Geld & Recht
alle pijlers
Zou ik moeten erven?
dinsdag 16 februari 2021 om 21:12
Ik heb advies nodig over het volgende... lang verhaal...: ik ben opgegroeid bij mijn alleenstaande moeder. Zij was studente toen ze zwanger werd van een on/off-relatie met iemand die een vaste (open) relatie had. Ze heeft mij gehouden omdat ze dacht dat ze onvruchtbaar was en dat ik haar enige kans op een kind zou zijn (dit bleek later ook zo te zijn). Mijn vader heeft zodra hij wist van mijn komst alle contact verbroken (op aandringen van zijn vriendin). Ik ben dan ook niet door hem erkend.
Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.
Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.
Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).
Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.
Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.
Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).
woensdag 17 februari 2021 om 12:02
Moet heel eerlijk zeggen dat ik dat ook een beetje voel. Ze is ‘bang’ voor de erfenis, alsof dit kind van hem niet evenveel recht zou hebben als die van haar. Zo zou ik een stiefdochter toch niet willen ontvangen; die wil je toch juist betrekken? Kennelijk weinig empathie en veel egoïsme.
woensdag 17 februari 2021 om 12:18
Er is geen nieuwe vriendin /vrouw. Vader was al met deze vrouw samen toen de moeder van TO zwanger werd van haar. Het was een open relatie.
Ik kan me voorstellen dat het veel van haar vraagt om TO dan alleen maar oprecht positief te benaderen, om boven haar eigen gevoel uit te stijgen. Tegelijkertijd is de afwijzende houding en het zich blijkbaar bedreigd voelen het andere uiterste.
woensdag 17 februari 2021 om 12:25
Ik wil jullie ontzettend bedanken voor alle reacties. In ben nu wel gesterkt in mijn gevoel dat ik me niet langer in hun versie van de werkelijkheid (waarin ik niet besta) wil laten drukken en voor mezelf op wil komen door erkenning af te dwingen. Ik ga uitzoeken hoe het juridisch werkt en ga nog even met mijn moeder praten voor advies en haar mening. Mijn man vindt het geen goed idee omdat hij denkt dat het negatieve energie met zich meebrengt. Ik denk dat het me rust brengt als mijn vader toe moet geven dat ik zijn dochter ben, erfenis of niet. De laatste keer (van de twee keren) dat ik hem zag insinueerde hij dat mijn moeder destijds meerdere partners had. Het irriteerde me mateloos dat hij haar en passant probeerde te slutshamen terwijl hij aantoonbaar de enige was die er meerdere bedpartners op nahield. Toen noemde ik: zullen we dan een dna-test laten uitvoeren? En toen zei hij: Nee, dat is niet nodig. Dubieus achteraf gezien.
Ik lijk overigens erg op hem (en op mijn halfbroers), dus die poging om verantwoordelijkheid af te wentelen was sowieso niet erg overtuigend. Ze hadden zich ook een hoop gelieg en gedraai tav van hun eigen families en vrienden kunnen besparen als ze ervan overtuigd waren geweest dat ik geen kind van hem was. Ik vind het al met al behoorlijk slappe hap van hem uit. Ik krijg de indruk dat zijn vriendin (nu vrouw) de regie heeft gevoerd over dit alles en dat hij er als een schaap in meegegaan is. Mijn man vindt dat ik mijn vader van mijn plannen op de hoogte moet stellen zodat hij eventueel mij uit zichzelf kan erkennen, maar dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk, dus ik ga me laten adviseren welke weg het verstandigst is. Ik kom later nog even terug om wat vragen die gesteld zijn te beantwoorden.
Ik lijk overigens erg op hem (en op mijn halfbroers), dus die poging om verantwoordelijkheid af te wentelen was sowieso niet erg overtuigend. Ze hadden zich ook een hoop gelieg en gedraai tav van hun eigen families en vrienden kunnen besparen als ze ervan overtuigd waren geweest dat ik geen kind van hem was. Ik vind het al met al behoorlijk slappe hap van hem uit. Ik krijg de indruk dat zijn vriendin (nu vrouw) de regie heeft gevoerd over dit alles en dat hij er als een schaap in meegegaan is. Mijn man vindt dat ik mijn vader van mijn plannen op de hoogte moet stellen zodat hij eventueel mij uit zichzelf kan erkennen, maar dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk, dus ik ga me laten adviseren welke weg het verstandigst is. Ik kom later nog even terug om wat vragen die gesteld zijn te beantwoorden.
woensdag 17 februari 2021 om 12:27
Hoe moeilijk, ik snap dat je erkenning wil en dat waar je recht op hebt. Je bent niet minder dan die 2 andere.
