Gezondheid
alle pijlers
abortus
donderdag 23 november 2006 om 23:18
Hoi
Weet niet of ik hier goed zit maar denk het wel.
Heb afgelopen februari een abortus laten plegen heb er geen spijt van soms wel en soms niet. Ik weet voor sommige is het een taboe lees hier ook nooit iets over. Weet dat er veel tegenstanders zijn van een abortus maar weet ook dat er genoeg mensen zijn die het ondergaan.
Daarom zoek ik ook mensen om er mee over te praten en hoe zij zich er nu onder voelen.
Soms voel ik me rot en soms denk ik van je hebt er goed aan gedaan was er emotioneel gewoon nog niet aan toe was te veel gebeurd en kon het kindje gewoon nog geen toekomst geven.
Daarom wil ik ook graag met meer mensen erover praten omdat eigenlijk niemand in mijn omgeving ervan af weet alleen mijn vriend natuurlijk, het was onzer beide beslissing voordat iemand daar over begint.
Hoop dat er nog meer mensen zijn die hierover hun ervaring met mij kunnen delen en erover kunnen praten weet dat er genoeg mensen zijn die er nog wel over nadenken of ze een goede beslissing hebben genomen of niet.
Hoor het wel hoop ik.
Groetjes
vrijdag 30 maart 2007 om 00:20
Hopelijk heb jijzelf ook alles goed afgewogen want ALS je nu meer spijt hebt, dan dat je er achterstaat ben ik bang dat je de verkeerde beslissing hebt genomen of MISSCHIEN teveel laten beinvloeden?
ALS en MISSCHIEN....fieuw gelukkig...want als er DAT stond ipv ALS en ik had MISSCHIEN weggelaten had je wel redenen tot mopperen gehad
ALS en MISSCHIEN....fieuw gelukkig...want als er DAT stond ipv ALS en ik had MISSCHIEN weggelaten had je wel redenen tot mopperen gehad
vrijdag 30 maart 2007 om 00:24
quote:
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed! Dit vind ik trouwens een lief en oprecht berichtje! Kan het niet beter verwoorden...
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed! Dit vind ik trouwens een lief en oprecht berichtje! Kan het niet beter verwoorden...
vrijdag 30 maart 2007 om 09:06
Hallo,
Ik heb 3,5 jaar geleden een abortus gehad. Ik werd zwanger terwijl ik al een tijdje twijfelde over de kwaliteit van mijn relatie. Zijn reactie (o God, vertel het niet aan mn ouders) was voor mij genoeg - relatie verbroken en een abortus laten doen. Ik wilde geen kind van hem. Heb het verder heel "emotieloos" ondergaan eigenlijk, was meer bezig met mn leven weer op de rails krijgen na die relatie dan met het verlies van wat toch eigenlijk mijn eerste kindje had kunnen zijn. Ik was trouwens wel verrast zwanger te worden - ik heb een verleden van endometriose cystes en had een tijdje geprobeerd zwanger te worden in een vorige relatie. Dat lunkte niet dus ik vreesde een beetje dat ik niet zwanger kon worden. Nou ja, wel dus! Aan de ene kant maakt me dat wel blij. Maar goed, ik heb er twee jaar nauwelijks meer aan gedacht en toen zag ik ineens voor t eerst mijn achternichtje - de vrouw van mijn neef werd zwanger toen ik het ook werd. Zij kregen dus een dochtertje en nu, iedere keer als ik dat kindje zie, denk ik aan hoe mijn kindje had kunnen zijn. Ik heb geen spijt van mijn beslissing toen, maar af en toe... Heel up en down eigenlijk dus.
