Geld & Recht
alle pijlers
Mag dit zo maar???
dinsdag 23 juni 2009 om 12:31
Hallo allemaal, ik ben nieuw hier op het forum. Ik weet niet of ik dit volgende moet plaatsen onder Kinderen of onder Geld & Recht,
maar het volgende is er aan de hand.
Mijn zoon van 15 jaar is zoals dat hoort bij een 15 jarige, enorm aan het puberen. Helaas vind hij het erg vervelend dat hij zich aan bepaalde regels dient te houden en heeft besloten dan maar bij zijn vader te gaan wonen. Dit kwam als donderslag bij heldere hemel. Dit omdat er geen echte problemen zijn.
Hij is 2 weken geleden zo van de 1 op de andere dag vertrokken. Zijn vader en ik zijn al 10 jaar gescheiden. De periode na de scheiding keek zijn vader al niet of nauwelijks naar hem om. Ook de bezoekregeling liep slecht. Regelmatig liet hij niets van zich horen, of zei de afspraak af.
Ik begrijp er zelf niets van, maar snap dat het voor een puber heel anders ligt en ik hem de ruimte moet geven om zichzelf op zijn manier te ontwikkelen. Ik heb dan ook zoiets van, oke, ga het voorlopig proberen. (blijkbaar moet hij ontdekken dat het gras bij de buren toch echt niet groener is als bij ons)
Helaas, mijn exman, wil maar al te graag hem direkt vastleggen. (valt niet mee te praten).
Hij heeft meteen een advocaat ingeschakeld, om dit proces wettelijk vast te leggen. Hij schijnt ook diverse eisen op papier te willen zetten omtrent kinderalimentatie enz.
Tot dit moment betaalde hij kinderallimentatie voor beide zoons (andere zoon is 12).
Ik ben nog steeds in afwachting van post van zijn advocaat, maar nu is gebleken dat hij achter mijn rug om al bezig is met adres wijzigingen. Zo kreeg ik bericht dat hij bij de gemeente het adres samen met mijn zoon al gewijzigd heeft. Kan dit zomaar? En kan ik dit terugdraaien, zonder toestemming van mijn zoon? Of kan ik mijn zoon dwingen dit terug te draaien. (en pas wettelijk maken als het via de advocaat geregeld is?)
Dit mag toch helemaal niet? Wat moet ik hier nou mee aan. Ben ten einde raad, ik weet het niet meer wat ik moet doen.
Heb ook het gevoel dat ik niets verkeerd moet zeggen tegen hem, omdat hij hier anders helemaal niet meer langs wil komen.
Ik heb het gevoel dat ik mijn kind kwijt raak.
Ik hoop dat iemand advies heeft.
Wanhoopje
maar het volgende is er aan de hand.
Mijn zoon van 15 jaar is zoals dat hoort bij een 15 jarige, enorm aan het puberen. Helaas vind hij het erg vervelend dat hij zich aan bepaalde regels dient te houden en heeft besloten dan maar bij zijn vader te gaan wonen. Dit kwam als donderslag bij heldere hemel. Dit omdat er geen echte problemen zijn.
Hij is 2 weken geleden zo van de 1 op de andere dag vertrokken. Zijn vader en ik zijn al 10 jaar gescheiden. De periode na de scheiding keek zijn vader al niet of nauwelijks naar hem om. Ook de bezoekregeling liep slecht. Regelmatig liet hij niets van zich horen, of zei de afspraak af.
Ik begrijp er zelf niets van, maar snap dat het voor een puber heel anders ligt en ik hem de ruimte moet geven om zichzelf op zijn manier te ontwikkelen. Ik heb dan ook zoiets van, oke, ga het voorlopig proberen. (blijkbaar moet hij ontdekken dat het gras bij de buren toch echt niet groener is als bij ons)
Helaas, mijn exman, wil maar al te graag hem direkt vastleggen. (valt niet mee te praten).
Hij heeft meteen een advocaat ingeschakeld, om dit proces wettelijk vast te leggen. Hij schijnt ook diverse eisen op papier te willen zetten omtrent kinderalimentatie enz.
Tot dit moment betaalde hij kinderallimentatie voor beide zoons (andere zoon is 12).
Ik ben nog steeds in afwachting van post van zijn advocaat, maar nu is gebleken dat hij achter mijn rug om al bezig is met adres wijzigingen. Zo kreeg ik bericht dat hij bij de gemeente het adres samen met mijn zoon al gewijzigd heeft. Kan dit zomaar? En kan ik dit terugdraaien, zonder toestemming van mijn zoon? Of kan ik mijn zoon dwingen dit terug te draaien. (en pas wettelijk maken als het via de advocaat geregeld is?)
Dit mag toch helemaal niet? Wat moet ik hier nou mee aan. Ben ten einde raad, ik weet het niet meer wat ik moet doen.
Heb ook het gevoel dat ik niets verkeerd moet zeggen tegen hem, omdat hij hier anders helemaal niet meer langs wil komen.
Ik heb het gevoel dat ik mijn kind kwijt raak.
