Gezondheid
alle pijlers
abortus
donderdag 23 november 2006 om 23:18
Hoi
Weet niet of ik hier goed zit maar denk het wel.
Heb afgelopen februari een abortus laten plegen heb er geen spijt van soms wel en soms niet. Ik weet voor sommige is het een taboe lees hier ook nooit iets over. Weet dat er veel tegenstanders zijn van een abortus maar weet ook dat er genoeg mensen zijn die het ondergaan.
Daarom zoek ik ook mensen om er mee over te praten en hoe zij zich er nu onder voelen.
Soms voel ik me rot en soms denk ik van je hebt er goed aan gedaan was er emotioneel gewoon nog niet aan toe was te veel gebeurd en kon het kindje gewoon nog geen toekomst geven.
Daarom wil ik ook graag met meer mensen erover praten omdat eigenlijk niemand in mijn omgeving ervan af weet alleen mijn vriend natuurlijk, het was onzer beide beslissing voordat iemand daar over begint.
Hoop dat er nog meer mensen zijn die hierover hun ervaring met mij kunnen delen en erover kunnen praten weet dat er genoeg mensen zijn die er nog wel over nadenken of ze een goede beslissing hebben genomen of niet.
Hoor het wel hoop ik.
Groetjes
dinsdag 28 november 2006 om 23:54
Het gaat inderdaad met vallen en opstaan...
Mas, ik ben 28 jaar. Ik was dus 24 toen ik een abortus heb gehad.
Ik was 9 weken zwanger. Ik had op het moment een relatie met een man die al 3 kinderen had. Het ging tussen ons niet goed en ik was helemaal nog niet klaar voor een kindje. Psychisch zat ik helemaal niet lekker in mijn vel en mijn gevoel zei: Doe het niet, dit is niet het moment. Ongeveer een jaar later is mijn relatie uit gegaan. Dit had overigens niks te maken met de zwangerschap. Ik vond het trouwens nog wel moeilijk om het tegen mijn huidige vriend te vertellen. Ik had geen idee hoe hij er op zou reageren, maar hij reageerde heel lief en begripvol. Op de dagen dat het extra moeilijk is, houdt hij er extra rekening mee en verwent hij me altijd extra. HIj is er voor me zonder dat ik nou hoef te vertellen dat ik het moeilijk heb, maar houdt me extra vast en laat me verdrietig zijn en geeft me de ruimte.
En nog steeds... als ik een moeilijke dag heb.... ga ik altijd een kaarsje aansteken
Mas, ik ben 28 jaar. Ik was dus 24 toen ik een abortus heb gehad.
Ik was 9 weken zwanger. Ik had op het moment een relatie met een man die al 3 kinderen had. Het ging tussen ons niet goed en ik was helemaal nog niet klaar voor een kindje. Psychisch zat ik helemaal niet lekker in mijn vel en mijn gevoel zei: Doe het niet, dit is niet het moment. Ongeveer een jaar later is mijn relatie uit gegaan. Dit had overigens niks te maken met de zwangerschap. Ik vond het trouwens nog wel moeilijk om het tegen mijn huidige vriend te vertellen. Ik had geen idee hoe hij er op zou reageren, maar hij reageerde heel lief en begripvol. Op de dagen dat het extra moeilijk is, houdt hij er extra rekening mee en verwent hij me altijd extra. HIj is er voor me zonder dat ik nou hoef te vertellen dat ik het moeilijk heb, maar houdt me extra vast en laat me verdrietig zijn en geeft me de ruimte.
En nog steeds... als ik een moeilijke dag heb.... ga ik altijd een kaarsje aansteken
woensdag 29 november 2006 om 09:37
Hallo meiden,
Ik kom even inbreken.. Ik ben zelf zwanger op dit moment (9 weken, dus nog heel pril), volkomen gewenst, mijn relatie is goed, maar toch overvalt mij af en toe de angst of ik dit kindje wel een goed leven kan bieden, of we hier goed aan hebben gedaan, enz. enz.. Hoewel ik zelf altijd heb gezegd nooit abortus te zullen plegen, (en dit klinkt misschien raar uit mijn mond) kan ik mij nu wel degelijk voorstellen dat, als je in een andere situatie zit dan de mijne en dus veel onzekerheden en instabiliteit kent, je ervoor kiest het kindje niet te laten komen.
