Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
dinsdag 27 juli 2010 om 21:35
quote:Lotte35 schreef op 27 juli 2010 @ 21:24:
[...]
Hier ben ik het helemaal mee eens! Ik weet nog dat ik op mijn laagste gewicht was. Ik mocht niet meedoen met de deeltijdtherapie die ik wilde gaan doen, omdat ze bang waren dat ik daar ter plekke dood neer zou vallen. Ik begreep daar hélemaal niks van, ik had immers nog nooit in het ziekenhuis gelegen, en sondevoeding gehad? Dán pas had je anorexia, vond ik, omdat ik dat zo vaak op TV had gezien.
Ik denk gewoon dat het eigenlijk onmogelijk is, om 'leken' écht duidelijk te maken hoe het is om anorexia te hebben. Om bang te zijn voor eten, dag in, dag uit.
't Is niet te snappen.Ik ook niet. Werd in plaats van een heerlijk ziekenhuisbed en een slangetje in mijn neus afgescheept met van die ranzige nutri's,
[...]
Hier ben ik het helemaal mee eens! Ik weet nog dat ik op mijn laagste gewicht was. Ik mocht niet meedoen met de deeltijdtherapie die ik wilde gaan doen, omdat ze bang waren dat ik daar ter plekke dood neer zou vallen. Ik begreep daar hélemaal niks van, ik had immers nog nooit in het ziekenhuis gelegen, en sondevoeding gehad? Dán pas had je anorexia, vond ik, omdat ik dat zo vaak op TV had gezien.
Ik denk gewoon dat het eigenlijk onmogelijk is, om 'leken' écht duidelijk te maken hoe het is om anorexia te hebben. Om bang te zijn voor eten, dag in, dag uit.
't Is niet te snappen.Ik ook niet. Werd in plaats van een heerlijk ziekenhuisbed en een slangetje in mijn neus afgescheept met van die ranzige nutri's,
dinsdag 27 juli 2010 om 21:50
quote:Tmaar schreef op 27 juli 2010 @ 21:33:
En het valt ook niet uit te leggen, een angst die zó irreëel is. En het is eigenlijk natuurlijk ook te debiel voor woorden dat je uit elkaar valt van ellende, maar nog steeds bang bent voor een boterhammetje omdat je daar vast heuuuuul dik van gaat worden. Te bezopen voor woorden, volledig achterlijk.
Ook hier sluit ik me weer volledig bij aan
Ik voelde me ook echt wel zitten hoor, midden in de zomer met mijn fleecetrui op een terras, omdat ik het zo koud had. En dan met een stalen smoel Cola light bestellen, en graag in een flesje, omdat het anders zomaar gewone Cola zou kunnen zijn.
Boeken vol, kan ik erover schrijven. De waanzin.
En het valt ook niet uit te leggen, een angst die zó irreëel is. En het is eigenlijk natuurlijk ook te debiel voor woorden dat je uit elkaar valt van ellende, maar nog steeds bang bent voor een boterhammetje omdat je daar vast heuuuuul dik van gaat worden. Te bezopen voor woorden, volledig achterlijk.
Ook hier sluit ik me weer volledig bij aan
Ik voelde me ook echt wel zitten hoor, midden in de zomer met mijn fleecetrui op een terras, omdat ik het zo koud had. En dan met een stalen smoel Cola light bestellen, en graag in een flesje, omdat het anders zomaar gewone Cola zou kunnen zijn.
Boeken vol, kan ik erover schrijven. De waanzin.
You don't have to fit into the format
dinsdag 27 juli 2010 om 22:04
Hahahaha, jaaaaaaa! Ik heb zonder blikken of blozen vriendinnetjes terug gestuurd naar de bar omdat ik niet zeker wist of de cola die ze voor mij gehaald hadden wel light was. Het is bijna hilarisch als het niet zo tragisch zou zijn.
Maar inzicht in de idioterie is wel een hele goede motivatie om terug te vechten. Mijn rock bottom was zó naar, zo beschamend, ik zag mezelf ineens zoals ik was. (in het openbaar buiten overgeven omdat het thuis niet kon ivm huisgenoten, en gesnapt worden). Dat was voor mij echt het keerpunt. Ik wilde mijn lichaam niet langer bloot stellen aan die waanzinnige vernietiging. En nu ik het zo weer opschrijf..... Jee, wat wat dat triest zeg.......
