Entertainment
alle pijlers
tv. programma: XXS
zondag 18 juli 2010 om 20:32
Mike, Stella, Lotte, Sandra en Fleur leiden heel verschillende levens, maar hebben één ding gemeen: zij zijn anorexia-patiënten. Voor het nieuwe programma KRO’s XXS volgde Yvon Jaspers hen een jaar lang. Van zelfbereide etentjes bij de hoofdpersoon thuis tot ziekenhuisopnames, alles komt aan bod. Bijzonder, want rond de eetstoornis heerst nog steeds een taboe. “Het is moeilijk om toegang tot die levens te krijgen”, vertelt Jaspers. “In sommige gevallen hadden ze het nog nooit aan iemand verteld en wist ik het eerder dan de moeder.”
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
Vanavond de eerste aflevering op Ned 3 om 21.20 uur.
maandag 9 augustus 2010 om 11:43
Het is nog maar de vraag wat je "zwaar" noemt en wat niet. Ik been heel gevaarlijk mager geweest, ben met spoed in het ziekenhuis opgenomen, slangetje in m'n arm, slangetje in m'n neus, lever en nieren die ermee ophielden. Tsja....vrij ernstig zou je zeggen, maar na die tijd ben ik niet ziekenhuis in, ziekenhuis uit gegaan jaren achter elkaar. Hoewel ik jaren heb geworsteld met het herstellen van een eetstoornis, heb ik daarna niet meer een gevaarlijk laag gewicht gehad. Ik ben niet 10 jaar achter elkaar ontzettend mager geweest. Ik heb niet tig opnames achter de rug. Ik heb toch een vrij normaal leven geleid.
Is ernstig/zwaar de mate waarin je je gezondheid hebt beschadigd (denk aan blijvende schade aan gebit, osteoperose, onvruchtbaarheid enzovoort)? Of hoe dichter bij de dood, des te ernstiger/zwaarder je eetstoornis? Heeft het met de duur van je eetstoornis te maken? Het aantal keer dat je op een dag braakte (er zijn mensen die tientallen keren per dag braken)?
Wat is dan "zware vorm"?
Is ernstig/zwaar de mate waarin je je gezondheid hebt beschadigd (denk aan blijvende schade aan gebit, osteoperose, onvruchtbaarheid enzovoort)? Of hoe dichter bij de dood, des te ernstiger/zwaarder je eetstoornis? Heeft het met de duur van je eetstoornis te maken? Het aantal keer dat je op een dag braakte (er zijn mensen die tientallen keren per dag braken)?
Wat is dan "zware vorm"?
maandag 9 augustus 2010 om 12:12
quote:runner84 schreef op 09 augustus 2010 @ 11:43:
Wat is dan "zware vorm"?
Als je mij dat persoonlijk vraagt, vind ik dat je anorexia 'zwaar' mag noemen, als je er geen normaal leven meer door kunt leiden.
Dat heb ik tenminste als de zwaarste periode uit mijn leven ervaren. Ik kón gewoon niks meer, en wilde eigenlijk ook niet. Het leven was zo'n dreiging voor me, ik durfde m'n huis amper te verlaten.
Ik heb altijd gezegd: ik pleeg nooit zelfmoord. Ten eerste omdat ik dat gewoon niet zou durven, en ten tweede omdat ik het mijn moeder nooit zou aandoen. Maar in die tijd heb ik wel vaak gedacht: Als ik nu zomaar dood zou gaan, dus gewoon van ondervoeding of uitputting, zou ik het niet erg vinden....
Als je zo denkt, als je bereid bent alles wat je hebt, alles wat je bént op te geven, vind ik dat je zware anorexia hebt.
Wat is dan "zware vorm"?
Als je mij dat persoonlijk vraagt, vind ik dat je anorexia 'zwaar' mag noemen, als je er geen normaal leven meer door kunt leiden.
Dat heb ik tenminste als de zwaarste periode uit mijn leven ervaren. Ik kón gewoon niks meer, en wilde eigenlijk ook niet. Het leven was zo'n dreiging voor me, ik durfde m'n huis amper te verlaten.
Ik heb altijd gezegd: ik pleeg nooit zelfmoord. Ten eerste omdat ik dat gewoon niet zou durven, en ten tweede omdat ik het mijn moeder nooit zou aandoen. Maar in die tijd heb ik wel vaak gedacht: Als ik nu zomaar dood zou gaan, dus gewoon van ondervoeding of uitputting, zou ik het niet erg vinden....
Als je zo denkt, als je bereid bent alles wat je hebt, alles wat je bént op te geven, vind ik dat je zware anorexia hebt.