Veel sterkte gewenst, het is niet niks allemaal..
Zon
Ik kom even inbreken.. Ik ben zelf zwanger op dit moment (9 weken, dus nog heel pril), volkomen gewenst, mijn relatie is goed, maar toch overvalt mij af en toe de angst of ik dit kindje wel een goed leven kan bieden, of we hier goed aan hebben gedaan, enz. enz.. Hoewel ik zelf altijd heb gezegd nooit abortus te zullen plegen, (en dit klinkt misschien raar uit mijn mond) kan ik mij nu wel degelijk voorstellen dat, als je in een andere situatie zit dan de mijne en dus veel onzekerheden en instabiliteit kent, je ervoor kiest het kindje niet te laten komen.
Veel sterkte gewenst, het is niet niks allemaal..
Zon
woensdag 29 november 2006 om 12:08
Zonnetjexx, iedereen voelt zich in het begin van een zwangerschap onzeker.
Ik was niet alleen onzeker, ik was totaal in shock toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Eigenlijk had ik daarvoor een lekker leventje. Ik was alweer een tijdje vrijgezel, ging mijn eigen gang en zat absoluut niet te wachten op een relatie. Maar ja, ik werd verliefd en hoe! Na tweeënhalve maand ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik was in shock, ik raakte in paniek. Maar nee, ik dacht er niet over een abortus te doen. Ik kan meevoelen met de paniek en de angst van iemand die in niet zo ideale omstandigheden zwanger raakt, maar dat je dan een abortus laat doen begrijp ik toch niet.
Nu heb ik een heel mooi kind van bijna vier. Als ik nu lees welke prijs sommigen hier moeten betalen voor een abortus, namelijk jaren van pijn en verdriet, dan prijs ik mezelf gelukkig dat ik in plaats daarvan een heerlijk kind heb.
Ik was niet alleen onzeker, ik was totaal in shock toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Eigenlijk had ik daarvoor een lekker leventje. Ik was alweer een tijdje vrijgezel, ging mijn eigen gang en zat absoluut niet te wachten op een relatie. Maar ja, ik werd verliefd en hoe! Na tweeënhalve maand ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik was in shock, ik raakte in paniek. Maar nee, ik dacht er niet over een abortus te doen. Ik kan meevoelen met de paniek en de angst van iemand die in niet zo ideale omstandigheden zwanger raakt, maar dat je dan een abortus laat doen begrijp ik toch niet.
Nu heb ik een heel mooi kind van bijna vier. Als ik nu lees welke prijs sommigen hier moeten betalen voor een abortus, namelijk jaren van pijn en verdriet, dan prijs ik mezelf gelukkig dat ik in plaats daarvan een heerlijk kind heb.
vrijdag 1 december 2006 om 09:46
Goedemorgen,
Ik ben zo vreselijk verdrietig vandaag...Ik wil zo graag huilen...Voel em zo klote!! Aan de ene kant had ik dit kindje zo graag gewilt, maar het kon gewoon niet..Er ligt een steen op mn maag..Het is nu 4 weken geleden en ben nu ook zo bang dat ik niet ongesteld word...Ze zeggen dat je na 4 tot 6 weken ongesteld word...Oh wat voel ik me rot...
Liefs
Ik ben zo vreselijk verdrietig vandaag...Ik wil zo graag huilen...Voel em zo klote!! Aan de ene kant had ik dit kindje zo graag gewilt, maar het kon gewoon niet..Er ligt een steen op mn maag..Het is nu 4 weken geleden en ben nu ook zo bang dat ik niet ongesteld word...Ze zeggen dat je na 4 tot 6 weken ongesteld word...Oh wat voel ik me rot...
Liefs
vrijdag 1 december 2006 om 17:24
Hoi Mas je mag best verdrietig zijn hoor en je hoeft niet bang te zijn voor je ongesteldheid dat komt heus wel weer goed. Heeft bij mij ook even geduurd en nu na bijna een half jaar komt het weer goed.
Alleen mijn hormonen nog maar dat kon wel een jaar duren zei de dokter komt heus wel goed.