Bedenk of het je een lange procedureslag waard is. Manieren genoeg voor hen om er voor te zorgen dat er niets voor jou over is.
Mijn hart zou zeggen ga ervoor maar mijn verstand...
Je hebt het ook niet makkelijk zeg... sterkte!
Bedenk of het je een lange procedureslag waard is. Manieren genoeg voor hen om er voor te zorgen dat er niets voor jou over is.
Mijn hart zou zeggen ga ervoor maar mijn verstand...
Je hebt het ook niet makkelijk zeg... sterkte!
woensdag 17 februari 2021 om 12:28
Ze waren er allebei bij hoor. Een kind mag hier nooit de dupe van worden. Mooi makkelijk voor een vent die er maar op los wipt en dus geen enkele verantwoordelijkheid hoeft te dragen. Sorry, maar dit soort types zijn wat mij betreft dikke lamzakken.redbulletje schreef: ↑17-02-2021 09:52Vind het juist bizar dat zo'n man aansprakelijk kan worden gesteld terwijl de vrouw weigert abortus te laten doen.
woensdag 17 februari 2021 om 12:28
Je kunt de strijd winnen, maar de oorlog verliezen. Je halfbroers kunnen het je knap lastig maken. Ik weet niet of ik dat er voor over zou hebben. Puur voor het geld: niet doen. Voor het gevoel van er mogen zijn: als erkenning je helpt, kun je het doen. Maar dat heeft nevengevolgen in de relatie en veel stress voor jezelf.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
woensdag 17 februari 2021 om 12:30
Knap hoor TO. 
Ik vind ook dat je dit verdiend. En of het negativiteit met zich mee brengt is niet jouw probleem; zij laten dat toe. Jij hebt zo te horen al vaker te maken gehad met die zogenaamde negativiteit en die verdien jij niet. Jij mag er zijn en bestaat. En je bent nou eenmaal niet gebracht door een ooievaar. Als ze daar interne emotionele problemen van krijgen mogen ze die als volwassen mensen zelf oplossen en niet op jou projecteren. Ik zou dat gedrag ook niet toelaten en je laten verleiden tot discussies.
Ik vind ook dat je dit verdiend. En of het negativiteit met zich mee brengt is niet jouw probleem; zij laten dat toe. Jij hebt zo te horen al vaker te maken gehad met die zogenaamde negativiteit en die verdien jij niet. Jij mag er zijn en bestaat. En je bent nou eenmaal niet gebracht door een ooievaar. Als ze daar interne emotionele problemen van krijgen mogen ze die als volwassen mensen zelf oplossen en niet op jou projecteren. Ik zou dat gedrag ook niet toelaten en je laten verleiden tot discussies.
woensdag 17 februari 2021 om 12:31
Het is in dit topic al duidelijk geworden dat het niet zo’n lastige procedure is.Attraverso schreef: ↑17-02-2021 12:27Hoe moeilijk, ik snap dat je erkenning wil en dat waar je recht op hebt. Je bent niet minder dan die 2 andere.
Bedenk of het je een lange procedureslag waard is. Manieren genoeg voor hen om er voor te zorgen dat er niets voor jou over is.
Mijn hart zou zeggen ga ervoor maar mijn verstand...
