Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
maandag 19 juli 2010 om 12:13
Ik heb het (nog) niet gezien. Maar heb ooit eerder een programma gezien over eetstoornissen, dat gepresenteerd werd door Yvon Jaspers, en toen vond ik haar echt vre-se-lijk. En als ik dan hier lees dat ze die patienten gaat helpen met het verstoppen van voedsel, gaan mijn nekharen helemaal overeind staan.
maandag 19 juli 2010 om 12:22
Lotte35, snap je verwarring richting post van DGS . Maar wat goed om te lezen welk effect het programma op je heeft. Echt respect voor wat je tot nu toe hebt bereikt. Alleen al het inzicht wat uit je post schemert, volgens mij kun je trots op jezelf zijn.
Verder eens met Meds. Niet per sé over wat ze in dit programma hadden moeten behandelen, wel over het normaliseren van de ziekte. Natuurlijk kun je met anorexia redelijk tot normaal functioneren, maar ik zou liever hebben dat een documentaire zich focust op de momenten waarop normaal functioneren niet meer kan en hoe het kan dat je eigen psyche je daartoe leidt. Niet als ramptoerisme, maar om inzicht te krijgen. Ik zat echt hoofdschuddend op de bank toen Ivon het meisje op ging halen uit het ziekenhuis en zei: 'ach, fijn toch om naar huis te gaan? Ja toch?'
Verder eens met Meds. Niet per sé over wat ze in dit programma hadden moeten behandelen, wel over het normaliseren van de ziekte. Natuurlijk kun je met anorexia redelijk tot normaal functioneren, maar ik zou liever hebben dat een documentaire zich focust op de momenten waarop normaal functioneren niet meer kan en hoe het kan dat je eigen psyche je daartoe leidt. Niet als ramptoerisme, maar om inzicht te krijgen. Ik zat echt hoofdschuddend op de bank toen Ivon het meisje op ging halen uit het ziekenhuis en zei: 'ach, fijn toch om naar huis te gaan? Ja toch?'
maandag 19 juli 2010 om 12:25
quote:vicodin schreef op 19 juli 2010 @ 12:13:
Ik heb het (nog) niet gezien. Maar heb ooit eerder een programma gezien over eetstoornissen, dat gepresenteerd werd door Yvon Jaspers, en toen vond ik haar echt vre-se-lijk. En als ik dan hier lees dat ze die patienten gaat helpen met het verstoppen van voedsel, gaan mijn nekharen helemaal overeind staan.Die van mij ook!
Ik heb het (nog) niet gezien. Maar heb ooit eerder een programma gezien over eetstoornissen, dat gepresenteerd werd door Yvon Jaspers, en toen vond ik haar echt vre-se-lijk. En als ik dan hier lees dat ze die patienten gaat helpen met het verstoppen van voedsel, gaan mijn nekharen helemaal overeind staan.Die van mij ook!
maandag 19 juli 2010 om 12:26
quote:Ann Liv schreef op 19 juli 2010 @ 12:22:
Lotte35, snap je verwarring richting post van DGS . Maar wat goed om te lezen welk effect het programma op je heeft. Echt respect voor wat je tot nu toe hebt bereikt. Alleen al het inzicht wat uit je post schemert, volgens mij kun je trots op jezelf zijn.
Verder eens met Meds. Niet per sé over wat ze in dit programma hadden moeten behandelen, wel over het normaliseren van de ziekte. Natuurlijk kun je met anorexia redelijk tot normaal functioneren, maar ik zou liever hebben dat een documentaire zich focust op de momenten waarop normaal functioneren niet meer kan en hoe het kan dat je eigen psyche je daartoe leidt. Niet als ramptoerisme, maar om inzicht te krijgen. Ik zat echt hoofdschuddend op de bank toen Ivon het meisje op ging halen uit het ziekenhuis en zei: 'ach, fijn toch om naar huis te gaan? Ja toch?' Ja, dat vond ik ook zo'n stomme opmerking. Ongelooflijk!