Ik hoop dat iemand advies heeft.
Wanhoopje
dinsdag 23 juni 2009 om 22:52
Dank jullie wel voor jullie reakties. De meeste argumenten die jullie aanvoeren kan ik me wel in vinden.
Het probleem is dat ik niet wist (nu door jullie reakties wel) of het wettelijk gezien mag om zonder overleg met de andere ouder alvast een adreswijziging bij het GBA door te voeren. Mijn ex had aangegeven dat het via de rechtbank geregeld dient te worden. Heeft ook een advocaat ingeschakeld, maar ik ben nog in afwachting van post van de advocaat. Ik dacht dat de officiele adreswijziging pas mocht als de rechterlijke uitspraak is geweest.
Het is geen kwestie van het al te makkelijk denken dat pa een waardeloze vader is en ik verwacht dat zoon snel met hangende pootjes terug zou komen en dit me nu vies tegenvalt.
Ja, mijn mening is inderdaad dat ik niet kapot ben van zijn vaderlijke capaciteiten. Dat heeft hij zowel tijdens ons huwelijk als in de jaren erna laten blijken. Maar het gaat er hier niet om wat ik ervan vind. Het probleem is dat ik vind dat vader zijn zoon de ruimte moet geven om zelf een keuze te maken. Ik denk dat je pas definitief kunt kiezen als je het een tijd geprobeerd heb. Wat de vader van mijn zoons nu doet is direkt vastleggen met de mededeling naar zijn zoon toe dat het hem ontzettend veel geld kost om dit juridisch allemaal te regelen en dat het niet de bedoeling is dat hij besluit om weer terug te gaan naar zijn moeder.
Ik krijg daarbij de indruk dat hij zijn zoon hiermee onder druk zet om bij zijn beslissing te blijven. Dus zonder de ruimte om op een keuze terug te komen.
Tuurlijk, ik ben heel verdrietig hierom, maar ik besef ook dat hij een vader figuur mist. Doordat zijn vader de sporadische aanwezige is geweest kan ik me goed voorstellen dat de oudste dit als mogelijkheid ziet om een band op te bouwen met zijn vader. Maar waarom op deze manier, zonder mij ook maar ergens van op de hoogte te stellen?
Onze jongste zoon mist zijn broer ook. Hij doet er wel heel stoer om, maar ik merk het uiteraard aan alle kanten.
Dat de alimentatie wijzigt lijkt me ook vanzelfsprekend. Mijn ex man is getrouwd en heeft een heel ander inkomen als ik dat heb. In dat opzicht zal er vast ook een wijziging komen.
Ik heb nu een beetje het gevoel dat ik me aan alle kanten moet overgeven aan de grillen van zijn vader en van mijn zoon.
Als ik ergens niet mee eens ben, zal dat ongetwijfeld in het nadeel werken, waardoor zij hun kont tegen de kribbe gooien, en wij hem misschien voorlopig helemaal niet zien. En ik mis hem zo.
Het probleem is dat ik niet wist (nu door jullie reakties wel) of het wettelijk gezien mag om zonder overleg met de andere ouder alvast een adreswijziging bij het GBA door te voeren. Mijn ex had aangegeven dat het via de rechtbank geregeld dient te worden. Heeft ook een advocaat ingeschakeld, maar ik ben nog in afwachting van post van de advocaat. Ik dacht dat de officiele adreswijziging pas mocht als de rechterlijke uitspraak is geweest.
Het is geen kwestie van het al te makkelijk denken dat pa een waardeloze vader is en ik verwacht dat zoon snel met hangende pootjes terug zou komen en dit me nu vies tegenvalt.
Ja, mijn mening is inderdaad dat ik niet kapot ben van zijn vaderlijke capaciteiten. Dat heeft hij zowel tijdens ons huwelijk als in de jaren erna laten blijken. Maar het gaat er hier niet om wat ik ervan vind. Het probleem is dat ik vind dat vader zijn zoon de ruimte moet geven om zelf een keuze te maken. Ik denk dat je pas definitief kunt kiezen als je het een tijd geprobeerd heb. Wat de vader van mijn zoons nu doet is direkt vastleggen met de mededeling naar zijn zoon toe dat het hem ontzettend veel geld kost om dit juridisch allemaal te regelen en dat het niet de bedoeling is dat hij besluit om weer terug te gaan naar zijn moeder.
Ik krijg daarbij de indruk dat hij zijn zoon hiermee onder druk zet om bij zijn beslissing te blijven. Dus zonder de ruimte om op een keuze terug te komen.
Tuurlijk, ik ben heel verdrietig hierom, maar ik besef ook dat hij een vader figuur mist. Doordat zijn vader de sporadische aanwezige is geweest kan ik me goed voorstellen dat de oudste dit als mogelijkheid ziet om een band op te bouwen met zijn vader. Maar waarom op deze manier, zonder mij ook maar ergens van op de hoogte te stellen?
Onze jongste zoon mist zijn broer ook. Hij doet er wel heel stoer om, maar ik merk het uiteraard aan alle kanten.
