Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
dinsdag 20 juli 2010 om 00:27
quote:sabrina73 schreef op 19 juli 2010 @ 18:44:
Om te genezen van anorexia zul je als patiënt een hele goede motivatie moeten hebben. Zolang een patiënt de veiligheid van de ziekte nodig heeft en de wijde wereld niet in durft is de kans op genezing klein..
Ik quote dit stuk even omdat het me aangreep.
Je hebt helemaal gelijk en beschrijft het mooi. Zoiets treffends heb ik nog niet eerder gelezen.
Om te genezen van anorexia zul je als patiënt een hele goede motivatie moeten hebben. Zolang een patiënt de veiligheid van de ziekte nodig heeft en de wijde wereld niet in durft is de kans op genezing klein..
Ik quote dit stuk even omdat het me aangreep.
Je hebt helemaal gelijk en beschrijft het mooi. Zoiets treffends heb ik nog niet eerder gelezen.
dinsdag 20 juli 2010 om 00:35
Dat ben ik niet met je eens Meds..
Anorexia geeft een gevoel van controle, grip hebben op de wereld wanneer je de wereld niet kunt handelen.
Het zorgt dat je je sterkt voelt, wanneer je zwak bent.
Het maakt dat je je beter voelt dan de anderen, omdat jij in staat bent je in te houden en zij niet.
Als patient met een laag zelfbeeld heb je dat idee nodig,.
Wanneer je hele wereld ineenstort is je lichaam het enige dat je wél kunt controleren.
Kromme gedachtengang, dat klopt maar niet onrealistisch.
Anorexia geeft een gevoel van controle, grip hebben op de wereld wanneer je de wereld niet kunt handelen.
Het zorgt dat je je sterkt voelt, wanneer je zwak bent.
Het maakt dat je je beter voelt dan de anderen, omdat jij in staat bent je in te houden en zij niet.
Als patient met een laag zelfbeeld heb je dat idee nodig,.
Wanneer je hele wereld ineenstort is je lichaam het enige dat je wél kunt controleren.
Kromme gedachtengang, dat klopt maar niet onrealistisch.
dinsdag 20 juli 2010 om 00:36
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?
dinsdag 20 juli 2010 om 00:48
quote:noahtb schreef op 20 juli 2010 @ 00:35:
Dat ben ik niet met je eens Meds..
Anorexia geeft een gevoel van controle, grip hebben op de wereld wanneer je de wereld niet kunt handelen.
Het zorgt dat je je sterkt voelt, wanneer je zwak bent.
Het maakt dat je je beter voelt dan de anderen, omdat jij in staat bent je in te houden en zij niet.
Als patient met een laag zelfbeeld heb je dat idee nodig,.
Precies het is een idee, het is iets wat de patient zichzelf wijsmaakt, het heeft echter niets, maar dan ook niets met de realiteit te maken
Wanneer je hele wereld ineenstort is je lichaam het enige dat je wél kunt controleren.
Kromme gedachtengang, dat klopt maar niet onrealistisch.Heel onrealistisch zelfs, je kan je lichaam niet controleren door te stoppen met eten. Sterker nog, je verliest elke grip op je leven. Je speelt een spel met de dood en er is maar 1 die kan winnen en zolang je niet of te weinig eet ben jij dat niet.
De patient houdt zich vast aan een leugen. Hij/zij vertelt zichzelf keer op keer dezelfde leugen. De leugen is dat door niet te eten hij/zij controle houdt op het leven.
Dat ben ik niet met je eens Meds..
Anorexia geeft een gevoel van controle, grip hebben op de wereld wanneer je de wereld niet kunt handelen.
Het zorgt dat je je sterkt voelt, wanneer je zwak bent.
Het maakt dat je je beter voelt dan de anderen, omdat jij in staat bent je in te houden en zij niet.
Als patient met een laag zelfbeeld heb je dat idee nodig,.
Precies het is een idee, het is iets wat de patient zichzelf wijsmaakt, het heeft echter niets, maar dan ook niets met de realiteit te maken
Wanneer je hele wereld ineenstort is je lichaam het enige dat je wél kunt controleren.
Kromme gedachtengang, dat klopt maar niet onrealistisch.Heel onrealistisch zelfs, je kan je lichaam niet controleren door te stoppen met eten. Sterker nog, je verliest elke grip op je leven. Je speelt een spel met de dood en er is maar 1 die kan winnen en zolang je niet of te weinig eet ben jij dat niet.
De patient houdt zich vast aan een leugen. Hij/zij vertelt zichzelf keer op keer dezelfde leugen. De leugen is dat door niet te eten hij/zij controle houdt op het leven.
dinsdag 20 juli 2010 om 00:50
quote:Hermes schreef op 20 juli 2010 @ 00:36:
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek).
Goede vraag.
Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Ik denk dat men ano's nog teveel ziet als zwakke breekbare popjes die niet voor zichzelf kunnen zorgen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?Volgens mij zie je het heel goed
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek).
Goede vraag.
Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Ik denk dat men ano's nog teveel ziet als zwakke breekbare popjes die niet voor zichzelf kunnen zorgen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?Volgens mij zie je het heel goed
dinsdag 20 juli 2010 om 02:05
quote:meds schreef op 20 juli 2010 @ 00:48:
[...]
Heel onrealistisch zelfs, je kan je lichaam niet controleren door te stoppen met eten. Sterker nog, je verliest elke grip op je leven. Je speelt een spel met de dood en er is maar 1 die kan winnen en zolang je niet of te weinig eet ben jij dat niet.