Je hebt het ook niet makkelijk zeg... sterkte!
woensdag 17 februari 2021 om 12:32
Die broers moet je dan sowieso niet in je leven willen, dan zijn het niet bepaald aanwinsten of wel? Kinderachtig gedoe.Macarinata schreef: ↑17-02-2021 12:28Je kunt de strijd winnen, maar de oorlog verliezen. Je halfbroers kunnen het je knap lastig maken. Ik weet niet of ik dat er voor over zou hebben. Puur voor het geld: niet doen. Voor het gevoel van er mogen zijn: als erkenning je helpt, kun je het doen. Maar dat heeft nevengevolgen in de relatie en veel stress voor jezelf.
woensdag 17 februari 2021 om 12:32
Ik heb onlangs een zware discussie gehad over zoiets, een man vertelde over een vriendin dat zij veel meer verwend werd door haar vader dan de kinderen uit zijn vorig huwelijk. Die man vond dat normaal want ‘zij was een liefdeskind ‘ waarmee hij bedoelde dat zijn vriendin uit een liefdevol tweede huwelijk kwam en die eerdere kinderen uit een mislukt huwelijk. Ik wist niet waar ik het had, hij had er duidelijk niet bij stil gestaan dat ik ook in die positie zit maar dan als kind uit het mislukte huwelijk. Wat een lul.
woensdag 17 februari 2021 om 12:56
dit is het.Parella schreef: ↑17-02-2021 08:45Ze hoeven het haar niet te gunnen. De procedure wordt niet langer of korter als ze het haar wel of niet gunnen. Hoeveel juridische mogelijkheden denk jij dat ze hebben en kunnen betalen om zo'n procedure te rekken?
Dat valt wel mee.
Het is onvermijdelijk, Ze is kind, ze heeft rechten en dat woedt nu geformaliseerd. Net zoals je een snelheidsboete niet leuk vind maar onvermijdelijk is. Dat weten die mensen ook wel.
Ik vind dat er erg veel over moraal en karaktertrekken en motivaties van TO wordt geluld terwijl dat er niet toe doet. De situatie is zo klaar als een klontje en dat TO die formalisatie zou willen lijkt mij ook volstrekt logisch en ethisch en zegt niets maar dan ook niets over wraak of geldzucht.
het enige wat to zich af moet vragen is of ze er zin in heeft. Ookal is het misschien geen moeilijke procedure, je moet er mee bezig zijn en het blijft ergens in je achterhoofd hangen. Heb je daar zin in? Ik zou me ook kunnen voorstellen dat je denkt, fuck hun. Ik had het leuk en ik wil het leuk houden en dit draagt daar niet toe bij.
Erkenning ga je niet krijgen. Althans niet in de emotionele zin. Hij wilde je niet en nog steeds niet. Dat doet pijn. Maar wordt dat anders als je erkent wordt op papier en erft?
woensdag 17 februari 2021 om 13:04
Goed zo. Go for it. Het is echt een vrij simpele procedure dus laat je niet weerhouden door angst voor juridisch gedoe. Het gaat in de regel zo:Myra22 schreef: ↑17-02-2021 12:25Ik wil jullie ontzettend bedanken voor alle reacties. In ben nu wel gesterkt in mijn gevoel dat ik me niet langer in hun versie van de werkelijkheid (waarin ik niet besta) wil laten drukken en voor mezelf op wil komen door erkenning af te dwingen. Ik ga uitzoeken hoe het juridisch werkt en ga nog even met mijn moeder praten voor advies en haar mening. Mijn man vindt het geen goed idee omdat hij denkt dat het negatieve energie met zich meebrengt. Ik denk dat het me rust brengt als mijn vader toe moet geven dat ik zijn dochter ben, erfenis of niet. De laatste keer (van de twee keren) dat ik hem zag insinueerde hij dat mijn moeder destijds meerdere partners had. Het irriteerde me mateloos dat hij haar en passant probeerde te slutshamen terwijl hij aantoonbaar de enige was die er meerdere bedpartners op nahield. Toen noemde ik: zullen we dan een dna-test laten uitvoeren? En toen zei hij: Nee, dat is niet nodig. Dubieus achteraf gezien.
Ik lijk overigens erg op hem (en op mijn halfbroers), dus die poging om verantwoordelijkheid af te wentelen was sowieso niet erg overtuigend. Ze hadden zich ook een hoop gelieg en gedraai tav van hun eigen families en vrienden kunnen besparen als ze ervan overtuigd waren geweest dat ik geen kind van hem was. Ik vind het al met al behoorlijk slappe hap van hem uit. Ik krijg de indruk dat zijn vriendin (nu vrouw) de regie heeft gevoerd over dit alles en dat hij er als een schaap in meegegaan is. Mijn man vindt dat ik mijn vader van mijn plannen op de hoogte moet stellen zodat hij eventueel mij uit zichzelf kan erkennen, maar dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk, dus ik ga me laten adviseren welke weg het verstandigst is. Ik kom later nog even terug om wat vragen die gesteld zijn te beantwoorden.