Dat de alimentatie wijzigt lijkt me ook vanzelfsprekend. Mijn ex man is getrouwd en heeft een heel ander inkomen als ik dat heb. In dat opzicht zal er vast ook een wijziging komen.
Ik heb nu een beetje het gevoel dat ik me aan alle kanten moet overgeven aan de grillen van zijn vader en van mijn zoon.
Als ik ergens niet mee eens ben, zal dat ongetwijfeld in het nadeel werken, waardoor zij hun kont tegen de kribbe gooien, en wij hem misschien voorlopig helemaal niet zien. En ik mis hem zo.
dinsdag 23 juni 2009 om 23:09
Och meissie toch..... aan alle kanten word je altijd verteld dat je zus moet en zo moet in het belang van je kinderen, maar dit doet natuurlijk gewoon haske zeer aan je moederhart. Daar mag je verdriet om hebben hoor! Er schiet een brok in mijn keel bij je laatste zin....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 23 juni 2009 om 23:15
En voor de rest: ik ben het met je eens. Dit is niet de manier waarop je als vader de keus van je zoon 'respecteert' en 'ondersteunt'. Zoals het gaat klinkt het eerder alsof de vader het als een triomf voelt en voorbij gaat aan het feit dat de jongen, ondanks dat hij bij zijn vader wil en mag wonen, gewoon behoefte heeft aan en recht heeft op een zo goed mogelijk en vrij contact met zijn moeder. En zijn broertje! Op deze manier creëert zijn vader bodem voor een loyaliteitsconflict bij jullie zoon.
Het was vele malen beter geweest als vader jou de gelegenheid had gegeven toestemming te geven aan je zoon, hem te steunen in de keuze, door dit in overleg met jou te doen en je zoon de gelegenheid te geven een goede afweging te maken waarom hij deze keuze maakt.
Het was vele malen beter geweest als vader jou de gelegenheid had gegeven toestemming te geven aan je zoon, hem te steunen in de keuze, door dit in overleg met jou te doen en je zoon de gelegenheid te geven een goede afweging te maken waarom hij deze keuze maakt.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 juni 2009 om 10:59
Misschien is dit vaders manier om zoon juist te leren dat ie niet vrijblijvend kan heen-en-weeren tussen zijn ouders als het ene huis m niet bevalt. Juist door het allemaal officieel vast te leggen laat vader zoon zien dat zijn keuze min of meer definitief is en dat soms in het leven keuzes consequenties hebben en je inderdaad niet bij elke keuze zomaar weer terug kan als het toch een beetje tegenvalt.
Hoewel het inderdaad niet zo netjes is om dit achter de rug van To om te doen en ik me ook goed kan voorstellen dan het als moeder moeilijk te verteren is als je puber liever ergens anders woont, vind ik dat er wel erg makkelijk vanuit wordt gegaan dat vader slechte bedoelingen heeft.
Hoewel het inderdaad niet zo netjes is om dit achter de rug van To om te doen en ik me ook goed kan voorstellen dan het als moeder moeilijk te verteren is als je puber liever ergens anders woont, vind ik dat er wel erg makkelijk vanuit wordt gegaan dat vader slechte bedoelingen heeft.
woensdag 24 juni 2009 om 11:05
Tsja, gaan invullen hoe vader het bedoeld heeft lijkt me sowieso niet zinvol, of dat nu positief is of negatief. Maar hij gaat in ieder geval goed te fout in door niet met moeder hierover te overleggen. Dat is vragen om verkeerd begrepen te worden en hoe dan ook een heel verkeerde boodschap aan je kind.
anoniem_37343 wijzigde dit bericht op 24-06-2009 11:09
Reden: quoten was niet nodig.....
Reden: quoten was niet nodig.....
