Geld & Recht
alle pijlers
Zou ik moeten erven?
dinsdag 16 februari 2021 om 21:12
Ik heb advies nodig over het volgende... lang verhaal...: ik ben opgegroeid bij mijn alleenstaande moeder. Zij was studente toen ze zwanger werd van een on/off-relatie met iemand die een vaste (open) relatie had. Ze heeft mij gehouden omdat ze dacht dat ze onvruchtbaar was en dat ik haar enige kans op een kind zou zijn (dit bleek later ook zo te zijn). Mijn vader heeft zodra hij wist van mijn komst alle contact verbroken (op aandringen van zijn vriendin). Ik ben dan ook niet door hem erkend.
Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.
Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.
Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).
Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.
Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.
Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).
woensdag 17 februari 2021 om 09:47
Jij bent zijn kind dus jij hebt recht op je kindsdeel. Dan ben je geen aasgier. Ik zou er al het begrip voor hebben als je dit wil regelen, hij heeft nooit iets voor je gedaan, zoals iemand anders al zei; ik zie het als een vergoeding voor de jaren van emotionele verwaarlozing. Dus als jij dit wil doen, zou ik er vooral voor gaan. Wat zijn vrouw en andere kinderen daarvan vinden is niet jouw probleem, jij hebt gewoon je bestaansrecht en alles rechten die daarbij komen kijken. Als ze daar geen begrip voor hebben zijn het egoïstische mensen hoor.
sjulia wijzigde dit bericht op 17-02-2021 09:52
0.36% gewijzigd
woensdag 17 februari 2021 om 09:52
Vind het juist bizar dat zo'n man aansprakelijk kan worden gesteld terwijl de vrouw weigert abortus te laten doen.RockOla schreef: ↑17-02-2021 09:26Vooropgesteld, deze man is een lul. TO, ik ben zelf zo'n kind als jij. Mijn moeder raakte zwanger, de verwekker wilde geen kind en wilde dat mijn moeder abortus liet doen. Dit wilde mijn moeder niet, en ze heeft er dus voor gekozen om alles alleen te doen. Dat lukt haar al 50 jaar heel goed. De man die mij verwekt heeft weet dus dat ik er ben, maar heeft nooit naar mijn moeder en mij omgekeken. Ik weet niets van hem. Mocht hij dood zijn of leven, ik weet het niet. Ik heb bij leven nooit wat van hem gehad, en hoef ook niets van hem als hij dood is. Af en toe vraag ik me wel af of hij me ook in de gaten heeft gehouden of zo. Ik vind het bizar eigenlijk dat een man dit kan doen. Ik snap best dat je nadenkt over je eventuele erfenis, maar dit zal moeilijk worden aangezien je niet erkent bent, wel snap ik dat het voor je als een soort genoegdoening kan voelen.
woensdag 17 februari 2021 om 09:55
Maar is dat ook hetgeen wat je wilt bereiken? Interesseert het geld jou of het stukje erkenning?
Ik denk persoonlijk dat het meer rust geeft om er niet achteraan te gaan. Het wordt dan zo'n juridisch getouwtrek en wellicht krijg je in de toekomst weer de kans om een band met je halfbroers op te bouwen. Bijv. na het overlijden van je vader en/of vriendin. Ik vind het een lastig dilemma voor je, maar zou het alleen doen als je zeker bent van hetgeen dat je ermee wilt bereiken.
Ik denk persoonlijk dat het meer rust geeft om er niet achteraan te gaan. Het wordt dan zo'n juridisch getouwtrek en wellicht krijg je in de toekomst weer de kans om een band met je halfbroers op te bouwen. Bijv. na het overlijden van je vader en/of vriendin. Ik vind het een lastig dilemma voor je, maar zou het alleen doen als je zeker bent van hetgeen dat je ermee wilt bereiken.
woensdag 17 februari 2021 om 09:55
Niet de schuld van het kind. Het zou niet logisch zijn om dat kind dan af te straffen door rechten af te nemen.redbulletje schreef: ↑17-02-2021 09:52Vind het juist bizar dat zo'n man aansprakelijk kan worden gesteld terwijl de vrouw weigert abortus te laten doen.
woensdag 17 februari 2021 om 10:00
woensdag 17 februari 2021 om 10:05
Je vraagt in je titel of je zou moeten erven.