Snap best of je twijfeld of je er goed aan gedaan hebt doe ik ook en ik denk meer mensen met mij die ook een abortus hebben ondergaan.
Maar voor jezelf op dat moment was het het beste en zo denk ik ook.
Sterkte meid en ik denk aan je.*; *; :R
Alleen mijn hormonen nog maar dat kon wel een jaar duren zei de dokter komt heus wel goed.
Snap best of je twijfeld of je er goed aan gedaan hebt doe ik ook en ik denk meer mensen met mij die ook een abortus hebben ondergaan.
Maar voor jezelf op dat moment was het het beste en zo denk ik ook.
Sterkte meid en ik denk aan je.*; *; :R
zondag 3 december 2006 om 20:47
Hoi,
Mas ik herken je gevoelens zo goed,bij mij is het al jaren geleden dat ik een abortus heb ondergaan ik was ruim 6 weken zwanger en had een vriend nog heel kort ikzelf was 20 en door het condoom heen ben ik zwanger geraakt ,ik woonde toen al op mijn zelf ,in eerste instantie was mijn gevoel ik hou het en we zien het allemaal wel sávonds tegen mijn vriend verteld (ik was helemaal gek van hem, hij niet zo gek van mij als ik had gedacht) het eerste wat hij zei was je laat het toch wel weghalen,dat was dus een klap in m,n gezicht.
Op dat moment wordt je zo heen en weer geslingerd ,uiteindelijk het tegen mijn moeder en tante vertelt en beste vriendin ,en alle drie zeiden ze meis wees verstandig en laat het weghalen je vergooid je hele jonge leven ,ik ben als het ware zo omgepraat (op dat moment ben je al zo onstabiel door hormonen enz.) uiteindelijk heb ik dus de abortus ondergaan.
Echt ik heb er zoveel verdriet van gehad ongelofelijk mede omdat ik heel diep in mijn hart er niet helemaal achter stond,met m,n vriend was het meteen over is nog 1 keer geweest nadat ik terug kwam uit het ziekenhuis.
ook heb ik de abortus onder plaatselijke verdoving gehad ,ik moest een kwartier helemaal alleen in m,n eentje liggen om de verdoving in te laten werken wat er dan allemaal door je heen gaat is onbeschrijfelijk,de pijn van de ingreep was ook vreselijk (dit alles was in 1985 toen ging het er nog een stuk beroerder aan toe dan nu) iedere avond daarna huilde ik mijzelf in slaap zoveel verdriet had ik ervan ,en met niemand kon ik erover praten de paar die het wisten spraken er niet meer over het was gebeurd klaar.
Ik kreeg zoveel wraakgevoelens op een gegevn moment naar mijn ex vriend toe dat ik echt hoopte dat hem iets vreselijks zou overkomen,hij moest voelen wat ik voelde.
Achteraf heb ik er veel spijt van dat ik geen profesionele hulp heb gezocht om het een plaatsje te kunnen geven .
Maar mas geloof me het slijt hoe moeilijk het nu nog is (het is nog zo kort) het gaat over ,nee vergeten doe je het niet maar dat hoeft ook niet het is een deel van jou en het maakt je uiteindelijk sterker(vaak moet je nare dingen meemaken ) om er zo uit te komen.
Ik werd naar 6 weken weer ongesteld,ook heb ik erna gedacht zie jewel ik zal nooit meer kindjes kunnen krijgen ik zal moeten boete,maar het is helemaal goed gekomen,en dat gebeurt bij jouw uiteindelijk ook.
En als er mensen zijn die abortus zo hard veroordelen ,zeg ik veroordeel niet ,want teneerste weet jezelf niet wat je ooit meemaakt in het leven of waar je tegen aanloopt,en als ze voor de helft eens wisten hoeveel verdriet er met een abortus gepaard gaat..
het is een heel verhaal geworden ,maar dat mag want het is niet zo maar iets een abortus.
sterkte!
groetjes mat
Mas ik herken je gevoelens zo goed,bij mij is het al jaren geleden dat ik een abortus heb ondergaan ik was ruim 6 weken zwanger en had een vriend nog heel kort ikzelf was 20 en door het condoom heen ben ik zwanger geraakt ,ik woonde toen al op mijn zelf ,in eerste instantie was mijn gevoel ik hou het en we zien het allemaal wel sávonds tegen mijn vriend verteld (ik was helemaal gek van hem, hij niet zo gek van mij als ik had gedacht) het eerste wat hij zei was je laat het toch wel weghalen,dat was dus een klap in m,n gezicht.
