Entertainment
alle pijlers
Tygo in de psychiatrie
donderdag 28 november 2019 om 22:03
Acteur Tygo Gernandt onderzoekt hoe de psychiatrie in Nederland werkt. Hij praat met patiënten en experts over de diagnosticering van mensen met psychische problemen en over de behandelmethoden. Werken die wel?
Wel interessant en schrijnend tot nu toe, meer mensen die kijken?
(Pijler is misschien wat wrang)
Wel interessant en schrijnend tot nu toe, meer mensen die kijken?
(Pijler is misschien wat wrang)
vrijdag 29 november 2019 om 00:43
Dat het duidelijk is inderdaad. Ik heb het namelijk nergens over overtuigen van medici aan de hand van Google. Zou zonde zijn als daar verwarring over zou ontstaan.
vrijdag 29 november 2019 om 00:45
Zou een geweldig onderschrift zijn trouwens ( even tussensoor)
vrijdag 29 november 2019 om 00:52
"Het" als in die klootviool van een psychiater wel ja. Maar ook op andere behandelplekken heb ik trauma opgelopen. Bovenop dat wat er al wás, maar niet werd onderkend zoals bij die knul van nu 21 jr.
Vandaag heb ik een 2nd opinion gesprek gehad, 3e sessie. Heb er een labeltje bij
vrijdag 29 november 2019 om 07:36
Oja, toen hij "dag lieve man"" zei.... echt precies hetzelfde maniertje als bij Tygo in de GHB. Daar was hij ook zo enorm betrokken bij de deelnemers - hoewel ik begreep dat hij toen de opnames waren afgelopen nooit meer iets heeft laten horen. Snap ik wel hoor, voor hem is het ook gewoon werk. Maar stel je dan een beetje professioneel op.hanke321 schreef: ↑29-11-2019 00:01Op sommige momenten kwam de acteur Tygo naar voren (ipv de interviewer), zoals de eerste keer dat hij het huis verliet van die man die zoveel psychofarmaca tot zich neemt.
Toen voelde het gekunsteld aan, Tygo in dit programma format.
Ik kan me niet vinden in Tygo's verdraaide vorm van verbazing/verdwazing/verontwaardiging; psychiatie is eng want niet exact.
Patiënten zijn als makke schapen die aan de willekeur van artsen zijn overgeleverd.
Het is eenzijdig. Zwart-wit.
Dit programma is jammergenoeg ook koren op de molen van mensen die diagnoses als ADHD onzin vinden, en medicatie daarvoor al helemaal ("ritalin is natuurijk pure speed").
Nothing happens for a reason
vrijdag 29 november 2019 om 07:40
Shininglight schreef: ↑28-11-2019 23:47Wat is er nou interessant aan diagnoses of pillen?
Je bent geen uitzondering als je een zwaar of ellendig leven hebt. De wereld staat er (helaas) bol van.
Een diagnose maakt je niet tot wie je bent, in het gunstigste geval is het niet meer dan een middel om je handvatten te geven naar een beter leven.
Drie derde deel van mijn leven (ben nu in de 40) doorgebracht in de wereld van de ggz. Soms gedwongen, vaak vrijwillig. Ongeveer net zo'n volle pillendoos jarenlang gehad als deze Jeroen in de serie liet zien.
Ik stond te boek in de psychiatrie als chronische patient en men had niet meer voor mij in petto als een leven als psychiatrische patiënt met een eeuwig gevulde pillendoos. En dit aan de hand van allemaal subjectief gestelde diagnoses (weet niet hoeveel, maar veel in al die jaren) die eigenlijk nauwelijks recht aan mij als mens deden. En dit tot het einde der dagen. Halleluja, a wasted live!
Maar....wie geloof je??? Kun je geloven in je eigen kracht en kwaliteiten, je eigen vermogen te genezen? (Waarbij de kritische vraag is: wat is ziek en wat is gezond en wie bepaalt dat dan? Of wil je voldoen aan de maatschappelijke opvatting en niet zijn wie je zelf bent?) Of geloof je de psychiatrie en transformeer je in een soort wandelende diagnose? Want alleen een diagnose houdt de hulp in stand. Tenminste zo lijkt het, maar als het de psychiatrie te heet onder de voeten wordt en ze hun kunde en kennis niet meer om het probleem kunnen vouwen, dan laten ze je vallen als een baksteen en sta je er als het een beetje tegenzit toch echt alleen voor. En het risico van een diagnose en de daarbij behorende pillendoos is dat je zieker en zieker wordt.