% gewijzigd
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 juni 2009 om 11:59
quote:danique73 schreef op 23 juni 2009 @ 22:52:
Het probleem is dat ik vind dat vader zijn zoon de ruimte moet geven om zelf een keuze te maken.Zo goed als je zoon deze stap makkelijk heeft kunnen zetten, kan hij makkelijk de stap terug zetten, als hij dat zou willen.quote:Wat de vader van mijn zoons nu doet is direkt vastleggen met de mededeling naar zijn zoon toe dat het hem ontzettend veel geld kost om dit juridisch allemaal te regelen en dat het niet de bedoeling is dat hij besluit om weer terug te gaan naar zijn moeder.Dat is niet zo netjes van pa. Maar hoe weet je dat? Zegt pa dat tegen jou, of zegt zoon dat tegen jou?quote:Ik krijg daarbij de indruk dat hij zijn zoon hiermee onder druk zet om bij zijn beslissing te blijven. Dus zonder de ruimte om op een keuze terug te komen.Ik kan me voorstellen dat pa niet zit te wachten op het spelen van tijdelijk opvangadres omdat zoon en ma problemen met elkaar hebben. Het is maar hoe je het precies vertelt. In jouw ogen zit pa blijkbaar behoorlijk fout, maar ik vermoed dat als pa het vertelt, het wel eens heel anders kan klinken.quote:Tuurlijk, ik ben heel verdrietig hierom, maar ik besef ook dat hij een vader figuur mist. Doordat zijn vader de sporadische aanwezige is geweest kan ik me goed voorstellen dat de oudste dit als mogelijkheid ziet om een band op te bouwen met zijn vader. Maar waarom op deze manier, zonder mij ook maar ergens van op de hoogte te stellen?Die vraag lijkt me belangrijk. En het antwoord ligt niet bij pa, maar bij de relatie tussen jou en zoon, lijkt me.quote:Ik heb nu een beetje het gevoel dat ik me aan alle kanten moet overgeven aan de grillen van zijn vader en van mijn zoon.Nee hoor. Met de "grillen van zijn vader" heb je niks te maken. Als die iets wil, en het is redelijk, krijgt hij via de rechter zijn zin. En als het niet redelijk is, niet. Verder heb je met hem niet zo bijzonder veel te maken. Met je zoon wel. Punt is natuurlijk wel dat als zoonlief niet meer bij je in huis woont, je gezag over hem, aangezien hij 15 is, bijzonder klein is. Als je een relatie met hem wil houden, dan zal dat tot op vrij grote hoogte op basis van gelijkwaardigheid moeten, vrees ik voor je. Als je dat wat hem drijft als "grillen" af doet, zal dat niet enorm helpen, kan ik me zo voorstellen.quote:Als ik ergens niet mee eens ben, zal dat ongetwijfeld in het nadeel werken, waardoor zij hun kont tegen de kribbe gooien, en wij hem misschien voorlopig helemaal niet zien. En ik mis hem zo.Heb je hem dat al verteld?
Het probleem is dat ik vind dat vader zijn zoon de ruimte moet geven om zelf een keuze te maken.Zo goed als je zoon deze stap makkelijk heeft kunnen zetten, kan hij makkelijk de stap terug zetten, als hij dat zou willen.quote:Wat de vader van mijn zoons nu doet is direkt vastleggen met de mededeling naar zijn zoon toe dat het hem ontzettend veel geld kost om dit juridisch allemaal te regelen en dat het niet de bedoeling is dat hij besluit om weer terug te gaan naar zijn moeder.Dat is niet zo netjes van pa. Maar hoe weet je dat? Zegt pa dat tegen jou, of zegt zoon dat tegen jou?quote:Ik krijg daarbij de indruk dat hij zijn zoon hiermee onder druk zet om bij zijn beslissing te blijven. Dus zonder de ruimte om op een keuze terug te komen.Ik kan me voorstellen dat pa niet zit te wachten op het spelen van tijdelijk opvangadres omdat zoon en ma problemen met elkaar hebben. Het is maar hoe je het precies vertelt. In jouw ogen zit pa blijkbaar behoorlijk fout, maar ik vermoed dat als pa het vertelt, het wel eens heel anders kan klinken.quote:Tuurlijk, ik ben heel verdrietig hierom, maar ik besef ook dat hij een vader figuur mist. Doordat zijn vader de sporadische aanwezige is geweest kan ik me goed voorstellen dat de oudste dit als mogelijkheid ziet om een band op te bouwen met zijn vader. Maar waarom op deze manier, zonder mij ook maar ergens van op de hoogte te stellen?Die vraag lijkt me belangrijk. En het antwoord ligt niet bij pa, maar bij de relatie tussen jou en zoon, lijkt me.quote:Ik heb nu een beetje het gevoel dat ik me aan alle kanten moet overgeven aan de grillen van zijn vader en van mijn zoon.Nee hoor. Met de "grillen van zijn vader" heb je niks te maken. Als die iets wil, en het is redelijk, krijgt hij via de rechter zijn zin. En als het niet redelijk is, niet. Verder heb je met hem niet zo bijzonder veel te maken. Met je zoon wel. Punt is natuurlijk wel dat als zoonlief niet meer bij je in huis woont, je gezag over hem, aangezien hij 15 is, bijzonder klein is. Als je een relatie met hem wil houden, dan zal dat tot op vrij grote hoogte op basis van gelijkwaardigheid moeten, vrees ik voor je. Als je dat wat hem drijft als "grillen" af doet, zal dat niet enorm helpen, kan ik me zo voorstellen.quote:Als ik ergens niet mee eens ben, zal dat ongetwijfeld in het nadeel werken, waardoor zij hun kont tegen de kribbe gooien, en wij hem misschien voorlopig helemaal niet zien. En ik mis hem zo.Heb je hem dat al verteld?
woensdag 24 juni 2009 om 12:01
quote:Poezewoes schreef op 23 juni 2009 @ 23:15:
[fgcolor=#0099FF]Zoals het gaat klinkt het eerder alsof de vader het als een triomf voelt en voorbij gaat aan het feit dat de jongen, ondanks dat hij bij zijn vader wil en mag wonen, gewoon behoefte heeft aan en recht heeft op een zo goed mogelijk en vrij contact met zijn moeder.Gek, dat je dat er allemaal uit haalt. Ik lees niets over triomf bij vader, en niets over behoefte aan vrij contact met moeder. Het zal er best zijn, maar waaruit concludeer je dat?