Ja dus, je bent een kind van je vader en hebt dus recht op een deel van de erfenis. Of je bent opgevoed door je vader is voor de wet niet relevant.
Ik lees veel over gevoel en emoties, maar feit blijft dat jij net zoveel recht op de erfenis hebt als de andere kinderen.
Ik zou dus haast maken met de procedure om erkenning via de rechtbank.
Ja dus, je bent een kind van je vader en hebt dus recht op een deel van de erfenis. Of je bent opgevoed door je vader is voor de wet niet relevant.
Ik lees veel over gevoel en emoties, maar feit blijft dat jij net zoveel recht op de erfenis hebt als de andere kinderen.
Ik zou dus haast maken met de procedure om erkenning via de rechtbank.
woensdag 17 februari 2021 om 10:09
Het gaat meer om erkenning van het feit dat hij de biologische vader is.lisbeth schreef: ↑17-02-2021 08:51Als je een erkenning forceert heb je een erkenning op papier maar voor mij zou dat geen echte erkenning zijn. Dat maakt namelijk niet dat hij je vader wil zijn. Dus wat win je ermee? Geld en het feit dat je een stuk papier hebt dat zegt dat hij je vader is. Maar dat weet je zonder dat papier ook. Je dwingt hem. Ik zou het niet doen. Omdat ik een erkenning uit vrije wil zou willen en geen gedwongen want dat zou voor mij geen erkenning zijn
De tijd om vader te willen zijn is allang voorbij, TO is volwassen. Hij wist van haar bestaan en heeft haar moeder laten aanmodderen in haar eentje. Dus het soort erkenning dat jij beschrijft, dat is er nooit geweest.
Maar dat neemt niet weg dat je niet rechteloos ter wereld bent gekomen, alleen maar omdat je vader zijn verantwoordelijkheid destijds niet nam.
woensdag 17 februari 2021 om 10:13
Abortus is niet voor iedereen een optie. En als een man niet aansprakelijk gesteld kan worden voor een kind dat ter wereld komt omdat de vrouw geen abortus laat doen op zijn bevel, dan hoeven mannen eigenlijk helemaal niets meer. En de condoomindustrie kan dan ook wel inpakken.redbulletje schreef: ↑17-02-2021 09:52Vind het juist bizar dat zo'n man aansprakelijk kan worden gesteld terwijl de vrouw weigert abortus te laten doen.
woensdag 17 februari 2021 om 10:27
Ik reageer even op de laatste zin van TO in de OP, omdat die voor mij veelzeggend is: Ben je van mening dat je "zichtbaar wordt" op het moment dat je een deel opeist?
Ik denk dat je echt bij jezelf te rade moet gaan wat je hoofddoel is achter het eventuele opeisen van een deel van de erfenis en als je dit hebt uitgekristalliseerd of dit ook zodanig oké voor je voelt.
Al snap ik dat gevoel, verstand, wellicht behoefte aan erkenning, rechten, plichten etc...in dit soort kwesties door elkaar lopen.
Pijnlijk dat je zo behandeld bent/wordt door je verwekker en diens vrouw.
Ik denk dat je echt bij jezelf te rade moet gaan wat je hoofddoel is achter het eventuele opeisen van een deel van de erfenis en als je dit hebt uitgekristalliseerd of dit ook zodanig oké voor je voelt.
Al snap ik dat gevoel, verstand, wellicht behoefte aan erkenning, rechten, plichten etc...in dit soort kwesties door elkaar lopen.
Pijnlijk dat je zo behandeld bent/wordt door je verwekker en diens vrouw.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 17 februari 2021 om 10:30
"plukken" uit frustratie en woede en gebrek aan erkenning?MissMaran schreef: ↑17-02-2021 10:00Valt er wat te halen dan? Ik hoop dat je er recht op hebt, wat een rare mensen en wat raar dat jij haar ging geruststellen bij die ontmoeting met haar,, ze heeft ervoor gezorgd dat je nooit contact met je vader had, ik zou ze plukken hij heeft wel wat goed te maken.