You don't have to fit into the format
maandag 9 augustus 2010 om 12:14
quote:Juke schreef op 09 augustus 2010 @ 11:16:
Hoi Lotte35, sorry voor de off topic reactie maar ik weet niet hoe ik je anders moet bereiken. Lees je berichtjes op de diverse pijlers met heel veel interesse en bewondering en zag dat je ook blogs op Hyves plaatst. Ik zou deze blogs heel graag ook willen volgen. Zijn ze openbaar, kan ik meelezen? Of zou je me misschien willen mailen?
Dank je wel Juke, wat een compliment.
Mijn Hyves is openbaar, en je mag mijn blogs zeker lezen.
Geef me maar een adres waarop ik je kan mailen, dan krijg je mijn Hyvesadres.
Hoi Lotte35, sorry voor de off topic reactie maar ik weet niet hoe ik je anders moet bereiken. Lees je berichtjes op de diverse pijlers met heel veel interesse en bewondering en zag dat je ook blogs op Hyves plaatst. Ik zou deze blogs heel graag ook willen volgen. Zijn ze openbaar, kan ik meelezen? Of zou je me misschien willen mailen?
Dank je wel Juke, wat een compliment.
Mijn Hyves is openbaar, en je mag mijn blogs zeker lezen.
Geef me maar een adres waarop ik je kan mailen, dan krijg je mijn Hyvesadres.
You don't have to fit into the format
maandag 9 augustus 2010 om 12:23
quote:Lotte35 schreef op 09 augustus 2010 @ 12:12:
[...]
Als je mij dat persoonlijk vraagt, vind ik dat je anorexia 'zwaar' mag noemen, als je er geen normaal leven meer door kunt leiden.
Dat heb ik tenminste als de zwaarste periode uit mijn leven ervaren. Ik kón gewoon niks meer, en wilde eigenlijk ook niet. Het leven was zo'n dreiging voor me, ik durfde m'n huis amper te verlaten.
Ik heb altijd gezegd: ik pleeg nooit zelfmoord. Ten eerste omdat ik dat gewoon niet zou durven, en ten tweede omdat ik het mijn moeder nooit zou aandoen. Maar in die tijd heb ik wel vaak gedacht: Als ik nu zomaar dood zou gaan, dus gewoon van ondervoeding of uitputting, zou ik het niet erg vinden....
Als je zo denkt, als je bereid bent alles wat je hebt, alles wat je bént op te geven, vind ik dat je zware anorexia hebt.
Hoi Lotte,
Ja, ik vind inderdaad ook dat jij een "zware vorm" hebt, zo lang aan het knokken, zo lang geen normaal leven kunnen leiden, dat vind ik zwaar inderdaad. Maar als ik naar mezelf kijk...het was zeker heel ernstig, ik was bijna mijn leven kwijt, maar...dat echte zware, dat ik zo mager was dat ik niet meer kon functioneren, dat ik echt knettergek was, dat was toch wel kort maar krachtig te noemen. Ik denk dat ik maar 2 jaar echt zo ver heen was (zoals jij beschrijft in je laatste zin). Daarna heeft het me nog jaren gekost om een normaal leven weer op te pakken en ben ik ook flink wat jaren depressief geweest, maar echt heel ziek was ik niet denk ik...ik deed wel normale dingen in die tijd, studeren, werken, op mezelf gaan wonen...en het ging wel allemaal onder de schaduw van de problematiek rondom mijn eetstoornis, maar....ik weet het niet, de grens is zo moeilijk te trekken...
[...]
Als je mij dat persoonlijk vraagt, vind ik dat je anorexia 'zwaar' mag noemen, als je er geen normaal leven meer door kunt leiden.
Dat heb ik tenminste als de zwaarste periode uit mijn leven ervaren. Ik kón gewoon niks meer, en wilde eigenlijk ook niet. Het leven was zo'n dreiging voor me, ik durfde m'n huis amper te verlaten.
Ik heb altijd gezegd: ik pleeg nooit zelfmoord. Ten eerste omdat ik dat gewoon niet zou durven, en ten tweede omdat ik het mijn moeder nooit zou aandoen. Maar in die tijd heb ik wel vaak gedacht: Als ik nu zomaar dood zou gaan, dus gewoon van ondervoeding of uitputting, zou ik het niet erg vinden....
Als je zo denkt, als je bereid bent alles wat je hebt, alles wat je bént op te geven, vind ik dat je zware anorexia hebt.