De patient houdt zich vast aan een leugen. Hij/zij vertelt zichzelf keer op keer dezelfde leugen. De leugen is dat door niet te eten hij/zij controle houdt op het leven.
Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in.
In de belevingswereld van een patient gaat het echter zoals ik het beschreef.
Ik ben het eens met Hermes dat anorexia altijd voortkomt uit onderliggende problematiek en dat die problematiek hetgeen is dat aangepakt zou moeten worden om beter te kunnen worden.
Ik zag jou schrijven over de gevolgen voor het lichaam van stelselmatige ondervoeding.
Natuurlijk ken ik het tanden/slokdarmverhaal wel, vruchtbaarheidsproblemen en de maagproblemen maar kon er verder weinig over vinden.
Zou jij daar meer over kunnen vertellen?
[...]
Heel onrealistisch zelfs, je kan je lichaam niet controleren door te stoppen met eten. Sterker nog, je verliest elke grip op je leven. Je speelt een spel met de dood en er is maar 1 die kan winnen en zolang je niet of te weinig eet ben jij dat niet.
De patient houdt zich vast aan een leugen. Hij/zij vertelt zichzelf keer op keer dezelfde leugen. De leugen is dat door niet te eten hij/zij controle houdt op het leven.
Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in.
In de belevingswereld van een patient gaat het echter zoals ik het beschreef.
Ik ben het eens met Hermes dat anorexia altijd voortkomt uit onderliggende problematiek en dat die problematiek hetgeen is dat aangepakt zou moeten worden om beter te kunnen worden.
Ik zag jou schrijven over de gevolgen voor het lichaam van stelselmatige ondervoeding.
Natuurlijk ken ik het tanden/slokdarmverhaal wel, vruchtbaarheidsproblemen en de maagproblemen maar kon er verder weinig over vinden.
Zou jij daar meer over kunnen vertellen?
dinsdag 20 juli 2010 om 07:33
quote:meds schreef op 20 juli 2010 @ 00:29:
@Sabrina73 ziekte biedt geen enkele "veiligheid" dat is iets wat ano's zichzelf en anderen aanpraten. De ziekte is een excuus/ reden om niet mee te hoeven doen met de rest.
De ziekte biedt zeker wel veiligheid. De veiligheid van het niet hoeven voelen. Je leeft in een soort roes. Je hoeft je nergens druk om te maken behalve eten. Je bent onkwetsbaar geworden voor datgene waarvoor je de eetstoornis hebt ontwikkeld.
@Liv (dacht ik): eten aanbieden is iets anders dan eten opdringen.
@Sabrina73 ziekte biedt geen enkele "veiligheid" dat is iets wat ano's zichzelf en anderen aanpraten. De ziekte is een excuus/ reden om niet mee te hoeven doen met de rest.
De ziekte biedt zeker wel veiligheid. De veiligheid van het niet hoeven voelen. Je leeft in een soort roes. Je hoeft je nergens druk om te maken behalve eten. Je bent onkwetsbaar geworden voor datgene waarvoor je de eetstoornis hebt ontwikkeld.
@Liv (dacht ik): eten aanbieden is iets anders dan eten opdringen.
dinsdag 20 juli 2010 om 07:37
quote:Hermes schreef op 20 juli 2010 @ 00:36:
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?
Er zijn in Nl klinieken waar alle soorten eetstoornissen bij elkaar zitten. Die krijgen ook allemaal dezelfde de behandeling.
Nou ja, bijna dezelfde behandeling. AN patiënten moeten natuurlijk aankomen, dat hoeven andere groepen meestal niet (boulimia patiënten wel). Daarom blijven ze ook vaker langer in de kliniek.
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?
Er zijn in Nl klinieken waar alle soorten eetstoornissen bij elkaar zitten. Die krijgen ook allemaal dezelfde de behandeling.
Nou ja, bijna dezelfde behandeling. AN patiënten moeten natuurlijk aankomen, dat hoeven andere groepen meestal niet (boulimia patiënten wel). Daarom blijven ze ook vaker langer in de kliniek.
dinsdag 20 juli 2010 om 09:17
Ik zit weer op mijn werk, dus reactie wordt een beetje kort door de bocht. Ik denk dat Meds hier steeds de spijker op z'n kop slaat. Patienten met AN worden stelselmatig onderschat en hier maken zij (en maakte ik dus ook) gretig gebruik van om de stoornis/ziekte in stand te houden. Eigenlijk zijn het vaak zeer intelligente en manipulatieve vrouwen (meisjes) die de boel belazeren en de wereld van de omgeving op z'n kop zetten (lees tot een hel maken). Maar dit wordt vaak vergeten door het fragiele en kwetsbare uiterlijk. Oh wat zag ik er schattig en fragiel uit met mijn grote bruine bambi ogen en mijn tengere (lees uitgemergelde) lijfje en oh wat maakte ik hier gebruik van en hield dit mijn stoornis in stand. Tot in met mijn neus op de feiten werd gedrukt, niet door de hulpverleners, die raakte mij niet persoonlijk, maar door de mensen die om mij gaven, echt van mij hielde en mij de waarheid vertelde. Vertelde hoe ik hun leven tot een hel maakte; hoe hun leven altijd om mij draaide; waarom zij niet meer konden genieten omdat ik dat had verpest; hoe egoistisch ik bezig was. Zij braken erdoor heen, door mijn uiterlijk van een engeltje die de boel in de maling nam, loog en bedroog. Natuurlijk was het vallen op opstaan, bloed zweet en heel veel tranen, maar jezelf niet meer centraal stellen hielp al een heleboel.
