Angst om geldzorgen te krijgen, hoeveel achter de hand?

nausicaa schreef: ↑

18-10-2021 12:39

Oh, jij vindt gewoon dat je te veel belasting betaalt, zeg dat dan.
En nee, als jij feitelijk de zorgdrager voor je ouders bent, dan is even een opleiding volgen niet zomaar te bereiken. Dan is vaak het hoofd boven water houden al een hele klus. En dan bedoel ik niet per se een universitaire opleiding, maar ook voor een praktisch vak moet je leren.

Jij hebt gewerkt om je studie mede te bekostigen, hartstikke goed. En dan zijn er dus toch ook nog mensen waar de financiële problemen van de ouders zo groot zijn, dat de kinderen al vanaf dat mag werken gewoon om eten op tafel te krijgen. Waar dat geld niet naar hun opleiding gaat, omdat het al ergens anders heen gaat.
Ja, in extrema is het een keuze. Je kúnt er natuurlijk voor kiezen om je familie te laten verrekken en op je 18e alleen nog maar voor jezelf te gaan. Je kúnt er voor kiezen om je zorgbehoevende zieke ouder alleen te laten en gewoon lekker je eigen gang gaan. Enzovoorts. Maar als je niet kunt inzien dat dát niet het soort keuze is dat mensen bedoelen met: het komt door de keuzes die je zelf maakt, dan mis je echt een flinke empathie.

Er was hier laatst een verhaal van iemand die een partner had die plotseling heel ernstige psychiatrische problemen had gekregen. Partner kon niet meer werken, en viel door ongelukkige ‘timing’ van de problemen enorm terug in inkomen. Degene die hier schreef wilde heel graag zelf meer gaan werken, maar er waren kleine kinderen. En omdat partner nog niet lang ziek was, was er geen recht op kinderopvangtoeslag. Dan ben je in Nederland dus voor 2 kinderen zo 3000 euro per maand kwijt aan opvang alleen, daar valt niet tegenop te werken.
Oftewel: deze mensen waren rap door hun reserves heen aan het gaan, moeder zag aankomen dat dat een probleem ging worden, maar kon daar ook heel weinig aan doen. En die mensen hadden geen hele rare domme keuzes gemaakt. Mensen kunnen echt tussen wal en schip belanden, en daardoor volkomen vast komen te zitten. En dan is ‘even’ 125 euro per maand sparen zoals hier ergens geopperd werd, volstrekt geen optie.

Ik vind niet alleen dat ikzelf/wijzelf veel te veel belastingen betalen, ik vind dat bij uitbreiding die volledige top 10% of top 30% verdieners in België veel te veel belastingen betalen, en dat ik vind dat daar behoorlijk gemakzuchtig over gedaan wordt door de resterende 70% of zelfs 90% die de mond vol hebben over rechtvaardigheid en solidariteit die diezelfde 10% of 30% (terug) maar eens moet ophoesten.

En goed, misschien mis ik een flinke dosis empathie, maar schrijfsels die succes bijna unilateraal toekennen aan toeval of geluk, die kan ik ook niet serieus nemen. Empathie gaat beide kanten uit, niet alleen naar de groep die in deze jouw (of mijn) voorkeur wegdraagt.

