Geld & Recht
alle pijlers
Zou ik moeten erven?
dinsdag 16 februari 2021 om 21:12
Ik heb advies nodig over het volgende... lang verhaal...: ik ben opgegroeid bij mijn alleenstaande moeder. Zij was studente toen ze zwanger werd van een on/off-relatie met iemand die een vaste (open) relatie had. Ze heeft mij gehouden omdat ze dacht dat ze onvruchtbaar was en dat ik haar enige kans op een kind zou zijn (dit bleek later ook zo te zijn). Mijn vader heeft zodra hij wist van mijn komst alle contact verbroken (op aandringen van zijn vriendin). Ik ben dan ook niet door hem erkend.
Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.
Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.
Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).
Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.
Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.
Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).
donderdag 18 februari 2021 om 09:46
Da's leuk in theorie, maar in de realiteit werkt het duidelijk niet.redbulletje schreef: ↑17-02-2021 22:59De moeder van TO is minstens zo verantwoordelijk door de zwangerschap door te zetten ondanks dat de verwekker geen kind wilde.
donderdag 18 februari 2021 om 09:52
Ik vind het wel een beetje apart dat de stiefmoeder zo panisch reageert nu, terwijl ze ten tijde van de verwekking van TO kennelijk een open relatie met vader had. Dan calculeer je toch in dat dit soort dingen kunnen gebeuren?
TO, ik vind het pijnlijk voor je dat je vader je niet erkend heeft. Je staat moreel en juridisch volkomen in je recht om die erkenning alsnog te realiseren, lijkt mij. Of daar dan al dan niet ooit een erfenis uit voortkomt, is secundair.
TO, ik vind het pijnlijk voor je dat je vader je niet erkend heeft. Je staat moreel en juridisch volkomen in je recht om die erkenning alsnog te realiseren, lijkt mij. Of daar dan al dan niet ooit een erfenis uit voortkomt, is secundair.
donderdag 18 februari 2021 om 09:54
Dat over de zeik raken ligt aan hun gebrek aan rechtvaardigheidsgevoel en hun victim blaming. De enigen die daar iets aan kunnen veranderen zijn zij zelf.
Zie anders de post van Janne-jan op de pagina 6 eens. Die mensen begrijpen dat het niet fair is om een verloren halfzus of broer zijn/haar recht te willen onthouden, want diegene is ook maar een speelbal geweest van de keuzes van hun man en vader.
Als mens heb je geen invloed op door welke personen je verwekt wordt. Dus dat je het geluk hebt dat je pas wordt verwekt op het moment dat een bepaald persoon wel in staat is zijn verantwoordelijkheid te nemen geeft je niet meer rechten dan degene die is verwekt toen de gezamenlijke wekker daar nog niet toe in staat was en waar hij zijn handen helemaal vanaf getrokken heeft.
donderdag 18 februari 2021 om 09:58
Ja ze komt op mij ook niet echt over als een type voor een open relatie.gemberpannekoek schreef: ↑18-02-2021 09:52Ik vind het wel een beetje apart dat de stiefmoeder zo panisch reageert nu, terwijl ze ten tijde van de verwekking van TO kennelijk een open relatie met vader had. Dan calculeer je toch in dat dit soort dingen kunnen gebeuren?
vrijdag 19 februari 2021 om 20:41
zaterdag 20 februari 2021 om 07:43
Niet alles in dat topic gelezen, maar ik vind het niet in tegenspraak. Allereerst is de uitgangssituatie al heel anders. Hij had een relatie van 10 jaar, waarbij je op elkaar moet kunnen vertrouwen. Hij wilde geen kinderen vanwege zijn jeugd en zij is stiekem met de pil gestopt. Bij een scharrel naast je open relatie werkt dat natuurlijk niet zo, dat snap jij ook.Miss.Marissie schreef: ↑19-02-2021 20:41Bij dit topic moet ik regelmatig denken aan een ander topic waarbij een man er is ingeluisd door zijn partner. Hij wilde geen kind, maar zij werd toch zwanger in de hoop dat hij bij zou draaien.