Op dat moment wordt je zo heen en weer geslingerd ,uiteindelijk het tegen mijn moeder en tante vertelt en beste vriendin ,en alle drie zeiden ze meis wees verstandig en laat het weghalen je vergooid je hele jonge leven ,ik ben als het ware zo omgepraat (op dat moment ben je al zo onstabiel door hormonen enz.) uiteindelijk heb ik dus de abortus ondergaan.
Echt ik heb er zoveel verdriet van gehad ongelofelijk mede omdat ik heel diep in mijn hart er niet helemaal achter stond,met m,n vriend was het meteen over is nog 1 keer geweest nadat ik terug kwam uit het ziekenhuis.
ook heb ik de abortus onder plaatselijke verdoving gehad ,ik moest een kwartier helemaal alleen in m,n eentje liggen om de verdoving in te laten werken wat er dan allemaal door je heen gaat is onbeschrijfelijk,de pijn van de ingreep was ook vreselijk (dit alles was in 1985 toen ging het er nog een stuk beroerder aan toe dan nu) iedere avond daarna huilde ik mijzelf in slaap zoveel verdriet had ik ervan ,en met niemand kon ik erover praten de paar die het wisten spraken er niet meer over het was gebeurd klaar.
Ik kreeg zoveel wraakgevoelens op een gegevn moment naar mijn ex vriend toe dat ik echt hoopte dat hem iets vreselijks zou overkomen,hij moest voelen wat ik voelde.
Achteraf heb ik er veel spijt van dat ik geen profesionele hulp heb gezocht om het een plaatsje te kunnen geven .
Maar mas geloof me het slijt hoe moeilijk het nu nog is (het is nog zo kort) het gaat over ,nee vergeten doe je het niet maar dat hoeft ook niet het is een deel van jou en het maakt je uiteindelijk sterker(vaak moet je nare dingen meemaken ) om er zo uit te komen.
Ik werd naar 6 weken weer ongesteld,ook heb ik erna gedacht zie jewel ik zal nooit meer kindjes kunnen krijgen ik zal moeten boete,maar het is helemaal goed gekomen,en dat gebeurt bij jouw uiteindelijk ook.
En als er mensen zijn die abortus zo hard veroordelen ,zeg ik veroordeel niet ,want teneerste weet jezelf niet wat je ooit meemaakt in het leven of waar je tegen aanloopt,en als ze voor de helft eens wisten hoeveel verdriet er met een abortus gepaard gaat..
het is een heel verhaal geworden ,maar dat mag want het is niet zo maar iets een abortus.
sterkte!
groetjes mat
woensdag 6 december 2006 om 10:50
Jeetje Matt, wat een verhaal.... wat dat betreft ben ik inderdaad blij dat de behandeling een stuk verbeterd is in de jaren.
Ik moet ook zeggen dat ik de mensen in de kliniek heel erg aardig vond. Ze hebben er alles aan gedaan om me op mijn gemak te laten voelen, heel prettig.
Ook daarover hoor ik nog wel eens andere verhalen.
Ik hoop dat het met de andere twee dames weer wat beter gaat....
Ik moet ook zeggen dat ik de mensen in de kliniek heel erg aardig vond. Ze hebben er alles aan gedaan om me op mijn gemak te laten voelen, heel prettig.
Ook daarover hoor ik nog wel eens andere verhalen.
Ik hoop dat het met de andere twee dames weer wat beter gaat....
donderdag 7 december 2006 om 22:48
Hoi
Zie dat er heel veel mensen zijn die dit meegemaakt hebben en er allemaal achteraf nog emotioneel mee bezig zijn.
Maar had wel een vraag nog hadden jullie ook nog zolang last van jullie hormonen? Die van mij zijn nogal vrij onrustig zeker als ik naar de tijd van mijn menstruatie loop. En deed de abortus bij jullie ook zoveel pijn van het begin tot het eind heb er veel pijn van gehad namelijk. Ben er wel benieuwd naar en hoop dat jullie mijn vragen kunnen beantwoorden,
Groetjes
vrijdag 8 december 2006 om 12:34
Ik heb bijna geen pijn gekend tijdens of na de abortus.
