Zou ik moeten erven?

Ik heb advies nodig over het volgende... lang verhaal...: ik ben opgegroeid bij mijn alleenstaande moeder. Zij was studente toen ze zwanger werd van een on/off-relatie met iemand die een vaste (open) relatie had. Ze heeft mij gehouden omdat ze dacht dat ze onvruchtbaar was en dat ik haar enige kans op een kind zou zijn (dit bleek later ook zo te zijn). Mijn vader heeft zodra hij wist van mijn komst alle contact verbroken (op aandringen van zijn vriendin). Ik ben dan ook niet door hem erkend.

Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.

Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.

Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).

S-Groot schreef: ↑

16-02-2021 21:20

Is dit iets wat je zou willen doen TO?

Dat is de vraag hè? Daar twijfel ik dus over, maar het is de enige weg om erfgenaam te worden. Tenzij mijn vader opeens het besef krijgt dat hij misschien niet in leven maar wel in dood nog iets voor zijn dochter zou willen betekenen. Die kans acht ik kleiner dan 1%, dus dan zal ik er actief achteraan moeten inderdaad en dat vaderschap gerechtelijk vast moeten laten stellen. Ik weet het niet. Maar ik heb inderdaad niet eindeloos om er over na te denken, want dna van een lijk verkrijgen lijkt me een smakeloze actie.

Maduixa schreef: ↑

16-02-2021 21:35

Het klinkt mij als zonde van je energie in mijn oren, om een erfenis te gaan afdwingen. Ik zou proberen vrede te krijgen met de situatie, en je vooral te richten op wat je eventueel nog wel uit deze relatie kunt en wilt krijgen.

Overigens vind ik het ook niet helemaal fair om alleen kwaad op je vader te zijn dat hij nooit naar je omgekeken heeft. Waarom heeft je moeder niet aangedrongen op erkenning of wat dan ook? Zij heeft het ook losgelaten lijkt het.

Misschien heb je gelijk en moet ik het laten rusten.

Nou ja, mijn loyaliteit ligt als vanzelf bij degene die er altijd voor mij geweest is, voor me heeft gezorgd en van wie ik zielsveel hou boven de man die mijn bestaan ontkende. Dat geeft haar enige voorsprong, zoals je zult begrijpen. Ik weet natuurlijk niet hoe het toen exact gegaan is, maar ze was bang voor de vriendin van mijn vader en besloot toen om een trotse bom-moeder te worden (heel hip begin jaren tachtig...). Ik zou het ook anders gedaan hebben, maar gezien de tijd en de omstandigheden van haar kan ik haar keus wel begrijpen. Dus ik ben niet boos op haar. En ook niet echt actief boos op mijn vader trouwens, wel wat verbolgen. Ik snap gewoon niet hoe je je eigen kind zo kunt negeren.

MrsDuck schreef: ↑

16-02-2021 21:30

Als je vader jou (als nog) erkent of jij dwingt dat af dan heb je recht op je deel. Vraag maar aan Koning Albert van België.... Hij kan je deels onterven maar dan nog hou je recht op je legitieme portie en/of alles naar de langst levende laten gaan en dat is dan jouw vordering op je stiefmoeder. Laat een notaris hier naar kijken en je adviseren.

Haha, ik moest ook denken aan koning Albert en ook prins Bernard die lastminute zijn buitenechtelijke dochters erkende. Toen Delphine haar rechtszaak won, dacht ik ook wel: good for you, zal hem leren te doen alsof je niet de zijne bent. Maar voor mij staat er misschien wat minder op het spel dan voor deze ontkende dochters...

sugarmiss schreef: ↑

16-02-2021 21:41

Nu nog erkenning afdwingen om te delen in de erfenis maakt je echt tot een aasgier.

Je bent volwassen. Dop je eigen boontjes.
Als je het wel gaat doen hoop ik dat je vader ruim de 100 haalt.

Hmm, deze reactie vind ik erg hard. Ik ben tot nu toe in dit hele vader-dochterverhaal degene geweest die de kans is ontnomen enige richting te geven aan het verloop ervan. Dit zou mijn enige mogelijkheid zijn om er nog iets aan te veranderen ten gunste van mijzelf.

viva-amber schreef: ↑

16-02-2021 21:44

Wat denk je dat een soort van wraak via geld jou uiteindelijk oplevert?

Jouw grootste wraak is een heel leuk leven zonder je vader en zijn rare familie.
Je half broers hebben ook zijn genen en die van zijn vrouw die hij onder de duim hield via een constante dreiging. Waarom zou je dat soort ongeluk en drama toelaten in je leven? Daar kan toch geen geld tegen op.

True. En zo heb ik er ook lange tijd in gestaan, tot opeens die ‘angst voor de erfenis’ ter sprake werd gebracht. Ik had er echt nooit bij stilgestaan dat er überhaupt een erfenis zou zijn ooit. Maar nu ik doorheb dat ik op enig ander vlak niks te verwachten heb en ook nooit heb gekregen, denk ik: hee, zo’n erfenis is tenminste íéts binnen het grote niks dat mijn vader is geweest voor mij.
En dat klinkt inderdaad een beetje wraakzuchtig. Vandaar mijn dilemma, want ik wil niet wraakzuchtig zijn, maar wil mezelf ook niet gewoon succesvol levenslang laten negeren. Lastig, lastig...