Heb af en toe het idee dat de reacties in dat topic haaks staan op de reacties hier
Vervolgens doet hij niet of het kind niet bestaat, zoals de vader van TO.
Sterker hij worstelt enorm met hoe hij er mee om moet gaan. In eerste instantie wilde hij ook bij zijn vriendin blijven, maar de vertrouwensbreuk bleek te groot.
De toekomst moet uitwijzen hoe hij met kind zal omgaan, hij is immers bang, gezien wat hij mee heeft gemaakt. Als hij niet betrokken gaat zijn, dan zal ook het kind uit het andere topic volwassen worden en waarschijnlijk vragen hebben over TO.
En ik denk helemaal niet dat die TO daar afwijzend tegenover zal staan. Dat was nooit die TO's probleem. En een geheim is dat kind ook niet, dus dat hele eigen hachje beschermen is helemaal niet van toepassing.
zaterdag 20 februari 2021 om 13:29
Wat is dit nu weer voor ongelooflijk onzinnige emotionele chantage.
Word je nu gelukkig van jezelf als je dit soort kutberichten plaatst naar iemand die simpelweg overweegt haar wettelijke mogelijkheden te benutten? Reageer toch tenminste een beetje zakelijk en neutraal als je niets aardigs uit je toetsenbord kan persen.
En als je het tóch op de emotie wil spelen: Wil jij soms beweren dat TO hier níet onschuldig is? Alsof zij er als ongeboren kind wat aan had kunnen doen dat haar ouders samen de koffer in doken zeg. Het zou haar vader sieren als hij zelf over de mogelijkheden tot erkenning zou beginnen en het zou die vrouw sieren zich netter op te stellen richting TO.
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
zaterdag 20 februari 2021 om 13:30
Nee hoor, in dat geval vind ik namelijk dat de ex van TO een ontzettende kutstreek heeft geleverd en dat die TO in kwestie alle reden heeft de relatie te verbreken, maar ook in dat geval vind ik dat de ex van TO gewoon haar wettelijke mogelijkheden mag benutten.Miss.Marissie schreef: ↑19-02-2021 20:41Bij dit topic moet ik regelmatig denken aan een ander topic waarbij een man er is ingeluisd door zijn partner. Hij wilde geen kind, maar zij werd toch zwanger in de hoop dat hij bij zou draaien.
Heb af en toe het idee dat de reacties in dat topic haaks staan op de reacties hier
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
zaterdag 20 februari 2021 om 16:47
Dank voor deze mooie verdediging, Gamayun! Ik was eigenlijk van plan nog specifiek op dit soort berichten te reageren, maar ik heb er de puf niet voor. Toch ben ik ook blij met dit soort reacties, omdat ik bij mezelf meteen merk: ‘uhm, nee! Dat is niet juist.’ Voor ik dit topic begon was het me nog niet zo helder waar ik stond, maar nu is het zonneklaar. Welk verhaal mijn vader en zijn vrouw ook ophangen, ik ben zijn kind en dat geeft mij rechten, of ze dat nu leuk vinden of niet. Mijn eigen reactie/gevoel bij de negatieve reacties hebben me juist gesterkt in mijn idee dat ik op de goede weg ben door eindelijk mijn space te claimen en me niet meer onzichtbaar te maken omwille van de lieve vrede (voor mensen die mij nooit goedgezind zijn geweest). Met afgedwongen erkenning zet ik iets recht wat nu krom is, althans rechter dan het ooit is geweest. Mijn moeder kent een goede advocaat familierecht en ze heeft nog eea aan brieven van hem (bewijsmateriaal), dus het zal niet lang duren voor de eerste stap gezet is.