De vraag is of dit het doel van TO is.
Vraag me af of bovenstaande gecompenseerd kan worden door een geldbedrag.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 17 februari 2021 om 10:35
Formeel heb je net zoveel recht op de erfenis als de andere kinderen.
Hier lijkt iedereen ervan uit te gaan dat zijn vrouw eerder zal komen te overlijden, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn.
Je schrijft dat hij welvarend is. Als ik terug reken, dan is je vader zo rond 1960 geboren en nu ergens rond de 60 jaar oud. Zijn vrouw waarschijnlijk ook en je halfbroers zullen dertigers zijn?
Stel dat zij in gemeenschap van goederen getrouwd zijn/samenleven. Dan erft de partner 50 % als één van hen komt te overlijden. De andere helft is dan (het recht op de) erfenis die wordt verdeeld over de erfgenamen: de andere partner, de zoons (en wellicht TO - al dan niet alleen haar legitieme portie).
De langstlevende kan 90 worden en over 30 jaar (rond 2050) pas overlijden.
Maar je hebt niets te verliezen. Nu is er geen contact vanwege de 'angst' dat jij een beroep zal gaan doen op de erfenis; als je erkend bent dan is dat duidelijk en weet iedereen waar hij/zij aan toe is zodat dát in elk geval geen belemmering hoeft te zijn voor het onderhouden van contact.
Hier lijkt iedereen ervan uit te gaan dat zijn vrouw eerder zal komen te overlijden, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn.
Je schrijft dat hij welvarend is. Als ik terug reken, dan is je vader zo rond 1960 geboren en nu ergens rond de 60 jaar oud. Zijn vrouw waarschijnlijk ook en je halfbroers zullen dertigers zijn?
Stel dat zij in gemeenschap van goederen getrouwd zijn/samenleven. Dan erft de partner 50 % als één van hen komt te overlijden. De andere helft is dan (het recht op de) erfenis die wordt verdeeld over de erfgenamen: de andere partner, de zoons (en wellicht TO - al dan niet alleen haar legitieme portie).
De langstlevende kan 90 worden en over 30 jaar (rond 2050) pas overlijden.
Maar je hebt niets te verliezen. Nu is er geen contact vanwege de 'angst' dat jij een beroep zal gaan doen op de erfenis; als je erkend bent dan is dat duidelijk en weet iedereen waar hij/zij aan toe is zodat dát in elk geval geen belemmering hoeft te zijn voor het onderhouden van contact.
woensdag 17 februari 2021 om 10:36
Ben het meestal wel met je eens, maar vind seks en alles wat daaruit voort kan komen toch echt een gedeelde verantwoordelijkheid.redbulletje schreef: ↑17-02-2021 09:52Vind het juist bizar dat zo'n man aansprakelijk kan worden gesteld terwijl de vrouw weigert abortus te laten doen.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 17 februari 2021 om 11:00
Ik zie veel mensen schrijven over "vechten" "gevecht" "jurdisch getouwtrek" en meer van dat soort termen. Voor de goede orde: zowel vaststelling vaderschap als opeisen van je kindsdeel zijn echt hele rechttoe-rechtaan procedures die in de regel zelfs alleen op papier kunnen worden afgehandeld. Ze stellen beide echt niks voor, het zijn vooral administratieve handelingen.Perkele schreef: ↑17-02-2021 09:55Maar is dat ook hetgeen wat je wilt bereiken? Interesseert het geld jou of het stukje erkenning?
Ik denk persoonlijk dat het meer rust geeft om er niet achteraan te gaan. Het wordt dan zo'n juridisch getouwtrek en wellicht krijg je in de toekomst weer de kans om een band met je halfbroers op te bouwen. Bijv. na het overlijden van je vader en/of vriendin. Ik vind het een lastig dilemma voor je, maar zou het alleen doen als je zeker bent van hetgeen dat je ermee wilt bereiken.
Dus van vechten of juridisch getouwtrek is echt totaal geen sprake en heel veel geld kost het ook niet. Volgens mij wordt het zelfs beide door je rechtsbijstandverzekering gedekt en dan kost het helemaal niks.