[fgcolor=#0099FF]Zoals het gaat klinkt het eerder alsof de vader het als een triomf voelt en voorbij gaat aan het feit dat de jongen, ondanks dat hij bij zijn vader wil en mag wonen, gewoon behoefte heeft aan en recht heeft op een zo goed mogelijk en vrij contact met zijn moeder.Gek, dat je dat er allemaal uit haalt. Ik lees niets over triomf bij vader, en niets over behoefte aan vrij contact met moeder. Het zal er best zijn, maar waaruit concludeer je dat?
woensdag 24 juni 2009 om 12:03
quote:Poezewoes schreef op 24 juni 2009 @ 11:05:
[fgcolor=#0099FF] Tsja, gaan invullen hoe vader het bedoeld heeft lijkt me sowieso niet zinvol, of dat nu positief is of negatief.Inderdaad. Dus dat triomf-gevoel, waar is dat op gebaseerd?quote:Maar hij gaat in ieder geval goed te fout in door niet met moeder hierover te overleggen. Dat is vragen om verkeerd begrepen te worden en hoe dan ook een heel verkeerde boodschap aan je kind. [/fgcolor]Wéét je waarom zoon naar vader is gegaan? Wéét je waarom zoon hierover niet met moeder heeft gesproken? Moeder zelf weet het niet, zegt ze. Hoe kan je dan zo goed weten dat vader hoe dan ook fout zit?
[fgcolor=#0099FF] Tsja, gaan invullen hoe vader het bedoeld heeft lijkt me sowieso niet zinvol, of dat nu positief is of negatief.Inderdaad. Dus dat triomf-gevoel, waar is dat op gebaseerd?quote:Maar hij gaat in ieder geval goed te fout in door niet met moeder hierover te overleggen. Dat is vragen om verkeerd begrepen te worden en hoe dan ook een heel verkeerde boodschap aan je kind. [/fgcolor]Wéét je waarom zoon naar vader is gegaan? Wéét je waarom zoon hierover niet met moeder heeft gesproken? Moeder zelf weet het niet, zegt ze. Hoe kan je dan zo goed weten dat vader hoe dan ook fout zit?
woensdag 24 juni 2009 om 12:56
Rider, vader zit gewoon fout door dit niet met moeder te overleggen. Kan je hoog om springen laag om springen. Vader en moeder zijn de ouders van dit kind, want ja, met 15 jaar ben je nog een kind, en die horen samen te beslissen wat het beste is voor dat kind. Niet het kind en één van de ouders samen.
Dat triomf-gevoel is inderdaad ook invullen, daarom zei ik 'lijkt' en dat zeg ik vanwege de manier waarop dit gegaan is. Daarnaast ga ik af op wat to vertelt, dat er geen problemen waren tussen moeder en zoon. Dat hoeft namelijk helemaal niet, als zoon de behoefte heeft om bij vader te wonen, dat kan ook om andere redenen zijn. Bovendien als er wel problemen waren, dan nog stimuleer je je kind om daar over te praten en biedt je hem niet zomaar een ander alternatief op eigen houtje. Zo leer je je kind toch niet met conflicten omgaan?
Vader belemmerd zoon wel degelijk in een vrij contact met moeder door zijn houding en dat is nooit juist voor een kind. De ene ouder mag een kind nooit in de weg staan bij de omgang met de andere ouder en door niet te overleggen en dit allemaal zo maar te regelen legt vader een aardige bom neer. En dat voelt zoon ook.
Dat triomf-gevoel is inderdaad ook invullen, daarom zei ik 'lijkt' en dat zeg ik vanwege de manier waarop dit gegaan is. Daarnaast ga ik af op wat to vertelt, dat er geen problemen waren tussen moeder en zoon. Dat hoeft namelijk helemaal niet, als zoon de behoefte heeft om bij vader te wonen, dat kan ook om andere redenen zijn. Bovendien als er wel problemen waren, dan nog stimuleer je je kind om daar over te praten en biedt je hem niet zomaar een ander alternatief op eigen houtje. Zo leer je je kind toch niet met conflicten omgaan?
Vader belemmerd zoon wel degelijk in een vrij contact met moeder door zijn houding en dat is nooit juist voor een kind. De ene ouder mag een kind nooit in de weg staan bij de omgang met de andere ouder en door niet te overleggen en dit allemaal zo maar te regelen legt vader een aardige bom neer. En dat voelt zoon ook.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 juni 2009 om 13:45
Dat zo zo idd kunnen zijn Rider.
Nog niet bekend met pubers?.
Die kunnen het al een probleem vinden als ze elke dag de tafel af moeten ruimen en niet genoeg zakgeld krijgen.
Feit is dat je behoorlijk in conflict kan raken met een puber.
En als gescheiden ouders biedt het altijd een optie om het hazepad te kiezen voor een kind.
En daar kunnen ze graag gebruik van maken.
Want met twee huizen dwingt het je niet een conflict op te lossen,je gaat gewoon naar de ander.