Ik ben blij dat abortus hier legaal is en dat vrouwen kunnen beslissen over hun eigen lijf en leven. Iedereen die in deze situatie zit - heel veel strekte ermee O+
Ik heb 3,5 jaar geleden een abortus gehad. Ik werd zwanger terwijl ik al een tijdje twijfelde over de kwaliteit van mijn relatie. Zijn reactie (o God, vertel het niet aan mn ouders) was voor mij genoeg - relatie verbroken en een abortus laten doen. Ik wilde geen kind van hem. Heb het verder heel "emotieloos" ondergaan eigenlijk, was meer bezig met mn leven weer op de rails krijgen na die relatie dan met het verlies van wat toch eigenlijk mijn eerste kindje had kunnen zijn. Ik was trouwens wel verrast zwanger te worden - ik heb een verleden van endometriose cystes en had een tijdje geprobeerd zwanger te worden in een vorige relatie. Dat lunkte niet dus ik vreesde een beetje dat ik niet zwanger kon worden. Nou ja, wel dus! Aan de ene kant maakt me dat wel blij. Maar goed, ik heb er twee jaar nauwelijks meer aan gedacht en toen zag ik ineens voor t eerst mijn achternichtje - de vrouw van mijn neef werd zwanger toen ik het ook werd. Zij kregen dus een dochtertje en nu, iedere keer als ik dat kindje zie, denk ik aan hoe mijn kindje had kunnen zijn. Ik heb geen spijt van mijn beslissing toen, maar af en toe... Heel up en down eigenlijk dus.
Ik ben blij dat abortus hier legaal is en dat vrouwen kunnen beslissen over hun eigen lijf en leven. Iedereen die in deze situatie zit - heel veel strekte ermee O+
vrijdag 30 maart 2007 om 21:22
quote:
Hopelijk heb jijzelf ook alles goed afgewogen want ALS je nu meer spijt hebt, dan dat je er achterstaat ben ik bang dat je de verkeerde beslissing hebt genomen of MISSCHIEN teveel laten beinvloeden?
ALS en MISSCHIEN....fieuw gelukkig...want als er DAT stond ipv ALS en ik had MISSCHIEN weggelaten had je wel redenen tot mopperen gehad
Hoi Femme
Dat ik je misschien verkeerd begrepen heb oke. Maar daar hadden we het gewoon over kunnen hebben maar dit stukje is ook wel weer een beetje flauw vind je niet.
Sterkte verder met de verwerking.
Groetjes
Hopelijk heb jijzelf ook alles goed afgewogen want ALS je nu meer spijt hebt, dan dat je er achterstaat ben ik bang dat je de verkeerde beslissing hebt genomen of MISSCHIEN teveel laten beinvloeden?
ALS en MISSCHIEN....fieuw gelukkig...want als er DAT stond ipv ALS en ik had MISSCHIEN weggelaten had je wel redenen tot mopperen gehad
Hoi Femme
Dat ik je misschien verkeerd begrepen heb oke. Maar daar hadden we het gewoon over kunnen hebben maar dit stukje is ook wel weer een beetje flauw vind je niet.
Sterkte verder met de verwerking.
Groetjes
vrijdag 30 maart 2007 om 21:32
Hallo,
Ik heb 3,5 jaar geleden een abortus gehad. Ik werd zwanger terwijl ik al een tijdje twijfelde over de kwaliteit van mijn relatie. Zijn reactie (o God, vertel het niet aan mn ouders) was voor mij genoeg - relatie verbroken en een abortus laten doen. Ik wilde geen kind van hem. Heb het verder heel "emotieloos" ondergaan eigenlijk, was meer bezig met mn leven weer op de rails krijgen na die relatie dan met het verlies van wat toch eigenlijk mijn eerste kindje had kunnen zijn. Ik was trouwens wel verrast zwanger te worden - ik heb een verleden van endometriose cystes en had een tijdje geprobeerd zwanger te worden in een vorige relatie. Dat lunkte niet dus ik vreesde een beetje dat ik niet zwanger kon worden. Nou ja, wel dus! Aan de ene kant maakt me dat wel blij. Maar goed, ik heb er twee jaar nauwelijks meer aan gedacht en toen zag ik ineens voor t eerst mijn achternichtje - de vrouw van mijn neef werd zwanger toen ik het ook werd. Zij kregen dus een dochtertje en nu, iedere keer als ik dat kindje zie, denk ik aan hoe mijn kindje had kunnen zijn. Ik heb geen spijt van mijn beslissing toen, maar af en toe... Heel up en down eigenlijk dus.
Ik ben blij dat abortus hier legaal is en dat vrouwen kunnen beslissen over hun eigen lijf en leven. Iedereen die in deze situatie zit - heel veel strekte ermee
Hoi Silv
Weet precies wat je bedoelt en snap ook dat het dan moeilijk is om je achterneefje te zien met een kindje, dat heb ik nu ook.