Al deze mensen in dit programma helaas zo herkenbaar. Maar het komt op mij over dat men is gaan geloven dat ze ziek zijn en een soort van psychiatrisch gedachtenpatroon en handelen zijn gaan ontwikkelen. En zo stapelen de problemen zich op en wordt alles steeds uitzichtlozer.
Gedurende de 30 jaar in de psychiatrie heb ik dit niet alleen zelf ervaren, maar ook veel zien gebeuren bij medeclienten. En sommige van deze mensen zijn daardoor zo moedeloos geraakt dat er voor hen geen andere uitweg meer was dan de dood.
En dat is helaas niet verzonnen. Met name voor hen schrijf ik dit ook.
Het gaat nu goed. Geen enkel medicijngebruik meer, op geen enkele manier nog afhankelijk van de psychiatrie. Ik heb misschien last van bepaalde dingen, reageer misschien op een bepaalde manier die niet helemaal doorsnee is(wat dat ook moge zijn) maar ik ben wie ik ben met alles wat mij mij maakt en dat is niet ziek.
Waarom altijd dat denken in termen van ziekten en beperkingen? Waarom niet denken in kwaliteiten en gezondheid?
Ik kan nu, na meer dan 30 jaar medicijngebruik eigenlijk vrijwel zeker stellen dat de vele medicijnen mij in grote mate zieker hebben gemaakt dan ik aanvankelijk was. En bovendien merk ik nu, nu ik zonder welke medicatie dan ook ben, dat het niets heeft opgelost. De medicatie heeft alles onder een wazige donsdeken laten voortbestaan en heeft niets daarvan opgelost. Ik merk echter nu wel dat de fysieke gevolgen en de ontregelende effecten van medicatie zeer diepe sporen heeft nagelaten en niet zo een twee drie verdwenen zijn als je eenmaal afgebouwd bent en niets meer gebruikt. Ik zou mensen willen adviseren eerst heel erg goed na te gaan of er nog andere mogelijkheden zijn ipv pillen gaan slikken. (Die trouwens ook ontzettend snel en ondeskundig voorgeschreven worden)
En inderdaad: diagnoses en psychiatrische ziekten kunnen je op een negatieve manier achtervolgen.
Mijn herstel en daarmee vermogen en wens om aan de bak te gaan wordt zonder enig onderzoek (of überhaupt de wil daartoe) van tafel geveegd door de uitkeringsinstantie.
Ze gaan klakkeloos ervan uit dat herstel niet mogelijk is en je wordt afgeschilderd als een soort zwakzinnige die niets kan en dat dat dan ook levenslang zo zal blijven. Hoezo mensen stimuleren om weer aan de slag te gaan???
Ik kan maar een ding concluderen en dat is en dat is ook heel helaas want in mijn belevingen zou dit niet zo mogen zijn:
DE PSYCHIATRIE MAAKT MEER KAPOT DAN JE LIEF IS!!!
(blijf kritisch en trouw aan jezelf)
Wat fijn dat het zo goed gaat, na zoveel vrijwillige en gedwongen opnames, en medicijngebruik.
vrijdag 29 november 2019 om 07:45
Met enige regelmaat nog wel......
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 29 november 2019 om 07:49
Volgens mij heb je dat toch echt zelf uitgelokt, door zo negatief over de ggz te schrijven.RégineFilange schreef: ↑28-11-2019 23:42Sorry, ik vind dit topic verder niet de plek om daar verder op in te gaan (niet raar dat je het vraagt, maar geen zin meer in door hoe er hier wordt gepost).
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 29 november 2019 om 08:10
Wat fijn dat je je uit die wereld van medicatie hebt kunnen werken en dat het goed met je gaat. Ik hoop dat het je alsnog gaat lukken om werk te vinden.Shininglight schreef: ↑28-11-2019 23:47Wat is er nou interessant aan diagnoses of pillen?
Je bent geen uitzondering als je een zwaar of ellendig leven hebt. De wereld staat er (helaas) bol van.
Een diagnose maakt je niet tot wie je bent, in het gunstigste geval is het niet meer dan een middel om je handvatten te geven naar een beter leven.