Lotte35, snap je verwarring richting post van DGS . Maar wat goed om te lezen welk effect het programma op je heeft. Echt respect voor wat je tot nu toe hebt bereikt. Alleen al het inzicht wat uit je post schemert, volgens mij kun je trots op jezelf zijn.
Verder eens met Meds. Niet per sé over wat ze in dit programma hadden moeten behandelen, wel over het normaliseren van de ziekte. Natuurlijk kun je met anorexia redelijk tot normaal functioneren, maar ik zou liever hebben dat een documentaire zich focust op de momenten waarop normaal functioneren niet meer kan en hoe het kan dat je eigen psyche je daartoe leidt. Niet als ramptoerisme, maar om inzicht te krijgen. Ik zat echt hoofdschuddend op de bank toen Ivon het meisje op ging halen uit het ziekenhuis en zei: 'ach, fijn toch om naar huis te gaan? Ja toch?' Ja, dat vond ik ook zo'n stomme opmerking. Ongelooflijk!
maandag 19 juli 2010 om 12:47
Lotte
Kennen jullie de docu's Vel over probleem 1 en 2? Die gingen over anorexia en hoe de behandeling opeens stopte als een bepaald gewicht werd bereikt.
Ik ken geen Nederlandse programma's over de schadelijke gevolgen en ben het met Meds eens: dat zou ook getoond moeten worden.
In het blad Miss Real stond een kort interview met alle 5 de hoofdpersonen. Dat teruglezend vond ik het opvallend dat net als in de serie het allemaal zo positief gebracht werd.
En lag het aan mij of was de moeder van dat meisje extreem berustend?
Kennen jullie de docu's Vel over probleem 1 en 2? Die gingen over anorexia en hoe de behandeling opeens stopte als een bepaald gewicht werd bereikt.
Ik ken geen Nederlandse programma's over de schadelijke gevolgen en ben het met Meds eens: dat zou ook getoond moeten worden.
In het blad Miss Real stond een kort interview met alle 5 de hoofdpersonen. Dat teruglezend vond ik het opvallend dat net als in de serie het allemaal zo positief gebracht werd.
En lag het aan mij of was de moeder van dat meisje extreem berustend?
maandag 19 juli 2010 om 13:00
maandag 19 juli 2010 om 13:47
Ik denk dat ano's helemaal niet bezig zijn met de negatieve gevolgen van hun ziekte. Ze zijn bezig met afvallen, de realisatie dat je er dood aan kan gaan en dat het zelfmoord op lange termijn is , is er gewoon niet.
Die meid van 25 wilde best een pilletje nemen om te genezen, maar de oorzaak aanpakken wil ze niet, dat was te pijnlijk
Die meid van 25 wilde best een pilletje nemen om te genezen, maar de oorzaak aanpakken wil ze niet, dat was te pijnlijk
maandag 19 juli 2010 om 14:05
quote:vicodin schreef op 19 juli 2010 @ 12:13:
Ik heb het (nog) niet gezien. Maar heb ooit eerder een programma gezien over eetstoornissen, dat gepresenteerd werd door Yvon Jaspers, en toen vond ik haar echt vre-se-lijk. En als ik dan hier lees dat ze die patienten gaat helpen met het verstoppen van voedsel, gaan mijn nekharen helemaal overeind staan.
Dit ja, gewoon vreselijk.
Ik denk dat ik niet meer ga kijken. Ik werd er sowieso al erg kwaad van. Mijn relatie met eten is volkomen tegenovergesteld aan die van de ano-patienten. Ik hou ontzettend van eten, ik eet als ik afleiding/troost wil, en ik kan me dus ook ontzettend ergeren aan dat geprik in zo'n boterham, dat gekauw alsof ze een drol in hun mond hebben. Tuurlijk, ik snap dat het een ziekte is, ik wil ook niemand voor het hoofd stoten, maar ik word er gewoon kwaad van. (Ook omdat iemand die ik heel goed ken een eetstoornis heeft gehad, en dat heeft me destijds heel veel pijn en verdriet gedaan)
En dan Yvon, walgelijk. Een beetje gezellig met ze meepraten, zodat die kinderen het gevoel krijgen dat het wel oke is wat ze doen. Wat is dat voor aanpak?! Helpen met het verstoppen van eten, dat eeuwige blije meegepraat. Bah.
Ik heb het (nog) niet gezien. Maar heb ooit eerder een programma gezien over eetstoornissen, dat gepresenteerd werd door Yvon Jaspers, en toen vond ik haar echt vre-se-lijk. En als ik dan hier lees dat ze die patienten gaat helpen met het verstoppen van voedsel, gaan mijn nekharen helemaal overeind staan.
Dit ja, gewoon vreselijk.
Ik denk dat ik niet meer ga kijken. Ik werd er sowieso al erg kwaad van. Mijn relatie met eten is volkomen tegenovergesteld aan die van de ano-patienten. Ik hou ontzettend van eten, ik eet als ik afleiding/troost wil, en ik kan me dus ook ontzettend ergeren aan dat geprik in zo'n boterham, dat gekauw alsof ze een drol in hun mond hebben. Tuurlijk, ik snap dat het een ziekte is, ik wil ook niemand voor het hoofd stoten, maar ik word er gewoon kwaad van. (Ook omdat iemand die ik heel goed ken een eetstoornis heeft gehad, en dat heeft me destijds heel veel pijn en verdriet gedaan)
En dan Yvon, walgelijk. Een beetje gezellig met ze meepraten, zodat die kinderen het gevoel krijgen dat het wel oke is wat ze doen. Wat is dat voor aanpak?! Helpen met het verstoppen van eten, dat eeuwige blije meegepraat. Bah.
maandag 19 juli 2010 om 14:28
quote:meds schreef op 19 juli 2010 @ 13:49:
Ik vraag me ook af of het helpt dat je als moeder je kind met ano behandelt als een kleuter. Waarom kan dat kind zelf haar brood niet maken. De hele familie hoeft toch niet mee te gaan in die dwang?
Ik ben het eens met je mening dat er veel meer in beeld gebracht mag worden wat voor schade de ziekte aanbrengt. Het wegmoffelen van koekjes en het zo fijn voor iemand vinden dat ze in het ziekenhuis is uitbehandeld en dus weer fijn naar huis mag vind ik tenenkrommend.
Maar waarom lotte niet zelf haar brood smeert... omdat ze het niet doet. Lotte is ontzettend ziek in haar hoofd. Moeders kwam inderdaad ook wat berustend over, maar die heeft ook door schade en schande geleerd. Haar dochter heeft de ziekte niet pas een paar maanden maar al jaren lang. Als ze haar dochter niet als een kleuter behandeld door op tijd haar brood te smeren, eet haar dochter gewoon weg níet. Sja, als moeder smeer je dan (na jaren er tegen vechten waarschijnlijk) gewoon haar brood en blijf je er bij tot je dochter is uitgegeten. Ondertussen hopend (en zoekend?) naar die ene oplossing die je dochter wel kan beter maken, want zelf zal het haar nooit maar dan ook nooit lukken
Ik vraag me ook af of het helpt dat je als moeder je kind met ano behandelt als een kleuter. Waarom kan dat kind zelf haar brood niet maken. De hele familie hoeft toch niet mee te gaan in die dwang?
Ik ben het eens met je mening dat er veel meer in beeld gebracht mag worden wat voor schade de ziekte aanbrengt. Het wegmoffelen van koekjes en het zo fijn voor iemand vinden dat ze in het ziekenhuis is uitbehandeld en dus weer fijn naar huis mag vind ik tenenkrommend.