Begrijp ook wel waarom je toen voor een abortus hebt gekozen hoe moeilijk het ook was toen. Je moet je leven ook eerst op de rails hebben voordat je aan een klein kindje begint.
Wens je verder veel sterkte en als je er verder over wilt praten hoor ik het wel oke?
Groetjes
Ik heb 3,5 jaar geleden een abortus gehad. Ik werd zwanger terwijl ik al een tijdje twijfelde over de kwaliteit van mijn relatie. Zijn reactie (o God, vertel het niet aan mn ouders) was voor mij genoeg - relatie verbroken en een abortus laten doen. Ik wilde geen kind van hem. Heb het verder heel "emotieloos" ondergaan eigenlijk, was meer bezig met mn leven weer op de rails krijgen na die relatie dan met het verlies van wat toch eigenlijk mijn eerste kindje had kunnen zijn. Ik was trouwens wel verrast zwanger te worden - ik heb een verleden van endometriose cystes en had een tijdje geprobeerd zwanger te worden in een vorige relatie. Dat lunkte niet dus ik vreesde een beetje dat ik niet zwanger kon worden. Nou ja, wel dus! Aan de ene kant maakt me dat wel blij. Maar goed, ik heb er twee jaar nauwelijks meer aan gedacht en toen zag ik ineens voor t eerst mijn achternichtje - de vrouw van mijn neef werd zwanger toen ik het ook werd. Zij kregen dus een dochtertje en nu, iedere keer als ik dat kindje zie, denk ik aan hoe mijn kindje had kunnen zijn. Ik heb geen spijt van mijn beslissing toen, maar af en toe... Heel up en down eigenlijk dus.
Ik ben blij dat abortus hier legaal is en dat vrouwen kunnen beslissen over hun eigen lijf en leven. Iedereen die in deze situatie zit - heel veel strekte ermee
Hoi Silv
Weet precies wat je bedoelt en snap ook dat het dan moeilijk is om je achterneefje te zien met een kindje, dat heb ik nu ook.
Begrijp ook wel waarom je toen voor een abortus hebt gekozen hoe moeilijk het ook was toen. Je moet je leven ook eerst op de rails hebben voordat je aan een klein kindje begint.
Wens je verder veel sterkte en als je er verder over wilt praten hoor ik het wel oke?
Groetjes
vrijdag 30 maart 2007 om 21:39
vrijdag 20 april 2007 om 23:42
Hoi
Ten eerste wil ik even speciaal tegen Femme zeggen, dat ik er heel lang over nagedacht had om je toe te voegen tot mijn msn. Maar ik durf niet , erg he. Hoop dat je dat een beetje begrijpt, straks weet je wie ik ben.
Morgen is het alweer een jaar geleden, krijg het maar niet uit mijn hoofd. Denk er aldoor aan, maar dat gevoel gaat wel weer weg. Denk dat iedereen dit wel heeft die een abortus heeft ondergaan. Kom er wel weer overheen.
Soms heb ik het moeilijk soms niet, maar wou dat ik er niet aldoor aan dacht. Wie heeft dit ook heel erg?
Groetjes
Ten eerste wil ik even speciaal tegen Femme zeggen, dat ik er heel lang over nagedacht had om je toe te voegen tot mijn msn. Maar ik durf niet , erg he. Hoop dat je dat een beetje begrijpt, straks weet je wie ik ben.
Morgen is het alweer een jaar geleden, krijg het maar niet uit mijn hoofd. Denk er aldoor aan, maar dat gevoel gaat wel weer weg. Denk dat iedereen dit wel heeft die een abortus heeft ondergaan. Kom er wel weer overheen.
Soms heb ik het moeilijk soms niet, maar wou dat ik er niet aldoor aan dacht. Wie heeft dit ook heel erg?
Groetjes
zaterdag 21 april 2007 om 04:04
quote:
Hoi
Ten eerste wil ik even speciaal tegen Femme zeggen, dat ik er heel lang over nagedacht had om je toe te voegen tot mijn msn. Maar ik durf niet , erg he. Hoop dat je dat een beetje begrijpt, straks weet je wie ik ben.
Morgen is het alweer een jaar geleden, krijg het maar niet uit mijn hoofd. Denk er aldoor aan, maar dat gevoel gaat wel weer weg. Denk dat iedereen dit wel heeft die een abortus heeft ondergaan. Kom er wel weer overheen.