Je zorgen maken, is de verkeerde kant op fantaseren.
dinsdag 20 juli 2010 om 09:36
ik heb de uitzending ook gezien en had er al een hard hoofd in dat het een programma met nuance en diepgang zou worden, door de herinnering aan een vorig programma waarin Yvon Jaspers op het laatsts in de studio stond met een publiek van meisjes met eetproblemen, en er een een Mars aanbood.
De ergernis werd echter minder toen ik er wat langer over nadacht, het is gewoonweg geen programma dat de diepte ingaat, maar meer een beeld schetsen voor mensen die er geen ene hout van snappen en wellicht ook vooroordelen hebben (meisjesziekte, uit redelijk welgestelde families waar druk ligt op presteren, en meer van dat soort ideeen die een hoop mensen er nog op nahouden over eetstoornissen)
Het viel me op dat het meer dan eens voorkwam bij de deelnemers dat de moeder ernstig ziek werd.
Een vriendin van mij heeft dat precies zo meegemaakt, moeder jarenlang op randje van de dood, en dat doet wat met je, door het weinige eten/het ondergewicht raken de pijnlijke emoties verdoofd, en juist daarom kunnen anorexia patienten zich staande houden, zo lijkt het in ieder geval als ik naar die vriendin kijk. Meer eten en aankomen is meer voelen en ondertussen gaat het leven door met werk en studie.
De overlap met OCD lijkt me een aannemelijke redenatie, op eetstoornissenfora (waar ik ooit veel rondhing) las ik ook over de verhalen van mensen met afwisselend perioden van anorexia en boulimia, de ene periode vond men gekenmerkt door orde (tijdschema's, huis opgeruimd, gevoel van controle) en de boulimia periode werd als een periode van chaos ervaren.
De moeilijkheid van anorexia lijkt me dat het op de korte termijn een soort zelfmedicatie lijkt en op de langere termijn lijkt het wel een verslaving die je lijf kapot maakt, die tweespalt, enerzijds heb je er wat aan om te overleven (denk je) en anderzijds is het gewoon funest voor je lijf en leven en in het ergste geval dodelijk.
Zo'n collega met totaal onbegrip geeft aan de kijker wel heel goed aan waar je als persoon met anorexia tegenaanloopt, het 'ga dan gewoon weer meer eten et voila, problem solved', denk dat een hele hoop mensen toch echt zo denken, dus misschien is dit programma ongeschikt voor de mensen die er al het een en ander van af weten, maar voor de grote groep kijkers die eigenlijk geen flauw benul heeft van wat het betekent om anorexia te hebben, hopelijk krijgen zij toch een wat genuanceerder beeld dan dat van de verwende meisjes die weigeren volwassen te worden (heb het een hulpverlener horen zeggen, dat een verblijf in een derdewereldland voor deze meisjes louterend zou werken!)
ondertussen is het sterftecijfer aanzienlijk, de verzekeringen weten het ook niet meer want behandeling is duur en slaat maar beperkt aan, men probeert de media ervan te overtuigen dat al die superdunne modellen een slechte invloed hebben, men is duidelijk nog steeds zoekende naar de oorzaken van het ontwikkelen van een eetstoornis en naar behandelingswijzen die werkelijk genezend werken.
In die zin ben ik ondanks Yvon Jaspers en haar al te eenvoudige kijk op de zaak blij dat er aandacht voor de mensen die aan een eetstoornis lijden is, al is het in de vorm van een beetje sleutelgat kijken bij diverse patienten. Hopelijk komen in de volgende afdelingen ook mensen aan bod die ervan genezen zijn, er onderzoek naar hebben gedaan, enz.
De ergernis werd echter minder toen ik er wat langer over nadacht, het is gewoonweg geen programma dat de diepte ingaat, maar meer een beeld schetsen voor mensen die er geen ene hout van snappen en wellicht ook vooroordelen hebben (meisjesziekte, uit redelijk welgestelde families waar druk ligt op presteren, en meer van dat soort ideeen die een hoop mensen er nog op nahouden over eetstoornissen)
Het viel me op dat het meer dan eens voorkwam bij de deelnemers dat de moeder ernstig ziek werd.
Een vriendin van mij heeft dat precies zo meegemaakt, moeder jarenlang op randje van de dood, en dat doet wat met je, door het weinige eten/het ondergewicht raken de pijnlijke emoties verdoofd, en juist daarom kunnen anorexia patienten zich staande houden, zo lijkt het in ieder geval als ik naar die vriendin kijk. Meer eten en aankomen is meer voelen en ondertussen gaat het leven door met werk en studie.
De overlap met OCD lijkt me een aannemelijke redenatie, op eetstoornissenfora (waar ik ooit veel rondhing) las ik ook over de verhalen van mensen met afwisselend perioden van anorexia en boulimia, de ene periode vond men gekenmerkt door orde (tijdschema's, huis opgeruimd, gevoel van controle) en de boulimia periode werd als een periode van chaos ervaren.
De moeilijkheid van anorexia lijkt me dat het op de korte termijn een soort zelfmedicatie lijkt en op de langere termijn lijkt het wel een verslaving die je lijf kapot maakt, die tweespalt, enerzijds heb je er wat aan om te overleven (denk je) en anderzijds is het gewoon funest voor je lijf en leven en in het ergste geval dodelijk.
