Entirely different tax bracket

Ik ben vroeger niks tekort gekomen. Er waren geen geldzorgen (zover ik weet!). Uiteten deden we zelden en vakanties waren kampeervakanties in binnen- en buitenland. Denk dat het bij vriendinnen (dus mijn 'bubbel') niet veel anders was.
Heb na MBO nog wel een particuliere opleiding kunnen doen en besefte goed dat dit niet voor iedereen weggelegd was.

Ook de jaren daarna kende ik geen financiële zorgen. Tót ik alleenstaand moeder werd doordat ex met noorderzon vertrok. Kon koopwoning niet aanhouden en moest naar sociale huurwoning.

Al waren mijn ouders niet rijk, ik wist dat zij mijn vangnet waren. Niet dat ik daar gebruik van wilde maken (en het is ook niet nodig geweest), maar denk dat het wel iets scheelde in mate van zorgen/stress.

Ik had nauwelijks spaargeld. Op een gegeven moment dacht ik: als ik x bedrag aan spaargeld heb, mag ik dit of dat voor mezelf kopen.
Echter, zodra dat bedrag behaald was, zag ik allerlei beren op de weg, want stel dat auto het zou begeven dan had ik echt wel meer nodig.
Zo verlegde ik steeds de grens mezelf iets te 'gunnen'. Iets dat echt alleen voor mij was en niet voor kind of ons samen.

Ik heb nu redelijke spaarrekening en 'spaarpotjes' (alhoewel het in vergelijking met de meeste hier waarschijnlijk weinig voorstelt). Afgelopen jaar wat dingen móeten aanschaffen en dat zal ook dit jaar het geval zijn. Het kán, maar door stijgende lasten merk ik wel dat het aanvullen van die potjes moeizamer gaat. En dat geeft ook weer wat spanning helaas.

Maar goed, ik besef heel goed dat ik het slechter had kunnen hebben en probeer mijn situatie niet te vergelijken met bovenmodale tweeverdieners.

Kleinezon schreef: ↑

19-01-2024 08:59

Je kan hard vallen als je met groot geld speelt. Zeker als een deel geleend is. Niet slim om te doen, maar dat maakt de angst niet minder erg.

Daar heb je helemaal gelijk in. Dat lijkt me ook afschuwelijk, die angst om voor tonnen het schip in te gaan terwijl je dat geld geleend had.
Ik kan me dan ook niet of nauwelijks voorstellen dat je die stress vrijwillig aan gaat. Als het niet dringend nodig is om te overleven, dat je dan schulden aan gaat om nog meer geld te maken terwijl het ook fout kan gaan.
Maar goed, ik ben erg voorzichtig met geld en zal daardoor ook nooit echt rijk worden, omdat ik ook niet bereid ben dat soort risico’s te nemen.

Je hoort het Koningshuis nu ook niet zelf aanbieden om belasting te gaan betalen. Je zou denken, er blijft genoeg over, doe die geste dan zelf. Maar nee, dat zit er toch niet in.

Vlag schreef: ↑

19-01-2024 10:31

Het is denk ik inderdaad meer een 'milieu' ding dan echt puur financieel. Ik kom uit een lagere-middenklasse gezin. Er was altijd eten, maar dat gebeurde niet in een restaurant. Eens in de 2 a 3 jaar op vakantie, en dat was dan op de camping in Nederland. Prima hoor, en als kind had ik ook echt niet het gevoel dat ik tekort kwam.

Maar ik bleek dus goed te kunnen leren en kwam op het VWO en vervolgens de universiteit terecht. En hoewel mijn ouders zeker trots waren, vonden ze het ook doodeng. Studeren is een investering, niet alleen de kosten, maar dat je 'pas' op je 23e of 24e fulltime zou gaan werken, dat was toch wel heel erg laat!? En omdat we in the middle of nowhere woonden moest ik wel op kamers.

Mijn hele studie heb ik zeker 16 tot 24 uur per week ernaast gewerkt om maar zo min mogelijk schulden op te bouwen. Sterker nog, ik heb een flinke spaarrekening opgebouwd tijdens m'n studententijd. Toen was ik daar trots op, achteraf vind ik het doodzonde. Ik had veel hogere cijfers kunnen halen, veel meer plezier kunnen hebben. Met m'n huidige salaris had ik die schuld echt wel kunnen afbetalen. Ik denk dat dit echt wel een groot verschil is qua 'tax bracket' onder studenten: zij die weten dat het toch wel goedkomt, en zij die het een enorm risico vinden.