1 van de extra hobbels die je krijgt als je gescheiden bent.
Zaak is dan als ouders zijnde daar als 1 front in te handelen.
Duidelijke afspraken en overleg.
En dat schijnt bij to niet te zijn gebeurt.
Kan je op je kop staan maar dat hoort niet
En ja,ik zou dan ook woest zijn op vader (gelukkig heb ik een ex met verstand)
Maar wij horen hier een kant van het verhaal.
Dus zowel voor jou als voor ons is het gissen hoe het precies zit.
Nog niet bekend met pubers?.
Die kunnen het al een probleem vinden als ze elke dag de tafel af moeten ruimen en niet genoeg zakgeld krijgen.
Feit is dat je behoorlijk in conflict kan raken met een puber.
En als gescheiden ouders biedt het altijd een optie om het hazepad te kiezen voor een kind.
En daar kunnen ze graag gebruik van maken.
Want met twee huizen dwingt het je niet een conflict op te lossen,je gaat gewoon naar de ander.
1 van de extra hobbels die je krijgt als je gescheiden bent.
Zaak is dan als ouders zijnde daar als 1 front in te handelen.
Duidelijke afspraken en overleg.
En dat schijnt bij to niet te zijn gebeurt.
Kan je op je kop staan maar dat hoort niet
En ja,ik zou dan ook woest zijn op vader (gelukkig heb ik een ex met verstand)
Maar wij horen hier een kant van het verhaal.
Dus zowel voor jou als voor ons is het gissen hoe het precies zit.
woensdag 24 juni 2009 om 13:55
Iets zegt me dat deze ouders waarschijnlijk al langer niet communiceerden met elkaar over de kinderen, moeilijk om dan te oordelen waar het misgegaan is. Belangrijk lijkt me wel dat de zoon serieus genomen wordt door beide ouders. Niet in zijn belang is als ouders over zijn hoofd ruzie gaan maken over iets wat nu zijn wens is.
Ik heb iets dergelijks van dichtbij meegemaakt, ivm herkenning wil ik er niet te diep op ingaan, maar hier verkondigde de ouder ook dat er nooit iets was voorgevallen enzo, dat de band tussen kind en ouder goed was, maar er bleek toch wat meer aan de hand te zijn dan alleen pubergedrag. Maar als je ouder zou hebben horen praten dan zou je dat inderdaad hebben kunnen denken dat het kind en de andere ouder helemaal fout zaten, dat het een puberale gril was en dat er niets anders speelde en dat de andere ouder ook maar zo deed. En dat werd ook steeds verkondigd, daarbij helemaal niet het kind dat onder een situatie leed serieus nemen. Punt is wel dat de ouder in mijn verhaal probeerde weer het gelijk te halen en eind van het liedje was wel dat het kind nog zelden naar die ouder toe wilde gaan. Mijn advies zou dan ook in deze zijn, aangezien er toch al van alles in werking gesteld is, om er maar in mee te gaan, anders ben je echt het contact met het kind kwijt. Als je er in meegaat, kun je het nog een beetje proberen te sturen.
De meest ideale situatie is als ouders op 1 lijn kunnen staan. Gelukkig gebeurt dat vaak, maar helaas, ook gevallen waarin het niet zo is. Dan kan de ene kant wel van alles en nog wat willen, maar als de andere kant niet meewerkt of alleen zijn of haar zin wil doordrijven, dan houdt het op. Helaas voor de kinderen die daar de dupe van worden.
Ik heb iets dergelijks van dichtbij meegemaakt, ivm herkenning wil ik er niet te diep op ingaan, maar hier verkondigde de ouder ook dat er nooit iets was voorgevallen enzo, dat de band tussen kind en ouder goed was, maar er bleek toch wat meer aan de hand te zijn dan alleen pubergedrag. Maar als je ouder zou hebben horen praten dan zou je dat inderdaad hebben kunnen denken dat het kind en de andere ouder helemaal fout zaten, dat het een puberale gril was en dat er niets anders speelde en dat de andere ouder ook maar zo deed. En dat werd ook steeds verkondigd, daarbij helemaal niet het kind dat onder een situatie leed serieus nemen. Punt is wel dat de ouder in mijn verhaal probeerde weer het gelijk te halen en eind van het liedje was wel dat het kind nog zelden naar die ouder toe wilde gaan. Mijn advies zou dan ook in deze zijn, aangezien er toch al van alles in werking gesteld is, om er maar in mee te gaan, anders ben je echt het contact met het kind kwijt. Als je er in meegaat, kun je het nog een beetje proberen te sturen.