Maar inzicht in de idioterie is wel een hele goede motivatie om terug te vechten. Mijn rock bottom was zó naar, zo beschamend, ik zag mezelf ineens zoals ik was. (in het openbaar buiten overgeven omdat het thuis niet kon ivm huisgenoten, en gesnapt worden). Dat was voor mij echt het keerpunt. Ik wilde mijn lichaam niet langer bloot stellen aan die waanzinnige vernietiging. En nu ik het zo weer opschrijf..... Jee, wat wat dat triest zeg.......
woensdag 28 juli 2010 om 11:34
quote:Tmaar schreef op 27 juli 2010 @ 22:04:
ik zag mezelf ineens zoals ik was. (in het openbaar buiten overgeven omdat het thuis niet kon ivm huisgenoten, en gesnapt worden). Dat was voor mij echt het keerpunt.
Da's inderdaad diep triest.... Maar je hebt wel gelijk; soms heb je zulke situaties nodig om tot inkeer te komen. Ik kan zelf ook talloze voorbeelden geven. Mijn vriendin was bevallen van een zoontje, en ik ging op kraamvisite. Ze vroeg trots of ik hem vast wilde houden, maar ik wilde niet. Voelde me zó slecht dat ik bang was met baby en al tegen de vlakte te gaan. Dat soort dingen. Je vraagt je af: Waar ben ik nou in vredesnaam mee bézig!! Maarja, ik moet toegeven dat dat schrikeffect bij mij ook altijd snel weer wegebte hoor. Want als ik dan weer op weg naar huis was (nadat ik uiteraard géén beschuit met muisjes had genomen), leek het opeens allemaal wel weer mee te vallen. En vervolgens ging ik op dezelfde voet verder.
't gaat nu stukken beter hoor, maar het blijft gewoon verrotte moeilijk.
ik zag mezelf ineens zoals ik was. (in het openbaar buiten overgeven omdat het thuis niet kon ivm huisgenoten, en gesnapt worden). Dat was voor mij echt het keerpunt.
Da's inderdaad diep triest.... Maar je hebt wel gelijk; soms heb je zulke situaties nodig om tot inkeer te komen. Ik kan zelf ook talloze voorbeelden geven. Mijn vriendin was bevallen van een zoontje, en ik ging op kraamvisite. Ze vroeg trots of ik hem vast wilde houden, maar ik wilde niet. Voelde me zó slecht dat ik bang was met baby en al tegen de vlakte te gaan. Dat soort dingen. Je vraagt je af: Waar ben ik nou in vredesnaam mee bézig!! Maarja, ik moet toegeven dat dat schrikeffect bij mij ook altijd snel weer wegebte hoor. Want als ik dan weer op weg naar huis was (nadat ik uiteraard géén beschuit met muisjes had genomen), leek het opeens allemaal wel weer mee te vallen. En vervolgens ging ik op dezelfde voet verder.
't gaat nu stukken beter hoor, maar het blijft gewoon verrotte moeilijk.
You don't have to fit into the format
zaterdag 31 juli 2010 om 14:36
Ik heb het de vorige zondag gemist, jammer.
Maar nu lees ik hier dat ana's niks willen voelen en dat er altijd een onderliggend probleem is...
Maar wat is dan het onderliggende probleem dan bij die bakker? Als we daar dan tijdens de uitzending niet achter komen....en maar steeds weer mensen zien die niet willen eten....nou ja!
Verder ben ik het wel eens dat obesitas hetzelfde probleem is. Maar wat zeg je dan tegen zo iemand.....die dan zelf ook nog beweert dat ze alleen maar zoveel eet omdat het zo lekker is?
Maar nu lees ik hier dat ana's niks willen voelen en dat er altijd een onderliggend probleem is...
Maar wat is dan het onderliggende probleem dan bij die bakker? Als we daar dan tijdens de uitzending niet achter komen....en maar steeds weer mensen zien die niet willen eten....nou ja!
Verder ben ik het wel eens dat obesitas hetzelfde probleem is. Maar wat zeg je dan tegen zo iemand.....die dan zelf ook nog beweert dat ze alleen maar zoveel eet omdat het zo lekker is?
zaterdag 31 juli 2010 om 15:52
quote:toetyfroety schreef op 31 juli 2010 @ 14:36:
Maar wat is dan het onderliggende probleem dan bij die bakker? Als we daar dan tijdens de uitzending niet achter komen....en maar steeds weer mensen zien die niet willen eten....nou ja!'De bakker' is afgelopen zondag niet voorbijgekomen. Er komen volgens mij nog vijf uitzendingen, dus wie weet wat hij nog gaat vertellen.
