkende.
Dat het een beetje overkomt als sensatie-TV, zoals Tmaar hierboven schrijft, vind ik ook wel. Ik kan niet precies uitleggen waarom ik dat vind. Ik denk door de hele opzet. Alles zo flitsend, zo snel. Alsof het één of ander pop-programma is.
Maarja, ik ben natuurlijk ook al een ouwe muts van 36
Alhoewel er natuurlijk veel verschillen zijn tussen AN patienten, zijn er ook een aantal overeenkomsten die waarschijnlijk voor de meeste patienten wel gelden. Dus elk willekeurig programma wat gaat over eetstoornissen zal veel herkenning opleveren voor de eetgestoorden zelf.
En ik vind het sensatie tv omdat ik er een beetje het gevoel van 'aapjes kijken' bij krijg. Er zijn genoeg mensen die 'smullen' van dit soort 'misère'. Lekker kijken naar zieligerds op tv. En dat is iets wat mij ook wel irriteert aan veel van dit soort programma's. Ik was Tmaar met een es, maar ik wás niet een es. Naast mijn gestoorde gedachten en gedrag was ik ook gewoon een puber en later student, met (als het ging) een baantje, vrienden en bijbehorende beslommeringen. Natuurlijk beheerst een eetstoornis je leven en is er voor veel geen plek meer, maar een eetstoornispatient is meer dan een zielig, uitgemergeld zakje botten.
En misschien is het wel goed om 'als waarschuwing' (bij wijze van spreken) alleen de kleine meisjes met holle ogen en slangetjes in hun neus te laten zien, maar ik denk dat je daarmee ook het signaal afgeeft naar anderen die minstens zo eetgestoord zijn, maar lichamelijk in betere conditie, dat het met hun allemaal wel meevalt. En dat is tragisch. Als eetstoornispatienten ergens goed in zijn is het wel het baggetelliseren van hun eigen problemen, en zich te storten op de problemen van een ander. Als je maar niet met jezelf bezig hoeft te zijn.....
dinsdag 27 juli 2010 om 21:24
quote:Tmaar schreef op 27 juli 2010 @ 21:16:
En misschien is het wel goed om 'als waarschuwing' (bij wijze van spreken) alleen de kleine meisjes met holle ogen en slangetjes in hun neus te laten zien, maar ik denk dat je daarmee ook het signaal afgeeft naar anderen die minstens zo eetgestoord zijn, maar lichamelijk in betere conditie, dat het met hun allemaal wel meevalt. En dat is tragisch.
Hier ben ik het helemaal mee eens! Ik weet nog dat ik op mijn laagste gewicht was. Ik mocht niet meedoen met de deeltijdtherapie die ik wilde gaan doen, omdat ze bang waren dat ik daar ter plekke dood neer zou vallen. Ik begreep daar hélemaal niks van, ik had immers nog nooit in het ziekenhuis gelegen, en sondevoeding gehad? Dán pas had je anorexia, vond ik, omdat ik dat zo vaak op TV had gezien.
Ik denk gewoon dat het eigenlijk onmogelijk is, om 'leken' écht duidelijk te maken hoe het is om anorexia te hebben. Om bang te zijn voor eten, dag in, dag uit.
't Is niet te snappen.
En misschien is het wel goed om 'als waarschuwing' (bij wijze van spreken) alleen de kleine meisjes met holle ogen en slangetjes in hun neus te laten zien, maar ik denk dat je daarmee ook het signaal afgeeft naar anderen die minstens zo eetgestoord zijn, maar lichamelijk in betere conditie, dat het met hun allemaal wel meevalt. En dat is tragisch.
Hier ben ik het helemaal mee eens! Ik weet nog dat ik op mijn laagste gewicht was. Ik mocht niet meedoen met de deeltijdtherapie die ik wilde gaan doen, omdat ze bang waren dat ik daar ter plekke dood neer zou vallen. Ik begreep daar hélemaal niks van, ik had immers nog nooit in het ziekenhuis gelegen, en sondevoeding gehad? Dán pas had je anorexia, vond ik, omdat ik dat zo vaak op TV had gezien.