Hoi Lotte,
Ja, ik vind inderdaad ook dat jij een "zware vorm" hebt, zo lang aan het knokken, zo lang geen normaal leven kunnen leiden, dat vind ik zwaar inderdaad. Maar als ik naar mezelf kijk...het was zeker heel ernstig, ik was bijna mijn leven kwijt, maar...dat echte zware, dat ik zo mager was dat ik niet meer kon functioneren, dat ik echt knettergek was, dat was toch wel kort maar krachtig te noemen. Ik denk dat ik maar 2 jaar echt zo ver heen was (zoals jij beschrijft in je laatste zin). Daarna heeft het me nog jaren gekost om een normaal leven weer op te pakken en ben ik ook flink wat jaren depressief geweest, maar echt heel ziek was ik niet denk ik...ik deed wel normale dingen in die tijd, studeren, werken, op mezelf gaan wonen...en het ging wel allemaal onder de schaduw van de problematiek rondom mijn eetstoornis, maar....ik weet het niet, de grens is zo moeilijk te trekken...
maandag 9 augustus 2010 om 12:39
quote:runner84 schreef op 09 augustus 2010 @ 12:23:
Ik denk dat ik maar 2 jaar echt zo ver heen was (zoals jij beschrijft in je laatste zin).
'Maar 2 jaar'......
quote:runner84 schreef op 09 augustus 2010 @ 12:23: Daarna heeft het me nog jaren gekost om een normaal leven weer op te pakken en ben ik ook flink wat jaren depressief geweest, maar echt heel ziek was ik niet denk ik...
Ik denk het wel, runner.
Ik denk het niet alleen, ik weet het wel zeker.
Jij was heel ziek, en viel wat mij betreft volledig in de categorie 'zware anorexia'.
Je bent gewoon een ontzettend sterk mens, en bent er daarom zo goed uitgekomen. Diep respect daarvoor!
Ik denk dat ik maar 2 jaar echt zo ver heen was (zoals jij beschrijft in je laatste zin).
'Maar 2 jaar'......
quote:runner84 schreef op 09 augustus 2010 @ 12:23: Daarna heeft het me nog jaren gekost om een normaal leven weer op te pakken en ben ik ook flink wat jaren depressief geweest, maar echt heel ziek was ik niet denk ik...
Ik denk het wel, runner.
Ik denk het niet alleen, ik weet het wel zeker.
Jij was heel ziek, en viel wat mij betreft volledig in de categorie 'zware anorexia'.
Je bent gewoon een ontzettend sterk mens, en bent er daarom zo goed uitgekomen. Diep respect daarvoor!
You don't have to fit into the format
maandag 9 augustus 2010 om 12:44
quote:Lotte35 schreef op 09 augustus 2010 @ 12:39:
[...]
'Maar 2 jaar'......
[...]
Ik denk het wel, runner.
Ik denk het niet alleen, ik weet het wel zeker.
Jij was heel ziek, en viel wat mij betreft volledig in de categorie 'zware anorexia'.
Je bent gewoon een ontzettens sterk mens, en bent er daarom zo goed uitgekomen. Diep respect daarvoor!
Triest hè...."maar 2 jaar" tsja, maar in vergelijking met alle jaren die het me gekost heeft zijn die 2 jaar niks.
Bedankt voor je complimenten ik kan het helaas niet zo zien, ik denk eerder dat ik een soort van "zwak" ben dat ik het zo ver heb laten komen, dat ik zo lang heb doorgemodderd. Pff...eigenlijk is dit meer iets voor het andere topic.
[...]
'Maar 2 jaar'......
[...]
Ik denk het wel, runner.
Ik denk het niet alleen, ik weet het wel zeker.
Jij was heel ziek, en viel wat mij betreft volledig in de categorie 'zware anorexia'.
Je bent gewoon een ontzettens sterk mens, en bent er daarom zo goed uitgekomen. Diep respect daarvoor!
Triest hè...."maar 2 jaar" tsja, maar in vergelijking met alle jaren die het me gekost heeft zijn die 2 jaar niks.
Bedankt voor je complimenten ik kan het helaas niet zo zien, ik denk eerder dat ik een soort van "zwak" ben dat ik het zo ver heb laten komen, dat ik zo lang heb doorgemodderd. Pff...eigenlijk is dit meer iets voor het andere topic.
maandag 9 augustus 2010 om 17:35
quote:Lotte35 schreef op 09 augustus 2010 @ 10:35:
[...]
Dank je wel
Ik ga nog naast m'n schoenen lopen van al die complimenten.....
[...]