Drie derde deel van mijn leven (ben nu in de 40) doorgebracht in de wereld van de ggz. Soms gedwongen, vaak vrijwillig. Ongeveer net zo'n volle pillendoos jarenlang gehad als deze Jeroen in de serie liet zien.
Ik stond te boek in de psychiatrie als chronische patient en men had niet meer voor mij in petto als een leven als psychiatrische patiënt met een eeuwig gevulde pillendoos. En dit aan de hand van allemaal subjectief gestelde diagnoses (weet niet hoeveel, maar veel in al die jaren) die eigenlijk nauwelijks recht aan mij als mens deden. En dit tot het einde der dagen. Halleluja, a wasted live!
Maar....wie geloof je??? Kun je geloven in je eigen kracht en kwaliteiten, je eigen vermogen te genezen? (Waarbij de kritische vraag is: wat is ziek en wat is gezond en wie bepaalt dat dan? Of wil je voldoen aan de maatschappelijke opvatting en niet zijn wie je zelf bent?) Of geloof je de psychiatrie en transformeer je in een soort wandelende diagnose? Want alleen een diagnose houdt de hulp in stand. Tenminste zo lijkt het, maar als het de psychiatrie te heet onder de voeten wordt en ze hun kunde en kennis niet meer om het probleem kunnen vouwen, dan laten ze je vallen als een baksteen en sta je er als het een beetje tegenzit toch echt alleen voor. En het risico van een diagnose en de daarbij behorende pillendoos is dat je zieker en zieker wordt.
Al deze mensen in dit programma helaas zo herkenbaar. Maar het komt op mij over dat men is gaan geloven dat ze ziek zijn en een soort van psychiatrisch gedachtenpatroon en handelen zijn gaan ontwikkelen. En zo stapelen de problemen zich op en wordt alles steeds uitzichtlozer.
Gedurende de 30 jaar in de psychiatrie heb ik dit niet alleen zelf ervaren, maar ook veel zien gebeuren bij medeclienten. En sommige van deze mensen zijn daardoor zo moedeloos geraakt dat er voor hen geen andere uitweg meer was dan de dood.
En dat is helaas niet verzonnen. Met name voor hen schrijf ik dit ook.
Het gaat nu goed. Geen enkel medicijngebruik meer, op geen enkele manier nog afhankelijk van de psychiatrie. Ik heb misschien last van bepaalde dingen, reageer misschien op een bepaalde manier die niet helemaal doorsnee is(wat dat ook moge zijn) maar ik ben wie ik ben met alles wat mij mij maakt en dat is niet ziek.
Waarom altijd dat denken in termen van ziekten en beperkingen? Waarom niet denken in kwaliteiten en gezondheid?
Ik kan nu, na meer dan 30 jaar medicijngebruik eigenlijk vrijwel zeker stellen dat de vele medicijnen mij in grote mate zieker hebben gemaakt dan ik aanvankelijk was. En bovendien merk ik nu, nu ik zonder welke medicatie dan ook ben, dat het niets heeft opgelost. De medicatie heeft alles onder een wazige donsdeken laten voortbestaan en heeft niets daarvan opgelost. Ik merk echter nu wel dat de fysieke gevolgen en de ontregelende effecten van medicatie zeer diepe sporen heeft nagelaten en niet zo een twee drie verdwenen zijn als je eenmaal afgebouwd bent en niets meer gebruikt. Ik zou mensen willen adviseren eerst heel erg goed na te gaan of er nog andere mogelijkheden zijn ipv pillen gaan slikken. (Die trouwens ook ontzettend snel en ondeskundig voorgeschreven worden)
En inderdaad: diagnoses en psychiatrische ziekten kunnen je op een negatieve manier achtervolgen.
Mijn herstel en daarmee vermogen en wens om aan de bak te gaan wordt zonder enig onderzoek (of überhaupt de wil daartoe) van tafel geveegd door de uitkeringsinstantie.
Ze gaan klakkeloos ervan uit dat herstel niet mogelijk is en je wordt afgeschilderd als een soort zwakzinnige die niets kan en dat dat dan ook levenslang zo zal blijven. Hoezo mensen stimuleren om weer aan de slag te gaan???
Ik kan maar een ding concluderen en dat is en dat is ook heel helaas want in mijn belevingen zou dit niet zo mogen zijn:
DE PSYCHIATRIE MAAKT MEER KAPOT DAN JE LIEF IS!!!