Jouw advocaat schijft je vader aan en geeft daarin aan dat jij je tot hem gewend hebt omdat je zijn vaderschap wil laten vaststellen. Als je bewijsstukken of correspondentie hebt waarin je vader of je broers iets zeggen over het feit dat jij zijn dochter bent (dat kunnen ook sms'jes of whatsapp berichtjes zijn) zal je advocaat iets schrijven over het feit dat je vader op de hoogte is van het feit en al toen en toen in een app/mail/brief en in zijn gedrag erkend heeft jouw vader te zijn. Vervolgens zegt je advocaat iets als 'client wil alle partijen graag een gang naar de rechter besparen" en zal dan aandringen op het feit dat je vader gewoon vrijwillig erkent.
En dan kunnen er 2 dingen gebeuren; of je vader erkent je alsnog, of hij betwist het vaderschap en dan ga je naar de rechter. Dat is ook in beginsel een procedure op papier. je advocaat stelt een verzoekschrift op en als je dus bewijsstukken hebt waarin je vader erkent je vader te zijn (door zich je vader te noemen, of iets te zeggen over het feit dat je zijn kind bent) stuurt je advocaat die mee. Vervolgens mag je vader daarop reageren en dn doet de rechter uitspraak. In de meeste gevallen waarin iedereen weet dat het kind een kind van de vader is en zich ook als zodanig gedraagt komt er dus niet eens een DNA-test of een zitting aan te pas.
Als de rechter uitspraak heeft gedaan en vastgesteld heeft dat je vader je vader is wordt die beschikking ook naar de burgerlijke stand gestuurd en wordt je vader op je geboorteakte gezet als je vader.
That's it. Echt niks om bang voor te zijn dus.
Am Yisrael Chai!
woensdag 17 februari 2021 om 13:05
Dat was ook geen reactie op jou? Daarom staat het ook vóórdat ik je quote, want dat was algemeen bedoeld omdat ik het in sommige andere reacties wel zag.TijdvoorTaart schreef: ↑17-02-2021 13:01Dan zeggen we toch hetzelfde? Ik heb het nergens over erkenning
woensdag 17 februari 2021 om 13:13
Goeie uitleg.fashionvictim schreef: ↑17-02-2021 13:04Goed zo. Go for it. Het is echt een vrij simpele procedure dus laat je niet weerhouden door angst voor juridisch gedoe. Het gaat in de regel zo:
Jouw advocaat schijft je vader aan en geeft daarin aan dat jij je tot hem gewend hebt omdat je zijn vaderschap wil laten vaststellen. Als je bewijsstukken of correspondentie hebt waarin je vader of je broers iets zeggen over het feit dat jij zijn dochter bent (dat kunnen ook sms'jes of whatsapp berichtjes zijn) zal je advocaat iets schrijven over het feit dat je vader op de hoogte is van het feit en al toen en toen in een app/mail/brief en in zijn gedrag erkend heeft jouw vader te zijn. Vervolgens zegt je advocaat iets als 'client wil alle partijen graag een gang naar de rechter besparen" en zal dan aandringen op het feit dat je vader gewoon vrijwillig erkent.
En dan kunnen er 2 dingen gebeuren; of je vader erkent je alsnog, of hij betwist het vaderschap en dan ga je naar de rechter. Dat is ook in beginsel een procedure op papier. je advocaat stelt een verzoekschrift op en als je dus bewijsstukken hebt waarin je vader erkent je vader te zijn (door zich je vader te noemen, of iets te zeggen over het feit dat je zijn kind bent) stuurt je advocaat die mee. Vervolgens mag je vader daarop reageren en dn doet de rechter uitspraak. In de meeste gevallen waarin iedereen weet dat het kind een kind van de vader is en zich ook als zodanig gedraagt komt er dus niet eens een DNA-test of een zitting aan te pas.