Soms heb ik het moeilijk soms niet, maar wou dat ik er niet aldoor aan dacht. Wie heeft dit ook heel erg?
Groetjes Gezien jouw "paranoia" is het forum de enige plek waar je je gevoelens een beetje kwijt kunt. Natuurlijk weet ik ook niet of Femme "oprecht" is, maar ik kan me voorstellen dat ze zich gekwetst voelt door jouw "paranoia".
Ik heb ook ooit een abortus ondergaan, onder hele andere omstandigheden dan jou, en ik was toen zelf nog erg jong. En ik heb/had er niet zo'n last van, wel af en toe de vraag hoe zou "hij of zij" eruit hebben gezien of, "hoe zou mijn leven er nu uitzien?"
Als jij hier, 3½ jaar na dato, nog steeds heel erg mee zit zou je kunnen overwegen om deskundige hulp te gaan zoeken.
Hoi
Ten eerste wil ik even speciaal tegen Femme zeggen, dat ik er heel lang over nagedacht had om je toe te voegen tot mijn msn. Maar ik durf niet , erg he. Hoop dat je dat een beetje begrijpt, straks weet je wie ik ben.
Morgen is het alweer een jaar geleden, krijg het maar niet uit mijn hoofd. Denk er aldoor aan, maar dat gevoel gaat wel weer weg. Denk dat iedereen dit wel heeft die een abortus heeft ondergaan. Kom er wel weer overheen.
Soms heb ik het moeilijk soms niet, maar wou dat ik er niet aldoor aan dacht. Wie heeft dit ook heel erg?
Groetjes Gezien jouw "paranoia" is het forum de enige plek waar je je gevoelens een beetje kwijt kunt. Natuurlijk weet ik ook niet of Femme "oprecht" is, maar ik kan me voorstellen dat ze zich gekwetst voelt door jouw "paranoia".
Ik heb ook ooit een abortus ondergaan, onder hele andere omstandigheden dan jou, en ik was toen zelf nog erg jong. En ik heb/had er niet zo'n last van, wel af en toe de vraag hoe zou "hij of zij" eruit hebben gezien of, "hoe zou mijn leven er nu uitzien?"
Als jij hier, 3½ jaar na dato, nog steeds heel erg mee zit zou je kunnen overwegen om deskundige hulp te gaan zoeken.
zondag 22 april 2007 om 08:51
quote:
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed! Ik heb bijna een jaar geleden een miskraam gehad (ok, niet hetzelfde als abortus maar even ter vergelijk). Toen ik erachter kwam dat het vruchtje dood was heb ik 2 dagen de longen uit mijn lijf gejankt, maar daarna was het ook goed. Ik had er vrede mee. Het kind was niet goed, dus de natuur heeft ingegrepen. Als jij drie jaar na je abortus nog zo'n moeite hebt met die beslissing en daar nog zo'n verdriet van hebt, dan lijkt het me dat je daar nog niet overheen bent en zo gauw mogelijk hulp moet gaan zoeken. Dat je zo snel daarna weer zwanger bent geraakt en een kind hebt gekregen, roept bij mij het gevoel op dat je iets wilde compenseren voor wat je bent kwijtgeraakt.
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed! Ik heb bijna een jaar geleden een miskraam gehad (ok, niet hetzelfde als abortus maar even ter vergelijk). Toen ik erachter kwam dat het vruchtje dood was heb ik 2 dagen de longen uit mijn lijf gejankt, maar daarna was het ook goed. Ik had er vrede mee. Het kind was niet goed, dus de natuur heeft ingegrepen. Als jij drie jaar na je abortus nog zo'n moeite hebt met die beslissing en daar nog zo'n verdriet van hebt, dan lijkt het me dat je daar nog niet overheen bent en zo gauw mogelijk hulp moet gaan zoeken. Dat je zo snel daarna weer zwanger bent geraakt en een kind hebt gekregen, roept bij mij het gevoel op dat je iets wilde compenseren voor wat je bent kwijtgeraakt.
zondag 22 april 2007 om 11:47
Sinds mijn vriendin een dood geboren kindje heeft gehad ben ik tegen een abortus moet je maar de pil en het condoom gebruiken punt uit zij moest ook kiezen of haar vriend of het kind nou ze wilde het alleen doen...