Maar wat is dan het onderliggende probleem dan bij die bakker? Als we daar dan tijdens de uitzending niet achter komen....en maar steeds weer mensen zien die niet willen eten....nou ja!'De bakker' is afgelopen zondag niet voorbijgekomen. Er komen volgens mij nog vijf uitzendingen, dus wie weet wat hij nog gaat vertellen.
You don't have to fit into the format
zondag 1 augustus 2010 om 15:58
Ik geloof inderdaad niet dat er in zo weinig (en zulke korte, oppervlakkige) afleveringen veel diepgang kan gaan zitten. Zoals wat de achterliggende problematiek van iemand zou kunnen zijn. Deze mensen zijn een jaar gevolgd, als je kijkt naar de tijd die je nodig hebt om te herstellen/genezen van een eestoornis is een jaar helemaal niks.
Dat eerste jaar ga je door zoveel hoogte- en dipetepunten. Je maakt zo veel mee. Je denkt zo veel. Je voelt je helemaal genezen omdat je weer een kaakje hebt gegeten (bijvoorbeeld)
Voor de meesten is het is zo een lang proces met veel verschillende lagen. Ik heb al zo vaak gedacht dat ik er was om maar later te ontdekken dat dat nog lang niet zo is/was. Het heeft mij minstens 5 jaar gekost om weer een beetje normaal te kunnen eten en dat was nog het minste werk al was het wel een hele strijd. Nu ben ik ruim 10 jaar verder en begin ik pas echt in te kunnen zien wat de achterliggende problematiek is/was. Zucht. Heb je zo hard gevochten, denk je dat je er bent, doemt er weer zo'n enorme berg voor je op...
Dat eerste jaar ga je door zoveel hoogte- en dipetepunten. Je maakt zo veel mee. Je denkt zo veel. Je voelt je helemaal genezen omdat je weer een kaakje hebt gegeten (bijvoorbeeld)
Voor de meesten is het is zo een lang proces met veel verschillende lagen. Ik heb al zo vaak gedacht dat ik er was om maar later te ontdekken dat dat nog lang niet zo is/was. Het heeft mij minstens 5 jaar gekost om weer een beetje normaal te kunnen eten en dat was nog het minste werk al was het wel een hele strijd. Nu ben ik ruim 10 jaar verder en begin ik pas echt in te kunnen zien wat de achterliggende problematiek is/was. Zucht. Heb je zo hard gevochten, denk je dat je er bent, doemt er weer zo'n enorme berg voor je op...
zondag 1 augustus 2010 om 22:11
De vorige twee afleveringen schakelde ik in toen het programma net begonnen was. Ik had dus nog nooit het intro gezien. Vandaag wel, en het wekte meteen irritatie op bij me.
'Vijf mensen met anorexia. Gaat het ze lukken er dit jaar van te genezen?'
Dat slaat nu werkelijk hélemaal nergens op. Je kunt niet in een jaar van anorexia genezen. Maar dat schrijft runner84 hierboven ook al heel duidelijk.
Verder zag ik in het voorstukje van volgende week, dat Lotte wil gaan afvallen tot ze erbij neervalt. Ze wil meemaken hoe het is om op het door haar zo gewenste lage gewicht te komen.
Een zéér slechte zaak, vind ik, om dit in een programma te laten zien. Het neigt naar pro-ana. Ik weet zeker dat dit voor veel meisjes (en ook jongens) als trigger werkt.
Dat stukje van Fleur en haar zieke moeder was natuurlijk wel in- en intriest. Ik heb zelf een hechte band met mijn moeder, en had wel heel erg met haar te doen.
'Vijf mensen met anorexia. Gaat het ze lukken er dit jaar van te genezen?'
Dat slaat nu werkelijk hélemaal nergens op. Je kunt niet in een jaar van anorexia genezen. Maar dat schrijft runner84 hierboven ook al heel duidelijk.
Verder zag ik in het voorstukje van volgende week, dat Lotte wil gaan afvallen tot ze erbij neervalt. Ze wil meemaken hoe het is om op het door haar zo gewenste lage gewicht te komen.
Een zéér slechte zaak, vind ik, om dit in een programma te laten zien. Het neigt naar pro-ana. Ik weet zeker dat dit voor veel meisjes (en ook jongens) als trigger werkt.