Ja hoor, dat kan zeker. Ik zie dat al bij mezelf. Ik heb, zoals jij het noemt, 'zware' anorexia gehad. Eten, of eigenlijk niet eten was voor mij toen zo'n obsessie, dat het mijn leven volledig beheerste. Ik kan wel een paar voorbeelden noemen.
- Ik werkte in het onderwijs, in de tijd dat het echt heel slecht met me ging. Vlak voor de zomervakantie kreeg ik een nieuwe baan. Tijdens een informeel gesprekje wat ik had met de directeur, vertelde hij me dat er op de laatste dag van de vakantie een vergadering was. Heel onschuldig zei hij, dat dat altijd heel gezellig was, met een gebakje bij de koffie enzo.
De héle vakantie heb ik erover lopen tobben, hoe ik onder dat gebak uit zou kunnen komen. Ik heb zelfs overwogen me voor die vergadering ziek te melden. Maarja, dat kon ik natuurlijk niet maken, de eerste dag meteen afwezig.
Ik heb het niet genomen hoor, gezegd dat ik geen trek had.
- Ik heb een tijd niet gewerkt. Dat was de ergste tijd van m'n leven. Ik had soms niet eens genoeg energie om naar de supermarkt te gaan. Dan moest ik m'n moeder bellen of ze brood voor me wilde halen, en als die niet thuis was at ik gewoon maar niet. Daardoor ging ik me nóg slechter voelen natuurlijk, en was het nóg moeilijker om de deur uit te gaan.
Zo erg is het dus geweest. Een vakantie laten verpesten omdat er gebak zou zijn op een vergadering. Niet in staat m'n eigen boodschappen te doen.
Nu eet ik regelmatig gebak. Een klein stukje hoor, maar ik eet het wel. Wat een verschil met toen. En ik vind het tegenwoordig heerlijk om boodschappen te doen. Soms ga ik zelfs ná mijn werk nog even naar de supermarkt.
De situatie is niet meer te vergelijken met toen.
En toch heb ik nog steeds anorexia......
Zoals ik het begrijp ging je door verschillende phases van anorexia
heen.Wat een ingewikkelde ziekte is dat toch!En wat naar dat je
het wel of niet nemen van een gebak je bezig hield tijdens je vakantie al snap ik je gedachtegang wel.Super dat je zo ver bent
gekomen dat jij jezelf af en toe een gebakje gunt.Je geniet er nu ook meer van dan vroeger.
[...]
Dank je wel
Ik ga nog naast m'n schoenen lopen van al die complimenten.....
[...]
Ja hoor, dat kan zeker. Ik zie dat al bij mezelf. Ik heb, zoals jij het noemt, 'zware' anorexia gehad. Eten, of eigenlijk niet eten was voor mij toen zo'n obsessie, dat het mijn leven volledig beheerste. Ik kan wel een paar voorbeelden noemen.
- Ik werkte in het onderwijs, in de tijd dat het echt heel slecht met me ging. Vlak voor de zomervakantie kreeg ik een nieuwe baan. Tijdens een informeel gesprekje wat ik had met de directeur, vertelde hij me dat er op de laatste dag van de vakantie een vergadering was. Heel onschuldig zei hij, dat dat altijd heel gezellig was, met een gebakje bij de koffie enzo.
De héle vakantie heb ik erover lopen tobben, hoe ik onder dat gebak uit zou kunnen komen. Ik heb zelfs overwogen me voor die vergadering ziek te melden. Maarja, dat kon ik natuurlijk niet maken, de eerste dag meteen afwezig.
Ik heb het niet genomen hoor, gezegd dat ik geen trek had.
- Ik heb een tijd niet gewerkt. Dat was de ergste tijd van m'n leven. Ik had soms niet eens genoeg energie om naar de supermarkt te gaan. Dan moest ik m'n moeder bellen of ze brood voor me wilde halen, en als die niet thuis was at ik gewoon maar niet. Daardoor ging ik me nóg slechter voelen natuurlijk, en was het nóg moeilijker om de deur uit te gaan.
Zo erg is het dus geweest. Een vakantie laten verpesten omdat er gebak zou zijn op een vergadering. Niet in staat m'n eigen boodschappen te doen.
Nu eet ik regelmatig gebak. Een klein stukje hoor, maar ik eet het wel. Wat een verschil met toen. En ik vind het tegenwoordig heerlijk om boodschappen te doen. Soms ga ik zelfs ná mijn werk nog even naar de supermarkt.
De situatie is niet meer te vergelijken met toen.
En toch heb ik nog steeds anorexia......