Een van de problemen is dat er teveel belast wordt op inkomen uit arbeid, en veel te weinig uit inkomen uit vermogen. Alleen dat vermogen is nog veel ongelijker verdeeld dan het inkomen uit arbeid. Als je op elke euro die je verdient op een gelijke manier belast zou worden, zou de belastingdruk op inkomen uit arbeid omlaag kunnen. En zouden echt vermogende mensen echt een billijke belastingsdruk hebben, een geen geen zogenaamde hoge. Want veel van hun inkomen wordt net amper belast.
Een simpel voorbeeld.
Als je een huis verhuurt in België (geen idee hoe dat dit zit in Nederland), word je niet belast op huurinkomsten, maar betaal je enkel onroerende voorheffing, gebaseerd op kadastrale inkomens die de werkelijke huurgelden verre van benaderen. Waarom word je op dat inkomen niet op een gelijke manier belast, als op inkomen uit arbeid…
Als eens in de statistieken gekeken hoeveel mensen die behoren tot de tien best verdienden (hoogste percentiel) een tweede (of derde, vierde…) woning hebben, en hoeveel mensen die in het vierde, vijfde …percentiel zitten.
Het perverse van de fiscale aftrek die er nog wel is voor de tweede woning, maar veel minder voor de eerste woning is afgelopen week nog eens pijnlijk duidelijk geworden. Dit betekent dat mensen die nog geen eigen woning hebben mee aan het betalen zijn voor de fiscale aftrek van tweede woningen. Tja, maar het zijn wel die hoge inkomens die het meest belastingen betalen. Die belastingsdruk bereken op hun volledig inkomen zou andere cijfers geven.
Een ander voorbeeld. De salariswagens. Het VAA (voordeel alle aard), bedrag waarop je belastingen betaalt ( niet eens rsz) benadert bij lange na niet het bedrag wat het je eigenlijk oplevert. Dus eigenlijk is dit loon, waar je maar heel gedeeltelijk op belast wordt. Dit kost de overheid handen vol geld. Maar er is geen geld voor deftig openbaar vervoer.
Dat zijn voorbeelden van het matheuseffect. Aan zij die veel krijgen, zal nog meer gegeven worden. Ik kan nog een tijdje doorgaan met voorbeelden geven. En het zijn nog kleine voorbeelden…
En je oppert dat dit jaloerse reacties zijn. Hier staan twee bedrijfswagens voor de deur, en wij verhuren een tweede woning. Geen idee of wij tot dat hoogste percentiel behoren, als het niet dat percentiel is, vermoedelijk wel het op en na hoogste.
Ja wij betalen veel belastingen, maar ik heb daar geen enkele moeite mee. Ik zie dagelijks hoe hard dat sociaal systeem nodig is, en hoe hard de overheid nodig is.
Loopt alles perfect, verre van.
Voor mij heeft beseffen dat niet alles je eigen verdienste is, maar dat veel ( niet alles) van je succes afhangt van de context waarin je opgroeit, terecht komt…niets te maken met empathie, maar met realisme. Alleen is meritocratie de norm geworden, de “verdienste” van het neoliberalisme. Al blijf ik hoop koesteren op kentering, als een super neoliberaal als Paul De Grauwe, ondertussen super zinnige dingen begint te zeggen en schrijven, dan komt het misschien allemaal wel goed.

Oh, geld schept geld, zeker. Ik begrijp niet helemaal alle Belgische termen die er gebruikt worden, maar ook in Nederland is de belastingdruk niet het allerhoogst bij degenen met het allergrootste vermogen. Die hebben genoeg manieren om dat vermogen zo te gebruiken dat de belasting nog best meevalt. Toen ik nog studeerde, waren degenen met ouders die een goedlopend eigen bedrijf hadden verrassend vaak degenen die een aanvullende studiebeurs kregen. Want die hadden ook een accountant die het zo kon regelen dat ze op papier weinig inkomsten hadden. Niet eens illegaal, dat bedoel ik niet, maar door handige fiscale trucjes. Terwijl die mensen echt veel meer inkomen hadden dan een hoop anderen die niks kregen.

En nee, ook van mij komt dit niet uit een jaloerse positie. Ik heb een heel aardig inkomen, met bijbehorende belastingdruk. En dat is soms even slikken. Maar tegelijk is de realiteit dat ik het wel kan betalen. Ik zou leukere dingen kunnen verzinnen met mijn geld, maar het kán zonder dat ik me zorgen hoef te maken over de boodschappen of andere rekeningen. Dus in die zin klopt het gewoon dat het oa bij mij vandaan moet komen, en niet bij de onderste 50% die al net rond komt.