Dat stukje van Fleur en haar zieke moeder was natuurlijk wel in- en intriest. Ik heb zelf een hechte band met mijn moeder, en had wel heel erg met haar te doen.
You don't have to fit into the format
maandag 2 augustus 2010 om 12:14
Ik heb weer gekeken, en snap nog steeds niks van deze ziekte.
In en in-triest vind ik het dat je moeder dood gaat en dat ze maar één ding nog wil, en dat is, dat jij gaat eten.
En het dan toch niet doen!
Het is moeilijk om het als een ziekte te zien, het gedrag wat erbij gaat maakt me zoooo kwaad!
En dat die anorexia meiden eigenlijk zo veel macht krijgen, niet eten, ach dan eet je toch niet....of alleen maar een kwart van een cracker!
In en in-triest vind ik het dat je moeder dood gaat en dat ze maar één ding nog wil, en dat is, dat jij gaat eten.
En het dan toch niet doen!
Het is moeilijk om het als een ziekte te zien, het gedrag wat erbij gaat maakt me zoooo kwaad!
En dat die anorexia meiden eigenlijk zo veel macht krijgen, niet eten, ach dan eet je toch niet....of alleen maar een kwart van een cracker!
maandag 2 augustus 2010 om 17:55
Geraldine die 'thinspiration' (pagina's vol foto's van hele magere mensen) heb ik een periode gretig tot me genomen dat zijn dan voorbeelden van hoe ik zou willen zijn (toen, das bijna 10 jaar geleden)
Dus tja, ook al is gewoon slank voor de gemiddelde persoon het gangbare nastrevenswaardige, als je je met BMI 18,5 dik voelt want altijd n bol buikje en vetjes boven de spijkerbroek, dan zie je alleen die 'dikke pens en muffintop' bij jezelf, al zie je bij n ander heus wel dat BMI 18,5 hartstikke slank is, nix mis mee, maar voor jezelf hou je een strengere standaard aan vanwege dat verwrongen beeld van je eigen lichaam.
Dus tja, ook al is gewoon slank voor de gemiddelde persoon het gangbare nastrevenswaardige, als je je met BMI 18,5 dik voelt want altijd n bol buikje en vetjes boven de spijkerbroek, dan zie je alleen die 'dikke pens en muffintop' bij jezelf, al zie je bij n ander heus wel dat BMI 18,5 hartstikke slank is, nix mis mee, maar voor jezelf hou je een strengere standaard aan vanwege dat verwrongen beeld van je eigen lichaam.
maandag 2 augustus 2010 om 18:53
quote:toetyfroety schreef op 02 augustus 2010 @ 12:14:
Ik heb weer gekeken, en snap nog steeds niks van deze ziekte.
In en in-triest vind ik het dat je moeder dood gaat en dat ze maar één ding nog wil, en dat is, dat jij gaat eten.
En het dan toch niet doen!
Het is moeilijk om het als een ziekte te zien, het gedrag wat erbij gaat maakt me zoooo kwaad!Ik denk er precies hetzelfde over. Kwaad word ik ervan. Ik wil ze volstoppen met chips.
Ik heb weer gekeken, en snap nog steeds niks van deze ziekte.
In en in-triest vind ik het dat je moeder dood gaat en dat ze maar één ding nog wil, en dat is, dat jij gaat eten.
En het dan toch niet doen!
Het is moeilijk om het als een ziekte te zien, het gedrag wat erbij gaat maakt me zoooo kwaad!Ik denk er precies hetzelfde over. Kwaad word ik ervan. Ik wil ze volstoppen met chips.
maandag 2 augustus 2010 om 19:03
quote:toetyfroety schreef op 02 augustus 2010 @ 12:14:
In en in-triest vind ik het dat je moeder dood gaat en dat ze maar één ding nog wil, en dat is, dat jij gaat eten.
En het dan toch niet doen!
Het is moeilijk om het als een ziekte te zien, het gedrag wat erbij gaat maakt me zoooo kwaad!
Ik begrijp dat je er niks van snapt. Als je het zelf niet hebt (gehad), valt het ook niet te begrijpen.
Maar je kunt wat je hierboven schrijft ook omdraaien. Je moeder gaat dood, en heeft nog maar één wens, namelijk dat jij gaat eten. Toch doe je het niet. Omdat je het niet kunt. En zo sterk is een eetstoornis dus. Ik weet zeker dat Fleur niets liever wil dan haar moeders laatste wens vervullen. Maar de anorexia heeft haar zo in z'n macht, dat ze in feite niets meer te willen heeft.