Ja, dit verschil herken ik ook. Mijn ouders hadden zelf gestudeerd en vonden echt dat je het maximale uit die tijd moest halen. Dan leen je maar flink bij (in die tijd dan hè, heb het niet over nu). Maar lenen is natuurlijk niet iets dat je makkelijk doet als je jong bent en je van huis uit mee hebt gekregen dat dat gevaarlijk is.

Ik kom zelf uit een gezin waar er wel ruim voldoende inkomsten waren, maar mijn ouders konden totaal niet met geld omgaan. Kan daar ook een boek over schrijven, maar in het kort: qua financiële opvoeding was het bij ons minimaal. Dat we niet helemaal aan de grond zijn geraakt is puur omdat er voldoende binnenkwam. Maar zij hadden hun geld op punten veel beter kunnen besteden.

Als student vond ik het wel echt shocking hoeveel mensen totaal geen idee hadden wat ze nou eigenlijk uitgaven en verdienden. Soort van omgekeerde 'entirely different tax bracket' eigenlijk haha. Toen pas merkte ik dat mijn moeder ons inderdaad ook had opgevoed met financiële wijsheden zegmaar.

Zo woonde een ex van mij in een complex met zo'n 20 studio's, particulier bezit maar wel onder de sociale huurgrens. Ik woonde in een tochtig/vies/oud/beschimmeld studentenhuis en wilde graag weg, en dat wist mijn vriend. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat zijn huisbaas altijd in de groepsapp een appje stuurde als er een studio vrijkwam, en dan kon je gewoon mensen aandragen. Ik vroeg mijn vriend toen heel verbaasd waarom hij dit nooit tegen mij had gezegd, en waarom hij mij dan niet zou aandragen. Antwoord: "dat kan jij toch nooit betalen?"
Dus vroeg ik hem hoeveel hij dan precies voor zijn studio betaalde, en hoeveel huursubsidie hij kreeg.. Dat moest hij eerst gaan opzoeken. Conclusie: hij betaalde maandelijks 100 euro minder voor zijn nette studio dan ik voor mijn studentenkamer met in elke hoek een emmer om de lekkages tegen te gaan.

In een andere relatie stelde ik mijn vriend een keer voor om die zomer samen op vakantie te gaan. Hij dacht niet dat dat kon, want hij wist niet of hij wel zo'n vakantiebedrag bij elkaar kon sparen. We studeerden allebei nog, maar hij deed werken & leren. Dus 4 dagen werken, 1 dag studeren per week. Hij kreeg dus eigenlijk gewoon een 32-uurssalaris op hbo-niveau uitbetaald en woonde net als ik in een studentenkamer. Daarnaast leende hij ook nog maximaal (900 euro per maand!) Dus toen ik een keer voorzichtig vroeg hoe het dan kon dat hij niet in een half jaar zo'n bedrag kon sparen, kreeg ik als antwoord "omdat ik een auto heb en jij niet"... dus toen vroeg ik weer wat die auto dan kostte, toch geen 1000 euro per maand? Daar had hij eigenlijk geen antwoord op.
Toen ben ik ook een keer een avond met hem aan de keukentafel gaan zitten om al zijn inkomsten en uitgaven op een rij te zetten. Dat had hij nog nooit in zijn leven gedaan! Hij had geen idee wat hij waaraan uitgaf en hoeveel het allemaal kostte. Maar eigenlijk ook niet wat er binnenkwam.
Ik berekende toen dat hij makkelijk al zijn vaste lasten kon betalen en boodschappen/kleding/leuke dingen budget etc, en dan nog kon hij 500 euro per maand sparen. En dan had ik die 900 euro aan studentenlening nog niet eens meegerekend! M.a.w., er ging elke maand 1400 de deur uit aan onzin waar hij amper weet van had. Er kwamen ook ineens nog allemaal lijken uit de kast. Een spelcomputer op afbetaling gekocht tegen 12% rente bijvoorbeeld. Ik moest toen echt de lieve vriendin spelen (anders durfde hij dit inzicht helemaal niet meer met me op te stellen) maar ik stond echt met mijn oren te klapperen eigenlijk. Hij had vergeleken met mij echt een enorm inkomen en hij had gewoon geen idee dat hij o.a. elke maand 300 euro uitgaf aan Thuisbezorgd.