De meest ideale situatie is als ouders op 1 lijn kunnen staan. Gelukkig gebeurt dat vaak, maar helaas, ook gevallen waarin het niet zo is. Dan kan de ene kant wel van alles en nog wat willen, maar als de andere kant niet meewerkt of alleen zijn of haar zin wil doordrijven, dan houdt het op. Helaas voor de kinderen die daar de dupe van worden.
anoniem_65153 wijzigde dit bericht op 24-06-2009 14:05
Reden: aanvullingen
Reden: aanvullingen
% gewijzigd
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
woensdag 24 juni 2009 om 19:16
Ik zeg niks over schuld. Ik zeg dat pa niet juist gehandeld heeft door dit niet in overleg te doen met moeder, Rider. Je gaat me toch niet vertellen dat jij het er mee eens bent dat pa zonder met ma hierover van gedachten te wisselen, te vragen wat er is gebeurd, te overleggen hoe het verder moet, zijn zoon binnen laat en maar even op zijn adres inschrijft. Dat doe je gewoon niet als ouder. Als dit een verhaal van een vader was geweest had ik exact hetzelfde gezegd. Dit soort grappen flik je elkaar gewoon niet en is niet in het belang van je kind(eren).
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 24 juni 2009 om 19:36
Ik vind het gedrag van de vader ook niet netjes. Maar uit de post van TO blijkt dat de communicatie sowieso al niet geweldig was (TO zegt zelf dat er niet met hem te praten valt). Bovendien is TO er mee akkoord gegaan dat zoonlief bij vader in zou trekken (niet van harte, maar toch). Dat zal zoonlief vast ook aan vader verteld hebben, en wellicht vond de vader dat genoeg?
@TO
Als jouw ex altijd weinig interesse in zijn zoon heeft getoond, dan zal dat nu vast niet op stel en sprong veranderen. Ik vermoed zomaar dat je zoon dat vrij snel zat kan gaan worden, want kinderen (en zeker pubers) hebben gewoon veel aandacht nodig.
Maar de beste strategie voor jou is denk ik vooral om je zoon te blijven steunen. Toon oprechte interesse in hem als hij langs komt en laat het opvoeden (zeuren, kritisch zijn, enz) zoveel mogelijk aan je ex over. Hoe vervelend de situatie ook is, je kunt dit ook zien als een mooie gelegenheid om jouw relatie met je zoon te verbeteren! Als ouder op afstand kun je nu eenmaal anders met je kind omgaan dan wanneer hij bij je in huis woont. Je hoeft niet meer te "zeuren" over dat hij moet bellen als hij later is, dat hij zijn kamer op moet ruimen, enz. en al die andere dingen waar moeders over kunnen vallen en pubers zich rot aan irriteren.
Probeer de voordelen van deze situatie in te zien, hoe moeilijk ook, en probeer deze nieuwe situatie optimaal te benutten.
Sterkte!
@TO
Als jouw ex altijd weinig interesse in zijn zoon heeft getoond, dan zal dat nu vast niet op stel en sprong veranderen. Ik vermoed zomaar dat je zoon dat vrij snel zat kan gaan worden, want kinderen (en zeker pubers) hebben gewoon veel aandacht nodig.
Maar de beste strategie voor jou is denk ik vooral om je zoon te blijven steunen. Toon oprechte interesse in hem als hij langs komt en laat het opvoeden (zeuren, kritisch zijn, enz) zoveel mogelijk aan je ex over. Hoe vervelend de situatie ook is, je kunt dit ook zien als een mooie gelegenheid om jouw relatie met je zoon te verbeteren! Als ouder op afstand kun je nu eenmaal anders met je kind omgaan dan wanneer hij bij je in huis woont. Je hoeft niet meer te "zeuren" over dat hij moet bellen als hij later is, dat hij zijn kamer op moet ruimen, enz. en al die andere dingen waar moeders over kunnen vallen en pubers zich rot aan irriteren.
Probeer de voordelen van deze situatie in te zien, hoe moeilijk ook, en probeer deze nieuwe situatie optimaal te benutten.
Sterkte!
donderdag 25 juni 2009 om 14:57
Dank jullie wel voor jullie hartverwarmende reakties.
Ondanks dat er hier op dit topic ook anders wordt gesuggereerd waren er wel degelijk geen problemen tussen mij en mijn oudste zoon. Het kwam als donderslag bij heldere hemel.
Ik kon niet anders dan akkoord gaan met het feit dat hij bij zijn vader wilde wonen. Het voelde voor mij alsof ik geen keuze had. Hij is tenslotte al 15. Als ik nee zou hebben gezegd, zou hij het net zo goed gedaan hebben. De toestemming had hij nog niet, maar was wel direkt de dag nadat ik het hoorde vertrokken.
Er is inderdaad weinig tot geen contact met de vader.
Zowel tussen hem en mij als tussen de jongens en hun vader.
Er is geen ruzie of iets dergelijks, gewoon neutraal. Ik heb me naar een aantal jaar trachten het contact optimaal te krijgen, neergelegd bij het feit dat het blijkbaar niet werkte. De kinderen hadden inmiddels ook zoiets van ik heb er geen zin meer in, als het op deze manier moet.
Het in stand houden van contact dient van 2 kanten te komen. Vader heeft zich, om welke reden dan ook, weinig tot niet bekommerd om de kinderen. Afspraken uit het echtscheidingsconvenant werden niet nagekomen. Als ik daar met hem over wilde praten moest ik niet zo zeiken: want, zo zei hij: het gaat toch goed met de kinderen??