Dus @TO: sluit een rechtsbijstandsverzekering af als je die nog niet hebt.
Am Yisrael Chai!
woensdag 17 februari 2021 om 11:04
Wat betreft erfenis lijkt me dat nu al lastig te zeggen. Wie weet wie van hun als eerste gaat, wat tegen die tijd de verhoudingen zijn, hoe ze alles geregeld hebben, hoe je er dan in staat, enzovoort.
Enige wat je nu wel weet is dat jouw vader je nooit erkend heeft als zijn kind. Zowel juridisch niet als emotioneel niet. Wat wel handig is voor eventuele juridische stappen tzt maar ook letterlijk erkenning zou zijn voor de oorsprong van je bestaan. Ik vind dat zo raar dat een vader kan ontkennen dat je zijn kind bent terwijl er biologisch geen twijfel is. Wat dat betreft zou dat denk ik stap 1 zijn, die erkenning in werking zetten. En van daar uit verder kijken afhankelijk van hoe de toekomst verloopt.
Enige wat je nu wel weet is dat jouw vader je nooit erkend heeft als zijn kind. Zowel juridisch niet als emotioneel niet. Wat wel handig is voor eventuele juridische stappen tzt maar ook letterlijk erkenning zou zijn voor de oorsprong van je bestaan. Ik vind dat zo raar dat een vader kan ontkennen dat je zijn kind bent terwijl er biologisch geen twijfel is. Wat dat betreft zou dat denk ik stap 1 zijn, die erkenning in werking zetten. En van daar uit verder kijken afhankelijk van hoe de toekomst verloopt.
woensdag 17 februari 2021 om 11:13
Dit was ik dus ook aan het tikken. Dit is de juridische situatie. Wellicht aangevuld dat als je vader eerder overlijdt dan zijn vrouw zij zeer waarschijnlijk (tenzij testamentair anders vastgelegd) vruchtgebruik krijgt over al zijn goederen. Ook over het deel van jouw vordering op haar.MrsDuck schreef: ↑16-02-2021 21:30Als je vader jou (als nog) erkent of jij dwingt dat af dan heb je recht op je deel. Vraag maar aan Koning Albert van België.... Hij kan je deels onterven maar dan nog hou je recht op je legitieme portie en/of alles naar de langst levende laten gaan en dat is dan jouw vordering op je stiefmoeder. Laat een notaris hier naar kijken en je adviseren.
Dit is natuurlijk geen ideale situatie.
Aan de andere hand ontneem je ook je kinderen de kans op die nalatenschap op het moment dat je niet staat op erkenning en is het wellicht ook een stukje emotionele erkenning.
Wat zegt je gevoel?
woensdag 17 februari 2021 om 11:15
Dit deel dus, waarschijnlijk word je er geen cent rijker van maar emotioneel kan het wel belangrijk zijn.Lollypop04 schreef: ↑17-02-2021 11:04Wat betreft erfenis lijkt me dat nu al lastig te zeggen. Wie weet wie van hun als eerste gaat, wat tegen die tijd de verhoudingen zijn, hoe ze alles geregeld hebben, hoe je er dan in staat, enzovoort.
Enige wat je nu wel weet is dat jouw vader je nooit erkend heeft als zijn kind. Zowel juridisch niet als emotioneel niet. Wat wel handig is voor eventuele juridische stappen tzt maar ook letterlijk erkenning zou zijn voor de oorsprong van je bestaan. Ik vind dat zo raar dat een vader kan ontkennen dat je zijn kind bent terwijl er biologisch geen twijfel is. Wat dat betreft zou dat denk ik stap 1 zijn, die erkenning in werking zetten. En van daar uit verder kijken afhankelijk van hoe de toekomst verloopt.
woensdag 17 februari 2021 om 11:20
Volgens jou is het terecht dat het (door vader ongewenste) kind moet lijden door de beslissing van de moeder. In het echte leven hebben keuzes (seks) consequenties. Je mag je in Nederland volledig fysiek onttrekken uit de ouderlijke macht maar niet financieel. Dit om het kind te beschermen en om ervoor te zorgen dat de verzorgingsstaat niet de enige is die de consequenties van stomme beslissingen moet dragen.redbulletje schreef: ↑17-02-2021 09:52Vind het juist bizar dat zo'n man aansprakelijk kan worden gesteld terwijl de vrouw weigert abortus te laten doen.
woensdag 17 februari 2021 om 11:42
Perkele schreef: ↑17-02-2021 09:55Maar is dat ook hetgeen wat je wilt bereiken? Interesseert het geld jou of het stukje erkenning?
