Entertainment alle pijlers

tv. programma: XXS

18-07-2010 20:32 331 berichten
Alle reacties Link kopieren
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”



Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Alle reacties Link kopieren
Ik begrijp het.

Kan me er zeker iets bij voorstellen.
You don't have to fit into the format
Ik heb de laatste 2 afleveringen gekeken....tsja....ik vond het wel herkenbaar. Ik vond het wel goed dat het niet zo ging van, "nu gaat het weer goed en ik pak mijn leven weer op en alles is beter". Iedereen zei toch wel, het gaat heel goed, maaarrrrr.....ik ben er nog niet.



Als ik de verhalen van het programma vergelijk met mijn eigen herstelproces was het punt waar deze mensen staan (behalve Fleur dan denk ik) toch echt maar het begin. Daarna volgden jaren en jaren van verder herstellen. Pff....



Bij Fleur heb ik het minste hoop moet ik zeggen. Ze heeft het zo zwaar met haar es, maar ze moet toch echt anders gaan knokken als ze ervan af wil denk ik.
Ik zal dit topic snel weer op gaan pikken.Door erg treurige omstandigheden is me dat niet gelukt.
quote:Kanga76 schreef op 30 augustus 2010 @ 18:28:

[...]





Misschien dat ze er inderdaad niet voor de volle 100% tegenin gaat, tegen vecht. Maar eerlijk gezegd kan ik mij dat heel goed voorstellen.



Ik heb AN en ik weet hoeveel strijd je moet leveren om hier tegenin te gaan. Het kost je je nachtrust, je gemoedsrust, je bent constant bang, in paniek, je denkt soms dat je knettergek wordt.



Ik weet ook wat het is om een moeder te hebben die terminaal ziek is. Hoe het is om te weten dat het alleen maar slechter zal gaan. Hoe je niet weet hoe je verder moet zonder je moeder, omdat ze zo ongelooflijk belangrijk voor je is. Hoe bang je bent voor het einde. Duurt het lang, zal het pijn doen, hoe gaat het gebeuren. Zal ik er bij zijn? Wordt het een gevecht, gaat ze rustig in haar slaap overlijden. Hoe ga ik ooit mijn leven weer oppakken als ze er niet meer is? Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik denk dat jullie wel een beeld krijgen. Enorme angst en onzekerheid.



Had ik dit tegelijkertijd om mijn 'bordje' gekregen, de ES en de ziekte/overlijden van mijn moeder, dan weet ik echt niet hoe ik dat ooit had moeten doorstaan. Ik had er dan wellicht ook wel het bijltje bij neergegooid.
Alle reacties Link kopieren
Dank je Geraldine.

Ik hoop dat het met jou wat beter gaat? Ik heb gelezen wat je hebt gezien. Heftig hoor. Kan je het een beetje van je afzetten of spookt het door je hoofd?
Kanga,graag gedaan meid!Dat is ook niet niets om je moeder

door een zwaare ziekte te verliezen.Met mij gaat het weer wat

beter.Het spookt nog wel tussendoor door mijn hoofd.Maar dat

lijkt me gewoon normaal.Ik praat erover.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven