Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
maandag 19 juli 2010 om 17:27
maandag 19 juli 2010 om 17:32
[quote]Merelin schreef op 19 juli 2010 @ 17:23:
Dodo, hartstikke fijn dat jou dat zo goed geholpen heeft, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat voor iedereen geldt.[/quote
Dat beweer ik ook niet. Ik durf wel te beweren dat alle (ex)patienten waar ik nu nog contact mee heb, alleen baat hebben gehad bij de keiharde aanpak. Echt, fluwelen handschoenen daar was ik dol op, medelijden en gewoon doorgaan met afvallen, heerlijk.
Dodo, hartstikke fijn dat jou dat zo goed geholpen heeft, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat voor iedereen geldt.[/quote
Dat beweer ik ook niet. Ik durf wel te beweren dat alle (ex)patienten waar ik nu nog contact mee heb, alleen baat hebben gehad bij de keiharde aanpak. Echt, fluwelen handschoenen daar was ik dol op, medelijden en gewoon doorgaan met afvallen, heerlijk.
Je zorgen maken, is de verkeerde kant op fantaseren.
maandag 19 juli 2010 om 17:34
quote:dodo75 schreef op 19 juli 2010 @ 17:32:
[quote]Merelin schreef op 19 juli 2010 @ 17:23:
Dodo, hartstikke fijn dat jou dat zo goed geholpen heeft, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat voor iedereen geldt.[/quote
Dat beweer ik ook niet. Ik durf wel te beweren dat alle (ex)patienten waar ik nu nog contact mee heb, alleen baat hebben gehad bij de keiharde aanpak. Echt, fluwelen handschoenen daar was ik dol op, medelijden en gewoon doorgaan met afvallen, heerlijk.Tussen 'je hongert jezelf maar dood, maar val ons er niet mee lastig' of ' aaaaah wat ben je zielig, als je niet kunt eten, gewoon niet doen hoor', zit een wereld van verschil.
[quote]Merelin schreef op 19 juli 2010 @ 17:23:
Dodo, hartstikke fijn dat jou dat zo goed geholpen heeft, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat voor iedereen geldt.[/quote
Dat beweer ik ook niet. Ik durf wel te beweren dat alle (ex)patienten waar ik nu nog contact mee heb, alleen baat hebben gehad bij de keiharde aanpak. Echt, fluwelen handschoenen daar was ik dol op, medelijden en gewoon doorgaan met afvallen, heerlijk.Tussen 'je hongert jezelf maar dood, maar val ons er niet mee lastig' of ' aaaaah wat ben je zielig, als je niet kunt eten, gewoon niet doen hoor', zit een wereld van verschil.
maandag 19 juli 2010 om 17:37
Bij Yvon Jaspers krijg ik altijd het gevoel alsof zij zelf nog een puber is. Zo komt ze over. En als jij, als presentatrice, eten gaat verstoppen voor de patienten, ben je blijkbaar niet goed ingelicht over wat je werkt inhoudt.
Weet iemand wat die andere documantaire was met Yvon Jaspers? Misschien was het vel over probleem, waarbij ze na die docu in de studio zaten met de patienten. Dat was ook verschrikkelijk slecht gedaan.
Weet iemand wat die andere documantaire was met Yvon Jaspers? Misschien was het vel over probleem, waarbij ze na die docu in de studio zaten met de patienten. Dat was ook verschrikkelijk slecht gedaan.
maandag 19 juli 2010 om 17:38
quote:Merelin schreef op 19 juli 2010 @ 17:34:
[...]
Tussen 'je hongert jezelf maar dood, maar val ons er niet mee lastig' of ' aaaaah wat ben je zielig, als je niet kunt eten, gewoon niet doen hoor', zit een wereld van verschil.Niet als je echt heel ver heen bent. Ik stond (net als sommige andere patiënten) op het randje van de dood en ik zou er echt niet meer zijn als mensen niet bikkelhard tegen mij zouden zijn geweest, en daar ben ik ze nog eeuwig dankbaar voor.
[...]
Tussen 'je hongert jezelf maar dood, maar val ons er niet mee lastig' of ' aaaaah wat ben je zielig, als je niet kunt eten, gewoon niet doen hoor', zit een wereld van verschil.Niet als je echt heel ver heen bent. Ik stond (net als sommige andere patiënten) op het randje van de dood en ik zou er echt niet meer zijn als mensen niet bikkelhard tegen mij zouden zijn geweest, en daar ben ik ze nog eeuwig dankbaar voor.
Je zorgen maken, is de verkeerde kant op fantaseren.
maandag 19 juli 2010 om 17:40
quote:dodo75 schreef op 19 juli 2010 @ 17:38:
[...]
Niet als je echt heel ver heen bent. Ik stond (net als sommige andere patiënten) op het randje van de dood en ik zou er echt niet meer zijn als mensen niet bikkelhard tegen mij zouden zijn geweest, en daar ben ik ze nog eeuwig dankbaar voor.
Dat geldt voor jou. Voor iemand anders helpt een andere aanpak beter.
Niet voor niks sterven er jaarlijks mensen aan anorexia. Als die harde aanpak altijd hielp, stierf niemand meer.
Je moet per individu bekijken wat het best is.
Ben wel blij voor je dat het nu zo goed gaat
[...]
Niet als je echt heel ver heen bent. Ik stond (net als sommige andere patiënten) op het randje van de dood en ik zou er echt niet meer zijn als mensen niet bikkelhard tegen mij zouden zijn geweest, en daar ben ik ze nog eeuwig dankbaar voor.
Dat geldt voor jou. Voor iemand anders helpt een andere aanpak beter.
Niet voor niks sterven er jaarlijks mensen aan anorexia. Als die harde aanpak altijd hielp, stierf niemand meer.
Je moet per individu bekijken wat het best is.
Ben wel blij voor je dat het nu zo goed gaat
maandag 19 juli 2010 om 17:47
quote:Merelin schreef op 19 juli 2010 @ 17:40:
[...]
Dat geldt voor jou. Voor iemand anders helpt een andere aanpak beter.
Niet voor niks sterven er jaarlijks mensen aan anorexia. Als die harde aanpak altijd hielp, stierf niemand meer.
Je moet per individu bekijken wat het best is.
Ben wel blij voor je dat het nu zo goed gaat
Volgens mij gaan we het niet eens worden, want ik denk echt dat veel mensen die eraan sterven de mensen zijn die 'gepamperd' (schrijf je dat zo) worden. Geloof me, ik heb een aantal begrafenissen meegemaakt, dus ik ken ze niet alleen van verhalen. Maar je hebt gelijk, ik ken natuurlijk (thank god) niet alle patiënten, en de 1 is de ander niet. Het is en blijft een heel complexe ziekte.
Dank je wel, ik ben ook heel blij dat het goed gaat !
[...]
Dat geldt voor jou. Voor iemand anders helpt een andere aanpak beter.
Niet voor niks sterven er jaarlijks mensen aan anorexia. Als die harde aanpak altijd hielp, stierf niemand meer.
Je moet per individu bekijken wat het best is.
Ben wel blij voor je dat het nu zo goed gaat
Volgens mij gaan we het niet eens worden, want ik denk echt dat veel mensen die eraan sterven de mensen zijn die 'gepamperd' (schrijf je dat zo) worden. Geloof me, ik heb een aantal begrafenissen meegemaakt, dus ik ken ze niet alleen van verhalen. Maar je hebt gelijk, ik ken natuurlijk (thank god) niet alle patiënten, en de 1 is de ander niet. Het is en blijft een heel complexe ziekte.
Dank je wel, ik ben ook heel blij dat het goed gaat !
Je zorgen maken, is de verkeerde kant op fantaseren.
maandag 19 juli 2010 om 18:33
quote:dodo75 schreef op 19 juli 2010 @ 16:49:
Zit nu op mijn werk, dus heb niet alle reacties gelezen (alleen in grote lijnen).
De enige remedie bij mij (en bij andere patiënten) die ik heb gesproken is de keiharde waarheid. Niks zachte heelmeester, alleen stinkende wonden werken nog als je zover heen bent, niks medelij, dat vindt de patiënt heerlijk, dan kun je nog lekker verder afvallen. Woedend maakte het me gister. Mijn familie en vrienden hebben letterlijk tegen mij gezegd: ‘als je je wil doodhongeren moet je dat vooral doen; wij gaan geen toeschouwer zijn van jouw uitgestelde zelfmoord’ en daarbij woord bij daad gevoegd. Geen medelij, maar keiharde afzondering tot ik inzag waar ik mee bezig was in totale eenzaamheid. Ik weet het, het klinkt afschuwelijk hard en mijn ouders hebben het hier heel erg zwaar mee gehad, maar ik ben er van overtuigd dat dit het enige is wat werkt. De rest is alleen maar koren op de molen; soort verkapte hulp met afvallen.
Dodo, ik vind het echt geweldig voor je dat je van je anorexia afgekomen bent! Erg motiverend om te horen dat je er dus wel degelijk helemaal van kunt genezen.
Duidelijk verhaal schrijf je, en in jouw geval heeft de harde aanpak dus heel goed gewerkt. Ik kan me ook voorstellen dat het bij veel meer mensen zou kunnen werken, aangezien ik een paar meiden met anorexia ken, die echt wel ziek zijn, maar de aandacht die ze krijgen ook wel weer fantastisch vinden.....
Toch is het bij mij volledig anders gegaan dan bij jou. Ik ben nog niet helemaal van de anorexia af, maar wel zéér goed op weg.
Jij stelt dat niet medelijden, maar keiharde afzondering het enige is dat werkt. Ik kan je met honderd procent zekerheid zeggen, dat als ze deze methode op mij hadden toegepast, ik al een hele tijd tussen zes planken had gelegen.
Want totale afzondering was juist wat ik wilde, in de tijd dat ik diep in de eetstoornis zat. Ik ging me steeds meer terugtrekken in huis, sprak minder af met vriendinnen. Als ik dan tóch afsprak, belde ik op het laatste moment af met een smoes. Op een gegeven moment zat ik vrijwel altijd alleen, en....... ik vond het héérlijk. Niemand die tegen me zat te zeiken dat ik moest eten, niemand die het zag dat ik lekker toch alleen maar magere yoghurt nam als ontbijt, lunch én diner. Ik vond het allemaal best. Ik besefte wel dat ik best dood kon gaan aan dit alles, maar dat interesseerde me eigenlijk geen ene duvel.
Nu, jaren later, ben ik zó gelukkig dat de mensen om me heen het er niet bij lieten zitten. Ze bléven me bellen, al nam ik acht van de tien keer niet op. Vriendinnen kwamen soms zomaar langs. Wat baalde ik daarvan, ze schopten mijn hele schema in de war. Als ze er dan waren, vroegen ze hoe het met me ging. Ze toonden interesse, waren lief voor me. Dat is toch iets anders dan medelijden. Of ik wilde of niet, ik móest wel toegeven dat ze om me gaven......
Ik kan hier nog wel een uur doorschrijven over wat ze allemaal voor me gedaan hebben in die tijd. Dat ga ik niet doen hoor, schrik niet. Maar waar het op neerkomt, is dat ze me nóóit alleen hebben gelaten. Ze hebben me gedwongen onder de mensen te blijven, en hebben me keer op keer gezegd dat ik het waard was om er te zijn.
Totale eenzaamheid zou zeker mijn dood zijn geworden.
Medelijden wilde ik niet, en kreeg ik ook niet.
Liefde en begrip wel. En dat heeft mij gered.
Zit nu op mijn werk, dus heb niet alle reacties gelezen (alleen in grote lijnen).
De enige remedie bij mij (en bij andere patiënten) die ik heb gesproken is de keiharde waarheid. Niks zachte heelmeester, alleen stinkende wonden werken nog als je zover heen bent, niks medelij, dat vindt de patiënt heerlijk, dan kun je nog lekker verder afvallen. Woedend maakte het me gister. Mijn familie en vrienden hebben letterlijk tegen mij gezegd: ‘als je je wil doodhongeren moet je dat vooral doen; wij gaan geen toeschouwer zijn van jouw uitgestelde zelfmoord’ en daarbij woord bij daad gevoegd. Geen medelij, maar keiharde afzondering tot ik inzag waar ik mee bezig was in totale eenzaamheid. Ik weet het, het klinkt afschuwelijk hard en mijn ouders hebben het hier heel erg zwaar mee gehad, maar ik ben er van overtuigd dat dit het enige is wat werkt. De rest is alleen maar koren op de molen; soort verkapte hulp met afvallen.
Dodo, ik vind het echt geweldig voor je dat je van je anorexia afgekomen bent! Erg motiverend om te horen dat je er dus wel degelijk helemaal van kunt genezen.
Duidelijk verhaal schrijf je, en in jouw geval heeft de harde aanpak dus heel goed gewerkt. Ik kan me ook voorstellen dat het bij veel meer mensen zou kunnen werken, aangezien ik een paar meiden met anorexia ken, die echt wel ziek zijn, maar de aandacht die ze krijgen ook wel weer fantastisch vinden.....
Toch is het bij mij volledig anders gegaan dan bij jou. Ik ben nog niet helemaal van de anorexia af, maar wel zéér goed op weg.
Jij stelt dat niet medelijden, maar keiharde afzondering het enige is dat werkt. Ik kan je met honderd procent zekerheid zeggen, dat als ze deze methode op mij hadden toegepast, ik al een hele tijd tussen zes planken had gelegen.
Want totale afzondering was juist wat ik wilde, in de tijd dat ik diep in de eetstoornis zat. Ik ging me steeds meer terugtrekken in huis, sprak minder af met vriendinnen. Als ik dan tóch afsprak, belde ik op het laatste moment af met een smoes. Op een gegeven moment zat ik vrijwel altijd alleen, en....... ik vond het héérlijk. Niemand die tegen me zat te zeiken dat ik moest eten, niemand die het zag dat ik lekker toch alleen maar magere yoghurt nam als ontbijt, lunch én diner. Ik vond het allemaal best. Ik besefte wel dat ik best dood kon gaan aan dit alles, maar dat interesseerde me eigenlijk geen ene duvel.
Nu, jaren later, ben ik zó gelukkig dat de mensen om me heen het er niet bij lieten zitten. Ze bléven me bellen, al nam ik acht van de tien keer niet op. Vriendinnen kwamen soms zomaar langs. Wat baalde ik daarvan, ze schopten mijn hele schema in de war. Als ze er dan waren, vroegen ze hoe het met me ging. Ze toonden interesse, waren lief voor me. Dat is toch iets anders dan medelijden. Of ik wilde of niet, ik móest wel toegeven dat ze om me gaven......
Ik kan hier nog wel een uur doorschrijven over wat ze allemaal voor me gedaan hebben in die tijd. Dat ga ik niet doen hoor, schrik niet. Maar waar het op neerkomt, is dat ze me nóóit alleen hebben gelaten. Ze hebben me gedwongen onder de mensen te blijven, en hebben me keer op keer gezegd dat ik het waard was om er te zijn.
Totale eenzaamheid zou zeker mijn dood zijn geworden.
Medelijden wilde ik niet, en kreeg ik ook niet.
Liefde en begrip wel. En dat heeft mij gered.
You don't have to fit into the format
maandag 19 juli 2010 om 18:44
Om te genezen van anorexia zul je als patiënt een hele goede motivatie moeten hebben. Zolang een patiënt de veiligheid van de ziekte nodig heeft en de wijde wereld niet in durft is de kans op genezing klein. Van de andere kant is motivatie maar een van de variabelen. Als iemand gemotiveerd is wil dat nog niet zeggen dat hij/zij beter wordt. Er is veel doorzettingsvermogen en discipline voor nodig. Sommigen kunnen het alleen. Anderen hebben daarvoor steun nodig van hulpverleners of anderszins. Ik denk daarom niet dat er een behandeling is voor alle patiënten.
Er zijn trouwens veel onderzoeken gedaan naar het behandelen van anorexia, maar ook die wijzen volgens mij uit dat DE behandeling nog niet bestaat. En men weet ook nog niet precies wat de oorzaken zijn. Dit is een beetje vaag, maar ik heb deze kennis nu eenmaal niet helemaal paraat.
Er zijn trouwens veel onderzoeken gedaan naar het behandelen van anorexia, maar ook die wijzen volgens mij uit dat DE behandeling nog niet bestaat. En men weet ook nog niet precies wat de oorzaken zijn. Dit is een beetje vaag, maar ik heb deze kennis nu eenmaal niet helemaal paraat.
maandag 19 juli 2010 om 19:46
quote:dodo75 schreef op 19 juli 2010 @ 17:47:
[...]
Volgens mij gaan we het niet eens worden, want ik denk echt dat veel mensen die eraan sterven de mensen zijn die 'gepamperd' (schrijf je dat zo) worden. Geloof me, ik heb een aantal begrafenissen meegemaakt, dus ik ken ze niet alleen van verhalen. Maar je hebt gelijk, ik ken natuurlijk (thank god) niet alle patiënten, en de 1 is de ander niet. Het is en blijft een heel complexe ziekte.
Dank je wel, ik ben ook heel blij dat het goed gaat !
Ik denk ook niet dat we het eens worden. Als de harde aanpak in het algemeen zou helpen was er bijna geen anorexia meer, want dan zou iedereen bijna genezen. Ik denk dat je naar de persoon moet kijken. Medelijden wil denk ik niemand. Maar medeleven wel, iemand die zijn best doet om je te begrijpen, je niet laat vallen.
Er bestaat in mijn ogen niet één manier.
[...]
Volgens mij gaan we het niet eens worden, want ik denk echt dat veel mensen die eraan sterven de mensen zijn die 'gepamperd' (schrijf je dat zo) worden. Geloof me, ik heb een aantal begrafenissen meegemaakt, dus ik ken ze niet alleen van verhalen. Maar je hebt gelijk, ik ken natuurlijk (thank god) niet alle patiënten, en de 1 is de ander niet. Het is en blijft een heel complexe ziekte.
Dank je wel, ik ben ook heel blij dat het goed gaat !
Ik denk ook niet dat we het eens worden. Als de harde aanpak in het algemeen zou helpen was er bijna geen anorexia meer, want dan zou iedereen bijna genezen. Ik denk dat je naar de persoon moet kijken. Medelijden wil denk ik niemand. Maar medeleven wel, iemand die zijn best doet om je te begrijpen, je niet laat vallen.
Er bestaat in mijn ogen niet één manier.
maandag 19 juli 2010 om 20:38
quote:Lotte35 schreef op 19 juli 2010 @ 18:33:
[...]
Dodo, ik vind het echt geweldig voor je dat je van je anorexia afgekomen bent! Erg motiverend om te horen dat je er dus wel degelijk helemaal van kunt genezen.
Duidelijk verhaal schrijf je, en in jouw geval heeft de harde aanpak dus heel goed gewerkt. Ik kan me ook voorstellen dat het bij veel meer mensen zou kunnen werken, aangezien ik een paar meiden met anorexia ken, die echt wel ziek zijn, maar de aandacht die ze krijgen ook wel weer fantastisch vinden.....
Toch is het bij mij volledig anders gegaan dan bij jou. Ik ben nog niet helemaal van de anorexia af, maar wel zéér goed op weg.
Jij stelt dat niet medelijden, maar keiharde afzondering het enige is dat werkt. Ik kan je met honderd procent zekerheid zeggen, dat als ze deze methode op mij hadden toegepast, ik al een hele tijd tussen zes planken had gelegen.
Want totale afzondering was juist wat ik wilde, in de tijd dat ik diep in de eetstoornis zat. Ik ging me steeds meer terugtrekken in huis, sprak minder af met vriendinnen. Als ik dan tóch afsprak, belde ik op het laatste moment af met een smoes. Op een gegeven moment zat ik vrijwel altijd alleen, en....... ik vond het héérlijk. Niemand die tegen me zat te zeiken dat ik moest eten, niemand die het zag dat ik lekker toch alleen maar magere yoghurt nam als ontbijt, lunch én diner. Ik vond het allemaal best. Ik besefte wel dat ik best dood kon gaan aan dit alles, maar dat interesseerde me eigenlijk geen ene duvel.
Nu, jaren later, ben ik zó gelukkig dat de mensen om me heen het er niet bij lieten zitten. Ze bléven me bellen, al nam ik acht van de tien keer niet op. Vriendinnen kwamen soms zomaar langs. Wat baalde ik daarvan, ze schopten mijn hele schema in de war. Als ze er dan waren, vroegen ze hoe het met me ging. Ze toonden interesse, waren lief voor me. Dat is toch iets anders dan medelijden. Of ik wilde of niet, ik móest wel toegeven dat ze om me gaven......
Ik kan hier nog wel een uur doorschrijven over wat ze allemaal voor me gedaan hebben in die tijd. Dat ga ik niet doen hoor, schrik niet. Maar waar het op neerkomt, is dat ze me nóóit alleen hebben gelaten. Ze hebben me gedwongen onder de mensen te blijven, en hebben me keer op keer gezegd dat ik het waard was om er te zijn.
Totale eenzaamheid zou zeker mijn dood zijn geworden.
Medelijden wilde ik niet, en kreeg ik ook niet.
Liefde en begrip wel. En dat heeft mij gered.Misschien ben ik ook wel iets te stellig. Fijn dat liefde en begrip voor jou wel werkt. De ziekte maakte mij heel manipulatief, terwijl ik dat van nature absoluut niet ben, en daar moest hard tegenin worden gegaan, maar niet iedereen is hierin hetzelfde (gelukkig). Ik herken veel in je verhaal en hoop oprecht dat je er helemaal uitkomt; ik ben intens gelukkig met mijn leven en kinderen en gun iedereen een leven waarin liefde centraal staan ipv eten (of juist niet eten). Klinkt misschien geitenwollensokkerig, maar door alles wat ik heb doorgemaakt ben ik nog meer dankbaar voor alles wat ik voor elkaar gebokst heb; het is echt de moeite waard, echt.
[...]
Dodo, ik vind het echt geweldig voor je dat je van je anorexia afgekomen bent! Erg motiverend om te horen dat je er dus wel degelijk helemaal van kunt genezen.
Duidelijk verhaal schrijf je, en in jouw geval heeft de harde aanpak dus heel goed gewerkt. Ik kan me ook voorstellen dat het bij veel meer mensen zou kunnen werken, aangezien ik een paar meiden met anorexia ken, die echt wel ziek zijn, maar de aandacht die ze krijgen ook wel weer fantastisch vinden.....
Toch is het bij mij volledig anders gegaan dan bij jou. Ik ben nog niet helemaal van de anorexia af, maar wel zéér goed op weg.
Jij stelt dat niet medelijden, maar keiharde afzondering het enige is dat werkt. Ik kan je met honderd procent zekerheid zeggen, dat als ze deze methode op mij hadden toegepast, ik al een hele tijd tussen zes planken had gelegen.
Want totale afzondering was juist wat ik wilde, in de tijd dat ik diep in de eetstoornis zat. Ik ging me steeds meer terugtrekken in huis, sprak minder af met vriendinnen. Als ik dan tóch afsprak, belde ik op het laatste moment af met een smoes. Op een gegeven moment zat ik vrijwel altijd alleen, en....... ik vond het héérlijk. Niemand die tegen me zat te zeiken dat ik moest eten, niemand die het zag dat ik lekker toch alleen maar magere yoghurt nam als ontbijt, lunch én diner. Ik vond het allemaal best. Ik besefte wel dat ik best dood kon gaan aan dit alles, maar dat interesseerde me eigenlijk geen ene duvel.
Nu, jaren later, ben ik zó gelukkig dat de mensen om me heen het er niet bij lieten zitten. Ze bléven me bellen, al nam ik acht van de tien keer niet op. Vriendinnen kwamen soms zomaar langs. Wat baalde ik daarvan, ze schopten mijn hele schema in de war. Als ze er dan waren, vroegen ze hoe het met me ging. Ze toonden interesse, waren lief voor me. Dat is toch iets anders dan medelijden. Of ik wilde of niet, ik móest wel toegeven dat ze om me gaven......
Ik kan hier nog wel een uur doorschrijven over wat ze allemaal voor me gedaan hebben in die tijd. Dat ga ik niet doen hoor, schrik niet. Maar waar het op neerkomt, is dat ze me nóóit alleen hebben gelaten. Ze hebben me gedwongen onder de mensen te blijven, en hebben me keer op keer gezegd dat ik het waard was om er te zijn.
Totale eenzaamheid zou zeker mijn dood zijn geworden.
Medelijden wilde ik niet, en kreeg ik ook niet.
Liefde en begrip wel. En dat heeft mij gered.Misschien ben ik ook wel iets te stellig. Fijn dat liefde en begrip voor jou wel werkt. De ziekte maakte mij heel manipulatief, terwijl ik dat van nature absoluut niet ben, en daar moest hard tegenin worden gegaan, maar niet iedereen is hierin hetzelfde (gelukkig). Ik herken veel in je verhaal en hoop oprecht dat je er helemaal uitkomt; ik ben intens gelukkig met mijn leven en kinderen en gun iedereen een leven waarin liefde centraal staan ipv eten (of juist niet eten). Klinkt misschien geitenwollensokkerig, maar door alles wat ik heb doorgemaakt ben ik nog meer dankbaar voor alles wat ik voor elkaar gebokst heb; het is echt de moeite waard, echt.
Je zorgen maken, is de verkeerde kant op fantaseren.
maandag 19 juli 2010 om 21:39
Ik heb net online de docu bekeken. Moet even terug komen op dat stukje dat Yvon Jaspers dat stuk eten verstopte. Die collega vind ik echt een achterlijke gladiool, en ik begrijp YJ dan nog wel redelijk eigenlijk, aangezien die collega gewoon zat te treiteren.
Verder vind ik het, zoals verwacht, niet echt een denderende docu. De hele titel van het programma staat mij eigenlijk al tegen. Dit schetst weer het beeld dat alleen magere mensen anorexia kunnen hebben. Terwijl dat als je bijvoorbeeld aan het beter worden bent, en een hoger/normaal gewicht hebt bereikt, je nog steeds ziek kan zijn. Anorexia zit in je hoofd.
Verder vind ik het, zoals verwacht, niet echt een denderende docu. De hele titel van het programma staat mij eigenlijk al tegen. Dit schetst weer het beeld dat alleen magere mensen anorexia kunnen hebben. Terwijl dat als je bijvoorbeeld aan het beter worden bent, en een hoger/normaal gewicht hebt bereikt, je nog steeds ziek kan zijn. Anorexia zit in je hoofd.
vicodin wijzigde dit bericht op 19-07-2010 21:42
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
% gewijzigd
maandag 19 juli 2010 om 21:44
Ik kan me volledig vinden in de dingen die Dodo zegt. Ik ben er van overtuigd dat op het moment dat je iemand met een OCD/eetstoornis gaat "pamperen" je feitelijk ruimte creeert voor een stoornis, je geeft het een naam en gaat je er aan aanpassen.
Ik ben heel blij dat ik het zelf niet heb meegemaakt, en ik kan en wil er ook niet over oordelen maar ik begrijp wel wat Meds en Dodo zeggen, zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
en dat dit niet voor iedereen geld, daar kan ik ook inkomen, maar de manier hoe sommige dingen worden 'verzacht' en bedekt worden met de mantel der liefde werken volgens mij echt averechts.
Ik ben heel blij dat ik het zelf niet heb meegemaakt, en ik kan en wil er ook niet over oordelen maar ik begrijp wel wat Meds en Dodo zeggen, zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
en dat dit niet voor iedereen geld, daar kan ik ook inkomen, maar de manier hoe sommige dingen worden 'verzacht' en bedekt worden met de mantel der liefde werken volgens mij echt averechts.
maandag 19 juli 2010 om 21:57
quote:dodo75 schreef op 19 juli 2010 @ 20:38:
ik ben intens gelukkig met mijn leven en kinderen en gun iedereen een leven waarin liefde centraal staan ipv eten (of juist niet eten). Klinkt misschien geitenwollensokkerig, maar door alles wat ik heb doorgemaakt ben ik nog meer dankbaar voor alles wat ik voor elkaar gebokst heb; het is echt de moeite waard, echt.
Ik vind het juist fantastisch klinken! En ik heb veel respect voor je, dat je je er zo goed hebt uitgevochten! Door je kinderen word jij er elke dag aan herinnerd hoe goed het is geweest die eetstoornis uit je leven te bannen.
Ik ga alles op alles zetten om je voorbeeld te volgen!
quote:vicodin schreef op 19 juli 2010 @ 21:39:
De hele titel van het programma staat mij eigenlijk al tegen. Dit schetst weer het beeld dat alleen magere mensen anorexia kunnen hebben. Terwijl dat als je bijvoorbeeld aan het beter worden bent, en een hoger/normaal gewicht hebt bereikt, je nog steeds ziek kan zijn. Anorexia zit in je hoofd.Helemaal mee eens!
ik ben intens gelukkig met mijn leven en kinderen en gun iedereen een leven waarin liefde centraal staan ipv eten (of juist niet eten). Klinkt misschien geitenwollensokkerig, maar door alles wat ik heb doorgemaakt ben ik nog meer dankbaar voor alles wat ik voor elkaar gebokst heb; het is echt de moeite waard, echt.
Ik vind het juist fantastisch klinken! En ik heb veel respect voor je, dat je je er zo goed hebt uitgevochten! Door je kinderen word jij er elke dag aan herinnerd hoe goed het is geweest die eetstoornis uit je leven te bannen.
Ik ga alles op alles zetten om je voorbeeld te volgen!
quote:vicodin schreef op 19 juli 2010 @ 21:39:
De hele titel van het programma staat mij eigenlijk al tegen. Dit schetst weer het beeld dat alleen magere mensen anorexia kunnen hebben. Terwijl dat als je bijvoorbeeld aan het beter worden bent, en een hoger/normaal gewicht hebt bereikt, je nog steeds ziek kan zijn. Anorexia zit in je hoofd.Helemaal mee eens!
You don't have to fit into the format
maandag 19 juli 2010 om 22:00
Lotte ik wens je alle kracht en goeds toe om met je eetstoornis om te kunnen gaan zodat ook jij een normaal en fijn leven kunt leiden zoals je dat ongetwijfeld verdient. Petje af, erkenning is al een heel groot stuk.
Ik geloof overigens niet zozeer in genezing van een OCD/eetstoornis, maar een leren leven met. Ik denk als je dat uitgangspunt hanteert, dat je ook niet bedrogen uit zult komen wanneer je wel op een gezond gewicht bent en toch af en toe die gedachtengang van je eetstoornis/OCD zult houden. Volgens mij is het puur het opnieuw programmeren van de hersenen, waarbij je een andere richting op gaat denken. Jezelf bewust worden van de "foute" gedachtengang, en jezelf er niet op afrekenen dat je eerste gedachte niet de "juiste" is.
Clear as mud he
Ik geloof overigens niet zozeer in genezing van een OCD/eetstoornis, maar een leren leven met. Ik denk als je dat uitgangspunt hanteert, dat je ook niet bedrogen uit zult komen wanneer je wel op een gezond gewicht bent en toch af en toe die gedachtengang van je eetstoornis/OCD zult houden. Volgens mij is het puur het opnieuw programmeren van de hersenen, waarbij je een andere richting op gaat denken. Jezelf bewust worden van de "foute" gedachtengang, en jezelf er niet op afrekenen dat je eerste gedachte niet de "juiste" is.
Clear as mud he
maandag 19 juli 2010 om 22:13
quote:dangeensuus schreef op 19 juli 2010 @ 22:00:
Lotte ik wens je alle kracht en goeds toe om met je eetstoornis om te kunnen gaan zodat ook jij een normaal en fijn leven kunt leiden zoals je dat ongetwijfeld verdient. Petje af, erkenning is al een heel groot stuk.
Dank je wel!!
Dit waardeer ik erg
quote:dangeensuus schreef op 19 juli 2010 @ 22:00:
Ik geloof overigens niet zozeer in genezing van een OCD/eetstoornis, maar een leren leven met. Ik denk als je dat uitgangspunt hanteert, dat je ook niet bedrogen uit zult komen wanneer je wel op een gezond gewicht bent en toch af en toe die gedachtengang van je eetstoornis/OCD zult houden. Volgens mij is het puur het opnieuw programmeren van de hersenen, waarbij je een andere richting op gaat denken. Jezelf bewust worden van de "foute" gedachtengang, en jezelf er niet op afrekenen dat je eerste gedachte niet de "juiste" is.
Wat mij betreft sla je hier de spijker op z'n kop.
Ik realiseer me, nu het beter met me gaat, inderdaad regelmatig dat ik járenlang het verkeerde voor waar heb aangenomen.
Da's raar hoor!
Alsof ze opeens tegen je zeggen dat de wereld tóch plat is, en je er tóch vanaf kunt vallen.
Zoiets.
Lotte ik wens je alle kracht en goeds toe om met je eetstoornis om te kunnen gaan zodat ook jij een normaal en fijn leven kunt leiden zoals je dat ongetwijfeld verdient. Petje af, erkenning is al een heel groot stuk.
Dank je wel!!
Dit waardeer ik erg
quote:dangeensuus schreef op 19 juli 2010 @ 22:00:
Ik geloof overigens niet zozeer in genezing van een OCD/eetstoornis, maar een leren leven met. Ik denk als je dat uitgangspunt hanteert, dat je ook niet bedrogen uit zult komen wanneer je wel op een gezond gewicht bent en toch af en toe die gedachtengang van je eetstoornis/OCD zult houden. Volgens mij is het puur het opnieuw programmeren van de hersenen, waarbij je een andere richting op gaat denken. Jezelf bewust worden van de "foute" gedachtengang, en jezelf er niet op afrekenen dat je eerste gedachte niet de "juiste" is.
Wat mij betreft sla je hier de spijker op z'n kop.
Ik realiseer me, nu het beter met me gaat, inderdaad regelmatig dat ik járenlang het verkeerde voor waar heb aangenomen.
Da's raar hoor!
Alsof ze opeens tegen je zeggen dat de wereld tóch plat is, en je er tóch vanaf kunt vallen.
Zoiets.
You don't have to fit into the format
maandag 19 juli 2010 om 22:34
quote:vicodin schreef op 19 juli 2010 @ 21:39:
Ik heb net online de docu bekeken. Moet even terug komen op dat stukje dat Yvon Jaspers dat stuk eten verstopte. Die collega vind ik echt een achterlijke gladiool, en ik begrijp YJ dan nog wel redelijk eigenlijk, aangezien die collega gewoon zat te treiteren.
En tóch heb ik dan nog meer begrip voor die collega dan voor Yvon. Ik heb mensen met anorexia meegemaakt, en die bleef ik gewoon eten aanbieden hoor.
Zodra je er in mee gaat is het einde toch zoek?
Ik heb net online de docu bekeken. Moet even terug komen op dat stukje dat Yvon Jaspers dat stuk eten verstopte. Die collega vind ik echt een achterlijke gladiool, en ik begrijp YJ dan nog wel redelijk eigenlijk, aangezien die collega gewoon zat te treiteren.
En tóch heb ik dan nog meer begrip voor die collega dan voor Yvon. Ik heb mensen met anorexia meegemaakt, en die bleef ik gewoon eten aanbieden hoor.
Zodra je er in mee gaat is het einde toch zoek?
dinsdag 20 juli 2010 om 00:10
quote:Lotte35 schreef op 19 juli 2010 @ 22:41:
[...]
In de meeste gevallen werkt dit averechts.
alles werkt averechts aangezien er maar 1 is die moet beslissen om beter te willen worden en verantwoording te nemen over het eigen leven dat is de patiënt zelf.
Ik geloof ook niet in de "aankomen anders krijg je straf methode" hoor, dat is een ander uiterste. Die methode en de softe aanpak gaan er allebei vanuit dat de patiënt geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Het houdt de patiënten klein en dus hou je het probleem in stand.
[...]
In de meeste gevallen werkt dit averechts.
alles werkt averechts aangezien er maar 1 is die moet beslissen om beter te willen worden en verantwoording te nemen over het eigen leven dat is de patiënt zelf.
Ik geloof ook niet in de "aankomen anders krijg je straf methode" hoor, dat is een ander uiterste. Die methode en de softe aanpak gaan er allebei vanuit dat de patiënt geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Het houdt de patiënten klein en dus hou je het probleem in stand.
dinsdag 20 juli 2010 om 00:13
Het lijkt mij inderdaad niet het een of het ander. Misschien dat er hard opgetreden moet worden tegen de acties van een patiënt (eten dus) en zacht en voorzichtig op momenten dat er aan de achtergrond van het probleem wordt gewerkt. Maar uiteraard zijn beide dingen niet zomaar te scheiden en is er geen simpele doeltreffende oplossing.
Ik moet zeggen dat de ervaringsverhalen op dit topic me wel raken. Wat een kracht om tegen zo'n groot deel van jezelf in te kunnen gaan, chapeau.
Ik moet zeggen dat de ervaringsverhalen op dit topic me wel raken. Wat een kracht om tegen zo'n groot deel van jezelf in te kunnen gaan, chapeau.
dinsdag 20 juli 2010 om 00:23
Ik denk dat daar wel iets in zit Ann Liv,
dat wat je hebt meegemaakt kan je niet veranderen, maar je kan elke dag, ieder uur, iedere minuut besluiten om goed voor jezelf te zorgen.
Ik zie ook een overeenkomst met mensen met morbide obesitas, het is hetzelfde probleem, met dezelfde consequenties (misschien nog wel veel grootschaliger) Deze patiënten worden ook niet omarmd met begrip, en veel geoetjepoetje. Sterker nog deze mensen worden vaak verguisd. Toch zijn er verdomd veel overeenkomsten.
dat wat je hebt meegemaakt kan je niet veranderen, maar je kan elke dag, ieder uur, iedere minuut besluiten om goed voor jezelf te zorgen.
Ik zie ook een overeenkomst met mensen met morbide obesitas, het is hetzelfde probleem, met dezelfde consequenties (misschien nog wel veel grootschaliger) Deze patiënten worden ook niet omarmd met begrip, en veel geoetjepoetje. Sterker nog deze mensen worden vaak verguisd. Toch zijn er verdomd veel overeenkomsten.