(blijf kritisch en trouw aan jezelf)
case-je wijzigde dit bericht op 29-11-2019 10:08
0.01% gewijzigd
vrijdag 29 november 2019 om 08:25
Dit is zo'n beetje letterlijk het uitgangspunt van de 'herstel'beweging.Shininglight schreef: ↑28-11-2019 23:47Wat is er nou interessant aan diagnoses of pillen?
Je bent geen uitzondering als je een zwaar of ellendig leven hebt. De wereld staat er (helaas) bol van.
Een diagnose maakt je niet tot wie je bent, in het gunstigste geval is het niet meer dan een middel om je handvatten te geven naar een beter leven.
Drie derde deel van mijn leven (ben nu in de 40) doorgebracht in de wereld van de ggz. Soms gedwongen, vaak vrijwillig. Ongeveer net zo'n volle pillendoos jarenlang gehad als deze Jeroen in de serie liet zien.
Ik stond te boek in de psychiatrie als chronische patient en men had niet meer voor mij in petto als een leven als psychiatrische patiënt met een eeuwig gevulde pillendoos. En dit aan de hand van allemaal subjectief gestelde diagnoses (weet niet hoeveel, maar veel in al die jaren) die eigenlijk nauwelijks recht aan mij als mens deden. En dit tot het einde der dagen. Halleluja, a wasted live!
Maar....wie geloof je??? Kun je geloven in je eigen kracht en kwaliteiten, je eigen vermogen te genezen? (Waarbij de kritische vraag is: wat is ziek en wat is gezond en wie bepaalt dat dan? Of wil je voldoen aan de maatschappelijke opvatting en niet zijn wie je zelf bent?) Of geloof je de psychiatrie en transformeer je in een soort wandelende diagnose? Want alleen een diagnose houdt de hulp in stand. Tenminste zo lijkt het, maar als het de psychiatrie te heet onder de voeten wordt en ze hun kunde en kennis niet meer om het probleem kunnen vouwen, dan laten ze je vallen als een baksteen en sta je er als het een beetje tegenzit toch echt alleen voor. En het risico van een diagnose en de daarbij behorende pillendoos is dat je zieker en zieker wordt.
Al deze mensen in dit programma helaas zo herkenbaar. Maar het komt op mij over dat men is gaan geloven dat ze ziek zijn en een soort van psychiatrisch gedachtenpatroon en handelen zijn gaan ontwikkelen. En zo stapelen de problemen zich op en wordt alles steeds uitzichtlozer.
Gedurende de 30 jaar in de psychiatrie heb ik dit niet alleen zelf ervaren, maar ook veel zien gebeuren bij medeclienten. En sommige van deze mensen zijn daardoor zo moedeloos geraakt dat er voor hen geen andere uitweg meer was dan de dood.
En dat is helaas niet verzonnen. Met name voor hen schrijf ik dit ook.
Het gaat nu goed. Geen enkel medicijngebruik meer, op geen enkele manier nog afhankelijk van de psychiatrie. Ik heb misschien last van bepaalde dingen, reageer misschien op een bepaalde manier die niet helemaal doorsnee is(wat dat ook moge zijn) maar ik ben wie ik ben met alles wat mij mij maakt en dat is niet ziek.
Waarom altijd dat denken in termen van ziekten en beperkingen? Waarom niet denken in kwaliteiten en gezondheid?
Ik kan nu, na meer dan 30 jaar medicijngebruik eigenlijk vrijwel zeker stellen dat de vele medicijnen mij in grote mate zieker hebben gemaakt dan ik aanvankelijk was. En bovendien merk ik nu, nu ik zonder welke medicatie dan ook ben, dat het niets heeft opgelost. De medicatie heeft alles onder een wazige donsdeken laten voortbestaan en heeft niets daarvan opgelost. Ik merk echter nu wel dat de fysieke gevolgen en de ontregelende effecten van medicatie zeer diepe sporen heeft nagelaten en niet zo een twee drie verdwenen zijn als je eenmaal afgebouwd bent en niets meer gebruikt. Ik zou mensen willen adviseren eerst heel erg goed na te gaan of er nog andere mogelijkheden zijn ipv pillen gaan slikken. (Die trouwens ook ontzettend snel en ondeskundig voorgeschreven worden)
En inderdaad: diagnoses en psychiatrische ziekten kunnen je op een negatieve manier achtervolgen.
