Geld & Recht
alle pijlers
Zou ik moeten erven?
dinsdag 16 februari 2021 om 21:12
Ik heb advies nodig over het volgende... lang verhaal...: ik ben opgegroeid bij mijn alleenstaande moeder. Zij was studente toen ze zwanger werd van een on/off-relatie met iemand die een vaste (open) relatie had. Ze heeft mij gehouden omdat ze dacht dat ze onvruchtbaar was en dat ik haar enige kans op een kind zou zijn (dit bleek later ook zo te zijn). Mijn vader heeft zodra hij wist van mijn komst alle contact verbroken (op aandringen van zijn vriendin). Ik ben dan ook niet door hem erkend.
Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.
Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.
Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).
Mijn moeder en ik hebben het heel fijn gehad samen en ik heb hem dus niet actief gemist. Toevallig zijn mijn moeder en ik toen ik vijf jaar was een keer iemand tegengekomen op vakantie die zijn beste vriend bleek te zijn. Die vriend wist niet van mijn bestaan, dus daaruit bleek dat ik een groot geheim was. Wel wist hij ons te vertellen dat mijn vader nog steeds met zijn vriendin samen was en dat ze inmiddels twee kinderen gekregen hadden. Toen ik achttien was heeft mijn moeder een ontmoeting afgedwongen voor mij (door te dreigen het anders aan mijn vaders broers en zussen te vertellen). Die ontmoeting was nogal vreemd, aangezien hij alleen maar kon praten over zijn geweldige kinderen en de toestand van de wereld. Ik had daarna geen behoefte meer aan contact.
Toen ik elf jaar later zelf mijn eerste kind kreeg werd ik opeens voor het eerst boos op mijn vader: hoe kun je je eigen vlees en bloed zo negeren? Zeker als je weet hoe het is om een ouder te zijn? Ik heb hem een geboortekaartje gestuurd en hij is langsgekomen met zijn vrouw. Zij bleek ontzettend angstig te zijn dat hij toch voor mijn moeder zou kiezen (hoe irrationeel na 29 jaar die vrouw en dat kind met succes genegeerd te hebben?) en hij kwam zelf nauwelijks aan het woord. Eigenlijk was ik vooral die vrouw aan het geruststellen. Weer een vreemde ontmoeting. Maar het raarste was nog wel dat ze mijn halfbroers nog niet van mijn bestaan op de hoogte hadden gesteld, terwijl hij elf jaar eerder beweerd had op het punt te staan dat te doen. Ik heb gezegd dat ik dan zelf contact zou leggen. Toen wilde hij het toch liever zelf vertellen. Aldus geschiedde en ik heb vervolgens mijn halfbroers meerdere keren ontmoet. Leuke mannen, prima contact, al was het natuurlijk voor hen wel een shock om opeens een oudere halfzus te hebben. De laatste ontmoeting met een van hen is nu 2,5 jaar geleden en toen zei mijn jongste halfbroer dat zijn moeder panisch is dat ik aanspraak zal maken op de erfenis en dat het daarom voor haar gemoed beter is als ik buiten beeld blijf. Mijn mond viel open want ik had serieus nog nooit stilgestaan bij een erfenis. Ik was eerlijk gezegd verbijsterd dat er zoiets basaals achter alle afwerende bewegingen leek te steken. Vervolgens heb ik geen contact meer opgenomen met mijn halfbroers omdat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij deze feiten. Ik werd ongewild als een aasgier gezien.
Nu echter, weer wat later, denk ik opeens: waarom zou ik eigenlijk geen aanspraak maken op die erfenis? Mijn vader heeft nooit een cent aan mij uitgegeven en zich totaal aan alles onttrokken. Mijn moeder had het niet breed en had hulp van mijn oom nodig om mijn studie te kunnen bekostigen. Moreel vind ik dus eigenlijk niet dat ik bescheiden op de achtergrond zou moeten blijven, maar ergens voelt het fout dat er een toch een kleine aasgier in mij is wakker gemaakt door die opmerkingen van mijn halfbroer. Wat vinden jullie? Straks gewoon dat kindsdeel claimen of onzichtbaar blijven zoals ik dat tot nu toe zonder al te veel pijn altijd gedaan heb? Mijn vader is overigens niet steenrijk ofzo, wel welvarend (denk ik).
dinsdag 16 februari 2021 om 21:56
Haha, zijn de vivaforummers altijd zo eensgezind? Gelukkig heb ik ook nog een paar andere antwoorden gekregen. Dank iedereen!
dinsdag 16 februari 2021 om 21:57
Je kan jezelf ook altijd nu nog laten erkennen en op 't moment zelf kijken wat je doet met die erfenis.