IK BEN VET TEGEN WAAROM WEGHALEN HET KIND KAN ER NIKS AAN DOEN NEE HET IS DE SCHULD VAN DE OUDERS EN GEEN TIJD BESTAAT NIET DAN STA JE HET MAAR AF.....
IK BEN VET TEGEN WAAROM WEGHALEN HET KIND KAN ER NIKS AAN DOEN NEE HET IS DE SCHULD VAN DE OUDERS EN GEEN TIJD BESTAAT NIET DAN STA JE HET MAAR AF.....
zondag 22 april 2007 om 23:35
quote:Sinds mijn vriendin een dood geboren kindje heeft gehad ben ik tegen een abortus moet je maar de pil en het condoom gebruiken punt uit zij moest ook kiezen of haar vriend of het kind nou ze wilde het alleen doen...
IK BEN VET TEGEN WAAROM WEGHALEN HET KIND KAN ER NIKS AAN DOEN NEE HET IS DE SCHULD VAN DE OUDERS EN GEEN TIJD BESTAAT NIET DAN STA JE HET MAAR AF.....
Hoi
Vind het super erg voor je vriendin dat ze een ongeboren kindje heeft gekregen, dat wou ik eerst even zeggen.
Snap ook best wel dat je tegen een abortus bent , zijn er meer. Maar ga in ieder geval niemand hier veroordelen die een abortus heeft ondergaan als je de beweeg redenen niet kent van ons. Wij zijn ook niet expres zwanger geraakt om het daarna maar weer weg te halen. Doen we echt niet voor de lol, tenminste ik niet. Ga me in ieder geval hier niet verdedigen moet je mijn verhaal maar lezen. Sterkte voor je vriendin.
Groetjes
IK BEN VET TEGEN WAAROM WEGHALEN HET KIND KAN ER NIKS AAN DOEN NEE HET IS DE SCHULD VAN DE OUDERS EN GEEN TIJD BESTAAT NIET DAN STA JE HET MAAR AF.....
Hoi
Vind het super erg voor je vriendin dat ze een ongeboren kindje heeft gekregen, dat wou ik eerst even zeggen.
Snap ook best wel dat je tegen een abortus bent , zijn er meer. Maar ga in ieder geval niemand hier veroordelen die een abortus heeft ondergaan als je de beweeg redenen niet kent van ons. Wij zijn ook niet expres zwanger geraakt om het daarna maar weer weg te halen. Doen we echt niet voor de lol, tenminste ik niet. Ga me in ieder geval hier niet verdedigen moet je mijn verhaal maar lezen. Sterkte voor je vriendin.
Groetjes
maandag 23 april 2007 om 06:52
quote:Sinds mijn vriendin een dood geboren kindje heeft gehad ben ik tegen een abortus moet je maar de pil en het condoom gebruiken punt uit zij moest ook kiezen of haar vriend of het kind nou ze wilde het alleen doen...
IK BEN VET TEGEN WAAROM WEGHALEN HET KIND KAN ER NIKS AAN DOEN NEE HET IS DE SCHULD VAN DE OUDERS EN GEEN TIJD BESTAAT NIET DAN STA JE HET MAAR AF.....lieve lou_bron, er zijn situaties dat je niet te kiezen hebt.
dat je geen keuze hebt voor pil of condoom, dat je geen keuze hebt of je uberhaupt sex had willen hebben met een persoon.
... louter de ander had een keuze.
een keuze tussen abortus of afstaan of zelf opvoeden ....
ik raad je aan voor je met harde woorden gaat smijten eerst eens zorgvuldig na te denken over wat je zegt
IK BEN VET TEGEN WAAROM WEGHALEN HET KIND KAN ER NIKS AAN DOEN NEE HET IS DE SCHULD VAN DE OUDERS EN GEEN TIJD BESTAAT NIET DAN STA JE HET MAAR AF.....lieve lou_bron, er zijn situaties dat je niet te kiezen hebt.
dat je geen keuze hebt voor pil of condoom, dat je geen keuze hebt of je uberhaupt sex had willen hebben met een persoon.