Mijn herstel en daarmee vermogen en wens om aan de bak te gaan wordt zonder enig onderzoek (of überhaupt de wil daartoe) van tafel geveegd door de uitkeringsinstantie.
Ze gaan klakkeloos ervan uit dat herstel niet mogelijk is en je wordt afgeschilderd als een soort zwakzinnige die niets kan en dat dat dan ook levenslang zo zal blijven. Hoezo mensen stimuleren om weer aan de slag te gaan???
Ik kan maar een ding concluderen en dat is en dat is ook heel helaas want in mijn belevingen zou dit niet zo mogen zijn:
DE PSYCHIATRIE MAAKT MEER KAPOT DAN JE LIEF IS!!!
(blijf kritisch en trouw aan jezelf)
Die wat mij betreft meer kapot maakt dan je lief is, omdat er te weinig oog is voor de positieve kanten van de psychiatrie.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 29 november 2019 om 08:58
Ik ben gestopt met kijken toen tygo zei; ritalin is pure speed. Ik dacht: gaan we weer. Ik heb zelf ADD en heb lang ritalin geslikt. Overigens heb ik wel goede ervaringen met de psychiatrie. Ik vond Tygo erg vervelend. Blegh
En er is nooit iemand die mij dwong de medicatie te slikken. heb best wat soorten geprobeerd maar als ik me er niet goed bij voelde dat stopte ik er direct mee. En soms begon ik er al niet aan om dat ik de bijwerkingen (die vaak tijdelijk waren) me echt niet aanstonden.
En er is nooit iemand die mij dwong de medicatie te slikken. heb best wat soorten geprobeerd maar als ik me er niet goed bij voelde dat stopte ik er direct mee. En soms begon ik er al niet aan om dat ik de bijwerkingen (die vaak tijdelijk waren) me echt niet aanstonden.
vrijdag 29 november 2019 om 10:53
Wat een onzin dit.Lucifer2018 schreef: ↑29-11-2019 09:08Precies waarom dit soort programma's op die manier echt meer schade dan hulp en wijsheid bieden.
Hulde voor Solo en Sudri en nog wat anderen. Mensen die echt weten waar ze het over hebben en een tegengeluid laten horen.
vrijdag 29 november 2019 om 10:54
Deze reactie illustreert gewoon extra wat Lucifer zegt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 29 november 2019 om 10:57
vrijdag 29 november 2019 om 11:00
Ik denk dat jouw ervaringen niet kloppen.RégineFilange schreef: ↑29-11-2019 10:57Uitgelokt??
Waar schrijf ik precies negatief over de GGZ?
Ik verbaasde me over sommige dingen in dit programma, plus mijn ervaringen uit het verleden zíjn negatief.
De ervaringen van Solo en Sudri kloppen wel.
Ze kunnen niet naast elkaar bestaan denk ik.
vrijdag 29 november 2019 om 11:01
Ik weet ook uit ervaring waar ik het over heb.Lucifer2018 schreef: ↑29-11-2019 09:08Precies waarom dit soort programma's op die manier echt meer schade dan hulp en wijsheid bieden.
Hulde voor Solo en Sudri en nog wat anderen. Mensen die echt weten waar ze het over hebben en een tegengeluid laten horen.
Zeg het maar, wiens mening is nu meer 'waard'?
Dingen zijn niet zwartwit en ervaringen verschillen per persoon.
Maar veel plezier nog hier.
vrijdag 29 november 2019 om 11:09
Ik heb het gezien en vindt het schrijnende verhalen. Goed dat die verteld worden maar ik vind dat de andere kant ook verteld moet worden.
Tygo heeft duidelijk al een mening voordat hij het programma ging maken. Hij stuurt dan ook te veel in de gesprekken. Dat vind ik jammer.
Ik ben trouwens voor het niet te snel op plakken van een label. Maar soms/vaak heb je juist veel aan je label. De hulpverlening moet er alleen bij stil staan dat niet iedereen met hetzelfde label ook hetzelfde in elkaar zit en hetzelfde nodig heeft.
Tygo heeft duidelijk al een mening voordat hij het programma ging maken. Hij stuurt dan ook te veel in de gesprekken. Dat vind ik jammer.
Ik ben trouwens voor het niet te snel op plakken van een label. Maar soms/vaak heb je juist veel aan je label. De hulpverlening moet er alleen bij stil staan dat niet iedereen met hetzelfde label ook hetzelfde in elkaar zit en hetzelfde nodig heeft.