Of je kan het geld - afhankelijk van over welk bedrag we spreken - ook gebruiken voor de studie van je kinderen of hun rijbewijs.
Of je kan het geld - afhankelijk van over welk bedrag we spreken - ook gebruiken voor de studie van je kinderen of hun rijbewijs.
wissewis wijzigde dit bericht op 16-02-2021 21:58
38.87% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
dinsdag 16 februari 2021 om 21:57
Dan stort je het op een rekening voor je kind(eren).Myra22 schreef: ↑16-02-2021 21:55True. En zo heb ik er ook lange tijd in gestaan, tot opeens die ‘angst voor de erfenis’ ter sprake werd gebracht. Ik had er echt nooit bij stilgestaan dat er überhaupt een erfenis zou zijn ooit. Maar nu ik doorheb dat ik op enig ander vlak niks te verwachten heb en ook nooit heb gekregen, denk ik: hee, zo’n erfenis is tenminste íéts binnen het grote niks dat mijn vader is geweest voor mij.
En dat klinkt inderdaad een beetje wraakzuchtig. Vandaar mijn dilemma, want ik wil niet wraakzuchtig zijn, maar wil mezelf ook niet gewoon succesvol levenslang laten negeren. Lastig, lastig...
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2021 om 21:58
Je moeder heeft tegen de zin van je vader in jou gekregen. Liefde en erkenning kan je niet afdwingen.
Je kan beter in therapie gaan om hier mee in het reine te komen dan een erfenis afdwingen.
Je kan je vader misschien dwingen tot wettelijk jou te erkennen en dan?
Jaren wachten op zijn dood om dan tot de ontdekking te komen dat je weinig tot niets krijgt?
Of misschien een flink bedrag als je 70 bent?
Je zal vast gelukkiger worden alsje het los jan laten en je gaat richten op een eigen gezin.
Je kan beter in therapie gaan om hier mee in het reine te komen dan een erfenis afdwingen.
Je kan je vader misschien dwingen tot wettelijk jou te erkennen en dan?
Jaren wachten op zijn dood om dan tot de ontdekking te komen dat je weinig tot niets krijgt?
Of misschien een flink bedrag als je 70 bent?
Je zal vast gelukkiger worden alsje het los jan laten en je gaat richten op een eigen gezin.
dinsdag 16 februari 2021 om 21:59
Dank! Je verwoordt het perfect. Zo ongeveer is mijn gedachtegang geweest, waarover ik nu mijn twijfels uiteenzet in dit topic.Maduixa schreef: ↑16-02-2021 21:45Hier ben ik het pertinent mee oneens. Een erfenis is heel vaak veel meer dan alleen iets materieels. Ook bij hele gezonde, gezellige gezinnen kan het met een erfenis helemaal fout gaan door dat kinderen zich niet erkend voelen, achtergesteld bij andere kinderen, alsof ze minder geliefd zijn.
In het geval van TO denk ik dat dit gevoel nog veel sterker is. Het gaat niet om het geld. Het gaat juist om erkenning. In plaats daarvan krijg je opnieuw een afwijzing omdat je nieuwe familie er direct vanuit gaat dat je wel om het geld contact zult zoeken. Ik kan me voorstellen dat je dan denkt 'weet je wat, als dit dan het enige is wat ik van mijn vader/deze familie kan krijgen, dan wil ik dat hebben ook. Want liefde, erkenning of gewoon een gezellige relatie die een meerwaarde in mijn leven is, dat zit er blijkbaar niet in'.
En precies om die reden denk ik dat je beter kunt proberen om ermee in het reine te komen Myra, en juist je fijne leven leiden zoals je dat altijd hebt gedaan: met je moeder, zonder je vader(s familie).
dinsdag 16 februari 2021 om 22:00
Neuhhh.viva-amber schreef: ↑16-02-2021 21:44
Jouw grootste wraak is een heel leuk leven zonder je vader en zijn rare familie.
Een leuk leven plus die - geldelijke - erkenning. Dat is de ultieme “ wraak “ . Gerechtigheid lijkt me passender.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2021 om 22:05
Ja sommige zijn keiharde kundigheid experts, andere weer omdat het goed voelt om vanuit de stoel met een stok te slaan, lekker laten gaan en lezen wat jij wilt lezen.
Het is niet wraakzuchtig en maakt je ook niet tot een aasgier. Het gaat hier om jouw. Jouw vader vond het toen wel heel normaal om kinderen te maken zonder bescherming en is weggelopen voor zijn verantwoordelijkheden en heeft er van alles aan kunnen doen.. Tenzij je moeder ooit zijn kansen voor erkenning heeft afgenomen natuurlijk is het een ander verhaal.