zaterdag 20 februari 2021 om 16:54
En dan heeft hij je onder dwang erkent en onterft je. Of hij gaat eerst en zn vrouw maakt alles op.Wat dan? Denk je niet dat je dan nog meer gekwetst zal zijn?Myra22 schreef: ↑20-02-2021 16:47Dank voor deze mooie verdediging, Gamayun! Ik was eigenlijk van plan nog specifiek op dit soort berichten te reageren, maar ik heb er de puf niet voor. Toch ben ik ook blij met dit soort reacties, omdat ik bij mezelf meteen merk: ‘uhm, nee! Dat is niet juist.’ Voor ik dit topic begon was het me nog niet zo helder waar ik stond, maar nu is het zonneklaar. Welk verhaal mijn vader en zijn vrouw ook ophangen, ik ben zijn kind en dat geeft mij rechten, of ze dat nu leuk vinden of niet. Mijn eigen reactie/gevoel bij de negatieve reacties hebben me juist gesterkt in mijn idee dat ik op de goede weg ben door eindelijk mijn space te claimen en me niet meer onzichtbaar te maken omwille van de lieve vrede (voor mensen die mij nooit goedgezind zijn geweest). Met afgedwongen erkenning zet ik iets recht wat nu krom is, althans rechter dan het ooit is geweest. Mijn moeder kent een goede advocaat familierecht en ze heeft nog eea aan brieven van hem (bewijsmateriaal), dus het zal niet lang duren voor de eerste stap gezet is.
zaterdag 20 februari 2021 om 16:58
Nee, volgens mij heb ik niks te verliezen. The only way is up. Zelfs als gebeurt wat je beschrijft ben ik in elk geval voor mezelf opgekomen ipv mijn door hen bepaalde lot van onzichtbaarheid lijdzaam te ondergaan. Zo moeten ze zich in elk geval tot me verhouden, kan ik niet genegeerd worden.
zaterdag 20 februari 2021 om 17:02
Je kunt nog steeds genegeerd worden. Of denk je dat dat veranderd als hij gedwongen wordt je te erkennen?Myra22 schreef: ↑20-02-2021 16:58Nee, volgens mij heb ik niks te verliezen. The only way is up. Zelfs als gebeurt wat je beschrijft ben ik in elk geval voor mezelf opgekomen ipv mijn door hen bepaalde lot van onzichtbaarheid lijdzaam te ondergaan. Zo moeten ze zich in elk geval tot me verhouden, kan ik niet genegeerd worden.
zaterdag 20 februari 2021 om 17:06
Ik bedoel niet dat hij me opeens in de armen zal sluiten, maar hij kan niet weer doen alsof ik niet besta. Als hij mijn verzoek tot erkenning wil negeren/mij van een erfenis wil afhouden moet hij actief reageren/actie ondernemen en dus dealen met mijn bestaan. Hij kan niet zijn vingers in zijn oren stoppen en heel hard lalalala zingen, zoals hij de afgelopen decennia heeft gedaan. En dat feit op zich is al pure winst.
zaterdag 20 februari 2021 om 17:21
Goed zo! Ik ben trots op je. Nu je verwekker nogMyra22 schreef: ↑20-02-2021 16:58Nee, volgens mij heb ik niks te verliezen. The only way is up. Zelfs als gebeurt wat je beschrijft ben ik in elk geval voor mezelf opgekomen ipv mijn door hen bepaalde lot van onzichtbaarheid lijdzaam te ondergaan. Zo moeten ze zich in elk geval tot me verhouden, kan ik niet genegeerd worden.
.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 20 februari 2021 om 17:27
Thanks! Dank voor je support! En voor al je kennis op dit vlak
zaterdag 20 februari 2021 om 18:02
zaterdag 20 februari 2021 om 19:36
Myra22 schreef: ↑20-02-2021 17:06Ik bedoel niet dat hij me opeens in de armen zal sluiten, maar hij kan niet weer doen alsof ik niet besta. Als hij mijn verzoek tot erkenning wil negeren/mij van een erfenis wil afhouden moet hij actief reageren/actie ondernemen en dus dealen met mijn bestaan. Hij kan niet zijn vingers in zijn oren stoppen en heel hard lalalala zingen, zoals hij de afgelopen decennia heeft gedaan. En dat feit op zich is al pure winst.