Want zo is het hoor, om anorexia te hebben. Je bent de regie over je eigen leven volledig kwijt. 't Is echt een ernstige, heel gevaarlijke psychische ziekte.
In en in-triest vind ik het dat je moeder dood gaat en dat ze maar één ding nog wil, en dat is, dat jij gaat eten.
En het dan toch niet doen!
Het is moeilijk om het als een ziekte te zien, het gedrag wat erbij gaat maakt me zoooo kwaad!
Ik begrijp dat je er niks van snapt. Als je het zelf niet hebt (gehad), valt het ook niet te begrijpen.
Maar je kunt wat je hierboven schrijft ook omdraaien. Je moeder gaat dood, en heeft nog maar één wens, namelijk dat jij gaat eten. Toch doe je het niet. Omdat je het niet kunt. En zo sterk is een eetstoornis dus. Ik weet zeker dat Fleur niets liever wil dan haar moeders laatste wens vervullen. Maar de anorexia heeft haar zo in z'n macht, dat ze in feite niets meer te willen heeft.
Want zo is het hoor, om anorexia te hebben. Je bent de regie over je eigen leven volledig kwijt. 't Is echt een ernstige, heel gevaarlijke psychische ziekte.
You don't have to fit into the format
maandag 2 augustus 2010 om 19:16
quote:Ste_ schreef op 02 augustus 2010 @ 18:53:
Ik denk er precies hetzelfde over. Kwaad word ik ervan. Ik wil ze volstoppen met chips.
Ik heb zelf ernstige anorexia gehad, waarvan nu nog een klein 'restje' over is. Toch kan ik deze reactie van jou goed begrijpen. Je zou het eten bij die luitjes naar binnen willen schuiven, omdat je weet dat het hun redding is, hun medicijn.
Maar omdat ik ook de andere kant van het verhaal ken, weet ik dat het geen zin heeft.
Als jij mij in mijn slechtste periode (lees: op sterven na dood) had volgestopt met chips (even theoretisch gezien natuurlijk, want je kunt een ander niet volstoppen), was ik volledig doorgedraaid, en misschien wel voor de trein gesprongen. En nee, dat is geen gekheid.
Ik denk er precies hetzelfde over. Kwaad word ik ervan. Ik wil ze volstoppen met chips.
Ik heb zelf ernstige anorexia gehad, waarvan nu nog een klein 'restje' over is. Toch kan ik deze reactie van jou goed begrijpen. Je zou het eten bij die luitjes naar binnen willen schuiven, omdat je weet dat het hun redding is, hun medicijn.
Maar omdat ik ook de andere kant van het verhaal ken, weet ik dat het geen zin heeft.
Als jij mij in mijn slechtste periode (lees: op sterven na dood) had volgestopt met chips (even theoretisch gezien natuurlijk, want je kunt een ander niet volstoppen), was ik volledig doorgedraaid, en misschien wel voor de trein gesprongen. En nee, dat is geen gekheid.
You don't have to fit into the format
dinsdag 3 augustus 2010 om 20:26
quote:tijgermeisje schreef op 02 augustus 2010 @ 17:55:
Geraldine die 'thinspiration' (pagina's vol foto's van hele magere mensen) heb ik een periode gretig tot me genomen dat zijn dan voorbeelden van hoe ik zou willen zijn (toen, das bijna 10 jaar geleden)
Dus tja, ook al is gewoon slank voor de gemiddelde persoon het gangbare nastrevenswaardige, als je je met BMI 18,5 dik voelt want altijd n bol buikje en vetjes boven de spijkerbroek, dan zie je alleen die 'dikke pens en muffintop' bij jezelf, al zie je bij n ander heus wel dat BMI 18,5 hartstikke slank is, nix mis mee, maar voor jezelf hou je een strengere standaard aan vanwege dat verwrongen beeld van je eigen lichaam.
Dat is helemaal waar wat je zegt.Ik kan me ook voorstellen dat dit
zo zit.Maar dan maakt het me alsnog verdrietig.Ik ben ook wel eens onzeker over mijn figuur geweest en wat een hel moet anorexia toch zijn.