Ik had het ook gedaan en gekozen voor mijzelf. Je een erfgename laten worden is een keuze die je zelf maakt, en wat anderen denken tabee! Mocht het ooit zo ver komen en je vader heeft een testament, dat je alleen een legitieme portie krijgt is ook goed toch. Je kunt ook als zo ver is zeggen dat je er toch maar afstand van doet.. Niet geschoten is altijd mis en straks heb je spijt dat je het niet hebt gedaan. Maar ook spijt dat je het wel hebt gedaan? Alleen die kun je ongedaan maken. Het niet doen en later willen doen bijv. na zijn te overleden, daar kun je dan wel spijt van gaan krijgen .
Denk goed over na wat je doet, maar je moet geen keuze maken op wat andere vinden, hier niet en ook niet in je familie en verder privé.
Het gaat om jouw!
anoniem_6545584a2c7f1 wijzigde dit bericht op 16-02-2021 22:08
1.88% gewijzigd
dinsdag 16 februari 2021 om 22:06
Het is al erg genoeg dat haar biologische vader haar als een baksteen heeft laten vallen. Waarom zou ze een aasgier zijn als ze krijgt wat haar wettelijk toekomt ?
Mag toch hopen dat jij geen gebruik maakt van een enkele regeling waar dan ook,wil je zo een sterke mening hebben onder het mom van je eigen boontjes doppen.
...
dinsdag 16 februari 2021 om 22:06
Maar maakt geld (als er nog wat valt te erven) goed wat je mist?Myra22 schreef: ↑16-02-2021 21:55True. En zo heb ik er ook lange tijd in gestaan, tot opeens die ‘angst voor de erfenis’ ter sprake werd gebracht. Ik had er echt nooit bij stilgestaan dat er überhaupt een erfenis zou zijn ooit. Maar nu ik doorheb dat ik op enig ander vlak niks te verwachten heb en ook nooit heb gekregen, denk ik: hee, zo’n erfenis is tenminste íéts binnen het grote niks dat mijn vader is geweest voor mij.
En dat klinkt inderdaad een beetje wraakzuchtig. Vandaar mijn dilemma, want ik wil niet wraakzuchtig zijn, maar wil mezelf ook niet gewoon succesvol levenslang laten negeren. Lastig, lastig...
Het voelt voor mij als omgekeerde omkoping.
Ik denk dat een erfenis of erkenning op papier je niets gaat brengen en misschien nog meer zeer gaat doen. Want jouw verwekker en zijn kinderen willen niets met en voor jou dus dat waar je echt naar verlangt zal er nooit komen: hoe veel energie je daar ook in gaat stoppen.
dinsdag 16 februari 2021 om 22:07
Maar mogelijk een beetje geld in ruil - waar ze gewoon recht op heeft als ze via de rechtbank gaat - is wel altijd mooi meegenomen.drominique schreef: ↑16-02-2021 22:06Maar maakt geld (als er nog wat valt te erven) goed wat je mist?
Het voelt voor mij als omgekeerde omkoping.
Ik denk dat een erfenis of erkenning op papier je niets gaat brengen en misschien nog meer zeer gaat doen. Want jouw verwekker en zijn kinderen willen niets met en voor jou dus dat waar je echt naar verlangt zal er nooit komen: hoe veel energie je daar ook in gaat stoppen.
Zeker als die halfbroers en dat stiefloeder je al als een aasgier zien en er ook daadwerkelijk over beginnen nog voor je ooit gedacht hebt aan die erfenis ... zou ik veel zin hebben om me dan maar als een "aasgier" te gaan gedragen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
dinsdag 16 februari 2021 om 22:26
Ik zou het lekker doenMyra22 schreef: ↑16-02-2021 21:25Dat is de vraag hè? Daar twijfel ik dus over, maar het is de enige weg om erfgenaam te worden. Tenzij mijn vader opeens het besef krijgt dat hij misschien niet in leven maar wel in dood nog iets voor zijn dochter zou willen betekenen. Die kans acht ik kleiner dan 1%, dus dan zal ik er actief achteraan moeten inderdaad en dat vaderschap gerechtelijk vast moeten laten stellen. Ik weet het niet. Maar ik heb inderdaad niet eindeloos om er over na te denken, want dna van een lijk verkrijgen lijkt me een smakeloze actie.
dinsdag 16 februari 2021 om 22:33
Zo denk ik er ook over.