Nu ik afgestudeerd ben vind ik het ook weer interessant om te zien hoe anders iedereen met geld omgaat. Vroeger waren mijn vrienden en ik allemaal arm, maar nu begin je wel echt die verschillen in inkomen te merken. Vind dat soms wel lastig om mee om te gaan. Zoals een vriendin van mij die tickets + vakantie wilde regelen voor een groep en tegen mij zei "maar je kan toch gewoon wel even 2000 euro voorschieten???", vond dat best pijnlijk om te moeten zeggen, want nee.. ik heb geen 2000 euro op m'n lopende rekening staan. Dat is zo'n beetje m'n hele netto salaris.

Ja, op een bepaald moment in je leven beginnen de inkomens echt goed uiteen te lopen. Die één die vroeger altijd een dik salaris had is daar eigenlijk op blijven hangen en andere gaan er links en rechts voorbij. Daar heb je het niet concreet over, maar je ziet het soms aan het type huizen dat men koopt, etc. Natuurlijk, veel kan uiterlijke schijn zijn, maar vaak zegt het toch wel wat.

Mijn ouders waren altijd heel goed met geld. Helaas ik niet. Ik geef heel makkelijk geld uit. Elke maand gaat er automatisch een bedrag naar mijn spaarrekening want anders zou ik dat denk ik ook nog opmaken.

Mijn moeder, al lang met pensioen, spaart nog steeds elke maand een behoorlijk bedrag. Voor haar een soort uitdaging terwijl ik denk, ga eens lekker spenderen, mens!

Brombaer schreef: ↑

18-01-2024 22:21

Ja, dat herken ik ook wel. Niet heel zwart-wit wat betreft een artistiek milieu (die sowieso, dat wel) maar degenen die het onzin en weggegooid geld vinden, zullen dat blijven vinden. Ook al kunnen ze het inmiddels met gemak betalen, ze zullen blijven verkondigen dat het jammer is, zielig is, weggegooid geld, kind kan beter gaan sparen en op zijn 30e iets "fatsoenlijks" kopen. Er wordt dan heel negatief en minderwaardig gedaan over het huren van een kamer en het wordt smerig en zielig gevonden dat hun kind dan de badkamer en keuken moet delen met een aantal andere studenten.

Het is dan makkelijk gezegd - en soms ook een waarheid, zeker nu - dat het tegenwoordig niet meer te betalen is, een studentenkamer, gewoonweg niet te vinden. En als het financieel niet kán snap ik dat je niet stimuleert dat je kind naar Leiden gaat als je zelf in Arnhem woont. Of als je al in de randstad woont te midden van de universiteiten en hogescholen dat het écht als weggegooid geld kan voelen... maar ik denk dat het vaak puur gaat over een wereld die men niet kent en dan maar afgekraakt wordt onder het mom van "vind ik het geld niet waard".

Maar maar maar... ik ken veel mbo'erTs, die gewoon op hun 23e hun eerste huis hebben gekocht en een goeie financiële start hebben gemaakt. Ik ken ook hoogopgeleiden die nog steeds huren omdat hun studieschuld ze in de weg staat bij het afsluiten van een hypotheek. Dus ergens snap ik het heel goed als mensen op kamers gaan en een studieschuld hebben zonde van het geld vinden.

Ik, niet opgegroeid in armoede, maar we hadden het zeker niet breed. Tijdens jeugd vader aantal keer zijn baan verloren. Studie helemaal zelf moeten betalen, en geleend. Ouders nooit gestudeerd. In studentenhuis was ik eigenlijk het lachertje van het huis. De rest allemaal rijke ouders, ondernemers gezinnen enzo..alles werd betaald voor hun. Volgens huis zou ik nooit een goede baan krijgen en zij allemaal top banen..(werkelijk kwam toch 180 graden anders uit)

Partner, van oorsprong uit balkan land, door ouders op 18 , naar ander land gestudeerd om daar te studeren, want in eigenland geen toekomst mogelijkheden. Ouders iedere cent die ze hadden opzij gezet om dit mogelijk te maken. Echt zelf in armoede leven om hun zoon een betere toekomst te geven.