Ik was goed verdoofd daaronder.
Dat verdoven was wat minder prettig dat wel.
Verder heb ik wel heel erg lang nog een bloeding gehad.
Wel 6 weken lang.
Maar dat was volgens de arts heel normaal.
EN mijn hormonen??? Die doen altijd gek dus dat weet ik niet echt.
Ik was goed verdoofd daaronder.
Dat verdoven was wat minder prettig dat wel.
Verder heb ik wel heel erg lang nog een bloeding gehad.
Wel 6 weken lang.
Maar dat was volgens de arts heel normaal.
EN mijn hormonen??? Die doen altijd gek dus dat weet ik niet echt.
vrijdag 8 december 2006 om 14:04
Hoi,
Inmiddels 6,5 jaar geleden heb ik een abortus ondergaan, na een zwangerschap van ongeveer 7 weken. Ik vind het prettig om jullie verhalen te lezen, vooral omdat ik er nooit echt met lotgenoten over heb gepraat.
Ik heb het destijds met een paar mensen besproken (paar vriendinnen weten het, mijn ouders en mijn tante en mijn vriend). De jongen in kwestie heeft me na de ingreep 1x gebeld en dat was het. Hoewel ik er nog vrij regelmatig aan denk, praat ik er bijna nooit over. Ik vind het moeilijk, weet niet goed wat ik er precies over moet zeggen behalve dat ik er nog regelmatig aan denk en ik heb het vermoeden dat mijn emoties rond het hele gebeuren, ver zitten weggestopt en nog niet verwerkt zijn.
Ik leefde in die tijd echt in een roes en het was een behoorlijke klote-tijd. Ik vond het heel moeilijk omdat het voor veel mensen in mijn omgeving wel duidelijk was dat er iets was, maar ik wilde vanzelfssprekend niet aan iedereen vertellen wat er aan de hand was.
Ik las dat iemand hier op het forum een ring met de datum erin draagt. Ik heb destijds ook een ring gekocht, die ik nog steeds elke dag draag. Ik heb in die periode een dagboek bijgehouden, wat ik nog wel eens doorlees. Het brengt me bijna elke keer als ik het lees in tranen en vind het dan raar om te beseffen dat wat ik dan lees, echt over mij gaat.
Ook al was de beslissing erg moeilijk, ik heb er absoluut geen spijt van. Iedereen heeft zo haar reden om zo'n beslissing te nemen, ik weet zeker dat het nooit makkelijk is.
Soms vraag ik me af of een deel van de onverwerkte gevoelens naar boven zal komen als ik over een tijdje aan kinderen wil beginnen en zwanger raak?
Ook van mij een dikke knuffel voor iedereen die het hier nodig heeft. Bedankt voor jullie verhalen.
xx
Inmiddels 6,5 jaar geleden heb ik een abortus ondergaan, na een zwangerschap van ongeveer 7 weken. Ik vind het prettig om jullie verhalen te lezen, vooral omdat ik er nooit echt met lotgenoten over heb gepraat.
Ik heb het destijds met een paar mensen besproken (paar vriendinnen weten het, mijn ouders en mijn tante en mijn vriend). De jongen in kwestie heeft me na de ingreep 1x gebeld en dat was het. Hoewel ik er nog vrij regelmatig aan denk, praat ik er bijna nooit over. Ik vind het moeilijk, weet niet goed wat ik er precies over moet zeggen behalve dat ik er nog regelmatig aan denk en ik heb het vermoeden dat mijn emoties rond het hele gebeuren, ver zitten weggestopt en nog niet verwerkt zijn.
Ik leefde in die tijd echt in een roes en het was een behoorlijke klote-tijd. Ik vond het heel moeilijk omdat het voor veel mensen in mijn omgeving wel duidelijk was dat er iets was, maar ik wilde vanzelfssprekend niet aan iedereen vertellen wat er aan de hand was.