Ik heb het geloof ik al eerder geschreven, maar ik denk ook dat wanneer je officieel erkend bent, dit de lucht kan klaren v.w.b. de onderlinge verhoudingen. Het is dan immers gewoon een feit, dus niemand (de zoons) hoeft nog langer omzichtig te doen en/of loyaal te zijn aan hun moeder die zo bang is dat je de recht zult krijgen op de erfenis of zo.
En ook al volgt onterving (of 'alles opmaken' in het geval de vrouw de langstlevende zal zijn): je hebt in de huidige situatie ook geen recht op de erfenis en je doet het niet primair om er financieel beter van te worden. Dus in financieel opzicht kun je er niet slechter van worden.
Gevoelsmatig valt er sowieso iets te winnen voor je en mogelijk komt er ruimte om het contact met je halfbroers daarna weer onbevangen op te pakken?
zaterdag 20 februari 2021 om 19:46
Dat doet ze niet, we hebben besloten tot een 50:50 verdeling voor de kosten voor ons kind
zaterdag 20 februari 2021 om 19:53
Dan doe je je kind tekort. Om deze reden mag je ex (en dat zou ik haar aanraden) altijd besluiten om toch via de rechter een gunstigere regeling na te streven.PiperAlpha87 schreef: ↑20-02-2021 19:46Dat doet ze niet, we hebben besloten tot een 50:50 verdeling voor de kosten voor ons kind
zaterdag 20 februari 2021 om 19:57
Goede instelling! Jij mag er zijn en hij zal dit moeten erkennen.Myra22 schreef: ↑20-02-2021 17:06Ik bedoel niet dat hij me opeens in de armen zal sluiten, maar hij kan niet weer doen alsof ik niet besta. Als hij mijn verzoek tot erkenning wil negeren/mij van een erfenis wil afhouden moet hij actief reageren/actie ondernemen en dus dealen met mijn bestaan. Hij kan niet zijn vingers in zijn oren stoppen en heel hard lalalala zingen, zoals hij de afgelopen decennia heeft gedaan. En dat feit op zich is al pure winst.
zaterdag 20 februari 2021 om 23:11
Exact! Goed gedaan hoor, en succes met de rest van het traject.Myra22 schreef: ↑20-02-2021 17:06Ik bedoel niet dat hij me opeens in de armen zal sluiten, maar hij kan niet weer doen alsof ik niet besta. Als hij mijn verzoek tot erkenning wil negeren/mij van een erfenis wil afhouden moet hij actief reageren/actie ondernemen en dus dealen met mijn bestaan. Hij kan niet zijn vingers in zijn oren stoppen en heel hard lalalala zingen, zoals hij de afgelopen decennia heeft gedaan. En dat feit op zich is al pure winst.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
zondag 21 februari 2021 om 16:05
Goed zo Myra 
'
Heel veel succes toegewenst. Ik zou me echt goed voor kunnen stellen dat je geen zin hebt ons op de hoogte te houden gezien sommige reacties en zo, maar ik zou het wél tof vinden zo nu en dan een update te lezen. Dus mocht je er zin in en puf voor hebben, hou je ons in dat geval een beetje op de hoogte?
'Heel veel succes toegewenst. Ik zou me echt goed voor kunnen stellen dat je geen zin hebt ons op de hoogte te houden gezien sommige reacties en zo, maar ik zou het wél tof vinden zo nu en dan een update te lezen. Dus mocht je er zin in en puf voor hebben, hou je ons in dat geval een beetje op de hoogte?
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