Zo'n collega met totaal onbegrip geeft aan de kijker wel heel goed aan waar je als persoon met anorexia tegenaanloopt, het 'ga dan gewoon weer meer eten et voila, problem solved', denk dat een hele hoop mensen toch echt zo denken, dus misschien is dit programma ongeschikt voor de mensen die er al het een en ander van af weten, maar voor de grote groep kijkers die eigenlijk geen flauw benul heeft van wat het betekent om anorexia te hebben, hopelijk krijgen zij toch een wat genuanceerder beeld dan dat van de verwende meisjes die weigeren volwassen te worden (heb het een hulpverlener horen zeggen, dat een verblijf in een derdewereldland voor deze meisjes louterend zou werken!)
ondertussen is het sterftecijfer aanzienlijk, de verzekeringen weten het ook niet meer want behandeling is duur en slaat maar beperkt aan, men probeert de media ervan te overtuigen dat al die superdunne modellen een slechte invloed hebben, men is duidelijk nog steeds zoekende naar de oorzaken van het ontwikkelen van een eetstoornis en naar behandelingswijzen die werkelijk genezend werken.
In die zin ben ik ondanks Yvon Jaspers en haar al te eenvoudige kijk op de zaak blij dat er aandacht voor de mensen die aan een eetstoornis lijden is, al is het in de vorm van een beetje sleutelgat kijken bij diverse patienten. Hopelijk komen in de volgende afdelingen ook mensen aan bod die ervan genezen zijn, er onderzoek naar hebben gedaan, enz.
dinsdag 20 juli 2010 om 09:40
quote:Hermes schreef op 20 juli 2010 @ 00:36:
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen.Misschien omdat ze door hun lage gewicht gevaar lopen?
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen.Misschien omdat ze door hun lage gewicht gevaar lopen?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
dinsdag 20 juli 2010 om 10:05
dinsdag 20 juli 2010 om 10:52
quote:tijgermeisje schreef op 20 juli 2010 @ 09:36:
Zo'n collega met totaal onbegrip geeft aan de kijker wel heel goed aan waar je als persoon met anorexia tegenaanloopt, het 'ga dan gewoon weer meer eten et voila, problem solved'
Hier heb je helemaal gelijk in.
Hoewel ik zelf dus anorexia heb, kan ik me wel voorstellen dat mensen er zo over denken. Mensen die verder niets met de ziekte te maken hebben, bedoel ik dan.
Maar frustrerend is het wel, als je zulke dingen te horen krijgt. En bij mij werkte het dus echt enórm averechts, zoals ik hier al eerder schreef.
Er wordt in dit topic gediscussieerd over wat een goede aanpak zou zijn voor anorexiapatiënten. Keer op keer komt naar voren dat er niet één aanpak is, omdat iedereen nu eenmaal anders is.
Toch denk ik dat er aan één voorwaarde voldaan MOET worden om te kunnen genezen, en dat is zelfrespect krijgen. Zolang je dat niet hebt, zul je nooit en te nimmer beter worden.
En dat maakt het nu juist zo moeilijk, want hoe kweek je iets in droge, dorre grond? Als je ondergewicht hebt, functioneert je lichaam niet goed. Het werkt zich te pletter om überhaupt in leven te blijven. Ga dan maar eens werken aan je psyche. Onmogelijk.
Daarom zijn sommige klinieken puur gericht op het aankomen. Eerst de basis gezond maken, en van daaruit zelfvertrouwen- en respect kweken. Zit wel iets in natuurlijk, maar het betekent dus wel dat je min of meer gedwongen moet worden om te eten, en dat werkt dus vaak weer niet.
't Is echt heel complex.
Ikzelf ben op eigen kracht aangekomen (wel met de handvatten die ik jaren geleden in therapie kreeg aangereikt hoor). Ik stond op een gegeven moment op een tweesprong: óf zo mager blijven en doodgaan, of gaan eten en kijken wat het leven me te bieden heeft. Ik heb voor het laatste gekozen, maar heb daarvoor wel mijn gevoel min of meer moeten uitschakelen. Puur op m'n verstand ben ik gaan eten en aankomen. Af en toe liet ik mijn gevoel weer toe, en ging het helemaal mis. Dan viel ik weer iets af.
Inmiddels gaat het zo goed, dat ik weer meedraai in de maatschappij. Nog niet op volle kracht, laten we zeggen op zestig procent. En langzaam maar zeker durf ik weer te gaan voelen, en ervaar ik dat het veel minder eng is dan ik altijd dacht; het leven.
Ik merk dat mensen veel positiever op me reageren, omdat ik zélf veel positiever ben. Ik zie in dat ik het al die jaren fout heb gezien, dat ik wél deug. Ik begin mezelf de moeite waard te vinden.
En pas nu merk ik, dat ik het aankomen ook echt kan accepteren. Ik doe het niet alleen meer op verstand, ik mag van mezelf ook voelen dat ik bezig ben terug te komen.
Dit gevoel gun ik iedere anorexiapatiënt. Maar ik kan het ze niet geven, ze moeten het zelf doen.
Zo'n collega met totaal onbegrip geeft aan de kijker wel heel goed aan waar je als persoon met anorexia tegenaanloopt, het 'ga dan gewoon weer meer eten et voila, problem solved'
Hier heb je helemaal gelijk in.
Hoewel ik zelf dus anorexia heb, kan ik me wel voorstellen dat mensen er zo over denken. Mensen die verder niets met de ziekte te maken hebben, bedoel ik dan.