Beide zijn we hierdoor en financieel heel bewust maar ook heel gedreven/gemotiveerd. Fast forward 20 jaar later en 1 emigratie uit Nederland verder. Beiden belachelijk goed salaris maar leven heel normaal. Normaal huis, altijd maar 1 auto gehad pas sinds kort tweede auto.

Wel financiele doelen gesteld : pensioen gat dichten en mogelijkheden creëren eerder met pensioen te gaan (gehaald) , zorgen dat er voldoende geld is om dochter schulden vrij te laten studeren (gehaald, dochter is 10 jaar). Huis hypotheek vrij (gehaald, huis 450K aanschaf).

Financieel leven we in een "ander tax bracket" , in werkelijkheid zul je het niet aan ons merken of zien.

Ja, dat snap ik ook. Maar toch zitten we in een maatschappij waar gemiddeld hogeropgeleiden een betere financiële situatie hebben dan praktisch opgeleiden. Dus die (echt niet onterechte!) angst voor de investering, die treft kinderen uit die gezinnen harder dan kinderen uit gezinnen waar het vangnet en de durf er wat meer is, bijvoorbeeld doordat de ouders zelf ook op de universiteit hebben gezeten.

Edit: dit was dus een reactie op ninanoname

Lady_Day schreef: ↑

19-01-2024 14:19

Mijn ouders waren altijd heel goed met geld. Helaas ik niet. Ik geef heel makkelijk geld uit. Elke maand gaat er automatisch een bedrag naar mijn spaarrekening want anders zou ik dat denk ik ook nog opmaken.

Mijn moeder, al lang met pensioen, spaart nog steeds elke maand een behoorlijk bedrag. Voor haar een soort uitdaging terwijl ik denk, ga eens lekker spenderen, mens!

Ik ben van nature ook helemaal niet zuinig. Ik moet mezelf aan banden leggen, want anders gaat alles schoon op. Zonder enig schuldgevoel.

Vroeger toen ik jong was al, ging ik uit, kwam ik letterlijk met nul gulden thuis. Gewoon ergens mijn laatste centen op de bar uitgestort ofzo.

En ik kon ook heel makkelijk idioot dure schoenen kopen zodra het geld van mijn bijbaan binnen was. En dan de rest van de maand rijst met doperwten en alle lege flessen wegbrengen. Heb ook weleens een PL afgesloten om op vakantie te gaan. Tja… is allemaal goed gekomen en altijd netjes snel afbetaald (was dan bijvoorbeeld omdat mijn vakantiegeld een maand later zou komen ofzo), maar verstandig is het toch bepaald niet.

Dit alles wel vanuit de bevoorrechte positie niet uit een situatie van armoede te komen. Dus die echte angst heb ik nooit mee hoeven maken.

ninanoname schreef: ↑

19-01-2024 14:43

Maar maar maar... ik ken veel mbo'erTs, die gewoon op hun 23e hun eerste huis hebben gekocht en een goeie financiële start hebben gemaakt. Ik ken ook hoogopgeleiden die nog steeds huren omdat hun studieschuld ze in de weg staat bij het afsluiten van een hypotheek. Dus ergens snap ik het heel goed als mensen op kamers gaan en een studieschuld hebben zonde van het geld vinden.

Oh, ik denk ook zeker niet dat het financieel een gemiste kans is hoor. Het is meer... een manier leven dat je daarna niet echt meer zult kennen. En als het wel zo is, is het op je 40e na een scheiding en verlies van je baan toch anders dan op je 18e na het behalen van je eindexamen en wetende dat het ouderlijk huis jou in principe altijd zal kúnnen blijven opvangen maar dat jou je studentenjaren op jezelf ook gegund zijn. Ook al kan de thuiswonende mbo'er of hbo'er die al veel sneller in het arbeidsleven zit en met een bijbaan veel geld verdient (zelf) een leuke bankrekening opbouwen.