Als de rechter uitspraak heeft gedaan en vastgesteld heeft dat je vader je vader is wordt die beschikking ook naar de burgerlijke stand gestuurd en wordt je vader op je geboorteakte gezet als je vader.
That's it. Echt niks om bang voor te zijn dus.
Je lijkt er veel van te weten, vandaar dat ik m'n vraag aan jou stel..
Als die bewijzen zoals appjes of brieven er niet zijn, kan een rechter dan een dna test opleggen of zou vader dat kunnen weigeren? Zeg maar, kan een ouder weigeren zodanig dat een uitspraak kan zijn dat het onbekend blijft en er geen erkenning volgt?
woensdag 17 februari 2021 om 13:17
Lastige kwestie. Misschien bot gezegd, maar voor elke man zou jouw verhaal een hele goede reclame moeten zijn voor veilige seks, als je een beetje los aan het rondneuken bent.
Als een wettelijke erkenning van jouw vader de enige manier is om jouw gevoelsleven op orde te krijgen, dan denk ik dat je die erkenning gewoon gaan regelen. En daar hoort dan inderdaad minimaal een erfenis in de zin van een wettig erfdeel bij. Als je vader nu zijn verantwoordelijkheid neemt, dan zorgt ie voor dat dit gewoon netjes geregeld wordt. Voor zijn vrouw en kinderen is het natuurlijk een andere zaak. Je kan hen niet verwijten dat ze geschokt zijn over de strapatsen van je vader. Je kan ze wellicht wel een gebrek aan medeleven verwijten. Uiteindelijk is het niet JOUW schuld dat je vader buiten zijn relatie rondsekste.
In mijn schoonfamilie speelde overigens ooit ook zoiets. In dat geval waren de meningen ook wisselend. Sommigen vonden het niet meer dan normaal dat dat buitenechtelijke kind zijn wettelijk erfdeel kreeg. Anderen snappen niet waarom zij moesten "lijden" onder het feit dat de moeder "zo nodig" dat kind moest houden. Waarom moten de vader en diens familie lijden onder het feit dat die moeder die kerel alleen als spermadonor had "misbruikt"...
Je vaders familie en hij kunnen natuurlijk ook nog moeilijk gaan doen. Wat als je toch bijv. via een rechter een DNA test moet gaan afdwingen? Zit je er op te wachten om het op die manier te moeten regelen, terwijl het op zich al duidelijk is dat hij je erkent? Dat kan toch wel weer voor een portie negatieve energie gaan zorgen.
Zit je op de "officiele" erkenning te wachten van iemand die jou nooit gewild heeft? Hij ontkent je bestaan niet, maar wel je legitimiteit. Als het aan hem gelegen was je vermoedelijk geaborteerd of weggegeven voor adoptie.
Het kan ook de zaak wenden, dat hij je door die wettelijke druk wel je bestaansrecht gaat erkennen. De vergissing inzien van zijn handelen en je bestaan accepteert.
Ik vind het maar lastig. Maar gezien je boosheid over het lamme gedrag van je vader kan ik me voorstellen dat je juist daarom wilt doorzetten.
Heeft je moeder er nog een mening over trouwens?
Als een wettelijke erkenning van jouw vader de enige manier is om jouw gevoelsleven op orde te krijgen, dan denk ik dat je die erkenning gewoon gaan regelen. En daar hoort dan inderdaad minimaal een erfenis in de zin van een wettig erfdeel bij. Als je vader nu zijn verantwoordelijkheid neemt, dan zorgt ie voor dat dit gewoon netjes geregeld wordt. Voor zijn vrouw en kinderen is het natuurlijk een andere zaak. Je kan hen niet verwijten dat ze geschokt zijn over de strapatsen van je vader. Je kan ze wellicht wel een gebrek aan medeleven verwijten. Uiteindelijk is het niet JOUW schuld dat je vader buiten zijn relatie rondsekste.
In mijn schoonfamilie speelde overigens ooit ook zoiets. In dat geval waren de meningen ook wisselend. Sommigen vonden het niet meer dan normaal dat dat buitenechtelijke kind zijn wettelijk erfdeel kreeg. Anderen snappen niet waarom zij moesten "lijden" onder het feit dat de moeder "zo nodig" dat kind moest houden. Waarom moten de vader en diens familie lijden onder het feit dat die moeder die kerel alleen als spermadonor had "misbruikt"...