Maar frustrerend is het wel, als je zulke dingen te horen krijgt. En bij mij werkte het dus echt enórm averechts, zoals ik hier al eerder schreef.
Er wordt in dit topic gediscussieerd over wat een goede aanpak zou zijn voor anorexiapatiënten. Keer op keer komt naar voren dat er niet één aanpak is, omdat iedereen nu eenmaal anders is.
Toch denk ik dat er aan één voorwaarde voldaan MOET worden om te kunnen genezen, en dat is zelfrespect krijgen. Zolang je dat niet hebt, zul je nooit en te nimmer beter worden.
En dat maakt het nu juist zo moeilijk, want hoe kweek je iets in droge, dorre grond? Als je ondergewicht hebt, functioneert je lichaam niet goed. Het werkt zich te pletter om überhaupt in leven te blijven. Ga dan maar eens werken aan je psyche. Onmogelijk.
Daarom zijn sommige klinieken puur gericht op het aankomen. Eerst de basis gezond maken, en van daaruit zelfvertrouwen- en respect kweken. Zit wel iets in natuurlijk, maar het betekent dus wel dat je min of meer gedwongen moet worden om te eten, en dat werkt dus vaak weer niet.
't Is echt heel complex.
Ikzelf ben op eigen kracht aangekomen (wel met de handvatten die ik jaren geleden in therapie kreeg aangereikt hoor). Ik stond op een gegeven moment op een tweesprong: óf zo mager blijven en doodgaan, of gaan eten en kijken wat het leven me te bieden heeft. Ik heb voor het laatste gekozen, maar heb daarvoor wel mijn gevoel min of meer moeten uitschakelen. Puur op m'n verstand ben ik gaan eten en aankomen. Af en toe liet ik mijn gevoel weer toe, en ging het helemaal mis. Dan viel ik weer iets af.
Inmiddels gaat het zo goed, dat ik weer meedraai in de maatschappij. Nog niet op volle kracht, laten we zeggen op zestig procent. En langzaam maar zeker durf ik weer te gaan voelen, en ervaar ik dat het veel minder eng is dan ik altijd dacht; het leven.
Ik merk dat mensen veel positiever op me reageren, omdat ik zélf veel positiever ben. Ik zie in dat ik het al die jaren fout heb gezien, dat ik wél deug. Ik begin mezelf de moeite waard te vinden.
En pas nu merk ik, dat ik het aankomen ook echt kan accepteren. Ik doe het niet alleen meer op verstand, ik mag van mezelf ook voelen dat ik bezig ben terug te komen.
Dit gevoel gun ik iedere anorexiapatiënt. Maar ik kan het ze niet geven, ze moeten het zelf doen.
You don't have to fit into the format
dinsdag 20 juli 2010 om 12:33
quote:noahtb schreef op 20 juli 2010 @ 02:05:
[...]
Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in.
In de belevingswereld van een patient gaat het echter zoals ik het beschreef.
Ik ben het eens met Hermes dat anorexia altijd voortkomt uit onderliggende problematiek en dat die problematiek hetgeen is dat aangepakt zou moeten worden om beter te kunnen worden.
Ik zag jou schrijven over de gevolgen voor het lichaam van stelselmatige ondervoeding.
Natuurlijk ken ik het tanden/slokdarmverhaal wel, vruchtbaarheidsproblemen en de maagproblemen maar kon er verder weinig over vinden.
Zou jij daar meer over kunnen vertellen?
Bontontkalking (een nieuwe heup op je 35e)
Hartritmestoornissen en hart en vaataandoeningen, verzwakking van de hartspier
problemen met hormonenhuishouden, niet alleen onvruchtbaarheid maar een ontregelde hormoonhuishouding kan je hele lijf ontregelen
problemen met weerstand en stofwisseling
versnelde veroudering
ik kan nog wel even doorgaan...
[...]
Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in.
In de belevingswereld van een patient gaat het echter zoals ik het beschreef.
Ik ben het eens met Hermes dat anorexia altijd voortkomt uit onderliggende problematiek en dat die problematiek hetgeen is dat aangepakt zou moeten worden om beter te kunnen worden.
Ik zag jou schrijven over de gevolgen voor het lichaam van stelselmatige ondervoeding.
Natuurlijk ken ik het tanden/slokdarmverhaal wel, vruchtbaarheidsproblemen en de maagproblemen maar kon er verder weinig over vinden.
Zou jij daar meer over kunnen vertellen?
Bontontkalking (een nieuwe heup op je 35e)
Hartritmestoornissen en hart en vaataandoeningen, verzwakking van de hartspier
problemen met hormonenhuishouden, niet alleen onvruchtbaarheid maar een ontregelde hormoonhuishouding kan je hele lijf ontregelen
problemen met weerstand en stofwisseling
versnelde veroudering
ik kan nog wel even doorgaan...
dinsdag 20 juli 2010 om 12:38
quote:sabrina73 schreef op 20 juli 2010 @ 07:33:
[...]
De ziekte biedt zeker wel veiligheid. De veiligheid van het niet hoeven voelen. Je leeft in een soort roes. Je hoeft je nergens druk om te maken behalve eten. Je bent onkwetsbaar geworden voor datgene waarvoor je de eetstoornis hebt ontwikkeld.