Ik denk gewoon dat het eigenlijk onmogelijk is, om 'leken' écht duidelijk te maken hoe het is om anorexia te hebben. Om bang te zijn voor eten, dag in, dag uit.
't Is niet te snappen.
You don't have to fit into the format
dinsdag 27 juli 2010 om 21:33
quote:Lotte35 schreef op 27 juli 2010 @ 21:24:
[...]
Hier ben ik het helemaal mee eens! Ik weet nog dat ik op mijn laagste gewicht was. Ik mocht niet meedoen met de deeltijdtherapie die ik wilde gaan doen, omdat ze bang waren dat ik daar ter plekke dood neer zou vallen. Ik begreep daar hélemaal niks van, ik had immers nog nooit in het ziekenhuis gelegen, en sondevoeding gehad? Dán pas had je anorexia, vond ik, omdat ik dat zo vaak op TV had gezien.
Ik denk gewoon dat het eigenlijk onmogelijk is, om 'leken' écht duidelijk te maken hoe het is om anorexia te hebben. Om bang te zijn voor eten, dag in, dag uit.
't Is niet te snappen.
Idd! Toen ik bij Rintveld zat en klinisch zéér werd aangeraden dacht ik ook dat ze een grapje maakten of minstens de dossiers hadden verwisseld. Wat had ik daar nou te zoeken, intern. Daar zaten toch van die hele dunne meisjes? En de huisarts die met droge ogen verkondigde dat ik zeer snel het ziekenhuis in zou moeten als ik ook nog maar 100 gram af zou vallen, ook een grapjas! Want ik had in een romantisch meisjesboek gelezen dat je dan niet meer zou kunnen lopen van de pijn in je bottige voeten, en maximaal -10 kg zou moeten wegen.
En het valt ook niet uit te leggen, een angst die zó irreëel is. En het is eigenlijk natuurlijk ook te debiel voor woorden dat je uit elkaar valt van ellende, maar nog steeds bang bent voor een boterhammetje omdat je daar vast heuuuuul dik van gaat worden. Te bezopen voor woorden, volledig achterlijk.
[...]
Hier ben ik het helemaal mee eens! Ik weet nog dat ik op mijn laagste gewicht was. Ik mocht niet meedoen met de deeltijdtherapie die ik wilde gaan doen, omdat ze bang waren dat ik daar ter plekke dood neer zou vallen. Ik begreep daar hélemaal niks van, ik had immers nog nooit in het ziekenhuis gelegen, en sondevoeding gehad? Dán pas had je anorexia, vond ik, omdat ik dat zo vaak op TV had gezien.
Ik denk gewoon dat het eigenlijk onmogelijk is, om 'leken' écht duidelijk te maken hoe het is om anorexia te hebben. Om bang te zijn voor eten, dag in, dag uit.
't Is niet te snappen.
Idd! Toen ik bij Rintveld zat en klinisch zéér werd aangeraden dacht ik ook dat ze een grapje maakten of minstens de dossiers hadden verwisseld. Wat had ik daar nou te zoeken, intern. Daar zaten toch van die hele dunne meisjes? En de huisarts die met droge ogen verkondigde dat ik zeer snel het ziekenhuis in zou moeten als ik ook nog maar 100 gram af zou vallen, ook een grapjas! Want ik had in een romantisch meisjesboek gelezen dat je dan niet meer zou kunnen lopen van de pijn in je bottige voeten, en maximaal -10 kg zou moeten wegen.
En het valt ook niet uit te leggen, een angst die zó irreëel is. En het is eigenlijk natuurlijk ook te debiel voor woorden dat je uit elkaar valt van ellende, maar nog steeds bang bent voor een boterhammetje omdat je daar vast heuuuuul dik van gaat worden. Te bezopen voor woorden, volledig achterlijk.