Zoals ik het begrijp ging je door verschillende phases van anorexia
heen.Wat een ingewikkelde ziekte is dat toch!En wat naar dat je
het wel of niet nemen van een gebak je bezig hield tijdens je vakantie al snap ik je gedachtegang wel.Super dat je zo ver bent
gekomen dat jij jezelf af en toe een gebakje gunt.Je geniet er nu ook meer van dan vroeger.
maandag 9 augustus 2010 om 17:38
quote:runner84 schreef op 09 augustus 2010 @ 11:43:
Het is nog maar de vraag wat je "zwaar" noemt en wat niet. Ik been heel gevaarlijk mager geweest, ben met spoed in het ziekenhuis opgenomen, slangetje in m'n arm, slangetje in m'n neus, lever en nieren die ermee ophielden. Tsja....vrij ernstig zou je zeggen, maar na die tijd ben ik niet ziekenhuis in, ziekenhuis uit gegaan jaren achter elkaar. Hoewel ik jaren heb geworsteld met het herstellen van een eetstoornis, heb ik daarna niet meer een gevaarlijk laag gewicht gehad. Ik ben niet 10 jaar achter elkaar ontzettend mager geweest. Ik heb niet tig opnames achter de rug. Ik heb toch een vrij normaal leven geleid.
Is ernstig/zwaar de mate waarin je je gezondheid hebt beschadigd (denk aan blijvende schade aan gebit, osteoperose, onvruchtbaarheid enzovoort)? Of hoe dichter bij de dood, des te ernstiger/zwaarder je eetstoornis? Heeft het met de duur van je eetstoornis te maken? Het aantal keer dat je op een dag braakte (er zijn mensen die tientallen keren per dag braken)?
Wat is dan "zware vorm"?
Wat vind je b.v. zelf een ''zware vorm?''Zelf vind ik het natuurlijk een
zware vorm als je gezondheid beschadigd is en het je hele leven
beheerst.Er zat eens een meisje bij Dr.Phil die had een gemengte
vorm van anorexia en boulimia.Ze zei 50 keer op een dag te braken.Dat lijkt me erg zwaar want dan ben je alleen nog maar
daarmee bezig.
Het is nog maar de vraag wat je "zwaar" noemt en wat niet. Ik been heel gevaarlijk mager geweest, ben met spoed in het ziekenhuis opgenomen, slangetje in m'n arm, slangetje in m'n neus, lever en nieren die ermee ophielden. Tsja....vrij ernstig zou je zeggen, maar na die tijd ben ik niet ziekenhuis in, ziekenhuis uit gegaan jaren achter elkaar. Hoewel ik jaren heb geworsteld met het herstellen van een eetstoornis, heb ik daarna niet meer een gevaarlijk laag gewicht gehad. Ik ben niet 10 jaar achter elkaar ontzettend mager geweest. Ik heb niet tig opnames achter de rug. Ik heb toch een vrij normaal leven geleid.
Is ernstig/zwaar de mate waarin je je gezondheid hebt beschadigd (denk aan blijvende schade aan gebit, osteoperose, onvruchtbaarheid enzovoort)? Of hoe dichter bij de dood, des te ernstiger/zwaarder je eetstoornis? Heeft het met de duur van je eetstoornis te maken? Het aantal keer dat je op een dag braakte (er zijn mensen die tientallen keren per dag braken)?
Wat is dan "zware vorm"?
Wat vind je b.v. zelf een ''zware vorm?''Zelf vind ik het natuurlijk een
zware vorm als je gezondheid beschadigd is en het je hele leven
beheerst.Er zat eens een meisje bij Dr.Phil die had een gemengte
vorm van anorexia en boulimia.Ze zei 50 keer op een dag te braken.Dat lijkt me erg zwaar want dan ben je alleen nog maar
daarmee bezig.
maandag 9 augustus 2010 om 18:15
maandag 9 augustus 2010 om 18:19
quote:Lien03 schreef op 09 augustus 2010 @ 17:39:
Lotte, ook ik zou graag je hyves adres willen om zo je blogs te kunnen volgen.
Hier op het forum vol ik je namelijk ook al een tijd.
Goh, ik hoop niet dat ik al te hoge verwachtingen wek nu.....
Je mag ze lezen hoor, prima.
Kan ik je mijn Hyvesadres mailen?
Lotte, ook ik zou graag je hyves adres willen om zo je blogs te kunnen volgen.
Hier op het forum vol ik je namelijk ook al een tijd.
Goh, ik hoop niet dat ik al te hoge verwachtingen wek nu.....
Je mag ze lezen hoor, prima.