... louter de ander had een keuze.
een keuze tussen abortus of afstaan of zelf opvoeden ....
ik raad je aan voor je met harde woorden gaat smijten eerst eens zorgvuldig na te denken over wat je zegt
maandag 23 april 2007 om 11:44
quote:
quote: sjamash reageerde
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed! Ik heb bijna een jaar geleden een miskraam gehad (ok, niet hetzelfde als abortus maar even ter vergelijk). Toen ik erachter kwam dat het vruchtje dood was heb ik 2 dagen de longen uit mijn lijf gejankt, maar daarna was het ook goed. Ik had er vrede mee. Het kind was niet goed, dus de natuur heeft ingegrepen. Als jij drie jaar na je abortus nog zo'n moeite hebt met die beslissing en daar nog zo'n verdriet van hebt, dan lijkt het me dat je daar nog niet overheen bent en zo gauw mogelijk hulp moet gaan zoeken. Dat je zo snel daarna weer zwanger bent geraakt en een kind hebt gekregen, roept bij mij het gevoel op dat je iets wilde compenseren voor wat je bent kwijtgeraakt.
Oh mijn god..............de psychologie van de koude grond.........Ik wil hier niet op reageren. Maar hoe durf je!!!!
quote: sjamash reageerde
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed! Ik heb bijna een jaar geleden een miskraam gehad (ok, niet hetzelfde als abortus maar even ter vergelijk). Toen ik erachter kwam dat het vruchtje dood was heb ik 2 dagen de longen uit mijn lijf gejankt, maar daarna was het ook goed. Ik had er vrede mee. Het kind was niet goed, dus de natuur heeft ingegrepen. Als jij drie jaar na je abortus nog zo'n moeite hebt met die beslissing en daar nog zo'n verdriet van hebt, dan lijkt het me dat je daar nog niet overheen bent en zo gauw mogelijk hulp moet gaan zoeken. Dat je zo snel daarna weer zwanger bent geraakt en een kind hebt gekregen, roept bij mij het gevoel op dat je iets wilde compenseren voor wat je bent kwijtgeraakt.
Oh mijn god..............de psychologie van de koude grond.........Ik wil hier niet op reageren. Maar hoe durf je!!!!
maandag 23 april 2007 om 12:10
quote:
Lieve mayle, beter als jou had ik het niet kunnen zeggen.
Lieve sjamash, niet op reageren ze weten niet beter, je maakt je zelf alleen maar verdrietig daarmee. Ik weet het, maar ik kan er toch pissig om worden. Temeer daar ik deze dame ken van andere postings en ik weet dat ze het gewoon op de persoon speelt. Een zielig sujet is het!
Groetjes
*; voor je Romani.
Heb een tijd niet gereageerd omdat ik me naar jullie toe een soort van schuldig voelde over mijn tweede (eigenljk dus derde) zwangerschap....neemt niet weg dat ik wel de hele tijd heb meegelezen. Ik zie dat je wat sterker bent geworden en dat vind ik fijn om te lezen, maar bovenal heel fijn voor jou!
Lieve mayle, beter als jou had ik het niet kunnen zeggen.
Lieve sjamash, niet op reageren ze weten niet beter, je maakt je zelf alleen maar verdrietig daarmee. Ik weet het, maar ik kan er toch pissig om worden. Temeer daar ik deze dame ken van andere postings en ik weet dat ze het gewoon op de persoon speelt. Een zielig sujet is het!
Groetjes
*; voor je Romani.
Heb een tijd niet gereageerd omdat ik me naar jullie toe een soort van schuldig voelde over mijn tweede (eigenljk dus derde) zwangerschap....neemt niet weg dat ik wel de hele tijd heb meegelezen. Ik zie dat je wat sterker bent geworden en dat vind ik fijn om te lezen, maar bovenal heel fijn voor jou!
maandag 23 april 2007 om 16:08
quote:
quote: traincha reageerde
quote: sjamash reageerde
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed! Ik heb bijna een jaar geleden een miskraam gehad (ok, niet hetzelfde als abortus maar even ter vergelijk). Toen ik erachter kwam dat het vruchtje dood was heb ik 2 dagen de longen uit mijn lijf gejankt, maar daarna was het ook goed. Ik had er vrede mee. Het kind was niet goed, dus de natuur heeft ingegrepen. Als jij drie jaar na je abortus nog zo'n moeite hebt met die beslissing en daar nog zo'n verdriet van hebt, dan lijkt het me dat je daar nog niet overheen bent en zo gauw mogelijk hulp moet gaan zoeken. Dat je zo snel daarna weer zwanger bent geraakt en een kind hebt gekregen, roept bij mij het gevoel op dat je iets wilde compenseren voor wat je bent kwijtgeraakt.