Geraldine die 'thinspiration' (pagina's vol foto's van hele magere mensen) heb ik een periode gretig tot me genomen dat zijn dan voorbeelden van hoe ik zou willen zijn (toen, das bijna 10 jaar geleden)
Dus tja, ook al is gewoon slank voor de gemiddelde persoon het gangbare nastrevenswaardige, als je je met BMI 18,5 dik voelt want altijd n bol buikje en vetjes boven de spijkerbroek, dan zie je alleen die 'dikke pens en muffintop' bij jezelf, al zie je bij n ander heus wel dat BMI 18,5 hartstikke slank is, nix mis mee, maar voor jezelf hou je een strengere standaard aan vanwege dat verwrongen beeld van je eigen lichaam.
Dat is helemaal waar wat je zegt.Ik kan me ook voorstellen dat dit
zo zit.Maar dan maakt het me alsnog verdrietig.Ik ben ook wel eens onzeker over mijn figuur geweest en wat een hel moet anorexia toch zijn.
dinsdag 3 augustus 2010 om 20:27
dinsdag 3 augustus 2010 om 21:36
Geraldine, ik was al vrij 'oud' toen ik anorexia kreeg, ongeveer 24 jaar. Maar eigenlijk loop ik al vanaf mijn 12e te klooien met eten. De oorzaak is bij mij wel duidelijk; een totaal gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde. Als kind was ik al heel onzeker. Ik heb een hele onstabiele jeugd gehad. Mijn moeder was 19 toen ze mij kreeg, mijn vader ken ik niet. Ik was een erg ongelukkig kind. Ik ging mezelf troosten met eten, en werd dik. Van mijn 12e tot mijn 16e was ik veel te zwaar. Op mijn 16e ging ik lijnen. Ik viel enorm af, maar hield het niet vol. Kwam weer net zo veel aan, viel weer af, enz. Het jojo-effect dus. Toen ik op mezelf ging wonen, op mijn 23e, besloot ik: nu word ik slank, en dat blijf ik. En daarin ben ik volledig doorgeslagen.
Maar tijdens die 'jojo-periode' is het idee er bij mij ingeslopen dat afvallen goed was, en aankomen slecht. Als ik lijnde voelde ik me fantastisch, en kon ik de hele wereld aan. Als ik niet lijnde, at ik niet normaal, maar vrat ik alles wat los en vast zat. Dan voelde ik me minderwaardig, slap, een loser. Een middenweg kende ik niet.
Toen ik diep in de anorexia zat, en aan moest gaan komen, voelde dat nog steeds hetzelfde als toen. Aankomen stond voor mij gelijk aan zwak zijn, lui, net als toen. En dat kon ik niet accepteren. Dat ik nu maarliefst 40 kilo lichter was dan toen, deed er helemaal niet toe. Aankomen was aankomen, en was de grootste zonde die ik kon begaan, in mijn beleving.
Langzaam maar zeker ben ik gaan inzien, dat het aankomen wat ik nu doe, niet gelijk staat aan weer dik worden, net als vroeger. Aankomen betekent nu beter worden. Eten is niet meer vreten, zoals vroeger, eten is mijn medicijn.
Ondanks dat ik me dat allemaal realiseer, blijft het moeilijk. Ik moet nog vijf kilo aankomen, dan heb ik een voor mij gezond gewicht. Maar elke ons is een gevecht. Het voelt gewoon niet goed, psychisch. De afkeer die ik heb tegen aankomen, zit gewoon te diep.
Een afkeer tegen eten heb ik absloluut niet, overigens. Eigenlijk is eten mijn grootste passie. Maar het brengt voor mij zoveel verdrietige herinneringen met zich mee, dat het een hele klus is om er zonder schuldgevoel van te kunnen genieten.
Maar tijdens die 'jojo-periode' is het idee er bij mij ingeslopen dat afvallen goed was, en aankomen slecht. Als ik lijnde voelde ik me fantastisch, en kon ik de hele wereld aan. Als ik niet lijnde, at ik niet normaal, maar vrat ik alles wat los en vast zat. Dan voelde ik me minderwaardig, slap, een loser. Een middenweg kende ik niet.
Toen ik diep in de anorexia zat, en aan moest gaan komen, voelde dat nog steeds hetzelfde als toen. Aankomen stond voor mij gelijk aan zwak zijn, lui, net als toen. En dat kon ik niet accepteren. Dat ik nu maarliefst 40 kilo lichter was dan toen, deed er helemaal niet toe. Aankomen was aankomen, en was de grootste zonde die ik kon begaan, in mijn beleving.
Langzaam maar zeker ben ik gaan inzien, dat het aankomen wat ik nu doe, niet gelijk staat aan weer dik worden, net als vroeger. Aankomen betekent nu beter worden. Eten is niet meer vreten, zoals vroeger, eten is mijn medicijn.