Ik las dat iemand hier op het forum een ring met de datum erin draagt. Ik heb destijds ook een ring gekocht, die ik nog steeds elke dag draag. Ik heb in die periode een dagboek bijgehouden, wat ik nog wel eens doorlees. Het brengt me bijna elke keer als ik het lees in tranen en vind het dan raar om te beseffen dat wat ik dan lees, echt over mij gaat.
Ook al was de beslissing erg moeilijk, ik heb er absoluut geen spijt van. Iedereen heeft zo haar reden om zo'n beslissing te nemen, ik weet zeker dat het nooit makkelijk is.
Soms vraag ik me af of een deel van de onverwerkte gevoelens naar boven zal komen als ik over een tijdje aan kinderen wil beginnen en zwanger raak?
Ook van mij een dikke knuffel voor iedereen die het hier nodig heeft. Bedankt voor jullie verhalen.
xx
woensdag 13 december 2006 om 13:27
Hoi hoe is het met iedereen nu. Met mij gaat het wel zit weer in een dipje, hormonen weer op de hol, emotioneel veel nadenken en er te veel mee geconfronteerd worden op tv. Had er vorige week nog een discussie over met een collega van het werk , ze weet het niet van mij trouwens, ze had ook vooroordelen en dan moet ik me zo inhouden om niet op te vallen en dat vreet aan me, behoorlijk. Wil dan zo graag vertellen dat je het niet zo maar in een keer doet, dat er tijd over heengaat enzovoort, maar ja maak ze dat maar eens wijs. Dat is moeilijk.
Zelf heb ik echt alles in de knoop zitten emotioneel, gaat niet zo goed. Volgende week is het ook nog een jaar geleden dat mijn vader is overleden dus heb het idee dat het nu allemaal bijelkaar komt bah! Maar zal wel weer goed komen.
Hoop echt dat het verder goed gaat met iedereen die gereageerd heeft die een abortus heeft ondergaan, die weten wel hoe ik me soms voel.
Groetjes
Zelf heb ik echt alles in de knoop zitten emotioneel, gaat niet zo goed. Volgende week is het ook nog een jaar geleden dat mijn vader is overleden dus heb het idee dat het nu allemaal bijelkaar komt bah! Maar zal wel weer goed komen.
Hoop echt dat het verder goed gaat met iedereen die gereageerd heeft die een abortus heeft ondergaan, die weten wel hoe ik me soms voel.
Groetjes
maandag 18 december 2006 om 14:37
Weet je Romani, als mensen zo veroordelend zijn, is dat voor mij altijd een teken dat ze niet of bijna niet in zulk soort situaties hebben gestaan. Iedereen die het ondergaan heeft, weet als geen ander dat je dit niet zomaar doet. Ik vind dat nog steeds wel eens moeilijk hoor om met mensen te praten die er zo veroordelend mee omgaan.
Niet lang geleden zaten we eens bij vrienden gezellig te kletsen enzo. Op de een of andere manier kwamen we toen op het onderwerp abortus en een van mijn vrienden zei zonder blikken of blozen: Iedereen die een abortus laat doen is een moordenaar. Hij weet het trouwens niet van mij. Een heftige discussie volgde, maar dat soort dingen grijpen me ook altijd en nog steeds erg aan...
Niet lang geleden zaten we eens bij vrienden gezellig te kletsen enzo. Op de een of andere manier kwamen we toen op het onderwerp abortus en een van mijn vrienden zei zonder blikken of blozen: Iedereen die een abortus laat doen is een moordenaar. Hij weet het trouwens niet van mij. Een heftige discussie volgde, maar dat soort dingen grijpen me ook altijd en nog steeds erg aan...
dinsdag 19 december 2006 om 10:57
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed!
dinsdag 19 december 2006 om 15:28
Lieve Sjamash,
Je doet mij denken aan een zeer dierbare vriendin uit mijn verleden, die is datzelfde overkomen,(werd zwanger nadat ze net abortus had laten plegen) ik weet daarom als geen ander hoe het is om dit te moeten meemaken.
Voor alle meiden die abortus hebben laten plegen.
Ik ben zelf 100% tegen abortus (behalve in bepaalde zeer extreme omstandigheden) maar ik vind dat nog geen excuus om iemand te beschuldigen van moord.