Maar waarom lotte niet zelf haar brood smeert... omdat ze het niet doet. Lotte is ontzettend ziek in haar hoofd. Moeders kwam inderdaad ook wat berustend over, maar die heeft ook door schade en schande geleerd. Haar dochter heeft de ziekte niet pas een paar maanden maar al jaren lang. Als ze haar dochter niet als een kleuter behandeld door op tijd haar brood te smeren, eet haar dochter gewoon weg níet. Sja, als moeder smeer je dan (na jaren er tegen vechten waarschijnlijk) gewoon haar brood en blijf je er bij tot je dochter is uitgegeten. Ondertussen hopend (en zoekend?) naar die ene oplossing die je dochter wel kan beter maken, want zelf zal het haar nooit maar dan ook nooit lukken
maandag 19 juli 2010 om 15:13
maandag 19 juli 2010 om 16:49
Zit nu op mijn werk, dus heb niet alle reacties gelezen (alleen in grote lijnen).
Heb zelf ruim 6 jaar anorexia gehad en ben nu ruim 10 jaar genezen. Ja, echt genezen. Tel nooit meer calorieën en geniet echt van eten en van het leven.
Ga nooit meer op de weegschaal en voel me gelukkig in mijn gezonde lijf. Wonder boven wonder heeft mijn lijf geen blijvende schade opgelopen en heb ik 2 gezonde kinderen gebaard; dit had ook heel anders (af) kunnen lopen, dat realiseer ik me maar al te goed.
TENENKROMMEND vond ik het programma van gister. Ik gilde bijna tegen het scherm dat ze G%^$^% die fluwelen handschoentjes uit moesten doen en de patiënten niet als debielen moeten behandelen. Wat nou wegmoffelen van een koekje en brood voor je kind smeren, belachelijk!
De enige remedie bij mij (en bij andere patiënten) die ik heb gesproken is de keiharde waarheid. Niks zachte heelmeester, alleen stinkende wonden werken nog als je zover heen bent, niks medelij, dat vindt de patiënt heerlijk, dan kun je nog lekker verder afvallen. Woedend maakte het me gister. Mijn familie en vrienden hebben letterlijk tegen mij gezegd: ‘als je je wil doodhongeren moet je dat vooral doen; wij gaan geen toeschouwer zijn van jouw uitgestelde zelfmoord’ en daarbij woord bij daad gevoegd. Geen medelij, maar keiharde afzondering tot ik inzag waar ik mee bezig was in totale eenzaamheid. Ik weet het, het klinkt afschuwelijk hard en mijn ouders hebben het hier heel erg zwaar mee gehad, maar ik ben er van overtuigd dat dit het enige is wat werkt. De rest is alleen maar koren op de molen; soort verkapte hulp met afvallen.
Heb zelf ruim 6 jaar anorexia gehad en ben nu ruim 10 jaar genezen. Ja, echt genezen. Tel nooit meer calorieën en geniet echt van eten en van het leven.
Ga nooit meer op de weegschaal en voel me gelukkig in mijn gezonde lijf. Wonder boven wonder heeft mijn lijf geen blijvende schade opgelopen en heb ik 2 gezonde kinderen gebaard; dit had ook heel anders (af) kunnen lopen, dat realiseer ik me maar al te goed.
TENENKROMMEND vond ik het programma van gister. Ik gilde bijna tegen het scherm dat ze G%^$^% die fluwelen handschoentjes uit moesten doen en de patiënten niet als debielen moeten behandelen. Wat nou wegmoffelen van een koekje en brood voor je kind smeren, belachelijk!
De enige remedie bij mij (en bij andere patiënten) die ik heb gesproken is de keiharde waarheid. Niks zachte heelmeester, alleen stinkende wonden werken nog als je zover heen bent, niks medelij, dat vindt de patiënt heerlijk, dan kun je nog lekker verder afvallen. Woedend maakte het me gister. Mijn familie en vrienden hebben letterlijk tegen mij gezegd: ‘als je je wil doodhongeren moet je dat vooral doen; wij gaan geen toeschouwer zijn van jouw uitgestelde zelfmoord’ en daarbij woord bij daad gevoegd. Geen medelij, maar keiharde afzondering tot ik inzag waar ik mee bezig was in totale eenzaamheid. Ik weet het, het klinkt afschuwelijk hard en mijn ouders hebben het hier heel erg zwaar mee gehad, maar ik ben er van overtuigd dat dit het enige is wat werkt. De rest is alleen maar koren op de molen; soort verkapte hulp met afvallen.