Ondanks dat ik me dat allemaal realiseer, blijft het moeilijk. Ik moet nog vijf kilo aankomen, dan heb ik een voor mij gezond gewicht. Maar elke ons is een gevecht. Het voelt gewoon niet goed, psychisch. De afkeer die ik heb tegen aankomen, zit gewoon te diep.
Een afkeer tegen eten heb ik absloluut niet, overigens. Eigenlijk is eten mijn grootste passie. Maar het brengt voor mij zoveel verdrietige herinneringen met zich mee, dat het een hele klus is om er zonder schuldgevoel van te kunnen genieten.
You don't have to fit into the format
woensdag 4 augustus 2010 om 08:39
Lotte,superbedankt voor je openhartige verhaal!Ik vind het erg dapper van je dat je zo doorvecht en dat je zo ver bent gekomen.Ja
makkelijk is het absoluut niet en inderdaad krijgen de meeste meisjes anorexia als ze zo tussen de 12 en 18 zijn.24 is nogal laat maar er zijn ook uitzonderingen.Het klinkt erg heftig allemaal
wat je mee hebt gemaakt en als jij je gevoelens niet kwijtkunt dan
zoek je troost in eten of drank of drugs,is dat niet het zogenaamde
wegstoppen van emoties?
Maar ik heb nu nog een vraag:Had je in deze jaren ook goede periodes?
Maar ik ben erg trots op je en blijf gewoon van je afschrijven.
Trouwens,ik ben gisteren ontslagen.Ze zijn naar 2 weken al erachter dat ik niet geschikt ben vanwege gebrek aan ervaring en
ze vresen dat ik tot eind augustus,als de totale drukte toeslaat,ik
niet alles helemaal opgepikt heb en ze hebben te weinig mensen om het werk over te verdelen en om me in te werken en zullen het dan te druk krijgen.Ik vind het erg jammer dat ik de proeftijd niet
af mocht maken.Ik moest gelijk danna weg.Ik ga nu weer op zoek
naar iets nieuws.
makkelijk is het absoluut niet en inderdaad krijgen de meeste meisjes anorexia als ze zo tussen de 12 en 18 zijn.24 is nogal laat maar er zijn ook uitzonderingen.Het klinkt erg heftig allemaal
wat je mee hebt gemaakt en als jij je gevoelens niet kwijtkunt dan
zoek je troost in eten of drank of drugs,is dat niet het zogenaamde
wegstoppen van emoties?
Maar ik heb nu nog een vraag:Had je in deze jaren ook goede periodes?
Maar ik ben erg trots op je en blijf gewoon van je afschrijven.
Trouwens,ik ben gisteren ontslagen.Ze zijn naar 2 weken al erachter dat ik niet geschikt ben vanwege gebrek aan ervaring en
ze vresen dat ik tot eind augustus,als de totale drukte toeslaat,ik
niet alles helemaal opgepikt heb en ze hebben te weinig mensen om het werk over te verdelen en om me in te werken en zullen het dan te druk krijgen.Ik vind het erg jammer dat ik de proeftijd niet
af mocht maken.Ik moest gelijk danna weg.Ik ga nu weer op zoek
naar iets nieuws.
woensdag 4 augustus 2010 om 08:59
Goed om te lezen dat je al zo ver bent Lotte, maar ik begrijp dus dat het wel eens een levenslange strijd kan worden. Ja, het is een in en in trieste zaak dat gezonde mensen zo hun lichaam kunnen verwaarlozen. Ik denk dat de mensen ht ook niet kunnen begrijpen omdat de meesten van ons wel eens gelijnd hebben, maar dan toch bleven eten, zij het dan minder als normaal, en dat dat al zo verdomd moeilijk is. Om dus niks te eten, of alleen maar een cracker per dag moet dus wel een hele sterke wil voor nodig zijn.
woensdag 4 augustus 2010 om 10:40
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 08:39:
Maar ik heb nu nog een vraag:Had je in deze jaren ook goede periodes?
Qua gewicht eigenlijk niet. Ik heb al die jaren rondgelopen met een fors ondergewicht. Met uitzondering van de negen maanden die ik in therapie zat. Toen kwam ik een behoorlijk aantal kilo's aan. Maar direct na het beëindigen van de therapie begon het afvallen weer, dus echt lang heeft dat gezondere gewicht geen stand gehouden.