Er bestaat zoiets als vrijheid van meningsuiting, de keuze om meningsverschil te hebben, en daarom wil ik toch heel veel sterkte wensen aan de vrouwen die deze hartverscheurende keuze hebben moeten maken. En ook de verschikkelijke harde veroordelingen waar ze mee te maken hebben.
Een meningsverschil is nog geen rede om iemand helemaal ´af´ te maken, ik heb respect voor iedereen en dus ook voor jullie. Bovendien vind ik het heel knap dat jullie hier dit zo over jezelf durven te schrijven.
Ik begrijp dat kerst waarschijnlijk een nog moeilijkere tijd voor jullie is dus wil jullie daarbij extra sterkte wensen.
Je doet mij denken aan een zeer dierbare vriendin uit mijn verleden, die is datzelfde overkomen,(werd zwanger nadat ze net abortus had laten plegen) ik weet daarom als geen ander hoe het is om dit te moeten meemaken.
Voor alle meiden die abortus hebben laten plegen.
Ik ben zelf 100% tegen abortus (behalve in bepaalde zeer extreme omstandigheden) maar ik vind dat nog geen excuus om iemand te beschuldigen van moord.
Er bestaat zoiets als vrijheid van meningsuiting, de keuze om meningsverschil te hebben, en daarom wil ik toch heel veel sterkte wensen aan de vrouwen die deze hartverscheurende keuze hebben moeten maken. En ook de verschikkelijke harde veroordelingen waar ze mee te maken hebben.
Een meningsverschil is nog geen rede om iemand helemaal ´af´ te maken, ik heb respect voor iedereen en dus ook voor jullie. Bovendien vind ik het heel knap dat jullie hier dit zo over jezelf durven te schrijven.
Ik begrijp dat kerst waarschijnlijk een nog moeilijkere tijd voor jullie is dus wil jullie daarbij extra sterkte wensen.
dinsdag 19 december 2006 om 21:02
In tegenstelling tot velen hier heb ik nauwelijks flash-backs aan de tijd dat ik mijn abortus heb laten uitvoeren.
Het is waarschijnlijk een verschil in beleving.
En tuurlijk zal het medische aspect wat mij betreft er een rustiger gevoel door laten ontstaan dan dat het door diverse buiten omstandigheden op dat moment gewoon iet mogelijk was.
Mijn abortus was puur medisch en noodzaak.
Ik heb er echt vrede mee.
Het is waarschijnlijk een verschil in beleving.
En tuurlijk zal het medische aspect wat mij betreft er een rustiger gevoel door laten ontstaan dan dat het door diverse buiten omstandigheden op dat moment gewoon iet mogelijk was.
Mijn abortus was puur medisch en noodzaak.
Ik heb er echt vrede mee.
woensdag 10 januari 2007 om 11:06
Hey Allemaal,
Hoe is het met iedereen? Met mij naar omstandigheden goed!! Soms heb ik het er nog weleens moeilijk mee, maar ik heb het een plekje kunnen geven...
Misschien kan ik deze vraag hier niet neerzetten, maar ik doe het toch even...Mijn vriendin heeft onveilige sex met haar vriend gehad..( ze is niet aan de pil) en ze weet ook niet meer (drank, ja heel stom) of hij in haar is klaargekomen..Het is zaterdags snachts gebeurd en ze moest zondags dus ongesteld worden, wat ze ook is geworden..Het was een gewone menstruatie van 6 dagen...Ze vraagt dus aan mij kan ik nu zwanger zijn...Ik zeg nee dat kan niet want je bent ongesteld geworden...Maar ze wil het niet van mij aannemen...Mischien dat jullie even hier een uitleg neer kunnen zetten...hardstikke bedankt...
Liefs Mas
Hoe is het met iedereen? Met mij naar omstandigheden goed!! Soms heb ik het er nog weleens moeilijk mee, maar ik heb het een plekje kunnen geven...
Misschien kan ik deze vraag hier niet neerzetten, maar ik doe het toch even...Mijn vriendin heeft onveilige sex met haar vriend gehad..( ze is niet aan de pil) en ze weet ook niet meer (drank, ja heel stom) of hij in haar is klaargekomen..Het is zaterdags snachts gebeurd en ze moest zondags dus ongesteld worden, wat ze ook is geworden..Het was een gewone menstruatie van 6 dagen...Ze vraagt dus aan mij kan ik nu zwanger zijn...Ik zeg nee dat kan niet want je bent ongesteld geworden...Maar ze wil het niet van mij aannemen...Mischien dat jullie even hier een uitleg neer kunnen zetten...hardstikke bedankt...