Ik denk dat jij de ziekte hebt, want dit is natuurlijk de grootste kolder die er is. Als je niks voelt wil dat niet zeggen dat je geen leed ondergaat. Natuurlijk voelt een ano wel wat, je voelt je constant kut. En onkwetsbaar? Natuurlijk niet, stel je hebt de eetstoornis ontwikkelt zoals dat meisje in de docu, haar moeder kreeg kanker, dat vond zij erg en ze ontwikkelde anorexia. De realiteit is dat de moeder nog steeds kanker heeft en dreigt dood te gaan, en dat dat meisje dat nog steeds erg vindt. Dankzij haar eetstoornis heeft het gezin er nu alleen nog maar een terminale patiënt bij.
@Liv (dacht ik): eten aanbieden is iets anders dan eten opdringen.
[...]
De ziekte biedt zeker wel veiligheid. De veiligheid van het niet hoeven voelen. Je leeft in een soort roes. Je hoeft je nergens druk om te maken behalve eten. Je bent onkwetsbaar geworden voor datgene waarvoor je de eetstoornis hebt ontwikkeld.
Ik denk dat jij de ziekte hebt, want dit is natuurlijk de grootste kolder die er is. Als je niks voelt wil dat niet zeggen dat je geen leed ondergaat. Natuurlijk voelt een ano wel wat, je voelt je constant kut. En onkwetsbaar? Natuurlijk niet, stel je hebt de eetstoornis ontwikkelt zoals dat meisje in de docu, haar moeder kreeg kanker, dat vond zij erg en ze ontwikkelde anorexia. De realiteit is dat de moeder nog steeds kanker heeft en dreigt dood te gaan, en dat dat meisje dat nog steeds erg vindt. Dankzij haar eetstoornis heeft het gezin er nu alleen nog maar een terminale patiënt bij.
@Liv (dacht ik): eten aanbieden is iets anders dan eten opdringen.
dinsdag 20 juli 2010 om 12:41
dinsdag 20 juli 2010 om 12:49
quote:Hermes schreef op 20 juli 2010 @ 00:36:
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?
Ik vind het helemaal niet vergezocht en ben het 100% met je eens! Ik zou willen dat er een dergelijke behandeling beschikbaar was geweest toen ik het zelf zo hard nodig had. Maar nee, ik kreeg alleen de "aankomen of straf" versie en dat hielp beslist niet.
Ik ben zeker niet voor de "harde aanpak" in ieder geval niet wanneer iemand heel ver heen is, dan ben je zo ver verwijderd van de realiteit dat je dat niet aankan, denk ik. Bij mij was dat in ieder geval wel zo, ik was letterlijk m'n hele verstand kwijt. De angst om te eten was zó enorm, ik draaide helemala door.
Maar ik kan me wel in de uitspraken van meds, dodo enz. een beetje vinden als het erop neerkomt dat je niet steeds maar aandacht blijft hebben voor de stoornis. Wat mij echt heeft geholpen is het echte leven. Daar draait het niet om je eetstoornis, daar draait het niet om je uiterlijk, ik ging inzien dat mensen dwars door uiterlijk heen prikken, dat het er eigenlijk niet zo toedoet. En dan valt de controle die je denkt te hebben weg, want wat voor controle heb je als het over iets is wat totaal onbenullig is? En dan voelt het haast kinderachtig om je zo vast te houden om zoiets onbelangrijks.
Overigens betekende van de eetproblemen af zijn niet dat ik van mijn werkelijke problemen af was. Ik weet niet of jij dit ook zo hebt ervaren, dodo, maar achter mijn eetproblematiek zat een hele scala aan irrationele gedachtengangen waar ik nu nog steeds hard aan moet werken.
Ik vind wel dat de stoornis een bepaalde "veiligheid" biedt, al is het een schijnveiligheid (en dat is het zeker, het is weglopen voor je problemen, weglopen voor je verantwoordelijkheden). Soms betrap ik mezelf er nu nog op, "als ik nou 3kg afval dan heb ik alles onder controle" en dan krijg ik echt een gevoel van rust, voordat ik mezelf een schop onder m'n kont geef en bedenk dat dat helemaal niks oplost en dat ik dan nog verder van huis ben!
Dodo echt supermooi geschreven!
Het is misschien vergezocht maar ik vraag me af waarom de behandeling van binge/compulsive eating niet bij anorexia wordt toegepast (in ieder geval niet bij ons in de kliniek). Ana's moeten aankomen. Toen ik de behandeling begon hoefde ik niet af te vallen. Nee, doel was om bewust te eten. Daarna gezond eten. Nog steeds ligt de nadruk op leren omgaan met de eetstoornis (wat zijn mijn valkuilen, hoe ga ik er mee om, wat is mijn terugvaloptie) en niet afvallen.
Mijn therapeuten zijn kei- en keihard en dat is wat ik nodig bleek te hebben. Moet wel zeggen dat ze precies weten waar de grens ligt en die is bij iedereen uit mijn groepje weer anders.
Ik vraag me af waarom bij de behandeling van anorexia niet zo zeer naar de achterliggende oorzaak (en dan bedoel ik niet het verleden) wordt gekeken maar puur is gericht op aankomen. Of zie ik het nu verkeerd?
Ik vind het helemaal niet vergezocht en ben het 100% met je eens! Ik zou willen dat er een dergelijke behandeling beschikbaar was geweest toen ik het zelf zo hard nodig had. Maar nee, ik kreeg alleen de "aankomen of straf" versie en dat hielp beslist niet.