Ga informeren naar hoe en wat en vergeet niet de kosten te vragen!
En als je wel doorzet, misschien is het wel een leuke bijdrage voor de studie van je kind later.
En vergeet die aasgieren opmerkingen. In een ander topic was een man wiens vriendin zonder overleg zwanger was geworden terwijl hij geen kinderen wilde. Er werd erg vaak aangedrongen om een vaderfiguur te worden/zijn voor kind ondanks dat ze nu uit elkaar zijn.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 16 februari 2021 om 22:43
Want? Delphine werd pas echt pissig toen ze werd beticht van leugens en graaien. Terwijl dhr. Boell die haar juridisch erkende, ook niet onbemiddeld was. Daar had ze het niet voor hoeven doen. Juist het afwijzen maakte dat ze erkenning wilde dat haar bestaan er toe doet.Myra22 schreef: ↑16-02-2021 21:44Haha, ik moest ook denken aan koning Albert en ook prins Bernard die lastminute zijn buitenechtelijke dochters erkende. Toen Delphine haar rechtszaak won, dacht ik ook wel: good for you, zal hem leren te doen alsof je niet de zijne bent. Maar voor mij staat er misschien wat minder op het spel dan voor deze ontkende dochters...
Je vader heeft al zoveel jaar zijn verantwoordelijkheid ontlopen. Dat je moeder daar mee akkoord is gegaan, wil niet zeggen dat het ok is. Maar goed, de beslissing is aan jou. DNA kan ook via je halfbroers vastgesteld worden. Voor de lieve vrede en warme band kun je het uitstellen, maar is er zo'n band? Het blijft hoe dan ook als een zwaard van Damocles boven je stiefmoeder hangen. Zodra zij bijvoorbeeld na het overlijden het huis van je vader verkoopt kun je je legitieme portie als jong op gaan eisen. Maar hoe langer je wacht en na het overlijden wordt het alleen maar lastiger. Welk besluit je ook neemt, laat je juridisch informeren zodat je een weloverwogen besluit neemt en niet alleen een emotionele.
dinsdag 16 februari 2021 om 22:47
Ik zou er voor gaan. En dat zeg ik als alleenstaande moeder van een kind dat ook niet door de biologische vader erkend is. Iedereen weet dat je bestaat (en al wisten ze het niet, trouwens) , kinderen worden niet van lucht groot, hij heeft nooit iets aan je bijgedragen terwijl hij je zelf heeft gemaakt, zie het anders als smartengeld voor alles wat hij je heeft ontzegd en ontnomen in je leven.Myra22 schreef: ↑16-02-2021 21:25Dat is de vraag hè? Daar twijfel ik dus over, maar het is de enige weg om erfgenaam te worden. Tenzij mijn vader opeens het besef krijgt dat hij misschien niet in leven maar wel in dood nog iets voor zijn dochter zou willen betekenen. Die kans acht ik kleiner dan 1%, dus dan zal ik er actief achteraan moeten inderdaad en dat vaderschap gerechtelijk vast moeten laten stellen. Ik weet het niet. Maar ik heb inderdaad niet eindeloos om er over na te denken, want dna van een lijk verkrijgen lijkt me een smakeloze actie.
Go for it.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 16 februari 2021 om 22:50
fashionvictim schreef: ↑16-02-2021 22:47Ik zou er voor gaan. En dat zeg ik als alleenstaande moeder van een kind dat ook niet door de biologische vader erkend is. Iedereen weet dat je bestaat (en al wisten ze het niet, trouwens) , kinderen worden niet van lucht groot, hij heeft nooit iets aan je bijgedragen terwijl hij je zelf heeft gemaakt, zie het anders als smartengeld voor alles wat hij je heeft ontzegd en ontnomen in je leven.
Go for it.
dinsdag 16 februari 2021 om 22:55
Erkenning afdwingen zou ik persoonlijk meer doen om de erkenning dat je wel degelijk zijn kind bent. Puur gevoelsmatig omdat het voor mijn gevoel nu betekent dat je ontkent wordt.
Dus naar buiten toe treden en ook officieel dat hij je biologische "vader" is.
Dat zou me meer voldoening geven
Maar dat is mijn persoonlijke gevoel hierover.
Dus naar buiten toe treden en ook officieel dat hij je biologische "vader" is.