Oh mijn god..............de psychologie van de koude grond.........Ik wil hier niet op reageren. Maar hoe durf je!!!!
:o :o pardon??? Het is toch vreemd dat je 3 jaar geleden een abortus hebt gehad, daarvan zegt dat je daar nu nog heel veel verdriet van hebt gehad en vervolgens meldt dat je heel snel na je abortus weer zwanger bent geraakt. Daaruit heb ik mijn 1e post geconcludeerd, maar als dat voor jou anders is: prima, maar ga nu niet zeggen dat het psycologie van de koude grond is. Je hebt je eigen verhaal hier neergezet, dan moet je ook niet raar kijken als daar een reactie op komt wat toevallig niet in jouw straatje past. En even voor de duidelijkheid: ik ben niet tegen abortus en ben ook niet van plan om een pro-anti discussie te voeren. En voor de rest: als je daarop niet wilt reageren: prima. Jij moet met de consequenties leven. Niet ik.
quote: traincha reageerde
quote: sjamash reageerde
Lieve meiden!
Heb lang niet gereageerd, omdat het te veel uitzeer naar boven haalt. Daar heb ik niet zo veel behoefte aan. Maar goed, het is nu bijna drie jaar geleden en daarbij: ik zie dat jullie nog zoveel verdriet hebben. Dat is zo volstrekte logisch!!! Zelfs na die drie jaar kan ik het er nog zo moeiljk mee hebben! Sta het verdriet toe! Het zit er nu eenmaal en laat het maar over je heen komen. Maar probeer iemand te vinden waarmee je je verdriet kunt delen! Dat is echt heel prettig!
Over de mensen die zo reageren: laat ze maar. Ze weten inderdaad niet beter. En laten we hopen dat ze het ook nooit hoeven mee te maken. Ik durf hier met gevaar voor eigen leven, nog neer te pennen dat ik heel snel na mijn abortus zwanger werd van mijn zoon. Heel bewust en heel erg gelukkig! Ik wilde nl. na mijn abortus niets liever dan zo snel mogelijk een kindje. Zie dat maar eens te "verkopen" aan mensen. Ik begrjip ook dat mensen dat niet begrijpen en/of respecteren, maar ik vertel daar liever niet vaak over.
Lieverds, het ga jullie goed! Ik heb bijna een jaar geleden een miskraam gehad (ok, niet hetzelfde als abortus maar even ter vergelijk). Toen ik erachter kwam dat het vruchtje dood was heb ik 2 dagen de longen uit mijn lijf gejankt, maar daarna was het ook goed. Ik had er vrede mee. Het kind was niet goed, dus de natuur heeft ingegrepen. Als jij drie jaar na je abortus nog zo'n moeite hebt met die beslissing en daar nog zo'n verdriet van hebt, dan lijkt het me dat je daar nog niet overheen bent en zo gauw mogelijk hulp moet gaan zoeken. Dat je zo snel daarna weer zwanger bent geraakt en een kind hebt gekregen, roept bij mij het gevoel op dat je iets wilde compenseren voor wat je bent kwijtgeraakt.
Oh mijn god..............de psychologie van de koude grond.........Ik wil hier niet op reageren. Maar hoe durf je!!!!
:o :o pardon??? Het is toch vreemd dat je 3 jaar geleden een abortus hebt gehad, daarvan zegt dat je daar nu nog heel veel verdriet van hebt gehad en vervolgens meldt dat je heel snel na je abortus weer zwanger bent geraakt. Daaruit heb ik mijn 1e post geconcludeerd, maar als dat voor jou anders is: prima, maar ga nu niet zeggen dat het psycologie van de koude grond is. Je hebt je eigen verhaal hier neergezet, dan moet je ook niet raar kijken als daar een reactie op komt wat toevallig niet in jouw straatje past. En even voor de duidelijkheid: ik ben niet tegen abortus en ben ook niet van plan om een pro-anti discussie te voeren. En voor de rest: als je daarop niet wilt reageren: prima. Jij moet met de consequenties leven. Niet ik.