Ik ben zeker niet voor de "harde aanpak" in ieder geval niet wanneer iemand heel ver heen is, dan ben je zo ver verwijderd van de realiteit dat je dat niet aankan, denk ik. Bij mij was dat in ieder geval wel zo, ik was letterlijk m'n hele verstand kwijt. De angst om te eten was zó enorm, ik draaide helemala door.
Maar ik kan me wel in de uitspraken van meds, dodo enz. een beetje vinden als het erop neerkomt dat je niet steeds maar aandacht blijft hebben voor de stoornis. Wat mij echt heeft geholpen is het echte leven. Daar draait het niet om je eetstoornis, daar draait het niet om je uiterlijk, ik ging inzien dat mensen dwars door uiterlijk heen prikken, dat het er eigenlijk niet zo toedoet. En dan valt de controle die je denkt te hebben weg, want wat voor controle heb je als het over iets is wat totaal onbenullig is? En dan voelt het haast kinderachtig om je zo vast te houden om zoiets onbelangrijks.
Overigens betekende van de eetproblemen af zijn niet dat ik van mijn werkelijke problemen af was. Ik weet niet of jij dit ook zo hebt ervaren, dodo, maar achter mijn eetproblematiek zat een hele scala aan irrationele gedachtengangen waar ik nu nog steeds hard aan moet werken.
Ik vind wel dat de stoornis een bepaalde "veiligheid" biedt, al is het een schijnveiligheid (en dat is het zeker, het is weglopen voor je problemen, weglopen voor je verantwoordelijkheden). Soms betrap ik mezelf er nu nog op, "als ik nou 3kg afval dan heb ik alles onder controle" en dan krijg ik echt een gevoel van rust, voordat ik mezelf een schop onder m'n kont geef en bedenk dat dat helemaal niks oplost en dat ik dan nog verder van huis ben!
dinsdag 20 juli 2010 om 12:55
quote:meds schreef op 20 juli 2010 @ 12:38:
Ik denk dat jij de ziekte hebt, want dit is natuurlijk de grootste kolder die er is. Als je niks voelt wil dat niet zeggen dat je geen leed ondergaat. Natuurlijk voelt een ano wel wat, je voelt je constant kut. En onkwetsbaar? Natuurlijk niet, stel je hebt de eetstoornis ontwikkelt zoals dat meisje in de docu, haar moeder kreeg kanker, dat vond zij erg en ze ontwikkelde anorexia. De realiteit is dat de moeder nog steeds kanker heeft en dreigt dood te gaan, en dat dat meisje dat nog steeds erg vindt. Dankzij haar eetstoornis heeft het gezin er nu alleen nog maar een terminale patiënt bij.
Ik kan me wel vinden in wat sabrina schrijft.
Natuurlijk voelt iemand met anorexia zich kut, maar die probeert daar controle over te krijgen door zich op (niet) eten te focussen. Dan hoef je niet te denken aan dat kutgevoel. Als je deze week alleen maar fruit eet, dan voel je je goed bedenk je dan misschien.
Wel of niet eten. Afvallen. Het is allemaal zo zwart/wit en daarom makkelijk om je te onttrekken aan het echte leven, aan echte gevoelens, aan je verantwoordelijkheden. Niet eten = goed. Wel eten = slecht. Aankomen/gelijk blijven = slecht. Afvallen = goed. In dit zwart/wit wereldje hoef je je niet kut te voelen, dan ga je gewoon niet eten (=goed) en afvallen (=goed). De rest sluit je maar buiten, komt er toch een stukje kutgevoel er doorheen, dan weet je wat je te doen staat: niet eten (=goed) en afvallen (=goed). Het is dan eigenlijk heel simpel.
Het draait echt om de controle. Controle houden over alles, niet hoeven voelen, je niet bezig hoeven houden met het echte leven, geen verantwoordelijkheden hoeven nemen. Je versimpelt het leven in goed en slecht. In het echte leven heb je niet altijd controle over wat er op je af komt en wat dat met je doet of je bent nog niet vaardig genoeg om daar goed mee om te gaan dus ga je je eigen regels bedenken. Je bedenkt dat niet eten goed is en wel eten slecht is. Zo kun je zelf de controle houden over hoe je je voelt, wat er ook gebeurt.
Ik denk dat jij de ziekte hebt, want dit is natuurlijk de grootste kolder die er is. Als je niks voelt wil dat niet zeggen dat je geen leed ondergaat. Natuurlijk voelt een ano wel wat, je voelt je constant kut. En onkwetsbaar? Natuurlijk niet, stel je hebt de eetstoornis ontwikkelt zoals dat meisje in de docu, haar moeder kreeg kanker, dat vond zij erg en ze ontwikkelde anorexia. De realiteit is dat de moeder nog steeds kanker heeft en dreigt dood te gaan, en dat dat meisje dat nog steeds erg vindt. Dankzij haar eetstoornis heeft het gezin er nu alleen nog maar een terminale patiënt bij.
Ik kan me wel vinden in wat sabrina schrijft.
Natuurlijk voelt iemand met anorexia zich kut, maar die probeert daar controle over te krijgen door zich op (niet) eten te focussen. Dan hoef je niet te denken aan dat kutgevoel. Als je deze week alleen maar fruit eet, dan voel je je goed bedenk je dan misschien.