Het gaat mij te ver om het verder uit de doeken te doen, maar de basis van het verleden beangstigd mij de communicatie verder met mijn oudste. Ik hoop dat hij ook het belang hiervan inzien. Maar dat moet de praktijk uitwijzen. Voorlopig wordt de telefoon niet beantwoordt. Ook antwoord op mijn email laat al een poos op zich wachten.
Het is en blijf voorlopig een puber, met alle nukken en buien en situaties waar zij over vallen.
Het schijnt inderdaad vaak voor te komen (dat kinderen van gescheiden ouders, met name jongens, in de puberleeftijd bij de andere ouder willen wonen.
Waarom dat kunnen legio redenen zijn. Zakgeld, kamer opruimen, op tijd thuis zijn, en nog meer van die stomvervelende regels die in huis gelden waar een puber mee wordt geconfronteerd.
Zelf denk ik dat de kwestie geld in ieder geval een factor is. Het feit dat ik het financieel een stuk minder breed heb, dan vader met nieuwe vrouw. Hij is nogal gevoelig voor merk en trends en hoewel ik erg mijn best doe, kan dit niet in de hoeveelheid dat hij wil.
Ik vind het erg moeilijk om het los te laten. Zit vaak met mijn gedachten daar. Gisteren kwam mijn jongste zoon hem tegen, maar de oudste deed net alsof hij hem niet zag.
Waarom nou toch, hij kan er toch ook niets aan doen?
Je mag er toch wel vanuit gaan dat een vader hetzelfde belang heeft voor zijn kinderen als de moeder. Dit belang dient ten alle tijde bovenaan te staan. Hoe de jongste zich hieronder voelt lijkt zowel vader als oudste niet relevant te vinden. Waarom denkt vader dan niet in zijn belang?
Sorry, het is volgens mij een erg warrig verhaal geworden.
Groetjes Danique73
Ondanks dat er hier op dit topic ook anders wordt gesuggereerd waren er wel degelijk geen problemen tussen mij en mijn oudste zoon. Het kwam als donderslag bij heldere hemel.
Ik kon niet anders dan akkoord gaan met het feit dat hij bij zijn vader wilde wonen. Het voelde voor mij alsof ik geen keuze had. Hij is tenslotte al 15. Als ik nee zou hebben gezegd, zou hij het net zo goed gedaan hebben. De toestemming had hij nog niet, maar was wel direkt de dag nadat ik het hoorde vertrokken.
Er is inderdaad weinig tot geen contact met de vader.
Zowel tussen hem en mij als tussen de jongens en hun vader.
Er is geen ruzie of iets dergelijks, gewoon neutraal. Ik heb me naar een aantal jaar trachten het contact optimaal te krijgen, neergelegd bij het feit dat het blijkbaar niet werkte. De kinderen hadden inmiddels ook zoiets van ik heb er geen zin meer in, als het op deze manier moet.
Het in stand houden van contact dient van 2 kanten te komen. Vader heeft zich, om welke reden dan ook, weinig tot niet bekommerd om de kinderen. Afspraken uit het echtscheidingsconvenant werden niet nagekomen. Als ik daar met hem over wilde praten moest ik niet zo zeiken: want, zo zei hij: het gaat toch goed met de kinderen??
Het gaat mij te ver om het verder uit de doeken te doen, maar de basis van het verleden beangstigd mij de communicatie verder met mijn oudste. Ik hoop dat hij ook het belang hiervan inzien. Maar dat moet de praktijk uitwijzen. Voorlopig wordt de telefoon niet beantwoordt. Ook antwoord op mijn email laat al een poos op zich wachten.
Het is en blijf voorlopig een puber, met alle nukken en buien en situaties waar zij over vallen.
Het schijnt inderdaad vaak voor te komen (dat kinderen van gescheiden ouders, met name jongens, in de puberleeftijd bij de andere ouder willen wonen.
Waarom dat kunnen legio redenen zijn. Zakgeld, kamer opruimen, op tijd thuis zijn, en nog meer van die stomvervelende regels die in huis gelden waar een puber mee wordt geconfronteerd.
Zelf denk ik dat de kwestie geld in ieder geval een factor is. Het feit dat ik het financieel een stuk minder breed heb, dan vader met nieuwe vrouw. Hij is nogal gevoelig voor merk en trends en hoewel ik erg mijn best doe, kan dit niet in de hoeveelheid dat hij wil.
Ik vind het erg moeilijk om het los te laten. Zit vaak met mijn gedachten daar. Gisteren kwam mijn jongste zoon hem tegen, maar de oudste deed net alsof hij hem niet zag.
Waarom nou toch, hij kan er toch ook niets aan doen?
Je mag er toch wel vanuit gaan dat een vader hetzelfde belang heeft voor zijn kinderen als de moeder. Dit belang dient ten alle tijde bovenaan te staan. Hoe de jongste zich hieronder voelt lijkt zowel vader als oudste niet relevant te vinden. Waarom denkt vader dan niet in zijn belang?
Sorry, het is volgens mij een erg warrig verhaal geworden.
Groetjes Danique73