Kan ik je mijn Hyvesadres mailen?
You don't have to fit into the format
maandag 9 augustus 2010 om 20:11
quote:Lotte35 schreef op 09 augustus 2010 @ 18:15:
[...]
Vind jij mij zwak, runner?
Waarom jezelf dan wel?
Nee, ik vind jou super gemotiveerd en echt een doorzetter. Ben zo vaak trots op hoe je zo goed blijft eten, ook al heb je het zo moeilijk.
Maar het antwoord op je tweede vraag, daar zit vaak het probleem juist in hè? Je snapt denk ik wel wat ik bedoel... (beetje cryptisch, maar wil me niet al te kwetsbaar opstellen op een openbaar forum, ben al zo herkenbaar haha)
[...]
Vind jij mij zwak, runner?
Waarom jezelf dan wel?
Nee, ik vind jou super gemotiveerd en echt een doorzetter. Ben zo vaak trots op hoe je zo goed blijft eten, ook al heb je het zo moeilijk.
Maar het antwoord op je tweede vraag, daar zit vaak het probleem juist in hè? Je snapt denk ik wel wat ik bedoel... (beetje cryptisch, maar wil me niet al te kwetsbaar opstellen op een openbaar forum, ben al zo herkenbaar haha)
maandag 9 augustus 2010 om 20:13
quote:Geraldine schreef op 09 augustus 2010 @ 17:38:
[...]
Wat vind je b.v. zelf een ''zware vorm?''Zelf vind ik het natuurlijk een
zware vorm als je gezondheid beschadigd is en het je hele leven
beheerst.Er zat eens een meisje bij Dr.Phil die had een gemengte
vorm van anorexia en boulimia.Ze zei 50 keer op een dag te braken.Dat lijkt me erg zwaar want dan ben je alleen nog maar
daarmee bezig.Ik denk dat het voor iedereen anders in te delen is. Een zware vorm vind ik denk ik een eetstoornis van zeer lange duur. Misschien is mijn beeld ook wat gekleurd door mijn eigen ervaringen. Ik weet het niet zo goed eigenlijk...maar het doet er ook niet toe of je nou een "zware" vorm van anorexia hebt of een "lichte" vorm, als je er maar vanaf komt.
[...]
Wat vind je b.v. zelf een ''zware vorm?''Zelf vind ik het natuurlijk een
zware vorm als je gezondheid beschadigd is en het je hele leven
beheerst.Er zat eens een meisje bij Dr.Phil die had een gemengte
vorm van anorexia en boulimia.Ze zei 50 keer op een dag te braken.Dat lijkt me erg zwaar want dan ben je alleen nog maar
daarmee bezig.Ik denk dat het voor iedereen anders in te delen is. Een zware vorm vind ik denk ik een eetstoornis van zeer lange duur. Misschien is mijn beeld ook wat gekleurd door mijn eigen ervaringen. Ik weet het niet zo goed eigenlijk...maar het doet er ook niet toe of je nou een "zware" vorm van anorexia hebt of een "lichte" vorm, als je er maar vanaf komt.
maandag 9 augustus 2010 om 20:38
quote:runner84 schreef op 09 augustus 2010 @ 20:11:
Maar het antwoord op je tweede vraag, daar zit vaak het probleem juist in hè? Je snapt denk ik wel wat ik bedoel... (beetje cryptisch, maar wil me niet al te kwetsbaar opstellen op een openbaar forum, ben al zo herkenbaar haha)
Toevallig ben ik heel goed in cryptogrammen, dus ik begrijp je helemaal! Tuurlijk begrijp ik je, ik zit zelf precies zo in elkaar.
Een ander krijgt altijd alle credits, maar voor onszelf zijn we zo ontzettend streng. Als een ander anorexia heeft is dat erg en triest. Als we het zelf hebben zijn we zwak.
Nou, ik vind jou sterk, en ík mag dat zeggen, want ík weet hoe het is om zo te moeten vechten.
Bovendien vind ik het mega-knap, dat je iemand op een anoniem forum zó kunt motiveren, dat diegene daardoor écht meer aan het eten is......
Het gaat goed met mij, en daar draag jij ook aan bij.
Maar het antwoord op je tweede vraag, daar zit vaak het probleem juist in hè? Je snapt denk ik wel wat ik bedoel... (beetje cryptisch, maar wil me niet al te kwetsbaar opstellen op een openbaar forum, ben al zo herkenbaar haha)
Toevallig ben ik heel goed in cryptogrammen, dus ik begrijp je helemaal! Tuurlijk begrijp ik je, ik zit zelf precies zo in elkaar.