Ik begrijp dat het meer met milieu dan met geld te maken heeft, ook uit die voorbeelden die nitflex geeft en dat berooide kunstenaars hun kind ook tot allés stimuleren wel op zichzelf te gaan, maar wilde het argument niet helemaal uitvagen, vond dat te makkelijk geredeneerd vanuit mijzelf als je alles betaald hebt gekregen... Ik kan me bij weinig geld nog enigszins de overweging voorstellen, maar bij "genoeg geld" nog steeds de voorkeur geven aan een thuiswonend kind tot zijn 28e? En dat dat kind dat zelf ook vindt en liever doorspaart om meteen een huis te kópen. En een auto voor het ouderlijk huis te verkiezen boven de ov-jaarkaart.

ninanoname schreef: ↑

19-01-2024 14:43

Maar maar maar... ik ken veel mbo'erTs, die gewoon op hun 23e hun eerste huis hebben gekocht en een goeie financiële start hebben gemaakt. Ik ken ook hoogopgeleiden die nog steeds huren omdat hun studieschuld ze in de weg staat bij het afsluiten van een hypotheek. Dus ergens snap ik het heel goed als mensen op kamers gaan en een studieschuld hebben zonde van het geld vinden.

Nou ja, hangt er dus ook weer vanaf wat je nastreeft. Ik wilde absoluut nog geen huis kopen op mijn 23e, ook niet zonder studieschuld. Dat was voor mij veel te jong om me al zo vast te leggen. Maar daar geldt ook weer, dat was in mijn omgeving voor niemand het streven. Dat was voor de meesten meer rond de dertig.

Grappig hoe dat bij iedereen heel anders in elkaar steekt: ideeën over geld en opleiding van ouders op kinderen.

[Knip]

Schoonouders trouwens totaal tegenovergesteld: hoog opgeleid, uit rijke, intellectuele familie, [...]

Mijn ouders hebben me ook totaal niet gestimuleerd maar een universitaire studie halen vond ik geen probleem. Wat hebben je ouders daar precies mee te maken? Je hebt ambitie of je hebt het niet.

Ugli schreef: ↑

20-01-2024 18:14

Mijn ouders hebben me ook totaal niet gestimuleerd maar een universitaire studie halen vond ik geen probleem. Wat hebben je ouders daar precies mee te maken? Je hebt ambitie of je hebt het niet.

Ik denk dus eigenlijk in best veel gevallen behoorlijk veel. Gaat natuurlijk niet 1 op 1 op, maar ik denk zeker dat in véél gevallen wel van énige invloed is of je:

- een groot belang hecht aan baanzekerheid na je studie, dus dat wordt geen Sumerisch-Akkadische taal- en cultuurwetenschappen.
- het universiteitsleven/studententijd sowieso ziet als de mooiste tijd van je leven
- op kamers wonen ziet als "in zo'n klein, vies, stinkkrot zitten!"
- gevoelig bent voor het zo snel mogelijk opdoen van werkervaring en/of opbouwen van een spaarrekening
- het geen probleem vindt, zelfs normaal vindt om tijdens en zelfs na de studie thuis te wonen (dus niet de reden kamertekort!)
- veel belang ziet of het zelfs als de ultieme droom ziet om voor jezelf te beginnen

Mensen roepen in eerste instantie heel gauw dat het "te duur" en "boven hun budget" is, maar ik ben er dus van overtuigd dat dat eigenlijk dus van ondergeschikte rol is.

Veel dingen veranderen als mensen meer gaan verdienen of meer vermogen krijgen, maar blijkbaar níet de visie op de studententijd van hun kind. Terwijl bijv. groter gaan wonen of luxere vakanties of verandering van auto dan wel gedaan worden.

Ugli schreef: ↑

20-01-2024 18:14

Mijn ouders hebben me ook totaal niet gestimuleerd maar een universitaire studie halen vond ik geen probleem. Wat hebben je ouders daar precies mee te maken? Je hebt ambitie of je hebt het niet.

Je kunt ook bang gemaakt worden, dat is toch veel te moeilijk, en wat heb je er aan, ga lekker werken, of ga iets praktisch leren, dat soort dingen.

En omgekeerd, het kan zijn dat je opgroeit in een gezin waar het uitgangspunt is dat je gaat studeren, tenzij je dat bijvoorbeeld kunt. In sommige kringen is dat het pad dat men voor de kinderen voor ogen heeft, of je nu wil of niet.

Zijn hier ook mensen die zijn gaan studeren (universitair) "omdat het zo hoorde", of omdat het nu eenmaal van heb werd verwacht, en die dat achteraf eigenlijk helemaal niet zo leuk/fijn/nuttig hebben gevonden?