Dat zou me meer voldoening geven
Maar dat is mijn persoonlijke gevoel hierover.
dinsdag 16 februari 2021 om 23:00
Er vanuitgaande dat er iets te erven valt, wil je dit echt zo op de spits drijven? Zou je geen naar gevoel hebben van geld op je bank afkomstig van de man die je vader is maar je nooit als dochter heeft geaccepteerd? Daarnaast kunnen zij, als ze echt willen zorgen dat je geen geld krijgt ookal ben je erfgenaam. Wanneer alles oo de langslevende staat, kun je jouw deel pas krijgen als zijn vrouw ook komt te overlijden. Zijn kan met warme hand veel schenken aan haar kinderen zodat er bij haar overlijden niks meer over is om te erven.
Ik denk dat het verhaal ook een beetje genuanceerder ligt. Tussen de regels door lees ik dat jouw moeder zwanger is geworden van he vader terwijl hij een vriendin, zijn huidige parner was. Het is jou niet aan te rekenen maar ik denk dat hier wel het probleem ligt.
Ik denk dat het verhaal ook een beetje genuanceerder ligt. Tussen de regels door lees ik dat jouw moeder zwanger is geworden van he vader terwijl hij een vriendin, zijn huidige parner was. Het is jou niet aan te rekenen maar ik denk dat hier wel het probleem ligt.
dinsdag 16 februari 2021 om 23:12
Waarom zou ze een naar gevoel krijgen? Of beter gezegd: waarom zou haar gevoel minder naar zijn als ze het NIET doet, dat nare gevoel heeft ze nu toch sowieso al?Nanouk schreef: ↑16-02-2021 23:00Er vanuitgaande dat er iets te erven valt, wil je dit echt zo op de spits drijven? Zou je geen naar gevoel hebben van geld op je bank afkomstig van de man die je vader is maar je nooit als dochter heeft geaccepteerd? Daarnaast kunnen zij, als ze echt willen zorgen dat je geen geld krijgt ookal ben je erfgenaam. Wanneer alles oo de langslevende staat, kun je jouw deel pas krijgen als zijn vrouw ook komt te overlijden. Zijn kan met warme hand veel schenken aan haar kinderen zodat er bij haar overlijden niks meer over is om te erven.
Ik denk dat het verhaal ook een beetje genuanceerder ligt. Tussen de regels door lees ik dat jouw moeder zwanger is geworden van he vader terwijl hij een vriendin, zijn huidige parner was. Het is jou niet aan te rekenen maar ik denk dat hier wel het probleem ligt.
En wat bedoel je met 'genuanceerder'? Haar vader heeft haar moeder per ongeluk zwanger gemaakt ofzo? "O oepsie, ja ik heb al een partner jo, ik dacht eigenlijk dat je dan onvruchtbaar was buiten je relatie om..." Kom op zeg, dat heeft helemaal niks te maken met de keuzes die TO nu wel of niet gaat maken.
dinsdag 16 februari 2021 om 23:12
De biologische vader zou zich naar moeten voelen dat hij zijn biologische kind niet erkend/ontkent. Waarom zou het kind ook nog eens onterecht zich naar moeten voelen?Nanouk schreef: ↑16-02-2021 23:00Er vanuitgaande dat er iets te erven valt, wil je dit echt zo op de spits drijven? Zou je geen naar gevoel hebben van geld op je bank afkomstig van de man die je vader is maar je nooit als dochter heeft geaccepteerd? Daarnaast kunnen zij, als ze echt willen zorgen dat je geen geld krijgt ookal ben je erfgenaam. Wanneer alles oo de langslevende staat, kun je jouw deel pas krijgen als zijn vrouw ook komt te overlijden. Zijn kan met warme hand veel schenken aan haar kinderen zodat er bij haar overlijden niks meer over is om te erven.
Ik denk dat het verhaal ook een beetje genuanceerder ligt. Tussen de regels door lees ik dat jouw moeder zwanger is geworden van he vader terwijl hij een vriendin, zijn huidige parner was. Het is jou niet aan te rekenen maar ik denk dat hier wel het probleem ligt.
Wat betreft haar moeder en haar relatie destijds met deze man, in de OP lees ik dat die man een open relatie had.
dinsdag 16 februari 2021 om 23:13
Maduixa schreef: ↑16-02-2021 23:12Waarom zou ze een naar gevoel krijgen? Of beter gezegd: waarom zou haar gevoel minder naar zijn als ze het NIET doet, dat nare gevoel heeft ze nu toch sowieso al?
En wat bedoel je met 'genuanceerder'? Haar vader heeft haar moeder per ongeluk zwanger gemaakt ofzo? "O oepsie, ja ik heb al een partner jo, ik dacht eigenlijk dat je dan onvruchtbaar was buiten je relatie om..." Kom op zeg, dat heeft helemaal niks te maken met de keuzes die TO nu wel of niet gaat maken.
Dit dus