Een ander krijgt altijd alle credits, maar voor onszelf zijn we zo ontzettend streng. Als een ander anorexia heeft is dat erg en triest. Als we het zelf hebben zijn we zwak.
Nou, ik vind jou sterk, en ík mag dat zeggen, want ík weet hoe het is om zo te moeten vechten.
Bovendien vind ik het mega-knap, dat je iemand op een anoniem forum zó kunt motiveren, dat diegene daardoor écht meer aan het eten is......
Het gaat goed met mij, en daar draag jij ook aan bij.
You don't have to fit into the format
maandag 9 augustus 2010 om 21:20
Ik vind jullie allemaal sterk en moedig en jullie verhalen helpen
me ergens ook wel,namelijk dat ik van mezelf moet blijven houden.Ja,ook ik ben wel eens onzeker geweest over mijn figuur en af en toe heb ik ook een baalmoment.Dat hebben
veel vrouwen en dat kan je met een eetstoornis niet vergelijken.
Ik vind jullie erg dappere meiden en hoop dat ik met mijn bijdrages ook een steun voor jullie kan zijn.
me ergens ook wel,namelijk dat ik van mezelf moet blijven houden.Ja,ook ik ben wel eens onzeker geweest over mijn figuur en af en toe heb ik ook een baalmoment.Dat hebben
veel vrouwen en dat kan je met een eetstoornis niet vergelijken.
Ik vind jullie erg dappere meiden en hoop dat ik met mijn bijdrages ook een steun voor jullie kan zijn.
maandag 9 augustus 2010 om 22:42
dinsdag 10 augustus 2010 om 08:23
Ik vind het onderscheid zwaar-licht AN moeilijk hoor.
Ik ben het nu 9 jaar, heb ik dan een zware vorm? Ik heb nooit overgegeven, gelaxeerd of wat dan ook. Betekent dat misschien dat ik juist een lichte vorm heb? Lastig hoor.
Lotte, ik ben ook wel benieuwd naar je blog. Durf het bijna niet te vragen, maar....
Ik ben het nu 9 jaar, heb ik dan een zware vorm? Ik heb nooit overgegeven, gelaxeerd of wat dan ook. Betekent dat misschien dat ik juist een lichte vorm heb? Lastig hoor.
Lotte, ik ben ook wel benieuwd naar je blog. Durf het bijna niet te vragen, maar....
dinsdag 10 augustus 2010 om 11:45
Misschien is er ook niet zo'n onderscheid tussen "zwaar" en "licht". Een eetstoornis is een heel ingrijpend en complex problematiek waar je heel lastig vanaf komt en heel erg hard voor moet knokken. Ik denk dat als je eenmaal een eetstoornis hebt het niet meer "licht" te noemen is eigenlijk. Er zijn zat mensen, jonge meiden, die een tijdje wat aanklooien met eten en het daarna weer rechttrekken, dat is misschien als "licht" te beschouwen, maar dat is dan ook vaak geen eetstoornis.
Een eetstoornis is nu eenmaal zwaar, hoe je het ook wendt of keert. Het gaat je leven beheersen, zowel lichamelijk als mentaal, het kan je zelfs je leven kosten. Ik heb eens gehoord dat anorexia de meest dodelijke psychische stoornis is.
Een eetstoornis is nu eenmaal zwaar, hoe je het ook wendt of keert. Het gaat je leven beheersen, zowel lichamelijk als mentaal, het kan je zelfs je leven kosten. Ik heb eens gehoord dat anorexia de meest dodelijke psychische stoornis is.
dinsdag 10 augustus 2010 om 12:18
quote:runner84 schreef op 10 augustus 2010 @ 11:45:
Een eetstoornis is nu eenmaal zwaar, hoe je het ook wendt of keert. Het gaat je leven beheersen, zowel lichamelijk als mentaal, het kan je zelfs je leven kosten. Ik heb eens gehoord dat anorexia de meest dodelijke psychische stoornis is.
Dat klopt. Enerzijds doordat mensen simpelweg bezwijken aan hun slechte lichamelijke toestand. Anderzijds doordat mensen uit pure wanhoop zelf een einde aan hun leven maken.
Waarbij het één het ander natuurlijk versterkt. Hoe slechter je gezondheid is, hoe makkelijker je depressief wordt. En als je depressief bent, heb je de energie niet de eetstoornis eens goed aan te pakken.