Ugli schreef: ↑

20-01-2024 18:14

Mijn ouders hebben me ook totaal niet gestimuleerd maar een universitaire studie halen vond ik geen probleem. Wat hebben je ouders daar precies mee te maken? Je hebt ambitie of je hebt het niet.

Nee, tuurlijk kun je een studie doen zonder dat je ouders je stimuleren. Maar dat wil toch niet zeggen dat ze je daarin niet kunnen aanmoedigen of juist ontmoedigen (voorbeelden zijn hierboven genoemd). Bovendien kun je ook gewoon een universiteit studie doen zonder ambitie: ik deed het omdat ik het leuk vond en niet vanwege bepaalde carrièreplannen.

Om trouwens terug te komen op de vraag in dit topic had ik dus tijdens m’n studententijd (en nog wel eens) best vaak van die “entirely different taxbracket” ervaringen.

Zo dacht een studiegenootje dat een modaal salaris zo rond de 100k per jaar was.

En een ander studiegenootje wilde het later “in ieder geval wel beter dan haar ouders hebben”. Die waren beiden advocaat, woonden in een groot huis in de hoofdstad, 2 dikke auto’s voor de deur…

Vlag schreef: ↑

21-01-2024 11:01

Om trouwens terug te komen op de vraag in dit topic had ik dus tijdens m’n studententijd (en nog wel eens) best vaak van die “entirely different taxbracket” ervaringen.

Zo dacht een studiegenootje dat een modaal salaris zo rond de 100k per jaar was.

Ik was ook zo . Mijn vader verdiende behoorlijk goed, maar mijn ouders waren helemaal niet van de dure spullen en ik kreeg dus geen merkkleding, geen tv of stereotoren op mijn kamer en geen barbiehuis. Ik dacht daardoor echt dat wij het niet breed hadden thuis.

Toen ik bijna afgestudeerd was en vacatures ging bekijken, schrok ik me rot. Voor een net afgestudeerde WO-er lag het salaris op ongeveer een keer of zes lager dan mijn vader verdiende. Dat was wel even slikken.

Molly schreef: ↑

21-01-2024 11:25

Ik was ook zo . Mijn vader verdiende behoorlijk goed, maar mijn ouders waren helemaal niet van de dure spullen en ik kreeg dus geen merkkleding, geen tv of stereotoren op mijn kamer en geen barbiehuis. Ik dacht daardoor echt dat wij het niet breed hadden thuis.

Toen ik bijna afgestudeerd was en vacatures ging bekijken, schrok ik me rot. Voor een net afgestudeerde WO-er lag het salaris op ongeveer een keer of zes lager dan mijn vader verdiende. Dat was wel even slikken.

Maar ben of was jij daar destijds dan zo goed en gedetailleerd van op de hoogte?
Ik had werkelijk geen idee. Ik heb me in vergelijking met anderen nooit rijker of armer gevoeld en heb nog steeds nauwelijks een goed beeld bij wat nou een gemiddeld, een ruim of een mager salaris is.

Mijn ouders deelden hun inkomens zeker niet met ons.

Brombaer schreef: ↑

21-01-2024 12:03

Maar ben of was jij daar destijds dan zo goed en gedetailleerd van op de hoogte?
Ik had werkelijk geen idee. Ik heb me in vergelijking met anderen nooit rijker of armer gevoeld en heb nog steeds nauwelijks een goed beeld bij wat nou een gemiddeld, een ruim of een mager salaris is.

Dat verbaasde mij ook. Ik had geen flauw idee wat mijn vader eigenlijk verdiende. Ik wist dat hij een best ok baan had, geen topfunctie, maar zeker niet beroerd. En ik wist dat we een leuk huis hadden, wederom, niet de villa’s van sommige klasgenoten, maar ook geen sneu huis. Ook kreeg geen dure merkspullen, volgens mijn moeder omdat dat nergens voor nodig was, maar achteraf denk dat ze het ook gewoon niet konden betalen. Als ik als kind had moeten gokken, had ik gedacht dat we rijker waren dan we waren, omdat mijn ouders me buiten eventuele ‘eindjes aan elkaar knoop momenten’ hielden. Maar daadwerkelijke bedragen, geen idee. Maar goed, ik wist wel wat je met vakantiebaantjes en zo verdiende, dus ik had wel een idee dat een ton nou geen gemiddeld salaris was.