Je vaders familie en hij kunnen natuurlijk ook nog moeilijk gaan doen. Wat als je toch bijv. via een rechter een DNA test moet gaan afdwingen? Zit je er op te wachten om het op die manier te moeten regelen, terwijl het op zich al duidelijk is dat hij je erkent? Dat kan toch wel weer voor een portie negatieve energie gaan zorgen.
Zit je op de "officiele" erkenning te wachten van iemand die jou nooit gewild heeft? Hij ontkent je bestaan niet, maar wel je legitimiteit. Als het aan hem gelegen was je vermoedelijk geaborteerd of weggegeven voor adoptie.
Het kan ook de zaak wenden, dat hij je door die wettelijke druk wel je bestaansrecht gaat erkennen. De vergissing inzien van zijn handelen en je bestaan accepteert.
Ik vind het maar lastig. Maar gezien je boosheid over het lamme gedrag van je vader kan ik me voorstellen dat je juist daarom wilt doorzetten.
Heeft je moeder er nog een mening over trouwens?
woensdag 17 februari 2021 om 13:19
Niet quoten ajb (herkenbaarheid)
Hier kwam er opeens een halfbroer om de hoek zeilen. Mijn moeder, mijn broers en ik hadden geen idee. Mijn vader wist het wel.
We hebben nu af en toe contact met elkaar. Aardige man, beetje gesloten en vooral beschadigd door het leven. Wij hebben hem zélf voorgesteld op te laten nemen in mijn vaders testament. Dat is echt het allerminste wat we voor hem kunnen doen. Wij hebben een fijne jeugd gehad met een fijne vader, en hij heeft dit niet (lag bij hem ook grotendeels bij zijn moeder, ze bemoeilijkte contact). Hij wilde het eerst niet (voelde zich een aasgier), maar wij stonden erop. Dit proces heeft onze band verbeterd, maar zal altijd een beetje blijven schuren door de hele situatie.
Lang verhaal kort: ga ervoor, je hebt er recht op.
Hier kwam er opeens een halfbroer om de hoek zeilen. Mijn moeder, mijn broers en ik hadden geen idee. Mijn vader wist het wel.
We hebben nu af en toe contact met elkaar. Aardige man, beetje gesloten en vooral beschadigd door het leven. Wij hebben hem zélf voorgesteld op te laten nemen in mijn vaders testament. Dat is echt het allerminste wat we voor hem kunnen doen. Wij hebben een fijne jeugd gehad met een fijne vader, en hij heeft dit niet (lag bij hem ook grotendeels bij zijn moeder, ze bemoeilijkte contact). Hij wilde het eerst niet (voelde zich een aasgier), maar wij stonden erop. Dit proces heeft onze band verbeterd, maar zal altijd een beetje blijven schuren door de hele situatie.
Lang verhaal kort: ga ervoor, je hebt er recht op.
woensdag 17 februari 2021 om 13:21
Wat hebben halfbroers te maken met een kwestie tussen TO en haar vader? Dat ze de waarheid verdraaien als ze eventueel als getuige worden opgeroepen?Macarinata schreef: ↑17-02-2021 12:28Je kunt de strijd winnen, maar de oorlog verliezen. Je halfbroers kunnen het je knap lastig maken. Ik weet niet of ik dat er voor over zou hebben. Puur voor het geld: niet doen. Voor het gevoel van er mogen zijn: als erkenning je helpt, kun je het doen. Maar dat heeft nevengevolgen in de relatie en veel stress voor jezelf.
Als ik de post van fashionvictim zo lees is het zelfs in het worst case scenario geen lang slepend proces, want dan wordt al vroeg duidelijk dat de bewijsstukken onvoldoende zijn en geen grond vormen om een DNA-test te verlangen. En in het geval van TO lijkt dat vooralsnog een weinig aannemelijk scenario. Andere scenario's zijn dat de bewijsstukken op zichzelf al voldoende bewijs zijn of aanleiding vormen voor het afnemen van een DNA-test.