Zoals runner al zegt, het is zó ontzettend complex. Veel mensen die niet echt verstand hebben van anorexia, meten de 'zwaarte' af aan het gewicht van iemand. Hoe lichter, hoe zieker. Dat is onterecht. Tuurlijk is het voor je lichaam slecht om te mager te zijn, maar jarenlang worstelen met eten, terwijl je op zich een aardig gewicht hebt, is minstens zo zwaar.
quote:Kanga76 schreef op 10 augustus 2010 @ 08:23:
Lotte, ik ben ook wel benieuwd naar je blog. Durf het bijna niet te vragen, maar....
Daar gaat mijn anonimiteit
Maar ik vind het niet erg hoor. Als mijn schrijfsels een positieve invloed op jullie hebben, hoe klein misschien ook, vind ik dat geweldig.
Als je een adres voor me hebt waar ik mijn Hyvesadres naartoe kan mailen Kanga, krijg je het van me.
Dat kun je alleen beter vanavond even doen. Ik ga zo naar mijn werk (yes, ik werk weer! Lange neus naar die kl.......anorexia, die me zo lang gevangen hield in huis), en dan staat je adres de hele middag hier op het forum. Krijg je straks allerlei fans die je gaan mailen
Een eetstoornis is nu eenmaal zwaar, hoe je het ook wendt of keert. Het gaat je leven beheersen, zowel lichamelijk als mentaal, het kan je zelfs je leven kosten. Ik heb eens gehoord dat anorexia de meest dodelijke psychische stoornis is.
Dat klopt. Enerzijds doordat mensen simpelweg bezwijken aan hun slechte lichamelijke toestand. Anderzijds doordat mensen uit pure wanhoop zelf een einde aan hun leven maken.
Waarbij het één het ander natuurlijk versterkt. Hoe slechter je gezondheid is, hoe makkelijker je depressief wordt. En als je depressief bent, heb je de energie niet de eetstoornis eens goed aan te pakken.
Zoals runner al zegt, het is zó ontzettend complex. Veel mensen die niet echt verstand hebben van anorexia, meten de 'zwaarte' af aan het gewicht van iemand. Hoe lichter, hoe zieker. Dat is onterecht. Tuurlijk is het voor je lichaam slecht om te mager te zijn, maar jarenlang worstelen met eten, terwijl je op zich een aardig gewicht hebt, is minstens zo zwaar.
quote:Kanga76 schreef op 10 augustus 2010 @ 08:23:
Lotte, ik ben ook wel benieuwd naar je blog. Durf het bijna niet te vragen, maar....
Daar gaat mijn anonimiteit
Maar ik vind het niet erg hoor. Als mijn schrijfsels een positieve invloed op jullie hebben, hoe klein misschien ook, vind ik dat geweldig.
Als je een adres voor me hebt waar ik mijn Hyvesadres naartoe kan mailen Kanga, krijg je het van me.
Dat kun je alleen beter vanavond even doen. Ik ga zo naar mijn werk (yes, ik werk weer! Lange neus naar die kl.......anorexia, die me zo lang gevangen hield in huis), en dan staat je adres de hele middag hier op het forum. Krijg je straks allerlei fans die je gaan mailen
You don't have to fit into the format
dinsdag 10 augustus 2010 om 12:32
Ik heb de laatste 2 afleveringen XXS op uitzending gemist gekeken en, zoals Lotte toen, ik ergerde me ook aan dat begin stukje "wie van hen gaat genezen van anorexia het komende jaar?" Nou...ik denk geen één, in een jaartje genees je niet van anorexia. Verder vond ik die Yvon ook zo dom doen soms. Blijft een waardeloze serie.
dinsdag 10 augustus 2010 om 17:19
quote:runner84 schreef op 09 augustus 2010 @ 22:42:
Bedankt Lotte
Ik weet dat je het begrijpt. Fijn dat het goed gaat met jou. Ik vind het andere topic maar lastig, weet niet zo goed wat ik kan bijdragen en of ik dat wel wil.
Hebben jullie de documentaire nog gekeken? Ik heb niet meer gekeken.
Nee,omdat ik vind dat de serie een deel is van iets.Er ontbreekt
iets.Vind deze serie nogal matig.Heb betere series gekeken.
Bedankt Lotte
Ik weet dat je het begrijpt. Fijn dat het goed gaat met jou. Ik vind het andere topic maar lastig, weet niet zo goed wat ik kan bijdragen en of ik dat wel wil.
Hebben jullie de documentaire nog gekeken? Ik heb niet meer gekeken.
Nee,omdat ik vind dat de serie een deel is van iets.Er ontbreekt
iets.Vind deze serie nogal matig.Heb betere series gekeken.