Ik denk persoonlijk dat het meer rust geeft om er niet achteraan te gaan. Het wordt dan zo'n juridisch getouwtrek en wellicht krijg je in de toekomst weer de kans om een band met je halfbroers op te bouwen. Bijv. na het overlijden van je vader en/of vriendin. Ik vind het een lastig dilemma voor je, maar zou het alleen doen als je zeker bent van hetgeen dat je ermee wilt bereiken.
Met deze post ben ik het eigenlijk wel eens.
Het is zo’n persoonlijk kwestie dat ik voor meerdere meningen hier begrip heb, dat maakt een keuze ook zo lastig.
Zo had ik bijv een oma die echt een ontzettend geïnteresseerd mens was, behalve wat betreft haar eigen kinderen en kleinkinderen, meer voor vreemden en het zicht vd buitenwereld. De meest walgelijke acties en uitspraken deed die heks. Als bijv de slager vh dorp in het ziekenhuis lag ontving hij de eerste fruitmand van haar, maar als het 1 van haar kinderen of kleinkinderen betrof zag of hoorde je haar niet. Toen ik dat als oudste kleinkind op mijn 12e een beetje in de gaten kreeg en haar vervelende uitspraken begon te begrijpen, ben ik gestopt met haar te bezoeken. Nog even hebben mijn ouders dit proberen af te dwingen vanwege mijn leeftijd, maar op den duur kon dat niet meer. Zij was aardig goed bedeeld en is bijna 100 geworden en vanaf haar 80e leek ze wat milder te worden en in te zien dat ze niet zo aardig was geweest richting kleinkinderen. Zo kwamen deze bijv ook niet meer op haar feest als ze 80, 85 of 90 werd en sprak ze hardop uit dat ze dat zo jammer vond. Ze heeft nog geprobeerd dit te herstellen door bijv met Sinterklaas tegen mijn ouders te zeggen dat er een envelopje met geld voor ieder kleinkind klaarlag, maar zij het wel zelf moesten komen halen. Ik en broer hoefden dat geld niet, onze liefde was niet te koop, maar mijn zus ging wel en dat was ook prima. Haar erfenis heb ik dan ook geweigerd, ik hoefde haar geld ook niet, had liever een liefhebbende oma gehad. Voor mij was de erkenning dus het allerbelangrijkst en ik vond het hypocriet om dan wel haar geld aan te nemen, maar nogmaals, dat was mijn persoonlijke gevoel en mening.
Ik heb dus geen mening vwb de situatie van TO. Gaat een erfenis het gevoel van niet erkend zijn compenseren of ga je er juist een nare nasmaak op nahouden? Ik denk dat TO hier over na zou moeten denken en alle uitkomsten zijn goed als je daar zelf 100% achter kunt staan.
woensdag 17 februari 2021 om 11:46
Goede post. Juridische getouwtrek hoeven we het dus niet meer over te hebben.fashionvictim schreef: ↑17-02-2021 11:00Ik zie veel mensen schrijven over "vechten" "gevecht" "jurdisch getouwtrek" en meer van dat soort termen. Voor de goede orde: zowel vaststelling vaderschap als opeisen van je kindsdeel zijn echt hele rechttoe-rechtaan procedures die in de regel zelfs alleen op papier kunnen worden afgehandeld. Ze stellen beide echt niks voor, het zijn vooral administratieve handelingen.
Dus van vechten of juridisch getouwtrek is echt totaal geen sprake en heel veel geld kost het ook niet. Volgens mij wordt het zelfs beide door je rechtsbijstandverzekering gedekt en dan kost het helemaal niks.
Dus @TO: sluit een rechtsbijstandsverzekering af als je die nog niet hebt.