Tijdens de hele anorexia-periode heb ik afwisselend wel en niet gewerkt. Mijn oorspronkelijke beroep is leerkracht in het basisonderijs, en steeds vond ik wel weer ergens een baantje. Maar altijd ging het mis, omdat het me gewoon niet lukte om én te werken, én op gewicht te blijven. In een paar maanden tijd viel ik dan nóg meer af, en stortte ik letterlijk in.
Dat ik nu weer vijf halve dagen werk (en dus niet meer in het onderwijs), is al zo'n enorme overwinning voor me!
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 10:07:
Is het dan niet ook zo dat het je gewoon overkomt?Je kiest toch zeker niet 1,2,3 ervoor om niet meer te eten?Hoe zit dat
precies?
Ik koos ervoor om af te vallen. Dat wilde ik graag, en daar was toen ook niets mis mee, aangezien ik te zwaar was. Maar op een gegeven moment ga je te ver, en kun je niet meer terug. En daar kies je écht niet voor!
Toen ik besefte dat ik écht te mager was, en dat dat heel gevaarlijk was, wilde ik heel graag beter worden. Maar voor het aankomen was ik zo ontzettend bang, dat ik zeker wist dat het me nooit zou lukken. Hoe je je dan voelt, is niet te beschrijven. Je weet dat je 'medicijn' gewoon te koop is bij de supermarkt, in de vorm van eten. Maar je durft het niet te nemen. Ik was heel erg gemotiveerd, en kocht regelmatig dingen die ik heerlijk vond, en wilde eten. Het belandde altijd in de vuilnisbak, omdat ik gewoon niet durfde.
Door de huisarts werd tegen me gezegd, dat als ik zo zou doorgaan, ik aan mijn lage gewicht zou overlijden.
Dat deed me op een gegeven moment eigenlijk niks meer, ik was zo moe van het vechten, dag in, dag uit.
Da's erg, en geen mens kiest ervoor zich zo te voelen.
Maar ik heb nu nog een vraag:Had je in deze jaren ook goede periodes?
Qua gewicht eigenlijk niet. Ik heb al die jaren rondgelopen met een fors ondergewicht. Met uitzondering van de negen maanden die ik in therapie zat. Toen kwam ik een behoorlijk aantal kilo's aan. Maar direct na het beëindigen van de therapie begon het afvallen weer, dus echt lang heeft dat gezondere gewicht geen stand gehouden.
Tijdens de hele anorexia-periode heb ik afwisselend wel en niet gewerkt. Mijn oorspronkelijke beroep is leerkracht in het basisonderijs, en steeds vond ik wel weer ergens een baantje. Maar altijd ging het mis, omdat het me gewoon niet lukte om én te werken, én op gewicht te blijven. In een paar maanden tijd viel ik dan nóg meer af, en stortte ik letterlijk in.
Dat ik nu weer vijf halve dagen werk (en dus niet meer in het onderwijs), is al zo'n enorme overwinning voor me!
quote:Geraldine schreef op 04 augustus 2010 @ 10:07:
Is het dan niet ook zo dat het je gewoon overkomt?Je kiest toch zeker niet 1,2,3 ervoor om niet meer te eten?Hoe zit dat
precies?
Ik koos ervoor om af te vallen. Dat wilde ik graag, en daar was toen ook niets mis mee, aangezien ik te zwaar was. Maar op een gegeven moment ga je te ver, en kun je niet meer terug. En daar kies je écht niet voor!
Toen ik besefte dat ik écht te mager was, en dat dat heel gevaarlijk was, wilde ik heel graag beter worden. Maar voor het aankomen was ik zo ontzettend bang, dat ik zeker wist dat het me nooit zou lukken. Hoe je je dan voelt, is niet te beschrijven. Je weet dat je 'medicijn' gewoon te koop is bij de supermarkt, in de vorm van eten. Maar je durft het niet te nemen. Ik was heel erg gemotiveerd, en kocht regelmatig dingen die ik heerlijk vond, en wilde eten. Het belandde altijd in de vuilnisbak, omdat ik gewoon niet durfde.
Door de huisarts werd tegen me gezegd, dat als ik zo zou doorgaan, ik aan mijn lage gewicht zou overlijden.
Dat deed me op een gegeven moment eigenlijk niks meer, ik was zo moe van het vechten, dag in, dag uit.
Da's erg, en geen mens kiest ervoor zich zo te voelen.
You don't have to fit into the format