Je zorgen maken, is de verkeerde kant op fantaseren.
maandag 19 juli 2010 om 17:23
Ik heb ook gekeken gisteren en vond het ook niks (heb zelf ervaring). Het idee van het programma vind ik wel leuk (een jaar lang die mensen volgen), maar het duurde zo kort. Ik denk dat je in een klein halfuurtje nooit veel diepgang gaat krijgen. Het ging van de één naar de ander en dan weer terug. Elke keer kleine stukjes terwijl een dergelijke problematiek enorm complex is. En dan elke keer er tussendoor "als je meer wilt zien ga naar de website". Zucht, ik wil niet naar de website, ik wil de boeiende, interessante belangrijke dingen in het programma zien!
Een eetstoornis is een zeer complexe problematiek om te behandelen. Als het zo simpel was dan bestond er al lang een effectieve behandeling, maar helaas. Zowel in Nederland als in het buitenland bestaat er nog geen behandeling waarvan men echt kan zeggen "dit is wat werkt". Dat heeft met zoveel zaken te maken, het lijkt bijna onmogelijk om één behandeling op alle patiënten succesvol toe te passen.
Uit mijn eigen ervaring moet ik zeggen dat het leven de beste behandeling is, maar dan moet je het wel zelf kunnen. Het heeft me helaas jaren van mijn leven gekost en er blijft een aardige restproblematiek achter (de problemen die geschuild gingen achter de eetproblemen), maar aan een kliniek heb ik echt geen helemaal niks gehad. Erg jammer.
Ik heb zelf ervaring met dezelfe kliniek als dat 14 jarige meisje. Bij mij ging het net zo: aankomen of we kunnen je niet helpen. Dit is wel al heel wat jaren geleden, mijn haren gingen overeind staan toen ik zag dat ze nog steeds zo werken daar. Ik kan me voorstellen dat aankomen een voorwaarde is, maar er moet veel en veel meer aandacht zijn voor de achterliggende problematiek. Het (niet) eten is alleen een symptoom van de echte problemen.
Pff...nouja...het zit me nogal hoog blijkbaar
Een eetstoornis is een zeer complexe problematiek om te behandelen. Als het zo simpel was dan bestond er al lang een effectieve behandeling, maar helaas. Zowel in Nederland als in het buitenland bestaat er nog geen behandeling waarvan men echt kan zeggen "dit is wat werkt". Dat heeft met zoveel zaken te maken, het lijkt bijna onmogelijk om één behandeling op alle patiënten succesvol toe te passen.
Uit mijn eigen ervaring moet ik zeggen dat het leven de beste behandeling is, maar dan moet je het wel zelf kunnen. Het heeft me helaas jaren van mijn leven gekost en er blijft een aardige restproblematiek achter (de problemen die geschuild gingen achter de eetproblemen), maar aan een kliniek heb ik echt geen helemaal niks gehad. Erg jammer.
Ik heb zelf ervaring met dezelfe kliniek als dat 14 jarige meisje. Bij mij ging het net zo: aankomen of we kunnen je niet helpen. Dit is wel al heel wat jaren geleden, mijn haren gingen overeind staan toen ik zag dat ze nog steeds zo werken daar. Ik kan me voorstellen dat aankomen een voorwaarde is, maar er moet veel en veel meer aandacht zijn voor de achterliggende problematiek. Het (niet) eten is alleen een symptoom van de echte problemen.
Pff...nouja...het zit me nogal hoog blijkbaar