Wel of niet eten. Afvallen. Het is allemaal zo zwart/wit en daarom makkelijk om je te onttrekken aan het echte leven, aan echte gevoelens, aan je verantwoordelijkheden. Niet eten = goed. Wel eten = slecht. Aankomen/gelijk blijven = slecht. Afvallen = goed. In dit zwart/wit wereldje hoef je je niet kut te voelen, dan ga je gewoon niet eten (=goed) en afvallen (=goed). De rest sluit je maar buiten, komt er toch een stukje kutgevoel er doorheen, dan weet je wat je te doen staat: niet eten (=goed) en afvallen (=goed). Het is dan eigenlijk heel simpel.
Het draait echt om de controle. Controle houden over alles, niet hoeven voelen, je niet bezig hoeven houden met het echte leven, geen verantwoordelijkheden hoeven nemen. Je versimpelt het leven in goed en slecht. In het echte leven heb je niet altijd controle over wat er op je af komt en wat dat met je doet of je bent nog niet vaardig genoeg om daar goed mee om te gaan dus ga je je eigen regels bedenken. Je bedenkt dat niet eten goed is en wel eten slecht is. Zo kun je zelf de controle houden over hoe je je voelt, wat er ook gebeurt.
dinsdag 20 juli 2010 om 12:56
Lotte, volgens mij gaat het helemaal goed komen met jou!!! Wat klink jij sterk in je postings, heel knap van je!
En verder eens met Meds. Het is een fictieve veiligheid waarin het slachtoffer ( patiënt vind ik een raar woord wanneer het gaat om een OCD/eetstoornis) een verkeerd programma van de hersenen volgt. Het enige waar je nog controle over hebt is het wel of niet eten van voedsel. That's it. En hoe langer je dit weigert, hoe sneller dwangvoeding om de hoek komt rollen, en dan blijkt ineens dat je dus totaal NUL controle hebt.
Ik denk idd dat het een van de meest complexe stoornissen is om te behandelen, het hele leven draait uiteindelijk om eten.
Vliegen kun je omzeilen, spinnen kun je uit te weg gaan, maar vroeg of laat MOET je eten
En verder eens met Meds. Het is een fictieve veiligheid waarin het slachtoffer ( patiënt vind ik een raar woord wanneer het gaat om een OCD/eetstoornis) een verkeerd programma van de hersenen volgt. Het enige waar je nog controle over hebt is het wel of niet eten van voedsel. That's it. En hoe langer je dit weigert, hoe sneller dwangvoeding om de hoek komt rollen, en dan blijkt ineens dat je dus totaal NUL controle hebt.
Ik denk idd dat het een van de meest complexe stoornissen is om te behandelen, het hele leven draait uiteindelijk om eten.
Vliegen kun je omzeilen, spinnen kun je uit te weg gaan, maar vroeg of laat MOET je eten
dinsdag 20 juli 2010 om 13:45
Lotte je bent al zo ontzettend ver gekomen. Echt goed!
Runner84 mooi verwoord
Over te zwaar of te licht: het opvallende vind ik dat het lichaam in beide gevallen 'in staking gaat'. Een anorexia patiënt menstueert niet meer. Veel bingers ook niet: te veel hormonen in het lijf. De schade aan gewrichten is er ook in beide gevallen. Net als de schade aan het hart en de spieren, meer vatbaar voor virussen, etc.
Ik ben een schrikbeeld voor de ana's en ik vind de ana's een schrikbeeld, maar soms lijkt het wel alsof we twee kanten van eenzelfde medaille zijn. Ik heb een eetstoornis omdat ik op de verkeerde manier controle wilde hebben en houden en dat uitte zich in eetbuien. Ana's eten juist niet en hebben zo weer controle.
Weet overigens niet of ik volgende week weer naar Yvon kijk...
Runner84 mooi verwoord
Over te zwaar of te licht: het opvallende vind ik dat het lichaam in beide gevallen 'in staking gaat'. Een anorexia patiënt menstueert niet meer. Veel bingers ook niet: te veel hormonen in het lijf. De schade aan gewrichten is er ook in beide gevallen. Net als de schade aan het hart en de spieren, meer vatbaar voor virussen, etc.
Ik ben een schrikbeeld voor de ana's en ik vind de ana's een schrikbeeld, maar soms lijkt het wel alsof we twee kanten van eenzelfde medaille zijn. Ik heb een eetstoornis omdat ik op de verkeerde manier controle wilde hebben en houden en dat uitte zich in eetbuien. Ana's eten juist niet en hebben zo weer controle.
Weet overigens niet of ik volgende week weer naar Yvon kijk...
dinsdag 20 juli 2010 om 14:16
quote:meds schreef op 20 juli 2010 @ 12:38:
[...]
Ik weet niet wat ik nu precies quote, maar meds ik ben het heel erg met je oneens. Ga maar eens een paar maanden niets eten. Dan merk je wel dat je gevoel minder wordt. Dat is gewoon een gegeven. Bovendien wordt al je aandacht opgeëist door eten. Waardoor je dat beetje energie wat je hebt niet aan grote levenszaken hoeft te besteden. De realiteit dringt met een veel te laag gewicht gewoon niet tot je door. Net als Binge eters hun gevoel doven door eetbuien.
[...]
Ik weet niet wat ik nu precies quote, maar meds ik ben het heel erg met je oneens. Ga maar eens een paar maanden niets eten. Dan merk je wel dat je gevoel minder wordt. Dat is gewoon een gegeven. Bovendien wordt al je aandacht opgeëist door eten. Waardoor je dat beetje energie wat je hebt niet aan grote levenszaken hoeft te besteden. De realiteit dringt met een veel te laag gewicht gewoon niet tot je door. Net als Binge eters hun gevoel doven door eetbuien.