En als het niet eens tot een rechtsgang komt stelt het al helemaal niets voor.
woensdag 17 februari 2021 om 13:22
Nee, dat kan niet. Als een kind (of de moeder voordat het kind 5 is) verzoekt om het vaderschap van Jantje vast te stellen, dan zal die procedure altijd eindigen met de uitspraak dat Jantje wel of niet de vader is. Dus als Jantje betwist dat hij dat is, dan legt de rechter een DNA test op om vast te stellen of Jantje de waarheid spreekt of toch de vader is.Lollypop04 schreef: ↑17-02-2021 13:13Goeie uitleg.
Je lijkt er veel van te weten, vandaar dat ik m'n vraag aan jou stel..
Als die bewijzen zoals appjes of brieven er niet zijn, kan een rechter dan een dna test opleggen of zou vader dat kunnen weigeren? Zeg maar, kan een ouder weigeren zodanig dat een uitspraak kan zijn dat het onbekend blijft en er geen erkenning volgt?
Edit: Wat dus wel kan is dat na een DNA test blijkt dat Jantje inderdaad de vader niet is en dan eindigt de procedure wel zonder vader, maar niet zonder uitspraak, namelijk de vaststelling dat Jantje niet de vader van het kind is.
fashionvictim wijzigde dit bericht op 17-02-2021 13:23
13.03% gewijzigd
Am Yisrael Chai!
woensdag 17 februari 2021 om 13:22
De procedure van zijn dochter tegen Albert van België is al eens genoemd, maar wat mij daarbij opviel, is dat het een heel lang en pijnlijk proces is geweest. Maar nadat er uiteindelijk een beslissing is gevallen, er een soort van familiair contact is ontstaan. In ieder geval met haar broer (de huidige koning). Geen enkele situatie is natuurlijk hetzelfde, maar misschien zorgt de juridische aanpak uiteindelijk wel voor toenadering, omdat er dan geen ontkennen meer aan is...
woensdag 17 februari 2021 om 13:24
Door de koninklijke positie die de man eerst nog had lag dat juridisch allemaal veel ingewikkelder. Sowieso het hele koninklijke verhaal.Miss.Marissie schreef: ↑17-02-2021 13:22De procedure van zijn dochter tegen Albert van België is al eens genoemd, maar wat mij daarbij opviel, is dat het een heel lang en pijnlijk proces is geweest. Maar nadat er uiteindelijk een beslissing is gevallen, er een soort van familiair contact is ontstaan. In ieder geval met haar broer (de huidige koning). Geen enkele situatie is natuurlijk hetzelfde, maar misschien zorgt de juridische aanpak uiteindelijk wel voor toenadering, omdat er dan geen ontkennen meer aan is...
woensdag 17 februari 2021 om 13:27
In principe hoef je als vrager alleen aannemelijk te maken dat vader en moeder een seksuele relatie hadden van toen tot toen en dat uit die relatie een kind is voortgekomen. Als je dat voldoende hard kunt maken en bijvoorbeeld bij een jong kind een whatsapp berichtje van de vader over abortus plegen of "wie zegt dat ik het ben?" hebt dan is het vaak al voldoende aannemelijk.Roseaux schreef: ↑17-02-2021 13:21Wat hebben halfbroers te maken met een kwestie tussen TO en haar vader? Dat ze de waarheid verdraaien als ze eventueel als getuige worden opgeroepen?
Als ik de post van fashionvictim zo lees is het zelfs in het worst case scenario geen lang slepend proces, want dan wordt al vroeg duidelijk dat de bewijsstukken onvoldoende zijn en geen grond vormen om een DNA-test te verlangen. En in het geval van TO lijkt dat vooralsnog een weinig aannemelijk scenario. Andere scenario's zijn dat de bewijsstukken op zichzelf al voldoende bewijs zijn of aanleiding vormen voor het afnemen van een DNA-test.
En als het niet eens tot een rechtsgang komt stelt het al helemaal niets voor.
Een goede advocaat zal dan de vader altijd adviseren om gewoon zelf te erkennen omdat de uitkomst van de DNA test dan al zo goed als vaststaat.
Am Yisrael Chai!