JapjapII schreef: ↑

18-10-2021 22:44

Een van de problemen is dat er teveel belast wordt op inkomen uit arbeid, en veel te weinig uit inkomen uit vermogen. Alleen dat vermogen is nog veel ongelijker verdeeld dan het inkomen uit arbeid. Als je op elke euro die je verdient op een gelijke manier belast zou worden, zou de belastingdruk op inkomen uit arbeid omlaag kunnen. En zouden echt vermogende mensen echt een billijke belastingsdruk hebben, een geen geen zogenaamde hoge. Want veel van hun inkomen wordt net amper belast.
Een simpel voorbeeld.
Als je een huis verhuurt in België (geen idee hoe dat dit zit in Nederland), word je niet belast op huurinkomsten, maar betaal je enkel onroerende voorheffing, gebaseerd op kadastrale inkomens die de werkelijke huurgelden verre van benaderen. Waarom word je op dat inkomen niet op een gelijke manier belast, als op inkomen uit arbeid…
Als eens in de statistieken gekeken hoeveel mensen die behoren tot de tien best verdienden (hoogste percentiel) een tweede (of derde, vierde…) woning hebben, en hoeveel mensen die in het vierde, vijfde …percentiel zitten.
Het perverse van de fiscale aftrek die er nog wel is voor de tweede woning, maar veel minder voor de eerste woning is afgelopen week nog eens pijnlijk duidelijk geworden. Dit betekent dat mensen die nog geen eigen woning hebben mee aan het betalen zijn voor de fiscale aftrek van tweede woningen. Tja, maar het zijn wel die hoge inkomens die het meest belastingen betalen. Die belastingsdruk bereken op hun volledig inkomen zou andere cijfers geven.
Een ander voorbeeld. De salariswagens. Het VAA (voordeel alle aard), bedrag waarop je belastingen betaalt ( niet eens rsz) benadert bij lange na niet het bedrag wat het je eigenlijk oplevert. Dus eigenlijk is dit loon, waar je maar heel gedeeltelijk op belast wordt. Dit kost de overheid handen vol geld. Maar er is geen geld voor deftig openbaar vervoer.
Dat zijn voorbeelden van het matheuseffect. Aan zij die veel krijgen, zal nog meer gegeven worden. Ik kan nog een tijdje doorgaan met voorbeelden geven. En het zijn nog kleine voorbeelden…
En je oppert dat dit jaloerse reacties zijn. Hier staan twee bedrijfswagens voor de deur, en wij verhuren een tweede woning. Geen idee of wij tot dat hoogste percentiel behoren, als het niet dat percentiel is, vermoedelijk wel het op en na hoogste.
Ja wij betalen veel belastingen, maar ik heb daar geen enkele moeite mee. Ik zie dagelijks hoe hard dat sociaal systeem nodig is, en hoe hard de overheid nodig is.
Loopt alles perfect, verre van.
Voor mij heeft beseffen dat niet alles je eigen verdienste is, maar dat veel ( niet alles) van je succes afhangt van de context waarin je opgroeit, terecht komt…niets te maken met empathie, maar met realisme. Alleen is meritocratie de norm geworden, de “verdienste” van het neoliberalisme. Al blijf ik hoop koesteren op kentering, als een super neoliberaal als Paul De Grauwe, ondertussen super zinnige dingen begint te zeggen en schrijven, dan komt het misschien allemaal wel goed.

Er is niet teveel belasting op arbeid en te weinig op vermogen, er is simpelweg teveel belasting tout court. In de top 3 staan wat betreft taxatie versus BNP is op dat vlak niets om trots over te zijn, maar het geeft wel een goede indicatie. En zelfs daar geven de statistieken weer dat we qua vermogentaxatie verre van aan de start van het peloton bengelen. Volgens Eurostat taxeren we vermogen in BE tot 10% van het BNP, waarmee we op de 4de plaats staan. Als je vergelijk versus de belastbare bron ipv BNP, dan is dan dat een goeie 35% waarmee we op plaats 5 staan, ga je kijken naar vermogen in de enge zin, dan staan we op de derde plaats. Het enige dat in BE in mindere mate belast wordt zijn specifieke vermogenswinsten (zoals bijvoorbeeld bij de verkoop van een aandelen/bedrijven, kijk naar het verhaal Coucke), maar globaal gezien liggen taxatie op vermogen en vermogenswinsten niet laag in vergelijking met de EU, en zelfs hoog als je internationaal vergelijkt.
De crux zit hem in de geldhonger van de staat, niet in belastingen die te laag zouden zijn.

Fiscale aftrekken voor woningen (eerste, tweede of zoveelste), salariswagens enzovoort die de overheid handen vol geld kosten, is een stelling die simpelweg in het verlengde van die geldhonger zit. De realiteit is dat dit overheid geen geld kost, het reduceert enkel hun belastbare basis (daarvoor zijn die dingen er ook expliciet, net omwille van die torenhoge belastingsdruk). Je gaat dan als het ware kijken naar wat de staat theoretisch aan belastingen kan vangen (100%) en al wat daar onder gaat is dan een kost, maar zo werkt het domweg niet. Als je minderinkomsten echt als een kost voor de maatschappij gaat weergeven, dan is de facto elke belasting die minder dan 100% bedraagt een minderinkomst en dus een kost voor de staat. Ik denk niet dat je zo'n maatschappij wil voorstaan.
Dus nee, dat zijn geen voorbeelden van Mattheuseffect; rijken "krijgen" niet extra dankzij een salariswagen of dankzij de fiscale aftrek van een 2de woning, ze staan hoogstens een tikje minder af maar desondanks blijven ze nog steeds de grootste bijdragers met de gekende percentages. De communistische interpretatie waarbij een tikje besparing op reeds veel te hoge belastingen een gift voor de rijke is, daar pas ik voor.

Dus ja, we betalen veel te veel. Sommigen zoals jij zullen dat niet vinden, en dat is uiteraard jullie volste recht. Het staat jullie vrij om vrijwillig nog wat extra af te dragen denk ik dan.
En nee, succes bijna unilateraal of in grote mate toekennen aan succes, toeval en je omgeving, dat is geen realisme. Dat is hoogstens dogma. De impact van eigen keuzes en acties onderkennen, is net wat een gebrek aan eigen verantwoordelijkheid faciliteert.