Liefs Mas
woensdag 10 januari 2007 om 11:38
Ik heb er totaal geen ervaring mee met abortus en hopelijk blijft dat ook zo. Ben nu nl al een paar jaar gesteriliseerd.
Maar ik vind het knap dat de dames die hier de TO maar ook elkaar steunen en die absoluut niet makkelijke beslissing hebben gemaakt.
Hopelijk plaatsen mensen hier geen negatieve reacties meer.
Allemaal heel veel sterkte*;
Maar ik vind het knap dat de dames die hier de TO maar ook elkaar steunen en die absoluut niet makkelijke beslissing hebben gemaakt.
Hopelijk plaatsen mensen hier geen negatieve reacties meer.
Allemaal heel veel sterkte*;
woensdag 10 januari 2007 om 22:24
Ik heb 12 jaar geleden een abortus gehad. Was 18 jaar en had een relatie met een man die me alle hoeken van de kamer liet zien. Ik ging bij hem weg, en kwam erachter dat ik zwanger was. Ik was alleen, stond bont en blauw op straat en wilde op geen enkele manier meer met deze man te maken hebben. Een kind zou betekenen dat ik juist voor de rest van mijn leven met deze man verbonden zou zijn.... Dat maakte de keus voor mij makkelijker.
Uit een soort plichtsbesef heb ik hem op de hoogte gesteld, maar wel pas na de abortus. Toen sloeg hij me in elkaar omdat ik ''zijn kind had vermoord'. Op dat moment wist ik dat het de goede keus was geweest.
Dat neemt niet weg dat ik het er moeilijk mee heb gehad. Het bleef mijn kindje dat ik nooit zou leren kennen en dat voelde zwaar. Maar spijt heb ik nooit gehad. Dit kindje zou nooit een leuk leven hebben gehad met zo'n vader en een moeder die helemaal stuk was.
Inmiddels ben ik jaaaaaren verder,en sinds kort zijn mijn huidige vriend en ik aan het proberen zwanger te worden. Dat is wel raar. Het haalt wel weer het een en ander boven. Zo vraag ik me soms wel eens af hoe ik me zal voelen als ik niet zwanger blijk te worden. Dat ik mijn enige kans zelf heb verpest... Rationeel gezien slaat dat misschien nergens op, maar het blijft meespelen.
Ik heb er zelf pas sinds een paar jaar over gepraat. Met mijn vriend, met een vriendin die een paar jaar geleden een abortus heeft gehad, en met een paar andere vriendinnen. Dat voelt fijn. Dit voelt ook fijn, is toch ook een soort van erover praten.
Succes allemaal!!
Uit een soort plichtsbesef heb ik hem op de hoogte gesteld, maar wel pas na de abortus. Toen sloeg hij me in elkaar omdat ik ''zijn kind had vermoord'. Op dat moment wist ik dat het de goede keus was geweest.
Dat neemt niet weg dat ik het er moeilijk mee heb gehad. Het bleef mijn kindje dat ik nooit zou leren kennen en dat voelde zwaar. Maar spijt heb ik nooit gehad. Dit kindje zou nooit een leuk leven hebben gehad met zo'n vader en een moeder die helemaal stuk was.
Inmiddels ben ik jaaaaaren verder,en sinds kort zijn mijn huidige vriend en ik aan het proberen zwanger te worden. Dat is wel raar. Het haalt wel weer het een en ander boven. Zo vraag ik me soms wel eens af hoe ik me zal voelen als ik niet zwanger blijk te worden. Dat ik mijn enige kans zelf heb verpest... Rationeel gezien slaat dat misschien nergens op, maar het blijft meespelen.
Ik heb er zelf pas sinds een paar jaar over gepraat. Met mijn vriend, met een vriendin die een paar jaar geleden een abortus heeft gehad, en met een paar andere vriendinnen. Dat voelt fijn. Dit voelt ook fijn, is toch ook een soort van erover praten.
Succes allemaal!!
